สตรีแกร่งตระกูลไป๋ – ตอนที่ 1269 ดักซุ่ม

ตอนที่ 1269 ดักซุ่ม

เมื่อครู่ตอนรู้ว่าแคว้นกำลังจะดับสูญหลี่เทียนเจียวกลั้นน้ำตาไม่ให้ร้องไห้ออกมาได้ ทว่า เมื่อได้ยินคำกล่าวของแม่ทัพชราชุยซานจงในตอนนี้นางกลับทนไม่ไหวอีกต่อไป ลำคอของนางร้อนผ่าว ยากจะกล่าวสิ่งใดออกมา

แม่ทัพชราชุยซานจงชักดาบจากเอวออกมาพลางตะโกนลั่น “ทหารซีเหลียงทุกคน พวกเราเกิดและเติบโตในแคว้นซีเหลียง น้ำและอาหารของซีเหลียงเลี้ยงดูพวกเราจนเติบใหญ่ เทพเจ้าของซีเหลียงคอยปกป้องคุ้มครองพวกเรา ฝ่าบาทของพวกเราตัดสินพระทัยพลีชีพเพื่อแคว้น ทหารซีเหลียงอย่างพวกเราจะยอมถอยอย่างนั้นหรือ!”

เสียงของแม่ทัพชราชุยซานจงดังกังวานไปทั่วตำหนักใหญ่

“ไม่ถอย!”

“ไม่ถอย!”

“ไม่ถอย!”

เสียงทหารซีเหลียงดังกระหึ่มขึ้นทั้งนอกและในตำหนัก

“หากเทพเจ้าปกป้องพวกเราซีเหลียง เราจะเป็นขุนนางที่มีความดีความชอบที่สุดในสงครามปกป้องแคว้นในครั้งนี้! หากเจตนาของสวรรค์ไม่ต้องการให้ซีเหลียงดำรงอยู่ต่อไปก็ถือว่าพวกเราได้ทำเพื่อบ้านเกิดและฝ่าบาทของพวกเราอย่างเต็มที่ที่สุดแล้ว! แม้ตายก็ไม่ลังเล แม้ตายก็ไม่เสียดาย!” แม่ทัพชราชุยซานจงกวาดตามองไปยังทหารรอบกาย เมื่อเห็นว่าทหารเริ่มมีขวัญกำลังใจขึ้นมาอีกครั้งเขาจึงมองไปทางหลี่เทียนเจียว “ฝ่าบาท ทรงรับสั่งเถิดพ่ะย่ะค่ะ!”

หลี่เทียนเจียวกำดาบยาวในมือแน่นพลางชูขึ้นสูง จากนั้นตะโกนสุดเสียง “ทหารกล้าของซีเหลียงทุกคน! จงบุกเพื่อซีเหลียง!”

“บุก!”

“บุก!”

“บุก!”

ทหารโห่ร้องออกมาอย่างพร้อมเพรียงสามครั้ง หลี่เทียนเจียวและแม่ทัพชราชุยซานจงพาทหารบุกไปทางตำหนักใหญ่ทันที

สีหน้าของหลี่เทียนเจียวเคร่งขรึมขึ้น จู่ๆ นางก็ไม่รู้สึกหวาดกลัวอีกต่อไป

แม้ตายก็ไม่หวาดกลัว มีทหารซีเหลียงมากมายอยู่เป็นเพื่อนนางนางจะหวาดกลัวสิ่งใดอีก!

ทว่า ต่อให้ตายนางก็ต้องสังหารโจรรุกรานแคว้นของต้าโจวและสุนัขรับใช้ของต้าเยี่ยนให้ได้มากที่สุด หากสามารถสังหารน้องชายแท้ๆ ของจักรพรรดินีแห่งต้าโจวและอ๋องเก้าแห่งต้าเยี่ยนได้ด้วยก็ยิ่งดี!

เมื่อหลี่เทียนเจียวและแม่ทัพชราชุยซานจงมาถึงหน้าตำหนักใหญ่ พื้นกระเบื้องหน้าตำหนักที่เคยสะอาดมันวาวเต็มไปด้วยซากศพของทหารซีเหลียง เลือดสดหยดไหลลงมาจากบันไดหน้าตำหนัก

หากกล่าวว่านี่คือทะเลที่เต็มไปด้วยซากศพและกองเลือดก็คงไม่เกินไปนัก

“แย่แล้ว!” แม่ทัพชราชุยซานจงอุทานออกมาด้วยความตกใจ ทว่า ยังไม่ทันอธิบายสิ่งใดลูกธนูก็พุ่งตรงมากลางอากาศเสียก่อน

แม่ทัพชราชุยซานจงรีบดึงร่างของหลี่เทียนเจียวมาหลบอยู่ด้านหลังตน จากนั้นตะโกนลั่น “ถอย! รีบถอยเข้าไปในตำหนักใหญ่เร็ว!”

หลี่เทียนเจียวเงยหน้าขึ้น นางเห็นพลธนูและพลทหารหน้าไม้ที่อยู่บนหลังคากระเบื้องทั้งสี่ทิศกำลังยิงธนูมาที่พวกนางไม่หยุดหย่อน

พวกของแม่ทัพชราชุยซานจงคุ้มกันหลี่เทียนเจียวไว้ตรงกลาง แม้จะรู้ว่าไม่มีพลธนูดักซุ่มอยู่ในตำหนัก ทว่า ต้าโจวและต้าเยี่ยนต้องการไล่ต้อนพวกเขาเข้าไปในตำหนักให้ได้ ตอนนี้พวกเขาทำได้เพียงหลบเข้าไปในตำหนักแล้ว ตอนนี้ศัตรูอยู่บนที่สูงกว่า พวกเขาไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว!

หากหลบเข้าไปในตำหนักอาจพอมีทางรอด ทว่า หากยืนอยู่ตรงนี้พวกเขาไม่มีที่กำบังแม้แต่น้อย พวกเขาหลบธนูของฝ่ายศัตรูไม่พ้นแน่นอน

แม่ทัพชราชุยซานจงคิดไม่ออกว่าพวกเขาเพิ่งตัดสินใจอย่างกะทันหันว่าจะบุกมาต่อสู้กับศัตรูซึ่งๆ หน้าแท้ๆ เหตุใดต้าโจวและต้าเยี่ยนจึงรู้ว่าพวกเขาจะมาและมาดักซุ่มรออยู่ก่อนเช่นนี้กัน

ทว่า แม่ทัพชราชุยซานจงไม่มีเวลาคิดมาก พวกเขาคุ้มกันหลี่เทียนเจียวถอยหลังหนีไปเรื่อยๆ …

ทหารซีเหลียงที่เข้าไปสำรวจในตำหนักก่อนตะโกนออกมาเสียงดังลั่น “ไม่มีกับดักขอรับ!”

แม่ทัพชราชุยซานจงกระชากแขนหลี่เทียนเจียวพุ่งเข้าไปในตำหนักท่ามกลางการคุ้มกันของเหล่าทหารทันทีโดยไม่ลังเลอีกต่อไป

หลี่เทียนเจียวไม่คิดว่าสุดท้ายนางจะกลับมาที่นี่อีกจนได้

ศพขององครักษ์ลับของหลี่เทียนเจียวล้วนอยู่ในตำหนักนี้ทั้งหมด ขอบตาของหลี่เทียนเจียวร้อนผ่าวขึ้นอย่างคุมไม่อยู่

นางรวบรวมความกล้าทั้งหมดในชีวิตถือดาบฝ่าวงล้อมออกไปจากตำหนักแห่งนี้ คิดว่าจะสังหารทหารศัตรูให้ได้มากที่สุด คิดว่านางคงตายในสนามรบ ทว่า นึกไม่ถึงเลยว่านางจะย้อนกลับมาที่ตำหนักนี้อีกครั้ง

หลี่เทียนเจียวนึกถึงตระกูลสูงศักดิ์ทั้งแปดของซีเหลียงที่ทำตัวเป็นกาฝากเกาะติดซีเหลียง ตอนนั้นนางมั่นใจว่านางจะจัดการกับตระกูลสูงศักดิ์ทั้งแปดที่ทำให้เสด็จพ่อเวียนพระเศียรได้ นางยกฐานะบัณฑิตยากจนขึ้นมาคานอำนาจกับตระกูลสูงศักดิ์ทั้งแปด ต้องการกุมอำนาจทั้งหมดไว้ที่นางคนเดียว ทว่า นางไม่คิดมาก่อนเลยว่าอำนาจของตระกูลสูงศักดิ์ทั้งแปดจะมากกว่าที่นางคิดไว้มาก

เปลวไฟสะบัดไปมาอยู่หน้าตำหนัก…

“ระวังพวกนั้นเผาตำหนัก!” แม่ทัพชราชุยซานจงตะโกนเสียงดัง

ทหารซีเหลียงใช้ร่างกายของตัวเองกั้นประตูตำหนักเอาไว้ถึงแม้ต้าเยี่ยนและต้าโจวจะไม่ได้มีทีท่าว่าจะบุกเข้ามาก็ตาม

เซียวรั่วไห่และเยว่สือเดินตามหลังไป๋ชิงอวี๋และเซียวหรงเหยี่ยนออกมาจากวงล้อมของกองทัพใหญ่ที่ล้อมตำหนักไว้อย่างแน่นหนา

หน้ากากของเซียวหรงเหยี่ยนสะท้อนเปลวไฟจนเป็นสีแดงเข้ม ชายหนุ่มหันไปทางเยว่สือ

เยว่สือก้าวไปด้านหน้า จากนั้นตะโกนเสียงดัง “จักรพรรดินีแห่งซีเหลียง แม่ทัพชราชุยซานจง ขอเพียงพวกท่านยอมแพ้ ไม่ว่าพวกท่านจะยอมจำนนกับต้าเยี่ยนหรือต้าโจวทหารด้านในจะรอดชีวิตทั้งหมด ตอนนี้ซีเหลียงกำลังจะดับสูญแล้ว อย่าสละชีวิตโดยไม่จำเป็นอีกเลย ยอมจำนนเถิด!”

พวกเขาไล่ต้อนแม่ทัพชราชุยซานจงเข้าไปในตำหนักใหญ่เพราะแม่ทัพชราชุยซานจงเกิดมาในตระกูลนักรบ เขาเคยถูกจักรพรรดิหวาดระแวงจนสูญเสียทุกคนในตระกูลเช่นเดียวกับกองทัพไป๋ เซียวหรงเหยี่ยนจึงนึกถึงไป๋ชิงเหยียนและท่านปู่เจิ้นกั๋วอ๋องไป๋เวยถิงของหญิงสาวขึ้นมา!

ดังนั้นเซียวหรงเหยี่ยนยินดีมอบบั้นปลายชีวิตที่สงบสุขให้แก่แม่ทัพชราชุยซานจงที่อายุกว่าแปดสิบปีผู้นี้

ไป๋ชิงอวี๋เกิดในตระกูลนักรบดังนั้นเขาจึงเมตตาแม่ทัพชราชุยซานจงที่เกิดในตระกูลนักรบผู้นี้เช่นเดียวกัน!

เมื่อไม่ได้ยินเสียงตอบรับจากด้านในเยว่สือจึงหันไปมองเจ้านายของตัวเอง เขาเห็นเซียวหรงเหยี่ยนเดินขึ้นมาบนบันได จากนั้นกล่าวกับแม่ทัพชราชุยซานจงเสียงดัง “แม่ทัพชรา คุณชายห้าของตระกูลไป๋อยากไว้ชีวิตท่านเพราะเห็นว่าท่านเกิดในตระกูลนักรบที่มีชื่อเสียงนับร้อยปีและเคยถูกจักรพรรดิหวาดระแวงจนสูญเสียคนทั้งตระกูลไปเช่นเดียวกับตระกูลไป๋!”

ไป๋ชิงอวี๋ได้ยินคำกล่าวนี้จึงมองไปทางเซียวหรงเหยี่ยน เขาเข้าใจความหมายของชายหนุ่มขึ้นมาทันที

เซียวหรงเหยี่ยนคงต้องการยกเมืองอวิ๋นจิงให้ต้าโจว

ไป๋ชิงอวี๋กำหมัดแน่น เพราะเหตุใดกัน!

หากต้าเยี่ยนได้เมืองอวิ๋นจิงไปครอบครอง ต้าเยี่ยนอาจมีโอกาสชนะมากขึ้นในการแข่งขันด้วยระบอบการปกครองของสองแคว้นในวันข้างหน้า

คราวที่แล้วที่เซียวหรงเหยี่ยนทิ้งการบุกโจมตีเมืองอวิ๋นจิงก่อนต้าโจวย้อนกลับไปช่วยเหลือพี่สาวของเขาซึ่งถูกล้อมอยู่ในเมืองเจียงจือเป็นเพราะเซียวหรงเหยี่ยนรักพี่หญิงมาก ชายหนุ่มเป็นห่วงความปลอดภัยของพี่หญิงและลูกในท้อง

ทว่า เหตุใดครั้งนี้เซียวหรงเหยี่ยนต้องยกเมืองอวิ๋นจิงให้ต้าโจวด้วย

หลี่เทียนเจียวที่อยู่ในตำหนักได้ยินประโยคนี้จึงหันไปมองแม่ทัพชราชุยซานจงทันที

แม่ทัพชราชุยซานจงกล่าวยิ้มๆ “อ๋องเก้าแห่งต้าเยี่ยนเอาข้าไปเปรียบเทียบกับตระกูลไป๋แห่งต้าโจวถือเป็นเกียรติของข้า! กองทัพไป๋มีเพลงประจำกองทัพท่อนหนึ่งร้องว่า…หากไม่ตายไม่มีวันถอดเกราะ บุรุษคนดีของแคว้น! แม้ข้าจะอายุแปดสิบกว่าแล้ว ทว่า ใจที่รักและปกป้องแผ่นดินของข้ายังไม่แก่ตามไปด้วย ข้ายินดีสวมเกราะปกป้องแคว้นของข้าจนวันตาย! อ๋องเก้าแห่งต้าเยี่ยนและคุณชายห้าของตระกูลไป๋ไม่จำเป็นต้องกล่าวให้มากความอีก บุกเข้ามาได้เลย ข้าพร้อมรับมือเสมอ!”