ตอนที่ 1294 เป้าหมายโจมตีของทุกคน
“พี่สะใภ้…”
เซียวหรงเหยี่ยนเงยหน้าขึ้น แม้สีหน้าของเขาจะเรียบเฉย ทว่า แววตายังคงแฝงไปด้วยความเจ็บปวด
“ข้ากับจักรพรรดินีแห่งต้าโจวเป็นคู่ที่ผิดมาตั้งแต่แรก โชคดีที่ตอนนี้ความผิดพลาดนี้จบลงแล้ว บิดาของเด็กสองคนนั้นคือเซียวหรงเหยี่ยนพ่อค้าที่ร่ำรวยที่สุดในใต้หล้า ไม่เกี่ยวข้องอันใดกับผู้สำเร็จราชการแห่งต้าเยี่ยนอย่างข้าแม้แต่น้อย หากพี่สะใภ้หวังดีต่อข้าจริงๆ ต่อไปอย่าได้เอ่ยถึงพวกเขาอีกนะขอรับ”
“ได้ๆ ต่อไปพี่จะไม่กล่าวถึงเรื่องนี้แล้ว!” ไทเฮารีบรับคำ
“อาเหยี่ยนไม่ต้องคิดมาก หากอาเหยี่ยนไม่อยากแต่งงานกับเมิ่งเจาหรง เดี๋ยวพี่จะหาชายาที่เพียบพร้อมคนใหม่ให้อาเหยี่ยนเอง”
“ไว้ค่อยคุยเรื่องนี้กันภายหลังเถิดขอรับ” เซียวหรงเหยี่ยนกล่าว
แม้การได้ยินเซียวหรงเหยี่ยนกล่าวเช่นนี้จะทำให้ไทเฮาวางใจลงไม่น้อย ทว่า นางยังอดเป็นห่วงอาลี่ไม่ได้อยู่ดี นางกำผ้าเช็ดหน้าในมือแน่นพลางกล่าวกับเซียวหรงเหยี่ยนอย่างช้าๆ
“ครั้งนี้อาลี่ทำผิดอย่างมหันต์ ทว่า เมื่อพี่คิดทบทวนให้ดีแล้ว ดูจากสถานการณ์ของต้าเยี่ยนในตอนนี้พวกเราไม่มีวิธีอื่นที่จะแก้ปัญหาได้แล้วจริงๆ อาเหยี่ยนคิดเช่นนี้หรือไม่”
เซียวหรงเหยี่ยนหันไปทางไทเฮา
“พี่สะใภ้หมายความว่าเห็นด้วยกับความคิดของอาลี่แล้วหรือขอรับ!”
ไทเฮากำผ้าเช็ดหน้าในมือแน่น จากนั้นแสร้งทำเป็นเช็ดเหงื่อที่ฝ่ามือด้วยท่าทีสบายๆ นางหันไปมองเซียวหรงเหยี่ยน
“หากกองทัพหลักของเซี่ยสวินยังยกทัพกลับมาช่วยเหลือพวกเราไม่ได้ตอนที่กองทัพต้าโจวบุกโจมตีเมืองหลวงต้าเยี่ยน…อาเหยี่ยน พี่ไม่อยากไปพบหน้าพี่ชายของเจ้าหลังจากที่ตายไปแล้วว่าพี่ปกป้องแคว้นต้าเยี่ยนของเขาไว้ไม่ได้! ขอเพียงต้าโจวเห็นด้วยกับความคิดของอาลี่ ต้าเยี่ยนไม่เพียงแต่จะมีโอกาสพักหายใจ พวกเราอาจสานต่อปณิธานที่อยากรวบรวมใต้หล้าให้เป็นหนึ่งของมารดาและพี่ชายของเจ้าได้สำเร็จอีกด้วย!”
“พี่สะใภ้…” เซียวหรงเหยี่ยนขมวดคิ้วแน่นอย่างไม่เห็นด้วย
“ตั้งแต่ที่ต้าโจวได้ต้าเหลียงและหรงตี๋ไปครอบครองต้าโจวแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ จักรพรรดินีแห่งต้าโจว…เป็นคนทะเยอทะยาน นางอยากรวบรวมใต้หล้าให้เป็นหนึ่งให้ได้ ถึงแม้พวกเขาจะเห็นด้วยกับวิธีของอาลี่ ทว่า ต้าเยี่ยนเพิ่งยึดหนานเยี่ยนกลับคืนมาได้ไม่นาน พวกเรายังแข็งแกร่งสู้ต้าโจวไม่ได้ ต่อให้มีเวลาอีกสามหรือห้าปีข้าก็ยังไม่คิดว่าพวกเราจะเอาชนะต้าโจวได้ขอรับ”
“อาเหยี่ยน เจ้าไม่มั่นใจในระบอบการปกครองของมารดาเจ้าถึงเพียงนี้เลยหรือ”
ไทเฮาเกลี้ยกล่อมเซียวหรงเหยี่ยนตามคำที่พี่ชายแนะนำ
“เจ้าคิดว่าการปกครองของต้าเยี่ยนจะพ่ายแพ้การปกครองของต้าโจวอย่างนั้นหรือ”
ไทเฮาเห็นเซียวหรงเหยี่ยนนิ่งอึ้งไปอย่างที่คาดการณ์ไว้จริงๆ นางรีบกล่าวต่อ
“พี่เคยอ่านระบอบการปกครองของต้าโจวผ่านตามาบ้าง กฎหมายหลายข้อที่ต้าโจวใช้คือกฎหมายที่เสด็จแม่ลองใช้และล้มเหลวมาก่อนแล้ว ต้าเยี่ยนของพวกเราล้มเหลวอย่างไม่เป็นท่า พี่เชื่อว่าต้าโจวก็คงไม่ต่างกัน พี่ไม่เชื่อว่าจักรพรรดินีแห่งต้าโจวจะทำเรื่องที่แม้แต่คนยิ่งใหญ่อย่างเสด็จแม่ยังทำไม่สำเร็จสำเร็จได้”
เซียวหรงเหยี่ยนก้มหน้าลง เขายกขาขึ้นไขว้ห้างพลางเคาะนิ้วลงบนโต๊ะเป็นจังหวะ เดาได้เลยว่าจงสิงเสี่ยวต้องเป็นคนสอนให้ไทเฮากล่าวเช่นนี้แน่นอน
เมื่อเห็นเซียวหรงเหยี่ยนก้มหน้าราวกับกำลังใช้ความคิดอยู่ไทเฮาจึงขยับท่านั่งของตัวเองเล็กน้อย นางมองใบหน้าด้านข้างของเซียวหรงเหยี่ยนพลางกล่าวเสียงสะอื้น
“อาลี่คิดวิธีนี้ขึ้นมาเพื่อปกป้องแม่อย่างพี่! พี่แค่กลัวว่าต้าโจวจะหันมาทำลายต้าเยี่ยนต่อหลังจากที่พวกเขาทำลายซีเหลียงสำเร็จจึงอยากกุมจุดอ่อนของจักรพรรดินีแห่งต้าโจวไว้ในมือ อย่างน้อยต้าเยี่ยนจะได้ปลอดภัย พี่ไม่คิดเลยว่าจะสร้างปัญหาให้ต้าเยี่ยนมากถึงเพียงนี้ นึกไม่ถึงเลยว่าจะทำให้ต้าโจวมีเหตุผลในการยกทัพมาโจมตีต้าเยี่ยนอย่างชอบธรรมเช่นนี้! พี่ทำผิดต่อต้าเยี่ยน”
เซียวหรงเหยี่ยนไม่ได้เงยหน้าขึ้น เขาได้ยินเสียงสายฝนเริ่มตกหนักขึ้น ชายหนุ่มหยิบปิ่นปักผมหยกลายห่านป่าสีขาวออกมากำไว้ในมือ ตอนนี้พี่สะใภ้ของเขายังไม่รู้ตัวเลยสินะว่านางทำผิดอย่างไร
“พี่สะใภ้ พี่ผิดตรงที่พี่ไม่ควรแทงข้างหลังต้าโจวตอนที่พวกเรายังทำสัญญาเป็นพันธมิตรกันอยู่ขอรับ!” สีหน้าของเซียวหรงเหยี่ยนไม่เปลี่ยนแปลง เขากล่าวเสียงราบเรียบ
“เมื่อทำลายล้างซีเหลียงสำเร็จ ต้าเยี่ยนและต้าโจวจะกลายเป็นศัตรูกันทันที สองแคว้นกำลังทำสัญญาเป็นพันธมิตรกันอยู่ ฝ่ายใดแทงข้างหลังอีกฝ่ายก่อน ฝ่ายนั้นจะตกเป็นเป้าโจมตีของทุกคนทันที!”
“ที่สำคัญคนตระกูลไป๋ยินดีสละชีวิตของตัวเอง ทว่า ไม่มีทางยอมตกเป็นตัวถ่วงของครอบครัวและแคว้นเด็ดขาด!”
น้ำเสียงของเซียวหรงเหยี่ยนแฝงไปด้วยความอ่อนใจ
“พี่สะใภ้ลืมเรื่องที่พี่สะใภ้เคยนับถือที่รองแม่ทัพใหญ่ไป๋ฉีซานของกองทัพไป๋ยิงธนูสังหารนายท่านห้าของตระกูลไป๋ ลืมเรื่องที่เคยนับถือที่คุณชายสิบเจ็ดของกองทัพไป๋ตะโกนบอกให้ซีเหลียงสังหารเขาเพราะไม่อยากเป็นตัวถ่วงของแคว้น ลืมเรื่องที่เขายังคงเปล่งเสียงร้องเพลงประจำกองทัพไป๋ออกมาอย่างกล้าหาญและไม่กลัวตายก่อนสิ้นใจไปหมดแล้วหรือขอรับ!”
“ดังนั้นหากพี่สะใภ้จับตัวน้องชายหรือน้องสาวของจักรพรรดินีแห่งต้าโจวได้พี่สะใภ้ก็คงได้เพียงศพของพวกเขาเท่านั้น สิ่งที่ตามมาจะมีเพียงอาวุธและการแก้แค้นของต้าโจวเท่านั้นขอรับ!”
เซียวหรงเหยี่ยนกล่าวถึงตรงนี้จึงหยุดคำกล่าวลงชั่วขณะ ไม่นานจึงกล่าวต่อด้วยเสียงแหบพร่า “จักรพรรดินีแห่งต้าโจวทอดทิ้งได้แม้แต่ลูกที่เพิ่งคลอดออกมาลืมตาดูโลกของตัวเองเพื่อน้องชายและน้องสาวของนาง พี่สะใภ้น่าจะรู้ว่าหากพี่สะใภ้ได้ตัวคนตระกูลไป๋มาไว้ในมือและทำให้เขาตายอยู่ในมือของต้าเยี่ยน ต้าโจวต้องทำลายล้างแคว้นต้าเยี่ยนให้ดับสูญโดยไม่มีข้อแม้แน่นอน!”
ไทเฮากำมือที่ถือผ้าเช็ดหน้าอยู่แน่น
เซียวหรงเหยี่ยนหันไปมองไทเฮาที่กำลังน้ำตาคลอ
“อาเหยี่ยนทราบดีว่าพี่สะใภ้ทำไปเพราะต้องการมีจุดอ่อนของจักรพรรดินีแห่งต้าโจวไว้ในมือเพื่อป้องกันเรื่องไม่คาดคิด ทว่า ประเด็นสำคัญคือพี่สะใภ้ต้องการเห็นอาเหยี่ยนแตกหักกับจักรพรรดินีแห่งต้าโจว พี่สะใภ้ไม่เชื่อใจอาเหยี่ยนใช่หรือไม่ขอรับ!”
สีหน้าของไทเฮาเปลี่ยนไปในทันที นางไม่คิดว่าเซียวหรงเหยี่ยนจะมองแผนการของนางออกอย่างทะลุปรุโปร่งเช่นนี้
นางหลบสายตาของเซียวหรงเหยี่ยนอย่างร้อนรน นางอยากปฏิเสธ ทว่า นางเลือกที่จะกลืนคำโกหกลงไปในลำคอ นางก้มหน้าต่ำลง น้ำตาไหลลงบนผ้าเช็ดหน้า นางกล่าวเสียงเบาหวิว
“ใช่ พี่มีความคิดเช่นนั้นจริงๆ ทว่า อาเหยี่ยน เจ้าลองถามใจตัวเองดูว่าเจ้ายอมทิ้งการโจมตีเมืองอวิ๋นจิงยกทัพกลับไปช่วยเหลือนางที่เมืองเจียงจือได้ วันหน้าเจ้าจะไม่ทอดทิ้งต้าเยี่ยนไปหานางอย่างนั้นหรือ พี่ชายของเจ้าจากไปแล้ว ที่พึ่งของพี่และอาลี่มีเพียงเจ้าเท่านั้น กล่าวได้ว่าพี่และอาลี่ฝากต้าเยี่ยนทั้งแคว้นไว้กับเจ้า พี่แค่กลัวว่าเจ้าจะเลอะเลือนจนยอมยกต้าเยี่ยนทั้งแคว้นให้กับไป๋ชิงเหยียน!”
ภายในโถงรับรองเงียบกริบ
ลมพัดเอาความชื้นของฝนเข้ามาในโถงรับรองผ่านหน้าต่างที่เปิดกว้าง ผ้าม่านในโถงรับรองปลิวสะบัดไปมา เสียงไปดับลงชั่วขณะ จากนั้นสว่างขึ้นอีกครั้ง
