ตอนที่ 1297 อัดอั้น
“พี่สะใภ้…” เซียวหรงเหยี่ยนมองไปทางไทเฮาด้วยท่าทีเรียบเฉยเหมือนเดิมพลางกล่าวขึ้น “พี่สะใภ้ ตอนนี้เหยี่ยนกับจักรพรรดินีแห่งต้าโจวทะเลาะกันถึงเพียงนี้แล้ว พี่สะใภ้ไม่กลัวว่าหากเหยี่ยนเดินทางไปต้าโจวเหยี่ยนจะไม่ได้กลับมาอีกหรือขอรับ…”
“ไม่มีทาง!” ไทเฮาร้อนใจอยากเกลี้ยกล่อมเซียวหรงเหยี่ยนให้สำเร็จ น้ำเสียงของนางจึงเต็มไปด้วยความร้อนรนไม่ได้มีความน่าเชื่อถือแม้แต่น้อย “เจ้าคือบิดาของเด็กทั้งสองคนนั่น ไม่ว่าอย่างไรไป๋ชิงเหยียนก็ไม่มีทางเอาชีวิตของเจ้าแน่นอน! ที่สำคัญเจ้าไปในฐานะอ๋องเก้าแห่งต้าเยี่ยน เจ้าเคยยกทัพไปช่วยเหลือนางที่เมืองเจียงจือ ต่อให้นางไม่เห็นแก่บุญคุณในครั้งนั้น ขุนนางของต้าโจวก็ไม่มีทางปล่อยให้นางสังหารเจ้าจนตกเป็นจำเลยของใต้หล้าแน่นอน พี่คิดไว้หมดแล้ว ไม่ได้ส่งเจ้าไปโดยไร้เหตุผล เจ้าคือน้องชายของพี่ คือคนในครอบครัวของพี่เหมือนกัน!”
“พี่สะใภ้ ข้าและเด็กทั้งสองคนไม่ได้มีความหมายกับจักรพรรดินีแห่งต้าโจวมากขนาดนั้น มิเช่นนั้นนางคงไม่…” เซียวหรงเหยี่ยนหยุดคำกล่าวลง เขาเงยหน้ามองพี่สะใภ้ของตัวเองนิ่งด้วยแววตาที่หนักแน่น ใจของเขาค่อยๆ หนักอึ้งขึ้นเรื่อยๆ ไม่นานจึงกล่าวขึ้น “ในเมื่อพี่สะใภ้ตัดสินใจแล้วข้าก็จะเดินทางไปยังต้าโจวให้ ทว่า ก่อนไปข้าต้องจัดการเรื่องในต้าเยี่ยนให้เรียบร้อยก่อน หากสุดท้ายพวกเราโน้มน้าวจักรพรรดินีแห่งต้าโจวให้เห็นด้วยกับวิธีของพวกเราไม่สำเร็จ หากข้าต้องจบชีวิตลงที่ต้าโจว ต้าเยี่ยนจะต้องเตรียมตัวรับมือกับการทำสงครามกับต้าโจวให้พร้อมที่สุด”
ใจของไทเฮากระตุกวูบ นางกลัวว่าตัวเองจะเดาผิดอีกครั้ง กลัวว่าเซียวหรงเหยี่ยนและไป๋ชิงเหยียนจะถึงขั้นที่อยู่ร่วมโลกกันไม่ได้แล้วจริงๆ กลัวว่าไป๋ชิงเหยียนจะสังหารเซียวหรงเหยี่ยนจริงๆ
“อาเหยี่ยน ถึงแม้เจ้าและจักรพรรดินีแห่งต้าโจวจะไม่มีความรู้สึกใดๆ ต่อกันแล้ว ทว่า เจ้าเคยยกทัพไปช่วยเหลือนางที่เจียงจือ หากเห็นแก่ศีลธรรมแล้วนางไม่มีทางทำร้ายเจ้าแน่นอน เจ้าเชื่อพี่นะ!” ไม่รู้ว่าไทเฮากำลังปลอบตัวเองหรือปลอบเซียวหรงเหยี่ยนกันแน่
ไทเฮามองสีหน้าของเซียวหรงเหยี่ยน นางกลัวว่านางจะทำให้เซียวหรงเหยี่ยนผิดหวังและเสียใจอีกครั้งจึงรีบกล่าวต่อโดยไม่รอให้มู่หรงเหยี่ยนกล่าวขึ้น “กล่าวกันว่าคนตระกูลไป๋มีศีลธรรมที่สุดไม่ใช่หรือ! ต่อให้พี่อยากปกป้องแคว้นต้าเยี่ยน ทว่า พี่ไม่มีทางส่งเจ้าไปทั้งๆ ที่รู้ว่ามันมีอันตรายแน่นอน เจ้าเชื่อพี่นะ พี่แค่ไม่อยากมอบเรื่องสำคัญเช่นนี้ให้คนนอกจัดการ พี่แค่ไม่วางใจเท่านั้น!”
“พี่สะใภ้ ในเมื่อพี่สะใภ้กล่าวว่าจักรพรรดินีแห่งต้าโจวคือคนมีศีลธรรม เช่นนั้นต้าเยี่ยนส่งขุนนางที่มีความสามารถไล่ตามหวังหานปิงไปยังต้าโจว จากนั้นช่วยกันเกลี้ยกล่อมจักรพรรดินีแห่งต้าโจวด้วยคำว่าคุณธรรมไม่ดีกว่าหรือขอรับ”
เซียวหรงเหยี่ยนชักมือออกจากการเกาะกุมของไทเฮาช้าๆ ราวกับผิดหวังในตัวเฮามาก “ที่พี่สะใภ้กล่าวว่าไม่ไว้ใจคนนอกเป็นเพราะพี่สะใภ้อยากให้ข้าเดินทางไปยังต้าโจวด้วยตัวเอง หากใช้ความสัมพันธ์ครั้งเก่าของข้าและจักรพรรดินีแห่งต้าโจวไม่สำเร็จ อย่างน้อยนางก็อาจเห็นแก่ที่ข้าเคยยกทัพไปช่วยนางที่เมืองเจียงจือเห็นด้วยกับความคิดของอาลี่ใช่หรือไม่ขอรับ”
ไทเฮารู้สติปัญญาของเซียวหรงเหยี่ยนดี นางปกปิดความคิดของนางจากเซียวหรงเหยี่ยนไม่ได้จริงๆ
นางไม่อยากแก้ตัวอีกต่อไป นางเงยหน้ามองเซียวหรงเหยี่ยนนิ่ง “อาเหยี่ยน พี่ทำไปทั้งหมดเพื่อแคว้นต้าเยี่ยน!”
“ได้ เช่นนั้นข้าจะเดินทางไปยังต้าโจวให้ ทว่า ความผิดครั้งนี้ของพี่สะใภ้ใหญ่หลวงนัก หากต้องการระงับความโกรธของเหล่าขุนนางเกรงว่าข้าคงปล่อยให้พี่สะใภ้ช่วยปกครองแคว้นต่อไปไม่ได้แล้วขอรับ หากพี่สะใภ้ไม่ขัดข้องนับตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไปพี่สะใภ้จะพักรักษาตัวจากอาการป่วย ไม่ไปเข้าไปวุ่นวายกับเรื่องในราชสำนักอีกต่อไปขอรับ” เซียวหรงเหยี่ยนกล่าวจบจึงสาวเท้าเดินออกไปจากโถงรับรอง “เมื่อข้าเตรียมการเรื่องทุกอย่างให้ต้าเยี่ยนเสร็จ อีกสามวันข้าจะออกเดินทางไปยังต้าโจว…”
“อาเหยี่ยน!” ไทเฮามองเซียวหรงเหยี่ยนทั้งน้ำตา เมื่อเห็นเซียวหรงเหยี่ยนไม่ยอมหันหน้ากลับมามองนางจึงรีบวิ่งตามออกไปสองสามก้าว จากนั้นหยุดยืนอยู่ที่เดิม นางใช้สองมือกำชายเสื้อของตัวเองแน่น “อาเหยี่ยน เจ้าอย่าเกลียดพี่เลยนะ พี่ทำทุกอย่างลงไปเพื่อแคว้นต้าเยี่ยนทั้งนั้น!”
เยว่สือเห็นเจ้านายของตัวเองจากไปแล้วจึงรีบทำความเคารพไทเฮาและวิ่งตามเจ้านายของตัวเองไป
นางกำนัลข้างกายของไทเฮารีบถลกชายกระโปรงวิ่งเข้าไปหาไทเฮา จากนั้นประคองร่างของไทเฮาที่กำลังร้องไห้ไว้ “ไทเฮาเพคะ…”
ไทเฮาหันไปทางนางกำนัลของตัวเองด้วยท่าทีน่าสงสารราวกับเป็นฝ่ายถูกรังแก “ข้าทำไปเพื่อแคว้นต้าเยี่ยนจริงๆ !”
“บ่าวทราบเพคะ บ่าวทราบดีเพคะ” นางกำนัลพยักหน้าทั้งน้ำตา “บ่าวทราบความลำบากพระทัยของไทเฮาดีเพคะ บ่าวเชื่อว่าอีกไม่นานท่านอ๋องเก้าต้องเข้าพระทัยความหวังดีของไทเฮา รู้ว่าไทเฮาทำไปทั้งหมดเพื่อแคว้นต้าเยี่ยนของพวกเรา! พวกเรากลับวังก่อนเถิดเพคะ วันนี้ไทเฮาทรงเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว รีบเสด็จกลับไปพักผ่อนเถิดเพคะ”
ไทเฮามองดูฝนที่ตกโปรยปรายอยู่ด้านนอก จากนั้นพยักหน้าน้อยๆ นางออกไปจากจวนผู้สำเร็จราชการพร้อมนางกำนัลข้างกายของตัวเอง
เยว่สือเดินตามหลังเจ้านายที่มีสีหน้าเคร่งเครียดของตัวเองไปตามทาง เมื่อได้ยินคนรายงานว่าไทเฮากลับไปแล้วเยว่สือจึงรีบวิ่งเข้าไปในห้อง จากนั้นรายงานเจ้านายของตัวเองที่กำลังนั่งอ่านฎีกาอยู่ใต้แสงตะเกียงด้วยความตื่นเต้น “นายท่าน ไทเฮาเสด็จกลับวังไปแล้วขอรับ”
“รู้แล้ว!” เซียวหรงเหยี่ยนรับคำ
เยว่สือคุกเข่าลงตรงหน้าเซียวหรงเหยี่ยนพลางเอ่ยเสียงเบา “นายท่านไม่ดีใจหรือขอรับที่พวกเรากำลังจะได้เดินทางไปต้าโจว คุณหนูใหญ่และคุณหนูน้อยทั้งสองล้วนอยู่ที่เมืองหลวงของต้าโจว นายท่านไม่อยากพบหน้าคุณหนูน้อยทั้งสองหรือขอรับ”
เจ้านายของเขายังไม่ได้พบหน้าคุณหนูน้อยทั้งสองเลยสักครั้งตั้งแต่คุณหนูน้อยทั้งสองลืมตาออกมาดูโลก
เหตุใดเซียวหรงเหยี่ยนจะไม่อยากเดินทางไปต้าโจวกัน ชายหนุ่มแทบอยากติดปีกบินไปที่นั่นอยู่แล้ว ทว่า พวกเขาเดินทางมาถึงขั้นนี้แล้ว เขาต้องรอบคอบให้มากที่สุด หากเขาแสดงสีหน้าเกินความพอดีพี่สะใภ้อาจจับพิรุธได้
ความจริงเซียวหรงเหยี่ยนรู้สึกผิดหวังในตัวพี่สะใภ้ตอนที่สนทนากันในวันนี้เหมือนกัน เขาเห็นพี่สะใภ้เป็นคนในครอบครัวของเขา ทว่า ตอนนั้นคนที่ต้องการยุให้เขาและไป๋ชิงเหยียนผิดใจกันคือพี่สะใภ้ของเขา บัดนี้ผู้ที่คิดคุกเข่าขอร้องให้เขาเดินทางไปยังต้าโจวโดยไม่สนว่าเขาจะเสี่ยงอันตรายเพียงใดก็คือพี่สะใภ้ของเขาเช่นกัน!
หากเซียวหรงเหยี่ยนไม่เคยเห็นความสัมพันธ์ของคนในตระกูลไป๋บางทีเขาอาจคิดว่าพี่สะใภ้ไม่ได้ทำสิ่งใดผิด ทว่า ตอนนี้เซียวหรงเหยี่ยนมักเปรียบเทียบอยู่เสมอว่าหากคนในตระกูลไป๋พบเจอเรื่องราวเช่นนี้บางทีพวกเขาอาจยินดีทำสงครามมากกว่าปล่อยให้น้องชายหรือน้องสาวของตัวเองไปเสี่ยงอันตราย
หากพี่ชายของเขายังอยู่ แม้พี่ชายของเขาจะไม่รู้ความจริงเช่นเดียวกับพี่สะใภ้ ทว่า พี่ชายของเขาไม่มีทางปล่อยให้เขาเดินทางไปยังต้าโจวแน่นอน
เยว่สือเห็นเจ้านายของตัวเองไม่ได้มีท่าทีดีใจเท่าที่เขาคิดไว้จึงเอ่ยถามเสียงเบา “นายท่านไม่ดีใจหรือขอรับ”
“ไม่ใช่เช่นนั้น” เซียวหรงเหยี่ยนละสายตาจากฎีกามองไปทางเยว่สือ “เจ้าห้ามแพร่งพรายเรื่องนี้ก่อนที่พวกเราจะเตรียมการเรื่องทุกอย่างในต้าเยี่ยนเสร็จเด็ดขาด อย่าเพิ่งรีบร้อนเก็บสัมภาระด้วย”
“เยว่สือทราบดี นายท่านไม่ต้องเป็นห่วงขอรับ” เยว่สือพยักหน้า “หากผู้อื่นเอ่ยถาม ข้าจะถอนหายใจพลางส่ายหน้า แสดงท่าทีอัดอั้นตันใจออกมาขอรับ”
