ตอนที่ 1300 ไม่ต้องเป็นห่วง
“กระหม่อมจะช่วยเหลือท่านอ๋องเก้าทำเรื่องนี้ให้สำเร็จอย่างเต็มที่ จะไม่ทำให้ฝ่าบาททรงผิดหวังแน่นอนพ่ะย่ะค่ะ!”
ต่อให้จงสิงเสี่ยวจะไม่เต็มใจมากเพียงใด ทว่า เขาต้องแสดงสีหน้าเต็มใจออกมาให้มู่หรงลี่และเซียวหรงเหยี่ยนเห็นอย่างเต็มที่
ได้อยู่สุขสบายในแคว้นต้าเยี่ยน ผู้ใดอยากเดินทางเสี่ยงอันตรายเอาชีวิตของตัวเองไปทิ้งที่ต้าโจวกัน!
หากอยู่ในต้าเยี่ยน ต่อให้กองทัพของต้าโจวบุกมาโจมตีต้าเยี่ยนอย่างน้อยเขาก็ยังมีทหารคอยปกป้อง เขายังมีโอกาสหลบหนี ทว่า หากเขาไปต้าโจว หากจักรพรรดินีแห่งต้าโจวไม่พอพระทัยศีรษะของเขาอาจหลุดจากบ่าเมื่อใดก็ไม่รู้
ทั้งสามคนเดินทางไปเยี่ยมไทเฮาที่ตำหนัก เมื่อไทเฮาได้ยินว่าจงสิงเสี่ยวจะเดินทางไปกับเซียวหรงเหยี่ยนด้วยจึงตกใจจนแทบพลั้งปากออกมา
“ใต้เท้าจงไปไม่ได้! มัน…”
มันอันตรายเกินไป!
ไทเฮารีบกลืนคำกล่าวลงไปในคอทันที นางเหลือบมองไปทางเซียวหรงเหยี่ยน จากนั้นกำหมัดแน่นอย่างเป็นกังวล
ทั้งๆ ที่นางรู้ว่าอันตรายแต่นางก็ยังขอร้องให้อาเหยี่ยนเดินทางไป เหตุใดพอถึงคราวของพี่ชายของนางนางกลับปกป้องพี่ชายของตัวเอง ไม่อนุญาตให้เขาไปเพราะอันตรายเกินไป แบบนี้ไม่เท่ากับเป็นการทำร้ายจิตใจของอาเหยี่ยนอย่างนั้นหรือ
เซียวหรงเหยี่ยนยกถ้วยชาขึ้นจิบ เขาซ่อนสีหน้าของตัวเองไว้ใต้หน้ากาก เขาจะไม่รู้ความหมายที่ไทเฮาต้องการจะสื่อได้อย่างไร เพราะฟังเข้าใจจึงไม่คิดจะสนใจมัน
มู่หรงลี่กล่าวขึ้นอย่างข่มความโกรธไว้ไม่อยู่
“ท่านอาเก้าเดินทางไปยังต้าโจวเพื่อต้าเยี่ยน เหตุใดท่านลุงจะไปไม่ได้ขอรับ”
ไทเฮาเหลือบมองพี่ชายที่ก้มหน้าอย่างสงบเสงี่ยมอยู่ด้านข้าง นางขมวดคิ้วแน่นพลางกล่าวขึ้น
“ไม่ใช่ว่าแม่ไม่อยากให้ท่านลุงของเจ้าไป ทว่า ท่านลุงของเจ้าไม่ได้มีความสามารถมากถึงเพียงนั้น ให้ท่านลุงของเจ้าไปด้วยจะกลายเป็นตัวถ่วงของอาเหยี่ยนเปล่าๆ”
“ท่านลุงมีวาทศิลป์เป็นเลิศ ให้ท่านลุงเดินทางไปกับท่านอาเก้าด้วยจะได้ช่วยโน้มน้าวใจขุนนางต้าโจวได้ขอรับ”
มู่หรงลี่ตัดสินใจแน่วแน่ เขากล่าวกับจงสิงเสี่ยวโดยไม่เปิดโอกาสให้ไทเฮากล่าวสิ่งใดอีก
“ท่านลุง ฝากท่านลุงด้วยนะขอรับ!”
“ฝ่าบาทไม่ต้องเป็นห่วงพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมจะทำเพื่อต้าเยี่ยนอย่างสุดความสามารถพ่ะย่ะค่ะ”
จงสิงเสี่ยวคุกเข่าคำนับแนบพื้นอีกครั้ง
ไทเฮามองพี่ชายของตัวเอง ทว่า ไม่กล้าหันไปมองอาเหยี่ยน นางรู้ดีว่าเรื่องนี้ไม่มีทางแก้ไขแล้ว หากนางยืนกรานไม่ให้พี่ชายของตัวเองไปอาจทำให้อาเหยี่ยนผิดหวังในตัวนางมากกว่าเดิม
ไม่นานไทเฮาจึงมองไปทางเซียวหรงเหยี่ยนที่เอาแต่ก้มหน้าไม่กล่าวสิ่งใดทั้งสิ้น
“อาเหยี่ยน พี่ฝากเจ้าดูแลลุงของอาลี่ด้วยนะ”
ครั้งนี้นางเป็นคนทรยศต้าโจว จงสิงเสี่ยวคือพี่ชายของนาง จงสิงเสี่ยวไม่ได้มีบุญคุณต่อต้าโจวและจักรพรรดินีของต้าโจว หากไป๋ชิงเหยียนไม่เชื่อใจนาง ระบายความโกรธลงที่พี่ชายของนางแทน พี่ชายของนางอาจไม่มีโอกาสกลับมายังต้าเยี่ยนอีก
“ไทเฮาไม่ต้องเป็นห่วงพ่ะย่ะค่ะ ขอเพียงข้ามู่หรงเหยี่ยนยังมีลมหายใจอยู่ ข้าจะปกป้องชีวิตของใต้เท้าจงให้ปลอดภัยพ่ะย่ะค่ะ”
“อาเหยี่ยน…” ไทเฮามองไปทางเซียวหรงเหยี่ยนด้วยความรู้สึกผิด “เจ้าก็ต้องดูแลตัวเองให้ดีด้วย พี่และอาลี่จะรอเจ้ากลับมาอย่างปลอดภัยอยู่ที่เมืองหลวง!”
“ไทเฮาพักรักษาพระวรกายให้หายดี กระหม่อมไม่อยู่ อาลี่คงต้องลำบากสักหน่อย หากเขาไม่ได้มาคารวะไทเฮาตามเวลาหวังว่าไทเฮาจะเข้าพระทัยเขาด้วยพ่ะย่ะค่ะ”
เซียวหรงเหยี่ยนลุกขึ้นทำความเคารพไทเฮา
“กระหม่อมมีเรื่องต้องปรึกษากับใต้เท้าจงเรื่องเดินทางไปยังต้าโจวต่อ กระหม่อมไม่รบกวนเวลาพักผ่อนของไทเฮาแล้วพ่ะย่ะค่ะ”
“ได้ พวกเจ้าไปทำงานสำคัญเถิด ข้าอยู่ที่นี่สบายดี…” ไทเฮาฝืนยิ้มออกมา
“เสด็จแม่ ลูกขอตัวก่อนพ่ะย่ะค่ะ” มู่หรงลี่ลุกขึ้นยืนทำความเคารพไทเฮาเช่นเดียวกัน
“ไทเฮา กระหม่อมทูลลาพ่ะย่ะค่ะ ไทเฮาทรงพักผ่อนให้หายดี กระหม่อมจะกลับมาอย่างปลอดภัย ไทเฮาไม่ต้องเป็นห่วงกระหม่อมพ่ะย่ะค่ะ”
จงสิงเสี่ยวทำความเคารพน้องสาวของตัวเอง เขารู้สึกว่าน้องสาวของเขาอ่อนแอเกินไป นางเป็นถึงไทเฮา หากนางยืนกรานไม่ให้เขาไปเขาก็ไม่จำเป็นต้องไปแน่นอน
ดูเหมือนว่าเขาคงต้องกลับไปเขียนจดหมายลับถึงไทเฮาให้นางช่วยหาวิธีทำให้เขาอยู่ในเมืองหลวงต่อให้ได้
เซียวหรงเหยี่ยนปรึกษากับมู่หรงลี่ว่าจะพาเสนาบดีกรมการคลัง ซื่อหลางกรมการคลังและขุนนางของสำนักหงหลู่ซื่อไปต้าโจวด้วย
ครั้งนี้พวกเขาเดินทางไปเจรจาเรื่องการแข่งขันด้วยระบอบการปกครองของสองแคว้นจะขาดเสนาบดีกรทการคลังไปไม่ได้เด็ดขาด หงหลู่ซื่อมีหน้าที่ต้อนรับแขกและทูตจากต่างแคว้นดังนั้นเขาย่อมต้องพาไปด้วย อีกคนคือจงสิงเสี่ยวที่เก่งกาจเรื่องการเจรจากับผู้อื่น เซียวหรงเหยี่ยนให้ขุนนางที่เหลืออยู่รับใช้มู่หรงลี่ที่ราชสำนักต้าเยี่ยนต่อไป
เซียวหรงเหยี่ยนเตรียมแผนการป้องกันแคว้นต้าเยี่ยนไว้เรียบร้อย เขากล่าวกับมู่หรงลี่
“กองทัพหลักของต้าเยี่ยนคงกลับมาจากซีเหลียงไม่ได้ในตอนนี้ ดังนั้นกระหม่อมจึงทำได้เพียงย้ายทหารที่พอเคลื่อนย้ายได้ทั้งหมดในแคว้นไปคุ้มกันที่ชายแดน โดยเฉพาะชายแดนที่ติดกับต้าโจวที่สามารถมุ่งหน้ามายังเมืองหลวงของต้าเยี่ยนได้ ที่นั่นต้องมีทหารคุ้มกันตลอดเวลา จะประมาทไม่ได้เด็ดขาด!”
มู่หรงลี่พยักหน้า เขาเหลือบมองจงสิงเสี่ยวที่กำลังชูคอมองแผนที่ทางทหารอย่างตั้งใจแวบหนึ่ง เขาไม่ได้ใส่ใจมากนัก ทว่า หวังจิ่วโจวกลับเดินถือถ้วยน้ำชาเข้าไปให้จงสิงเสี่ยวยิ้มๆ พลางใช้ร่างของตัวเองบังแผนที่ไว้มิด
เซียวหรงเหยี่ยนวางแผนไว้หมดแล้วว่าสิ่งใดที่จงสิงเสี่ยวสามารถรับฟังได้บ้าง เซียวหรงเหยี่ยนเขียนสิ่งที่มู่หรงลี่ต้องระวังและจัดการไว้ในจดหมายหมดแล้ว ก่อนออกเดินทางเขาจะให้หวังจิ่วโจวนำไปมอบให้อาลี่ ส่วนเรื่องที่เหลือชายหนุ่มจะกลับไปจัดการที่จวนของตัวเอง
สามวันต่อมาขบวนรถม้าของต้าเยี่ยนเดินทางมุ่งหน้าไปยังต้าโจวอย่างเอิกเกริก
มู่หรงลี่มาที่จวนผู้สำเร็จราชการแต่เช้า
มู่หรงลี่มาเช้าเกินไป เมื่อคืนเซียวหรงเหยี่ยนเก็บสัมภาระและจัดการเรื่องแคว้นจนดึก เขาเพิ่งงีบหลับได้ครู่เดียวก็ได้รับรายงานว่าเซียวหรงเหยี่ยนมาหา เซียวหรงเหยี่ยนให้คนช่วยเปลี่ยนเครื่องแต่งกายและออกไปพบมู่หรงลี่
เยว่สือพามู่หรงลี่ไปที่เรือนของเซียวหรงเหยี่ยน เมื่อมู่หรงลี่เห็นอาเก้าของตัวเองอาบน้ำเปลี่ยนเครื่องแต่งกายเสร็จเรียบร้อยจึงเอ่ยเรียกยิ้มๆ “ท่านอาเก้า!”
เซียวหรงเหยี่ยนไม่ได้สวมหน้ากาก เขาอดนอนมาทั้งคืนแววตาจึงเต็มไปด้วยเส้นเลือดฝอยแดงฉาน ร่างเขาดูอ่อนเพลียยิ่งนัก เขากวักมือเรียกมู่หรงลี่ “เหตุใดเจ้าจึงมาแล้ว”
มู่หรงลี่ยิ้มพลางรับกล่องกำมะหยี่ที่ค่อนข้างหนักมาจากหวังจิ่วโจว จากนั้นวิ่งเข้าไปหาเซียวหรงเหยี่ยน “เราเข้าไปคุยกันด้านในเถิดขอรับท่านอาเก้า”
เซียวหรงเหยี่ยนมองมู่หรงลี่แวบหนึ่ง จากนนั้นพยักหน้าพลางแหวกม่านให้มู่หรงลี่ด้วยตัวเอง
เมื่อทั้งสองเดินเข้าไปด้านใน เยว่สือจึงไล่บ่าวรับใช้ออกไปให้หมด ภายในห้องเหลือเพียงสองอาหลานเท่านั้น
มู่หรงลี่กล่าวขึ้น “ท่านอาเก้า นี่คือของขวัญที่ข้าเตรียมไว้ให้น้องชายกับน้องสาวขอรับ ฝากท่านอาเก้านำไปให้น้องชายและน้องสาวด้วยขอรับ”
เซียวหรงเหยี่ยนนิ่งอึ้งไปครู่ใหญ่ จากนั้นชายหนุ่มเอื้อมมือไปรับกล่องไม้หนักอึ้งกล่องนั้นมาเปิดออกดู ด้านในคือป้ายหยกหนึ่งคู่และหยกที่สามารถนำไปแกะสลักได้อีกสองชิ้น
