ตอนที่ 1320 สงสาร
เซียวหรงเหยี่ยนพยักหน้ารัว เขาเกร็งลำแขนของตัวเองให้อยู่ในท่าเดิมตลอดเวลา กลัวว่าหากเปลี่ยนท่าบุตรสาวตัวน้อยที่อยู่ในอ้อมกอดจะหลับไม่สบาย
ไป๋ชิงเหยียนแทบไม่เคยเห็นเซียวหรงเหยี่ยนมีท่าทีหวั่นเกรงและระมัดระวังตัวมากเท่านี้มาก่อน หญิงสาวกล่าวขึ้นยิ้มๆ
“ตอนคังเล่อเกิดตัวนางเล็กนิดเดียว ดังนั้นหมอหลวงหวงจึงต้องดูแลนางเป็นพิเศษ ร่างกายของทารกฟื้นตัวเร็ว ท่านแม่บอกว่าพวกเขาสองคนเลี้ยงง่ายกว่าตอนข้าเป็นเด็กมาก ตอนข้าอายุเท่าคังเล่อและสี่เล่อข้าเอาแต่ใจตัวเองมาก เอาแต่ร้องไห้ตลอดเวลา ทว่า คังเล่อกับสี่เล่อว่าง่ายกว่าข้านัก จะงอแงเวลาหิวหรือต้องการเปลี่ยนผ้าอ้อมเท่านั้น ปกติหากไม่นอนหลับ พวกเขาก็จะมองสำรวจรอบกาย ไม่ก็แทะมือของตัวเองเล่น”
“เมื่อคังเล่อกับสี่เล่อโตขึ้นต้องเป็นคนสุขุมมากแน่นอน…”
ขณะต่งซื่อกล่าวชุนเถาถือน้ำบ๊วยเข้ามาด้านใน
“เด็กผู้ชายมิเป็นอันใด ทว่า อาเหยี่ยนคิดว่าเด็กผู้หญิงควรใช้ชีวิตอย่างร่าเริงขอรับ”
เซียวหรงเหยี่ยนกล่าวกับต่งซื่อด้วยน้ำเสียงจริงจังจบจึงก้มมองหน้าของบุตรสาวตัวน้อยในอ้อมแขนอีกครั้ง เขาคิดว่าหากบุตรสาวมีนิสัยที่ร่าเริงแจ่มใสแสดงว่าบิดามารดาและญาติรอบข้างล้วนรักและเอาใจใส่นาง
เหมือนกับไป๋จิ่นจื้อ แม้ตระกูลไป๋เกิดเรื่องขึ้น ทว่า สาวน้อยยังมีคงนิสัยไม่กล้าฟ้ากลัวดินเหมือนเคย นั่นเพราะนางรู้ดีว่ามีพี่สาวคนโต ป้าสะใภ้ อาสะใภ้และมารดาของตัวเองคอยปกป้องอยู่
เซียวหรงเหยี่ยนสงสารอาเป่ามาโดยตลอด อาเป่าของเขาใช้ชีวิตที่ผ่านมาอย่างยากลำบาก ผู้อื่นคิดว่าอาเป่ามีแผนการรับมือกับทุกเรื่อง จัดการได้ทุกปัญหา ทว่า มีเพียงเซียวหรงเหยี่ยนที่รู้ว่าอาเป่าของเขาเหนื่อยเพียงใด!
ชายหนุ่มรู้ดีว่าไป๋ชิงเหยียนทุ่มเทและพยายามมากเพียงใดเพื่อยกธนูซื่อรื้อขึ้นได้อีกครั้งเพื่อปกป้องทุกคนในตระกูลไป๋ แม้คนอื่นจะมองว่าเป็นเรื่องง่าย ทว่า เซียวหรงเหยี่ยนรู้ดีว่าไป๋ชิงเหยียนทุ่มเทสุดกำลังของนางแล้ว
ทุกวันนี้ไป๋ชิงเหยียนก็ยังมัดถุงทรายไว้ที่ท่อนแขนของตัวเอง ไม่เคยล้มเลิกสักวัน
“ดื่มน้ำบ๊วยก่อนเถิด ฝีมือของถงหมัวมัวไม่เลวทีเดียว…”
ต่งซื่อกล่าวกับไป๋ชิงเหยียน
“เจ้าอุ้มลูกไว้ก่อน!”
แม้เซียวหรงเหยี่ยนยังอยากอุ้มลูกน้อยอยู่ ทว่า เขาไม่อยากปฏิเสธความหวังดีของต่งซื่อ ชายหนุ่มส่งบุตรสาวคืนให้ไป๋ชิงเหยียนอย่างระมัดระวัง จากนั้นรับน้ำบ๊วยมาจากต่งซื่อ
“ขอบพระคุณมารดาขอรับ!”
“อาเหยี่ยน…เด็กดี ต่อไปเจ้าเรียกข้าว่าท่านแม่เช่นเดียวกับอาเป่าเถิด!”
ใบหน้าของต่งซื่อเต็มไปด้วยความเมตตา
“ตอนนี้เจ้าแต่งงานกับอาเป่าแล้ว พวกเราคือครอบครัวเดียวกัน แม่ซาบซึ้งใจมากที่เจ้ายอมทิ้งการบุกโจมตีเมืองอวิ๋นจิงไปช่วยอาเป่าที่เมืองเจียงจือ ดังนั้นสำหรับข้าเจ้าเป็นลูกของข้าคนหนึ่งเหมือนกับอาเป่า อาอวี๋และจิ่นเซ่อ เจ้าไม่ต้องระมัดระวังตัวเมื่ออยู่ต่อหน้าแม่ถึงเพียงนี้!”
ต่งซื่อยังมีบางคำที่ไม่ได้กล่าวออกไป นางกลัวว่าหากกล่าวอออกไปจะเป็นการทำร้ายจิตใจของอาเหยี่ยน
อาเหยี่ยนสูญเสียมารดาไปตั้งแต่ยังเล็ก เขาต้องจากบ้านเกิดเมืองนอนของตัวเองไปไกล ตอนนี้ยังถูกพี่สะใภ้ของตัวเองหวาดระแวงอีก
ครั้งนี้เซียวหรงเหยี่ยนแสร้งทำเป็นแตกหักกับไป๋ชิงเหยียน ไป๋ชิงเหยียนถึงขนาดสั่งให้ทหารยกทัพไปประชิดชายแดนต้าเยี่ยน ทว่า เซียวหรงเหยี่ยนกลับเดินทางมายังต้าโจวด้วยตัวเอง ต่งซื่อคิดว่าพี่สะใภ้ของเซียวหรงเหยี่ยนต้องเป็นคนขอให้เซียวหรงเหยี่ยนเดินทางมาที่ต้าโจวอย่างแน่นอน
มิเช่นนั้นด้วยนิสัยของเซียวหรงเหยี่ยน เขาไม่มีทางทิ้งต้าเยี่ยนเดินทางมาหาไป๋ชิงเหยียนเพราะความรู้สึกส่วนตัวโดยไม่สนส่วนรวม เสี่ยงให้ไทเฮาแห่งต้าเยี่ยนเกิดความระแวงขึ้นมาอีกครั้งเช่นนี้แน่นอน
พี่สะใภ้ของเซียวหรงเหยี่ยนรู้ฐานะที่แท้จริงของชายหนุ่ม นางรู้ว่าเซียวหรงเหยี่ยนแต่งงานกับไป๋ชิงเหยียนและมีลูกด้วยกันแล้ว นางแทงข้างหลังต้าโจวจนเกือบทำให้อาอวี๋เสียยชีวิตที่ซีเหลียงเพราะต้องการให้เซียวหรงเหยี่ยนและอาเป่าแตกหักกัน ทว่า ตอนนี้นางกลับขอให้อาเหยี่ยนเดินทางมายังต้าโจว นางไม่กลัวว่าอาเป่าจะโมโหจนเอาชีวิตอาเหยี่ยนหรืออย่างไรกัน!
พี่สะใภ้ของเซียวหรงเหยี่ยนไม่ได้คิดว่าอาเหยี่ยนคือน้องชายของนาง คือคนในครอบครัวของนางแม้แต่น้อย
ทว่า มิเป็นอันใด ในเมื่อเซียวหรงเหยี่ยนแต่งงานกับอาเป่าแล้ว บุตรเขยเปรียบเสมือนบุตรชายของแม่ยาย พี่สะใภ้ของเซียวหรงเหยี่ยนไม่เห็นเขาเป็นคนในครอบครัวมิเป็นอันใด ต่อจากนี้…เซียวหรงเหยี่ยนคือบุตรชายของนางต่งซื่อ พี่สะใภ้ของเซียวหรงเหยี่ยนไม่เอ็นดูเขา นางจะเอ็นดูเขาเอง
เซียวหรงเหยี่ยนได้ยินคำกล่าวของต่งซื่อขอบตาจึงร้อนผ่าวขึ้นทันที…
ก่อนหน้านี้เขาและไป๋ชิงเหยียนทำผิดพลาดครั้งยิ่งใหญ่ ตอนที่ต่งซื่อตวาดสั่งสอนไป๋ชิงเหยียนเซียวหรงเหยี่ยนรู้สึกอิจฉานางมาก เขาอยากให้มารดาของเขาสั่งสอนเขาเช่นนั้นบ้าง
นึกไม่ถึงเลยว่าวันนี้แม่ยายของเขาจะกล่าวกับเขาเช่นนี้…
เซียวหรงเหยี่ยนรู้ดีว่าไป๋ชิงเหยียนได้ความฉลาดมาจากแม่ยายของเขา แม่ยายของเขาคงเดาได้ว่าพี่สะใภ้ของเขาเป็นคนขอร้องให้เขาเดินทางมายังต้าโจว เซียวหรงเหยี่ยนไม่รู้ว่าตัวเองควรรู้สึกอับอายหรือซาบซึ้งดี ความรู้สึกมากมายถาโถมขึ้นมาในใจของเขา
พี่สะใภ้ที่เขาเคารพนับถือผลักใสเขามาที่ต้าโจว ทว่า แม่ยายของเขากลับกล่าวว่าต่อจากนี้เขาคือบุตรชายคนหนึ่งของนาง
เซียวหรงเหยี่ยนวางถ้วยน้ำบ๊วยที่ยังดื่มไม่หมดลงบนถาดอาหารสี่เหลี่ยมสีดำในมือของชุนเถา จากนั้นคำนับต่งซื่ออย่างจริงจังพลางกล่าวเสียงสะอื้น
“อาเหยี่ยน…คารวะท่านแม่ขอรับ!”
ต่งซื่อยกยิ้มมุมปาก ขอบตาของนางร้อนผ่าวขึ้นเช่นเดียวกัน นางหยิบกล่องกำมะหยี่สีแดงซึ่งวางอยู่ด้านข้างขึ้นมา จากนั้นกล่าวยิ้มๆ “นึกย้อนดูแล้วแม่ยังไม่ได้ให้ของขวัญต้อนรับอาเหยี่ยนเลยสักครั้ง ป้ายหยกแผ่นนี้คือของรักของหวงของท่านพ่อเจ้า วันนี้แม่ขอมอบมันให้อาเหยี่ยน วันหน้าตระกูลของเราต้องพึ่งพาอาเป่าและอาเหยี่ยนแล้ว”
เซียวหรงเหยี่ยนคลานเข่าเข้าไปรับป้ายหยกมาชูขึ้นเหนือศีรษะ
“ตอนนี้เรื่องใหญ่ยังไม่สำเร็จลุล่วง เพื่อป้องกันเรื่องไม่คาดคิด…คนที่รู้ฐานะของเจ้ามีเพียงคนในตำหนักนี้เท่านั้น บรรดาอาสะใภ้ของเจ้ายังไม่รู้เรื่องนี้ เมื่อเรื่องทุกอย่างผ่านพ้นไปด้วยดีแม่ค่อยแนะนำเจ้ากับอาสะใภ้ทั้งหลาย พวกนางเป็นคนดีมาก!”
ต่งซื่อกล่าวกับเซียวหรงเหยี่ยนยิ้มๆ
“ท่านแม่คิดได้รอบคอบมาก อาเหยี่ยนจะทำตามที่ท่านแม่บอกขอรับ…”
เซียวหรงเหยี่ยนโค้งคำนับอีกครั้ง
“พอเถิด!”
ต่งซื่อจับมือของเซียวหรงเหยี่ยนที่เตรียมจะโค้งกายคำนับอีกครั้งพลางตบที่ฝ่ามือของเขาเบาๆ
“ตระกูลของเราไม่เคร่งเรื่องเหล่านี้!”
เซียวหรงเหยี่ยนเม้มปากแน่น เขารู้สึกอบอุ่นหัวใจมาก
“แม่จะพาเด็กสองคนนี่ไปก่อน พวกเจ้าสองสามีภรรยาไม่ได้พบหน้ากันนาน คงมีเรื่องต้องสนทนากันหลายเรื่อง แม่ไม่อยู่รบกวนพวกเจ้าที่นี่แล้ว!”
ต่งซื่อกล่าวพลางจับมือของชุนเถาลุกขึ้นยืน
“ท่านแม่…”
ไป๋ชิงเหยียนลุกขึ้นยืนกล่าวกับต่งซื่อ
“ปล่อยเด็กๆ ไว้ที่นี่ก่อนเถิดเจ้าค่ะ อาเหยี่ยนยังไม่ได้ดูหน้าลูกให้หายคิดถึงเลยเจ้าค่ะ”
ต่งซื่อที่สวมรองเท้าเสร็จเรียบร้อยหันกลับไปมองเซียวหรงเหยี่ยนที่ยืนอยู่อย่างนอบน้อม จากนั้นพยักหน้า
“แม่คิดไม่รอบคอบเอง หากพวกเจ้าจะคุยเรื่องสำคัญกันเมื่อใดค่อยให้แม่นมอุ้มเด็กมาให้แม่ก็แล้วกัน”
“เจ้าค่ะ” ไป๋ชิงเหยียนพยักหน้ายิ้มๆ
เมื่อมองส่งต่งซื่อจากไปเสร็จ เซียวหรงเหยี่ยนจึงรีบรับคังเล่อมาจากไป๋ชิงเหยียนอย่างทนไม่ไหว ไป๋ชิงเหยียนรับสี่เล่อมากจากชุนเถา นางเดินไปหยุดอยู่ข้างกายเซียวหรงเหยี่ยน จากนั้นหันไปสั่งชุนเถา
“พวกเจ้าออกไปก่อนเถิด”
ชุนเถา ชุนจือและเว่ยจงรับคำแล้วจากไป
เซียวหรงเหยี่ยนก้มหน้าลงหอมแก้มสี่เล่อที่อยู่ในอ้อมกอดของไป๋ชิงเหยียน จากนั้นเงยหน้ามองไป๋ชิงเหยียนพลางเอ่ยด้วยเสียงแหบพร่า
“อาเป่า…ลำบากเจ้าแล้ว เดิมทีข้าสัญญากับเจ้าไว้ว่าข้าจะมาอยู่กับเจ้าตอนที่เจ้าคลอดลูก ทว่า ข้ากลับมาไม่ทัน”
