ตอนที่ 1322 ทายา
ชุนจือเห็นเซียวหรงเหยี่ยนดูเป็นคนใจดีนางจึงกล้ากล่าวต่อ
“บ่าวอุ้มคุณหนูน้อยทุกวัน ต้องคล่องแคล่วกว่านายท่านเขยแน่นอนเจ้าค่ะ!”
เมื่อเห็นท่าทีอาลัยอาวรณ์ของเซียวหรงเหยี่ยนไป๋ชิงเหยียนจึงกล่าวกับชุนเถา
“ป้อนนมเสร็จแล้วอุ้มพวกเขากลับมาที่นี่ด้วย”
“เจ้าค่ะ!”
กว่าเซียวหรงเหยี่ยนจะเข้าวังมาได้ไม่ใช่เรื่องง่าย ไป๋ชิงเหยียนอยากให้เซียวหรงเหยี่ยนมีเวลาอยู่กับลูกทั้งสองนานกว่านี้เช่นเดียวกัน
ชุนเถาและชุนจืออุ้มเด็กทั้งสองเดินไปยังห้องข้างๆ โดยใช้ประตูในตำหนักที่เชื่อมระหว่างสองห้อง แม่นมรออยู่ที่ห้องด้านข้างตลอดเวลา
เมื่อลูกทั้งสองถูกอุ้มจากไป เซียวหรงเหยี่ยนจึงรั้งร่างของไป๋ชิงเหยียนมากอดแน่นไว้ในอ้อมกอดอย่างอดใจไม่ไหวอีกต่อไป ชายหนุ่มก้มหน้าจุมพิตลงบนหน้าผากของหญิงสาว
“อาเป่า ข้าไม่เคยรู้สึกว่าแต่ละวันผ่านไปอย่างทรมานเช่นนี้มาก่อน บางครั้งข้าอยากทอดทิ้งต้าเยี่ยน อยากทิ้งปณิธานที่อยากรวบรวมใต้หล้าเป็นหนึ่ง จากนั้นพาเจ้าและลูกๆ ไปใช้ชีวิตอยู่อย่างสงบสุขกันแค่พวกเรา!”
น้ำเสียงของเซียวหรงเหยี่ยนแฝงไปด้วยความเหนื่อยล้า
“ไม่แยกจากกันอีกตลอดไป”
โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนที่พี่สะใภ้ที่เคารพนับถือหวาดระแวงในตัวเขา เซียวหรงเหยี่ยนรู้สึกเหนื่อยล้ามาก ทว่า โชคดีที่อาลี่เชื่อใจเขา พร้อมจะสนับสนุนและเข้าใจเขาทุกเรื่อง
“อีกไม่กี่ปีเท่านั้น ความจริงห้าปีคือระยะเวลาที่เหมาะสมที่สุด ทว่า ท่านกลับกำหนดเป็นสามปี”
ไป๋ชิงเหยียนโอบเอวหนาของเซียวหรงเหยี่ยนพลางเงยหน้ามองชายหนุ่ม
“ในเมื่อเป็นเช่นนี้พวกเราก็ต้องพยายามให้มากกว่าเดิม ทำให้เรื่องทุกอย่างเสร็จสิ้นภายในสามปี ระหว่างนั้นพวกเราจะส่งข่าวและพยายามไปด้วยกัน”
ไป๋ชิงเหยียนไม่ได้กล่าวสิ่งใดมากเกินไป หญิงสาวแค่พยายามกล่าวกว้างๆ อย่างคนมองโลกในแง่ดี
ทว่า จากที่ไป๋ชิงเหยียนศึกษาระบอบการปกครองของจีโฮ่วซ้ำไปมาอยู่หลายครั้ง หากถึงเวลานั้นต้าโจวพ่ายแพ้ก็แล้วไป ทว่า หากต้าเยี่ยนพ่ายแพ้…ไทเฮาแห่งต้าเยี่ยนคงไม่ยอมให้สองแคว้นรวมเป็นหนึ่งง่ายๆ นางต้องสร้างปัญหาขึ้นอย่างแน่นอน ถึงเวลานั้นเรื่องทุกอย่างคงวุ่นวายแน่
แม้ไป๋ชิงเหยียนจะไม่กล่าวออกมาเซียวหรงเหยี่ยนก็เข้าใจดี ไป๋ชิงเหยียนต้องการทำให้ต้าเยี่ยนลำบากใจจึงระบุเงื่อนไขให้ต้าเยี่ยนส่งผู้สำเร็จราชการแห่งต้าเยี่ยนมาเป็นตัวประกันที่ต้าโจว ทว่า ความจริงแล้วไป๋ชิงเหยียนต้องส่งเซียวหรงเหยี่ยนกลับแคว้นต้าเยี่ยนแน่นอน มีเพียงเซียวหรงเหยี่ยนอยู่ในต้าเยี่ยนเท่านั้นจึงจะรับประกันได้ว่าไทเฮาจะไม่สร้างปัญหาใดขึ้นมาอีก
การรวมสองแคว้นเป็นหนึ่งที่นางและเซียวหรงเหยี่ยนกำลังทำคือเรื่องที่ไม่เคยมีผู้ใดทำมาก่อน เป็นวิธีการรวบรวมใต้หล้าให้เป็นหนึ่งที่อยู่ในอุดมคติของทุกคน ทว่า วิธีในอุดคคตินี้…หากคนที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้มีใจเป็นอื่น วิธีนี้ต้องล้มเหลวอย่างแน่นอน
ไม่แน่สุดท้ายพวกนางอาจต้องทำสงครามเพื่อรวบรวมใต้หล้าให้เป็นหนึ่งก็ได้
ทว่า ต่อให้ยากลำบากมากเพียงใดไป๋ชิงเหยียนและเซียวหรงเหยี่ยนก็จะพยายามทำอย่างเต็มที่ที่สุด ใช้วิธีที่อ่อนโยนต่อชาวบ้านและทหารมากที่สุดในการรวบรวมใต้หล้าเป็นหนึ่ง ต่อให้สุดท้ายจะล้มเหลว ทว่า อย่างน้อยนางและเซียวหรงเหยี่ยนก็เคยลองมาก่อนแล้ว พวกนางไม่ได้ทำผิดต่อชาวบ้าน ต่อทหารทั้งหลาย พวกนางไม่จำเป็นต้องรู้สึกผิด
ทว่า ไป๋ชิงเหยียนต้องเตรียมแผนสำรองไว้เช่นเดียวกัน นางให้องค์ชายสองมู่หรงผิงและแม่ทัพใหญ่เซี่ยสวินมาเป็นตัวประกันที่ต้าโจว วันหน้าหากทำสงครามกับขึ้นมาจริงๆ ต้าเยี่ยนจะได้ไม่มีแม่ทัพที่เก่งกาจ
ต้าเยี่ยนไม่มีทางสร้างแม่ทัพที่เก่งกาจอย่างเซี่ยสวินขึ้นมาได้ภายในเวลาสามปีแน่นอน!
เซียวหรงเหยี่ยนคงรู้เรื่องนี้ดีเช่นเดียวกัน
ทว่า ตอนนี้ต้าโจวแข็งแกร่ง ต้าเยี่ยนอ่อนแอ หากต้าเยี่ยนไม่ยอมรับเงื่อนไขของต้าโจว ต้าโจวจะไม่ยอมรับข้อเสนอเรื่องการแข่งขันด้วยระบอบการปกครองของต้าเยี่ยน ตอนนี้กองกำลังหลักของต้าเยี่ยนอยู่ที่ซีเหลียง…ต้าเยี่ยนต้องดับสูญอย่างแน่นอน
ไป๋ชิงเหยียนไม่ได้ล้อเล่นที่ต้องการให้ต้าเยี่ยนนำสิ่งมาแลกตัวเซียวหรงเหยี่ยนกลับไป ตอนนี้ต้าโจวกำลังได้เปรียบ หากคิดถึงแต่เรื่องของแคว้นไม่เอาความรู้สึกส่วนตัวเข้ามาเกี่ยวข้อง…ไป๋ชิงเหยียนในฐานะจักรพรรดินีแห่งแคว้นต้าโจวจำเป็นต้องทำเพื่อชัยชนะของแคว้นตัวเอง
ใบหน้าของเซียวหรงเหยี่ยนเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ไป๋ชิงเหยียนก้าวเดินไปด้านหน้าแต่ละก้าวด้วยความมีสติและรอบคอบ
ที่สำคัญคนที่ทำให้ต้าโจวเป็นต่อในครั้งนี้คือพี่สะใภ้ของเขาเอง หากพี่สะใภ้ไม่ได้แทงข้างหลังต้าโจว ต้าโจวก็จะไม่มีข้ออ้างนำทัพบุกไปประชิดชายแดนต้าเยี่ยน ไม่มีข้ออ้างขอให้ต้าเยี่ยนชดใช้ ยิ่งไม่มีข้ออ้างกักตัวกองทัพหลักของต้าเยี่ยนไว้ที่ซีเหลียง
นี่คงเป็นเจตนารมณ์ของสวรรค์…
อาเป่ารักและห่วงใยชาวบ้าน นางทำสงครามเพื่อสร้างใต้หล้าที่สงบสุขให้แก่ชาวบ้านในใต้หล้าทุกคน เพื่อรวมใต้หล้าให้เป็นหนึ่ง นางเสนอการแข่งขันด้วยระบอบการปกครองขึ้นมาเพื่อลดการสูญเสียของชาวบ้านและทหารทุกคน
หากตอนนั้นพี่สะใภ้ของเขาไม่แทงข้างหลังต้าโจว ต้าโจวจะได้เปรียบต้าเยี่ยนเช่นนี้ได้อย่างไรกัน
นี่คงเป็นสิ่งที่เรียกว่าสวรรค์มีเมตตาแบบที่ชาวบ้านชอบเอ่ยถึงกันกระมัง
พวกเขาเดินมาจนถึงจุดนี้แล้ว หากวันหน้าต้าโจวเป็นฝ่ายได้ครอบครองใต้หล้าแห่งนี้ เซียวหรงเหยี่ยนจะไม่แปลกใจสักนิด
ทว่า แม้จะเป็นเช่นนั้นเซียวหรงเหยี่ยนก็ยังอยากพยายามให้สุดความสามารถอยู่ดี เขาอยากสู้กับไป๋ชิงเหยียนเพื่อต้าเยี่ยนเป็นครั้งสุดท้ายด้วยกำลังทั้งหมดที่เขามี!
เดิมพันด้วยแคว้น…
นี่คือการเดิมพันครั้งยิ่งใหญ่ที่สุดที่เคยมีมาในประวัติศาสตร์ หากเขาไม่เข้าร่วมการเดิมพันที่ยิ่งใหญ่เช่นนี้คงน่าเสียดายมาก
สตรีที่เขารักมากที่สุดเคยพาตระกูลไป๋ที่ตกอยู่ในวิกฤตให้กลับมายืนหยัดขึ้นได้อีกครั้ง ตอนนี้นางขึ้นไปอยู่บนจุดที่สูงสุดได้แล้ว เหตุใดเขาจะทำให้ต้าเยี่ยนกลับมามีโอกาสอีกครั้งไม่ได้กัน
เซียวหรงเหยี่ยนจับปรอยผมของไป๋ชิงเหยียนไปทัดไว้ด้านหลังใบหูของหญิงสาว เมื่อเห็นปิ่นปักผมที่อยู่บนศีรษะของไป๋ชิงเหยียนจึงรู้สึกอุ่นวาบในใจมากกว่าเดิม เขารั้งร่างของหญิงสาวมาแนบชิดกว่าเดิม
“ไม่กล่าวเรื่องแคว้นแล้ว มาคุยเรื่องของพวกเราดีกว่า…”
เซียวหรงเหยี่ยนดึงร่างของไป๋ชิงเหยียนให้นั่งลงบนเก้าอี้พลางกอดนางไว้ในอ้อมกอด
ตอนนี้คือเดือนห้าไป๋ชิงเหยียนและเซียวหรงเหยี่ยนจึงไม่ได้สวมเครื่องแต่งกายหนามากนัก ไป๋ชิงเหยียนที่นั่งอยู่บนตักของเซียวหรงเหยี่ยนสัมผัสได้ถึงความร้อนจากผิวกายของชายหนุ่มผ่านเสื้อผ้าบางๆ ที่นางสวมอยู่ ใบหน้าของไป๋ชิงเหยียนแดงก่ำขึ้นมาทันที
เมื่ออยู่ใกล้กันมากกว่าเดิมไป๋ชิงเหยียนจึงมองเห็นผิวหนังบริเวณใบหูของเซียวหรงเหยี่ยนเป็นฉีกขาดเนื่องจากสวมหน้ากากบนใบหน้าเป็นเวลานาน
“เชือกของหน้ากากหยาบเกินไปหรือไม่”
ไป๋ชิงเหยียนมองบาดแผลที่ใบหูของเซียวหรงเหยี่ยนพลางถามขึ้น
“ท่านนั่งลงก่อน ข้ามียารักษาแผลที่ท่านหมอหงปรุงไว้ให้เสี่ยวปาอยู่ ตัวยามีเนื้อสัมผัสเย็น ข้าจะทาให้ท่านจะได้รู้สึกสบายขึ้น”
เซียวหรงเหยี่ยนไม่ได้คัดค้านไป๋ชิงเหยียน ชายหนุ่มมองภรรยาสุดที่รักของเขาเดินไปหยิบยาออกมาจากกล่องยา จากนั้นใช้ไม้สำลีป้ายยาออกมาจากขวดยาพลางทาลงบนใบหูของเขาอย่างระมัดระวัง…
กลิ่นหอมอ่อนๆ จากร่างของไป๋ชิงเหยียนโชยมาติดจมูกของเซียวหรงเหยี่ยน ชายหนุ่มเงยหน้ามองคางสวยได้รูปของไป๋ชิงเหยียน เขาเอื้อมมือไปจับข้อมือข้างที่กำลังทายาให้เขาของหญิงสาว รั้งร่างของนางเข้ามาในอ้อมกอด จากนั้นก้มหน้าลง….หวังประทับจูบลงบนริมฝีปากของหญิงสาว
“อย่าเพิ่งเล่น!” ใบหูของไป๋ชิงเหยียนแดงก่ำ “ข้ากำลังทายาให้!”
ไม่ได้เจอกันนานขนาดนี้ หากกล่าวว่าไป๋ชิงเหยียนไม่คิดถึงเซียวหรงเหยี่ยนคงเป็นเรื่องโกหก ใบหน้าคมคายของคนรักอยู่ใกล้เพียงแค่เอื้อม กลิ่นกายของบุรุษที่คุ้นเคยลอยมาปะทะจมูกจนใจของนางเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ ทว่า นางพยายามควบคุมเสียงที่แหบพร่าของตัวเอง
“เดี๋ยวแม่นมก็ให้นมลูกๆ เสร็จแล้ว ชุนเถาจะพาพวกเขากลับเข้ามา…”
ริมฝีปากถูกประกบจูบ ไป๋ชิงเหยียนขัดขืนอยู่ครู่หนึ่ง ไม่นานจึงลดมือลง นางอิงแอบอยู่ในอ้อมกอดของเซียวหรงเหยี่ยน ตอบรับจูบที่โหยหาและดูดดวิญาณของชายหนุ่มอย่างเต็มใจ
