ตอนที่ 1359 เอาแต่มุ่งไปด้านหน้า
“ไทเฮาของพวกข้าถูกหลอกให้ร่วมมือกับแคว้นของศัตรูแทงข้างหลังต้าโจวดังนั้นพวกเราจึงยินดีมอบเมืองของซีเหลียงทั้งหมดที่ยึดมาได้ในครั้งนี้ให้แก่ต้าโจว ให้ต้าโจวได้ครอบครองของดินแดนของซีเหลียงแต่เพียงผู้เดียวเพื่อเป็นการชดเชยความผิด” หวังหานปิงหันไปมองหลู่ไท่เว่ยพลางกล่าวยิ้มๆ “คงไม่มีวิธีใดที่ต้าเยี่ยนจะชดเชยได้ดีกว่าการทำเช่นนี้อีกแล้ว”
น้ำเสียงของหวังหานปิงยังคงไม่รีบร้อนเช่นเดิม “พวกเราสองแคว้นทำสงครามด้วยกัน ตอนแรกพวกเราตกลงกันไว้ว่าจะแบ่งซีเหลียงด้วยกัน ฝ่าบาทและผู้สำเร็จราชการของพวกเราไม่ได้ตั้งใจจะแทงข้างหลังต้าโจว นี่คือเรื่องเหนือความคาดหมายของต้าเยี่ยนเช่นเดียวกันดังนั้นแม้ครั้งนี้ต้าเยี่ยนจะทำสงครามยึดเมืองซีเหลียงเช่นกัน ทว่า พวกเรารู้สึกละอายใจต่อต้าโจวจึงยินดีมอบเมืองที่ยึดมาได้ทั้งหมดให้ต้าโจว!”
ดวงตาของหลู่เฟิ่งหลางไหววูบเล็กน้อย นางรู้ดีว่านางติดกับของหวังหานปิงเข้าแล้ว
ที่หวังหานปิงหนึ่งในคณะทูตของต้าเยี่ยนเอาแต่เงียบมาโดยตลอดก่อนหน้านี้เพราะต้องการลอบสังเกตพวกนางอย่างที่ฝ่าบาทตรัสไว้จริงๆ ด้วย ตอนนี้เขารู้นิสัยของขุนนางต้าโจวทุกคนในที่นี้แล้ว เขาคงรอให้นางกล่าวเช่นนี้ออกมาเพื่อแบ่งเรื่องนี้ออกเป็นสองประเด็นแน่นอน
ทว่า โชคดีที่ตอนนี้ต้าโจวแข็งแกร่งกว่าต้าเยี่ยน อีกทั้งต้าเยี่ยนผิดสัญญากับต้าโจวก่อน อำนาจเด็ดขาดในการตัดสินใจเรื่องทั้งหมดยังคงเป็นของต้าโจว
เมื่อคิดได้ดังนี้หลู่เฟิ่งหลางจึงเริ่มมั่นใจขึ้น ทว่า ยังไม่ทันจะกล่าวสิ่งใดออกมานางก็ได้ยินเสียงของหลิ่วหรูซื่อดังขึ้นเสียก่อน
“หากครั้งนี้พวกเราทำข้อตกลงเดิมพันด้วยแคว้นกัน แคว้นที่ชนะย่อมได้ครอบครองทุกอย่างของอีกแคว้นอยู่แล้ว ดังนั้นการที่ต้าโจวหรือต้าเยี่ยนเสนอดินแดนให้อีกฝ่ายถือเป็นการแสดงความจริงใจที่จอมปลอมที่สุด!” หลิ่วหรูซื่อสวมชุดขุนนางเดินเข้ามาด้านในอย่างไม่รีบร้อนด้วยรอยยิ้ม “หากนี่คือการแสดงความจริงใจของต้าเยี่ยน เกรงว่านี่คงเป็นเพียงการแสดงความจริงใจเพื่อถ่วงเวลารอให้กองทัพหลักของต้าเยี่ยนเดินทางกลับไปยังแคว้นต้าเยี่ยนเพียงอย่างเดียว ไม่เกี่ยวกับการเดิมพันของสองแคว้นสักนิด!”
หลิ่วหรูซื่อที่ถูกมือสังหารของจงสิงเสี่ยวลอบสังหารฟื้นได้สติและมาปรากฏตัวในหงหลู่ซื่อในวันที่หก เดือนหกเพื่อรับมือกับหวังหานปิง
นอกจากหลู่ไท่เว่ยที่เอาแต่ยืนนิ่งแทบไม่กล่าวสิ่งใด หวังหานปิงมองนิสัยของขุนนางเกือบทุกคนในคณะทูตของต้าโจวออกเกือบหมดแล้ว ทว่า หวังหานปิงไม่รู้นิสัยของเสนาบดีกรมพิธีการหลิ่วหรูซื่อผู้นี้แม้แต่น้อย
“ใต้เท้าหลิ่ว…” หลู่ไท่เว่ยและขุนนางต้าโจวคนอื่นๆ พากันลุกเดินไปหาหลิ่วหรูซื่อ “เหตุใดใต้เท้าหลิ่วจึงมาที่นี่กัน ท่านเพิ่งฟื้นขึ้นมาได้ไม่นานไม่ใช่หรือ เหตุใดจึงไม่พักผ่อนอยู่ที่จวน”
การกระทำของหลู่ไท่เว่ยทำให้ขุนนางต้าเยี่ยนคนอื่นๆ ลุกมองไปทางประตูเช่นเดียวกัน
หลู่เฟิ่งหลางและฟ่านอวี้กานทำความเคารพหลิ่วหรูซื่อ
“นั่นนะสิใต้เท้าหลิ่ว ท่านได้รับบาดเจ็บหนักจนเกือบเอาชีวิตไม่รอด เพิ่งฟื้นขึ้นมาแท้ๆ ท่านควรพักผ่อนให้มาก เหตุใดจึงรีบร้อนมาที่หงหลู่ซื่อกัน” ฟ่านอวี้การเป็นห่วงสภาพร่างกายของหลิ่วหรูซื่อ
พวกเขาไม่รู้ความจริงเรื่องที่หลิ่วหรูซื่อถูกลอบสังหาร ตอนนี้พวกเขาเห็นว่าใบหน้าของหลิ่วหรูซื่อดูซูบลงกว่าเดิมมาก ใบหน้าที่ขาวเป็นทุนเดิมอยู่แล้วซีดเผือดจนแทบดูไม่ได้ ฟ่านอวี้การจึงยิ่งเป็นห่วง
“หลู่ไท่เว่ย…” หลิ่วหรูซื่อทำความเคารพหลู่ไท่เว่ย จากนั้นหันไปทางฟ่านอวี้กานพลางแสร้งทำเป็นโมโห “หากข้าไม่มาต้าโจวคงต้องขายหน้าเพราะพวกเจ้าแล้ว! ตอนนี้ต้าโจวของพวกเราไม่เพียงแข็งแกร่ง ควบคุมกองกำลังของอีกฝ่ายไว้ได้ กองทัพต้าโจวของพวกเรายังตั้งค่ายประชิดชายแดนต้าเยี่ยนอยู่ด้วย ขอเพียงฝ่าบาทตรัส พวกเขาพร้อมจะบุกทำลายต้าเยี่ยนให้ย่อยยับทันที! พวกเจ้ายังมัวเสียเวลาคุยอันใดกับต้าเยี่ยนอยู่อีก เราเสนอเงื่อนไขไปแล้ว หากตกลงก็เจรจาต่อได้ หากไม่…ก็เริ่มทำสงครามได้เลย!”
“ใต้เท้าหลิ่วอย่าโมโหเลยเลยเจ้าค่ะ เป็นความผิดของพวกเราเอง” หลู่เฟิ่งหลางรีบก้มศีรษะขอโทษ ทว่า แววตาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม
ฟ่านอวี้กานประมวลผลอย่างรวดเร็ว เขาแสร้งทำตัวน่าสงสารราวกับเด็กที่ถูกรังแกและขอให้ผู้ใหญ่ออกหน้าแทนพลางชี้ไปทางขุนนางต้าเยี่ยน “พวกต้าเยี่ยนเอาแต่หยิบยกชีวิตของชาวบ้านและทหารมาเป็นข้ออ้าง ทุกคนรู้ดีว่าฝ่าบาทของพวกเราทรงรักและห่วงใยชาวบ้านและทหารมากเพียงใด พวกข้าจึงต้องคำนึงเรื่องพวกนี้ขอรับ!”
“อย่าเอาชีวิตของชาวบ้านและทหารมาอ้าง!” ดวงตาคมกริบของหลิ่วหรูซื่อมองไปทางหวังหานปิงซึ่งยืนอยู่กับคณะทูตของต้าเยี่ยนด้วยแววตานิ่งขรึมพลางแสยะยิ้มเย็น “เหล่าทหารสละชีวิตของตัวเองเพื่อสิ่งใดกัน…เพื่อผลประโยชน์ของแคว้น! ต้าโจวของพวกเราตั้งแต่ฝ่าบาทไปจนถึงทหารทุกคนล้วนไม่มีคนขี้ขลาด ขอเพียงทำสงครามเพื่อแคว้น…ทุกคนมีเพียงความกล้าเท่านั้น!”
“หากล่าวถึงชาวบ้าน พวกเราย่อมปกป้องชาวบ้านต้าโจวของพวกเราอยู่แล้ว! ทว่า ชาวบ้านของต้าเยี่ยนยังไม่ใช่ชาวบ้านของต้าโจว ฝ่าบาทของพวกเราทรงมีพระทัยกว้างขวางก็จริง ทว่า ฝ่าบาทต้องให้ความสำคัญกับชาวบ้านแคว้นตัวเองมากกว่าอยู่แล้ว นี่คือความรับผิดชอบของฝ่าบาทในฐานะจักรพรรดินีแห่งต้าโจว!” คำกล่าวของหลิ่วหรูซื่อเต็มไปด้วยความจงรักภักดีและตรงไปตรงมา “หากกล่าวเรื่องสงสารชาวบ้านทั่วทั้งใต้หล้าคงต้องรอให้พวกเรารวมใต้หล้าให้เป็นหนึ่งให้ได้ก่อน”
หวังหานปิงได้ยินคำกล่าวของหลิ่วหรูซื่อจึงรู้ทันทีว่าหลิ่วหรูซื่อเตรียมตัวมาอย่างดี เขาไม่เคยรับมือกับหลิ่วหรูซื่อมาก่อน ทว่า หลิ่วหรูซื่อคงรู้นิสัยและความสามารถของเขามาบ้างแล้วจากการหยั่งเชิงของฟ่านอวี้การ
เป็นดั่งที่หลิ่วหรูซื่อกล่าว ตอนนี้ต้าโจวแข็งแกร่งกว่าต้าเยี่ยน ต้าเยี่ยนทำได้เพียงก้มศีรษะอ้อนวอนเพื่อเอาตัวรอด ทว่า หากต้าเยี่ยนส่งแม่ทัพที่มีความสามารถในการทำสงครามมาเป็นตัวประกันที่ต้าโจวแล้วต้าเยี่ยนแข่งขันชนะก็ยังไม่เท่าใดนัก ทว่า หากต้าเยี่ยนพ่ายแพ้…แคว้นต้าเยี่ยนต้องดับสูญจริงๆ แน่นอน
ทว่า โชคดีที่ตอนที่จักรพรรดิมู่หรงลี่แห่งต้าเยี่ยนนำแคว้นมาเดิมพันเขาบอกว่าทำเพื่อชาวบ้านและทหารของต้าเยี่ยนทุกคน เช่นนี้ต่อให้วันหน้าต้าเยี่ยนพ่ายแพ้ จักพรรดิองค์น้อยแห่งต้าเยี่ยนก็คงไม่ถูกจารึกในประวัติศาสตร์อย่างเสื่อมเสียแน่นอน
หวังหานปิงกำหมัดแน่น เขาควรเชื่อใจและมั่นใจในจักรพรรดิและผู้สำเร็จราชการของแคว้นตัวเอง เขาไม่เคยพบจักรพรรดินีแห่งต้าโจวมาก่อน ทว่า เขาคิดว่าจักรพรรดินีแห่งต้าโจวที่เกิดจากตระกูลนักรบผู้นี้ปฏิรูปการปกครองระบอบใหม่เร็วเกินไป บางทีอาจเป็นเพราะการทำสงครามต้องการความรวดเร็วและแม่นยำ นางจึงไม่คิดปรับจังหวะเมื่อปกครองบ้านเมือง เอาแต่มุ่งไปด้านหน้าอย่างเดียว!
ที่ก่อนหน้านี้ระบอบการปกครองใหม่ของต้าโจวเป็นไปอย่างราบรื่นเป็นเพราะต้าโจวเพิ่งเริ่มสถาปนาขึ้น ต้าโจวเพิ่งยึดต้าเหลียงมาได้ไม่นาน ตอนนี้ยังมีซีเหลียงอีก แค่ตระกูลสูงศักดิ์ทั้งแปดของซีเหลียงก็คงทำให้จักรพรรดินีแห่งต้าโจวปวดศีรษะมากพอแล้ว
อำนาจของตระกูลสูงศักดิ์ทั้งแปดของซีเหลียงแพร่ขยายไปทั่วทั้งแคว้นซีเหลียง หากจักรพรรดินีแห่งต้าโจวต้องการยึดครองซีเหลียงทั้งแคว้น นางต้องเผชิญหน้ากับตระกูลสูงศักดิ์ทั้งแปดอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ตระกูลสูงศักดิ์ทั้งแปดไม่มีทางเห็นด้วยกับระบอบการปกครองใหม่ของต้าโจวที่ไม่มีประโยชน์ต่อคนตระกูลสูงศักดิ์แน่นอน
แม้ผู้สำเร็จราชการจะไม่ได้บอกให้เขาฟังตรงๆ ทว่า หวังหานปิงเดาว่านี่คือสาเหตุที่ผู้สำเร็จราชการจะยกดินแดนของซีเหลียงทั้งหมดให้แก่ต้าโจว
“หากต้าเยี่ยนชอบอ้างชีวิตของชาวบ้านและทหารทั้งใต้หล้าถึงเพียงนี้…” น้ำเสียงของหลิ่วหรูซื่อเยือกเย็นกว่าเดิม “เหตุใดพวกเจ้าจึงไม่กล่าวออกมาตอนที่ไทเฮาแห่งต้าเยี่ยนแทงข้างหลังต้าโจวของพวกเรากัน”
