ตอนที่ 1431 ป้องกัน
“เร็วเข้า! เร็ว!” ลูกเรือตะโกน “รีบชักธงขึ้นให้ต้าโจวเห็นว่าพวกเราคือเรือของต้าโจวเร็วเข้า!”
ฟ่านอวี้กานและหลู่เฟิ่งหลางหันกลับไปมองทันทีที่ได้ยินเสียง
“เจ้ากลับไปด้านในก่อน ข้าจะออกไปดูเอง” ฟ่านอวี้กานกล่าวพลางดันร่างของหลู่เฟิ่งหลางเข้าไปด้านใน เขากำชับหลู่เฟิ่งหลางอีกรอบ จากนั้นวิ่งออกไปจับราวของเรือที่กำลังโคลงเคลงอยู่ด้านนอกทันที
เรือลำใหญ่ราวกับภูเขาขนาดมหึมาซึ่งมีธงสัญลักษณ์ของต้าโจวโบกสะบัดกำลังมุ่งหน้ามาทางพวกเขาท่ามกลางแสงอาทิตย์สีแดงเพลิง
ลูกเรือที่เดิมทีกำลังหวาดกลัวน้ำตาไหลออกมาพลางตะโกนร้องด้วยความตื่นเต้นทันทีที่เห็นเรือของต้าโจวกำลังมุ่งหน้ามาจากความมืดด้านหน้า
ใบหน้าของฟ่านอวี้กานโดนลมพัดจนรู้สึกแสบไปหมด เขาเบิกตาโพลงมองเรือของพวกเดียวกันที่กำลังแล่นมาด้วยความรู้สึกตื่นเต้นดีใจ
“เรือของต้าโจวรู้ได้อย่างไรว่าพวกเรากำลังตกอยู่ในอันตราย” หลู่เฟิ่งหลางเดินออกมาเกาะขอบเรืออยู่ข้างฟ่านอวี้กานอย่างไม่เชื่อคำสั่งของชายหนุ่ม
“เจ้าออกมาได้อย่างไร กลับเข้าไปเดี๋ยวนี้!” ฟ่านอวี้กานดึงแขนของหลู่เฟิ่งหลางให้กลับไปด้านใน
“รีบเปลี่ยนทิศทางใบเรือ รีบมุ่งหน้าไปยังเรือของต้าโจวเดี๋ยวนี้!” ผู้คุมเรือซึ่งยืนอยู่บนที่สูงตะโกนขึ้นเสียงดัง
ไม่นานลูกเรือราวสิบคนจึงช่วยกันชักใบเรือให้หันไปตามทิศทางลมที่แล่นไปยังเรือของต้าโจวราวกับเด็กน้อยที่กำลังวิ่งเข้าสู่อ้อมกอดของผู้เป็นมารดา
หานเฉิงอ๋องในชุดนักรบได้รับรายงานจึงรีบวิ่งออกมาจากตัวเรือทันที เขาสั่งให้ทหารทุกคนเตรียมพร้อมรบ จากนั้นแล่นเรือไปทางเรือของแคว้นตงอี๋ทันที
เฉิงหย่วนจื้อที่อาเจียนออกมาจนแทบทรงตัวไม่อยู่ได้ยินว่าทหารเรือของแคว้นตงอี๋มุ่งหน้ามาทางต้าโจวด้วยความไม่เป็นมิตรจึงฝืนหยัดกายขึ้นเพื่อออกไปดูสถานการณ์ด้านนอก ทว่า เรือกลับเร่งความเร็วขึ้นจนเขาทรงตัวไม่อยู่และทรุดลงบนเตียงอีกครั้ง
“ท่านแม่ทัพ! ท่านแม่ทัพ!” ทหารเรือคนหนึ่งรีบเข้าไปประคองร่างของเฉิงหย่วนจื้อ
เฉิงหย่วนจื้อข่มความทรมานในตอนนี้เอาไว้ เขาก้มหน้าจับหน้าอกของตัวเองแน่นพลางกล่าวขึ้นช้าๆ “ออก…ไปดูกัน”
“ท่านแม่ทัพ หมอทหารบอกว่าอาการของท่านในตอนนี้ควรนอนพักผ่อนอยู่แต่บนเตียงนะขอรับ!” ทหารเรือเกลี้ยกล่อม
“อย่ามัวไร้สาะ! ข้ายังแข็งแรงอยู่!” สีหน้าของเฉิงหย่วนจื้อซีดเผือด ทว่า ความดุดันไม่ลดลงแม้แต่น้อย “ข้าคือทหารของต้าโจว คือกองทัพของต้าโจว! หากศัตรูบุกมา…หากข้ายังมีลมหายใจอยู่ก็ไม่สามารถซ่อนตัวอยู่ในนี้เหมือนคนขี้ขลาดได้!”
เฉิงหย่วนจื้อขบกรามเดินโซเซออกไปด้านนอก
หานเฉิงอ๋องกำขอบเรือด้วยมือข้างหนึ่ง ส่วนมืออีกข้างกำดาบแน่น เขามองไปทางเรือของตงอี๋ที่กำลังแล่นมาทางพวกเขานิ่ง จากนั้นออกคำสั่งเสียงดัง “มุ่งหน้าเต็มกำลัง ช่วยเรือของต้าโจวออกมาให้ได้ จากนั้นมุ่งหน้ากลับฝั่งทันที!”
“พ่ะย่ะค่ะ!” ทหารเรือรีบวิ่งไปถ่ายทอดคำสั่งที่ท้ายเรือทันที
หานเฉิงอ๋องประมวลผลในสมองอย่างรวดเร็ว หน้าผากของเขาเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อ “ให้คนย้อนไปขอกำลังเสริมจากแม่ทัพหวง…”
“พ่ะย่ะค่ะ!”
“หานเฉิงอ๋อง!” เฉิงหย่วนจื้อเอ่ยเรียกหานเฉิงอ๋อง จากนั้นมองไปทางทะเล เรือของแคว้นตงอี๋มีจำนวนมากกว่าเรือที่พวกเขาแล่นออกมาคุ้มกันชาวประมงของต้าโจวหลายเท่านัก
เฉิงหย่วนจื้อที่อาเจียนติดต่อกันมาหลายวันเดินตัวตรงราวกับมีคนช่วยดัดหลังให้เข้าไปหาหานเฉิงอ๋องอย่างรวดเร็ว เขาเห็นเรือที่มีธงสัญลักษณ์ของต้าโจวกำลังแล่นมาทางพวกเขา “นั่นคือทูตของต้าโจว คือพวกของใต้เท้าหลิ่ว!”
หานเฉิงอ๋องเหลือบมองเฉิงหย่วนจื้อแวบหนึ่ง จากนั้นกล่าวขึ้น “คุ้มกันแม่ทัพเฉิงกับชาวประมงเหล่านั้นกลับไปก่อน”
“หานเฉิงอ๋องหมายความว่าอย่างไร ท่านดูถูกข้าอย่างนั้นหรือ! ไม่ว่าจะอยู่ในสนามรบใดกองทัพไป๋ก็จะไม่มีวันหนีทัพเด็ดขาด!” เฉิงหย่วนจื้อกล่าวด้วยสีหน้าหนักแน่น
หานเฉิงอ๋องเห็นท่าทีหนักแน่นของเฉิงหย่วนจื้อจึงไม่อยากเสียเวลาเถียงกับเขาอีก หานเฉิงอ๋องพยักหน้าพลางตบบ่าของเฉิงหย่วนจื้อเบาๆ “อาจไม่เกิดสงครามก็ได้!”
ไม่นานเรือของทหารเรือของต้าโจวจึงแหวกทางให้เรือของขุนนางต้าโจวแล่นเข้ามาอยู่ในการคุ้มครองของทหารเรือ
ฟ่านอวี้กานและหลู่เฟิ่งหลางยืนมองเรือใหญ่ที่แล่นผ่านเรือพวกเขาไปคุ้มกันพวกเขาอยู่ทางด้านหน้าอยู่ตรงหัวเรือ
หากก่อนหน้านี้ฟ่านอวี้กานไม่เข้าใจความสำคัญที่แท้จริงของทหารยอดฝีมือของแคว้น หากเขาเคยคิดเพียงว่าทหารมีหน้าที่ปกป้องแคว้นและชาวบ้านของแคว้น ทว่า วันนี้เมื่อได้รับการปกป้องจากทหารเรือของต้าโจว เมื่อได้เข้ามาอยู่ในความคุ้มครองของทหารเรือมากมายของต้าโจว ฟ่านอวี้กานจึงเข้าใจอย่างถ่องแท้ว่าเหตุใดชาวบ้านแถบชายแดนจึงนับถือกองทัพไป๋ประหนึ่งพวกเขาคือเทพเจ้าผู้คุ้มครอง เหตุใดชาวบ้านเหล่านั้นจึงเห็นแม่ทัพกองทัพไป๋เป็นดั่งเทพแห่งสงคราม นั่นเป็นเพราะกองทัพไป๋และแม่ทัพไป๋ใช้เลือดเนื้อของตัวเองปกป้องคุ้มครองชาวบ้าน ใช้ร่างของตัวเองเปิดทางรอดให้แก่พวกเขา!
สงครามกำลังจะเกิดขึ้น ชาวบ้านทุกคนต่างอพยพหนี มีเพียงทหารของแคว้นเท่านั้นที่มุ่งหน้าไปยังทิศตรงข้ามกับพวกเขา ปกป้องพวกเขาไว้ทางด้านหลัง พวกเขาเห็นหานเฉิงอ๋องที่พวกเขาเคยเยาะเย้ยดูถูกยืนอยู่หน้าหัวเรือบนเรือด้านหน้าของพวกเขาด้วยสีหน้าเยือกเย็นแน่วแน่ พวกเขาเห็นแม่ทัพเฉิงหย่วนจื้อผู้กล้าหาญยืนตัวตรงมุ่งหน้าไปยังทิศทางที่ไม่รู้ว่าจะได้มีโอกาสกลับมาอีกหรือไม่
พวกเขาได้รับความคุ้มครองจากกองทัพที่แข็งแกร่งของแคว้นในช่วงเวลาเป็นเวลาตายของชีวิต ฟ่านอวี้กานถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก ทว่า ขณะเดียวกันก็รีบหันไปโค้งกายคำนับทหารเรือทุกคนที่อยู่บนเรือด้วยความรู้สึกขอบคุณ
หลู่เฟิ่งหลางรู้สึกตื้นตันใจและปวดใจเช่นเดียวกัน สตรีตระกูลสูงศักดิ์ที่เติบโตขึ้นในเมืองหลวงอย่างนางพบเจอกลอุบายและแผนการเจ้าเล่ห์มามาก ทว่า นางไม่เคยถูกกดดันจากทหารของแคว้นศัตรูเช่นนี้มาก่อน ขณะที่นางกำลังตกอยู่ในอันตรายนางได้รับความคุ้มครองจากทหารเรือของแคว้นตัวเอง ไม่มีผู้ใดเข้าใจความรู้สึกของพวกนางได้มากกว่าคนที่เผชิญชะตากรรมเดียวกันอีกแล้ว
เรือของต้าโจวแล่นไปทางเรือของแคว้นตงอี๋ด้วยความรวดเร็ว
แม่ทัพทหารเรือตู้อวี่หลางของแคว้นตงอี๋ที่องค์ชายสองไว้ใจมากที่สุดนำทัพทหารเรือไล่ตามเรือของต้าโจวมาด้วยตัวเอง
เดิมทีองค์ชายสองจะนำทัพมาด้วยตัวเอง ทว่า บัดนี้จักรพรรดิตงอี๋สิ้นพระชนม์แล้ว องค์ชายสองต้องอยู่เตรียมตัวขึ้นครองราชย์ที่แคว้นตงอี๋ ดังนั้นองค์ชายสองจึงมอบหมายภารกิจไล่ล่าตัวองค์ชายเจ็ดให้แก่ตู้อวี่หลาง ให้ตู้อวี่หลางนำทัพทหารเรือทั้งหมดของแคว้นตงอี๋ออกไปไล่สังหารองค์ชายเจ็ดให้ได้ไม่ว่าต้องแลกด้วยสิ่งใดก็ตาม ห้ามปล่อยให้องค์ชายเจ็ดหนีไปถึงแคว้นต้าโจวได้เด็ดขาด
ก่อนที่ตู้อวี่หลางจะออกเดินทางองค์ชายสองเรียกเขาไปพบตามลำพัง กำชับว่าหากต้าโจวไม่ยอมคืนตัวองค์ชายเจ็ดให้ตงอี๋ให้เขาทำสงครามกับต้าโจวได้ทันที!
ความจริงตู้อวี่หลางอดทนมานานแล้ว เขาคิดมาโดยตลอดว่าจักรพรรดิตงอี๋เป็นคนขี้ขลาด แม้แคว้นตงอี๋จะเป็นเพียงแคว้นเล็ก ทว่า พื้นที่ทั้งสี่ทิศของพวกเขาล้วนติดทะเลดังนั้นทหารเรือของแคว้นตงอี๋จึงแข็งแกร่งมาก!
แม้พวกเขาไม่ได้ทำสงครามกับต้าเหลียงมาหลายปีแล้ว ทว่า หากเทียบกับแคว้นต้าเหลียงที่ต้องป้องกันแคว้นต้าเยี่ยนและต้าโจวอยู่ตลอดเวลา ทหารเรือของแคว้นตงอี๋จึงมีเวลาฝึกรบมากกว่าแคว้นต้าเหลียงมาก!
ที่สำคัญตอนนี้ต้าโจวกำลังใช้ทหารเรือของแคว้นต้าเหลียงอยู่!
