ตอนที่ 168 ‘บันทึกตะวันตก’ ออกวางขาย
ซินโย่วนำของขวัญเฮ่อชิงเซียวกลับถึงเรือนตะวันออก เสี่ยวเหลียนก็เข้ามารับไป
“รอสักครู่” ซินโย่ววางกล่องไม้ลงบนโต๊ะ เปิดหยิบลิงน้อยออกมา
“อา สิบสองนักษัตร” เสี่ยวเหลียนมองหยกสลักน่ารักกระจุ๋มกระจิ๋มแล้วก็อุทานออกมา
ซินโย่ววางลิงน้อยไว้บนโต๊ะเครื่องแป้งยิ้มถามขึ้นว่า “น่าสนใจมากใช่หรือไม่”
เสี่ยวเหลียนพยักหน้า “คุณหนูซื้อมาหรือเจ้าคะ”
“ไม่ใช่ ใต้เท้าเฮ่อมอบให้ข้า”
เสี่ยวเหลียนตั้งใจมองลิงน้อยทีหนึ่ง เอ่ยชมว่า “ในบรรดาสิบสองนักษัตรนี้ ลิงตัวนี้น่าสนใจที่สุด ใต้เท้าเฮ่อเข้าใจมอบของขวัญจริง ต้องรู้ปีเกิดคุณหนูเป็นแน่ จึงได้เลือกชุดนี้”
ซินโย่วเหมือนกับโค่วชิงชิงล้วนเกิดปีวอก นางตั้งใจนำลิงน้อยออกมาก็เพราะเหตุนี้จริงๆ
“ตัวอื่นๆ เอาไปเก็บได้”
สั่งการเสี่ยวเหลียนแล้ว ซินโย่วก็มองไปทางโต๊ะเครื่องแป้ง ใบหน้าในกระจกดังภาพวาด แววตานิ่งสงบดุจวารี
พอนึกถึงคำถามของเฮ่อชิงเซียว มือของนางก็จับลิงน้อยมาถูไปมา ในใจคาดเดาว่าใต้เท้าเฮ่อ…สงสัยสถานะแท้จริงของนางแล้วหรือ
สำหรับคนทั่วไป นางคือโค่วชิงชิง ไม่มีผู้ใดจะเชื่อมโยงนางกับหว่านหยางที่ห่างออกไปไกล
แต่ใต้เท้าเฮ่อรู้ว่านางไม่ใช่โค่วชิงชิง นางหน้าตาละม้ายคล้ายกับองค์หญิงใหญ่เจาหยาง ก็คือช่องโหว่ที่ใหญ่ที่สุด
แต่เขาไม่ได้แสดงออกอันใดบนสีหน้า…
ซินโย่วยกมือขึ้นลูบข้างแก้ม ในใจเกิดความรู้สึกว่าช่างโชคดีแท้
โชคดีที่คนรู้ความลับของนางคือใต้เท้าเฮ่อ
วันต่อมาก็คือวันที่หนึ่งเดือนสิบสอง เดิมเป็นวันกลับจวนรองเจ้ากรมของซินโย่ว แต่วันนี้เป็นวันออกวางขาย ‘บันทึกตะวันตก’ นิยายใหม่ของท่านซงหลิงอย่างเป็นทางการ นางไม่เพียงไม่ได้กลับไป ต้วนอวิ๋นหลางยังแจ้งไปว่าจะมาช่วยงานร้านหนังสือ
นายหญิงผู้เฒ่าได้รับจดหมายแจ้งก็พึงพอใจอย่างยิ่ง
ต้วนอวิ๋นหลิงสังเกตเห็นว่าท่านย่าอารมณ์ดีไม่เลว จึงลองหยั่งเชิงขออนุญาตว่า “ท่านย่า ข้าไปช่วยพี่ชิงด้วยได้หรือไม่เจ้าคะ”
“ไปเถอะ แต่อย่าไปไหนไปทั่ว เสร็จงานก็กลับมากับพี่รองเจ้า”
“ขอบคุณท่านย่าเจ้าค่ะ!”
ต้วนอวิ๋นหลิงกลับห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า ดีอกดีใจจะได้ออกจากบ้าน ระหว่างทางถูกต้วนอวิ๋นหวามาขวางไว้
“น้องหลิงจะไปร้านหนังสือชิงซงหรือ”
ต้วนอวิ๋นหลิงไม่ตอบคำถามต้วนอวิ๋นหวา “พี่หวามีธุระหรือ”
ต้วนอวิ๋นหวาขำพรืดกล่าวว่า “เจ้าช่างสนิทสนมกับโค่วชิงชิงเสียจริง”
“สนิทกับพี่ชิงแล้วมีอันใดแปลกหรือ”
ต้วนอวิ๋นหวาเผยแววตารังเกียจ “ข้าอยากรู้จริง เจ้ารักและปกป้องโค่วชิงชิงเช่นนี้ นางให้ผลประโยชน์อันใดกับเจ้าได้กัน ร้านค้าสิบกว่าร้านนั้นให้เจ้าสักร้าน หรือว่านำโชคมาให้เจ้าได้”
ต้วนอวิ๋นหวานึกถึงสมบัติที่โค่วชิงชิงครอบครองแล้ว ก็ปวดใจยากทนรับไหว
ปีหน้านางก็จะแต่งเข้าจวนกู้ชางป๋อแล้ว ที่บ้านหาสินออกเรือนเติมให้นางอยู่ตลอด ยามนี้โค่วชิงชิงนำร้านค้าที่จะทำให้เงินงอกเงยได้มากมายกลับคืนไป ย่อมส่งผลกระทบต่อนาง
ยังมีซื่อจื่อจวนกู้ชางป๋อ ถึงกับไปท้าประลองสุรากับโค่วชิงชิง ไม่สนใจนางที่หมั้นหมายกันแล้วแม้สักนิด ช่างเป็นชายหญิงชั้นต่ำเสียจริง!
ต้วนอวิ๋นหลิงมองสีหน้าแปรเปลี่ยนของต้วนอวิ๋นหวาด้วยสีหน้าเย็นชา ยิ้มลุ่มลึกอย่างรู้ว่าคิดอันใด “พี่ชิงให้ข้ามามากมายแล้ว เพียงแต่พี่หวาไม่เห็นเท่านั้น รบกวนพี่หวาหลบหน่อย ข้าจะออกไปแล้ว”
“เจ้าหยุดนะ!”
ต้วนอวิ๋นหลิงมองไปทางนาง “พี่หวายังมีธุระ?”
“ข้าจะไปกับเจ้า”
ต้วนอวิ๋นหลิงเผยสีหน้าตกใจ “พี่หวาจะไปด้วย?”
“ทำไม เจ้าไปได้ ข้าไปไม่ได้หรือ”
“ก็มิได้ เพียงแต่วันนี้ร้านหนังสือต้องมีคนเบียดเสียดกันแน่นอย่างแน่นอน อย่างไรพี่หวาก็เป็นว่าที่ ฮูหยินซื่อจื่อ หากโดนคนกระแทกเบียดเสียดไปมา รู้ไปถึงจวนกู้ชางป๋อ ก็ไม่รู้ว่าจะส่งผลกระทบต่อพี่หวาหรือไม่…”
ต้วนอวิ๋นหวาสีหน้าแปรเปลี่ยนทันที
ต้วนอวิ๋นหลิงยิ้มกว้างก่อนเดินออกไป
ต้วนอวิ๋นหวาคิดก้าวตามไป แต่สองขากลับราวกับมีรากยึด สุดท้ายได้แต่กระทืบเท้าอย่างโมโห หันหลังกลับห้อง
ร้านหนังสือชิงซงมีคนมาออกันเต็มพื้นที่เพราะติดประกาศวางขายหนังสือใหม่
“ท่านซงหลิงออกหนังสือใหม่แล้ว!”
“จริงหรือ ชื่ออะไร”
“ชื่อ ‘บันทึกตะวันตก’”
“ชื่อหนังสือดูธรรมดาจริง เหตุใดชื่อเหมือนบันทึกการเดินทาง”
นิยายทั่วไปไม่ควรตั้งชื่อ ‘เซียนผีเสื้อ’ ‘เซียนต้นซิ่ง’ ‘เซียนจิ้งจอก’ ‘บันทึกตะวันตก’ หรือ ชื่อนี้ฟังดูแล้วไม่น่าสนใจเลย
“นี่เป็นนิยายใหม่ของท่านซงหลิง ข้าซื้อกลับไปอ่านดูดีกว่า”
คนที่มีความคิดเช่นนี้มีจำนวนมากกว่า นี่คือข้อได้เปรียบของนักเขียนมีชื่อเสียง
กลุ่มคนพากันกรูเข้าร้านหนังสือคิดซื้อ ‘บันทึกตะวันตก’
“เล่มละสองร้อยเหรียญทองแดง ลูกค้าผู้มีเกียรติทุกท่านถือให้ดีขอรับ” หลิวโจวส่ง ‘บันทึกตะวันตก’ ให้กับคนที่มาจ่ายเงินพร้อมกับส่งเสียงตะโกนดัง
“อะไรนะ เพียงแค่สองร้อยหรือ เหตุใดถูกเพียงนี้” คนด้านหลังถามอย่างไม่เข้าใจ
นิยายในท้องตลาดมักจะขายกันที่สองร้อยถึงห้าร้อยเหรียญทองแดง ราคากำหนดขึ้นกับจำนวนอักษรจำนวนหน้าและคุณภาพ รวมถึงชื่อเสียงนักเขียน ราคาขายที่พบเห็นบ่อยที่สุดก็คือสามสี่ร้อยเหรียญทองแดง
นิยายใหม่ท่านซงหลิงถึงกับขายเพียงสองร้อยเหรียญทองแดง เป็นเรื่องที่ทุกคนต่างคาดไม่ถึง
“‘บันทึกตะวันตก’ เป็นเรื่องยาวมาก นี่แค่เล่มหนึ่ง ตัวอักษรน้อยกว่านิยายปกติ” หลิวโจวส่งเสียงอธิบายดัง แต่มือก็ยังคงง่วนไม่หยุด
คนที่ได้นิยายไปแล้วก็พยักหน้า “ก็บางอยู่บ้างจริงๆ”
อย่างไรก็แค่สองร้อยเหรียญทองแดง หากว่าไม่สนุก เล่มถัดไปก็ไม่ซื้อแล้ว
หลิวโจวเห็นคนที่กรูกันเข้ามามากยิ่งขึ้นก็ส่งเสียงตะโกนดังว่า “อย่าเบียดกันๆ ลูกค้าผู้มีเกียรติทุกท่านเข้าแถว ทุกคนต่างซื้อได้”
ต้วนอวิ๋นหลางเองก็ช่วยจัดระเบียบความเรียบร้อย
“เมิ่งเฝ่ย ต้าหยวน พวกเจ้ามาได้อย่างไร” เห็นสหายร่วมชั้นเรียนเข้าแถว แววตาต้วนอวิ๋นหลางก็ส่องประกาย
นักเรียนที่ชื่อต้าหยวนถอนหายใจ “กว่าจะได้มีวันหยุดสักที ย่อมต้องอยากอ่านนิยายใหม่ท่านซงหลิงในทันที คิดไม่ถึงคนมากมายเช่นนี้”
เมิ่งเฝ่ยหัวเราะคิกคักๆ ถามขึ้นว่า “อวิ๋นหลาง เจ้าอ่านแล้วหรือยัง”
ต้วนอวิ๋นหลางรีบโบกมือปัดไปมา “ยังไม่ได้อ่านเลย ข้าเองก็เพิ่งรู้ว่านิยายใหม่ออกขายวันนี้”
น้องชิงรับปากเขาว่ารอร้านหนังสือปิดก็จะให้เขาเล่มหนึ่ง
ได้นิยายมาอ่านโดยไม่ต้องเสียเงินดังใจหวัง ต้วนอวิ๋นหลางพบต้วนอวิ๋นหลิงถูกเบียดอยู่ท่ามกลางกลุ่มคน ก็เอ่ยถามว่า
“น้องหลิงมาได้อย่างไร” เขารีบเบียดตัวไปหา
“ได้ยินว่าวันนี้พี่ชิงออกนิยายใหม่ ข้ามาดูว่ามีอันใดช่วยได้บ้างหรือไม่”
เพียงแต่คิดไม่ถึงว่าคนจะมากมายเพียงนี้
“เจ้าเข้ามาก่อน” ต้วนอวิ๋นหลางดึงต้วนอวิ๋นหลิงเข้าไป ส่งเสียงตะโกนเรียกซินโย่ว “น้องชิง น้องหลิงมาช่วย”
ต้วนอวิ๋นหลิงหน้าแดงเล็กน้อย
ซินโย่วยิ้มเดินเข้ามา “น้องหลิงมาได้จังหวะพอดี กำลังต้องการคนช่วยจดบัญชี”
พอในมือต้วนอวิ๋นหลิงมีพู่กันกับสมุดบัญชี เดิมความรู้สึกตื่นเต้นเพราะคนมากก็พลันจางหายไป ที่แท้การได้ทำงานต่อหน้าผู้คนเปิดเผยก็มิได้มีอันใด
ข่าวนิยายใหม่ท่านซงหลิงแพร่ออกไปอย่างรวดเร็ว คนมาซื้อนิยายไม่น้อยลงแม้แต่น้อย คนที่ได้ซื้อนิยายไปแล้วก็อยากรีบกลับไปอ่านอย่างแทบทนไม่ไหว
เมิ่งเฝ่ยมองชื่อนิยายอย่างนึกรังเกียจทีหนึ่ง ก่อนจะเปิดออกอ่าน
เขาอยากดูจริงๆ ว่า นิยายที่เหมือนบันทึกการเดินทางเล่มนี้แท้จริงเขียนเรื่องราวอันใดกันแน่
