บทที่ 113 สองทางเลือกหนึ่งผลลัพท์
“ไม่เล่นแล้วโว้ย”
หยางชวนเว่ยได้หันกลับไปและเตรียมที่จะเร่งจากไป
“หยุด”
เจียงฮ่าวตะโกนออกมาดังลั่น
หยางชวนเว่ยได้หันมาหาด้วยความโกรธ เขาชี้ไปยังซุนโจวและพูดออกมาอย่างโกรธเกรี้ยว
“เจียงฮ่าว คนของฉันเป็นอย่างนี้แล้ว แกจะเอายังไงอีก”
เจียงฮ่าวจ้องมองไปยังซุนโจวด้วยท่าที่ไม่แยแสและพูดออกมาอย่างสุขุม
“อะไรของนาย แค่นี้ก็ไม่อยากแข่งแล้วเหรอ”
“ก็ได้ ฉันมีทางเลือกให้นายสองทางเลือกหนึ่งคือการหาคนมาลงแทนแล้วแข่งกันต่อ อีกหนึ่งคือยอมรับความพ่ายแพ้แล้วทําตามที่พูดซะ”
เมื่อหยางชวนเว่ยได้ยินดังนั้นแล้ว เขาหันไปดูคนในทีมที่อยู่ข้างหลังที่ในตอนนี้ต่างก็หมดควา มั่นใจที่จะชนะไปหมดแล้ว
ฝ่ายตรงข้ามแข็งขนาดนี้ พวกเขาจะเอาอะไรไปกระเทาะได้กัน
แถมแข่งต่อก็ยิ่งอับอายมากกว่าเดิมแน่ๆ
“ซิ่วคุน ให้เงินพวกมันไปซะ” “ไปได้แล้ว”
ข้างหลังของหยางชวนเว่ยนั้น คนในทีมคนหนึ่งได้นํากระดาษสีแดงปักหนึ่งออกมา และยื่นไปให้หลิวเปิยวด้วยสีหน้าที่เจ็บปวด
หลิวเปียวเองก็รับกระดาษปักนั้นมาด้วยสีหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส
หยางชวนเว่ยยิ่งเห็นก็ยิ่งเต็มไปด้วยความเดือดดาล เขาหันหลังและจากไปพร้อมกับซุนโจว
หยางชวนเว่ยที่ในตอนนี้กําลังพยุงซุนโจว ในขณะที่จะจากไปนั้น เขาได้หันมามองเจียงฮ่าวราวกับงูพิษที่แค้นเคือง
เจียงฮ่าวเองที่สัมผัสได้ก็ได้มองกลับไปยังซุนโจวเช่นกัน
แต่ถึงกระนั้น ตอนนี้ซุนโจวและพวกได้ออกไปกันแล้ว
หยางชวนเว่ยและพวกได้จากไปอย่างรวดเร็วราวกับมีหางจุกอยู่ที่หว่างขา ส่วนหลิวเบียวและพวกนั้นแสดงออกมาด้วยท่าทางที่มีความสุข
“อาจารย์ สุดยอดดดดดดดดดดดดดดดดดที่สุดเลยยยยย”
เจียงฮ่าวได้มองตามซุนโจวไปพร้อมขมวดคิ้วเล็กน้อยโดยไม่ใส่ใจคําเยินยอจากหลิวเปียวแต่อย่างใด
แค่นักกีฬาประจําจังหวัดนั้นไม่ใช่คู่มือเขาอย่างแน่นอน
“อาจารย์ คืนนี้พวกเราไปเลี้ยงฉลองกันดีกว่า”
หลิวเปียวพูดออกมาด้วยหน้าตาที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น พร้อมทั้งคนอื่นๆในทีมก็มองเจียงฮ่าวด้วยสีหน้าแบบเดียวกัน
เจียงฮ่าวหันไปมองทุกคนและยิ้มออกมาและส่ายหัวไปเล็กน้อย
“พวกนายไปกันเองเถอะ ฉันไปไม่ได้นะ ที่บ้านรอฉันอยู่”
“แต่จําไว้ว่าต้องระวังตัวเอาไว้ล่ะ”
เมื่อหลิวเปียวได้ยินดังนั้นก็พยายามชวนอีกครั้งแต่เจียงฮ่าวก็ยังปฏิเสธและตรงกลับบ้านไป
เจียงฮ่าวได้กลับถึงบ้านตามปกติในทันทีที่เขาเปิดประตูเข้าไปนั้น เขาก็ได้ยินเสียงแม่ของตนกําลังพูดอยู่กลับใครบางคน
เจียงฮวเองก็สงสัยไปเล็กน้อย พร้อมทั้งสงสัยว่าวันนี้บ้านของตนมีแขกด้วยอย่างนั้นเหรอ
เจียงฮ่าวได้เดินเข้าไปด้วยท่าทีสงสัย
ในบ้านตอนนี้เมื่อแม่ของเจียงอ่าวได้ยินเปิดประตู เธอก็ได้ยิ้มออกมาในทันที และพูดกับ เซียฉิน ซินเอ๋อ และหญิงสาวอีกคนที่ตามเซียฉินมา
“ลูกของพี่น่าจะกลับมาแล้วล่ะ”
เมื่อพูดจบ ทุกคนก็ได้หันไปที่ประตู แน่นอนว่าคนที่ทุกคนเห็นนั้นก็คือเจียงฮ่าวที่ในตอนนี้กําลังเดินเข้ามา
เจียงฮ่าวได้มองไปยังเซียฉินและซินเอ๋อก็เข้าใจในทันทีว่าทั้งสองมาทําไมกัน แต่เมื่อเขาได้เห็นหญิงสาวที่อยู่ข้างๆเชียฉินนั้นก็ได้สะดุดตาเขาในทันที
หากเปรียบเซียฉินประดุจดั่งดอกทิวลิป ผู้หญิงที่อยู่ข้างๆที่ตอนนี้กําลังอยู่ในชุดเดรสผ้าไหมสีดํามันเลื่อมก็คงเปรียบได้ดั่งดอกป๊อปปี้
เพียงแค่เห็นก็อยากทําให้ผู้คนก่ออาชญากรรมได้จริงๆ
“พี่ใหญ่”
ซินเอ๋อเมื่อได้เห็นเจียงฮ่าวก็ได้สะบัดมือเซียฉินออกและพุ่งไปหาในทันที
เจียงฮ่าวที่ได้ยินก็ตื่นจากภวังค์ เขานั่งยองๆและเปิดแจนกว้างอ้ารับซินเอที่พุ่งเข้ามาพร้อมรอยยิ้มให้ความรักเอ็นดูในทันที
“ซินเอ๋อคิดถึงพี่ใหญ่ไหมเอ่ย”
เจียงฮ่าวถามออกมาในระหว่างกําลังอุ้มเด็กน้อย
“คิดถึงงงงง”
“คิดถึงตรงไหนล่ะ”
“ตรงนี้”
พูดจบ ซินเอ๋อได้ชี้ไปที่หัวใจของตนอย่างน่ารักน่าเอ็นดู
นี่ทําให้บังเกิดเสียงหัวเราะแห่งความสุขออกมา
เซียฉันเองก็พูดออกมาอย่างเอียงอาย
“คุณเจียง ต้องรบกวนอีกแล้วสิ”
เจียงฮ่าวได้พยักหน้าไปยังเซียฉินราวกับไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร
เป็นตอนนั้นที่แม่ของเจียงฮ่าวได้ชี้ไปยังเจียงฮ่าวพร้อมพูดออกมาอย่างภูมิอกภูมิใจ
“น้องซิ่ว นี่ลูกชายของฉัน เจียงฮ่าว”
