บทที่ 129 การดูถูกคนอื่นคือการลงโทษตัวเอง
“พ่อคะ แม่คะ ดูสิว่าใครมา”
ซ่งหว่านเอ๋อได้พูดออกไป
ซ่งหว่านข่งเองเมื่อเห็นว่าเป็นเจียงฮาวที่ในตอนนี้อยู่ตรงหน้าประตูข้างๆซ่งหว่านเอ๋อแล้วก็ได้ยืนขึ้นและแสดงรอยยิ้มออกมาในทันทีก่อนที่จะพูดออกมา
“โอ้ หลานชายเจียงนี่เอง ในที่สุดลุงคนนี้ก็ได้ต้อนรับเธอสักที”
“สวัสดีครับคุณลุงคุณป้า”
เจียงฮ่าวโค้งคํานับซ่งหว่านซ่งและภรรยา
อีกฝากฝั่งหนึ่ง ลูกพี่ลูกน้องห่างๆของซงหว่านเอ๋อและป้าของเธอก็ได้แสดงท่าที่ประหลาดในเล็กน้อยเมื่อเห็นท่าทางเคารพของซ่งหว่านซึ่งที่มีต่อเจียงฮ่าว
ทั้งสองคนต่างก็มองหน้ากันด้วยความประหลาดใจและส่งสายตาที่แสดงความเป็นกังวลให้กัน
ตอนนี้ เจียงฮ่าวเองก็ได้มองทั้งสองคนด้วยสายตาที่สังสัยไม่ได้แสดงออกมาว่าสังเกตเห็นอะไร
“ลุงซ่ง สองคนนี้คือ”
“โอ้..ลืมแนะนําไปเลย”
เป็นตอนนี้ที่ซ่งหว่านกัวเป็นคนแนะนําเจียงฮ่าว
“คนๆนี้เป็นป้าห่างๆของหว่านเอ๋อ เรียกว่าป้าเฟิงก็ได้”
“สวัสดีครับป้าเฟิง”
เจียงฮ่าวทําการทักทายตามมารยาท
ป้าของซ่งหว่านเอ๋อพยักหน้ารับเล็กน้อยและแสดงออกมาในทันทีว่าไม่ชอบขี้หน้ากัน
เจียงฮ่าวไม่ได้ได้แยแสแม้แต่น้อย แต่กลับทําให้ซ่งหว่านซ่งต้องขมวดคิ้วไปเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรอออกมา
“คนนี้เป็นลูกชายของป้าเฟิง ชื่อเฟิงเจียงกัว เขาพึ่งกลับมาจากเรียนจบต่างประเทศ ในฐานะเภสัชคนหนึ่ง ตอนนี้เขาเปิดคลีนิตส่วนตัวที่ใหญ่มากๆอยู่ในเมืองเทียนเหอนี่เอง
ในตอนนี้เอง เฟิงเจียงกัวก็ได้ก้าวเข้ามาอย่างมั่นใจพร้อมรอยยิ้มกว้างและยื่นมือออกมาตรงหน้าเจียงฮ่าว”
“คุณลุงก็พูดเล่นไปครับ ผมเองก็พึ่งจะเริ่มเท่านั้นเอง” “สวัสดี”
“สวัสดี”
เจียงฮ่าวไม่ได้คิดอะไรมากและยื่นมือไปจับทักทายตามธรรมเนียม
แต่ในตอนที่เจียงฮาวจะปล่อยมือนั้น เขารู้สึกได้ว่าอีกฝ่ายออกแรงบีบมือของเขา
“อืมมมม”
เจียงฮ่าวมองไปยังเฟิงเจียงกัวอย่างประหลาดใจ เขาเห็นแล้วว่าสายตาของชายคนนี้จ้องมองมายังเขาอย่างดุร้าย ดูเหมือนว่าเขาจะรอคอยเจียงฮ่าวทําท่าที่เป็นไอ้โง่ออกมา
เมื่อเห็นดังนี้ เจียงฮ่าวก็ได้ยิ้มและได้ออกแรงมือไปเล็กน้อย จนทําให้มือของเฟิงเจียงฮ่าวนั้น เปลี่ยนรูปไปในทันที
เฟิงเจียงฮ่าวในตอนนี้มีท่าทีที่เปลี่ยนแปลงไป สายตาของเขากระตุกด้วยความเจ็บปวด แต่ก็ยังไม่ได้แสดงท่าทางอะไรออกมาเพราะกลัวว่าคนอื่นจะจับได้ ไม่อย่างนั้นเขาคงจะร้องจนดังลั่นบ้านไปแล้ว
หลังจากเจียงฮ่าวได้ลงโทษเล็กๆน้อยกับท่าที่เสียมารยาทของเฟิงเจียงกัวไปแล้ว เขาก็ได้ปล่อยมือออกมาด้วยรอยยิ้ม
เฟิงเจียงกัวเองก็รีบถอนมือกลับทันทีเมื่อมีโอกาส มือของเขาในตอนนี้ห้อยร่องแร่งและเจ็บปวด แต่ก็ไม่มีใครสนใจแต่อย่างใด
เฟิงเจียงกัวเองในตอนนี้จ้องมองเจียงฮาวด้วยสายตาเกลียดชัง
“เอาล่ะ งั้นนั่งลงแล้วคุยกันก็แล้วกัน”
เป็นซ่งหว่านกัวที่พูดออกมาให้ทุกคนนั่งลง
หลังจากกินข้าวเสร็จแล้ว เฟิงเจียงกัวเองก็พร้อมแล้วที่จะหาโอกาสเอาคืน
เขามองมาที่เจียงฮ่าว หลังจากนั้นก็เหลือบไปมองแม่ของซ่งหว่านเอ๋อก่อนที่จะหรี่ตาลงมอง
“คุณป้า ไม่ใช่ว่าป้าบอกว่านอนไม่ค่อยหลับไม่ใช่เหรอครับ ทําไมไม่ลองมาที่คลีนิคผมล่ะ”
“ผมเองในตอนนี้พึ่งได้เครื่องมือตรวจสอบมาใหม่จากประเทศเอ็ม มันดีมากๆเลยครับ”
เมื่อซ่งหว่านกัวได้ยินดังนั้นตาของเธอได้ทอประกายออกมา
ในช่วงที่ผ่านมานี้ เธอเองนอนไม่ค่อยหลับด้วยเหตุผลบางอย่าง
เจียงฮ่าวเองที่ได้ยินดังนั้นก็จําได้ว่าเขานั้นหลับเป็นตายตอนที่กินสุดยอดยากล่อมประสาทที่ได้มาจากการสังเคราะห์ของระบบ
เป็นตอนนี้ที่ซ่งหว่านซึ่งได้พูดขึ้นมา
“ที่รัก ทําไมเธอไม่ลองไปตรวจกับเจียงกัวดูล่ะ”
เมื่ออยู่ต่อหน้าแม่ของเฟิงเจียงกัวนั้น เขาเองก็รีบพูดออกมาขั้นขยอเช่นเดียวกัน
“ก็ได้”
ซ่งหว่านกัวทําได้เพียงรับปากเท่านั้น
เฟิงเจียงกัวเองในตอนนี้ได้ยิ้มออกมาก่อนที่จะมองไปยังเจียงฮ่าวอย่างยิ้มเยาะ
เจียงฮ่าวเองที่ได้มองท่าทางของเฟิงเจียงกัวที่ในตอนนี้ได้มองเขาราวกับเป็นคนโง่นั้น ถึงแม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่าเฟิงเจียงกัวนั้นจะหาเรื่องเขาไปทําไม และทําไมถึงต้องดูภูมิใจมากมายขนาดนั้น
แต่เมื่อเป็นกรณีนี้ แน่นอนว่าเขาไม่ถอย
“คุณป้า คุณป้าเองก็นอนไม่หลับเหมือนกันเหรอครับ”
เจียงฮ่าวพูดออกมาในทันที
