บทที่ 151 หลอกกันไปมาใครจะโง่ที่สุด
เมื่อเจียงฮ่าวได้ยิน เขาก็แสดงท่าทีว่าพึ่งรู้ในเรื่องนี้
“อ้อ เป็นอย่างนี้นี่เอง”
“งั้นผมไม่ซื้อแล้วก็ได้”
หลังจากพูดจบ เจียงฮ่าวได้ยืนขึ้นและเดินจากไป
“อืมมม… แต่ผมก็ยังชอบมันอยู่ดีนะ”
เป็นตอนนี้ที่เจียงฮาวหันกลับไปมองเหรียญตรารูปเสือที่อยู่ในมือชายหนุ่มอีกครั้ง และครั้งนี้จ้องมองนานกว่าเดิม
เมื่อได้ยินคำพูดของเจียงฮ่าว ชายหนุ่มก็ได้บังเกิดความคิดหนึ่งขึ้นมาในทันที
-เป็นความผิดฉันเองที่ตาบอดไปซื้อของเก๊มา แถมไอ้ร้านที่ขายก็ไม่ยอมรับสินค้าคืนอีก
-แต่ในเมื่อมีไอ้เด็กหน้าโง่นี่มาสนใจ ฉันคงจะต้องขายมันให้ได้ ถ้าขายได้ฉันก็คงไม่ต้องเจ็บหนักสักเท่าไหร่
-ปัญหาคือไอ้เด็กโง่นี่จะมีปัญญาจ่ายแค่ไหนกันเนี่ยสิ-
ในตอนนี้ ชายหนุ่มคนนี้ได้ตราหน้าเจียงฮ่าวว่าเป็นคนโง่คนหนึ่งเรียบร้อยแล้ว
-อืมมมมไหนๆคนโง่ก็เข้ามาถึงที่ มีหรือที่ฉันจะปล่อยไปได้-
ชายหนุ่มได้รีบตบหลังเจียงฮ่าวในทันที ในขณะเดียวกันก็ได้หันไปโวยวายใส่คนใจดีที่เตือนเจียงฮ่าวเมื่อครู่
“แกเป็นถั่วงอกรึไงถึงได้พูดจาไร้สาระแบบนี้ คนอย่างฉันเนี่ยนะจะมองของพลาดได้ ไอ้น้อง อย่าได้ไปฟังคําพูดของไอ้พวกตาไม่ถึงเป็นอันขาดล่ะ สักวันคนพวกนี้ต้องเล่นงานคนอย่างน้องเข้าสักวันหนึ่ง”
หลังจากพูดจบ ชายหนุ่มก็ถามเจียงฮ่าวด้วยน้ําเสียงอ่อนโยน
“เฮ้ ไอ้น้อง นายมีเงินจ่ายได้เท่าไหร่กัน”
“หาว่าราคาเหมาะสม ฉันขายให้นายก็ได้นะ”
เป็นตอนนี้ที่ทุกคนโดยรอบต่างก็มองไปที่ชายหนุ่มด้วยสายตาแปลกๆ
แต่กับเจียงฮ่าวนั้น เขาทําเพียงฉีกยิ้มที่มุมปากขึ้นมาเล็กน้อยก็เท่านั้น
-โอ้แม่เจ้า เมื่อกี้ไอ้หมอนี่ยังร้องแรกแหกกระเชอให้ร้านรับของคืนอยู่เลย แล้วทําไมถึงใจกล้าทําตัวเป็นพี่ใหญ่ใจดีได้ขนาดนี้กัน
-ช่างเป็นคนที่มีจิตใจเน่าเฟะและเลวทรามจริงๆ
-เอาเถอะนะ ในเมื่อกล้าหลอกมา ฉันคนนี้ก็กล้าหลอกกลับอย่างแน่นอน
ในตอนนี้ภายในใจของเจียงฮาวเบิกบานไปด้วยความสุขสะพรั่งเต็มหัวใจ ตาภายนอกนั้น เขายงคงมีท่าทีสงบนิ่ง ไม่สิ มีท่าทีแกล้งโง่และเดี๋ยมเจี้ยมถึงจะถูก
เจียงฮ่าวในตอนนี้มีหน้าตาเหนียมๆเมื่อได้ยินแบบนั้น เขาชูมือขึ้นมาสองนิ้ว
เมื่อชายหนุ่มได้เห็นเจียงฮ่าวชนิ้วขึ้นมาสองนิ้ว เขาตกตะลึงและพูดออกมาอย่างติดๆขัดๆ
“สะ สอง สองหมื่นเหรอ”
“เอ่ออออ ถึงแม้มันจะดูน้อยไปหน่อย แต่ว่าฉันนั้นใจดีที่จะแบกรับขาดทุนเอาไว้แล้วกัน ได้ ฉันจะขายมันให้กับนายสองหมื่นหยวน”
ถึงภายนอกของชายหนุ่มนั้นจะดูราวคนที่มีหัวใจแตกร้าว แต่ในใจของเขานั้นก็รู้สึกเต็มไปด้วยความสุข
เพราะยังไงซะ ราคานี้ก็ยังแพงกว่าที่เขาคิดไว้อยู่ดี ไม่สิ ยังไงก็ดีกว่าราคาหนึ่งร้อยหยวนที่คนประเมินบอกเขาก่อนหน้านี้
ถึงแม้ว่าเขาจะต้องจ่ายไปกว่าห้าหมื่นหยวนเพื่อที่จะได้เศษเหล็กนี่มา และขายได้เพียงสองหมื่นหยวนซึ่งนี่ถือว่าขาดทุนไปกว่าครึ่งก็ตาม แต่สําหรับเขาในตอนนี้แล้ว หากได้เงินคืนมาสักสองหมื่นหยวนก็ไม่ได้รู้สึกปวดใจมากสักเท่าไหร่
“เอานี่ ว่าแต่นายจะให้ฉันเป็นเงินสด ฟูเป๋า กระเป๋าตังค์อิเล็กทรอนิกส์ หรือว่าโอนเข้าบัญชีดีล่ะ ฉันจะได้เขียนเลขให้นายถูก”
ชายหนุ่มกลัวว่าเจียงฮ่าวจะคิดเปลี่ยนใจจึงรีบพูดออกมา
ด้วยการที่ในตอนนี้ผู้คนที่ล้อมรอบนั้นยังคอยทัดทานการตัดสินใจของเจียงฮ่าวอย่างไม่ขาดสาย ถึงแม้ว่าจะมีบางคนที่รอดูเรื่องสนุกๆอยู่ก็ตาม
อย่างไรก็ตาม เจียงฮ่าวไม่ได้รับเหรียญตรารูปเสือนี้มาแต่อย่างใด
นี่ทําให้ชายหนึ่งนึกสงสัยขึ้นมาในทันที
เป็นตอนนี้ที่เจียงฮ่าวได้ก้มหน้าต่ําลงอีกเล็กน้อย และพูดออกมาด้วยเสียงที่เบากว่าเดิม
“พี่ใหญ่…ผม…ผม…เอ่อ…ผมหมายถึงสองพัน ไม่ใช่สองหมื่นน่ะ”
เมื่อชายหนุ่มได้ยินดังนั้น ดวงตาของเขาก็เบิกโพลงขึ้นมาในทันที
“ห้ะ สองพัน”
อย่างไรก็ตาม เมื่อเขาได้ดูจากการแต่งตัวของเจียงฮ่าวแล้วเขาก็พอจะเข้าใจได้ในทันทีเหมือนกัน
เขาพอจะคาดเดาได้ว่าเด็กนักเรียนแบบนี้จะมีเงินสองหมื่นหยวนไปได้ยังไงกัน
ความรู้สึกปวดใจได้กลับมาหาชายหนุ่มอีกครั้ง
“เอาวะ สองพันก็ยังดี ดีกว่าไม่มีอะไรไปต่อทุน”
ถึงในใจของเขาจะคิดแบบนั้น แต่ใบหน้าของเขาในตอนนี้กลับแสดงท่าที่ไม่ค่อยจะอยาก
“น้องชาย สองพันนี้ไม่น้อยไปหน่อยเหรอ ยังไงนี่ก็ของเก่าแท้ๆเลยนะ ฉันรับรองได้”
“ทําไมไม่ลองเพิ่มอีกสักหน่อยล่ะ หากเพิ่มอีกสักนิด ฉันอาจจะยอมขายให้นายก็ได้นะ”
