บทที่ 153 ชายแก่คนนี้ช่างร้ายนัก
โดยไม่อิดออกแม้แต่น้อย เจียงฮ่าวได้เปิดปากและปฏิเสธออกมาอย่างเสียงแข็งและเต็มปากเต็มคํา
“ไม่ครับ”
เขาได้ยินคนโดยรอบพูดคุยกันเกี่ยวกับชายคนนี้แล้ว ชายแก่คนนี้เป็นคนที่เขานั้นไม่สมควรจะเล่นด้วยแม้แต่น้อย
เฟิงอันชีเองที่เห็นท่าทางปฏิเสธเสียงแข็งของเจียงฮ่าวแล้วก็รู้สึกประหลาดใจขึ้นมา
นั่นก็เพราะนิสัยของเจียงฮาวที่เขาเห็นก่อนหน้านี้ไม่ใช่แบบนี้เลยสักนิด
การที่เจียงฮ่าวปฏิเสธเสียงแข็งนี้เองก็สร้างความตกตะลึงให้กับผู้คนโดยรอบไม่น้อยเหมือนกัน
“ไอ้ฉิบหาย หมอนี่กล้าปฏิเสธผอ.เฟิง”
“อย่าบอกนะว่าความจริงแล้วเขาเป็นคนทรามน่ะ”
“เป็นไปได้ว่าเขาอาจจะไม่รู้จักผอ.เฟิงก็ได้นะ”
ผู้คนโดยรอบต่างก็วิจารณ์ท่าทีของเจียงฮ่าว
เอาจริงตัวเขาเองก็ไม่รู้จักผอ.เฟิงคนนี้จริงๆ
ยิ่งไปกว่านั้นคือเขานั้นไม่ได้ต้องการสร้างสายสัมพันธ์กับผอ.เฟิงคนนี้ แน่นอนว่าเขาย่อมไม่ต้องการเสียเวลาคุยด้วย
ในตอนนี้เอง เฟิงอันชีก็ยังเดินเข้าไปหาเจียงฮ่าวถึงแม้ว่าเจียงฮ่าวนั้นจะปฏิเสธเสียงแข็งก็ตาม ท่าทางของเขายังคงไม่ถือสาแถมยังเผยรอยยิ้มออกมาบนใบหน้า
“ก็ได้ หากน้องชายไม่ต้องการให้ตาแก่คนนี้ดูก็ไม่เป็นไร”
“เอาอย่างนี้เป็นยังไง ฉันเองพึ่งเห็นว่าน้องชายพึ่งจ่ายเงินไปสองพันหยวนเพื่อที่จะซื้อเครื่องรางนี้มาตาแก่คนนี้ยินดีที่จะจ่ายสามพันหยวนเลย ว่าไง สนใจจะขายให้ฉันรึเปล่า”
“ไม่ดีเหรอ ยังไงซะนี่ถือว่าน้องชายได้กําไรมาครึ่งหนึ่งเลยนะ เสียไสองพันแต่ได้มาสามพันกําไรพันนึงเนาะๆเห็นๆ”
เฟิงอันชีคิดคํานวนแล้วว่าเจียงฮ่าวในตอนนี้นั้นต้องการเงินอย่างหนัก
เขาคิดว่าเงินเพียงหนึ่งพันหยวนนี้ก็เพียงพอที่จะทําให้เด็กขี้อายก่อนหน้านี้ให้ออกมาจากในใจอีกครั้งหนึ่ง
ความจริงแล้วเขาเห็นเหตุการณ์นี้มาตั้งแต่เริ่มแรกแล้ว
เครื่องรางรูปเสือทั้งสองแผ่นนี้ไม่ใช่ของธรรมดา เรื่องนี้เขากอบกได้ในทันทีที่เห็น เพียงแต่ว่าตัวเขานั้นมีอเสียงมากไปจนทุกคนในที่นี้เกือบทุกคนจดจําเขาได้
หากเขาออกหน้าเองก่อนหน้านี้ ไอ้หนุ่มคนเมื่อกี้คงจะจับไม่ได้ และนี่จะทําให้ตัวเขานั้นเสียเงินไปมากมายโดยไม่จําเป็น
เทียบกับแล้วกับเด็กที่เหนียมอายและโง่งมแบบนี้กับคนแบบนี้เขาควรจะจัดการได้ดีกว่า อีกอย่าง เด็กคนนี้เองก็สมควรจะไร้ประสบการณ์ในด้านนี้ จะดีกว่าถ้าเขาจะซื้อต่อกับเด็กคนนี้
และนี่คือเหตุผลที่ทําไมเขาถึงไม่ยอมเคลื่อนไหวก่อนหน้านี้ เพราะเขานั้นต้องการซื้อเครื่องรางนี้ต่อจากเจียงฮาวนี่เอง
แต่เขานั้นกลับไม่รู้ว่านอกจากเจียงฮาวที่เห็นเหนียมอายก่อนหน้านี้เป็นเพราะเขาเล่นละครออกมายิ่งไปกว่านั้นคือเขารู้ถึงที่มาที่ไปของเครื่องรางนี้ได้อย่างชัดแจ้งมากกว่าเขาด้วยซ้ํา
ในตอนนี้ เฟิงอันซึมองเจียงฮ่าวด้วยสายตาที่เปี่ยมไปด้วยความหวัง
แต่เมื่อเจียงฮ่าวได้ยินคําพูดนี้นั้น เขามองเฟิงอันชีกลับไปพร้อมกับยิ้มออกมาอย่างรู้ทัน
“หึ ตาแก่ตัวเหม็นนี่ช่างร้ายนัก”
เมื่อเฟิงอันชีได้ยินแบบนี้ ร่างกายของเขาถึงกับสั่นสะท้าน
ในตอนนี้เจียงฮ่าวได้พูดออกมาอีกครั้ง
“นี่คุณคิดว่าผมนั้นเป็นคนโง่อย่างนั้นเหรอ กับอีแค่เงินสามพันหยวนเนี่ยนะจะซื้อเครื่องรางสมัยฮั่นตะวันตกคู่นี้ได้”
“ถ้าอย่างนั้นเอาแบบนี้ดีกว่า ผมยอมจ่ายเงินคุณสามพันหยวนเลยแต่ว่าคุณต้องมอบเครื่องรางสมัยฮันตะวันตกแบบนี้อีกคู่หนึ่งให้ผม”
เมื่อพูดจบลง เจียงฮ่าวมองไปยังเฟิงอันชีด้วยสายตาที่ดูแคลน ก่อนที่จะเดินจากไปท่ามกลางคนที่ยืนดูล้อมรอบที่กําลังเงียบงันกันอยู่
“…หะ เครื่องรางตั้งแต่ยุคสมัยราชวงศ์ฮั่นตะวันตกเหรอ”
“ไม่จริงน่า จิบ ไม่แปลกใจเลยจริงๆทํามันผอ.เฟิงถึงกล้าออกหน้า ฉันเข้าใจแล้วว่าเกิดอะไรขึ้น”
“ไอ้ฉิบหาย นั่นคือเครื่องรางของจริงอย่างนั้นเหรอ”
สายตาของทุกๆคนในตอนนี้ตกไปอยู่ที่ผอ.เฟิงอันชีเป็นตาเดียว
ส่วนเฟิงอันชีได้มองไปยังทิศทางที่เจียงฮาวเดินจากไป ทันใดนั้นเขาก็นึกอะไรบางอย่างได้ขึ้นมา
กลายเป็นว่าไอ้หนุ่มที่เขาเห็นว่าเหนียมอายและโง่งมนั้นความจริงแล้วรู้ตั้งแต่ต้นว่านี่คือของจริง และไอ้ท่าทางของเขาก่อนหน้านี้เป็นเพียงการแสดงเท่านั้น
เป็นตอนนี้ที่เฟิงอันชีตกใจยิ่งกว่าเดิมเมื่อนึกได้ และในขณะเดียวกันเขาก็รู้สึกปวดใจขึ้นมา
ที่น่าตกใจยิ่งกว่านั่นก็คือเด็กหนุ่มคนนี้ไม่เพียงจะรู้ว่าเครื่องรางนี้เป็นของจริงแต่ยังรู้ถึงที่มาของเครื่องรางนี้อยู่แล้ว
เป็นตอนนี้เองที่เพิ่งอันชีได้มองผู้คนที่กําลังนินทาเขาอย่างดุเด็จเผ็ดมันในขณะที่จ้องมองมาทางตน แต่เขานั้นกลับยิ้มตอบอย่างภูมิใจออกมาอย่างไม่เขอะเขิน
“แหม่ คนแก่ก็โลภเป็นเหมือนกันนา”
“ชายหนุ่มคนนั้นพูดถูกแล้ว เครื่องรางคู่นั้นคือของจริง”
“มูลค่าของมันนั้นอย่างน้อยๆก็ควรจะอยู่ที่สิบล้านหยวน แต่เอาตรงๆนะ ฉันว่าควรบอกว่ามันประเมินค่าไม่ได้มากกว่า”
เมื่อคําพูดพวกนี้ออกมาจากปากของเฟิงอันชี ผู้คนโดยรอบต่างก็สะดุ้งเฮือกในทันที
“ห้ะ”
“อะไรนะ อย่างน้อยสิบล้านหยวน….ไม่สิ ประเมินค่าไม่ได้”
ผู้คนในตอนนี้ต่างก็แสดงท่าทางโง่งมกันในทันที
