บทที่ 524 ข้าเปิด ข้าปิด
เด็กคนนั้นร้อนใจขึ้นมา หากพวกเขาหนีไป และเขาไม่สามารถพาคนกลับไปได้ นายท่านจะไม่ฆ่าเขาอย่างนั้นหรือ?
เขาดึงแขนของอาชิงเอาไว้ “นั่นเป็นเรือนของท่านเจ้าเมือง คนทั่วไปจะไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไปด้านใน พวกเจ้าอย่าไปเลยมันอันตราย พวกเราไปเล่นซ่อนแอบที่เรือนของข้าไม่ดีกว่าหรือ?”
ทว่าอาอินกับอาชิงอยากไปที่เรือนของซือถูรุ่ยมากจริง ๆ
เพราะเล่นซ่อนแอบที่ใดก็เล่นได้ อีกทั้งที่เล่นของหมู่บ้านตระกูลเฉินยังมีมากกว่าที่นี่เสียอีก
แต่เด็กคนนั้นก็จับอาชิงเอาไว้ไม่ยอมปล่อย กังวลจนเหงื่อเย็นผุดขึ้นมาบนหน้าผาก ใบหน้าของเขาเวลานี้ไม่มีรอยยิ้มหลงเหลืออยู่อีกแล้ว
อาอินมองเขา พลางกลอกตาเล็กน้อย “เช่นนั้นก็ได้ พวกเราเล่นกันที่นี่เถอะ แต่เจ้าต้องปล่อยมือเขาก่อน”
“ที่นี่ก็ไม่ได้ พวกเจ้าต้องไปเล่นที่เรือนของข้า”
หากอาอินยังมองว่านี่ผิดปกติไม่ออกอีกละก็ ก็เสียแรงที่อยู่กับจี้จือฮวนและเผยยวนแล้ว
นางดึงมือเด็กคนนั้นออก “เช่นนั้นพวกเราก็ไม่อยากเล่นกับเจ้าแล้ว เจ้าอยากจะทำอะไรก็เรื่องของเจ้า”
นางดึงอาชิงเดินไปทางเรือนของซือถูรุ่ย
เด็กคนนั้นคิดไม่ถึงว่าอาอินจะมีแรงมากเพียงนี้ กระชากจนข้อมือของเขาเจ็บไปหมด แต่ก็ทำได้แค่กัดฟันแล้วเดินตามไป “ที่เรือนของข้ามีของอร่อยเยอะแยะเลย จริง ๆ นะ ไปด้วยกันเถอะ”
อาอินหันหน้าไปแล้วเอ่ยอย่างระอา “เจ้ามีกฎมากเกินไป พวกเราไม่อยากเล่นกับเจ้า เจ้าหลบไปจะดีกว่า อย่ามาขวางทางพวกเรา”
“พวกเจ้า…” เขาคิดจะโน้มน้าวต่อ แต่หลังจากเห็นคนที่ยืนอยู่ใต้ชายคา เขาก็ก้มศีรษะลงด้วยความหวาดกลัวทันที “นายท่าน”
เจ้าตัวเล็กทั้งสองคนมองตามเขาไป จึงได้เห็นว่าเป็นชายที่พวกเขาเคยพบที่ท่าเรือข้ามฟากวันนั้น อาอินยืนบังหน้าอาชิงเอาไว้ คิดไม่ถึงว่าชายผู้นั้นจะเลียริมฝีปากของตัวเองเหมือนวันนั้นอีกแล้ว
ชายผู้นั้นก้าวออกมาช้า ๆ คอเสื้อเปิดกว้าง ยังไม่ทันเดินมาใกล้ อาอินก็สังเกตเห็นว่าเด็กคนนั้นตัวสั่นเทาราวกับเห็นผีร้าย
หานฉียืนอยู่ไม่ไกล ทว่าราวกับคนไม่มีตัวตน
หากไม่สังเกตก็คงคิดว่าเด็กทั้งสองคนนี้ถูกหลอกออกมา
“เด็กรับใช้ตัวน้อยของจีฝูเย่ เฉลียวฉลาด น่ารักจริง ๆ มาให้อาดูหน้าหน่อยสิ” ชายผู้นั้นกวักมือเรียกพวกเขา
บนนิ้วมือทั้งห้าที่ยื่นออกมานั่น ทุกเล็บล้วนทาน้ำมันทาเล็บสีแดงสดเอาไว้
อาอินรู้สึกขนลุกขึ้นมา
“อามีลูกอมด้วยนะ มานี่เร็ว อาจะให้พวกเจ้าได้ลองชิม” ดวงตาหรี่ยาวของชายผู้นั้นโค้งเป็นเส้นยามพูดออกมา ริมฝีปากบางอ้าพะงาบ ๆ ก่อนจะล้วงมือเข้าไปในอกเสื้ออยู่พักหนึ่ง และหยิบเอาลูกอมออกมาสองเม็ด สายตาก็ยังพิจารณาพวกเขาไม่หยุด เห็นได้ชัดว่าพอใจเด็กวัยเท่านี้อย่างมาก
เด็กน้อยเช่นนี้ กินอร่อยที่สุดแล้ว
“นี่ลูกอมอะไรกัน ถึงกล้าเอามาหลอกคน” เมื่ออาชิงเห็นลูกอมก็วิจารณ์ออกมาทันที “ดูก็รู้ว่าไม่อร่อย”
“…” เส้นเลือดบนขมับของชายผู้นั้นถึงกับเต้นตุบ ๆ “หืม เจ้าพูดว่าอะไรนะ?”
“ข้าบอกว่าวิธีการของเจ้ามันเก่าเกินไปแล้ว โจรลักพาตัวข้างถนนยังรู้เลยว่าลูกอมนี้ไม่มีคนกิน เจ้าคิดจะหลอกเด็ก อย่างน้อยก็ควรเอาความจริงใจออกมาบ้าง!” อาชิงปรายตามองเขาตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยความรังเกียจ ก่อนจะกระซิบกระซาบกับอาอิน “พี่หญิง เขาใช่โจรลักพาตัวมืออาชีพหรือไม่ขอรับ เช่นนั้นพวกเราจะทำหน้าที่แทนสวรรค์ดีหรือไม่?”
อาอินไม่ชอบหน้าชายผู้นี้มาตั้งนานแล้ว ดวงตาของเขากวาดมองไปทั่วด้วยความเจ้าเล่ห์ แค่เห็นก็ทำให้คนรู้สึกขยะแขยงแล้ว
“เจ้าผีน้อย!” ชายผู้นั้นโยนลูกอมทิ้ง แล้วสาวเท้าเดินเข้าไปหาอาชิงทันที “สุราคำนับไม่ดื่ม ชอบดื่มสุราลงทัณฑ์ ตามข้าเข้าไปในเรือน และปรนนิบัติข้าเสียดี ๆ ไม่อย่างนั้นชีวิตน้อย ๆ ของพวกเจ้า คงต้องจบลงตรงนี้แล้ว!
อย่างไรเสียจีฝูเย่นั่น ก็ไม่มีทางมีปัญหากับข้าเพราะเด็กรับใช้ปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมแค่สองคนอยู่แล้ว!”
ชายผู้นั้นพูดไป ใบหน้าก็เผยรอยยิ้มชั่วร้ายออกมา “ไปเถอะ ข้าจะให้พวกเจ้าได้รู้ว่าอะไรคือสวรรค์แห่งความสุข”
เขาเพิ่งจะก้าวไปข้างหน้าได้หนึ่งก้าว พริบตาต่อมาก็ต้องเบิกตาโพลง และถอยไปทางด้านหลังทันที พร้อมกับมองอาชิงอย่างหวาดระแวง
เขาเห็นอาชิงล้วงงูหนังนิ่มสองตัวออกมาจากกระเป๋าใบเล็ก แต่เมื่อพบว่าเอาออกมาผิดก็ยัดกลับเข้าไปใหม่ จากนั้นจึงหยิบกล่องไม้ใบเล็กใบหนึ่งออกมา
ที่งานเลี้ยงเมื่อวานนี้ มีใครไม่เคยเห็นกล่องไม้นี่บ้าง!
นั่นเป็นของที่สามารถเอาชีวิตคนได้จริง ๆ
สิ่งนี้ทำให้ชายผู้นั้นหวาดกลัวเป็นอย่างมาก
เดิมทีอาชิงต้องการเอาไส้เดือนน้อยที่เพิ่งขุดออกมาทำให้เขาขยะแขยงเล่น แต่คิดไม่ถึงว่าแค่เขาเห็นกล่องใบเล็กนี่ก็กลัวเสียแล้ว
ดังนั้นอาชิงจึงกะพริบตาปริบ ๆ แล้วเปิดกล่องออกพร้อมทั้งหันไปทางชายผู้นั้น
เมื่อแสงสีแดงพุ่งออกมา ชายผู้นั้นก็ถอยออกไปอย่างต่อเนื่อง เขาหลับตาลงหมุนตัวและกระโดดหลบ!
ทว่าชายเสื้อยังคงถูกเผาจนเป็นรูหลายรู และยังมีประกายไฟกำลังลุกลามอีกด้วย
เขาตบชายเสื้อด้วยความตื่นตระหนกอยู่หลายครั้ง จึงดับเปลวไฟเหล่านั้นได้
เวลานี้อาชิงปิดกล่องลงแล้ว
ชายผู้นั้นจึงถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก กำลังจะยิ้มและพูดว่า เขาก็แค่ต้องการล้อเล่นเท่านั้น
แต่อาชิงกลับยกยิ้มขึ้นมา แล้วเปิดกล่องออกอย่างกะทันหันอีกครั้ง
ชายผู้นั้นยังไม่ทันได้หยุดหายใจ ก็ตกใจขึ้นมาทันที เขากลิ้งหลบไปทางด้านหลังสองตลบ ก่อนจะกระโดดขึ้นไปบนหลังคา จึงสามารถหลบแสงนั่นได้พ้น
อาชิงรู้สึกว่านี่สนุกกว่าเล่นซ่อนแอบมาก
อาชิง ข้าปิด!
คราวนี้ชายผู้นั้นไม่กล้าประมาท และไม่กล้าสู้แบบซึ่ง ๆ หน้าอีกแล้ว คิดแต่ว่า หนีไปก่อนแล้วค่อยว่ากัน
อาศัยตอนอาชิงปิดกล่องลง กำลังคิดจะหนี
อาชิง ข้าเปิด!
ชายผู้นั้นก็หยุดชะงักไปอีกครั้ง
ข้าปิด!
เอ๊ะ~ ข้าจะเปิดอีก!
ข้าปิดอีก!
บังเอิญมีคนกลุ่มหนึ่งเดินผ่านมา เมื่อเห็นชายผู้หนึ่งราวกับกำลังเต้นรำบวงสรวงเทพเจ้าอยู่บนชายคาตรงทางเดิน ก็พูดไม่ออกไปชั่วขณะหนึ่ง ก่อนจะด่าออกมา “กลางวันแสก ๆ เจ้าคิดจะทำให้ใครอ้วกแตกกัน บิดก้นส่ายไปส่ายมา เสียสายตาข้าหมดแล้ว”
ชายผู้นั้นเห็นว่าขืนเป็นเช่นนี้ต่อไปคงไม่ดีแน่ ไม่เพียงเขาจะถูกเจ้าเด็กนี่บีบอยู่ในกำมือเท่านั้น ยังจะถูกคนในยุทธภพหัวเราะเยาะเอาด้วย!
เขาคิดในใจ ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว ทุ่มสุดตัวไปเลยดีกว่า หนีก่อนได้เปรียบ วันหน้าค่อยหาโอกาสจัดการเจ้าเด็กนี่ก็ยังไม่สาย!
เมื่อเห็นว่าชายผู้นั้นไม่สนใจและกำลังจะเหาะหนีไป อาชิงจึงหยิบอาวุธลับของนินจาที่อาจารย์เยว่พั่วหลัวนำกลับมาจากเกาะโจรสลัดออกมาหนึ่งกำมือจากกระเป๋าใบเล็กอีกใบ อาวุธแต่ละอันล้วนทาของดีเอาไว้ทั้งสิ้น
อาชิงยังไม่เคยฝึกเรื่องความแม่นยำ ดังนั้นจึงกระโดดขึ้นและซัดออกไปหนึ่งกำมือทันที พลางตะโกนเสียงดัง “เอาท่าไม้ตายของข้าไปกินซะ!
ดาวกระจายทั่วฟ้า!”
ทว่าอาวุธลับที่ซัดออกไปทั้งสิบชิ้นล้วนพลาดเป้า!
ชายผู้นั้นแอบดีใจ เจ้าเด็กบ้า อาศัยฝีมือเพียงเท่านี้คิดจะลอบทำร้ายข้าอย่างนั้นหรือ!?
ประสบการณ์ยังน้อยเกินไป!
เขาหันกลับไปทำหน้าเยาะเย้ยด้วยความสะใจ แต่ทันใดนั้นก็รู้สึกเจ็บก้นขึ้นมา!
“โอ๊ย!…” จู่ ๆ ชายผู้นั้นก็มีเลือดไหลออกมาไม่หยุด ก่อนจะหนีบก้นกระโดดข้ามกำแพงเข้าไปในเรือนของตัวเองด้วยความรีบร้อน “ไป ไปตามหมอมาให้ข้าที”
“นายท่าน ท่านเป็นอะไรไปขอรับ!”
ชายผู้นั้นเลือดอาบก้น เขาเดินไปพร้อมน้ำตาที่ไหลอาบหน้าเพราะความเจ็บปวด “ไปตามหมอมา! ยังจะถามอะไรอีกฮะ”
ด้านนอก อาอินเก็บกล่องใบเล็กเรียบร้อยแล้ว จากนั้นก็มองไปทางเรือนของซือถูรุ่ย ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดในใจของนางกลับมีความรู้สึกที่รุนแรงอย่างมาก ร่ำร้องให้นางต้องเข้าไปสำรวจที่นั่นให้ได้
แต่เรือนของซือถูรุ่ยทั้งด้านในและด้านนอกมีคนมากมายเพียงนั้น ควรปลอมตัวเข้าไปเช่นไรดี?
ทางด้านนี้ก็มีเด็กหลายคนเปิดประตูเรือนออกมา และรีบร้อนไปตามหาหมอ อาอินเห็นดังนั้นดวงตาก็เป็นประกายขึ้นมา จากนั้นก็หันหน้าไปพูดว่า “หานฉี ไปลากคนผู้นั้นออกมา!”
