ตอนที่ 517 พ่อดีเด่นยี่สิบสี่ชั่วโมง / ตอนที่ 518 ฉันกลัวพ่อเธอ
ตอนที่ 517 พ่อดีเด่นยี่สิบสี่ชั่วโมง
มู่เถาเยากับตี้อู๋เปียนไปส่งมู่หว่าน เจียงเฟิงเหมียน และอวิ๋นสุ่ยเหยาที่มหาวิทยาลัยแล้วถึงกลับคอนโดจยาเหอ
ปรากฏว่า…คนหนึ่งเซอร์ไพรส์อีกคนสะพรึง!
เพราะภายในห้องรับแขกนอกจากจะมีหร่วนเหวินแล้ว ยังมีชายวัยกลางคนร่างสูงใหญ่ที่งามสง่านั่งอยู่อีกคน นั่นก็คือท่านพ่อเย่ว์หลั่งนั่นเอง!
วินาทีที่ตี้อู๋เปียนเห็นเย่ว์หลั่งเขาอึ้งไปชั่วขณะ
พอได้สติกลับมาก็เกิดความรู้สึกกลัวเหมือนทำอะไรผิดแล้วถูกตำรวจจับได้คาหนังคาเขา
“คุณพ่อ”
“…อาเย่ว์”
“ลูกรักของพ่อกลับมาแล้ว” เย่ว์หลั่งยิ้มใจดีให้ลูกสาว
ส่วนอีกคน เขาไม่แม้แต่จะชายตามอง
มู่เถาเยาไปนั่งข้างเย่ว์หลั่ง “คุณพ่อมาได้ยังไงคะ”
เย่ว์หลั่งยื่นมือไปลูบศีรษะของลูกสาว พูดด้วยความเอ็นดู “มาทำธุระหนึ่งสัปดาห์น่ะ”
ตี้อู๋เปียนรู้สึกเหมือนว่าที่พ่อตามาจับตาดูเขามากกว่า
“งั้นคุณพ่อพักที่นี่หรือวังตระกูลตี้คะ”
“พ่อจะพักกับลูก”
“งั้น…” มู่เถาเยามองตี้อู๋เปียน “พี่สามคงต้องกลับวังแล้วล่ะค่ะ”
เย่ว์หลั่งมองตามมู่เถาเยาด้วยสายตาดุจมีดคม
ตี้อู๋เปียนเกือบสั่นอย่างอดไม่ได้ เขาพยายามฉีกยิ้ม “ผมจะกลับเดี๋ยวนี้ครับ ถ้าพรุ่งนี้เที่ยงอาเย่ว์ว่างผมขอเชิญกินข้าวได้ไหมครับ”
เย่ว์หลั่งมองบนอยู่ในใจ พูดอย่างไม่เกรงใจ “ไม่ว่าง”
ทำอย่างกับว่าเขากินข้าวกับลูกสาวตัวเองแล้วจะไม่อร่อย!
“งั้นพรุ่งนี้เย็นมาที่วังสิครับ กินข้าวเย็นด้วยกัน”
“อืม” ในเมื่อมาแล้วก็ต้องไปเยี่ยมเยียนคนตระกูลตี้
“นี่ก็ดึกแล้วพักผ่อนกันนะครับ ผม…ผมขอตัวกลับก่อน”
มู่เถาเยายิ้ม “ค่ะ ขับรถระวังนะคะพี่สาม”
ตี้อู๋เปียนพยักหน้า ไปเอาสัมภาระในห้องนอนแขกออกมา
โชคดีที่ตอนนั้นยังไม่ได้เอาของออกมาเรียง ไม่อย่างนั้นอาเย่ว์อาจให้เขาทำความสะอาดก่อนไป…
“ซาลาเปาน้อย ข้างล่างมีรถอีกคัน เอาไว้ใช้นะ”
“ค่ะ ไว้อาทิตย์หน้าฉันไปอยู่วังแล้วค่อยสอนแปลงโฉมนะคะ”
“ได้ งั้นรีบพักผ่อนกันนะ ไปล่ะ”
อารมณ์ของตี้อู๋เปียนขึ้นลงอย่างรุนแรง นั่งทำใจอยู่บนรถสักพักถึงขับออกจากคอนโดจยาเหอ
พอกลับถึงวังตระกูลตี้ พ่อกับแม่ของเขาเตรียมเข้านอนพอดี
“ผมกลับมาแล้วครับ” น้ำเสียงหมดอาลัยตายอยาก
คุณนายอวิ๋นเหอถามด้วยความไม่เข้าใจ “อู๋เปียน ไหนว่าจะไปพักที่บ้านเสี่ยวเยาเยาไง ทำไมกลับมาแล้วล่ะ”
ใบหน้าหล่อเหลาของตี้อู๋เปียนในเวลานี้ไร้ความเบิกบาน ตอบอย่างเซ็งๆ “อาเย่ว์มาครับ”
สองสามีภรรยาอึ้ง จากนั้นก็หัวเราะเสียงดัง
คุณนายอวิ๋นเหอขยี้ซ้ำ “ลูกก็เลยถูกเตะออกมาสินะ”
ตี้อู๋เปียน “…” รักษาหน้ากันหน่อยได้ไหม!
ราชาตี้ตบบ่าลูกชายเป็นเชิงปลอบใจ “ลำบากหน่อยนะ”
คุณนายอวิ๋นเหอ “ไม่ต้องรีบร้อน ค่อยๆ จีบไป…เสี่ยวเยาเยาเพิ่งจะอายุยี่สิบสอง คนตระกูลเย่ว์ไม่ปล่อยให้ง่ายๆ หรอก เตรียมใจไว้แต่เนิ่นๆ เถอะนะ”
ราชาตี้ยิ้มพูด “พรุ่งนี้เที่ยงอาเย่ว์กับเสี่ยวเยาเยาจะมากินข้าวที่นี่ไหม”
“มากินข้าวเย็นครับ”
“อ้อ วันนี้ดึกแล้ว พรุ่งนี้พ่อค่อยโทรไปทักทายอาเย่ว์ของลูกแล้วกัน” พ่อที่หวงลูกสาวท่านนั้นพอได้ข่าวก็รีบแจ้นมาสินะ มีเหรอจะโทรบอกเขาก่อน
คุณนายอวิ๋นเหอหยุดหัวเราะ แอบซ้ำเติมเบาๆ “อยากจีบเสี่ยวเยาเยามันไม่ง่ายหรอก! ลูกไปพักผ่อนก่อนเถอะ พรุ่งนี้ค่อยว่ากัน”
“ครับ”
ทั้งสามคนเดินไปเขตที่พัก
พอตี้อู๋เปียนเข้าห้องไปแล้วก็ไม่ได้รีบล้างหน้าแปรงฟัน อยากคุยกับดอกอายุยืนที่อยู่ริมหน้าต่างสักพัก
“เจ้านาย เสี่ยวฉยงยังไม่กลับมาอีกเหรอ” มันคิดถึงเสี่ยวฉยงจะแย่อยู่แล้ว!
“…” ทำไมไม่ถามสารทุกข์สุกดิบเขาก่อนล่ะ
“เจ้านาย ครั้งหน้าพาฉันไปหาเสี่ยวฉยงที่หมู่บ้านเถาหยวนซานหน่อยนะ”
ดอกไม้ใบหญ้าต้นอื่นๆ ก็ร่ำร้องอยากไปหมู่บ้านเถาหยวนซานด้วย
ตี้อู๋เปียน “…”
เขานี่มันดวงคนเดียวดายเหรอ ไม่มีใครต้อนรับ แถมพวกดอกไม้ใบหญ้ายังทอดทิ้งเขา!
หรือเขาควรจะเลี้ยงสัตว์ดีนะ
อืม เลี้ยงหมาแล้วกัน ซาลาเปาน้อยดูชอบหมา โดยเฉพาะเสี่ยวเฮยเฮยกับสองเทาน้อยที่ดูองอาจสง่างาม!
เอาพันธุ์มาสทิฟฟ์แล้วกัน
พอคิดได้ถึงตรงนี้ตี้อู๋เปียนก็โทรหาเยี่ยอิ่งทันที อยากให้ช่วยหาคนไปพาลูกสุนัขมาสทิฟฟ์กลับมาจากเขตที่ราบสูง
เขาจำได้ว่าในสำนักสารพัดสารพันมีคนมาจากเขตที่ราบสูง ให้เยี่ยอิ่งช่วยหาคนจึงเหมาะสมที่สุดแล้ว
ซาลาเปาน้อยมีสิ่งที่ชอบไม่ค่อยเยอะ นอกจากสมุนไพรกับของกิน
หรือจะเรียกได้ว่า ดูเหมือนทุกสิ่งอย่างจะเหมือนกันไปหมดสำหรับเธอ เขาเองก็ไม่สังเกตเห็นว่าเธอดูชอบอะไรเป็นพิเศษ…
อาเย่ว์เป็นพ่อดีเด่นยี่สิบสี่ชั่วโมง เขากลับยังทำได้ไม่ถึงขั้นแฟนดีเด่นยี่สิบสี่ชั่วโมง!
แบบนี้มันยอมไม่ได้!
“ยืนยืน เธอว่าซาลาเปาน้อย…”
ดอกอายุยืนส่ายดอกตัวเองอย่างบ้าคลั่ง พูดขัดจังหวะตี้อู๋เปียนขึ้นมาทันที “เจ้านาย ฉันไม่ได้ชื่อยืนยืน! ฉันชื่อดอกอายุยืน! หรือจะเรียกว่ากาหลานก็ได้! แต่อย่าเรียกว่ายืนยืน! รับไม่ได้! ฉันออกจะหน้าตาดี!”
ดอกอายุยืนหรือมีอีกชื่อว่าดอกเซิ่งตั้นกาหลาน
ตี้อู๋เปียน “…ยืนยืนฟังนะ”
ดอกอายุยืนพูดด้วยความโมโห “หึ ไม่คุยด้วยแล้ว”
นี่ถ้ามันวิ่งได้คงหนีออกจากบ้านไปแล้ว!
ตี้อู๋เปียนเขี่ยดอกสีแดงอมแสดด้วยความรู้สึกขำ “ดอกก็ไม่ใหญ่ แต่เล่นใหญ่จริงนะเราน่ะ!”
ดอกอายุยืนแกล้งตาย
ตี้อู๋เปียนเบ้ปาก เลิกสนใจพวกดอกไม้ใบหญ้า เก็บข้าวของกลับที่เดิมแล้วไปล้างหน้าล้างตาเข้านอน
ตอนที่ 518 ฉันกลัวพ่อเธอ
ตลอดสัปดาห์นี้เย่ว์หลั่งไปรับส่งลูกสาวสุดที่รักทุกวัน แต่เขาอยู่ดูการฝึกแค่วันแรกวันเดียว อีกสี่วันที่เหลือแค่ไปรับส่ง
มู่เถาเยาจึงไม่รู้ว่าสัปดาห์ที่ผ่านมาตี้อู๋เปียนทุกข์ทรมานเพียงใด
ตี้อู๋เปียนจะไปฟ้องก็ไม่ได้ ชีวิตน่าสงสารเหมือนผักกาดขาวในแปลงผัก!
ทนทุกข์มาจนถึงวันเสาร์ มู่เถาเยา เย่ว์หลั่ง และหร่วนเหวินย้ายมาอยู่ที่วังตระกูลตี้ พวกเด็กๆ อย่าง มู่หว่าน เจียงเฟิงเหมียน อวิ๋นสุ่ยเหยา อันเหยี่ย มู่ซือจิ่น ก็มาด้วย เย่ว์หลั่งถึงได้ละความสนใจไปจากเขา
ว่าที่พ่อตาน่ากลัวเหลือเกิน!
โชคดีที่พรุ่งนี้ก็จะกลับแล้ว
ตี้อู๋เปียนแอบปาดเหงื่อเงียบๆ
วันอาทิตย์ มู่เถาเยาพูดขึ้นระหว่างทางไปส่งเย่ว์หลั่งที่โรงแรมของอวิ๋นไป๋ “คุณพ่อคะ สุดสัปดาห์หน้าหนูจะกลับหมู่บ้านเถาหยวนซานค่ะ”
“ได้ ไว้ถึงตอนนั้นพ่อจะให้คนเอาผลนมหมาป่าไปให้กินนะ รออาจารย์สามของลูกแต่งงาน พ่อแม่แล้วก็อาของลูกค่อยไป”
“ค่ะ ถ้ายาบำรุงของคุณพ่อคุณแม่หมดแล้วก็บอกหนูนะคะ สุดสัปดาห์หนูไม่ต้องฝึกซ้อม มีเวลาค่ะ”
เย่ว์หลั่งลูบศีรษะลูกสาวด้วยความเอ็นดู “ได้เลย ลูกมีเวลาก็พักผ่อนเยอะๆ นะ”
“ฝึกซ้อมยังไม่เหนื่อยเท่าฝึกวิทยายุทธเลยค่ะ ตอนนี้ถือว่าสบายๆ”
“งั้นช่วงสุดสัปดาห์ลูกก็นัดพวกเสี่ยวหว่านเสี่ยวเหมียนไปเที่ยวสิ ไปชอปปิง ดูหนัง อย่าออกไปไหนตามลำพังกับ…ผู้ชาย ลูกยังเด็ก ยังไม่ต้องรีบมีแฟน”
“ค่ะ” มู่เถาเยาไม่เคยคิดเรื่องมีแฟนด้วยซ้ำ จึงพยักหน้าหงึกๆ
เห็นลูกสาวสุดที่รักเชื่อฟังขนาดนี้ ความรักของพ่อเย่ว์หลั่งก็เอ่อล้น
ตี้อู๋เปียน “…” ระยะทางจีบสาวมันช่างห่างไกลออกไปเรื่อยๆ
สองพ่อลูกคุยกันไปตลอดทาง ตี้อู๋เปียนที่เป็นคนขับรถไม่กล้าส่งเสียงแม้แต่น้อย
เมื่อไปถึงโรงแรมเย่ว์หลั่งถึงพูดกับตี้อู๋เปียนแบบแฝงความนัย
มู่เถาเยาไม่ได้คิดเป็นอื่น แต่ตี้อู๋เปียนกลับฟังแล้วหัวใจเต้นเร็วอย่างควบคุมไม่ได้
ความรู้สึกหวาดกลัวว่าที่พ่อตามันคืบคลานออกมาจากก้นบึ้งหัวใจ!
พอเย่ว์หลั่งขึ้นเครื่องบินไปแล้วตี้อู๋เปียนถึงโล่งอก
ถอนหายใจแรงเสียจนมู่เถาเยายังรู้สึกได้
“เป็นอะไรไปคะ พ่อฉันทำให้ลำบากใจเหรอ ทำไมพอพ่อกลับไปพี่สามถึงดูโล่งอกขึ้นมาก จริงสิ ทำไมฉันรู้สึกว่าช่วงสองวันนี้พี่สามดูเกร็งเป็นพิเศษ”
“…อืม วิตกกังวลน่ะ”
มู่เถาเยาร้องเอ๊ะด้วยความแปลกใจ “เรื่องอะไรที่ทำให้พี่สามถึงขั้นวิตกกังวลเหรอคะ”
“กลัวพ่อฉัน?” มู่เถาเยาชักสงสัยว่าตัวเองฟังผิด
ตี้อู๋เปียนพยักหน้าด้วยความสัตย์จริง
“ทำไมล่ะคะ พ่อฉันออกจะคุยง่าย! ดูเสี่ยวหว่าน เสี่ยวเหมียน อันเหยี่ย พวกซือจิ่นสิ ชอบพ่อฉันทั้งนั้น” เธอไม่ได้ต้องการอวดพ่อ แค่พูดไปตามความจริง
“เอ่อ…ไว้อีกหน่อยเธอจะรู้เอง”
มู่เถาเยายิ้มตาโค้ง “พี่สามกับพ่อฉันมีความลับต่อกันเหรอคะ”
ตี้อู๋เปียน “…”
“งั้นฉันไม่ถามแล้ว กลับกันเถอะค่ะ”
ตี้อู๋เปียนไม่อยากกลับ อุตส่าห์ได้อยู่กันสองต่อสอง!
“ซาลาเปาน้อย เราดื่มกาแฟที่นี่หน่อยดีไหม กาแฟของที่นี่ไม่เหมือนในวังนะ เธอลองดูว่าชอบไหม ถ้าชอบก็เอากลับไปหน่อย”
มู่เถาเยาครุ่นคิดแล้วพยักหน้า “ค่ะ ลองดู”
นอกเหนือจากชา ชานม และโกโก้แล้ว เธอก็ชอบดื่มกาแฟเหมือนกัน
กาแฟที่ถูกปากชวนให้คนดื่มด่ำ
ตอนนี้ยังเช้าอยู่ ตอนทั้งสองคนเข้าไปในร้านกาแฟจึงมีลูกค้าอยู่แค่ไม่กี่โต๊ะ
เลือกนั่งตรงมุมที่ส่วนตัวหน่อย มู่เถาเยาสั่งกาแฟกับขนมที่เป็นเมนูแนะนำของร้าน
ตี้อู๋เปียนสั่งขนมอย่างอื่นอีกนิดหน่อยเพื่อลองว่าแบบไหนอร่อยกว่า
อย่างไรเสียเขากับซาลาเปาน้อยก็กินจุ ไม่เหลือทิ้งแน่นอน
พนักงานเบิกตาโพลงมองตี้อู๋เปียน เห็นได้ชัดว่าตะลึงที่เห็นใบหน้านี้ จึงช็อกไปชั่วขณะ
มู่เถาเยายิ้มพูด “พี่สามหน้าเหมือนพ่อมากเกินไป ไปไหนไม่สะดวกจริงๆ ไว้มีเวลาเรียนแปลงโฉมเอาไว้ดีกว่า”
ไม่เหมือนเธอ ถ้าไม่รู้มาก่อนก็ไม่มีใครมองจากภายนอกออกว่าเธอเกี่ยวข้องกับตระกูลเย่ว์
“พ่อแม่ให้มาแบบนี้”
มู่เถาเยาพูดกับพนักงาน “พี่ไปทำงานเถอะค่ะ ไม่ต้องเอะอะไปนะคะ”
พนักงานเหมือนโดนผีเข้า เดินตัวแข็งออกไป
“พูดกันว่าไม่ไปย่านเศรษฐีก็ไม่รู้ว่าตัวเองเงินน้อย ไม่ไปเมืองหลวงก็ไม่รู้ว่าตัวเองตำแหน่งเล็ก พวกเขาคงเจอคนใหญ่คนโตจนชิน พอเห็นพี่สามก็เลยไม่กรีดร้อง ไม่ฮือฮาอะไร พนักงานในโรงแรมอาเขยไม่ขวัญอ่อนเลยนะคะ”
“แม่กับพี่สาวฉันชอบมาดื่มกาแฟที่นี่ คงเห็นกันจนชินแล้วมั้ง และน้าเล็กก็คงสั่งไว้ด้วยแหละ”
“อืม เมื่อก่อนพี่สามไม่แข็งแรง น่าจะไม่ค่อยได้กินของข้างนอกหรือเปล่าคะ”
ตี้อู๋เปียนพยักหน้า “อืม ตั้งแต่ฉันเริ่มป่วยตอนเด็กก็ไม่ค่อยได้กินของข้างนอกเลย ไปเย่ว์ตูยิ่งไม่มีทาง”
“ข้างนอกมีของอร่อยเยอะแยะ ตอนนี้พี่สามแข็งแรงแล้ว วันหน้าต้องกินเยอะๆ นะคะ”
ถึงแม้เชฟที่บ้านจะทำอาหารออกมาได้ชั้นเลิศ แต่อาหารที่เชฟคนเดียวกันทำออกมาย่อมมีรสชาติแบบเดียวกัน ดังนั้นออกไปกินข้างนอกเป็นครั้งคราวก็รู้สึกไม่เลว
“อืม ฉันทำอาหารใช้ได้แล้วนะ ไว้วันไหนจะทำให้กิน”
“เหรอคะ งั้นฉันต้องลองชิมแล้ว”
“ไม่งั้นวันนี้เย็นพวกเราไม่กลับไปกินที่วังไหม ไปทำกินที่บ้านเธอ”
มู่เถาเยาส่ายหน้า “วันอื่นเถอะค่ะ เราดื่มกาแฟเสร็จก็กลับเลย อันเหยี่ย ซือจิ่น จิ่งเหยา เซิ่นอวี๋อยู่ที่วัง ฉันต้องไปเล่นกับพวกเขา ตอนเย็นก็ต้องกลับค่ายทหารกันแล้ว”
“…มีพวกเสี่ยวหว่าน เสี่ยวเหมียน เสี่ยวเหยาอยู่ไม่ใช่เหรอ”
“งั้นยิ่งขาดฉันไม่ได้ พวกเด็กๆ คิดถึงฉัน”
“…ก็ได้”
เดิมทีกะว่าดื่มกาแฟเสร็จจะไปกินอาหารฝรั่ง บ่ายไปดูหนัง เย็นทำอาหารกินกัน แต่ก็ถูกเด็กพวกนี้ทำแผนพังหมด
