เซียนคีย์บอร์ด [陆地键仙] – บทที่ 957 ชาร้อยบุปผา

บทที่ 957 ชาร้อยบุปผา

บทที่ 957 ชาร้อยบุปผา

ซูอันขมวดคิ้ว ความคิดแรกของเขาคือเฉิงซยงได้วางกับดักอื่นไว้ล่วงหน้า

อย่างไรก็ตาม เขาตระหนักได้อย่างรวดเร็วว่าเฉิงซยงได้ใช้ไพ่ลับทั้งหมดไปแล้วในการเข้าเฝ้าเมื่อครู่ ไม่มีทางที่จะเตรียมการอื่นใดไว้ได้อีก

“แม่นางน้อย กรุณานำทางด้วย” เขาอยากรู้อยากเห็นจึงตัดสินใจว่าจะตามไป

นางกำนัลในวังหน้าแดงเมื่อได้ยินเขาเรียกนางว่า ‘แม่นางน้อย’ นางไม่เคยถูกเรียกแบบนี้มาก่อน ทูตยุทธ์เสื้อแพรคนนี้ดูไม่น่ากลัวเหมือนคนอื่น เขาให้ความรู้สึกเป็นมิตรมากกว่า

นางรีบพาซูอันไปที่ตำหนักซึ่งเงียบสงบมาก ภายในตำหนักมีสวนดอกไม้สวยงามนานาชนิด เป็นฉากที่น่ารื่นรมย์อย่างยิ่ง

ซูอันค่อนข้างประหลาดใจกับภาพนี้ ดอกไม้เหล่านี้เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่ดอกไม้พื้นถิ่น มีดอกไม้อยู่รอบเรือนพักของเขาเช่นกัน แต่พวกมันจืดชืดไปเลยทีเดียวเมื่อเปรียบเทียบกับความงามตามธรรมชาติของมวลดอกไม้ที่อยู่ตรงหน้า

ดอกไม้เหล่านี้คงมีคนดูแลเอาใจใส่เป็นอย่างดี เขายิ้มให้นางกำนัล “เจ้านายของแม่นางน้อยต้องเป็นคนที่ละเอียดอ่อนอย่างมากจึงจะสามารถปลูกดอกไม้ที่บอบบางเหล่านี้จนสวยงามได้”

นางกำนัลหน้าแดง “พระนางเป็นผู้ปลูกดอกไม้เหล่านี้”

“พระนาง?” ซูอันตกตะลึง นี่ไม่ใช่วังไร้พิพาทอย่างแน่นอน ว่าแต่พระนางคนไหน?

“ท่านสิบเอ็ดชอบดอกไม้หรือเปล่า?” ทันใดนั้นเสียงอ่อนโยนถามขึ้น

ซูอันหันไปมองและได้เห็นร่างที่งดงามยืนอยู่ท่ามกลางกลุ่มไม้ดอกในบริเวณใกล้เคียง นางถือกรรไกรตัดกิ่งไม้ในมือ นางกำนัลโค้งคำนับก่อนจะค่อย ๆ ถอนตัวออกไป

ซูอันจำนางได้ทันที “คารวะพระสนมไป่” นางมีอัธยาศัยกับเขาเมื่อเข้ามาในวังครั้งแรก ผู้หญิงที่อ่อนโยนและงดงามคนนี้ได้ทิ้งความประทับใจที่ลึกซึ้งให้กับเขา

ในตอนนั้น นางไม่เต็มใจที่จะสนทนากับผู้ชายมากนัก แต่ทำไมนางถึงเรียกเขามาหาในวันนี้?

สนมไป่ยื่นกรรไกรให้นางกำนัลอีกคนที่อยู่ข้าง ๆ นางเช็ดมือด้วยผ้าขนหนูชุบน้ำหมาด ๆ จากนั้นมองไปที่ซูอัน “ท่านสิบเอ็ดไม่ต้องมากพิธี” นางกล่าว

เสียงของนางนุ่มนวลและผ่อนคลายเป็นพิเศษ ซึ่งกระตุ้นความรู้สึกอ่อนโยนในใจของทุกคนที่ได้ยิน รัชทายาทโง่เง่าคนนั้นโชคดีจริง ๆ ที่มีดอกไม้ที่สง่างามเช่นสนมไป่ นอกเหนือไปจากองค์หญิงรัชทายาท

“ข้าได้ยินท่านสิบเอ็ดชมดอกไม้ที่ทางเข้า ดูเหมือนว่าท่านจะเป็นคนที่นิยมดอกไม้เช่นกัน..” สีหน้าของสนมไป่อ่อนลงราวกับได้พบวิญญาณเครือญาติ

“กระหม่อมก็ชอบดอกไม้เหมือนกัน” แต่ดอกไม้ที่ข้าชอบคือผู้หญิงอย่างเจ้า!

เขามองไปรอบ ๆ อย่างสุขุม แต่ไม่เห็นสัญญาณของการซุ่มโจมตีใด ๆ

ไม่ใช่ความผิดของเขาที่สงสัยมากเกินไป เนื่องจากเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้นในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา จะเกิดอะไรขึ้นถ้าผู้หญิงคนนี้อยู่ร่วมกับเฉิงซยงซึ่งจู่ ๆ กระโดดออกมาใส่ร้ายเขาในข้อหาก่อกวนนาง?

“วันนี้พระสนมไป่อยากพบกระหม่อมด้วยเรื่องอันใด?” ซูอันถามอย่างระมัดระวัง เขาจะไม่ปล่อยให้ความงามของนางทำให้เขาประมาท

สนมไป่หัวเราะเบา ๆ “ก่อนหน้านี้ท่านช่วยองค์รัชทายาทและองค์หญิงรัชทายาทไว้ได้ ข้ายังไม่มีโอกาสขอบคุณ ข้าจึงเชิญท่านมาที่นี่ในวันนี้”

ซูอันตกตะลึงกับคำพูดที่ไม่คาดคิดนี้ อย่างไรก็ตาม ในฐานะพระสนมขององค์รัชทายาท มันสมเหตุสมผลแล้วที่นางอยากจะขอบคุณเขาสำหรับสิ่งที่เขาทำลงไป

เขาประสานมือให้นาง “กระหม่อมแค่ทำตามหน้าที่ ไม่คาดหวังรางวัลใด ๆ”

สนมไป่กล่าวว่า “องค์รัชทายาทได้ให้รางวัลแก่ท่านไปแล้ว หากข้าไม่ทำแบบเดียวกัน คนอื่น ๆ อาจรู้สึกว่าข้าไม่สนใจความปลอดภัยขององค์รัชทายาท ท่านต้องการให้ข้าอยู่ในจุดที่ยากลำบากเช่นนั้นหรือ? ท่านสิบเอ็ด?”

ดวงตาของนางแพรวพราวเหมือนอัญมณีที่ส่องประกาย

ซูอันลอบชมนางในใจ ผู้หญิงคนนี้เคยผ่านการมีบุตรแล้ว แต่นางก็ยังดูงดงามอยู่ดี

“กระหม่อมไม่กล้า” เขาตอบอย่างรวดเร็ว

สนมไป่กล่าวต่อ “ท่านคิดว่าของขวัญของข้าจะด้อยกว่าองค์หญิงรัชทายาทใช่หรือไม่? ทว่ามันย่อมสมเหตุสมผลอยู่ สนมอย่างข้าไม่มีอะไรให้ท่านมากนักหรอก”

ซูอันรู้ว่านี่เป็นเพียงคำพูด แต่มีบางอย่างที่กวนใจเขา เห็นได้ชัดว่าไม่มีผู้หญิงคนใดในวังที่จะรับมือได้ง่าย

“ไม่เลยพะย่ะค่ะพระสนม กระหม่อมรู้สึกขอบคุณอย่างยิ่ง”

สนมไป่พยักหน้าอย่างพึงพอใจ นางสั่งให้นางกำนัลและขันทีซึ่งถือของขวัญเป็นไข่มุกและอัญมณีเดินเข้ามา

นางค่อย ๆ นั่งลงที่ศาลาใกล้ ๆ แล้วรินน้ำชา โบกมือให้เขามาร่วมกับนาง “ท่านสิบเอ็ด นั่งลงเถอะ”

ซูอันตกตะลึง มันเหมาะแล้วหรือไม่ที่จะนั่งอยู่กับนางอย่างนี้?

“ข้าอดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่าของขวัญเพียงอย่างเดียวจะทำให้ข้าดูเย็นชาเกินไป” สนมไป่กล่าวต่อ “พวกมันอาจไม่สามารถแสดงถึงความขอบคุณต่อท่านอย่างเต็มที่สำหรับการช่วยชีวิตองค์รัชทายาท นี่จึงเป็นเหตุผลที่ข้าอยากให้ท่านมาดื่มชาร้อยบุปผากับข้า แม้ว่าจะไม่ใช่สิ่งที่มีค่า แต่ก็เป็นประสบการณ์ที่หาได้ยาก”

“แค่นี้ก็มากพอแล้วพะย่ะค่ะ” ซูอันตอบ “อะไรจะล้ำค่าไปกว่าชาสักถ้วย”

เขานั่งตรงข้ามกับนาง พวกเขาอยู่ในที่โล่ง มีนางกำนัลและขันทียืนอยู่รอบ ๆ พวกเขาด้วย ดังนั้นจึงไม่มีใครมีใจคิดเป็นอื่น

จากวิธีที่นางเชิญเขาให้ดื่มชา เขาสามารถบอกได้ว่านางต้องการแสดงจิตใจที่ดีของนางมากที่สุด

ดวงตาที่ส่องประกายและรอยยิ้มของสนมไป่ ทำให้ทุกคนที่เห็นสงบลง

“เชิญ ท่านสิบเอ็ด” ขณะที่นางกำลังรินชา เขาเหลือบเห็นข้อมือเล็ก ๆ ของนาง มันเป็นสีขาวอย่างวิจิตรบรรจงจนเกือบจะเป็นสีของน้ำนม การเคลื่อนไหวที่นุ่มนวล หน้าอกของนางดูใหญ่กว่าหญิงสาวปกติเล็กน้อย อาจเป็นเพราะว่านางเพิ่งคลอดลูกได้ไม่นานมานี้…

ซูอันไม่กล้ามองต่อไป เขาจ้องถ้วยชาที่อยู่ตรงหน้าแทน

ชาถ้วยนี้ต่างจากชาสีเขียวหรือสีน้ำตาลที่เขาเคยดื่ม ชาในถ้วยของเขามีกลีบดอกกุหลาบลอยประดับอยู่ มันเข้ากันได้ดีกับถ้วยกระเบื้องเคลือบสีเขียวมรกต

เขาถอนหายใจด้วยความยินดีอย่างจริงใจ “ชานี้เหมือนกับพระสนมไป่ แม้แต่หยกขาวและไข่มุกที่ดีที่สุดก็ยังซีดจางเมื่อเทียบกัน แม้แต่ดอกกุหลาบแรกแย้มก็ยังไม่งดงามเท่า”

ซูอันรู้สึกเสียใจกับคำพูดเหล่านี้ทันทีที่พวกมันออกจากปาก เขาเจ้าชู้กับผู้หญิงเสียจนเคยตัวและลืมไปว่าตอนนี้อยู่ในวังหลวง!

นางเป็นคนมีฐานะสูงส่ง คำพูดเหล่านี้ไม่เหมาะสมอย่างยิ่ง!