บทที่ 1213+1214 เรื่องของกู้จือเหวิน/ขอร้องให้ท่านอาจารย์ฝางรับเขา
บทที่ 1213 เรื่องของกู้จือเหวิน
สีหน้าราวกับว่ามีความสุขมากที่นางเกิดมาในโลกนี้ และตัวเองก็ได้ทำหลายสิ่งหลายอย่างให้ เหตุใดเจ้ายังไม่รีบขอบคุณเสียอีก
กู้เสี่ยวหวานไม่สนใจอีกฝ่าย
สิ่งที่กู้ฉวนลู่และซุนซื่อพูดกันล้วนเกี่ยวกับเรื่องวัยเด็กของกู้เสี่ยวหวาน
กู้เสี่ยวหวานลอบถอนหายใจอย่างเย็นชาเมื่อได้ยินสิ่งนี้ กู้ฉวนลู่และซุนซื่อมาด้วยกลอุบายเกี่ยวกับอดีตอีกครั้ง
เฮ้อ…
อดีตของกู้เสี่ยวหวานไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับครอบครัวกู้นี้เลยสักนิด
กู้เสี่ยวหวานจึงพูดอย่างเย็นชา “พวกท่านมีเรื่องอะไรหรือไม่ ถ้าไม่มีอะไรก็ไปได้แล้ว ข้าเหนื่อยแล้ว”
กู้เสี่ยวหวานมีตำแหน่งเป็นเสี้ยนจู่ นางไม่ต้องการเจอใครหรือนางต้องการเจอใคร นางมีสิทธิ์เลือกได้
ตัวเองไม่ได้ไล่คนพวกนี้ไปทันทีเพราะเห็นแก่หน้าพวกเขา ถ้าไม่อย่างนั้นล่ะก็อย่ามาขวางหูขวางตานางเลย
คนเลวที่ไม่เคยมาช่วยเหลือ จึงไม่อยากสานสัมพันธ์กับพวกเขา
การแสดงออกของกู้เสี่ยวหวานนั้นเย็นชา ใบหน้าของนางดูเบื่อหน่ายเล็กน้อย และออกคำสั่งขับไล่แขก
เมื่อกู้ฉวนลู่และซุนซื่อได้ยินสิ่งนี้ พวกเขาก็หุบปากทันทีและมองหน้ากันอีกครั้ง ยังไม่ได้คุยธุระเลย ดูเหมือนว่าจะต้องเร่งความคืบหน้าเสียแล้ว
เดิมทีต้องการพูดคุยเกี่ยวกับวัยเด็กของนางมากขึ้นเพื่อให้กู้เสี่ยวหวานหวนคิดถึง เมื่อถึงเวลาก็จะเสนอข้อเรียกร้องของพวกเขา แต่ดูเหมือนว่ากลอุบายนี้จะไร้ประโยชน์
กู้ฉวนลู่เปลี่ยนคำพูดทันทีและพูดด้วยความลำบากใจ “เสี่ยวหวาน ครั้งนี้ข้ามีเรื่องมาขอให้เจ้าช่วยจริง ๆ”
มาแล้ว
กู้เสี่ยวหวานนวดหางคิ้วของนาง
วันนี้เจอคนที่ไม่อยากเจอ ไม่รู้ว่าจะมีผลกับสายตาหรือไม่ อาจจะต้องไปนวดดวงตาเพื่อผ่อนคลายสายตา
นางไม่ได้เอ่ยสิ่งใดออกมา
กู้ฉวนลู่มองกู้เสี่ยวหวานด้วยความรู้สึกไม่แน่ใจ แต่เมื่อคิดว่ากู้เสี่ยวหวานกำลังจะขับไล่พวกเขาออกไป เขาก็รีบบอกว่านี่เป็นเรื่องใหญ่สำหรับตระกูลกู้
“เสี่ยวหวาน เจ้าก็รู้ว่าหลังจากที่ลูกพี่ลูกน้องของเจ้าสอบผ่านซิ่วไฉก็ไม่ได้ไปเรียนที่หอหนังสืออวี้ นี่ไม่ได้เรียนที่สำนักศึกษาในเมืองรุ่ยเสียนหรือ แต่อาจารย์ในสำนักศึกษานั้นขาดความรับผิดชอบและสอนไม่ดี พี่ชายของเจ้าจะเรียนรู้อะไรได้ที่ไหน?” กู้ฉวนลู่ดูกระวนกระวาย
ความกังวลนี้เป็นเรื่องจริง
กู้จือเหวินเห็นเส้นเลือดปูดโปบนขมับของบิดา เขาไม่เคยตระหนักถึงเรื่องนี้มาก่อน แต่ทุกอย่างขึ้นอยู่กับกู้จือเหวิน เช่นนั้นจะไม่ประหม่าได้อย่างไร?
เขาประหม่าและด้วยเหตุผลบางอย่าง การศึกษาของเขาแย่ลงเรื่อย ๆ และบทความที่เขาเขียนก็ผิดไปหมดหรือไม่ตรงประเด็น ไม่มีความเฉลียวฉลาดเลยสักนิด
กู้ฉวนลู่เห็นความภาคภูมิใจของเขาเปลี่ยนจากการเป็นศิษย์ที่ดีที่สุดในสำนักศึกษาเป็นศิษย์ที่ไร้ประโยชน์ที่สุดจากปากของอาจารย์ กู้ฉวนลู่กระวนกระวายเหมือนมดบนหม้อร้อน
การศึกษาของกู้จือเหวินไม่ดี แล้วเขาจะสอบขุนนางได้อย่างไร?
ถ้าไม่สอบขุนนางจะเข้ารับราชการได้อย่างไร?
หากเจ้าไม่ประกอบอาชีพอย่างเป็นทางการ ตระกูลกู้จะเจริญรุ่งเรืองได้อย่างไร?
กู้จือเหวินเป็นความหวังและอนาคตของตระกูลกู้
กู้ฉวนลู่กำลังจะอาเจียนเป็นเลือด เขากระวนกระวายจนเกือบจะกระโดดขึ้นและไปเรียนแทนกู้จือเหวินเสียเอง
—————
บทที่ 1214 ขอร้องให้ท่านอาจารย์ฝางรับเขา
กู้ฉวนลู่ไปหาอาจารย์หลายครั้ง และพูดคุยกับกู้จือเหวินหลายครั้ง
แต่ต่างคนก็มีเหตุผลของตัวเอง หัวใจของกู้ฉวนลู่เข้าข้างกู้จือเหวิน เขาจึงคิดว่าผลการเรียนของกู้จือเหวินไม่ดีเป็นเพราะอาจารย์
“อาจารย์ในสำนักศึกษาสอนไม่ดี แต่ก็มีเหตุผลมากมายว่าทำไมจือเหวินของข้าถึงได้เป็นบัณฑิต มีกี่คนในสถานศึกษาที่มีสถานะเป็นบัณฑิตกัน” กู้ฉวนลู่กล่าวด้วยความโกรธ
ครั้นเห็นซุนซื่อรีบดึงแขนเสื้อของเขา กู้ฉวนลู่ก็ตระหนักถึงสิ่งนี้ด้วยสีหน้าลำบากใจ
ฉือโถวที่ยืนอยู่ข้างหลังกู้เสี่ยวหวานเปลี่ยนไป และพูดอย่างประชดประชัน “ท่านอาจารย์ผู้นี้มีความรู้และมีความสามารถ ถ้ากู้จือเหวินอ่านหนังสือไม่ออกแล้วโทษอาจารย์ว่าสอนได้ไม่ดีก็ไม่น่าแปลกใจ แต่เขาขโมยผลคะแนนของหนิงอันไปก็เลยเป็นอย่างนี้”
ไม่น่าแปลกใจที่กู้จือเหวินต้องขโมยผลคะแนน นั่นเป็นเพราะผลการเรียนของเขาไม่ดีมาโดยตลอด ฉือโถวพูดพร้อมกับแสดงรอยยิ้มเยาะเย้ยถากถางบนใบหน้า
ในหูของกู้ซินเถา คำพูดเหล่านี้รู้สึกรุนแรงมาก
ท่านพ่อของนางกำลังคุยกับกู้เสี่ยวหวาน ทำไมคนรับใช้ถึงมาขัดจังหวะ?
ทันใดนั้น ใบหน้าของนางก็เปลี่ยนเป็นมืดมน ชี้ไปที่หน้าของฉือโถวและเริ่มสาปแช่ง “เจ้าเป็นอะไร ท่านพ่อของข้ากำลังคุยกับเสี่ยวหวาน ยังไม่ถึงตาที่คนรับใช้อย่างเจ้าต้องพูด”
กู้ซินเถาชี้ไปที่ฉือโถวด้วยนิ้วเรียวยาว และใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความโกรธ
จากนั้นก็ได้ยินกู้เสี่ยวหวานถอนหายใจอย่างเย็นชา ดวงตาสีดำคู่นั้นจับจ้องไปที่กู้ซินเถา บรรยากาศรอบตัวนางดูเหมือนจะหยุดลงทันที แม้แต่ลมหายใจก็หยุดนิ่ง
กู้ซินเถาต้องการที่จะสาปแช่งต่อไป แต่เมื่อเห็นสถานการณ์นี้ นางรู้สึกเหมือนมีบางอย่างบีบคอของตัวเองจนไม่สามารถพูดอะไรได้สักคำ
นางมองไปที่กู้เสี่ยวหวานด้วยความหวาดกลัว
เมื่อเห็นสายตาของกู้เสี่ยวหวานกำลังเหลือบมองมาที่ตนเอง มันราวกับว่าสายลมหนาวของเดือนสิบสองพัดมา และร่างกายของนางก็แข็งไปทั้งตัว
“พี่ฉือโถวคือครอบครัวของข้า เขาสามารถพูดได้ทุกเมื่อที่ต้องการ แล้วนี่ถึงตาเจ้าพูดแล้วหรือ พ่อกับแม่ของเจ้ายังไม่พูดอะไรเลย เจ้าเป็นเพียงแค่เด็กน้อยและพวกเจ้าก็เป็นคนนอก ทำไมถึงมาโทษครอบครัวของข้า พี่ฉือโถวเป็นเจ้าบ้าน ครอบครัวใหญ่ตระกูลกู้ที่มีมารยาท แต่เมื่อไปบ้านคนอื่นกลับวิจารณ์เจ้าบ้าน มีมารยาทแต่กลับมาดูถูกคนอื่นเนี่ยนะ”
กู้เสี่ยวหวานสาดมันกลับไปให้พวกเขาพร้อมกับคำพูดของกู้ฉวนลู่และซุนซื่อ จากนั้นใบหน้าของกู้ฉวนลู่และซุนซื่อก็แปรเปลี่ยนไปทันที
เมื่อกู้ซินเถาเห็นว่ากู้เสี่ยวหวานช่วยคนนอก แต่ไม่ช่วยนาง ก็พลันโกรธเกรี้ยวขึ้นมาทันที “เสี่ยวหวาน ข้าเป็นลูกพี่ลูกน้องของเจ้า มีสายเลือดเดียวกัน เจ้าไม่พูดแทนข้า แต่เจ้ากลับไปช่วยคนนอกเนี่ยนะ”
กู้เสี่ยวหวานขมวดคิ้วและมองไปที่อีกฝ่ายอย่างเย็นชา กู้ซินเถาที่กำลังจะร้องไห้ออกมา แต่เมื่อเห็นสายตานั้นก็ต้องปิดปากสนิท
บรรยากาศตึงเครียดขึ้นมาทันใด
ซุนซื่อที่อยู่ด้านข้างรีบดึงกู้ซินเถามาด้วยสีหน้ากังวล
เจ้าเด็กเหลือขอ เราจะรุกรานกู้เสี่ยวหวานได้อย่างไร
นอกจากนี้ ในวันนี้เรายังมีเรื่องที่จะขอให้นางช่วย ดังนั้นโปรดอย่าพูดอะไรเลย
ซุนซื่อยังคงส่งสายตาไปให้กู้ซินเถา กู้ซินเถารู้จุดประสงค์ของการมาในครั้งนี้อยู่แล้ว ใบหน้าของนางแดงก่ำ ดวงตาของนางจ้องมองฉือโถวอย่างเย็นชา และเมื่อนางเดินผ่านกู้เสี่ยวหวาน นางก็ลดศีรษะลงทันที ไม่กล้ามองเป็นครั้งที่สอง แต่มือกำผ้าเช็ดหน้าแน่นจนซีดขาว แม้แต่เส้นเลือดสีน้ำเงินก็สามารถมองเห็นได้ชัดเจน ดูเหมือนว่ากู้ซินเถาคงจะโกรธมาก
เมื่อเห็นสถานการณ์นี้ กู้ฉวนลู่ก็รีบขอโทษกู้เสี่ยวหวานอย่างรวดเร็ว และเขายังคงรู้สึกผิดกับสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนั้นด้วยสีหน้าที่จริงใจ
กู้เสี่ยวหวานไม่ต้องการให้ความสนใจกับเขาและเรียกหาฉือโถวเพื่อให้ส่งพวกเขาออกไป หลังจากพูดจบ นางก็ลุกขึ้นและเดินจากไป
นางไม่ต้องการเห็นคนเหล่านี้ ดังนั้นนางจะไม่มองพวกเขา ด้วยสถานะปัจจุบันของกู้เสี่ยวหวาน นางสามารถทำทุกอย่างที่นางต้องการและคนเหล่านี้ไม่สามารถทำอะไรนางได้
เนื่องจากตัวเองมีสถานะก็ควรใช้มันให้เป็นประโยชน์และสวมบทบาทเป็นเสี้ยนจู่ด้วย
เมื่อกู้เสี่ยวหวานกำลังจะออกไป กู้ฉวนลู่ก็กำลังจะหยุดนาง แต่เขาไม่คาดคิดว่าเมื่อฉินเย่จือผลักเขาเบา ๆ กู้ฉวนลู่ก็เซและล้มลงไป
หลังจากที่ตั้งหลักได้ กู้ฉวนลู่ก็ไม่สนใจมากนัก เขารีบก้าวไปข้างหน้าและตะโกนว่า “เสี่ยวหวาน ข้าได้ยินมาว่า หนิงอันเรียนกับท่านอาจารย์ฝาง ท่านอาจารย์ฝางผู้นั้นเป็นอาจารย์ที่มีชื่อเสียงที่สุดในต้าชิง ข้าขอรบกวนเจ้าไปบอกท่านอาจารย์ฝางได้ไหมว่าให้จือเหวินไปเรียนกับหนิงอันด้วย”
เมื่อกู้เสี่ยวหวานได้ยินว่าจุดประสงค์ของการเดินทางมาที่นี่ของกู้ฉวนลู่เป็นเพราะเหตุนี้ นางก็หยุดอยู่กับที่
เมื่อเห็นว่ากู้เสี่ยวหวานไม่ได้จากไป กู้ฉวนลู่ก็วิ่งเหยาะ ๆ ไปข้างหน้า ยิ้มอย่างประจบสอพลอและพูดว่า “เสี่ยวหวาน ท่านอาจารย์ฝางมีความรู้และความสามารถ ข้าเกรงว่าท่านอาจารย์ฝางจะเป็นคนเดียวในราชวงศ์ชิงที่รู้ดาราศาสตร์เบื้องบน รู้ภูมิศาสตร์เบื้องล่าง การมีท่านอาจารย์ที่ดีเช่นนี้มาสอนย่อมเป็นเกียรติอย่างยิ่ง ท่านอาจารย์ฝางสอนคนหนึ่งแล้ว หากจะสอนคนที่สอง เขาก็คงสอนเหมือนกัน ข้าไม่ได้ต้องการให้จือเหวินเข้าร่วมสำนักศึกษาของท่านอาจารย์ฝางอย่างเป็นทางการ แค่ให้เรียนกับหนิงอันก็พอแล้ว”
อะไรคือความแตกต่างระหว่างการที่พ่อแม่เข้ามามีส่วนร่วมในเรื่องการศึกษากับการฝากตัวเป็นศิษย์อย่างเป็นทางการ?
กู้เสี่ยวหวานหันกลับมา เมื่อเห็นรอยยิ้มที่ประจบประแจงของกู้ฉวนลู่ นางต้องการใช้ไม้บรรทัดเพื่อวัดความหนาของผิวหนังของกู้ฉวนลู่เหลือเกิน
เขาคิดว่านางจะช่วยเหลือ หลังจากที่เขาทำหลายสิ่งหลายอย่างกับพ่อแม่ของนางอย่างนั้นหรือ?
กู้เสี่ยวหวานไม่ได้พูดอะไร และซุนซื่อยังคงขอร้องจากด้านข้าง “เสี่ยวหวาน เจ้าควรจะสงสารท่านลุงและท่านป้า จือเหวินเป็นชีวิตของเรา เราแค่คิดว่าเขาสามารถทำอะไรบางอย่างในอนาคต เพื่อเราจะได้ปลอบโยนท่านปู่ท่านย่าที่ตายไป เสี่ยวหวาน ถ้าท่านปู่และท่านย่ายังมีชีวิตอยู่ พวกเขาก็จะบอกให้เจ้าทำสิ่งนี้อย่างแน่นอน ท้ายที่สุดจือเหวินก็เป็นลูกชายคนโตของตระกูลกู้ เกียรติยศของตระกูลกู้ก็ขึ้นอยู่กับจือเหวิน”
มาบีบบังคับตัวเอง
กู้เสี่ยวหวานไม่แสดงออกและมองไปที่กู้ฉวนลู่กับซุนซื่อ
ทั้งคู่มีสีหน้าคาดหวัง
พวกเขาจะไม่คาดหวังได้อย่างไร
หากกู้จือเหวินสามารถเข้าเรียนกับท่านอาจารย์ฝางได้ ด้วยความรู้และความมีหน้ามีตาในราชสำนักของท่านอาจารย์ฝาง ก็เท่ากับว่ากู้จือเหวินได้ก้าวเท้าเข้าสู่ราชสำนักไปก้าวหนึ่งแล้ว
กู้เสี่ยวหวานยิ้มอย่างเย็นชา กู้ฉวนลู่และซุนซื่อมีแผนที่ดีจริง ๆ
แต่พวกเขาได้ความมั่นใจมาจากไหนว่านางจะตกลง?
และยังเพื่อช่วยคนร้ายที่ทำให้หนิงอันเสียเวลาไปหนึ่งปีด้วย?
———————*************——————–
