บทที่ 1218 อิทธิพลของร้านจิ่นฝู
บทที่ 1218 อิทธิพลของร้านจิ่นฝู
เมื่อฉือโถวกลับมาที่บ้าน เขาเล่าเกี่ยวกับการมาเยือนของกู้ฉวนลู่และความต้องการของเขาให้ทุกคนฟัง ทุกคนล้วนบอกเป็นเสียงเดียวกันว่ากู้ฉวนลู่ไร้ยางอาย และจากนั้นเขาก็ได้ยินว่ากู้เสี่ยวหวานตอกกลับพวกเขาอย่างไร้ความปรานี จากบทเรียนที่ได้ในครั้งนี้ มาดูกันว่าครอบครัวของกู้ฉวนลู่จะยังมีหน้ามาที่นี่อีกหรือไม่
กู้ฉวนลู่นั้นดื้อรั้นและทำทั้งหมดเพื่ออนาคตของลูกชายอย่างกู้จือเหวิน
กู้ฉวนลู่ไม่ได้กลับไปที่เมืองรุ่ยเสียน แต่อยู่ในเมืองหลิวเจีย
เมื่อกู้ซินเถาและซุนซื่อมาถึงเมืองหลิวเจีย พวกนางจึงจ้างรถม้าและตามกู้ฉวนลู่ไปยังเมืองรุ่ยเสียน
กู้ฉวนลู่พบโรงเตี๊ยมและพักอยู่ที่นั่น เขามาที่นี่เพื่อดำเนินการเรื่องของกู้จือเหวิน ถ้ายังทำไม่สำเร็จ เขาจะไม่กลับไปโดยเด็ดขาด
ดังนั้นในวันถัดไปที่ประตูสวนกู้ มีคนเห็นกู้ฉวนลู่ยืนอยู่นอกประตูพร้อมกับถือบางสิ่งไว้ในมือ
กู้เสี่ยวหวานกำลังจะไปเมืองหลิวเจียในวันนี้พอดี นางเห็นกู้ฉวนลู่ยืนอยู่ที่ประตู และเมื่อเขาเห็นกู้เสี่ยวหวานออกมา ใบหน้าของเขาก็เต็มไปด้วยความสุข “เสี่ยวหวาน”
ท่าทางดีใจและกระตือรือร้นนั้นดูเหมือนจะคุ้นเคยกับกู้เสี่ยวหวานมาก
กู้เสี่ยวหวานคิดไม่ถึงว่าคนผู้นี้จะรอนางอยู่ที่ประตู ดังนั้นจึงรู้สึกงุนงงเล็กน้อย
เมื่อมองไปที่กู้ฉวนลู่ นางเห็นว่ากู้ฉวนลู่ถือบางอย่างไว้ในมือแล้วยื่นมันมาด้านหน้าของกู้เสี่ยวหวานเหมือนมอบสมบัติ “เสี่ยวหวาน ข้าซื้อขนมดอกกุ้ยฮวาที่หอมหวานนี้มาให้ เจ้าลองชิมดูสิ”
กู้ฉวนลู่ทำเหมือนกับว่ากำลังมอบสมบัติอันล้ำค่าให้นาง เมื่อวานก็ขนม วันนี้ก็ขนม กู้ฉวนลู่ปฏิบัติต่อนางเหมือนเด็กจริง ๆ
กู้เสี่ยวหวานมองไปที่กู้ฉวนลู่อย่างเฉยเมย นางไม่ได้สนใจเขาและเข้าไปในรถม้าทันที
กู้ฉวนลู่ต้องการที่จะพูดอะไรบางอย่าง แต่ทว่าในตอนนี้เขาเห็นเพียงฝุ่นที่รถม้าได้ทิ้งไว้ให้
กู้ฉวนลู่เห็นแค่หางของม้าส่ายไปมาเท่านั้น เขามองไม่เห็นกู้เสี่ยวหวานด้วยซ้ำ
ตอนที่กู้ฉวนลู่มาที่นี่ เขามาด้วยรถม้า เดิมทีเขาต้องการที่จะระบายความทุกข์กับกู้เสี่ยวหวาน ดังนั้นเขาจึงปล่อยให้รถม้ากลับไปก่อน แต่กู้เสี่ยวหวานกลับไม่ได้สนใจเขาและขึ้นรถม้าออกไป
กู้ฉวนลู่ยังคงถือขนมอยู่ในมือ แต่กู้เสี่ยวหวานออกไปแล้ว แล้วตัวเขาที่ยังอยู่ที่นี่จะมีประโยชน์อะไร
เขารู้ว่ากู้เสี่ยวหวานกำลังจะไปที่ไหน ดังนั้นเขาจึงรีบวิ่งไปที่เมืองหลิวเจียพร้อมกับของที่อยู่ในมือ
ขณะที่วิ่งอยู่ เขาคอยสังเกตดูว่ามีรถม้าวิ่งผ่านมาตามทางหรือไม่ เมื่อใดก็ตามที่เขาเห็นรถม้ามา กู้ฉวนลู่จะไปขวางมันเอาไว้ หลังจากหยุดรถม้าเปล่านั้นได้จึงนั่งรถม้าคันนั้นไปที่เมืองหลิวเจีย
เมื่อเขามาถึงเมืองหลิวเจีย กู้ฉวนลู่ก็ตรงไปที่ร้านจิ่นฝู
หากการคาดเดาของเขาถูกต้อง สถานที่ที่กู้เสี่ยวหวานจะอยู่น่าจะเป็นร้านจิ่นฝู
แน่นอนว่าทันทีที่เขาเข้าไปในร้านจิ่นฝู เมื่อเงยหน้าขึ้นก็เห็นอาโม่ซึ่งอยู่เคียงข้างกู้เสี่ยวหวานเสมอ เขายืนกอดอกอยู่บนชั้นสองและมองไปยังผู้ที่กำลังรับประทานอาหารอยู่ด้านล่าง
กู้ฉวนลู่รีบลุกขึ้น และในที่สุดก็พบกับกู้เสี่ยวหวาน เขารีบวิ่งเข้าไปในร้านจิ่นฝูทันทีโดยต้องการขึ้นไปชั้นบนเพื่อไปหากู้เสี่ยวหวาน
แต่ใครจะไปคิดว่าเพียงแค่เขาเดินเข้าไปก็มีคนคอยจ้องมองเขาอยู่
จากนั้นมีคนลากเขาออกไป เขามีสีหน้าประหลาดใจ “นี่คือคุณชายกู้ คนทำบัญชีบัญชีของร้านซุ่นซินไม่ใช่หรือ ข้าไม่ได้เจอเจ้าหลายปีแล้ว ไปร่ำรวยอยู่ที่ใดหรือ”
กู้ฉวนลู่มองย้อนกลับไป นี่เป็นคนที่เขาเคยเห็นและรู้จักมาก่อน เมื่อเห็นว่าคนผู้นั้นทักทายเขาด้วยความประหลาดใจ กู้ฉวนลู่จึงไม่ต้องการทำให้เขาขุ่นเคือง ดังนั้นจึงได้แต่กอดอกยิ้มและตอบกลับ “ไม่รวยหรอก แค่พอมีพอกินเท่านั้น”
คนผู้นี้เคยเป็นเจ้าของร้านอาหารเช่นเดียวกับร้านร้านซุ่นซิน แต่มีขนาดที่เล็กกว่า
เถ้าแก่ติงเองก็เป็นเจ้าของร้านอาหารเช่นกัน เมื่อกู้ฉวนลู่เห็นเขาที่นี่ก็สงสัยเล็กน้อยว่าทำไมเขาไม่ทานอาหารในร้านอาหารของตัวเอง แต่มาที่ร้านจิ่นฝูแทน
เป็นเวลาหลายปีที่ร้านจิ่นฝูครอบครองกิจการร้านอาหารเกือบทั้งหมดในเมืองหลิวเจีย ร้านอาหารขนาดเล็กเหล่านั้นไม่สามารถดำรงอยู่ได้ และปิดตัวลงเพราะว่าในทุกวันมีลูกค้าเพียงไม่กี่คน
“ไป ๆๆ นี่ก็หลายปีมาแล้วที่ไม่ได้เจอกัน วันนี้ข้าเป็นเจ้าภาพเอง คุณชายกู้ให้เกียรติมาดื่มกับข้าสักหน่อย เห็นแก่หน้าข้าด้วยเถิด”
เมื่อเห็นการกลับมาพบกันอีกครั้งหลังจากหายไปนาน กู้ฉวนลู่ก็ไม่อยากที่จะหักหน้าเขาเพราะเขาเคยเป็นเพื่อนร่วมสายงาน ตอนนี้สถานการณ์ของกู้ฉวนลู่ก็ไม่ได้ดีนัก เขาเองก็ต้องการดูว่า ตอนนี้อดีตเพื่อนร่วมงานเหล่านี้กำลังทำอะไรอยู่ เผื่อเขาจะได้มีลู่ทางที่ดี
ไม่ได้เจอกันมาสองปี กู้ฉวนลู่ดูมีอายุเพิ่มขึ้นมาก
เห็นว่าไรผมบริเวณขมับทั้งสองนี้เริ่มมีสีขาวโพลนออกมา รอยย่นที่หางตาก็ชัดเจนขึ้นเรื่อย ๆ
เมื่อมองไปที่เถ้าแก่ติง เขาไม่ได้ดีไปกว่ากู้ฉวนลู่มากนัก
จากนั้นกู้ฉวนลู่ก็รู้สึกโล่งใจขึ้นมาเล็กน้อย เพราะอย่างน้อยก็ไม่ใช่เขาคนเดียวที่พบเจอกับความยากลำบาก
“เถ้าแก่ติง เราไม่ได้เจอกันมาสองปีแล้ว พวกเราก็แก่ลงเยอะเลย” กู้ฉวนลู่มองไปที่เถ้าแก่ติงซึ่งคล้ายกับตัวเขามาก
เดิมทีในเมืองหลิวเจียนั้นเหมาะกับการทำกิจการมาก แม้ว่าร้านจิ่นฝูนี้จะเปิดขึ้นในภายหลัง แต่ก็ถือว่าพวกเราเคยผ่านประสบการณ์ด้านนี้มาก่อน
แต่ต่อมาไม่รู้ว่าทำไมร้านจิ่นฝูแห่งนี้จึงมีรายการอาหารใหม่ออกมาเรื่อย ๆ ซึ่งดึงดูดลูกค้าได้ในทันที ในท้ายที่สุด แม้ว่าร้านอาหารเล็ก ๆ แห่งนี้ใช้วิธีการที่ดีที่สุดก็คือ การตรึงราคาเพื่อดึงดูดลูกค้า แต่ทว่าลูกค้าก็ยังหายไปมากกว่าครึ่ง
ร้านอาหารอื่น ๆ ในเมืองหลิวเจียเกือบจะต้องปิดกิจการเพราะร้านจิ่นฝูร้านเดียว
เมื่อเถ้าแก่ติงได้ยินสิ่งนี้ เขาก็ดื่มเหล้าหนึ่งจอกกับกู้ฉวนลู่และคร่ำครวญว่า “ตั้งแต่ร้านร้านซุ่นซินปิดไป ร้านอาหารอื่น ๆ ก็ปิดไปตามกันเพราะไม่มีลูกค้า ก็ไม่รู้ว่าจะเปิดร้านอาหารต่อไปเพื่ออะไร เมื่อไม่มีรายได้ก็เปิดต่อไม่ได้” เถ้าแก่ติงดื่มเหล้าอีกจอกแล้วถอนหายใจ
“เถ้าแก่ติง เจ้ากำลังจะบอกว่าร้านอาหารของเจ้าก็ปิดเช่นกันหรือ? กู้ฉวนลู่มองไปที่เถ้าแก่ติงด้วยความประหลาดใจและไม่พูดอะไรเป็นเวลานาน
เถ้าแก่ติงดื่มเหล้าอีกจอก เขาหัวเราะเยาะตัวเองแล้วพูดว่า “ถ้าไม่เป็นเช่นนั้น เหตุใดข้าจึงมากินอาหารที่ร้านจิ่นฝูล่ะ”
กู้ฉวนลู่ก็คิดถึงเรื่องนี้เช่นกัน และเมื่อเห็นเถ้าแก่ติงมองไปรอบ ๆ อย่างอิจฉา กู้ฉวนลู่ก็จ้องมองและมองไปรอบ ๆ เช่นกัน
ร้านจิ่นฝูแห่งนี้เมื่อถึงเวลาอาหารเย็น ลูกค้าเยอะจนที่นั่งเต็มหมดเลยจริง ๆ
