บทที่ 1248 นางจิ้งจอก
บทที่ 1248 นางจิ้งจอก
เมื่อหมอเหลยคิดถึงตอนที่กู้ฉวนลู่มาหาตนเมื่อวาน ความรู้สึกของกู้ฉวนลู่ที่มีต่อกู้เสี่ยวหวานก็ทวีคูณมากขึ้น น้ำเสียงของเขานั้นเต็มไปด้วยความเคียดแค้นและต้องการสอนบทเรียนให้หลานสาวของตัวเอง หมอเหลยไม่ได้ต้องการต่อต้านเขาแต่อย่างใด แต่กู้ฉวนลู่กลับสาดน้ำสกปรกใส่ตนเองทันทีที่มาถึง เขาไม่ใช่คนโง่เขลา จะไม่รู้ได้อย่างไรว่ากู้ฉวนลู่กำลังต้องการทำอะไร
กู้ฉวนลู่เดินซวนเซออกจากร้านยาของหมอเหลย เขาตกใจจนไม่กล้าอยู่ในที่แห่งนั้นต่อ คืนนั้นเขานอนอยู่ในร้านอาหารและได้แต่กระวนกระวายใจ ทันทีหลังจากรุ่งสาง เขาก็ออกจากห้องและจ้างรถม้ามุ่งหน้าไปยังเมืองรุ่ยเสียน
หลิวชิงซานที่ตนเองสัญญาว่าจะมอบเงินหนึ่งร้อยตำลึงเพื่อช่วยชีวิต เขาได้ลืมเรื่องนี้ไปนานแล้ว และหลิวชิงซานไม่รู้เรื่องนี้
ตอนนี้หลิวชิงซานซ่อนตัวอยู่ในตรอกเล็ก ๆ แห่งหนึ่งเพื่อหลบเลี่ยงเจ้าหน้าที่ ไม่รู้ว่าเขาซ่อนตัวอยู่นานเท่าไรแล้ว ตอนนี้ขาของเขาชาไปหมด ท้องก็ส่งเสียงร้องประท้วง เขาอยากออกไปหาอะไรกิน แต่ก็กลัวว่าจะเจอเข้ากับเจ้าหน้าที่ จึงเดินวนไปวนมาอยู่ในตรอกไม่รู้จะทำอย่างไร
ทันใดนั้น กลิ่นหอมของเนื้อสัตว์โชยมาจากบ้านหลังหนึ่ง แค่ได้กลิ่น หลิวชิงซานก็น้ำลายไหล
ถึงจะรู้สึกหวาดกลัว แต่อย่างน้อยก่อนตายท้องก็ต้องกินให้อิ่มท้องใช่หรือไม่
หลิวชิงซานเดินตามกลิ่นไปจนถึงหน้าบ้านหลังโอ่อ่า เมื่อนึกถึงคำว่าโอ่อ่า หลิวชิงซานก็สั่นสะท้านไปทั้งตัว เสียงกู่ฉินบรรเลงเพลงอันแสนไพเราะดังคลอมาจากลานบ้าน หลิวชิงซานไม่รู้ว่าคนผู้นั้นดีดกู่ฉินได้ดีแค่ไหน แต่ก็อยู่ในระดับเดียวกับเสียงเพลงในหอนางโลมเหยียนฮวา
หลิวชิงซานไม่ต้องการฟังกู่ฉิน ตอนนี้เขาต้องการกินเนื้อ ถ้าเข้าทางประตูหน้าไม่ได้ ก็เข้าทางประตูหลังแทน
โชคดีที่ลานบ้านในตรอกแห่งนี้ไม่ใหญ่นัก เป็นแค่ลานเล็ก ๆ หลังลานบ้านก็มีห้องสองสามห้อง ประตูหลังนำไปสู่ครัวด้านหลังโดยตรง และกลิ่นเนื้อก็ลอยโชยมากจากในนั้น
หลิวชิงซานกลืนน้ำลาย หยิบมีดออกมาจากกระเป๋าแล้วเปิดประตูหลัง เขากวาดสายตามองไปรอบ ๆ นอกจากเสียงกู่ฉินที่ลานหน้าบ้านแล้ว ด้านหลังนั้นเงียบสนิท ดูเหมือนว่าน่าจะไม่มีใครอยู่
เมื่อหลิวชิงซานเข้าไปในครัว กลิ่นหอมกรุ่นลอยโชยมาจากหม้อใบใหญ่ เขาเปิดฝาหม้อขึ้น ไอน้ำสีขาวพลันพวยพุ่งเข้าสู่ใบหน้าของเขา เมื่อปรับสภาพดวงตาได้จนเริ่มคุ้นชินก็พบว่าตรงหน้าเต็มไปด้วยอาหารหน้าตาน่ากินมากมาย เกรงว่าอาหารนี้คงถูกเตรียมไว้นานแล้ว และถูกอุ่นเอาไว้ในหม้อ
ไก่ผัดตุ๋นน้ำแดง เนื้อวัว ปลา อุ้งเท้าหมู ซาลาเปา และหมั่นโถว
น้ำลายของหลิวชิงซานกำลังจะไหลออกมา เขากลืนน้ำลายอึกใหญ่ เอื้อมมือไปหยิบซาลาเปาขึ้นมา อ้าปากแล้วกัดลงไป สัมผัสได้ถึงความนุ่มลิ้น
และยังมีอุ้งเท้าหมู เขารีบคว้าขึ้นมาแทะอย่างมูมมาม
นอกจากนี้ยังมีอาหารบางอย่างที่หลิวชิงซานไม่กล้าแตะต้อง ถ้าเคลื่อนย้ายอาหารจานเล็ก อาจจะไม่เป็นที่สงสัย แต่ถ้าไปแตะต้องอาหารที่เป็นจุดสังเกต พวกเขาอาจจับได้ว่ามีขโมยแอบลอบเข้ามา
หลิวชิงซานวางแผนที่จะออกไปข้างนอกหลังจากทานอาหารเสร็จ เขาไม่ต้องการรบกวนทั้งครอบครัว หากเขาถูกจับและถูกนำตัวไปที่ศาลาว่าการ เขาจะไม่สามารถทานอาหารและเดินออกไปไหนได้อีกเลย
หลิวชิงซานคิดเช่นนั้น ขณะที่รับประทานอาหาร เขาก็ตั้งใจฟังความเคลื่อนไหวข้างนอกด้วย
เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าดังมาจากระยะไกล หลิวชิงซานไม่สามารถหนีออกไปได้ ดังนั้นเขาจึงซ่อนตัวอยู่หลังประตู และวางแผนที่จะหนีออกไปในภายหลัง
คนที่เดินเข้ามาเป็นสาวใช้คนหนึ่ง มองดูแล้วอายุของนางคงไม่เกินยี่สิบปี ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความบึ้งตึง “ถุย ยายแก่นั่นยังกล้าเรียนวิธีการดีดกู่ฉินราวกับตนเองเป็นหญิงสาวอายุสิบเจ็ดสิบแปด หน้าไม่อายเลยจริง ๆ ไม่รู้ว่าใต้เท้าลวี่สนใจอะไรในตัวนาง แก่ก็แก่ แต่แต่งหน้าหนาเตอะเพื่อหลอกล่อใต้เท้าลวี่ นังจิ้งจอกเฒ่า”
หลิวชิงซานซ่อนตัวอยู่หลังประตูและได้ยินเสียงของสาวใช้ที่กำลังตักอาหารทั้งหมดในหม้อออกมาอย่างไม่เต็มใจแล้ววางลงบนถาด เมื่อมองผ่านรอยแยกของประตูก็สามารถมองเห็นความรังเกียจและความอิจฉาของสาวใช้ได้อย่างชัดเจน
หลิวชิงซานรู้สึกมีความสุขมาก ใต้เท้าคนนี้ จะเป็นใครไปได้อีกนอกจากลวี่เทาแห่งเมืองหลิวเจียคนนั้น
ลวี่เทาอยู่ในเมืองหลิวเจียมาหลายปีแล้ว แต่ไม่เคยได้ยินมาก่อนว่าเขามีสมาชิกครอบครัวอยู่ในเมืองหลิวเจีย นอกจากนี้ ดูจากการที่ได้ยินสาวใช้พูดเมื่อครู่ เกรงว่านางคงจะเป็นหญิงเข้าเล่ห์
หลิวชิงซานนึกถึงบางสิ่ง ทันใดนั้น หัวใจของเขาก็ปั่นป่วน
เป็นไปได้หรือไม่ว่า นี่คือนางบำเรอของใต้เท้าลวี่?
ยิ่งหลิวชิงซานคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้มากเท่าไร เขาก็ยิ่งตื่นเต้นมากขึ้นเท่านั้น เขาไม่สนใจเรื่องการกินอีกแล้ว จึงย่องออกจากครัวและเดินตามสาวใช้ไป ผงหอมบนตัวของนางหอมมาก หอมจนกลบกลิ่นของเนื้อสัตว์
หลิวชิงซานตามมาข้างหลังพลางมองสาวใช้ที่มีเสน่ห์คนนั้น เขากลืนน้ำลายอึกใหญ่
เมื่อมาถึงที่หน้าประตูห้องหนึ่ง สาวใช้ก็หยุดลงและเคาะประตูท่ามกลางเสียงครวญคราง ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นด้านใน
ใบหน้าของสาวรับใช้ขึ้นสีแดงก่ำ และเสียงด้านในก็ดังยิ่งขึ้นเรื่อย ๆ “นายท่าน ฮูหยิน อาหารและเครื่องดื่มพร้อมแล้ว”
เสียงนั้นแผ่วเบา และตอนนี้ไม่มีความชั่วร้ายอยู่แล้ว เหมือนกับเป็นคนละคนอย่างชัดเจน จากนั้นก็ได้ยินเสียงจากข้างใน “เข้ามา”
เป็นเสียงที่ฟังดูเจ้าเล่ห์ ถ้าฟังไม่ผิดก็ควรจะเป็นเสียงของลวี่เทาอย่างไม่ต้องสงสัย
หลิวชิงซานซ่อนตัวอยู่ในมุมที่เงียบสงบ นั่งยอง ๆ อยู่บริเวณกำแพงโดยไม่รู้ตัวเลยว่า ไม่ไกลจากนอกบ้านมีดวงตาที่เฉียบคมคู่หนึ่งกำลังจ้องมองมาที่เขา
อาโม่รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยเมื่อเห็นหลิวชิงซานปรากฏตัวที่นี่
หลิวชิงซานคนนี้ถูกคุมขังอยู่ในห้องขังไม่ใช่หรือ? เป็นไปได้หรือไม่ว่าเขาได้รับการปล่อยตัวแล้ว?
ไม่มีข่าวเกี่ยวกับหลิวชิงซานมานานมากแล้ว อาโม่รู้สึกเหลือเชื่อเล็กน้อยเมื่อเห็นเขาในครั้งแรก
อาโม่ไม่สนใจที่จะมองไปที่หลิวชิงซานตรงกำแพง หลังจากที่สาวใช้ออกไปแล้ว อาโม่ก็พบสถานที่เงียบสงบที่เขาสามารถจ้องมองลวี่เทาที่อยู่ด้านในและหลิวชิงซานที่อยู่ด้านนอกได้
มีเสียงครวญครางของชายหญิงอยู่ด้านใน ทำให้คนได้ยินต้องหน้าแดง
ทักษะการฟังของอาโม่นั้นยอดเยี่ยม หลังจากฟังไม่กี่คำ ใบหูของเขาก็ขึ้นสีแดง พวกเขาส่งเสียงอย่างไม่เกรงใจใคร ถ้าเขาไม่อยากรู้ว่าลวี่เทามีแผนการอะไรอยู่ ก็คงจะหนีกลับบ้านไปนานแล้ว
แต่เมื่อมองไปที่หลิวชิงซาน หลิวชิงซานก็มองเข้าไปข้างในด้วยความตื่นเต้น ทว่าภาพตรงหน้าก็ทำให้เขาต้องหน้าแดงอีกครั้ง
