บทที่ 1287 ฟ่านต้าฉวี
บทที่ 1287 ฟ่านต้าฉวี
สายตาของอาจั่วยังคงจับจ้องที่แผ่นหลังของกู้เสี่ยวหวาน และยกมือขึ้นราวกับว่าวางแผนที่จะช่วยกู้เสี่ยวหวานหากนางพลาดท่าตกลงไป
อาโม่เป็นคนสุดท้ายที่ถือของ และเห็นอาจั่วมองตามหลังกู้เสี่ยวหวานอย่างระมัดระวัง ในใจของเขาก็รู้สึกขบขัน เมื่อนางยังเด็ก ขนาดแบกน้ำเดินไปตามคันนานางยังทำได้เลย
กู้เสี่ยวหวานเดินไปเรื่อย ๆ ตามคันนา และเมื่อมาถึงถนนที่กว้างขวาง อาจั่วที่อยู่ข้างหลังก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก
ทุกคนยังคงเดินไปข้างหน้า ผ่านป่าและบ้านคนสองสามหลัง
บ้านทุกหลังล้วนเป็นบ้านอิฐธรรมดา มีผนังบางส่วนพังทลายลงมาเผยให้เห็นข้างในบ้านมืด ๆ รั้วที่ทำจากกิ่งไม้ดูเรียบง่าย
ภรรยาของหลิวต้าจ้วงพาพวกเขาตรงไปที่บ้านด้านในสุด
เช่นเดียวกับบ้านหลังก่อน ๆ บ้านหลังนี้สร้างจากอิฐ โดยหลังหนึ่งมีขนาดใหญ่และอีกหลังมีขนาดเล็ก
มีปล่องไฟอยู่ด้านบนของบ้านอิฐขนาดเล็ก เดาว่าบ้านหลังเล็กนี้เป็นห้องครัว
บ้านถูกล้อมรอบด้วยกิ่งไม้เพื่อสร้างลานเล็ก ๆ มีเสาไม้ไผ่อยู่ตรงกลาง มีเสื้อคลุมสีดำและสีเทาตากอยู่บนนั้น แม้ว่ามันจะเรียบง่าย แต่ข้างในก็สะอาดและเป็นระเบียบเรียบร้อย
ในบ้าน แม้ว่าจะมีฟืน ระแนงไม้ไผ่ และแปลงผัก แต่ก็ถูกจัดไว้อย่างเรียบร้อยและพื้นดินก็สะอาดสะอ้าน เมื่อลองคิดดูสิ เจ้าของบ้านหลังนี้คงจะเป็นคนสะอาด
กลางลานมีตะกร้าไม้ไผ่ที่สานได้ครึ่งใบและเก้าอี้เล็ก ๆ ดูเหมือนว่าเมื่อครู่มีคนนั่งสานตะกร้าไม้ไผ่ที่นี่
ภรรยาของหลิวต้าจ้วงตะโกนเรียกเข้าไปข้างใน “ท่านลุงฟ่าน อยู่บ้านหรือไม่เจ้าคะ”
หลังจากสิ้นเสียงตะโกน ก็มีเสียงตอบรับดังมาจากข้างใน น้ำเสียงนั้นฟังดูมีอายุมาก น่าจะเป็นพ่อของฟ่านหลิง
จากนั้นไม่นานก็เห็นคนผู้หนึ่งเดินออกมาจากที่นั่น ผมของเขามีสีขาวโพลนและใบหน้าเต็มไปด้วยร่องรอยแห่งกาลเวลา
ดวงตาของเขาขุ่นมัว ใบหน้าของเขาเต็มไปริ้วรอยลึก
ฟ่านหลิงดูเหมือนเพิ่งจะอายุยี่สิบปีเท่านั้น พูดตามเหตุผลแล้ว พ่อของนางน่าจะอายุไม่เกินสี่สิบปี แต่เมื่อเห็นชายคนนี้ เขาดูเหมือนคนอายุประมาณห้าสิบปีและมีร่างกายผอมบาง เดาว่าเพื่อดูแลลูกสองคนของเขา เขาคงต้องทนทุกข์ทรมานมาก
ฟ่านต้าฉวีออกมาและรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าคนที่มาคือภรรยาของหลิวต้าจ้วง “ทำไมเจ้าถึงมาที่นี่อีก”
หลังจากถาม เขาก็เหลือบมองคนที่อยู่ข้าง ๆ ภรรยาของหลิวต้าจ้วง ดวงตาที่ขุ่นมัวของเขาก็เบิกกว้าง
หลังจากมองเป็นเวลานาน เขาพูดด้วยความไม่เชื่อว่า “เจ้าของที่ดิน ทำไมท่านมาอยู่ที่นี่ได้”
กู้เสี่ยวหวานยิ้มและพูดว่า “ท่านลุงฟ่าน ข้ามาหาท่านเพราะมีธุระบางอย่าง”
ขณะที่พูด ฟ่านต้าฉวีก้าวไปข้างหน้า เปิดประตูลานบ้านและเชิญพวกเขาเข้ามาอย่างรวดเร็วพลางตำหนิตัวเอง “เจ้าของที่ดิน ท่านจะมาที่บ้านของข้าทำไมกัน ท่านแค่ให้คนมาเรียก ข้าก็พร้อมไปหาแล้ว”
ดูเหมือนว่าฟ่านต้าฉวีจะไม่รู้จุดประสงค์การมาเยือนของกู้เสี่ยวหวาน
มีเก้าอี้เล็ก ๆ เพียงตัวเดียวในลานบ้านซึ่งเขาใช้นั่งสานตะกร้าไม้ไผ่ มันเตี้ยและเล็ก เจ้าของที่ดินคงจะต้องนั่งไม่สบายแน่ ดังนั้นเขาจึงรีบเข้าไปข้างในเพื่อหาเก้าอี้ที่ดีที่สุดในบ้าน ในที่สุดก็พบเก้าอี้ที่เขาคิดว่ากว้างขวางและนั่งง่าย ก็วิ่งออกไปทันที เพราะกลัวว่ากู้เสี่ยวหวานจะต้องรอนาน
เมื่อหยุดลงต่อหน้ากู้เสี่ยวหวาน เขายังคงใช้แขนเสื้อเช็ดเก้าอี้ น่าจะเป็นการบอกกู้เสี่ยวหวานว่าเก้าอี้ของเขาสะอาดแล้ว
เมื่อเห็นท่าทางยุ่ง ๆ ของเขา กู้เสี่ยวหวานก็รีบยิ้มและพูดว่า “ท่านลุงฟ่าน อย่าสุภาพนักเลย เก้าอี้ตัวนี้สะอาดแล้ว ไม่ต้องเช็ดแล้วเจ้าค่ะ”
หลังจากพูดจบ ภายใต้สายตาที่จริงจังของฟ่านต้าฉวี นางก็นั่งลงโดยไม่ลังเล
เมื่อฟ่านต้าฉวีเห็นว่ากู้เสี่ยวหวานนั่งลงและไม่ได้แสดงท่าทีรังเกียจเลย ดังนั้นความกลัวในใจของเขาจึงดีขึ้น
ภรรยาของหลิวต้าจ้วงช่วยเขาหยิบเก้าอี้สองสามตัวออกมาวางไว้ในลานบ้านด้วย
ฟ่านต้าฉวีลูบมือของเขา ใบหน้าที่เต็มไปด้วยร่องรอยแห่งวัยอายเกินกว่าจะเงยหน้าขึ้น เขายืนอยู่ต่อหน้ากู้เสี่ยวหวานและพูดว่า “เจ้าของที่ดิน โปรดนั่งลงก่อน ข้าจะเอาชามาให้”
หลังจากถูมืออยู่นาน เขาก็จำได้ว่าเสี้ยนจู่อยู่ที่นี่ และเมื่อนางนั่งลงก็ต้องดื่มชา
แต่ที่บ้านของเขาไม่มีชา มีแต่น้ำเปล่า เขาจึงจะไปเทน้ำให้กับเสี้ยนจู่
หลังจากพูดจบ เขาก็หันกลับและเตรียมจะไปที่ห้องครัว ภรรยาของหลิวต้าจ้วงจึงรีบหยุดเขา “ท่านลุงฟ่าน ไม่ต้องเจ้าค่ะ เวลานี้เสี้ยนจู่มาที่นี่เพื่อคุยธุระบางอย่างเท่านั้น กรุณานั่งลงก่อนเถอะ”
อาโม่และอาจั่วไม่ได้อยู่ที่นั่น แต่พวกเขายืนอยู่ด้านหลังกู้เสี่ยวหวานไม่ไกล ฟ่านต้าฉวีชำเลืองไปที่กู้เสี่ยวหวาน หญิงสาวจึงคลี่ยิ้มและชี้ไปที่เก้าอี้ข้าง ๆ แล้วพูดว่า “ท่านลุงฟ่าน นั่งลงก่อน ท่านป้าหลิวพูดไม่ผิด ข้ามาหาท่านเพราะธุระบางอย่าง”
มีธุระ
เกิดอะไรขึ้น
ฟ่านต้าฉวีงุนงงเล็กน้อย
เจ้าของที่ดินมาหาตัวเองที่เป็นผู้เช่าทำไม?
ฟ่านต้าฉวีไม่รู้จะทำอย่างไรและเริ่มรู้สึกลนลานเล็กน้อย แต่เมื่อได้เห็นใบหน้าที่ยิ้มแย้มของเจ้าของที่ดินก็ไม่น่าใช่เรื่องเลวร้ายแต่อย่างใด
แต่มีเรื่องอะไรกันล่ะ
ฟ่านต้าฉวีเป็นคนเถรตรง เขาไม่สามารถนึกถึงเรื่องพลิกผันเหล่านั้นได้ ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงถามว่า “เจ้าของที่ดิน ท่าน… ท่านมาหาข้ามีธุระอะไรหรือ”
กู้เสี่ยวหวานรู้สึกไม่สบายใจมากที่เห็นเขาสุภาพมากเกินไปและรีบพูดว่า “ท่านลุงฟ่าน ไม่ต้องกังวล ข้ามาเพื่อเรื่องมงคล”
เรื่องมงคล
ฟ่านต้าฉวีมึนงงเล็กน้อย
เมื่อวานนี้ภรรยาของต้าจ้วงก็พูดถึงเรื่องงานมงคล
เสี่ยวหลิงได้กล่าวอย่างชัดเจนแล้ว
ในขณะที่ฟ่านต้าฉวีกำลังจะพูดอะไร ภรรยาของหลิวต้าจ้วงก็ยืนขึ้นและพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ท่านลุงฟ่าน เสี้ยนจู่มาที่นี่ในวันนี้เพราะการแต่งงานที่ข้าบอกท่านเมื่อวานนี้”
“อย่างไรก็ตาม เสี่ยวหลิงได้ปฏิเสธข้าไปแล้ว ดังนั้นข้าจึงไม่สามารถพูดอะไรได้” ฟ่านต้าฉวีพูด เห็นได้ชัดว่าเขาเชื่อฟังลูกสาวของตัวเอง
กู้เสี่ยวหวานรู้สึกประหลาดใจ ฟ่านต้าฉวีคนนี้เป็นพ่อที่ดีจริง ๆ
ในสมัยโบราณ ผู้ชายหลายคนเชื่อว่าผู้หญิงเป็นเครื่องประดับของผู้ชาย ไม่ว่าจะเป็นภรรยาหรือลูกสาว ผู้หญิงล้วนเป็นวัตถุของพวกเขา
ภรรยาเป็นคนจัดการเรื่องในครอบครัวและการมีลูก ลูกสาวเป็นเครื่องหาเงิน ในทุกยุคทุกสมัย สิ่งเหล่านี้สามารถพบได้ทุกที่
เมื่อมองแวบแรก ฟ่านต้าฉวีเอาความปรารถนาของลูกสาวมาเป็นจุดประสงค์ของเขา และสิ่งที่ลูกสาวพูด เขาก็ทำตามนั้น
บางคนอาจบอกว่าคนแบบนี้ไม่มีความคิด แต่ในมุมมองของกู้เสี่ยวหวานหรือฟ่านหลิง พ่อคนนี้เป็นพ่อที่รักลูกอย่างแท้จริง
สิ่งที่ลูกสาวคิดว่าถูกต้อง เขาก็เคารพในการตัดสินใจของลูกสาว
พูดอย่างมีเหตุผล ครอบครัวที่ดีอย่างตระกูลจางและครอบครัวตระกูลฟ่านควรมีความสุขมากยิ่งขึ้น แต่…
ตระกูลฟ่านปฏิเสธอย่างแท้จริง
“เจ้าก็รู้ว่าเมื่อวานนี้ที่เจ้ามา เสี่ยวหลิงได้บอกเจ้าอย่างชัดเจนแล้ว” ฟ่านต้าฉวียังคงพูดประโยคนี้
กู้เสี่ยวหวานมองดูเขาอย่างระมัดระวัง การแสดงออกของเขาเป็นธรรมชาติมาก
“ท่านลุงฟ่าน ลองคิดดูสิ เด็กคนนั้นจากตระกูลจางเป็นเด็กที่ซื่อสัตย์และขยันขันแข็ง แล้วตระกูลจางเป็นครอบครัวที่ดี ถ้าเสี่ยวหลิงแต่งงานกับเขา ชีวิตของนางก็คงราวกับได้รับพร หากท่านไม่เห็นด้วยที่เขาจะมาแต่งงานกับเสี่ยวหลิง เมื่อถึงเวลานั้นหากท่านจะเสียใจก็สายเกินไปแล้ว” ภรรยาของหลิวต้าจ้วงกล่าวเกลี้ยกล่อมฟ่านต้าฉวี
กู้เสี่ยวหวานไม่ได้พูดอะไร และเอาแต่ยิ้มตลอดเวลา ตอนนี้เป็นเวลาของภรรยาของหลิวต้าจ้วงที่พูด
ฟ่านต้าฉวีถอนหายใจ นั่งก้มหน้างุด พวกนางจึงไม่เห็นสีหน้าของเขา “เจ้ายังคงไม่รู้ถึงสถานการณ์ในครอบครัวของข้า นางเป็นแค่ผู้หญิงคนหนึ่งและไม่มีแม่ดูแลตั้งแต่ยังเด็ก นางเป็นชีวิตของข้า ข้าสัญญากับนางว่าการแต่งงานของนางจะให้นางเป็นคนตัดสินใจเอง ตระกูลจางดี ข้ารู้ ข้ารู้ว่าดี เสี่ยวหลิงแต่งเข้าไปแล้วนางจะมีชีวิตที่ดี แต่ถ้านางไม่ตกลง ข้าก็บังคับนางไม่ได้”
ฟ่านต้าฉวีรู้ว่าตระกูลจางเป็นครอบครัวที่ร่ำรวยและมีความสัมพันธ์ที่ดีกับกู้เสี่ยวหวาน ถ้าเสี่ยวหลิงแต่งงานเข้าไป ชีวิตของนางจะดีขึ้น
ฟ่านต้าฉวีไม่กล้าแม้แต่จะคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้
เขาต้องการให้เสี่ยวหลิงแต่งงานและมีชีวิตที่ดีแทนที่จะอยู่กับพ่อที่ยากจนและต้องทนหิวโหย อย่างไรก็ตาม หากลูกสาวปฏิเสธ เขาก็ไม่สามารถบังคับนางได้
ภรรยาของหลิวต้าจ้วงได้กล่าวไปแล้ว แต่ฟ่านต้าฉวีก็ยังไม่ยอมตกลง
นางทำได้เพียงแสดงท่าทางว่านางได้พยายามอย่างดีที่สุดแล้วใส่กู้เสี่ยวหวาน
“เสี้ยนจู่ ดูสิ ข้าพยายามอย่างเต็มที่แล้ว แต่…” ภรรยาของหลิวต้าจ้วงดูตั้งใจแน่วแน่ที่จะชนะ แต่เมื่อเห็นท่าทางของฟ่านต้าฉวี นางจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องยอมแพ้
ความดื้อรั้นของฟ่านต้าฉวี รวมถึงความดื้อรั้นของลูกสองคนของตระกูลฟ่านเป็นที่รู้จักกันดีในหมู่บ้านนี้
เมื่อฟ่านต้าฉวีได้ยินว่านางที่เป็นเสี้ยนจู่ ในตอนแรกเขารู้สึกประหลาดใจและเมื่อนึกถึงความหมายของการมาของเจ้าของที่ดินทันที เมื่อได้ยินสิ่งนี้ เป็นไปได้ไหมว่า…
ฟ่านต้าฉวีไม่กล้าแม้แต่จะคิด
ตระกูลฟ่าน จากภายนอกดูสะอาด แต่ยังไม่เคยเห็นภายใน เดาว่าเป็นครอบครัวที่ยากจนมาก กู้เสี่ยวหวานจึงอยากรู้อยากเห็นมาก ตระกูลฟ่านนี้แข็งแกร่งจริง ๆ
สิ่งที่ตัดสินใจแล้วไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้
เมื่อฟ่านต้าฉวีเห็นกู้เสี่ยวหวานเงยหน้าขึ้นและมองไปรอบ ๆ บ้าน จากนั้นมองไปที่คนรับใช้สองคนที่อยู่ข้างหลังนางและมองกล่องที่อยู่ข้างเท้าของคนรับใช้ กล่องนั้นถูกคลุมด้วยผ้าไหมสีแดงครึ่งหนึ่ง แต่มองส่วนที่ยื่นออกมาก็สามารถมองเห็นของที่อยู่ข้างในได้
หรือว่า….
บทที่ 1288 ฟ่านหลิง
บทที่ 1288 ฟ่านหลิง
“เสี้ยนจู่ นี่คืออะไร?” ฟ่านต้าฉวีอ้าปากกว้างและคิดอยู่นานก่อนจะเอ่ยถามออกมา แต่เขาก็ยังพบว่ามันเป็นไปไม่ได้
เสี้ยนจู่มาที่บ้านของเขาก็นับว่าเป็นเรื่องยาก หรือว่านางมาเพราะเรื่องของเสี่ยวหลิง
ฟ่านต้าฉวีคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้นับครั้งไม่ถ้วน และเมื่อเห็นใบหน้าที่ยิ้มแย้มของกู้เสี่ยวหวาน เขาก็รู้สึกลำบากใจมากขึ้นเรื่อย ๆ
ครั้งที่ภรรยาของหลิวต้าจ้วงมา ตนเองก็ได้ปฏิเสธไปอย่างชัดเจน แต่ถ้าเสี้ยนจู่มาที่นี่เพราะเสี่ยวหลิง ตัวเองควรจะตอบไปอย่างไรดี
สีหน้าของฟ่านต้าฉวีลำบากใจมากขึ้นเรื่อย ๆ คำพูดของกู้เสี่ยวหวานทำให้เขามือไม้อ่อนไปหมด และไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไร
ด้วยรอยยิ้มที่เป็นมิตรบนใบหน้าของกู้เสี่ยวหวาน และคำพูดที่จริงจัง “ท่านลุงฟ่าน ข้าคิดว่าตอนนี้ท่านน่าจะเดาได้แล้ว ข้ามาที่นี่เพราะต้องการจับคู่ลูกสาวคนโตของท่านกับพี่ชายของข้า ลูกสาวคนโตของท่าน นางเป็นเด็กดี ขยัน มีความสามารถ กตัญญูต่อญาติผู้ใหญ่ ครอบครัวเราชอบนางมาก”
หลังจากที่ฟ่านต้าฉวีได้ยินเช่นนี้ เขาก็รู้สึกหนักใจเล็กน้อย ดูเหมือนว่ามันจะเป็นเรื่องจริง เสี้ยนจู่มาที่นี่เพื่อเรื่องงานแต่งงานของเสี่ยวหลิงจริง ๆ
เจ้าของที่ดินก็ชอบเสี่ยวหลิงเช่นกัน นี่เป็นความโชคดีของเสี่ยวหลิง หลังจากได้ยินคำพูดของกู้เสี่ยวหวาน ใบหน้าของฟ่านต้าฉวีก็เผยให้เห็นรอยยิ้ม
เสี่ยวหลิงของเขาเป็นเด็กดีมาโดยตลอด
เป็นเวลาหลายปีที่เขาใช้ชีวิตเป็นทั้งพ่อและแม่เพื่อเลี้ยงดูสองพี่น้อง การทำงานหนักของเขาเป็นเวลาหลายปีไม่ได้ไร้ประโยชน์
เมื่อพูดถึงลูกของตนเอง ความลำบากใจของฟ่านต้าฉวีก็ลดลงเล็กน้อยอย่างเห็นได้ชัด และเขาพูดด้วยความภาคภูมิใจว่า “อืม เสี่ยวหลิงเป็นเด็กดีจริง ๆ”
ฟ่านต้าฉวีภูมิใจในตัวลูกสาวมาก
ตั้งแต่เด็กทั้งสองเติบโตขึ้น โดยทั่วไปแล้วเรื่องเล็กและใหญ่ในครอบครัวจะเป็นหน้าที่ของพวกเขาทั้งสองคน และไม่ปล่อยให้ตัวเองเข้าไปยุ่ง
ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา ตัวเองต้องเลี้ยงลูกสองคนมาอย่างยากลำบากและร่างกายก็ไม่เอื้ออำนวย แต่โชคดีที่ลูก ๆ รู้เรื่อง และไม่ปล่อยให้ตัวเองทำงานหนักและเหน็ดเหนื่อย
เมื่อฟ่านต้าฉวีพูดถึงลูกทั้งสองคน กู้เสี่ยวหวานก็สามารถเห็นความสดใสและความภาคภูมิใจบนใบหน้าของเขาได้อย่างชัดเจน
“ก็แค่…” จู่ ๆ ฟ่านต้าฉวีก็พูดอย่างเขินอาย “เสี้ยนจู่ ลูกสาวของข้าบอกว่านางจะไม่แต่งงาน และข้าก็คงทำอะไรกับเรื่องนี้ไม่ได้”
ฟ่านต้าฉวียังคงพูดอย่างนั้น กู้เสี่ยวหวานจึงรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย
“ตั้งแต่สมัยโบราณ เรื่องแต่งงานเป็นคำสั่งของพ่อแม่และคำพูดของแม่สื่อ ท่านลุงฟาน ท่านฟังลูกสาวของตัวเองและปล่อยให้นางเลือกจริง ๆ หรือ” ถ้านี่เป็นเรื่องจริง ฟ่านต้าฉวีก็เป็นพ่อที่ดีจริง ๆ
ฟ่านต้าฉวีพยักหน้าและพูดด้วยความลำบากใจ “ลูกสาวของข้ามีความคิดของตัวเอง และนางตัดสินใจเรื่องใหญ่และเรื่องเล็กทั้งหมดในครอบครัว ในฐานะพ่อ ข้าเคารพความคิดเห็นของนาง”
แม้ว่าฟ่านต้าฉวีจะพอใจกับการแต่งงานครั้งนี้มาก ฉือโถวเองก็เป็นคนดีเช่นกันและสภาพครอบครัวก็เป็นเช่นนั้น ถ้าเสี่ยวหลิงแต่งงานไปจะดีกว่าการอยู่ที่นี่มาก
แต่…
แม้ว่าฟ่านต้าฉวีจะพอใจ แต่เมื่อนึกถึงคำพูดของลูกสาว เขาก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากยอมแพ้
เมื่อกู้เสี่ยวหวานได้ยินสิ่งที่ฟ่านต้าฉวีพูด นางอยากจะยกนิ้วให้ฟ่านต้าฉวีจริง ๆ การที่ฟ่านหลิงมีพ่อแบบนี้ แม้ว่าสภาพครอบครัวจะไม่ดี แต่นางก็คงมีความสุข
แต่กู้เสี่ยวหวานยังคงโน้มน้าว “ท่านลุงฟ่าน แม่นางฟ่านอยู่บ้านหรือเปล่า ข้าต้องการคุยกับนาง”
ฟ่านหลิงไม่ต้องการแต่งงานและดูเหมือนว่านางจะมีเหตุผลของตัวเอง การเกลี้ยกล่อมฟ่านต้าฉวีไปก็ไม่มีประโยชน์ ดังนั้นนางจึงต้องเกลี้ยกล่อมฟ่านหลิง
เมื่อฟ่านต้าฉวีได้ยินว่านางต้องการคุยกับฟ่านหลิง เขารีบลุกขึ้นยืน “เสี้ยนจู่ เสี่ยวหลิงไม่อยู่บ้าน นางกับเสี่ยวอวี้ไปทำงานในทุ่งนาแล้ว”
“ไม่เป็นไร เราจะรออยู่ตรงนี้”
ฟ่านต้าฉวีคร่ำครวญและบอกว่าให้นางรอที่นี่สักครู่ แล้วเขาจะรีบกลับมาทันที
ฟ่านต้าฉวีหันหลังกลับและวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว
กู้ฟางสี่รู้สึกผิดหวังเมื่อเห็นว่าฟ่านต้าฉวียังคงไม่ตอบตกลง เมื่อเห็นว่ากู้เสี่ยวหวานบอกว่านางต้องการเจอฟ่านหลิง นางจึงรู้สึกแย่ นางควรทำอย่างไรหากไม่สามารถเกลี้ยกล่อมฟ่านหลิงได้จริง ๆ?
“เสี่ยวหวาน ถ้าครอบครัวฟ่านไม่ตกลงล่ะ?” กู้ฟางสี่พูดอย่างเป็นกังวล
กู้เสี่ยวหวานคิดว่าไม่เป็นไร ตอนนี้มีเพียงฟ่านหลิงเท่านั้นที่ไม่ตกลง ถ้าฟ่านหลิงตกลง ฟ่านต้าฉวีก็ตกลง
ตระกูลจางเป็นตระกูลที่ดีมีชื่อเสียงแบบปากต่อปากในหมู่บ้านนี้ โดยเฉพาะฉือโถวที่ขยันขันแข็งและมีความสามารถ แม้ว่าเขาจะเป็นคนเงียบขรึม แต่เขาก็เป็นคนดี
เมื่อมองไปที่การแสดงออกของฟ่านต้าฉวีในเมื่อครู่ ตัวเขาเองพอใจกับการแต่งงานครั้งนี้มาก แต่ฟ่านหลิงไม่ตอบตกลง
ใครผูกกระดิ่งให้เสือก็ต้องแก้เอง*[1] เนื่องจากฟ่านหลิงไม่ตกลง จึงต้องถามฟ่านหลิง
เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ กู้เสี่ยวหวานก็ยื่นมือไปแตะมือของกู้ฟางสี่และพูดอย่างปลอบโยน “ท่านอาไม่ต้องกังวล ข้าจะคุยกับแม่นางฟ่านเอง”
เมื่อเห็นว่ากู้เสี่ยวหวานไม่ได้มีท่าทีกังวลใจ กู้ฟางสี่ก็รู้สึกโล่งใจ
เมื่อฟ่านหลิงกลับมา นางเห็นคนหลายคนนั่งอยู่ที่ลานบ้าน หญิงสาวที่มีใบหน้างดงามแต่ไม่แต่งหน้านั่งอยู่ท่ามกลางฝูงชน ฟ่านหลิงแค่มองก็รู้ได้ว่านางเป็นเสี้ยนจู่
เมื่อมาถึง ท่านพ่อได้บอกนางเกี่ยวกับความตั้งใจของเสี้ยนจู่แล้ว
ฟ่านต้าฉวียังได้แสดงเจตจำนงของตัวเองต่อเสี้ยนจู่ แต่นางก็ยังต้องการพบตัวเอง ฟ่านหลิงจึงรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย
ตัวเองไม่ต้องการแต่งงาน แต่ก็ไม่ต้องการทำให้เสี้ยนจู่ขุ่นเคืองเช่นกัน
เสี้ยนจู่ใจดีกับครอบครัวของพวกนางมาก นางมอบที่นาให้พวกเขาปลูก และนางยังคงเก็บค่าเช่าราคาต่ำตามเดิมทุกปี
ฟ่านหลิงจะไม่มีวันลืมความเมตตานี้
อย่างไรก็ตาม หากตัวเองปฏิเสธนาง เกรงว่าเสี้ยนจู่จะรู้สึกไม่สบายใจ ฟ่านหลิงคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่นางไม่รู้จะทำอย่างไร
ครอบครัวจางเป็นครอบครัวที่ดี และฉือโถวก็เป็นคนดี
ฟ่านหลิงเข้ามาในบ้านและทักทายกู้เสี่ยวหวาน “เสี้ยนจู่”
กู้เสี่ยวหวานรีบลุกขึ้นประคองนางและดึงอีกฝ่ายไปที่ด้านข้างของเก้าอี้
กู้เสี่ยวหวานจับมือของนางไว้แน่น และมองนางอย่างรู้สึกลำบากใจ
ฟ่านหลิงต้องการที่จะดึงมือกลับ แต่ไม่คิดว่ากู้เสี่ยวหวานจะดึงมือนางไว้
*[1] ใครสร้างปัญหามา คนนั้นก็ต้องรู้จักแก้เอง
