บทที่ 1354 ขอแต่งงานด้วยความเศร้าใจ
บทที่ 1354 ขอแต่งงานด้วยความเศร้าใจ
“ฮึ่ม!” ฮูหยินจ้าวตะคอกอย่างเย็นชา “ข้าไม่เคยคิดที่จะซ่อนมันไว้ ถ้าไม่ใช่เพราะความจริงที่ว่าตอนนี้พวกเขาถูกเลี้ยงดูอยู่ในนามของข้า มันช่างน่าอัปยศอดสูเสียจริง ชื่อเสียงทั้งหมดถูกทำลายด้วยน้ำมือของพวกเขาแล้ว”
ความอัปยศอดสูที่ลูกชายและลูกสาวทำลงไป พ่อแม่ก็ต้องรับผลด้วยเช่นกัน
ฮูหยินจ้าวรู้ความจริงนี้ แม้ว่านางจะไม่ได้ให้กำเนิดสองพี่น้อง แต่ตอนนี้พวกเขาก็เป็นลูกของนาง และพวกเขาได้ตัดความสัมพันธ์กับหงซื่อแล้ว
ในอดีต ภายใต้การดูแลของหงซื่อ พี่น้องทั้งสองไม่เคยทำสิ่งผิดศีลธรรม แต่เมื่อพวกเขาอยู่ในมือของนางเอง เรื่องน่าอายทุกประเภทก็เกิดขึ้น
นี่ไม่ใช่การปล่อยให้คนอื่นมาชี้หน้าด่าตัวเองว่าสั่งสอนเด็กสองคนนั้นไม่ดีหรอกหรือ?
ถ้านายท่านเชื่อเช่นนั้น เขาจะมองตนเองอย่างไร?
ใบหน้าของฮูหยินจ้าวน่าเกลียดมาก อาเหลียนจึงรีบเข้าไปปลอบนาง “ฮูหยิน เรื่องนี้ได้เกิดขึ้นแล้ว คราวนี้เราต้องจัดการเรื่องนี้ให้ถูกต้อง มิฉะนั้นหากเรื่องนี้แพร่งพรายออกไป มันจะมีผลกระทบร้ายแรงต่อตระกูลจ้าว”
อาเหลียนนวดไหล่ฮูหยินจ้าว แรงที่พอเหมาะทำให้ฮูหยินจ้าวรู้สึกผ่อนคลายลง
“เด็กสองคนนี้ก่อเรื่องมากมายตั้งแต่มาอยู่ใต้การดูแลของข้า ข้ารู้ว่าเด็กสองคนนี้เป็นอย่างนี้ แต่ที่ไม่รู้คือ คนอื่นอาจจะด่าข้าว่าใส่ร้ายเด็กสองคนนั้น”
ฮูหยินจ้าวต่อสู้กับหงซื่อมาหลายปีแล้ว และในที่สุดนางก็ชนะหงซื่ออย่างขาดลอย
“ฮูหยิน ตราบใดที่นายท่านคิดว่าท่านทำถูก เราก็ไม่ต้องไปสนใจพวกเขา” หลังจากที่อาเหลียนพูดจบ นางก็ก้มศีรษะลงและกระซิบ จากนั้นใบหน้าของฮูหยินจ้าวก็สดใสขึ้นมา นางมีความสุขมากหลังจากได้ยินสิ่งนี้ “นี่เป็นความคิดที่ดี ทำไมข้าคิดไม่ถึงกันนะ”
แน่นอนว่าเมื่อจ้าวสวิ่นกลับถึงบ้านในตอนกลางคืน เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นที่บ้าน และคุยกับฮูหยินจ้าวเกี่ยวกับกิจการที่เขาทำในวันนี้
เมื่อฮูหยินจ้าวเห็นว่าวันนี้เขาอารมณ์ดี นางจึงยิ้มและพูดว่า “ข้าไม่เข้าใจเรื่องทำการค้าสักเท่าไรนัก แต่ในเมื่อนายท่านมีความสุขมาก ข้าก็มีความสุขเช่นกัน นายท่าน ข้าต้องพูดอะไรบางอย่าง ท่านต้องชอบฟังแน่”
“โอ้ เรื่องอะไรกัน” จ้าวสวิ่นรีบถามว่าเป็นเรื่องอะไรเมื่อได้ยินฮูหยินจ้าวพูดว่าเป็นเรื่องที่ดี
“ญาติห่าง ๆ ของข้ามีหลานชายคนหนึ่ง ภูมิหลังของครอบครัวดีมาก ตอนนี้เขาอยู่ในวัยยี่สิบต้น ๆ และยังไม่ได้แต่งงาน ทั้งครอบครัวกำลังลำบากใจกับเรื่องนี้ พวกเขาเพียงต้องการให้เขาแต่งงานโดยเร็วที่สุดเพื่อที่พวกเขาจะได้สบายใจ” ฮูหยินจ้าวนวดไหล่ของจ้าวสวิ่นแล้วพูด
ฮูหยินจ้าวมีหลานชาย
ฮูหยินจ้าวพูดเรื่องที่ดี
ครอบครัวที่ร่ำรวยหรือ?
“โอ้ เขาคงมีผู้หญิงที่ชอบแล้วล่ะสิ” จ้าวสวิ่นถามโดยไม่ได้คิด
“เด็กคนนั้นหัวค่อนข้างสูง และเขายังไม่ได้ชอบผู้หญิงคนไหน” ฮูหยินจ้าวกล่าวด้วยรอยยิ้มเมื่อได้ยินสิ่งนี้ “แม่ของเขาคือพี่สะใภ้ของข้า นางดูผู้หญิงทุกคนในเมืองทีละคนและไม่มีใครที่นางถูกใจ นางกังวลมากว่าลูกชายจะไม่ได้แต่งงาน ดังนั้นนางจึงคิดที่จะพาลูกชายมาที่เมืองหลิวเจียเป็นเวลาสองวันเพื่อดูว่ามีผู้หญิงที่ลูกชอบหรือไม่ หากเปลี่ยนสถานที่ บางทีอาจจะเจอสิ่งที่น่าสนใจ”
“โอ้ นั่นเป็นสิ่งที่ดี” เมื่อจ้าวสวิ่นได้ยินสิ่งนี้ ดวงตาของเขาก็เปล่งประกายทันที “อวิ๋นเอ๋อร์อายุยังน้อยและเหมาะสมที่จะแต่งงาน ทำไมเจ้าไม่จับคู่พวกเขาล่ะ”
ช่วงนี้จ้าวสวิ่นรู้สึกหงุดหงิดมาก
เหตุการณ์เกิดขึ้นในครอบครัวมันทำให้เขาปวดหัว
ตอนนี้สถานการณ์ของกิจการดีขึ้นเล็กน้อย จ้าวสวิ่นจะไม่ตื่นเต้นได้อย่างไรเมื่อได้ยินข่าวดีเช่นนี้
“อวิ๋นเอ๋อร์ก็โตแล้วเช่นกันและถึงวัยแต่งงานแล้ว” จ้าวสวิ่นพูดอย่างเร่งรีบ เขาจ้องมองฮูหยินจ้าวด้วยดวงตาเป็นประกาย
ฮูหยินจ้าวแสร้งทำเป็นไม่เข้าใจคำพูดของเขา “ใช่แล้ว อวิ๋นเอ๋อร์โตมางดงามเช่นนี้ นางจะต้องแต่งงานกับครอบครัวที่ดีในอนาคต นายท่าน ข้าแค่ให้ความสนใจกับมัน แต่ในเมืองนี้ดูเหมือนว่าจะหาครอบครัวที่เหมาะสมไม่ได้จริง ๆ”
หลังจากที่ฮูหยินจ้าวพูดจบ นางก็ตำหนิตัวเองเล็กน้อยและรู้สึกผิดที่ในฐานะแม่ นางไม่ได้เตรียมการเรื่องแต่งงานที่ดีให้กับลูก ๆ
จ้าวสวิ่นรีบพูดว่า “เจ้าบอกเสมอว่าหลานชายของเจ้าหน้าตาดีและมีพื้นฐานครอบครัวที่ดี แต่ไม่เคยพบเขามาก่อน บังเอิญว่าครั้งนี้ข้าอยากจะพบเขา เจี๋ยเอ๋อร์และอวิ๋นเอ๋อร์ก็ไม่เคยพบเขามาก่อน ให้พวกเขาได้เห็นลูกพี่ลูกน้องคนนี้ด้วย”
ทั้งคู่มีสีหน้ามีความสุข และต่างก็มีแผนการของตัวเอง
สำหรับจานหงอวี้ หลังจากที่ตระกูลจ้าวทิ้งระเบิดใส่ นางก็หายตัวไป คนจากตระกูลจ้าวที่ไปจับกุมนางก็เฝ้าประตูบ้านนางเป็นเวลาหลายวัน แต่ก็ไม่พบร่องรอยของนาง
จานซื่อดูเหมือนจะหายไปจากโลก
ฮูหยินจ้าวอดไม่ได้ที่จะดีใจเมื่อได้ยินว่าจานหงอวี้หายตัวไป
ไม่ได้เจอนางมาหลายวันแล้ว เกรงว่าจานหงอวี้จะรู้ว่าตระกูลจ้าวจะไม่ปล่อยนางไป ดังนั้นนางจึงหนีไปนานแล้ว และเรื่องที่จานหงอวี้ตั้งครรภ์คงจะเป็นเรื่องโกหก
เป็นเพียงเรื่องที่นางกุขึ้น
ฮูหยินจ้าวมีความสุขมากราวกับว่าเรื่องไร้สาระที่เกิดขึ้นในวันนั้นไม่เคยเกิดขึ้นจริง
…
ร่างกายของฉือโถวดีขึ้นทุกวันจนเขาสามารถเดินและทำบางสิ่งได้แล้ว
ทั้งหมดนี้ดูเหมือนจะอยู่ภายใต้การควบคุมของกู้เสี่ยวหวาน ในช่วงสองสามวันหลังจากออกจากเมืองหลิวเจีย กู้เสี่ยวหวานก็อยู่ในอารมณ์ผ่อนคลายเช่นกัน
แต่ดูเหมือนว่าสีหน้าของฉินเย่จือจะถูกทาด้วยถ่านสีดำ ทำไมทุกวันนี้เขาถึงนิ่งเงียบเช่นนี้?
เมื่อเห็นว่าเขาไม่มีความสุข กู้เสี่ยวหวานก็รู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย ดังนั้นความเร็วในการจัดสัมภาระเพื่อออกเดินทางของนางจึงช้าลง
“หากมีชายอื่นในเมืองหลวงตกหลุมรักเจ้า ข้าควรทำอย่างไร ข้าไม่มีอะไรเลย ตอนนี้ข้ามีเพียงเจ้าเท่านั้น” ฉินเย่จือขมวดคิ้วแน่นและรู้สึกเศร้า
ฉินเย่จือนั่งอยู่บนเก้าอี้ ขณะที่กู้เสี่ยวหวานยืนอยู่ตรงนั้น
หลังจากได้ยินคำพูดของฉินเย่จือแล้ว กู้เสี่ยวหวานก็หยุดลงตรงหน้าของฉินเย่จือ ยกมือขึ้นลูบไล้ใบหน้าของเขาอย่างแผ่วเบา และเห็นว่าคิ้วที่สวยงามนั้นกำลังขมวดเข้าหากัน ความเศร้าและความเจ็บปวดในดวงตาเหล่านั้นกำลังฉีกหัวใจของนางออกเป็นชิ้น ๆ กู้เสี่ยวหวานเรียกคนโง่ด้วยเสียงต่ำแล้วค่อย ๆ โอบศีรษะของเขาเข้าสู่อ้อมกอดของนาง
คนสองคน คนหนึ่งยืนและอีกคนนั่ง กู้เสี่ยวหวานกอดฉินเย่จือ และมือของฉินเย่จือก็โอบรอบเอวของกู้เสี่ยวหวานแน่น
“คนโง่ มาหมั้นกันเถอะ หมั้นกันก่อนที่เราจะไปเมืองหลวง” กู้เสี่ยวหวานพูดเบา ๆ แต่น้ำเสียงของนางกลับหนักแน่น
นางจะทำให้ฉินเย่จือเสียใจได้อย่างไร
“หวานเอ๋อร์…” เสียงของฉินเย่จือแหบแห้งเล็กน้อย แต่เขากอดเอวของกู้เสี่ยวหวานแน่นผิดปกติ
ตอนที่กู้เสี่ยวหวานมองไม่เห็น ดวงตาของฉินเย่จือเผยให้เห็นความพึงพอใจ
ดวงตาเรียวยาวนั้นเหมือนสุนัขจิ้งจอก เหมือนกับสุนัขจิ้งจอกตัวน้อยที่ประสบความสำเร็จในการขโมยอาหาร
อาจั่วและอาโม่ยืนอยู่ข้างนอกได้ยินเสียงความเคลื่อนไหวข้างใน และได้ยินเสียงคร่ำครวญของฉินเย่จือบอกว่า เขากลัวว่ากู้เสี่ยวหวานจะพบผู้ชายที่ดีกว่าเมื่อไปที่เมืองหลวง
ทั้งสองมองหน้ากัน และพวกเขาก็แสดงสีหน้าพลางคิดในใจว่าท่านถูกหลอกแล้ว
ถ้าที่เมืองหลวงมีคนที่ดีกว่าฉินเย่จือ
ไม่ต้องพูดถึงเมืองหลวง เกรงว่าในต้าชิงและหนานหลิงทั้งหมดก็ไม่มีใครเทียบได้กับเจ้านายของพวกเขาได้
อย่างไรก็ตาม การได้เห็นท่าทางที่โศกเศร้าของเจ้านายก็น่าพึงพอใจเช่นกัน
ในสนามรบ เขาเข่นฆ่าศัตรูโดยไม่กะพริบตา ฉินเย่จือผู้ซึ่งสามารถสร้างความหวาดกลัวได้ในการมองเพียงครั้งเดียวในโรงศาล และเจ้าหน้าที่ในโรงศาลก็ไม่กล้าแม้แต่จะทำอะไรกับเขา เจ้านายก็มีวันแบบนี้เช่นกันสินะ
อาจั่วและอาโม่อยากจะหัวเราะ แต่พวกเขากลัวว่าคนข้างในจะตกใจ ดังนั้นพวกเขาจึงรีบวิ่งไปที่ลานหน้าบ้านเพื่อหัวเราะให้ดังสุดเสียง แต่รู้สึกว่าพวกเขาอยู่ใกล้เกินไปจึงรีบเปิดประตูลาน แล้ววิ่งลงมาจากเนินเขา เมื่อรู้สึกว่าไกลพอควรจึงหัวเราะออกมา
ฉือโถวเข็นฟืนขึ้นไปบนภูเขาและเห็นคนทั้งสองวิ่งลงมาจากภูเขาราวกับว่ามีคนไล่ตามพวกเขามา จากนั้นก็หัวเราะเสียงอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย ฉือโถวรู้สึกสงสัยจึงถามว่า “ทำไมพวกเจ้าถึงหัวเราะเช่นนั้น”
จากนั้นอาจั่วและอาโม่ก็ตระหนักได้ว่ามีใครบางคนอยู่ข้าง ๆ พวกเขา จึงรีบกลืนเสียงหัวเราะลงไปทันที อย่างไรก็ตาม มีน้ำตาที่ไหลออกมาพร้อมเสียงหัวเราะ พวกเขารีบเช็ดน้ำตาออก “ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร แค่เราสองคนได้ยินเรื่องตลกที่ดีมาจึงมาหัวเราะที่นี่”
“พวกเจ้าวิ่งออกจากบ้านเพื่อมาหัวเราะอยู่ตรงนี้เองน่ะหรือ?” ฉือโถวงุนงง เขามองไปที่ระยะทางจากบ้านมาถึงตรงนี้ก็เห็นว่ามันเกือบจะลงจากภูเขาแล้ว พวกเขาวิ่งมาไกลเพื่อหัวเราะเนี่ยนะ
ฉือโถวยังคงต้องการถามบางอย่าง แต่อาโม่ขัดจังหวะเขาก่อน “ฉือโถว เจ้ามาลากฟืนได้อย่างไร ร่างกายของเจ้าเพิ่งหายดี งานใช้แรงแบบนี้ควรให้พวกเราเป็นคนทำ อาจั่ว เรามาช่วยกันเถอะ”
ขณะที่ฉือโถวอยู่ในความงุนงง อาโม่ก็ลากเกวียนออกไปแล้ว โดยมีอาจั่วคอยดันเกวียนจากข้างหลัง กว่าฉือโถวจะได้สติ เขาก็เห็นแค่เงาของคนทั้งสองคนกำลังลากเกวียนเข้าไปในลานบ้านแล้ว
ทำไมพวกเขาถึงหัวเราะอย่างมีความสุข?
และวิ่งออกจากบ้านมาเพื่อหัวเราะ?
ฉือโถวเกาศีรษะ เขาไม่เข้าใจว่าอาโม่และอาจั่วกำลังทำอะไรอยู่
พวกเขาทิ้งให้ฉือโถวและฟ่านหลิงมองหน้ากันอย่างสับสน
แปลกจริง ๆ
บทที่ 1355 ขอแต่งงาน
บทที่ 1355 ขอแต่งงาน
เนื่องจากกู้เสี่ยวหวานไม่มีพ่อแม่ กู้ฟางสี่ในฐานะท่านอาของนางจึงต้องการตัดสินใจแทนกู้เสี่ยวหวานโดยธรรมชาติ
เมื่อดูฤกษ์ดีที่ฉินเย่จือใช้เวลาหาในพริบตาหลังจากขอแต่งงาน กู้ฟางสี่ก็รู้สึกกังวลเล็กน้อย
“เสี่ยวหวานเป็นลูกคนแรกของกู้ฉวนฟู่ แม้ว่าจะเป็นแค่งานหมั้น ไม่ใช่การแต่งงานอย่างเป็นทางการ แต่ยังเหลือเวลาอีกห้าวัน มันเร่งรีบเกินไปและข้ายังไม่ได้เตรียมอะไรเลย”
คิ้วของกู้ฟางสี่ขมวดเข้าหากัน เมื่อมองไปที่กระดาษสีแดงสดที่มีตัวอักษรตัวใหญ่สองสามตัวเขียนไว้ วันที่ 9 เดือน 7 เหมาะสำหรับการแต่งงาน
นี่เหลืออีกแค่ห้าวันไม่ใช่หรือ?
ยังไม่ได้เตรียมอะไรเลย แล้วจะจัดงานหมั้นได้อย่างไร?
กู้เสี่ยวหวานเป็นลูกคนแรกของพี่รอง และตอนนี้นางเป็นเสี้ยนจู่ หากนางทำการหมั้นอย่างเร่งรีบ หากนางตายและไปเจอท่านพี่รองและพี่สะใภ้ในอนาคต พวกเขาจะต้องโทษตัวเองอย่างแน่นอน
ไม่ ไม่มีทาง เร็วขนาดนั้นไม่ได้
“ข้าควรขอให้ท่านอาจารย์คำนวณดูว่าในเดือนหน้าจะมีฤกษ์ดีหรือไม่ ในกรณีนี้เราก็จะมีเวลาเพียงพอในการเตรียมตัว” ป้าจางที่อยู่ด้านข้างก็ขมวดคิ้วเอ่ยขึ้น
หากหมั้นกันหลังจากนี้ห้าวัน ถ้าอย่างนั้นการแต่งงานครั้งนี้ต้องหยาบคายมาก
อย่าพูดว่าเขาคู่ควรกับเสี้ยนจู่หรือไม่ แต่เขาจะคู่ควรกับกู้เสี่ยวหวานได้อย่างไร
ไม่ ตอนนี้กู้เสี่ยวหวานตกลงที่จะหมั้นแล้ว นางคงอายเกินกว่าจะพูดออกมาในฐานะครอบครัว นางต้องต่อสู้เพื่อเสี่ยวหวาน
ป้าจางและกู้ฟางสี่เห็นตรงกันว่าต้องการเลื่อนเวลาออกไปอีกเล็กน้อยเพื่อที่พวกนางจะได้จัดการอย่างระมัดระวัง และทำให้งานหมั้นของกู้เสี่ยวหวานเป็นไปได้อย่างสวยงาม
“ท่านอา ท่านป้า ข้าไม่สนใจเรื่องอื่น ข้าไม่สนว่าจะยิ่งใหญ่หรือไม่ อย่างไรมันก็แค่งานหมั้นเท่านั้น เมื่อถึงเวลา ทั้งครอบครัวจะมารวมตัวและรับประทานอาหารร่วมกัน นั่นก็จะถือว่าเป็นการหมั้นหมายแล้ว” กู้เสี่ยวหวานกล่าวด้วยรอยยิ้ม
ในชาติที่แล้วเมื่อชายหญิงได้หมั้นกัน ทั้งสองตระกูลของชายหญิงจะมารวมตัวกันเพื่อรับประทานอาหารและทำความรู้จักกับญาติของอีกฝ่าย ซึ่งเป็นการประกาศให้ทุกคนรู้ว่าทั้งสองหมั้นกันอย่างถูกกฎหมาย
ดังนั้นกู้เสี่ยวหวานจึงไม่คิดมากเกี่ยวกับเรื่องนี้
ใครจะไปรู้ว่าเมื่อนางพูดจบ สามเสียงก็พูดขึ้นพร้อมกันว่าจะทำอย่างนั้นได้อย่างไร?
ป้าจางพูดด้วยสีหน้าไม่พอใจ “เสี่ยวหวาน การหมั้นครั้งนี้ก็เหมือนกับการแต่งงานและไม่ควรละเลย”
“ถูกต้อง เสี่ยวหวาน ท่านป้าของเจ้าพูดถูก ถึงเจ้าจะไม่สนใจ แต่ข้าเป็นห่วง ไม่ว่าอย่างไรข้าอยากให้เจ้ามีงานหมั้นที่สมเกียรติ” นี่คือสิ่งที่กู้ฟางสี่พูด
เสียงทุ้มอีกเสียงเป็นของฉินเย่จือ เขายืนอยู่ข้างกู้เสี่ยวหวาน หลังจากฟังคำพูดของกู้เสี่ยวหวาน เขาก็กุมมือนางเบา ๆ และไม่อายที่จะสัมผัสใกล้ชิดกับกู้เสี่ยวหวานต่อหน้าผู้ใหญ่ทั้งสอง
ฉินเย่จือจับมือกู้เสี่ยวหวานอย่างแผ่วเบา เขามองนางตั้งแต่พวกเขาสองคนเข้ามา นอกจากการพูดคุยกับกู้ฟางสี่และป้าจาง ดวงตาของเขาไม่เคยละจากกู้เสี่ยวหวานเลย
ก่อนที่เขาจะพูด เขามองเห็นถึงความกังวลของกู้ฟางสี่และป้าจาง
ใช่แล้ว ฤกษ์นี้เร็วเกินไป
เหลือเวลาอีกเพียงห้าวัน หากเริ่มเตรียมการตั้งแต่ตอนนี้ พิธีหมั้นจะเรียบง่ายมากอย่างแน่นอน
อย่างไรก็ตาม เพื่อวันนี้ เขาจะเริ่มเตรียมตัวตอนนี้ได้อย่างไร?
“ท่านอากับท่านป้าไม่ต้องห่วง ข้าเตรียมงานหมั้นไว้ให้หมดแล้ว พวกท่านไม่ต้องเตรียมอะไรมาก ไม่ต้องห่วง ขอให้วันฤกษ์ดีมาถึง แค่สัญญากับข้าและหวานเอ๋อร์” ใบหน้าฉินเย่จือเต็มไปด้วยรอยยิ้ม เขารอวันนี้มานานมากแล้ว
“ท่านกำลังพูดถึงเรื่องไร้สาระอะไรอยู่” กู้เสี่ยวหวานหน้าแดงอย่างเขินอายเมื่อได้ยินสิ่งนี้และก้มศีรษะของนางลงด้วยสีหน้าเขินอาย
“ไม่จำเป็นต้องเตรียมอะไรเลย แล้วจะจัดงานได้อย่างไร” ป้าจางและกู้ฟางสี่มองหน้ากันด้วยสีหน้างุนงง
ทุกอย่างพร้อมแล้ว
“ใช่แล้ว ข้ายังไม่ได้ทำชุดแต่งงานและรองเท้าที่เสี่ยวหวานจะใส่ในวันนั้น และมันจะใช้เวลามากกว่าหนึ่งหรือสองวัน” กู้ฟางสี่เต็มไปด้วยความกังวล
“สำหรับชุดแต่งงาน ข้าก็เตรียมพร้อมไว้แล้วเช่นกัน” ฉินเย่จือพูดอย่างใจเย็น “ของขวัญ สินสอดทองหมั้น ชุดแต่งงาน ทุกสิ่งที่จำเป็นทั้งหมดนั้น ข้าเตรียมพร้อมไว้หมดแล้ว”
“ชุดแต่งงานพร้อมแล้ว?” กู้เสี่ยวหวานงุนงง “ท่านรู้สัดส่วนของข้าได้อย่างไร”
กู้เสี่ยวหวานเอ่ยปากถาม ทว่าทันใดนั้น ราวกับว่านางคิดอะไรบางอย่างได้ นางจึงถามขึ้นว่า “ชุดสีขาวที่ข้าเพิ่งทำ ท่านเอาไปใช่หรือเปล่า”
ฉินเย่จือพยักหน้าด้วยความเสน่หา
กู้เสี่ยวหวานถอนหายใจอย่างเย็นชาและมองอาจั่วที่อยู่ข้าง ๆ “ดี… ดี… เกลือเป็นหนอนจริง ๆ ข้าบอกว่าข้าอยากใส่เสื้อผ้า แต่เจ้าเกลี้ยกล่อมให้ข้าเก็บมันไว้ กลายเป็นว่าพวกเจ้าสองคนร่วมมือกันหลอกข้า เมื่อกลับไปมา ดูว่าข้าจัดการกับเจ้าอย่างไร”
กู้เสี่ยวหวานพูดด้วยรอยยิ้มและสาปแช่ง หากแต่แววตากลับเต็มไปด้วยความสุข
อาจั่วปิดปากของนาง แสดงท่าทางเหมือนจะกลัว แต่คิ้วและตาของนางเลิกขึ้น ทำให้รู้ว่านางกำลังมีความสุข
คุณหนู… ท่านยังไม่รู้ว่าใครเกลือเป็นหนอน
ข้าหวังว่าทานจะไม่ตำหนิข้าอีกในอนาคต
“อย่าโทษนางเลย ข้าขอให้นางเอามันมาเอง” ฉินเย่จือพูดอย่างเคอะเขิน “ข้าเอาชุดแต่งงานมาแล้ว และตอนนี้มันอยู่ในห้องของเจ้า เจ้าอยากลองไปดูไหม”
“จริงหรือ” กู้เสี่ยวหวานดูไม่เชื่อ
อย่างไรก็ตาม ในใจมีความรู้สึกว่าตนเองกำลังถูกหลอก ราวกับว่ากลัวจะถูกฉินเย่จือหลอกอีกครั้ง
“อืม เจ้าลองกลับไปดูสิ ข้าจะคุยกับท่านป้าและท่านอาต่ออีกสักหน่อย” ฉินเย่จือพูดด้วยรอยยิ้ม และอาจั่วที่อยู่ข้าง ๆ รีบพากู้เสี่ยวหวานกลับไปที่ห้อง
ตอนนี้เหลือเพียงฉินเย่จือและคนอื่น ๆ อยู่ในห้อง
“ท่านอา ท่านป้า ข้าต้องการแต่งงานกับเสี่ยวหวานของตระกูลกู้อย่างจริงใจ ขอให้ท่านอาและท่านป้ายินยอม” หลังจากพูดแบบนี้ ฉินเย่จือก็สะบัดเสื้อคลุมและคุกเข่าลงบนพื้น
ทันทีที่เขาคุกเข่า อาโม่ที่อยู่ข้างหลังเขาก็เบิกตากว้างด้วยสีหน้าไม่เชื่อ
อย่างไรก็ตาม ผู้หญิงคนนั้นไม่มีพ่อแม่ ตอนนี้กู้ฟางสี่และป้าจางจึงเป็นญาติผู้ใหญ่ของกู้เสี่ยวหวาน ถ้าเขาต้องการแต่งงานกับกู้เสี่ยวหวาน เขาจึงต้องไปสู่ขอนางจากกู้ฟางสี่และป้าจาง
