บทที่ 800 การต่อสู้กับอีกาทองคำ (4)
“ไว้รอท้ายๆ ให้ถึงที่สุดก่อนเถิด ให้เผ่าปีศาจคงความแข็งแกร่งเอาไว้ได้มากขึ้นกว่านี้” ผู้บำเพ็ญเหวินจิงกล่าวอย่างสงบ
“เจ้าเคยเห็นทหารแห่งแดนยมโลกเหล่านั้นหรือไม่?
ปรมาจารย์เผ่าเวทในแดนยมโลกยังไม่ได้ปรากฏตัวออกมา แต่เห็นได้ชัดว่า เทพวารีได้เตรียมพร้อมพวกเขาเอาไว้สำหรับเราแล้ว
หากเราออกไปตอนนี้ ก็รังแต่จะติดอยู่ในสถานการณ์การต่อสู้เท่านั้น และยากที่จะหลบหนีออกไปได้”
สาวน้อยหลัวซาผู้มีเส้นผมสีเงินได้ใคร่ครวญถ้วนถี่ และมองจากหางตาของนาง ไปยังร่างหลายสิบร่างที่กลายเป็นสัตว์ร้ายซึ่งอยู่ห่างไปไม่ไกล
“น้าเหวิน เทพวารีผู้นี้น่าพรั่นพรึงยิ่ง ข้าคิดว่าจะฆ่าเขา แต่กระบี่ที่มีอยู่ก็กำลังต่อต้าน”
ผู้บำเพ็ญเหวินจิงหัวเราะเบาๆ พลางกอดอกแล้วดูการแสดงต่อไป นางยิ้มและกล่าวว่า “กระบี่ในมือของเจ้าเคยพ่ายแพ้ให้กับไม้อันนั้น มันอยู่กับพี่น้องของมัน”
“โอ้” สาวน้อยหลัวซากอดกระบี่เอาไว้ในอ้อมแขนของนาง แล้วพึมพำเบาๆ ว่า “อย่ากลัวไปเลย”
และขณะที่ผู้บำเพ็ญเหวินจิงกำลังจะหยอกล้อนาง จู่ๆ ก็มีข้อความเสียงเข้ามาในหูของนาง และทำให้นางหัวเราะออกมาอย่างมีเสน่ห์
“ทุกคน เตรียมพร้อมปฏิบัติการได้
มีคำสั่งจากเบื้องบน คราวนี้ให้เราปกปิดการล่าถอยของเหล่าปรมาจารย์เผ่าปีศาจ และไม่จำเป็นต้องไปสนใจกับพวกที่อยู่ต่ำกว่าขอบเขตเซียนจิน”
ในขณะนั้น ร่างหลายสิบร่างก็ลุกขึ้นยืนและมีกลิ่นอายชั่วร้ายล้อมรอบพวกเขา
กองทัพสัตว์ร้ายบรรพกาลได้มาที่นี่เพื่อช่วยเหลือพวกเผ่าปีศาจ
……
ศาลสวรรค์ไม่คาดคิดว่า บรรดาราชาปีศาจและปีศาจเฒ่าจะหลบหนีไปได้อย่างเด็ดขาดถึงขนาดนี้
บัดนี้ สถานการณ์การต่อสู้อยู่ในทางตันที่สุด
ครั้นเมื่อเห็นได้ชัดว่า พวกเผ่าปีศาจยังคงมีกำลังที่จะต่อสู้ ปรมาจารย์เผ่าปีศาจเหล่านี้ จึงเลือกที่จะละทิ้งเหล่าทหารปีศาจส่วนใหญ่และล่าถอยไปทันที
และเมื่อต้องการที่จะไล่ตามพวกปรมาจารย์เผ่าปีศาจเหล่านี้ สัตว์ร้ายบรรพกาลหลายสิบตัวก็ปรากฏตัวขึ้นเพื่อหยุดพวกเขา
พวกมันสังหารปรมาจารย์เผ่ามังกรส่วนใหญ่ที่กำลังไล่ตามทันมากที่สุดได้ในทันที
เผ่ามังกรค้นพบผู้กระทำผิดบางส่วนที่อยู่เบื้องหลังการลอบโจมตีดวงตาแห่งท้องทะเลของเผ่ามังกรในวันนั้น
และพวกเขาก็แสดงให้เห็นว่าการขึ้นหัวในทันทีนั้นหมายความว่าอย่างไร
พวกเขาไล่ล่าสัตว์ร้ายบรรพกาลเหล่านี้ด้วยการโจมตีอย่างดุเดือด และทำให้พวกปีศาจเฒ่าแห่งเผ่าปีศาจมีโอกาสหลบหนีไปได้
หลี่ฉางโซ่วที่กำลังต่อสู้กับนักพรตเต๋าลู่หยา รู้สึกทำอะไรไม่ถูกเล็กน้อยเมื่อสัมผัสเซียนรับรู้ของเขาจับภาพเหตุการณ์นั้นได้
ไป๋เจ๋อที่กำลังเฝ้าดูการต่อสู้จากด้านข้าง มีสายตาที่ดูเยาะเย้ยตัวเองเผยอยู่ในดวงตาของเขาเล็กน้อย จากนั้น เขาก็หลับตาแล้วนอนลงบนเมฆโดยไม่มองดูอีกต่อไป
ดวงตาของลู่หยาฉายแววขุ่นเคืองเล็กน้อย เขาถือกระบี่จักรพรรดีปีศาจ และเผชิญหน้ากับหลี่ฉางโซ่ว
และในขณะนั้นมีดบินสังหารเซียนก็ได้แสดงพลังของมันอีกครั้ง และทำให้หยุดหลี่ฉางโซ่วได้ชั่วขณะ
จากนั้นลู่หยาก็ฉวยโอกาสหันหลังกลับ เขากลายร่างสู่ร่างหลักของเขาซึ่งเป็นอีกาทองคำสามขา แล้วพุ่งทะยานขึ้นตรงสู่ฟากฟ้าในทันที
หลี่ฉางโซ่วแค่นเสียงเย็นชา ในขณะนั้น ไม้เฉียนคุนในมือของเขามีแสงเรืองรองไหลเวียนล้อมรอบ และร่างของเขาก็ฉายแสงแวบวาบด้วยความเคลื่อนไหวที่รวดเร็วมากอย่างต่อเนื่องบนที่ราบน้ำแข็งนั้น
จากนั้นเขาก็ใช้เวทหลบหนีเฉียนคุนเพื่อไล่ตามไปให้ทันอย่างรวดเร็วโดยไม่คำนึงถึงการสูญเสียพลังเซียนแต่อย่างใด!
อีกาทองคำสามขาซึ่งมีความยาวเพียงครึ่งจั้ง จู่ๆ ก็หันศีรษะไป และดวงตาของมันก็เต็มไปด้วยความเดือดดาล
หลี่ฉางโซ่วได้มาถึงแล้ว!
ในขณะนั้น ภาพติดตาหลายสิบภาพเกือบจะทับซ้อนกัน และไม้เฉียนคุนก็ฟาดลงไปที่หัวของอีกาทองคำตรงหน้า!
อีกาทองคำเงยหน้าขึ้นและกรีดร้องเสียงดัง เพลิงแท้สุริยันรอบตัวเขาร้อนมาก และหลี่ฉางโซ่วก็รู้สึกเจ็บปวดเมื่อมีแสงสีขาวที่ลุกโชนเจิดจ้าได้แทงทะลุดวงตาของเขา
ทว่าไม้เฉียนคุนก็ยังคงฟาดผ่าลงไปที่เพลิงแท้นั้นพร้อมด้วยเสียงลมและฟ้าร้องคำราม
ฟิ้ว–
ทันใดนั้นก็มีลำแสงเจิดจ้า ปรากฏออกมาจากเพลิงแท้สุริยัน และหลี่ฉางโซ่วก็ดูเหมือนจะเห็นกระแสคลื่นแห่งทะเลเลือดที่พลุ่งพล่าน
ดูเหมือนว่าไม้เฉียนคุนจะกระแทกบางสิ่งบางอย่างออกไปและแรงพลังที่ตกลงส่วนใหญ่ก็ได้รับการชดเชย
จากนั้นเพลิงแท้ก็ปะทุขึ้นจนหมดสิ้น และระลอกคลื่นหลายชั้นก็ปรากฏขึ้นในจักรวาล
บัดนั้นร่างของหลี่ฉางโซ่วก็ถูกผลักออกไปหลายร้อยจั้ง เพราะได้รับการปกป้องคุ้มครองจากเจดีย์เสวียนหวง เขาจึงไม่รู้สึกถึงความร้อนแต่อย่างใดเลย
ครั้นเมื่อเปลวไฟสลายไป อีกาทองคำก็หายไปเช่นกัน
จากนั้นหลี่ฉางโซ่วก็ได้ยินเสียงพูดที่แสบสันหยาบคายไร้การยับยั้งของท่านปู่เจดีย์อยู่ในใจของเขา
“หือ? กระบี่หยวนถู?
ผู้คนในภูเขาวิญญาณนั้นช่างไร้ยางอายสุดๆ
มันไม่ใช่อย่างที่จอมปราชญ์ทั้งสองพูดเองหรอกหรือว่า เขาจะปิดผนึกกระบี่นี้เอาไว้ในภูเขาวิญญาณ?!
อันใดกัน? มันถูกขโมยไปหรือ? ”
หลี่ฉางโซ่วส่ายศีรษะเบาๆ และน้อย คิดถึงเด็กสาวผมสีเงินซึ่งเขาเห็นในเพลิงแท้สุริยันที่ผุดขึ้นมาในใจของเขา
ดูเหมือนว่านางจะมีพลังเวทแปลกๆ บางอย่าง…
เมื่อเห็นคราบเลือดเล็กๆ ที่ลอยอยู่ในอากาศ หลี่ฉางโซ่วก็หยิบขวดกระเบื้องออกมาและเก็บเลือดอีกาทองคำไป จากนั้นก็หันหลังกลับแล้วรีบไปที่สนามรบ
เขาไม่สนใจลักษณะท่าทางของการเป็นปรมาจารย์ เขาไม่รังเกียจที่จะเก็บเกี่ยวชีวิตพวกปีศาจที่อ่อนแอกว่า
ตราบใดที่อีกฝ่ายมีกรรมร้าย พวกเขาก็ย่อมจะเป็นพี่น้องที่ดีของพวกเผ่าปีศาจ!
………………………………………………………………..
