ตอนที่ 651 ท่านเว่ย ผู้จัดการใหญ่ของร้านที่ข้าหลอกมา
ต้องลงมีดตัดเนื้อตาย จากนั้นต้องใช้เวลาในการพักรักษา ตอนนี้ในมือฉินหลิวซียังไม่มีเครื่องมือมีดที่เหมาะสม นอกจากนี้ยังต้องจัดเตรียมยารักษาบาดแผลให้พร้อม และเมืองฝู่ก็อยู่ห่างเมืองหลีไปไม่มาก บาดแผลตู้เหมี่ยนมาถึงขั้นนี้แล้ว หากจะรอไปอีกสองวันก็ไม่เป็นไร เมื่อตกลงกันแล้ว ตัดสินใจว่าจะจัดการกับบาดแผลของเขาหลังกลับเมืองหลี และสะดวกต่อการพักฟื้น
ฉินหลิวซีซื้อของในตลาดกลางวันแล้วบางส่วน ก่อนจะพาเถิงเจามุ่งหน้าตรงกลับเมืองหลี เพียงแต่ครั้งนี้ ด้านหลังยังมีตู้เหมี่ยนเพิ่มมาด้วย
เว่ยเสียมองฉินหลิวซีกางของที่ซื้อมาจากตลาดลงในรถม้า จากนั้นเริ่มเย็บปัก มัดผมขึ้น ยกนิ้วชี้ไปที่นาง นิ้วมือสั่นระริก “เจ้าบอกว่าทำร่างกายให้ข้า คงไม่คิดจะทำตุ๊กตากระดาษให้ข้ากระมัง”
“ฉลาด เจ้าวางใจ ข้าทำตุ๊กตากระดาษเหมือนมีชีวิตได้เช่นกัน” ฉินหลิวซีใช้ไม่ไผ่ทำเป็นแกนหลักยิ้มตาหยี เอ่ย “ข้ายังซื้อผงแป้งสีม่วงชมพูที่เจ้าชอบด้วยนะ จะทำเสื้อคลุมแขนกว้างในแบบที่เจ้าชอบด้วย”
เว่ยเสียลอยไปมาอยู่ในรถม้า “คนกระดาษ โดนน้ำก็เปื่อยแล้ว ข้าต้องการเดินอยู่บนถนน เกิดโดนน้ำขึ้นมา เปื่อยยุ่ยขึ้นมากะทันหัน จะไม่ทำให้คนตกใจตายเลยหรือ”
เถิงเจาที่อยู่ด้านข้างมองภาพตรงหน้า คิดในใจว่าคนมากมายคงร้องตะโกนว่าเจอผีตอนกลางวันกระมัง
“เช่นนั้นฝนตกเจ้าก็ไม่ต้องออกจากบ้าน ไม่ต้องไปเปียกฝน”
เว่ยเสียโมโห “เจ้าเข้าใจหรือไม่สิ่งใดที่เรียกว่าสถานการณ์ที่ไม่คาดฝัน โดยเฉพาะยามที่มีฝนตกมากมาย ข้าทำนายไม่ได้เสียหน่อย”
“วางใจเถิด ข้าจะทาน้ำมันตุง[1]ให้เจ้า จะได้กันน้ำ นอกจากนี้เจ้าอย่าดูถูกวิชาของข้า ต่อให้เปียกฝนจริงๆ เจ้าก็จะอยู่ได้อีกสักระยะ” ฉินหลิวซีกลอกตาใส่เขา
เว่ยเสีย ข้าเชื่อเจ้าก็บ้าแล้ว เจ้ามันคนโกหก
เขามองกระดาษและกรอบไม้ไผ่ด้วยความหงุดหงิด อยากทำลายทิ้งอยู่ในใจ หากรู้ว่าเป็นคนกระดาษนี่ ตอนนั้นมิสู้สิงอยู่ในร่างของเหลยหมิงต่อไปเสียจะดีกว่า
ระหว่างเดินทางกลับเมืองหลีด้วยความหงุดหงิดใจ เว่ยเสียมอง ‘ร่างกาย’ ที่ทำเสร็จหมาดๆ พลันพูดไม่ออก
ชุดคลุมสีม่วงชมพูแขนกว้างในแบบที่เขาสวมอยู่ตอนนี้ ได้รับการทาน้ำมันตุงด้วยความประณีต ผลงานศิลปะที่กันแมลงกันน้ำ มีการวาดลวดลายของเสื้อคลุมเอาไว้ด้วย ผมม้วนเป็นมวยขึ้น ปักด้วยดอกไม้กระดาษ ราวกับมีชีวิต ใบหน้าคนกระดาษงดงามประณีตเหมือนเขาทุกประการ ดวงตายังไม่ทันวาด ทว่าดูมีเสน่ห์น่าดึงดูด
ดูเหมือนจะไม่เลว
“ใบหน้าต้องทาแป้งสักนิดหนือไม่” เว่ยเสียมองใบหน้าจืดจางนั่นพร้อมเอ่ยถามขึ้นมา
คนผู้นี้ดูจะติดใจอยู่กับการทาแป้งจริงๆ
ฉินหลิวซี “ในเมื่อจะเป็นคน ก็ต้องมีความเป็นคน ใบหน้าขาวอย่างกับผี กลัวคนอื่นไม่รู้ว้าเจ้าตายมาหลายร้อยปีหรืออย่างไร”
เว่ยเสียสะอึก “ข้าเพียงเอ่ยขึ้นมาเท่านั้น”
“ปักดอกไม้ให้เจ้าก็นับว่าไว้หน้าเจ้าแล้ว ยังจะทาแป้งอีก เจ้าดูบนท้องถนนมีบุรุษสักกี่คนที่ทาแป้งบนใบหน้า ผู้ที่ทาล้วนเป็นเด็กหนุ่มหน้าขาวนักแสดงบทสตรีเหล่านั้นเท่านั้น” ฉินหลิวซีตอบกลับเขาหนึ่งประโยค
เว่ยเสียหุบปากฉับ
ไม่อาจล่วงเกินได้ เขาสงบปากสงบคำ
เขามองคนกระดาษ คุณภาพเช่นนี้ คงทำได้ยากกระมัง
รถม้าสองคันหยุดลงในซอยเฟยฉังเต๋า ฉินหลิวซีลงมาจากรถม้าก่อน เดินมายังรถม้าของตู้เหมี่ยน เคาะประตูรถ
หว่าซงเปิดประตูรถ เอ่ย “เจ้าอาวาสน้อย ถึงแล้วหรือ”
ฉินหลิวซีเอ่ย “จัดการกับแผลของเขาไม่เสียเวลา ทว่าต้องใช้เวลาในการรักษา ข้าต้องเตรียมอุปกรณ์และยา ที่นี่มีร้าน เป็นร้านของข้า มีชื่อว่าเฟยฉางเต๋า พวกท่านหาเช่าบ้านเล็กๆ แถวนี้อยู่ไปสักระยะ ข้าเตรียมของเสร็จแล้วจะไปหา”
ตู้เหมี่ยนยกยิ้มมุมปาก “ลำบากท่านเจ้าอาวาสน้อยแล้ว”
ฉินหลิวซียื่นยาขวดหนึ่งให้ เอ่ย “ด้านในคือยาสงบจิตใจ ท่านกินไปก่อน บำรุงให้มีชีวิตชีวาแล้วจึงจะลงมีด มิเช่นนั้นท่านจะทนได้ยาก”
“ขอบคุณมาก”
หว่าซงรับมา เคารพต่อฉินหลิวซี
ฉินหลิวซีให้พวกเขาไปก่อน เก็บของลงจากรถม้าของตน ส่งห่อเงินให้กับคนขับรถม้าแล้วให้เขาไปได้ หยิบคนกระดาษขึ้นมาเดินมุ่งหน้าเข้าไปในเฟยฉางเต๋า
เพียงไปก็เป็นเวลากว่าสองเดือนกว่า ในที่สุดก็ได้กลับมาแล้ว
ด้านในร้าน เฉินผีและวั่นเช่อกำลังนั่งอย่างเบื่อหน่าย มองเห็นฉินหลิวซีปรากฏตัว รีบดีดตัวขึ้นมาทันใด
“เจ้านายกลับมาแล้ว” พวกเขาวิ่งออกมา
เฉินผีมองเห็นฉินหลิวซี สายตาทั้งเศร้าสร้อยทั้งปวดใจ “ครั้งนี้ท่านไปนานเกินไปแล้ว”
วั่นเช่อมองเถิงเจาด้วยสายตาสงสาร นายน้อยสูงขึ้นแล้ว ผอมลงด้วย ทว่าใบหน้ากลับเด็ดเดี่ยวมากขึ้น
ฉินหลิวซียิ้ม เอ่ย “เดินๆ หยุดๆ จึงกลับมาช้า ที่ร้านไม่มีปัญหาใช่หรือไม่”
“มีมาขอการรักษาปราบปีศาจบ้างขอรับ เรื่องใดขายยันต์ได้ก็ขาย แก้ไขไม่ได้ก็ให้ขึ้นไปที่อาราม” เฉินผีรับของจากมือนาง พลางเอ่ยตอบ “เดือนสี่ใต้เท้าอวี๋ได้เด็กตัวอ้วนกลม ไปบริจาคค่าน้ำมันตะเกียงให้อารามจำนวนหนึ่ง เมื่อคุณชายน้อยอายุครบเดือนก็ส่งเทียบเชิญมาที่ร้านเชิญท่านไปร่วมงาน ท่านยังไม่กลับมา ข้าเลยส่งเครื่องรางหยกอยู่เย็นเป็นสุขไปร่วมอวยพรขอรับ”
ฉินหลิวซีพยักหน้า “ไม่เลว”
“ส่วนในร้าน มีลูกค้ามา”
ฉินหลิวซี “ลูกค้าอะไรหรือ”
“เป็นครอบครัวนายหญิงใหญ่ขอรับ บ่าวรับใช้ที่เคยมาและหลานชายคนหนึ่ง แต่ที่มากับพวกเขายังมีคุณชายน้อยผู้หนึ่ง เป็นตระกูลเฉวียนแห่งซีเป่ย เป็นหลานเชื้อสายหลักของท่านแม่ทัพใหญ่เฉวียนขอรับ บอกว่าอยากมาขอรับการรักษา”
ตระกูลเฉวียนแห่งซีเป่ยหรือ
ตระกูลเฉวียนปกป้องชายแดนทางตะวันตกเฉียงเหนือมาหลายชั่วอายุคน มีอำนาจล้นหลาม เรียกได้ว่าเป็นใหญ่ในซีเป่ย บริหารจัดการกองทัพตระกูลเฉวียนนับแสนคนอย่างเป็นระเบียบและเข้มงวด ทหารใต้บัญชาล้วนแล้วแต่เป็นทหารกล้าต่อสู้สิบต่อหนึ่งได้ แข็งแกร่งเป็นที่สุด
ฐานะเช่นนี้ มีหมอใดที่จะหาไม่ได้ กลับมาขอการรักษาจากนางอย่างนั้นหรือ
“มานานเพียงใดแล้ว”
เฉินผีตอบ “ครึ่งเดือนก่อนหน้านี้ก็มาถึงแล้วขอรับ นายหญิงผู้เฒ่าบอกให้นายหญิงใหญ่ไปที่อารามเขียนจดหมายถามท่านว่าจะกลับมาเมื่อใดอยู่ทุกวัน ยังอยากเขียนจดหมายบอกให้ท่านรีบกลับมาด้วยขอรับ”
ฉินหลิวซีหลุบตาลง นายหญิงผู้เฒ่าร้อนใจเพียงนี้ คงคิดว่าพวกนายท่านในซีเป่ยจะมีโอกาสหลีกหนีจากความลำบากได้แล้ว ขอเพียงเกี่ยวโยงกับตระกูลเฉวียนเอาไว้
“อย่าเพิ่งสนใจ เจ้าฆ่าเชื้อเข็มและมีดชุดนั้นให้ข้าก่อน ต้องใช้” ฉินหลิวซีสั่งเขา เห็นว่าข้างกายมีสิ่งใดหายไป พอหันกลับไปมอง ก็เห็นว่าเว่ยเสียยืนท่าทางน่าสงสารอยู่ข้างนอก จึงเอ่ย “ยืนอยู่ตรงนั้นทำไมกัน จะเป็นเทพเฝ้าประตูหรือ”
เว่ยเสียชี้ไปยังแผ่นป้ายชื่อร้านเฟยฉางเต๋านั้น ใบหน้าซีดขาว เอ่ย “เจ้าลืมไปแล้วหรือว่าข้าเป็นผี อักษรคาถาเหล่านี้ใกล้ทำวิญญาณข้าแตกสลายแล้ว เจ้าจะให้ข้าเข้าไปอย่างไรกัน”
เจ้าเด็กโกหกร้ายนัก
“กำจัดความคิดชั่วร้ายออกไป เจ้าก็เข้ามาได้ นั่นทำมาจากไม้อวี๋มู่ ไม่มีความเสียหาย” นางครุ่นคิดชั่วครู่ ทำสัญลักษณ์มือดีดไปที่ร่างของเขา
เว่ยเสียตัวสะบัด รู้สึกว่าดวงวิญญาณมีบางอย่างเพิ่มเข้ามา เมื่อเงยหน้าขึ้นไปมองป้าย ความรู้สึกเวียนศีรษะเมื่อครู่ไม่มีอยู่แล้ว
เขาก้าวเท้าเข้าไปด้านใน โดยไร้สิ่งกีดขวาง
ฉินหลิวซีเอ่ยกับเฉินผี “นี่คือท่านเว่ย ต่อไปเขาจะเป็นเถ้าแก่ใหญ่ที่มีความรู้ด้านผีสางและเทพเจ้าสามารถรับลูกค้าได้”
เว่ยเสียงุนงง “?”
เถ้าแก่อะไรกัน
เจ้าเด็กนี่ ที่แท้เจ้าก็เป็นนักต้มตุ๋นที่หลอกลวงข้า
[1] น้ำมันตุง หรือน้ำมันไม้จีน เป็นน้ำมันที่ได้มาจากเมล็ดของต้นตุง ใช้สำหรับการตกแต่งและเคลือบผิวไม้
