บทที่ 920 ผู้ยินดีออกโรง สำเร็จโดยพลัน!
บทที่ 920 ผู้ยินดีออกโรง สำเร็จโดยพลัน!
หลี่จิ่วเต้าและลั่วสุ่ยเดินทอดน่องอยู่ท่ามกลางป่าไม้ขุนเขา พลันนั้นเอ็นหวายตกปลาพร้อมด้วยตะขอปรากฏออกมาเบื้องหน้าหลี่จิ่วเต้าและลั่วสุ่ยอีกครั้ง
บนนั้นมีสมุนไพรต้นหนึ่งผูกไว้ให้เห็นจะ ๆ หลี่จิ่วเต้าได้กลิ่นหอมอ่อน ๆ อันชวนให้สดชื่นจากมัน เพียงได้สูดดมก็ช่วยให้กระปรี้กระเปร่า
หลังลั่วสุ่ยเห็นสมุนไพรต้นนี้ก็ตกตะลึง
ผู้ใดกัน เก่งกาจสามารถยิ่งนัก มือเติบอย่างแท้จริง นางสัมผัสถึงความวิเศษของสมุนไพรต้นนี้ ทรงพลังกว่าสมุนไพรต้นก่อนหลายเท่าตัว!
‘เป็นเพียงตัวละครต่ำต้อยริอ่านตกคุณชายหรือ?’
นางคิดในใจ
ผู้บังอาจตกคุณชายย่อมไม่ธรรมดา จะกล้าแกร่งเพียงใดก็เป็นเรื่องปกติ มือเติบเท่าใดก็เข้าใจได้
ทว่า…คนผู้นี้จะโอหังเกินไปหรือไม่ ดูถูกคุณชายเกินไปแล้ว?!
เอ็นหวายตกปลาเชื่อมติดกับตะขอเผยออกมาเบื้องหน้าคุณชายอย่างผ่าเผยเช่นนี้ หมายจะตกคุณชายตรง ๆ คนผู้นี้ผยองยิ่งนัก ไม่เห็นคุณชายอยู่ในสายตาสักนิด
‘วางแผนผิดแล้ว เศษหญ้าที่ลูกวัวน้อยกินยังทรงพลังกว่านี้อีก!’
ลั่วสุ่ยดูแคลนในใจ
ตกคุณชายด้วยสิ่งนี้หรือ คิดอะไรอยู่! คุณภาพสู้วัชพืชในลานคุณชายมิได้ด้วยซ้ำ
อย่าว่าแต่คุณชายเลย นางยังไม่ติดกับ ลำพังผลไม้สักผลในตัวยังเหนือชั้นกว่าหญ้าต้นนี้เหลือแสน
สถานการณ์เป็นเช่นนั้นจริง หลี่จิ่วเต้าไม่สะทกสะท้านแม้แต่น้อย เดินอ้อมตะขอตกปลาออกไปกับลั่วสุ่ย ไปจากที่นี่ เดินทอดน่องในป่าไม้ขุนเขาต่อ
คิดจะตกเขาโดยไม่นำของชั้นดีออกมาอย่างนั้นหรือ
คิดอะไรอยู่!
หลี่จิ่วเต้าอยากเห็นเหมือนกันว่าผู้ใดต้องการตกเขา แล้วหลังจากนี้คนผู้นี้จะนำสิ่งใดมาตกเขาต่อ
หากมิใช่เช่นนี้ เขากับลั่วสุ่ยได้ไปจากเทือกเขาแห่งนี้นานแล้ว
ส่วนลึกใต้ธรณี
ตาอวี๋ดวงตาเป็นประกาย ราวกับมองเห็นภาพหลี่จิ่วเต้าต้านสิ่งยั่วยุไม่ไหวจนยอมถูกเขาตกกันซึ่งหน้าแล้ว เขาเอ่ยด้วยความตื่นเต้น “บอกตามตรง ความสำเร็จจากการตกกันซึ่งหน้าสาแก่ใจยิ่งนัก ข้าขอขนานนามว่าเป็นความสาแก่ใจอันเปรมปรีดิ์ที่สุด…”
ทว่าเขาเอ่ยไม่ทันจบก็ต้องหยุดชะงัก สีหน้าอึมครึมจนฝนแทบตก
เรื่องบ้าอะไรกัน นำดอกจื่ออิงออกมาแล้วยังไม่พออีกหรือ
คนผู้นั้นไม่สะทกสะท้าน ซ้ำยังอ้อมดอกจื่ออิงออกไปอีกรึ?!
เขาเชื่อไม่ลงจริง ๆ มีผู้ที่ต้านทานแรงยั่วยุจากดอกจื่ออิงได้ด้วยหรือ
พรืด!
อีกด้าน ตาหวังหัวเราะอย่างอดมิได้
เขาเอ่ยเยาะเย้ย “นี่หรือความสาแก่ใจที่เจ้าชอบ อ้อ ๆ เข้าใจแล้ว เจ้าชอบความสาแก่ใจจากการสะเทือนใจระคนหดหู่เช่นนี้นี่เอง! มิน่าข้าถึงมิอาจดื่มด่ำไปด้วย เพราะข้ามิได้ชอบความเจ็บปวดเช่นเจ้า!”
ตาอวี๋ต่อว่า โมโหจนอกแทบระเบิด
เขายอมรับความพ่ายแพ้ครานี้มิได้!
“นี่คิดจะบีบให้ข้าเอาจริงหรือ?!”
ใบหน้าของเขาเขียวจนดูมิได้ เก็บไม้ตกปลากลับไป
“ข้าจะไปนำ ‘ผู้ยินดี’ จากคลังสมบัติมา!”
เขาโกรธจริง ๆ แล้ว ไม่คิดจะปล่อยไปทั้งอย่างนี้
“เจ้าเป็นบ้าไปแล้วหรือ ของในคลังสมบัติเจ้ายังกล้าแตะต้องอีกหรือ?!”
ตาหวังตวาด หยุดตาอวี๋ในทันใด ไม่ยอมให้เขาเข้าไปที่คลังสมบัติ
คลังสมบัติมีความสำคัญอย่างยิ่งยวด หน้าที่ของพวกเขาคือปกปักรักษาคลังสมบัติ แม้นมิใช่ของวิเศษที่ท่านผู้นั้นสร้างขึ้นกับมือ กระนั้นล้วนเป็นของที่ท่านผู้นั้นเคยใช้ อานุภาพเกินจินตนาการ ผู้ใดเล่าจะรับมือไหว ย่อมไม่มีทาง!
ท่านผู้นั้นก็คือผู้บุกเบิก ผู้เผยแผ่หลักเต๋า พวกเขาทั้งสองก็มิใช่มนุษย์ชายชราจริง ๆ หากแต่เป็นจิตสำนึกซึ่งเกินจากพลังสองมวล
พวกเขามีหน้าที่ดูแลคลังสมบัติแห่งนี้ อยู่ที่นี่มาตั้งไม่รู้นานเท่าใด มิเคยออกไปไหน
“ตาอวี๋ ข้าว่าเจ้ากล้าบ้าบิ่นเกินไป ขืนเกิดเรื่องจริง ๆ จะทำอย่างไร”
ตาหวังเอ่ยเสียงเข้ม
ปกติไม่ว่าตาอวี๋เล่นสนุกอย่างไรเขามิเคยแทรกแซง ทว่าหนนี้ไม่เหมือนกัน ตาอวี๋บังอาจคิดแตะต้องของในคลังสมบัติ เขาไม่มีทางยินยอม
“มิใช่ข้ากล้าบ้าบิ่น แต่เพราะไม่มีทางเกิดเรื่องจริง ๆ”
ตาอวี๋กล่าว “เจ้าไม่เชื่อข้า แล้วไม่เชื่อท่านผู้นั้นหรือ เหลือเกินจริง ๆ ข้าเพียงต้องการใช้ ‘ผู้ยินดี’ แค่นิดหน่อย ไม่มีทางเป็นเรื่องขึ้นมาหรอก”
ผู้ยินดีคือนามของไม้ตกปลาแท่งหนึ่ง เป็นชื่อที่ท่านผู้นั้นประทาน มีความหมายว่าผู้ยินดีติดเบ็ด
แต่เดิมไม้ตกปลานี้มิได้มีอานุภาพแต่อย่างใด เป็นเพียงไม้ตกปลาธรรมดาเท่านั้น ทว่าหลังท่านผู้นั้นหยิบไปใช้ ไม้ตกปลานี้พลันเปี่ยมแสนยานุภาพสะท้านฟ้า ตกได้ทุกสิ่ง เมื่อปล่อยออกไปมิมีสิ่งใดหนีรอดไปได้”
“ไม่มีทาง!”
ตาหวังยืนกราน “พวกเราเฝ้าอยู่ที่นี่เพื่อรอผู้ที่ท่านนั้นกำหนดเข้ามารับสมบัติวิเศษเหล่านี้ ขืนเกิดเรื่อง ยามผู้ที่ท่านนั้นกำหนดมาถึงพวกเราจะทำอย่างไร!”
ที่นี่เป็นแดนวาสนาเล็ก ๆ แห่งหนึ่งที่ท่านผู้นั้นทิ้งไว้ พวกเขาเฝ้าอยู่ที่นี่ก็เพื่อรอผู้ที่ท่านนั้นกำหนดมารับสมบัติ
แม้พวกเขาจะไม่รู้เหมือนกันว่าท่านนั้นกำหนดผู้ใดมา แล้วจะมาเมื่อใด กระนั้นพวกเขาก็รู้ดีว่าผู้ที่ท่านนั้นกำหนดต้องมาที่นี่แน่
“ไม่เป็นไร ตาหวังเจ้าคิดมากเกินไปจริง ๆ ทุกคนอยู่ที่นี่กันมานมนาน ไยต้องทะเลาะกันด้วยเรื่องเล็กแค่นี้”
เวลานั้นเอง เสียงหนึ่งพลันดังขึ้น ผู้ยินดีออกมาด้วยตนเองพลางกล่าวกับตาหวัง
“แต่…”
ตาหวังทำท่าเหมือนอยากเอ่ยต่อ ทว่าไม่ทันพูดจบ ก็ถูกตาอวี๋ขัดขึ้นก่อน
“ผู้ยินดีพูดขนาดนี้แล้ว เจ้ายังพิรี้พิไรอันใดอยู่อีก!”
ตาอวี๋ถลึงตาใส่ตาหวัง ก่อนจะวิ่งโร่ไปหาผู้ยินดี
เขากล่าวยิ้ม ๆ “ท่านผู้ยินดีโปรดลงมือ ช่วยออกหน้าผดุงความยุติธรรมให้ข้าที”
“ตาอวี๋ ข้าต้องตำหนิเจ้าด้วย จากนี้ไปห้ามมิให้เจ้าเล่นสนุกเช่นนี้อีก ฟ้าดินกำลังเปลี่ยนแปลง สสารอัศจรรย์ปรากฏขึ้นโดยไม่ทราบสาเหตุ เหล่านี้ล้วนเป็นปรากฏการณ์ประหลาดที่อุบัติเพราะผู้ถูกกำหนดเผยตัว! เพราะอย่างนั้น จากนี้ไปเราต้องสงบจิตสงบใจ มัวเล่นสนุกเรื่อยเปื่อยเช่นนี้มิได้อีก ต้องรอคอยการมาของผู้ที่ท่านนั้นกำหนดอยู่ที่นี่”
แม้พวกเขาจะไม่เคยออกไป กระนั้นก็ยังรับรู้ถึงการเปลี่ยนแปลงกับโลกภายนอก
“หากเอ่ยกันเช่นนี้นับว่ามีความเป็นไปได้จริง ๆ! ถึงอย่างไร จู่ ๆ จะมีสสารอัศจรรย์ปานนั้นปรากฏออกมาเสียเฉย ๆ ได้อย่างไร!”
ตาอวี๋ตาโต รู้สึกว่าที่ผู้ยินดีคาดเดานั้นสมเหตุสมผล
“เอาล่ะ ข้าจะช่วยเจ้าสักครา แต่ขอบอกไว้ก่อน นี่เป็นครั้งสุดท้ายของเจ้าแล้ว จากนี้ไปห้ามมิให้เล่นสนุกเรื่อยเปื่อยเช่นนี้อีก สงบจิตใจให้ดี รอคอยการมาของผู้ที่ท่านนั้นกำหนด!”
ผู้ยินดีกล่าว
“ได้ ไม่มีปัญหา! จากนี้ไปข้าจะไม่เล่นสนุกอีกแล้ว! รอให้ข้าตกหมอนั่นเข้ามา แล้วจะอยู่เล่นกับหมอนั่นในฐานตำหนักแห่งนี้!”
ตาอวี๋คลี่ยิ้มกว้าง “เช่นนั้นคงน่าสนุกกว่า!”
“ได้”
ผู้ยินดีลงมือ สะบัดตะขอลงไปในบ่อน้ำ
บนตะขอมีเบ็ดตกปลาเกี่ยวอยู่ นี่คือเบ็ดตกปลาที่ท่านผู้นั้นเคยใช้ สามารถจำแลงเป็นสิ่งที่ผู้ถูกตกปรารถนาที่สุด จนยั่วยวนให้คนผู้นั้นติดเบ็ด
“ผู้ยินดีออกโรง สำเร็จโดยพลัน!”
ตาอวี๋ตะโกนส่งกำลังใจให้ผู้ยินดีอยู่ข้าง ๆ
เขารอให้หลี่จิ่วเต้าถูกผู้ยินดีตกเข้ามา แล้วจะ ‘เล่นสนุก’ กับหลี่จิ่วเต้าที่นี่ให้หนำใจ!
![รู้สึกตัวอีกที ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว [原來我是世外高人]](https://novel-fast.net/wp-content/uploads/2023/02/137498.webp "รู้สึกตัวอีกที ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว [原來我是世外高人]")