ตอนที่ 1449 คาดไม่ถึง
“ขอบคุณคุณหนูมากเจ้าค่ะ ขอบคุณมากเจ้าค่ะ!” สตรีวัยกลางคนเป็นห่วงบาดแผลที่ศีรษะของบุตรสาวเช่นเดียวกัน นางรีบกล่าวขอบคุณไป๋ชิงเหยียน
สตรีวัยกลางคนมองเข้าไปในจวนที่ว่าการแวบหนึ่ง ตอนนี้เรื่องกลายเป็นเรื่องใหญ่ถึงเพียงนี้แล้ว หากนางจากไปตอนนี้นางคงไม่สามารถทวงความยุติธรรมให้สามีของนางได้อีก
สตรีวัยกลางคนเหลือบเห็นเพื่อนบ้านของตัวเองในกลุ่มคนจึงรีบตะโกนขอร้องเพื่อนบ้านทั้งน้ำตา “ท่านน้า ท่านช่วยไปที่โรงหมอเป็นเพื่อนลูกสาวข้าทีได้หรือไม่ ข้ายังต้องอยู่ทวงความยุติธรรมให้สามีของข้า! ข้าจะไม่ลืมบุญคุณของท่านน้าเลย!”
“ได้ๆ เจ้าไม่ต้องเป็นห่วง ข้าจะไปกับนางเอง!” เพื่อนบ้านรีบรับคำ นางใช้มือกดลงบนผ้าเช็ดหน้าบนศีรษะของสาวน้อยแทนสตรีวัยกลางคน จากนั้นเดินตามองครักษ์ผู้นั้นไปยังโรงหมอทันที
“คุณหนู!” สตรีวัยกลางคนเห็นว่าบุตรสาวมีคนคอยดูแลแล้วจึงคุกเข่าลงตรงหน้าไป๋ชิงเหยียน นางเอื้อมมือไปจับชายกระโปรงของไป๋ชิงเหยียนไว้โดยไม่มีเวลาสนใจว่ามือของตัวเองยังคงเต็มไปด้วยเลือดราวกับไป๋ชิงเหยียนคือความหวังสุดท้ายของคนที่กำลังจมน้ำตายอย่างนาง “คุณหนู ข้ามองออกว่าคุณหนูคือสตรีของตระกูลสูงศักดิ์ คุณหนูได้โปรดช่วยทวงความยุติธรรมให้สามีของข้าด้วยเถิดเจ้าค่ะ! สามีของข้าแค่ไม่อยากให้ศพของหานเฉิงอ๋องที่ทำเพื่อชาวบ้านอย่างพวกเราต้องถูกเหยียบย่ำจึงอยากไปแย่งศพของเขากลับมาเท่านั้น ทว่า เขากลับถูกตีตายอยู่ในคุกเจ้าค่ะ! คุณหนูได้โปรดช่วยทวงความยุติธรรมให้เขาด้วยเถิดเจ้าค่ะ อย่าให้เขาต้องตายเปล่าเช่นนี้เลยนะเจ้าคะ”
สตรีวัยกลางคนกล่าวจบจึงก้มศีรษะคำนับแนบพื้นพลางชูหนังสือร้องทุกข์ขึ้นเหนือศีรษะ
สตรีวัยกลางคนไม่ใช่คนโง่ เมื่อครู่บุรุษรูปงามที่คุ้มกันอยู่ข้างกายหญิงสาวผู้นี้ตะโกนถามหานายอำเภอด้วยความโมโหแสดงว่าฐานะของเขาสูงกว่านายอำเภอ ดังนั้นหญิงสาวที่ได้รับความคุ้มครองจากบุรุษผู้นั้นต้องมีฐานะสูงส่งกว่าบุรุษผู้นั้นแน่นอน ไม่แน่นางอาจคือฝู่กั๋วอ๋องของแคว้นต้าโจว
“ท่านรีบลุกขึ้นก่อนเถิด” ไป๋ชิงเหยียนโน้มกายไปประคองร่างของสตรีวัยกลางคนขึ้นมาพลางกุมมือที่กำหนังสือร้องทุกข์ของสตรีวัยกลางคนไว้แน่น “ท่านไม่ต้องเป็นห่วง ข้าจะไม่ปล่อยให้ชาวบ้านคนใดเสียชีวิตอย่างไม่เป็นธรรมในแคว้นต้าโจวแน่นอน!”
สตรีวัยกลางคนเงยหน้ามองหญิงสาวตรงหน้าที่ดูอ่อนโยน ทว่า เข้มแข็งกล่าวเสียงหนักแน่นทั้งน้ำตา นางอยากเอ่ยถามฐานะของสตรีตรงหน้า อยากรู้ว่าสตรีตรงหน้าสามารถทวงความยุติธรรมให้สามีของนางได้จริงหรือไม่ ทว่า นางรู้สึกจุกแน่นในลำคอจนไม่สามารถเปล่งเสียงออกมาได้แม้แต่น้อย
ไป๋ชิงเหยียนรับหนังสือร้องทุกข์ที่เขียนด้วยเลือดมาจากสตรีวัยกลางคนมาอ่านอย่างคร่าวๆ จากนั้นเดินตรงเข้าไปในจวนที่ว่าการท่ามกลางสายตาของชาวบ้านที่ยังคงเดือดดาลอยู่
องครักษ์ไป๋และทหารรักษาพระองค์รีบเข้าไปคุ้มครองไป๋ชิงเหยียนทันที แม้ชาวบ้านจะไม่รู้ว่าหญิงสาวตรงหน้าคือผู้ใด ทว่า เมื่อเห็นกลุ่มคนมากมายคอยปกป้องหญิงสาวจึงพอเดาได้ว่าฐานะของนางคงไม่ธรรมดา อาจเป็นเพราะเสียงแส้ที่ฟังดูน่าหวาดเสียวเมื่อครู่และบารมีน่าเกรงขามของสตรีตรงหน้าชาวบ้านจึงพากันหลีกทางให้หญิงสาวโดยไม่รู้ตัว
ไป๋ชิงเหยียนเดินขึ้นไปบนบันไดจวนที่ว่าการท่ามกลางการอารักขาของไป๋ชิงเจวี๋ย ไป๋จิ่นจื้อและองครักษ์ไป๋ จากนั้นหันไปเผชิญหน้ากับชาวบ้านที่ยังคงไม่เข้าใจเรื่องราวตรงหน้า พวกเขาไม่รู้ว่าสตรีสาวพาองครักษ์ที่ได้รับการฝึกฝนมาเป็นอย่างดีมาทำอันใดที่นี่ ต่างพากันคาดเดาฐานะของหญิงสาวไปต่างต่างนานา
“ข้าอ่านหนังสือร้องทุกข์แล้ว วันนี้ชาวบ้านทุกคนมารวมตัวกันที่หน้าจวนที่ว่าการเพื่อทวงความยุติธรรมให้คนขายเนื้อที่เสียชีวิตลงในคุก เพื่อทวงความยุติธรรมให้หานเฉิงอ๋องที่เสียชีวิตเพราะปกป้องชาวบ้าน ไม่ได้มาที่นี่เพื่อก่อความวุ่นวาย!” น้ำเสียงใสของไป๋ชิงเหยียนดังกังวานขึ้นหน้าจวนที่ว่าการ
“การทำลายจวนที่ว่าการเพื่อทวงความยุติธรรมมีแต่จะทำให้ความขัดแย้งระหว่างทางการและพวกท่านเพิ่มมากขึ้นกว่าเดิมจนยากจะแก้ไข!”
ไป๋ชิงเหยียนชี้นิ้วไปยังทิศของแคว้นตงอี๋ “ตอนนี้แคว้นตงอี๋กำลังจ้องเล่นงานพวกเราอยู่ พวกเขาต้องการใช้ร่างของหานเฉิงอ๋องทำให้ชาวบ้านและราชสำนักต้าโจวทะเลาะกันเอง ยิ่งเป็นเช่นนี้คนต้าโจวด้วยกันยิ่งไม่ควรทำร้ายกันเอง มิเช่นนั้นคนกันเองจะเดือดร้อน ศัตรูจะสาแก่ใจ!”
“ราชสำนักต้าโจวเห็นพวกเราเป็นชาวบ้านต้าโจวเมื่อใดกัน จักรพรรดินีต้าโจวไม่สนใจชีวิตของชาวบ้านแถบขายทะเลอย่างพวกเราแม้แต่น้อย นางสนใจแค่การเดิมพันระหว่างแคว้นเท่านั้น!”
“ใช่แล้ว! หานเฉิงอ๋องสละชีพเพื่อปกป้องชาวบ้านอย่างพวกเราและทูตของต้าโจว ตอนนี้ศพของเขาถูกเหยียบย่ำอยู่ที่แคว้นตงอี๋ ในเมื่อจักรพรรดินีต้าโจวไม่กล้าไปรับศพของหานเฉิงอ๋องกลับมา ไม่กล้าเปิดศึกกับหานเฉิงอ๋อง นางจะยังสนใจชีวิตของชาวบ้านอย่างพวกเราอยู่อย่างนั้นหรือ”
“นั่นนะสิ ไม่แน่ตอนนี้จักรพรรดินีต้าโจวอาจส่งทูตไปเจรจาสงบศึกกับตงอี๋แล้วก็ได้ ตอนที่พวกเรายังเป็นชาวบ้านแคว้นต้าเหลียงพวกเราไม่เคยต้องอดกลั้นกับแคว้นตงอี๋เพียงนี้ แคว้นเล็กอย่างตงอี๋กล้าถึงขนาดเหยียบย่ำศพของทหารที่ปกป้องชีวิตของพวกเรา!”
“ยังกล้ากล่าวว่าต้าโจวแข็งแกร่งกว่าต้าเหลียงอีก ถุย!”
บุรุษเลือดร้อนคนหนึ่งกล่าวจบไป๋จิ่นจื้อก็ง้างแส้ในมือขึ้นอย่างโมโห “เจ้าลองกล่าวอีกทีสิ!”
ไป๋ชิงเหยียนจับแส้ของไป๋จิ่นจื้อไว้แน่น ทว่า ยังไม่ทันกล่าวสิ่งใดออกมาประตูจวนที่ว่าการก็ถูกเปิดออกอย่างแรง นายอำเภอวิ่งล้มลุกคลุกคลานออกมาจากด้านในด้วยสีหน้าตื่นตระหนก เขามองเห็นหนังสือร้องทุกข์ในมือของไป๋ชิงเหยียนจึงเดาฐานะของหญิงสาวออกทันที นายอำเภอรีบคลานเข้าไปแทบเท้าไป๋ชิงเหยียน “กระ…กระหม่อม…นายอำเภอจินกว่าน ขอฝ่าบาททรงพระเจริญหมื่นปี กระหม่อมไม่ทราบว่าฝ่าบาทจะเสด็จมาที่นี่จึงไม่ได้ออกมาต้อนรับ ได้โปรดอภัยให้กระหม่อมด้วยพ่ะย่ะค่ะ!”
ชาวบ้านที่กำลังเดือดดาลเห็นนายอำเภอพาคนของทางการออกมาคุกเข่าคำนับพลางตะโกนว่าทรงพระเจริญจึงเบิกตาโพลงมองไปทางสตรีสาวงดงามตรงหน้าอย่างไม่อยากเชื่อ พวกเขาตกใจจนลืมคุกเข่าทำความเคารพไปเสียสนิท
แม้แคว้นตงอี๋จะประกาศกร้าวว่าต้องการให้จักรพรรดินีแห่งต้าโจวเดินทางมารับศพของหานเฉิงอ๋องด้วยตัวเอง ทว่า ชาวบ้านที่อาศัยอยู่แถบชายทะเลคิดไม่ถึงเลยว่าจักรพรรดินีแห่งต้าโจวจะเสี่ยงอันตรายเดินทางมาที่นี่จริงๆ
ชาวบ้านคนหนึ่งได้สติจึงรีบคุกเข่าลงบนพื้นทันที พวกเขายากจะควบคุมความตกใจ ตื้นตันและซาบซึ้งที่มีอยู่ตอนนี้ สตรีบางคนร้องไห้ออกมาทันทีที่คุกเข่าลงบนพื้น พวกเขาคิดว่าจักรพรรดินีต้าโจวคิดแต่จะแข่งขันกับต้าเยี่ยน ทอดทิ้งชาวบ้านแถบชายทะเลอย่างพวกเขาไปแล้ว พวกเขานึกไม่ถึงเลยว่าจักรพรรดินีต้าโจวไม่เพียงไม่ทอดทิ้งพวกเขา นางกลับเดินทางมาที่นี่ด้วยตัวเอง ชาวบ้านอย่างพวกเขาจะไม่ตกตะลึงได้อย่างไรกัน
เมื่อเห็นชาวบ้านทยอยกันคุกเข่าคำนับแนบพื้นสตรีวัยกลางคนซึ่งเป็นภรรยาของคนขายเนื้อจึงได้สติ นางหวนนึกถึงคำกล่าวของไป๋ชิงเหยียนเมื่อครู่ที่กล่าวว่าจะไม่มีวันปล่อยให้ชาวบ้านคนใดของแคว้นต้าโจวเสียชีวิตอย่างไม่เป็นธรรมเด็ดขาด นางรีบคลานเข่าไปด้านหน้าพลางก้มศีรษะคำนับไป๋ชิงเหยียนทั้งน้ำตา “ฝ่าบาทได้โปรดคืนความยุติธรรมให้สามีของหม่อมฉันด้วยเถิดเพคะ อย่าปล่อยให้เขาตายไปอย่างไม่ได้รับความเป็นธรรมนะเพคะ!”
ชาวบ้านที่คุกเข่าอยู่หน้าจวนที่ว่าการรู้ทันทีที่เห็นไป๋ชิงเหยียนเดินทางมาที่นี่ว่าจักรพรรดินีแห่งต้าโจวไม่ได้เป็นคนแบบที่ไม่เห็นความสำคัญของพวกเขาอย่างที่พวกเขาคิด พวกเขารู้สึกซาบซึ้ง น้อยใจ กระทั่งโกรธแค้นตงอี๋ โดยเฉพาะอย่างยิ่งชาวประมงที่ได้รับความคุ้มครองจากหานเฉิงอ๋องจนกลับมาถึงฝั่งอย่างปลอดภัย พวกเขาก้มศีรษะคำนับไป๋ชิงเหยียน “ฝ่าบาทได้โปรดช่วยนำศพของหานเฉิงอ๋องกลับมาด้วยเถิดพ่ะย่ะค่ะ หานเฉิงอ๋องสละชีพของตัวเองคุ้มครองพวกกระหม่อมให้กลับมาอย่างปลอดภัย พวกเราไม่ควรให้ดวงวิญญาณของวีรบุรุษอยู่ที่แคว้นอื่นพ่ะย่ะค่ะ!”
“ได้โปรดช่วยนำศพของหานเฉิงอ๋องกลับมาด้วยพ่ะย่ะค่ะ!”
