ตอนที่ 107
เวอร์ชั่นไม่เซ็นเซอร์อ่านได้ที่ tunwalai หรือ readAwrite
นานะฟูชิได้อยู่ในป่าไกลจากโรงงานร้าง
ผมไม่สนใจเกี่ยวกับชิโนซากิ แต่มารินะและยูกะจะสร้างความอันตรายให้ตัวเอง ถ้าพวกเธออยู่ในโรงงานร้างนานเกินไป
ด้วยกันกับอาซาฮินะ ริกกะ ทามะมูชิ และนานะฟูชิ แล้วก็มีความสามารถผมด้วย มันจะเป็นชัยชนะที่ง่ายที่จะสู้ระหว่างที่ปกป้องมารินะและยูกะ อย่างไรก็ตาม ควรจะเลี่ยงความเสี่ยงมากเท่าที่ทำได้ ดังนั้นนานะฟูชิได้อพยพมมารินะ และยูกะเป็นโบนัส
การตัดสินใจของนานะฟูชินั้นถูกแล้ว
อย่างที่คิดนานะฟูชิมีประโยชน์เมื่อรับรู้ถึงอันตราย
ตัวของนานะฟูชินั่นเป็นแบบเสริมความแข็งแกร่งมากกว่าริกกะและเธอเป็นอาวุธมีชีวิต ด้วยเหตุผลนั้น สไตล์การสู้ของเธอไม่ตรงไปตรงมาเหมือนริกกะ แต่ผมรู้สึกว่า เธอคล้ายกันกับผม
มันเป็นพวกที่เลี่ยงความเสี่ยงระหว่างที่ทำอะไรอย่างระวัง และให้มั่นใจว่าขยี้อะไรก็ตามที่ถือว่าเป็นศัตรู
「เฮ้ มาสเตอร์! มีอะไร! จำนวนพลังแมลงที่ถูกส่งโดยมาสเตอร์ได้ข้ามความผิดปรกติไป!」
เมืองมาถึงที่ที่นานะฟูชิได้ซ่อนอยู่ นานะฟูชิได้รีบไปหาทามะมูชิระหว่างที่ส่องแสงสีชมพูจากตัวเธอ
พลังแมลงของทามะมูชิได้สีมรกต แต่พลังแมลงของนานะฟูชินั้นสีชมพู
ผมสงสัยว่าพลังแมลงที่ถูกส่งมาจากทามะมูชิได้ถูกดัดแปลงไปให้นานะฟูชิมั้ย
「มันไม่เหมือนอย่างนั้น ชั้นจะอธิบายมั้น ชั้นแค่รู้สึกโกรธนิดหน่อย」
「มาสเตอร์งี่เง่า!? เห็นนั่นมั้ย!? พลังมันใหญ่มากจนทำให้ชั้นตกใจ! มากกว่านั้น จำนวนมันมากจนมันเป็นภาระให้ตัว และมีผลแง่ลบ นมของชั้นได้โตขึ้น ทุกครั้งที่ชั้นขยับ มันส่ายและมาเกะกะ! ชั้นอิจฉาอาซาฮินะที่ไม่มีนม!」
นานะฟูชิบ่นกับทามะมูชิ อย่างที่นานะฟูชิพูด นมของเธอได้ใหญ่กว่าก่อนหน้าอย่างชัดเจน และมันได้ส่ายทุกครั้งที่เธอขยับ
อาซาฮินะที่แสยะยิ้มและมีเส้นเลือดปูดมาจากขมับเธอ
นานะฟูชิอิจฉาอาซาฮินะที่ไม่มีนมและวิจารณ์ที่นมของเธอได้โตขึ้น มันดูเหมือนมันบาดใจอาซาฮินะที่ได้ฟัง
「อาซาฮินะ」
ผมวางมือไว้บนไหล่อาซาฮินะแล้วเรียกเธอ
「อะไร?! นายอยากจะพูดว่าชั้นไม่มีหน้าอกเหรอ? ถ้านายพูดอย่างนั้น ชั้นจะฆ่านาย」
อาซาฮินะด่าตัวเองและโกรธแม้ว่าผมไม่ได้พูดอะไร
「ชั้นต้องคุยกับมารินะนิดหน่อย ชั้นให้เธอดูยูกะระหว่างที่ชั้นคุยกับมารินะได้มั้ย?」
อาซาฮินะได้ตกใจกับคำถามของผมและมองรอบๆในความรีบ และตาของเธอได้เน้นไปที่จุดหนึ่ง
ที่สุดทางของสายตาของอาซาฮินะคือมารินะที่นั่งอยู่บนพื้นที่กอดยูกะอยู่
ยูกะดูเหมือนจะยังไม่ฟื้นสติ แต่กระนั้นเธอได้เหงื่อออกเยอะมาก และมีการหายใจที่หยาบ น่าจะเป็นเพราะฝันร้าย
「ยูกะ!」
อาซาฮินะตะโกนและรีบไปหายูกะโดยที่ตาไม่สั่นคลอนไปเลย และขโมยยูกะมาจากมารินะ และเมื่อเธอนั่งลง เธอกอดยูกะอย่างแน่นและถูแก้มของเธอ
มารินะที่โดนขโมยยูกะไปกระทันหัน แต่เธอดูไม่เหมือนว่าจะตกใจ ในทางตรงกันข้าม เธอยิ้มให้อาซาฮินะ และเธอชำเลืองมองผม
จากเรื่องราวของฮิซูกิ มารินะกำลังจะพัฒนาความสามารถสื่อจิตของเธอ
เมื่อผมเห็นมารินะในโรงงานร้าง ผมคิดว่าเพราะมารินะมีท่าทางที่สง่างาม แต่ นี่ ดูเหมือนจะไม่ใช่อย่างนั้น
มารินะอาจจไม่รู้ตัว แต่เนืองด้วยความสามารถของเธอ มารินะกำลังจะเปลี่ยนไป
แม้ว่ายูกะจะถูกขโมยไปโดยอาซาฮินะ เธอยิ้มโดยไม่โกรธ
ตั้งแต่ทีแรก สถานการณ์ปัจจุบันไม่ปรกติไม่ว่าจะยังไง
ได้ถูกพาไปโดนโลลิผมชมพูตาสีเขียง พวกเขาซุ่มซ่อนอยู่ในที่แบบนี้ และเราได้มากับโลลิผมสีเงินตาสีมรกต
มันไม่ปรกติที่จะยิ้มในสถานการณ์แบบนี้
แต่เธอยิ้ม มันเหมือนเธอ “รู้” สถานการณ์ปัจจุบัน
สือจิตของมารินะเป็นความสามารถที่พิเศษในด้านสนับสนุนแบบผม มากกว่านั้น มันเป็นไปได้ที่จะสนทนากับคนไม่จำกัดจำนวนด้วยจิตของเธอ มันจะเหมือนกับ “เห็น” จิตใจ มากกว่านั้น ระยะการมีผลของความสามารถมันก้าวข้ามของผมไปมาก
ผมหมายถึงระยะมีผลของความสามารถผมนั้นแคบ
อย่างไรก็ตาม ถ้ามันเป็นมารินะตอนนี้ ผมควรจะคุยตั้งแต่ตอนนี้ไป
「ทามะมูชิและนานะฟูชิ อยู่ด้วยกันกับอาซาฮินะ แล้ว ริกกะจะตามชั้นมา」
「ชั้นไม่ชอบจะอยู่กับอาซาฮินะเพราะมันไม่ดีกับตาของชั้น」
「ชั้นก็อยากจะเลี่ยงจากการทำอย่างนี้ถ้าเป็นไปได้ อาซาฮินะ-จังไม่ดีต่อสุขภาพจิตของชั้น」
ทามะมูชิและนานะฟูชิได้ยินคำพูดของผมและบ่น
ยังไงซะ ผมรู้ว่าเธอรู้สึกอย่างไร
「เฮ้ย อีงี่เง่าทั้งสอง มาสเตอร์ “ขอ” เธอสองคน ถ้าเธอพูดว่าทำไม่ได้งั้นก็ไปตายซะ」
ริกกะดึงมีดเล่มใหญ่จากหลังของเธอ และชี้มันไปที่คอของทามามูชิเงียบๆ จากนั้นกระซิบเงียบๆด้วยตาสีแดงที่สูญเสียแสงไป
ทามะมูชิถอนหายใจเมื่อเธอเห็นริกกะแบบนั้น นานะฟูชิยิ้ม
「โอ้ ริกกะ-จังน่ารักมาก! ชั้นลูบหัวเธอได้มั้ย?」
นานะฟูชิได้ทำเสียงที่น่าขันเหมือนกับดูถูกอย่างเงียบๆที่คมให้ริกกะ และเธอพยายามจะลูบหัวริกกะ
ถ้าเธอทำอย่างนั้น แน่นอนว่า ริกกะ…
มือขวาของริกกะกำลังจะเหวี่ยงออกไป อย่างไรก็ตาม ก่อนแขนขวาของเธอจะทำอย่างนั้น เธอดันไหล่ของริกกะ
มีดของริกกะได้ฟันลมและเฉี่ยวคอของนานะฟูชิ
「นานะฟูชิ อย่าไปล้อเล่นกับริกกะ」
ผมจะโกนใส่นานะฟูชิด้วยการถอนหายใจ แต่เธอยังยิ้มแม้ว่ามีดได้เฉี่ยวคอของเธอ
พูดถึกริกกะ เมื่อเธอกำลังจะโจมตี แต่ด้วยเหตุผลบางอย่างตาของผมได้ส่องแสง และเธอได้มองผม
「มันน่าทึ่ง การเคลื่อนไหวของเธอก้าวข้ามขีดจำกัดของกึ่งสัตว์」
จากนั้น นานะฟูชิชำเลืองมองผม ยิ้มระหว่างที่ยิ้มและส่งเสียงสีไม่ชัดเจน
「ซูซูฮาระ-ซามะที่อ่านการเคลื่อนไหวของหนูได้อย่างสมบูรณ์นั้นน่ากลัวกว่า」
ริกกะพยักหน้ากับคำพูดของนานะฟูชิ
เข้าใจแล้ว นานะฟูชิกระตุ้นความสามารถของริกกะเหรอ?
ทันใดนั้น พลังแมลงของทามะมูชิขยายอย่างผิดปรกติ ผมคิดว่านั่นเป็นเหตุผล นั่นทำไมเธอพยายามจะกระตุ้นริกกะเพื่อจะรู้ความสามารถของผม
「ไม่ใช่มันเหมือนว่า “นาย” เห็นมันได้อย่างดีเหรอ?」
นานะฟูชิยิ้มกับคำนั้น
「ต้องขอบคุณเธอ」
ผมเกาหัวผมผมและตอบด้วยการถอนหายใจ
เธอเป็นผู้หญิงที่น่ากลัวจริงๆ มันจะมีปัญหาถ้าเป็นศัตรูของเธอ
「นานะฟูชิ เธอมีจุดอ่อนอะไรมั้ย」
เมื่อผมถามนั่น นานะฟูชิยิ้มด้วยความสุข
「ทำไมนายถามอะไรแบบนั้นล่ะ? กลัวเราจะทรยศนายเหรอ?」
「นั่นไม่ใช่มันจะมีปัญหาถ้าศัตรูสามารถควบคุมจิตใจได้เหรอ?」
「ฟุฟุ นั่นใช่แล้ว นายควรจะคิดถึงเมื่อเราได้ถูกควบคุม นั้นคือที่เราอันตรายมากเท่าไหร่」
ริกกะไม่พูด และตอบคำพูดของนานะฟูชิด้วยการกระตุก
「ถ้าเราได้ถูกควบคุบ――」
「ฆ่าชั้น เพราะชั้นมีสัญญากับนานะฟูชิ ถ้าชั้นตายโดยไม่ได้ยกเลิกสัญญา เธอจะตายด้วย」
ทามะมูชิตอบโดนการกันคำพูดของนานะฟูชิ นานะฟูชิเห็นด้วยกับทามะมูชิ
「มีหลายวิธีที่จะทำให้ชั้นไร้ความสามารถ ยกตัวอย่างเช่น นายสามารถแยกตัวของชั้นเป็นชิ้นๆ และผนึกแต่ละชิ้นไว้แยกกัน งั้นชั้นจะไร้ความสามารถ แต่อย่างแรกนายต้องเอาชนะชั้นก่อน ถ้านายทำนั่นได้ นายจะไม่มองชั้นเป็นอันตรายตั้งแต่ทีแรก ชั้นอันตรายเพราะนายทำไม่ได้ ดังนั้นนายควรจะใช้วิธีที่แน่นอนที่จะฆ่าชั้น」
ยังไงซะ หลังจากที่ได้ยินคำอธิบายของทามะมูชิ ผมคาดถึงมันได้ แต่นั่นทำไมมันน่ารำคาญ
เพราะเธอฆ่าได้ยาก เกือบจะอมตะเนื่องจากแมลงในมดลูกของเธอ
「มันง่ายที่จะฆ่าชั้น ก่อนหน้านั้น นายใส่ระเบิดเล็กในตัวชั้นและให้การกดระเบิดเป็นของซูซูฮาระ งั้นชั้นจะได้รับการบาดเจ็บถึงตาย และจากนั้นชั้นตายได้」
「หืม เข้าใจแล้ว งั้นใส่ระเบิดคล้ายกันไปในตัวชั้นด้วย」
「อะไร!?」
ริกกะที่ตาเป็นวาวและแก้มย้อมเป็นสีแดงได้ตะโกนกับคำพูดของผม
「ภายในสมาชิกของเรา คนที่จะถูกพิจารณาว่าจะถูกควบคุมก่อนคือชั้นและนานะฟูชิ ถ้าเราได้ถูกควบคุม เธอควรจะพิจารณาว่าจะกำจัดเราทันทียังไง มากกว่านั้น ชั้นจะปล่อยระบบการสั่งการให้มารินะ ถ้าชั้นตายชั้นไม่อาจจะเลี่ยงการลดความแข็งแกร่ง แต่ถ้ามารินะปลอดภัยชั้นเลี่ยงผลทีแย่ที่สุดที่จะออกมาได้」
「ด-ได้โปรดรอเดี๋ยว! ได้โปรดเดี๋ยวก่อน มาสเตอร์――」
ริกกะพยายามจะไม่เห็นด้วยด้วยสีหน้าที่ซีดจากนั้นยืดมือว่าเพื่อกันผม
มันสำคัญที่จะทำอย่างนี้ ถ้าผมไม่ใช้วิธีนี้ มันจะดีกว่า แต่ใรกรณีที่แย่ที่สุด ผมต้องทำสิ่งนี้
ไม่อย่างนั้น กลุ่มของเราจะถูกกวาดล้าง
「โอเค แต่ซูซูฮาระ ใครจะรับผิดชอบในการกดระเบิดข้างในตัวของนาย?」
ทามะมูชิถามหน้าซื่อๆ
「ชั้นจะถามมารินะเกี่ยวกับเรื่องนั้นก่อน จากนั้นถามอาซาฮินะและยูกะด้วย」
ทามะมูชิและนานะฟูชิพยักหน้ากับคำพูดผม
「ริกกะเธอควรจะเคารพชั้น」
「มา-มาสเตอร์ มาสเตอร์ มาสเตอร์…」
ริกกะที่เกือบร้องไห้ได้เรียกผมและตามผมเริ่มเดิน ถ้าเธอพูดว่าผมเป็น “ครอบครัว” และผมตาย เธอจะได้รับประสบการณ์เดียวกันกับเมื่อเธอเสียแม่ของเธอไป
ผมรู้ความรู้สึกของเธอ ผมเลยพยายามจะไม่ตายมากเท่าที่จะทำได้ แต่ผมช่วยไม่ได้นอกจากจะคิดถึงสถานการณ์ที่แย่ที่สุด และเธอควรคิดว่าจะเอาชนะสถานการณ์นั้นอย่างไร
ผมเรียกมารินะและนำริกกะมาจากอาซาฮินะและคนอื่น
มารินะอาจจะไม่รู้สถานการณ์ปัจจุบันอย่างสมบูรณ์ แต่เธอยังชิดกับผมและตามผมอย่างเชื่อฟัง
ในทางกลับกัน ริกกะได้ซีดและลน จากนั้นมองผมเหมือนกับจะร้องไห้
เมื่อผมหยุด ผมกลับไปและจ้องไปที่มารินะ
มารินะที่หยุดก็ได้จ้องตรงมาที่ผม
「ชั้นจะคุยกับสถานการณ์ภายหลัง แต่ชั้นได้ให้เธอและยูกะเข้ามาเกี่ยวข้องกับปัญหา อย่างแรกเลย ชั้นขอโทษสำหรับสิ่งนั้น ชั้นไม่อยากให้เธอข้องเกี่ยวถ้าเป็นไปได้ แต่มันจะปลอดภัยกว่าถ้าจะทำงานร่วมกัน มากกว่าปล่อยเธอไว้คนเดียว ชั้นขอโทษ」
ด้วยนั่นที่พูด ผมก้มหัวให้มารินะ
「เพิ่มเติมจากนั้น ชั้นมีคำขอ」
ผมมองขึ้นไปและถามมารินะ
มารินะฟังผมอย่างเงียบๆ สีหน้าเธอไม่เปลี่ยน
ด้วยมือของผมที่อยู่หลังริกกะที่ซีดและลน ผมดึงเธอและดึงริกกะไว้ตรงหน้าผม
「สาวคนนี้คือริกกะ ซูซูฮาระ ครอบครัวของชั้น คิดกับเธอเหมือนเป็นน้องสาวของชั้น ในกรณีที่แย่ที่สุด ชั้นอยากให้เธอดูแลริกกะ」
「หนูเกลียดมัน」
มันเป็นริกกะที่ตอบคำของผม
「หนูเกลียดมัน หนูเกลียดมัน หนูเกลียดมัน! หนูจะไปด้วยกันกับมาสเตอร์ตลอด! หนูจะไม่อนุญาตให้มาสเตอร์ตาย! ถ้ามาสเตอร์ตาย หนูจะตายด้วย!」
ริกกะเกาะผม น้ำตาหลั่งมากมายจากตาสีแดงของเธอและกรีดร้อง
ผมรู้ว่าถ้าผมพูดเรื่องแบบนี้กับริกกะ มันจะออกมาเป็นอย่างนี้ แต่ถ้าผมเก็บมันไว้ทำทีหลัง สิ่งต่างๆมันมีแต่จะแย่ลง
ผมยังมีเวลาอยู่ตอนนี้ นั่นทำไมผมตัดสินใจจะบอกมารินะ และเวลาเดียวกันให้ริกกะรู้ไว้
「มันอันตรายมากขนาดนั้น?」
มารินะที่เงียบอยู่จนนถึงตอนนี้ เปิดปากของเธอระหว่างที่จ้องไปที่ริกกะที่กรีดร้องด้วยตาที่เศร้าสร้อย
「ใช่」
ผมพยักหน้าและตอบคำถามของมารินะ
「ซูซูฮาระจะตายเหรอ?」
มารินะจ้องผมและถามผมโดยไม่เปลี่ยนสีหน้า
「ชั้นจะไม่ตาย แต่ชั้นมีความสามารถพิเศษ ชั้นจะไปจบที่การสู้ศัตรูที่มีปัญหานิดหน่อย แต่เนื่องด้วยธรรมชาติของความสามารถของชั้น ชั้นต้องไปอยู่ที่แนวหน้า ความสามารถของชั้นเป็นจำพวกสนับสนุน มันเป็นจำพวกที่พิเศษ แต่ถ้าชั้นไปที่แนวหน้าด้วยเรื่องนั้น มันมีความเป็นไปได้สูงที่ชั้นจะตาย ชั้นเลยอยากจะพูดมันก่อน」
「หนูเกลียดมัน หนูเกลียดมัน หนูเกลียดมัน หนูเกลียดมัน! หนูจะตายด้วย! ถ้ามาสเตอร์ตาย หนูจะตามมาสเตอร์ไปแม้แต่ที่นรก! หนูจะอยู่กับมาสเตอร์ตลอดเวลา!」
ริกกะเกาะผมและร้องไห้และกรีดร้อง ผมลูบหัวริกกะที่เป็นแบบนั้น
ตามผมไปแม้แต่จะเป็นนรกเหรอ?
ผมไม่คิดว่าจะมีคนที่จะพูดคำนั้นกับผม
「ริกกะ-จังอยากจะปกป้องซูซูฮาระ-ซัง ใช่มั้ย? เธอไม่อยากจะให้ซูซูฮาระ-ซังตาย ใช่มั้ย? แต่เธอปกป้องเค้าได้เหรอ? เพราะริกกะจังนั้นอ่อนแอกว่าชั้น ไม่ใช่เหรอ?」
มารินะจู่ๆก็พูดสิ่งนั้นกับริกกะ เธอผู้ได้ยินคำนั้น หยุดร้องไห้ และ――
「อะไร?!」
ตาที่แดงของเธอแดงก่ำ และเสียงที่เย็นยะเยือกริกกะปล่อยเจตนาฆ่าที่แรงมากและจ้องไปที่มารินะ มารินะรับการจ้องอย่างนั้นอย่างใจเย็นจากริกกะ
เหงื่อเย็นได้ไหลผ่านแก้มผม
มารินะที่ถูกจ้องโดยริกกะ ชำเลืองมองผม จากนั้นเธอกระพิบตาข้างเดียว
――ฉันจะไม่เอาให้นายดู
นั่นคือที่ผม “เห็น” ในใจของมารินะ
“ชั้นจะไม่เอาให้นายดู” ชัดเจนว่ามันเป็นข้อความสีสื่อมาหาผม และนอกจากข้อความนั้น ผมไม่ “เห็น” ใจของมารินะ
นานะฟูชิก็มีวิธีที่จะเลี่ยงผมจากการแอบมองใจของเธอ แต่สำหรับมารินะ มันเป็นอะไรที่ต่างออกไปอย่างสิ้นเชิง
เข้าใจแล้ว เข้าใจแล้ว นี่เป็นคนที่มีความสามารถ “สมาธิ”? หมวด บี ดูเหมือนจะเป็นความสามารถที่อยู่ในระดับสูง แต่ผมมั่นใจ
มารินะมีความสามารถเหมือนผู้เชี่ยวชาญด้าน “จิตใจ” ที่เชี่ยวชายเรื่อง “จิตใจ” ในทางกลับกัน ความสามารถของผมมันเหมือนเป็น “โบนัส” เมื่อมันเป็นเรื่องของ “จิตใจ” ยังไงซะ ผมสู้กับผู้เชี่ยวชาญไม่ได้
มากกว่านั้น ผมรู้ความน่ากลัวของความสามารถของมารินะ
เพราะผมเป็นคนที่มีความสามารถพิเศษตั้งแต่กำเนิด ปรกติแล้วผมจัดการกับปัญหาได้ด้วยหน้าที่ใจเย็น โดยไม่ตั้งคำถามกับความสามารถผม
อย่างไรก็ตาม ที่บางคนที่มีความสามารถที่มากระทันหัน นั่นจะไม่ใช่สิ่งดี มันแน่นอนว่ามันจะทำให้สับสนและบ้าไป
มันควรจะเป็นอย่างนั้น แต่มารินะนั้นต่างออกไป เพราะมันเป็นความสามารถที่เชี่ยวชายในเรื่อง “จิตใจ” และมุ่งไปที่เรื่องนั้นอย่างเดียว
“สื่อจิต” ความสามารถที่จะเชื่อมต่อจิตใจ น่าจะเป็น “สมาธิ” เหมือนความสามารถของนักบำบัดโรค และนั่นคือที่มันเป็นจริง
จากคำอธิบายของฮิซูกิ มารินะมีองค์ประกอบเพิ่มเติม ที่ทำให้ใจอีกคน “ผ่อนคลาย” โดยการใช้การสื่อ ดังนั้น ไม่เหมือนการสื่อสารปรกติ มันเป็นความสามารถที่จะอยู่ในหมวด บี
ทำให้ใจ “อุ่น” พูดอีกอย่าง ความสามารถที่ทำให้จิตใจ “สงบ”
นี่อาจจะเป็นความสามารถที่ยิ่งใหญ่กว่าที่ผมจินตนาการ
「อย่างไรก็ไม่รู้ ชั้นได้เข้าใจว่าคนคิดอะไรไม่นานมานี้ นั่นทำไมริกกะ-จัง เธออยากจะปกป้องซูซูฮาระ-ซัง ใช่มั้ย? แต่เธอปกป้องเค้าได้มั้ยแม้ว่าเธอนั้นอ่อนแอกว่าชั้น? ไม่ใช่ว่ามันเป็นไปไม่ได้เหรอ?」
มารินะที่มืออยู่ข้างหลังเธอ ยิ้มและกระตุ้นริกกะ
「ชั้นอ่อนแอกว่าเธอ? ชั้นชื่นชมเธอนะ แต่ ชั้นไม่คิดว่าชั้นอ่อนแอกว่าเธอ」
「งั้น อยากจะสู้กันมั้ย?」
「เธอจะเสียใจ」
ริกกะตอบคำยั่วยุของมารินะ
「อ่ะเระ~? ชั้นตัดสินใจเรื่องนี้ได้ด้วยตัวเองได้มั้ย? ชั้นเป็นของของซูซูฮาระ-ซังนะ รู้มั้ย? ริกกะ-จังอาจจะเป็นครอบครัวของซูซูฮาระ-ซัง แต่ไม่ว่าจะเธอจะเป็นครอบครัวมากแค่ไหน ของของซูซูฮาระ-ซังจะต้องไม่เห็นแก่ตัว มันโอเคที่จะทำชั้นพังเหรอ? เห็นมั้ย มันมีมารยาทที่จะปฏิบัติกับคนที่มีความสัมพันธ์รักใคร่ ใช่มั้ยล่ะ?」
มารินะชี้นั่นออกมากับริกกะด้วยรอบยิ้ม
หลังจากที่ถูกชี้โดยมารินะ ริกกะได้ตกใจและมองผม เห็นได้ชัดว่าอารมณ์เสีย
เฮ้ย เฮ้ย เอาจริงอ่ะ? พลังของริกกะของจริงนะ แต่ถึงอย่างไร มารินะได้ควบคุมสถานการณ์แล้ว แล้วเริ่มใช้ความได้เปรียบของมัน
ตอนนี้ มารินะอยู่คนเดียว แต่เธอมีเพื่อน
เมื่อริกกะอาระเสีย นี่เป็นความเสียเปรียบอย่างท่วมท้น
「แล้วก็ซูซูฮาระ-ซังกับริกกะ-จังมาเป็นคู่ด้วย ใช่มั้น? ไม่ใช่ว่านั่นฉลาดเหรอเพราะชั้นอยู่คนเดียว? โอ้ใช่ ริกกะ-จังอ่อนแอ เพราะชั้นน่ากลัว ใช่มั้ย? เข้าใจแล้ว นั่นทำไมเธอถึงสองต่อหนึ่ง」
ในคำยั่วยุในรอยยิ้มของมารินะ ทันใดนั้น เส้นเลือดได้ปูดที่ขมับของริกกะ
「รอเดี๋ยวก่อน ชั้นจะเสริมความแข็งแกร่งของชั้น」
มารินะที่พูดอะไรแบบนั้นวิ่งไปที่ด้านข้างที่อาซาฮินะและคนอื่นอยู่
ริกกะที่กัดฟันของเธออย่างอดทน เลือดขึ้นตาและได้จ้องไปที่มารินะที่วิ่งหนี
สถานการณ์ของริกกะแย่ลงทุกจังหวะเพราะผมดูอยู่
เธอจะแพ้
ไม่นานหลังจากนั้น เธอได้กลับเข้ามา มันเป็นทามะมูชิที่มาช่วยมารินะ
「มันอะไรกัน」
ทามะมูชิที่ได้ถูกพามาโดยมารินะ ไม่เข้าใจสถานการณ์เลยซักนิด พึมพำด้วยหน้าที่สับสน
「อืม เธอคือทามะมูชิ ใช่มั้ย? หลังจากที่ชั้น “เห็น” เธอ ชั้นรู้สึกว่าทามะมูชิเก่งกว่าริกกะ-จัง แต่ด้วยมือเปล่า ริกกะ-จังยังเก่งกว่านิดหน่อย ไม่ใช่เหรอ?๋」
「นิดหน่อย? ชั้นเก่งกว่าคนที่ใช้แมลงเป็นอย่างเดียวนะ」
มันดูเหมือนคำพูดของมารินะไปสัมผัสเส้นขีดสุดของริกกะ ริกกะที่ตะโกนดึงมีเล่มใหญ่จากที่ข้างหลังเธอ และด้วยท่าที่เหมือนเธอกำลังจะกระโดดใส่
ด้านข้าง ทามะมูชิได้――
「เข้าใจแล้ว」
บางที่เพราะเธอได้สนใจในมารินะ เธอมองขึ้นไปที่มารินะและมีความสงสัยในตาสีมรกตของเธอ
ผมพูดมันเบาๆ แต่ที่มารินะพูดนั้นถูกแล้ว
ริกกะนั้นแข็งแกร่ง มันไม่ต้องสงสัย แต่ความหลากหลายของความสามารถของทามะมูชินั้นก็ดีด้วย
ทามะมูชิยังได้สู้กับริกกะอย่างตรงไปตรงมา ดังนั้นที่เธอได้สู้กับริกกะเป็นครั้งแรก เธอต้องใช้เทคนิคทางกายภาพเพื่อไปเทียบกับเธอ แล้วก็ ถ้าเธอได้แสดงความสามารถของเธอโดยไม่กังวล ริกกะจะแพ้
「งั้นชั้นจะให้ทามะมูชิสู้แทนชั้น ชั้นจะให้เธอสู้ด้วยมือเปล่าเพื่อความแฟร์」
มารินะ ทีเดินอย่างเร็ว ยืนตรงหน้าริกกะและยืดมือขวาของเธอ
「ชั้นจะเก็บมีดนั้น หรือเธอจะแพ้ถ้าไม่มีมัน?」
มารินะมีรอยยิ้มที่อ่อนโยนและพูดบางอย่างที่ยั่วยุ ถ้าเธอพูดนั่น…
「ชั้นไม่จำเป็นต้องมีมีด คนนั้น มือเปล่าก็พอแล้ว」
ริกกะตอบการยั่วยุของมารินะ และมอบมีดของเธอให้มารินะ
「ว้าว หนักอ่ะ! นี่มันมีดอะไร! ไม่ใช่มันหนักกว่าขวานอีกเหรอ!?」
มารินะที่รับมีดของริกกะมา ถือด้ามของมีดด้วยสองมือและตะโกนในความประหลาดใจ
「งั้น เธออยากจะเริ่มเกมด้วยมือเปล่ามั้ย?」
ด้วยนั่นที่พูด มารินะได้ยืนอยู่ข้างผมและถาม
「โอ้ แต่ขอโทษที ริกกะ-จังแพ้แล้ว」
ตามคำพูดของมารินะ ใบมีดได้วางอยู่บนคอของผม
ริกกะที่ได้ต้องทามะมูชิจนถึงตอนนั้นมองกลับมาและตะลึง
「อะไร?」
และเธอทำเสียงที่โง่เขลา
「ชั้นชนะแล้ว? เพราะชั้นสามารถที่จะจี้คอของซูซูฮาระด้วยมีดนี่ได้ หรือริกกะอยากจะสู้กับทามะมูชิ-จังและตัดสินผู้ชนะแม้ว่าซูซูฮาระ-ซังตายเหรอ?」
คำพูดของมารินะทำตาที่ตะลึงของเธอสั่น
「ทำไมริกกะอยากเอาชนะเกมล่ะ? มันเป็นหน้าที่ของริกกะ-จังที่จะเอาชนะเกมมั้ย? แม้ว่าชีวิตของซูซูฮาระ-ซังตกอยู่ในอันตราย มันสำคัญที่จะเอาชนะเกมมั้ย?」
มารินะมองริกกะด้วยหน้าซื่อๆระหว่างที่ถือมีดจ่อคอผม
「ทะ-ทำไมเธอพูดอะไรโง่ๆ! ไร้สาระ! โกง! เธออยากจะทำอะไรกันแน่!」
ริกกะวิจารณ์มารินะระหว่างที่ตาสั่นและอารมณ์เสียอย่างชัดเจน
「เนน่~ ริกกะ-จัง ริกกะจังอยากจะปกป้องซูซูฮาระ-ซัง ใช่มั้ย?」
มารินะที่เอามีดไปจากคอผม ยองลงหน้าริกกะ มองขึ้นไปหาริกกะและถาม
「เมื่อกี้นี้ ซูซูฮาระ-ซังบอกชั้นว่าถ้าเค้าตาย เค้าจะขอให้ริกกะจัง ใช่มั้ย? นั่นมันไม่ไตร่ตรองเหรอ? ซูซูฮาระ-ซังอยากจะตายมั้ย? ไม่ ใช่มั้ยล่ะ จากนั้นชั้นพยายามจะทำอะไรก่อน จากนั้นเกิดอะไรขึ้นกับริกกะ-จังล่ะ? จะเกิดอะไรขึ้นกับริกกะ-จังเมื่อเธอถูกยั่วยุ? ไม่ใช่มันเป็นหน้าที่ของริกกะ-จังที่ต้องปกป้องซูซูฮาระ-ซังเหรอ?」
ด้วยนั่นที่พูด มารินะให้มือของริกกะจับมีด
「ริกกะ-จังจะเป็นมีดของซูซูฮาระ-ซัง ใช่มั้ย? เธอจะใช้มีดริกกะ-จังยังไง? เธอถือมันด้วยมือ ใช่มั้ย? ริกกะ-จังและมีดเป็นหนึ่งเดียวกัน ใช่มั้ย? ถ้าเธออยากจะเป็นอย่างนั้น อย่าได้ออกจากข้างเค้า ให้ซูซูฮาระถือมันอยู่ตลอด ถ้าเธออยู่ข้างเค้ามากกว่าใครๆ ถ้ากรณีที่แย่ที่สุดเกิดขึ้นเธอต้องพาซูซูฮาระ-ซังหนีไป นั่นมันก็เป็นหน้าที่ที่ยิ่งใหญ่สำหรับมีดด้วย」
ริกกะได้ฟังคำพูดของมารินะอย่างเงียบๆ สีของความโกรธได้หายไปจากตาสีแดงของเธอ
「ซูซูฮาระ-ซังพูดว่าเค้าอาจจะตาย แค่ชั้นมันใจว่าซูซูฮาระ-ซังคิดเกี่ยวกับความเป็นไปได้หลายอย่าง และเผชิญหน้ากับความเป็นไปได้ว่าเค้าจะตาย จากนั้น ริกกะ-จัง ชั้นบอกนี่กับเธอเพราะเธอสำคัญมากๆ ถ้าริกกะจู่ๆได้ยินเรื่องแบบนั้น ชั้นมั่นใจว่ามันจะสับสน ดังนั้นชั้นบอกริกกะ-จังแบบนี้」
มารินะวางมือของเธออย่างอ่อนโยนไปที่ไหล่ของริกกะ มองดูริกกะ และจ้องตรงไปที่ตาของริกกะ
「งั้นเธอจะทำอะไรล่ะ? ได้โปรดอย่าตาย โอเคมั้ย? เธอพูดว่าเธอจะตายด้วยกัน? ไม่ ชั้นคิดว่าเธอทำได้เพราะนั่นจะลดโอกาสที่ซูซูฮาระ-ซังจะตาย จากนั้น ริกกะจัง เธอทำอะไรได้ล่ะ? เธอต้องเป็นมีดของซูซูฮาระ-ซัง เธอต้องเป็นมีดที่เย็นและคม ริกกะควรตจะฟังคำของซูซูฮาระ-ซังเท่านั้น อย่าสั่นไหว อย่าลน อย่าออกจากข้างเค้าและปกป้องซูซูฮาระ-ซัง คิดเกี่ยวกับมันนะ」
ริกกะได้ฟังมารินะอย่างเงียบๆ สีหน้าได้เข้มขึ้นอย่างช้าๆ และแสงเริ่มสว่างที่ตาสีแดงของเธอ
「ชั้นตกใจ มันเป็นสัตว์ประหลาดที่ต่างจากสาวคนนั้น อาซาฮินะ」
ทามะมูชิได้มาข้างผมและกระซิบ จ้องไปที่มารินะ
ไม่ ผมก็ตกใจด้วย อย่างที่ทามะมูชิพูด จำพวกมันต่างจากอาซาฮินะ แต่เธอเป็นสัตว์ประหลาดอย่างแน่นอน
กลุ่มที่มีมารินะจะแข็งแกร่งขึ้นอย่างแน่นอน
ที่น่ากลัวที่สุดคือตาแห่งสวรรค์ ในที่สุดผมก็เข้าใจว่าฮิซูกิพูดอะไร
ทามะมูชิผู้ที่อยู่ในหมวด ซี คาซาฮานะที่ก็อยู่ในหมวด ซี ด้วย และยูกะที่มีมนต์ ซึ่งเกือบจะไม่สามารถปราบได้ถ้าได้ฟังมัน ก็อยู่ในหมวด ซี ด้วย มารรินะและริกกะมีความสามารถสูงกว่าทั้งสามคนนั้น มันน่าทึ่งแค่ไหนกัน และตาแห่งสวรรค์เห็นสิ่งนั้น
「มา-มารินะ…-ซามะ」
ริกกะ ที่พึมพำ ได้กอดมารินะอย่างแน่นและฝังหน้าของเธอลงไปในนมที่ใหญ่
――แม่
ริกกะพึมพำในหัวใจระหว่างที่กอดมารินะ
ไม่เหมือนคาซะฮานะ ริกกะจำแม่แทบไม่ได้ อย่างไรก็ตาม เมื่อมองมารินะ เธอเห็นภาพของแม่เธอ
แม่ที่พ่ายแพ้แก่คุดัน ผู้ใช้แมลงอาวุโส
แม่ที่สู้กับคุดันตรง ถ้าเธอหนีได้ เธอจะหนี แต่มันเป็นไปไม่ได้ ดังนั้น เธอสู้ด้วยชีวิตเป็นเดิมพัน และให้คาซะฮานะและริกกะหนีได้สำเร็จ
เธอไม่ใช่แม่ที่บุ่มบ่าม เธอเป็นแม่ที่ดีที่คิดเกี่ยวกับลูกเธอและเลือกทางที่ดีที่สุดตลอด เหมือนมารินะ
มารินะที่กอดริกกะ มองขึ้นมาหาผมระหล่างที่ลูบหลังริกกะอย่างอ่อนโยน
「ชั้นได้ยินแค่นั้น แต่มันเป็นไปไม่ได้ที่จะหนีเหรอ?」
มารินะถามผมระหว่างที่มองขึ้นมาหาผม
「เธอรู้จักฮิซูกิมั้ย เธอก็มีความสามารถพิเศษ แต่ความสามารถนั้นอันตราย มันเป็นความสามารถที่ปกครองโลกได้ขึ้นอยู่กับใช่มันยังไง แต่เธอรับมือกับมันไม่ได้ และ มันอยู่ในสภาพที่อันตรายที่ถูกกลืนโดยความสามารถ ถ้าเธอถูกทิ้งไว้โดยไม่ช่วย จิตวิญญานของเธอจะดับไปในอนาคตอันใกล้นี้」
มารินะฟังผมพูดอย่างเงียบๆ
「มันไม่สำคัญว่าฮิซูกิจะใช้ความสามารถได้หรือไม่ได้ แต่ มันสำคัญที่ฮิซูกิมีความสามารถนั้น ถ้าเธอได้ถูกรับรู้ เธอจะตกเป็นเป้าแน่นอน และนี่เป็นการคาดเดา แต่เธอได้ถูกรับรู้แล้ว ถ้าพวกเค้าเริ่มเดินหมากก่อน ชั้นจะเป็นคนเสียเปรียบ ชั้นควรจะทำมันก่อนนั่นจะเกิดขึ้น นี่เป็นกลุ่มเล็กๆ แต่ “คุณภาพ” ของความสามารถนั้นดี ถ้าชั้นทำได้ดีที่นั่นมันจะมีโอกาสสูงที่จะชนะ」
มารินะที่ได้ยินคำพูดของผมหายใจออกอย่างเงียบๆ และเธอปิดตาของเธอ และเมื่อเธอเปิดตาของเธอ เธอมองมาที่ผม
「ถ้าเป็นอย่างนั้น นี่ไม่ใช่กรณีที่ว่านายไม่รู้ว่าจะทำอะไร」
「ใช่」
「ชั้นต้องวางแผนทันที」
「โอ้ มันจะยอดเยี่ยมถ้าเธอทำอย่างนั้นได้」
เมื่อเธอพยักหน้าและตอบ มารินะได้ปลอบริกกะอย่างอ่อนโยน จากนั้นผมจับมือริกกะและยืนขึ้น
「ถ้าเป็นไปได้ ชั้นอยากจะปล่อยให้ระบบการสั่งการเป็นของเธอ ชั้นอยากจะให้ทามะมูชิไปเป็นผู้ช่วย แต่ชั้นก็ต้องการทามะมูชิด้วย ชั้นเลยจะให้นานะฟูชิอยู่กับเธอ ถ้าเธอมีคำถามอะไร ถามนานะฟูชิ」
「แล้วซูซูฮาระ-ซังล่ะ?」
「อย่างแรก ชั้นต้องทำอะไรบางอย่างเกี่ยวกับฮิซูกิ เพื่อทำนั่น ชั้นจะต้องการอาซาฮินะและทามะมูชิ ชั้นก็มีพี่สาวของริกกะด้วย แต่ถ้าฮิซูกิใช้ประโยชน์ไม่ได้ คาซะฮานะจะใช้ไม่ได้ และสำหรับยูกะ ชั้นจะจัดการกับนั่นเอง」
「โอเค งั้นเมื่อชั้นได้ข้อมูลจากนานะฟูชิ ชั้นจะวางแผนและทำทันที」
「โอเค ชั้นมอบความไว้วางใจให้เธอนะ」
ทันทีที่ผมพยักหน้าและมารินะตอบเรื่องนั้น ผมรู้สึกว่าไหล่ของผมได้เบาลง
มันมีหลายอย่างที่ต้องทำ แต่ผมโล่งใจ
โอ้ เข้าใจแล้ว นี่เป็นความรู้สึกเมื่อหัวใจผม “อบอุ่น” เหรอ?
เวอร์ชั่นไม่เซ็นเซอร์อ่านได้ที่ tunwalai หรือ readAwrite
เป้าหมายเดือน 3/66
ค่าเน็ต 0/200
ค่าไฟ 0/1000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
