ตอนที่ 115
เวอร์ชั่นไม่เซ็นเซอร์อ่านได้ที่ tunwalai หรือ readAwrite
เมื่อผมเข้ามาในห้อง ยูกะผู้ที่ควรจะหลับบนเตียง ตื่นอยู่
「อา โมตะ-คุง」
ยูกะยิ้มระหว่างที่เรียกผมขณะที่ผมเข้ามาในห้อง ตาของเธอดูลน และเธอมีรอยยิ้มที่ชัดเจน
บางที่เพราะเธอเพิ่งตื่น แต่มันดูเหมือนเธอได้หลับมาซักพักแล้ว
ทันใดนั้น วิสัยทัศน์ของผมขุ่นมัว
หัวใจของผมเต้นเร็วมากดูเหมือนจะระเบิด
การหายใจของผมได้หยาบ
ทั้งตัวของผมเหงื่อออก
และ――
เอ็นของผมแข็งอย่างผิดปรกติ และความใคร่ที่ถูกกระตุ้นง่ายๆได้เพิ่มขึ้นอย่างไม่มีจำกัด
ผมอยากจะทำ ผมอยากจะทำผู้หญิง ผมอยากจะทำรูเนื้อและแทงมันอย่างไร้ความปราณี
ผมอยากจะมีความสุขกับน้องหนูที่แน่นและนุ่ม ที่ปกคลุมไปด้วยน้ำกามถึงจุดลึกที่สุด และปล่อยความปรารถนาของผมออกมา จนกว่าผมจะพอใจ
จากนั้น สาวคนหนึ่งสะท้อนในภาพที่ขุ่นมัวของผม
เธอมีผมที่กึ่งยาวและดวงตาที่โต ที่มันดูง่วง
จมูกที่เล็กแต่เข้ากับหน้า และปากที่งดงาม ที่มีสีชมพูอ่อน
ผิวของเธอขาว คอของเธอบอบบาง และรอยปูดที่ใหญ่ดันเสื้อแจ็กเก็ตของเธอที่หน้าอก
แม้ว่าเธอยังเด็ก แต่ตัวของเธอสุกงอม ผมรู้รสชาติมันเพราะผมได้ลองมันแล้ว
ผมอยากจะกิน กินตัวของผู้หญิงตรงหน้าผม
ผมยากจะทำให้เธอแปดเปื้อนตั้งแต่หัวถึงนิ้วเท้า และทำกับรูเนื้อจนกว่าผมจะพอใจ
ไม่ คิดมันอีกครั้ง
ยานี้ไม่ได้ทำมา “สำหรับมนุษย์” มันเป็นยาที่สร้างเพื่อบางสิ่งที่เหนือมนุษย์ เหมือนทามะมูชิและริกกะ ดังนั้น ไม่มีปัญหาแม้ว่าความโหดร้ายของผมเพิ่มขึ้นเล็กน้อย ถ้าอีกฝ่ายเป็นทามะมูชิหรือริกกะ
แต่เมื่ออีกคนเป็น “แค่มนุษย์”
ไม่ นั่นไม่ใช่ มารินะยังมีความสุขเกินตัวได้ แม้ว่าเธอเป็นแค่มนุษย์ เพราะเธออยากจะถูกทำ
ปัญหาคืออีกคนคือยูกะ
ยูกะเป็น “เพื่อนที่มีเป้าหมายเดียวกัน” เธอเป็นเพื่อนที่มีเป้าหมายเดียวกัน” ที่จะไปกับเรา “ที่เราอยู่” ที่ในที่สุดเราจะไปถึง
ผมไม่รู้ว่าจะไรจะเกิดขึ้นกับใคร นอกจาก “เพื่อนที่มีเป้าหมายเดียวกัน” แต่ “เพื่อนที่มีเป้าหมายเดียวกัน” นั้นต่างออกไป เธอพูดว่าเธออยากอยู่กับผม เพราะเธอได้ยอมทิ้งหลายๆอย่าง สำหรับสาวที่โง่แบบนี้ ผมไม่ถือที่จะพนันชีวิตของผม
แม้ว่าพูดอย่างนี้แล้ว ผมข่มขืน “เพื่อนที่มีเป้าหมายเดียวกัน” ไม่ได้
ผมทำแบบเดียวกันกับยูกะ ที่โดนข่มขืนมาตลอดไม่ได้
มากกว่านั้น ผม…รักยูกะ
「ว-วิ่งหนีไป ยูกะ…」
ผมจับหน้าผากของผมด้วยมือขวาและพึมพำ จากนั้นกัดฟันของผม
เหตุผลของผมพังทลายตอนไหนก็ได้ แต่มันยังโอเคอยู่
「เอ๋? วิ่งหนี? ทำไม?」
ผมรู้สึกถึงเส้นเหตุผลของผมสั่นเมื่อผมได้ยินเสียงของยูกะ
ในภาพที่ขุ่นมัว ผมเห็นยูกะเอียงหัวของเธอและยิ้มได้
ได้โปรด หยุดรอยยิ้มที่ไร้การป้องกันนั่น ผมไม่ได้ปรกติตอนนี้
ผมเกลียดเป็นผู้ชายที่ไม่มีเหตุผล นั่นทำไมผมต้องมีสติ
ยูกะเป็น “เพื่อนที่มีเป้าหมายเดียวกัน” มันแย่ที่จะข่มขืน “เพื่อนที่มีเป้าหมายเดียวกัน”――
ผมจับนิ้วชี้มือซ้ายด้วยมือขวาและทำให้มันเจ็บ
「คุ」
เสียงกร้อบของกระดูกก้องอยู่ในตัวผม และความเจ็บปวดคืนเหตุผลมาให้ผม
เพราะทั้งหมดมีสิบนิ้วถ้าผมกำมือข้างหนึ่งไม่ได้ ผมจะหักนิ้วไม่ได้ แต่เมื่อถึงเวลานั้น ผมฟาดมันกับกำแพงได้
อย่างไรก็ตาม――
「เหี้ย」
ผมใส่ความตั้งใจลงไป แต่มันไม่หักง่ายๆ นิ้วของผม “ยืดหยุ่น” อย่างคาดไม่ถึง
ผมตัดสินใจจะใส่พลังเข้าไปอีกครั้ง เก็บแรงส่งและกำลังจะหักมันทั้งหมดทีเดียว
「อย่าทำมัน」
เสียงที่ผมได้ยินหยุดตัวของผม
อะไ ผมขยับไม่ได้ ตัวผมขยับไม่ได้เลยซักนิด
ยูกะสะท้อนอยู่ในภาพที่ขุ่นมัวของผม
ยูกะที่ ไม่ยิ้มแล้ว ได้จ้องตรงมาที่ผม
มนต์
นั่นมันน่าทึ่ง มันพูดว่าพฤติกรรมของอีกคนถูกขัดขวางได้ทันที เมื่อแค่พูดออกมา
มากกว่านั้น ตัวของผมขยับไม่ได้ แต่มันเป็นไปได้ที่จะหายใจ
ถ้าเธอหยุดตัวของผมอย่างสมบูรณ์ ผมจะตาย อย่างไรก็ตาม ผมไม่รู้สึกความรู้สึกอันตรายถึงตายในสถานการณ์ปัจจุบัน
เข้าใจแล้ว ผมเข้าใจความสามารถได้นิดหน่อย
ไม่ดีเลย
ยูกะพูดอย่างนั้น
ยูกะไม่ได้พูดว่าไม่ให้ผมขยับ แต่ผมขยับตัวไม่ได้
คำพูดของเธอไม่ได้สะท้อนสิ่งที่เธอจะสื่อ คำพูดมันเป็นแค่ตัวกลาง แต่อารมณ์ของเธอมากกว่าที่ดูเหมือนจะมีผลตรงนี้
ข้อเสียของความสามารถของระยะของเสียง แต่ขึ้นอยู่กับว่าเธอใจใช้มันยังไง มันเป็นความสามารถที่มีผลอย่างมาก
「มันโอเค โมตะ-คุง」
ยูกะคลานสี่ขาบนเตียงระหว่างที่พูดอย่างนั้น
ทันใดนั้น ผมเสียพลังจากตัวของผม
โอเค ผมโอเค ใช่ ผมโอเค
ภาพที่ผมเห็นชัดเจนขึ้น และไม่มีจุดบอดรอบ 360 องศา
หัวใจของผมสงบลงอย่างรวดเรา
ผมรู้สึกถึงเหงื่อที่ไม่น่าพึงพอใจที่ออกมาเป็นจำนวนมาก
ผมยังความใคร่เต็มที่อยู่ แต่ความคิดของผมชัดเจนอย่างน่ากลัว
「โมตะ-คุง มันโอเค」
「โอ้ ชั้นโอเค」
「โมตะ-คุงใจเย็นตลอด」
「โอ้ว ชั้นใจเย็นตลอด」
「และโมตะ-คุงแข็งแกร่ง」
「โอ้ว ชั้น――」
ผมแข็งแกร่ง
ผมรู้สึกถึงกระแสไฟฟ้าวิ่งผ่านสมองของผมอย่างชัดเจน
กระแสไฟฟ้าแล่นผ่านตัวของผมอย่างทั่วถึง
กล้ามเนื้อที่มันบวม ได้บวมมากขึ้นอีก
ตัวของผม ที่ผม “เห็น” ได้จากความสามารถของผมแข็งแรงขึ้นอย่างรวดเร็ว
ผมแข็งแกร่ง ผมแข็งแกร่ง ผมแข็งแกร่ง
「ชั้นแข็งแกร่ง」
「ใช่! โมตะแข็งแกร่งที่สุด」
ผมรู้สึกถึงบางอย่างแปลกไป
มือผมได้เข้าใจพลังที่ยิ่งใหญ่
ตัวของผมร้อนขึ้นมาก และมันสบาย
มันเหมือนเครื่องร้อน
มันเหมือนเครื่องจักรที่หมุนวนด้วยความเร็วสูง
และพลังเอ่อล้นอย่างไม่จบไม่สิ้น
แต่ ตัวของผมที่มันรู้สึกแปลกแม้ว่าความคิดผมจะชัดเจน และความใคร่ของผมขึ้นมาอย่างรวดเร็ว
นี่ไม่ใช่การอาละวาด บางทีมันเป็นเพราะศักยภาพของผมถูกดึงออกมาจะมีเหตุผลมากกว่า
โดยธรรมชาติอย่างมาก ถูกต้องอย่างมาก
「โอ้ว ชั้นแข็งแกร่งที่สุดได้」
ความมั่นใจที่ท่วมท้นเด้งขึ้นมา
ผมแข็งแกร่ง ผมแข็งแกร่งที่สุด
บางคนจะแข็งแกร่งกว่าผม อย่างไรก็ตาม ผมจะเข้าใจด้วยความสามารถของผม ใช้กำลังทั้งหมดของผม หาจุดอ่อนของศัตรู และกำจัดเขาด้วยวิธีที่ขี้ขลาดและลับๆล่อๆ โดยไม่ลังเล
ใช่ ผมแข็งแกร่งที่สุด ผมจะเป็นคนที่แข็งแกร่งที่สุดโดยใช้ทุกวิธี และ――
「ยูกะ」
「หืมม?」
ยูกะ ที่คลานอยู่ที่ขอบเตียง มองขึ้นมาหาผมและเอียงหัวของเธอ
「ชั้นรักเธอ」
มันธรรมชาติมากเกินไป ผมช่วยไม่ได้นอกจากจะพูดมัน
「……คะ?」
ด้วยเหตุผลบางอย่า ตาของยูกะดูเหมือนจะประหลาดใจ
โอ้ใช้ ผมไม่ระวังว่าผมพูดอะไรออกไป
ผมรักยูกะ แต่มันไม่เหมือนกันกับยูกะ
ยูกะอยากจะอยู่ด้วยกันกับผม และผมได้ชิมกายของเธอหลายครั้งแล้ว
ยูกะอนุญาติให้ผมโอบกอดเธอ
ดังนั้นผมเข้าใจเธอผิด
ไม่ว่าเธอจะรักผมหรือไม่ หรือการที่เธออนุญาตผมโอบกอดเธอ มันคนละเรื่องกัน
งั้น ผมแค่ต้องกล่อมเธอ
ด้วยกำลังและความใคร่ทั้งหมดของผม ผมยิ้มให้ยูกะและนั่งลงบนเตียง
「ยูกะ ชั้นอยากจะกอดเธอ ชั้นอยากจะให้เธอรักชั้นถ้าเธอทำได้」
ผมเอื้อมมือไปหาขาของยูกะด้วยนิ้ว และกระซิบใส่หูเธอระหว่างที่ยกหน้าของยูกะ
「…ได้!? เอ๋!? โมตะ-คุง!?」
หน้าของยูกะแดงสดทันที และชัดเจนว่าเธอสั่น
นี่มัน…ความหวัง
ได้เลย มากดดันมันอีก กดันมันมากกว่านี้อีก
「ยูกะ ได้โปรด รักชั้น ชั้นอยากได้หัวใจของเธอ ชั้นอยากจะจบอยู่ในความใคร่ของกันและกันและเชื่อมต่อหัวใจของเรา」
「เเเเเเอออออ๋!? ด-เดี๋ยว!? เกิดอะไรขึ้น โมตะ-คุง!?」
ยูกะช่วยไม่ได้นอกจากจะใจร้อนกับคำพูดของผม
เธออายมากจนเธอร้องและตั้งคำถาม
อย่ายอมแพ้ ผมต้องกดดันเธอ
จากนั้น ผมรู้ตัวว่าหัวใจของยูกะ “มองไม่เห็น” มากกว่านั้นแม้ว่าตัวของเธอใส่ ผมไม่ “เห็น” ตัวของเธอ
เหมือนกรณีของมารินะ มันเป็นไปได้ที่คนที่มีความสามารถแทรกแซงจิตใจจะป้องกันความสามารถของผมได้เหรอ?
ยังไงซะ ผมน่าจะอยู่ในหมวดหมู่ของการแทรกแซงจิตใจ แต่มันเหมือนแค่ “โบนัส” ยังไง ผมก็เอาชนะโปรที่เชี่ยวชาญมันไม่ได้
ดี นั่นดี มันดีที่จะกดดันเธอเพราะหัวใจเธอ “มองไม่เห็น”
「โมตะ-คุง? เนน่~ โมตะ-คุง เกิดอะไรขึ้น? ตอนนี้ โมตะ-คุงแปลกๆนะ ไม่ใช่เหรอ?」
ยูกะที่นั่งอยู่บนเตียง มองขึ้นมาหาผมด้วยความวิตกกังวล
ผมแปลกเหรอ? จริงอ่ะ? ผมคิดว่าผมปรกตินะ
「หืมม?」
รอเดี๋ยว ยูกะพูดว่าผมแปลก ผมไม่มั่นใจกับคำพูดนั้น
ทำไมผมไม่มั่นใจ?
ผมรักยูกะ แต่ที่ทามะมูชิพูด มนต์ได้โดนผมแล้ว
ตินนี้ ผมแข็งแกร่งกว่าปรกติ แต่นั่นก็น่าจะเป็นมนต์ของยูกะ
ยูกะพูดว่าผมแปลก
ถ้ามนต์มีผล ทำไมผมไม่คิดว่าผมแปลก?
ที่พูดว่าผมไม่คิดอย่างนั้น――
พูดถึงแล้ว ฮิซูกิได้พูดว่า ความสามาตรๆมนต์ของยูกะเรียกว่า “เร็งเง*” ซึ่งเป็นความสามารถระดับสูงในหมู่ความสามารถของระบบเดียวกัน อย่างไรก็ตาม เนื่องจากข้อจำกัด เธอถูกจัดไว้ต่ำ
«TLN: ดอกบัว»
อะไรคือ “เร็งเง”? เธอหมายถึงอะไร?
ถ้าคิดมันง่ายๆ มันคือดอกบัว
มันเป็นดอกบัวที่ผมเคยเห็นมาก่อน ต้นอ่อนสีชมพูที่บานอยู่ในยูกะ
นั่นคือดอกบัว
มันเกี่ยวข้องกับนั่น
「ยูกะ ขอเวลานิดนึงได้มั้ย?」
ผมจับไหล่ของยูกะระหว่างที่ถามเธอ จ้องตรงๆไปที่ยูกะ
「เอ๋? อา อึน ได้」
ยูกะที่ถูกจับไหล่ทั้งสองข้างโดยผม พยักหน้าของเธอระหว่างที่แก้มย้อมเป็นสีแดง
「บอกให้ชั้นหายไป」
「อะไร?」
「ได้โปรด พูดมัน มันเป็นการทดลองนิดหน่อย」
ยูกะที่จ้องมาที่ตาของผม ไม่ตอบเพราะเธอไม่อยากพูดมัน แต่เธอพยักหน้า
「หะ-หายไป」
ยูกะ ที่มีหน้ามีปัญหา เลี่ยงสายตาไปจากผมและพึมพำมันเงียบ
เสียงของยูกะเงียบ ผมได้ยินมันชัดเจน แต่กระนั้น เธอไม่อยากให้ผมหายไปจากที่นี่
「ได้โปรด แต่บอกชั้นให้กอดเธอครั้งนี้」
「เอ๋? อา ได้」
ยูกกะพยักหน้า ด้วยการตอบตรงๆ ไม่เหมือนเมื่อเธอบอกให้ผมหายไป
「กอดชั้น?」
「ไม่ต้องคิดเลย」
ถูกขอโดยยูกะ ผมกอดเธอด้วยกำลังทั้งหมดของผม
เธอนุ่มและกลิ่นหอม เพราะทั้งหมด ยูกะนั้นดีที่สุด
นั่นไม่ใช่อย่างนั้น ผมกอดยูกะด้วยความตั้งใจของผมเอง แต่นี่น่าจะเป็นผลของมนต์
ผมกอดยูกะด้วยความตั้งใจของผมเอง
ความรู้สึกนั้นน่าจะเป็นข้อพิสูจน์ว่ามนต์มีผล
「มัน มันเจ็บนิดหน่อย แต่…ชั้นมีความสุข」
ยูกะยิ้มพร้อมหูของเธอแดง ระหว่างที่หน้าเธอบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บ
ผมตกใจและผ่อนคลายพลังการกอด
มนต์มีผล แต่มันไม่ได้ผลเมื่อกี้นี้
ถ้ามันมีผลอย่างไม่เลือกปฏิบัติ แม้ว่ามันไม่ตรงกับเจตนาของยูกะ มนต์ควรจะมีผล
มันมีผลเมื่อยูกะคิดว่า “เธออยากให้สิ่งนั้นเกิดขึ้นจริง”?
ไม่ ผมคิดว่ามันต่างออกไป
ผมไม่คิดว่า “ข้อจำกัด” ที่ฮิซูกิพูดเป็นสิ่งที่หวาน
ข้อจำกัดอาจจะหมายถึงว่าเธอใช่ไม่ได้แม้ว่าเธออยากใช้มัน
ผมอยากจะพิสูจน์ เพราะความสามารถ คือความสามารถ
ยังไงซะ บอกให้ผมหายไปไม่ได้ผล แต่ผมลดการป้องกันลงไม่ได้ แม้ว่าในตอนนี้ มันดูไม่ค่อยอันตราย
ด้วยความสามารถของมารินะ มันเป็นไปได้ที่จะรู้รายละเอียดของความสามารถของยูกะ
「เนน่~ เนน่~ โมตะ-คุง」
ผมตกใจโดยเสียงของยูกะ
ยูกะที่นั่งอยู่บนเตียง มือของเธอเข้ามาที่หว่างขาของผมและมองผมด้วยสายตาที่มองขั้นมา
เสื้อผ้าของเธอก็มองทะลุได้ด้วย
ระหว่างที่มือของเธออยู่ที่หว่างขาของผม มือของผมกำหน้าอกของเธอ และดึงมันขึ้น
มันเล็กกว่ามารินะ แต่เธอมีนมพอที่จะเรียกได้ว่านมใหญ่ มากกว่านั้น ลานนมสีชมพูดสามารถถูกเห็นได้ และหัวนมก็แข็งอย่างชัดเจน
「โมตะ-คุง นายแข็งตลอดเวลาตั้งแต่เมื่อกี้นี้แล้ว ไม่ใช่เหรอ?」
ยูกะที่แก้มยอมเป็นสีแดง ตาแฉะ และกระซิบคำหวาน จากนั้นเธอชำเลืองมองบางอย่าง
ตาของยูกะมาที่หว่างขาของผม
น่าจะเป็นเพราะความสามารถของยูกะ ผมได้ความสงบกลับคืนมา แต่ความใคร่ผมสูง เพื่อพิสูจน์สิ่งนั้น หว่างขาของผมบวม ดังนั้นมันเห็นได้แม้แต่ข้างนอกกางเกง
「ถ้านายโอเค ชั้นควรจะบริการนายมั้ย?」
เสียงกระซิบหวานของยูกะแทงสมองของผม
แม้ว่าผมสามารถทำมันได้ ผมได้บอกอะไรแบบนี้ ด้วยตาและเสียงแบบนี้
「โอ้ นั่นโอเคเหรอ?」
「ได้ ♥ ปล่อยมันให้ชั้น ♥」
ยูกะพยักหน้าด้วยรอยยิ้มที่ใหญ่ และเธอหันหน้าเข้าหาหว่างขาของผม
จากนั้น เธอเลียปากของเธอ
ด้วยนั้นในใจ ผมช่วยไม่ได้นอกจากจะกลืนน้ำลาย
เวอร์ชั่นไม่เซ็นเซอร์อ่านได้ที่ tunwalai หรือ readAwrite
ขอบคุณสำหรับเงิน 100 บาท
ขอบคุณสำหรับเงิน 30 บาท
เป้าหมายเดือน 4/66
ค่าเน็ต 200/200
กาแฟ 180/300
ค่าไฟ 20/1000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: “wayuwayu แปล”
