ตอนที่ 118
เวอร์ชั่นไม่เซ็นเซอร์อ่านได้ที่ tunwalai หรือ readAwrite
ยูกะกอดกับผมแล้วหัวเราะอย่างน่ารัก มีรอยยิ้มจางๆบนหน้าของเธอและมันสงบมาก
แสงส่องสว่างผ่านช่องว่างของผ้าม่านที่ปิด มันดูเหมือนเช้าได้มาถึงก่อนที่ผมจะรู้มัน
บางทีผลของยาได้หมดไปแล้ว ดังนั้นความใคร่ที่ขึ้นมาของผมบรรเทาลง และเอ็นผมเหี่ยว
ทันใดนั้น ความวิตกกังวลได้มาที่ใจของผม
เอ็นที่มันกระฉับกระเฉงได้เสียแรงจูงใจ
ผมลืมที่จะยืนยันสิ่งที่สำคัญกับทามะมูชิ มันคือผลข้างเคียงของยา
ผลข้างเคียงมันคือความใคร่ที่สู่งลิ่วและการผลิตอสุจิจำนวนมาก ซึ่งมันน่ากลัว ผมมีปัญหาแล้วตอนนี้
ไม่ เพราะทามะมูชิได้ผลิตพลังแมลงไม่จำกัดสำเร็จด้วยการมีเซ็กส์กับผม มันจะเป็นปัญหาถ้าผมทำมันไม่ได้ และถ้ามันมีผลข้างเคียง เธอจะบอกมันล่วงหน้าก่อนแน่นอน
「…ชั้นกังวลเกี่ยวกับทามะมูชิ」
ทามะมูชินั้นพึ่งพาได้ แต่เธอดูเหมือนเธอชอบลืมจุดสำคัญ
การที่มีเทคนิคต้องห้ามอยู่กับเธอ ทำให้เธอเป็นคนที่ต้องถูกจับ และเธอเคยโดนไล่ตามโดยองค์กรอนุรักษ์ธรรมชาติ
แม้ว่าค่าความสามารถของเธอสูง มันถูกใช้ในโลกใต้ดิน
เมื่อเธอไม่เป็นมิตรกับผม เธอจะสามารถสู้ได้ดีกว้าถ้าเธอโจมตีระยะไกล แต่เธอเลือกที่จะโจมตีระยะใกล้
มันเป็นที่เธอชอบลืมจุดสำคัญ นั่นทำไมผมช่วยไม่ได้ นอกจากจะกังวลกับมันจริงๆ
「หืมม」
ยูกะ ที่หลับอยู่ ส่ายและปล่อยเสียงที่เบาออกมา จากนั้นวางมือของเธอไปที่หลังผมและกอดผมอย่างแน่น
「โมตะ-คุง ♥」
ยูกะพึมพำพร้อมกับตาที่ปิด ผ่อนคลายสีหน้าของเธออย่างมีความสุข และเธอเริ่มยิ้มอย่างน่ารักอีกครั้ง
ผมยกหัวยูกะอย่างอ่อนโยนและนำแขนของผมเข้าไปใต้หัวของยูกะ จากนั้นผมวางมือไปที่หลังของเธอและกอดเธออย่างแน่น
ยูกะยิ้มระหว่างที่ปิดตา
นมใหญ่ของยูกะกดกับท้องของผม
ผมรักนม โดยเฉพาะนมของยูกะนั้นน่าตื่นเต้นด้วยการแค่เห็นมัน แม้อย่างนั้น ผมไม่มีความต้องการทางเพศหรือความตื่นเต้นอะไรเลย
ผมวิตกกังวล ผมกังวลจริงๆ
อย่างแย่ที่สุด ผมต้องได้ยาจากทามะมูชิ เพื่อรักษาความไร้ความสามารถนี้ ถ้ามันมียาแบบนั้นน่ะนะ
แต่ผมต้องถามมันกับทามะมูชิจริงๆ
ไม่ว่าอย่างไร――
「ยังไงซะ ชั้นควรจะทำอะไรดี?」
แผนดั้งเดิมคืออธิบายมนต์กับยูกะ ว่ายูกะได้ปลุกพลังพิเศษของเธอให้ตื่น และผมอยากจะรู้รายละเอียดของความสามารถของยูกะโดยใช้ความสามารถของมารินะ
สื่อจิตมีความสามารถที่จะสื่อสารกับคนอื่นโดยไม่ต้องใช้เสียง พูดอีกอย่างคือ เป็นความสามารถที่แทรกแซง “จิตใจ” ของคนที่โดนความสามารถ
ในความเป็นจริง มารินะ “แอบดู” ใจผมได้
อย่างไรก็ตาม เพราะยูกะยังไม่รู้ความสามารถ “เอ็กซ์เรย์” ของผม ความสามารถของมารินะอาจจะใช้ไม่ได้
ในทางกลับกับ ความสามารถของยูกะคือการใช้เสียง ไม่ พูดให้ถูก เธอใช้คำเพื่อใช้งานความสามารถ
มารินะและยูกะ ความสามารถของพวกเธอทั้งสองคนตรงข้ามกัน
「ชั้นไม่อยากให้ใครมา “ดู” ใจของชั้น」
ผมก็เป็นคนที่มีความสามารถแบบเดียวกัน แต่ผมไม่รู้สึกดีเมื่อผมคิดว่าเธอสามารถที่จะ “มอง” เข้ามาในใจผมได้
และยูกะก็ด้วย ผมคิดว่าเธอมีความทรงจำที่เธออยากจะซ่อนและไม่อยากนึกถึง
ระหว่างนั้น ตอนนี้――
ยูกะกอดผมอย่างแน่น และนอนด้วยรอยยิ้ม
ไม่ใช่ว่าผมควรจะอธิบายมันตรงๆเหรอ? ไม่ใช่ผ่านบางคน?
ผมไม่รู้รายละเอียดของความสามารถของยูกะ ถ้าผมอธิบายมันคนเดียว มันอาจจะเกิดการเข้าใจผิด ผมอาจจะบอกความรู้ที่ผิดพลาดกับเธอ
อย่างไรก็ตาม แม้แต่ผมจะบอกเธออย่างบังคับ ผมคิดว่าผมควรจะอธิบายมันกับยูกะตรงๆด้วยตัวผมเอง
จากนั้น ยูกะตื่นขึ้น แต่ผมกอดเธอโดยไม่พูดอะไร
ยูกะไม่พูดอะไรด้วยเหมือนกัน เธอปิดตาของเธอ ยิ้ม และถูกโอบกอดโดยผม
หลังจากซักพัก ผมตัดสินใจที่จะอธิบายมันกับยูกะ
ผมยืนขึ้น เรียกยูกะ หันหน้าหาเธอแล้วนั่งบนเตียง
จากนั้น ยูกะเอียงหัวของเธอ
ผมบอกยูกะก่อนเลยว่าผมเป็นสาเหตุ ของสิ่งที่ผมกำลังจะอธิบาย
เพราะผม เธอได้ความสามารถพิเศษ และมันกลายเป็นการยากสำหรับเธอที่จะใช้ชีวิตอย่างคนปรกติ ถ้าเธอถูกรู้ว่าเธอมีความสามารถพิเศษ เธอจะถูกปฏิบัติอย่างสัตว์ประหลาด และตกเป็นเป้าของความสงสัย หรือถูกขับไล่เพื่อกำจัดเธอ
ผมบอกยูกะ
มากกว่านั้น ผมตัดสินใจที่จะเป็นศัตรูกับคุดัน
องค์กรอนุรักษ์ธรรมชาติมีคนหลายคนที่มีความสามารถพิเศษ และองค์กรของคุดันดูเหมือนจะมีกำลังและอิทธิพลมากกว่า แต่องค์กรอนุรักษ์ธรรมชาติยังมีพลังที่ยิ่งใหญ่ ที่จะเมินไปเฉยๆไม่ได้ แม้ว่าผมคิดว่ามันเป็นการฆ่าตัวตาย ผมปฏิเสธไม่ได้ว่าผมไม่เป็นมิตรกับองค์กรพวกนี้
มีโอกาสที่จะชนะ แต่เราจะรอดชีวิตกลับมาเหรอ?
อย่างไรก็ตาม――
「เพราะชั้น เธอเสียที่ที่จะมีชีวิตอยู่」
ผมบอกยูกะแบบนั้น
ผมยกโทษให้คุดันไม่ได้ ผมต้องฆ่าเธอ
นอกจากความแค้นของผม ถ้าเรากำจัดคุดันได้ องค์กรอนุรักษ์ธรรมชาตจะแค่ดูเราอย่างเดียว
ไม่ แทนที่จะดูเรา พวกเขาจะกลัวเรา
และคอของคุดันก็เป็นวัตถุดิบในการเจรจากับพวกเขาได้ด้วย
「แต่การต่อสู้นี้คือการต่อสู้ที่จะสร้างที่อยู่ของเรา」
ขณะที่ผมมองตรงไปที่ยูกะและพูดอย่างนั้น ผมก้มหัวให้ยูกะ
「พลังของเธอหาที่ทดแทนไม่ได้ในการต่อสู้นี้ ดังนั้น ได้โปรด ช่วยชั้น」
ยูกะยิ้มขณะที่ผมพูดระหว่างที่ก้มหัว
ยูกะวางมือของเธอไว้ที่ไหล่ของผม และยกหัวของผม
「ชั้นไม่ค่อยเข้าใจเรื่องราวจริงๆ แต่ความรู้สึกของโมตะ-คุงถูกอธิบายอย่างเต็มที่มาให้ชั้น ดังนั้นชั้นปฏิเสธมันไม่ได้หรอก จริงมั้ย?」
ระหว่างที่วางมือลงบนไหล่ของผม ยูกะจ้องมาตรงๆที่ผมและยิ้ม
「โมตะ-คุงเคยพูดไว้ว่านายไม่ต้องถามชั้นทุกครั้งเพราะชั้นเป็นของของนาย」
คำนั้นคือทุกอย่าง นั่นคือคำตอบของยูกะ
「ดั้งเดิมแล้ว ชั้นไม่มีที่ที่จะอยู่」
ยูกะเปิดปากของเธอ และแสดงหน้าที่เศร้า
「พ่อและแม่ของชั้นรู้ว่าชั้นถูกข่มขืนโดยคนหลายคน แต่พวกเค้าไม่พูดอะไร พวกเค้าไม่ทำอะไร ในทางตรงกันข้าม พวกเค้ามองดูชั้นเหมือนสกปรก พวกเค้าแค่กังวลเกี่ยวกับโลกของพวกเค้าเอง แต่ชั้นไม่ได้เกลียดพวกเค้าเพราะตัวชั้นเองที่เป็นคนไม่ดี แต่ชั้นไม่มีความเสียใจเลย ชั้นเลือดเย็นมั้ย?」
ยูกะเอียงหัวของเธอด้วยรอยยิ้มบนหน้า
ไกลจากความช่วยเหลือ พ่อแม่ของเธอเห็นลูกสาวเป็นสิ่งสกปรก
เหตุผลที่พวกเขาไม่รายงานกับตำรวจ น่าจะเพราะยูกะยอมจำนนกับพวกนักเลงโดยสิ้นเชิง
ถ้ายูกะพูดมันมันเป็นการกระทำที่เธอตั้งใจทำมัน มันจะเป็นตัวยูกะและครอบครัวของเธอเองที่โดนวิจารณ์
นั่นทำไมพ่อแม่ของยูกะชอบที่จะปกป้องโลกของพวกเขาเองมากกว่า และมองดูลูกสาวเหมือนสิ่งสกปรก
เธอเป็นคนเลือดเย็นมั้ย ที่เธอทิ้งพ่อแม่แบบนี้?
ผมไม่มั่นใจที่จะพูด เพราะผมก็ทิ้งพ่อแม่ผมด้วย ผมอยากพูดว่าเธอไม่ใช่คนที่เลือดเย็น
「ชั้นอยากจะพูดว่าเธอไม่ใช่คนเลือดเย็น แต่จากใจแล้ว ชั้นไม่รู้」
ผมคิดว่าคำตอบที่คลุมเครือแบบนี้มันขี้ขลาด แต่นั่นเป็นเจตนาจริงๆของผม
「ชั้นตกใจ โมตะ-คุงมีเวลาที่ตัดสินใจทันทีไม่ได้ด้วย」
ยูกะที่เอามือปิดปากของเธอพูดแบบแหย่ๆ
「อ๋า?」
「เพราะโมตะ-คุงเป็นคนที่ตัดสินใจได้ทันที ไม่ว่ามันจะถูกหรือผิด」
「อา อือ…อย่างนั้นเหรอ?」
「นั่นใช่แล้ว」
ยูกะที่เห็นผมเกาหัวของผม หัวเราะคิกคัก
「ชั้นขอโทษ ชั้นได้ทิ้งพ่อแม่ของชั้น ดังนั้น ชั้นมีปัญหาที่จะตอบเรื่องนั้น ในกรณีของชั้น พ่อแม่ของชั้นไม่ใช่คนที่รับผิดชอบ ดังนั้น ชั้นมันใจว่าชั้นเป็นคนที่เลือดเย็น」
เมื่อผมตอบยูกะระหว่างที่เกาหัว ยูกะส่างหัวของเธอ และหัวเราะด้วยหน้าตาที่มีปัญหา
「ถ้าโมตะ-คุงขอให้ชั้นทิ้งพ่อแม่ของชั้น ชั้นจะพูดว่าชั้นไม่อยากเป็นคนที่เลือดเย็น แต่ชั้นมันใจว่ามันเป็นคำตอบที่ยาก」
ยูกะหัวเราะด้วยรอยยิ้ม พูดอย่างนั้นและแลบลิ้นของเธอออกมา
「โอ้ ชั้นได้เป็นสัตว์ประหลาดแล้ว ชั้นเป็นอะไรที่คล้ายกับโมตะ-คุงแล้ว」
ยูกะมีความสุขอย่างแปลกประหลาด ที่จะพูดอะไรที่ปรกติเธอจะพูดระหว่างที่เธอหดหู่
「ชั้นขอโทษ ชั้นเชื่อมันไม่ได้ เพราะ ชั้นไม่ได้รู้สึกมัน แต่…」
ยูกะ หัวเราะดั่งเธออาย พูดแบบนั้น
「ชั้นจะทำเต็มที่เพื่อที่จะเชื่อ เพราะ นั่นเป็นสิ่งที่โมตะ-คุงพูด ชั้นเลยมั่นใจว่ามันเป็นความจริง งั้น ชั้นจะทำเต็มที่เพื่อที่จะเชื่อมัน」
ยูกะ ที่พูดกับตัวเธอเอง พยักหน้าหลายครั้ง เหมือนจะทำให้ตัวเธอเองมั่นใจ
แม่ว่ามันง่ายที่จะเชื่อ มันทำให้ผมสงสัยว่าเธอเข้าใจมันจริงๆมั้ย นอกจากนี้ ผมไม่อยากให้เธอคิดถึงมันเบาๆ เพราะมันสำคัญมาก
แต่ยูกะพูดว่าเธอจะทำดีที่สุดเพื่อที่จะเชื่อมัน
เธอไม่เข้าใจ และเธอไม่มีความมั่นใจที่จะยอมรับมันทันที แต่เธอยังจะทำให้ดีที่สุดเพื่อที่จะเข้าใจมัน และเธอจะทำให้ดีที่สุดเพื่อที่จะยอมรับมัน
โดยไม่สับสน หดหู่ วิจารณ์ผม ยูกะมีคำตอบของเธอเอง
มากกว่านั้น ความไม่มั่นคนที่ยูกะรู้สึกได้หายไป
「มันถูกปลุกให้ตื่น?」
ขณะที่ผมพึมพำ ผมเอื้อมมือของผมออกไป และดึงยูกะเพื่อกอดเธอเหมือนก่อนหน้านี้
ทันใดนั้น เธอได้หน้าแดง และเธอยิ้มอย่างมีความสุข จากนั้น เธอปิดหน้าของเธอ วางมือไว้ที่หลังของผม และกอดผมแน่นๆ
ยูกะอาจจะถูกปลุกให้ตื่นในความหมายทั้งหมด ไม่ใช่แค่ความสามารถพิเศษของเธอ
ผมรู้สึกถึงความแข็งแกร่งแบบนั้นจากยูกะ
แลกเปลี่ยนกันสิ่งนั้น
「มีอะไร?」
ยูกะที่พิงแก้มไว้กับไหล่ของผม เปิดหน้าของเธอและมองผมด้วยตาของเธอ
เธอรู้สึกถึงความรู้สึกของผมที่ถูกขับโดยความวิตกกังวลเหรอ
「ไม่ ไม่ ไม่มีอะไร…」
ด้วยนั่นที่พูด ผมกอดยูกะแน่นๆ เพื่อหนีจากความวิตกกังวลของผม
เมื่อเธอปิดตาของเธอและกอดผมแน่นๆ ยูกะย้อมแก้มของเธอเป็นสีแดง และยิ้ม
ผมเห็นรอยยิ้มที่น่ารักของยูกะ
ผมรู้สึกถึงสัมผัสที่นุ่มของยูกะ
ผมได้กลิ่นหวานๆของยูกะ
แต่เอ็นของผมไม่ตอบสนองเลย แม่ว่าเงื่อนไขทั้งหมดได้สำเร็จแล้ว
ทามะมูชิ จะเกลียดผม ถ้าผมทำให้แข็งไม่ได้
ความสามารถของยูกะคือมนต์ ความสามารถที่คือใส่ผลเข้าไปผ่านคำพูด
ขณะที่ตอนนี้ มนต์ของยูกะได้มีผลและไม่เคยมีปัญหา
ไม่ว่าความสามารถจะอันตรายแค่ไหน คนใช้มันคือยูกะ
อย่างไรก็ตาม มันยังเป็นความสามารถที่อันตราย นั่นทำไมยูกะตัดสินใจที่จะหยุดพูด
เธอจะหยุดพูดจนความรายละเอียดของความสามารถจะถูกรู้ และเธอเข้าใจความสามารถของเธอได้อย่างทั่วถึง
แต่การสือสารยังทำได้ผ่านการเขียน
ด้วยนั่นที่พูด ผมออกจากห้องนอนกับยูกะ และตัดสินใจที่จะไปที่ห้องใต้ดินที่มารินะและทามะมูชิอยู่
บนทาง――
「โอ้? ชั้นคิดว่าชั้นเห็นคน มันดูเหมือนจะเป็นอาซาฮินะ-ซัง」
เมื่อเราเห็นอาซาฮินะยืนอยู่พิงกำแพงที่ทางเดิน ผมพูดคำพูดและแกล้งทำเป็นตกใจ แต่ ด้วยเจตนาที่จะแหย่เธอ ผมวางมือของผมไว้บนไหล่ของยูกะที่ยืนอยู่ข้างผม และกอดเธอ
「ห-หยุด! ถอยไปห่างๆจากยูกะ」
อาซาฮินะตะโกนใส่ผมด้วยหน้าที่แดงสด เมื่อเธอเห็นผมกอดยูกะ แต่เธอไม่ขยับจากที่นั่น
เธอเป็นอีโง่ที่รู้จักแต่เดินหน้า แต่เธอเก็บคำพูดของผมเหรอ
ช่างเป็นสาวที่ซื้อสัตว์อย่างคาดไม่ถึง
「ชั้นโอเคที่จะอยู่ห่างจากเธอ แต่ชั้นเพิ่งมีสัมพันธ์กับเธออย่างลึกซึ้งเมื่อกี้นี้เอง」
มองอาซาฮินะด้วยกำลังทั้งหมดที่คนนึงสามารถจะทำได้ เธอเปิดตาของเธอ จ้องผมระหว่างที่หูของเธอแดง และกัดฟัน
ในทางกลับกัน ยูกะบ่ายหน้าหนีจากอาซาฮินะและหูแดงในความอาย
「ไม่มีทางน่า ชั้นเดาว่ายูกะถูกนายบังคับ ใช่มั้ย?」
「ไม่!」
อาซะฮินะจ้องผม มันเป็นยูกะที่ตอบ
ผมจะพูดว่ามันไม่ได้ผลถ้าเป็นผมตอบ
ยังไงซะ อีกฝ่ายเป็นอาซาฮินะ มีปัญหาอะไรมั้ย? มนต์พูดได้ว่าเป็นความสามารถล้างสมองที่ทรงพลัง
แต่มันอาจจะไม่มีผลกับอาซาฮินะ
ไม่ มันจะน่าสนใจมากกว่าถ้ามันได้ผลกับเธอ
พูดนั่นแล้ว เธอจ้องผม แต่เธอไม่พูดอะไร
นั่นใช่แล้ว เพราะยูกะปฏิเสธคำถามของอาซาฮินะ
ยูกะไม่ได้ถูกผมโจมตี เธออยากจะถูกโอบกอดโดยผม นั่นคือที่ยูกะพูดเอง
「ชิ-」
อาซาฮินะที่จึ้ปาก กอดอกของเธอและหันหน้าหนี
อาซาฮินะแกล้งทำเป็นโกรธ แต่เมื่อเธออยู่ข้างหลังผมและยูกะ ไหล่ของเธอตก และ――
――ฉัน ฉันสงสัยว่าพวกเขาทำสิ่งลามกกันกี่ครั้ง มันเมื่อวานตอนเย็นที่ซูซูฮาระ-คุงผ่านหน้าฉัน เขามีเซ็กส์กับยูกะตั้งแต่ตอนนั้นเหรอ?
ไม่เหมือนยูกะ ผม “เห็น” หัวใจของอาซาฮินะ “เต็มที่”
――มันแปลก ซูซูฮาระ-คุงควรจะรักหน้าอกเล็ก…
คิดเกี่ยวกับเรื่องนั้น อาซาฮินะจ้องหน้าอกของยูกะ และวางมือของเธอไว้บนหน้าอกแบนๆของเธอ
เมื่อผมยิ้มระหว่างที่มองหน้าที่เสียใจของอาซาฮินะ ผมถูกจิ้มที่แขน
เมื่อผมหันหน้าไป เธอเอาสมุดโน้ตให้ดู
――ยู-จัง เธออารมเสียเหรอ?
ยูกะเอียงหัวของเธอด้วยสีหน้าที่ประหม่า
เมื่ออาซาฮินะถามผมเกี่ยวกับการสนทนา มันไม่น่าสนใจ ผมเลยรับสมุดโน้ตและปากการจากยูกะ และเขียนมันอย่างราบรื่น จากนั้นผมยื่นสมุดโน้ตและปากกาให้ยูกะ
ยูกะที่เห็นสมุดโน้ต ไม่ได้ดูเหมือนจะมั่นใจ แต่เธอพยักหน้า
ผมเขียนในสมุดโน้ต: อาซาฮินะเป็นมาโซคิสม์ ดังนั้นมันโอเค
ผมไม่ได้โกหก ไม่ ผมไม่อยากจะเขียนมัน
――เซ็กส์แบบไหนที่ซูซูฮาระ-คุงและยูกะทำกัน? ฉันสงสัยว่าเธอโดนข่มขืนจากข้างหลังมั้ย และกระแแทกแรงจนก้นของเธอแดงมั้ย? หรือหัวนมของเธอถูกดึงสุดขีดระหว่างที่ทำจากข้างหลังมั้ย? หรือน้องหนูของเธอถูกข่มขืนจากข้างหลัง และใส่ไม้เข้าไปที่ตูดของเธอ และทั้งสองรูถูกบีบ จากนั้นหัวนมของเธอถูกดึงจนถึงขีดจำกัด และตูดของเธอถูกตีและขยี้?
ในความเป็นจริง ความคิดของอาซาฮินะเป็นมาโซคิสม์
แม้อย่างนั้น มันดูเหมือนอาซาฮินะอยากโดนทำจากข้างหลังจริงๆ เธอได้พูดมันตั้งแต่เมื่อวานแล้ว แล้วเธอก็อยากให้ผมดึงหัวนมเธอด้วย
ผมจะไม่ทำมัน ใครจะไปสร้างความบันเทิงให้เธอล่ะ อีโง่
「โอ้ ชั้นและยูกะจะคุยกับทามะมูชินิดหน่อย ดังนั้นได้โปรดรอที่นี่ ชั้นอาจจะมารับเธอในไม่นาน」
「เอ๋!?」
อาซาฮินะที่ตอบคำพูดของผม มองกลับไป และมองผม
「อาจจะมารับชั้น?」
ตกใจกับคำพูดผมกระทันหัน อาซาฮินะหันหน้าหนีระหว่างที่แก้มย้อมเป็นสีแดง ตาแฉะ และทำเสียงหวาน
「ย-ยังไงซะ ชั้นไม่ได้มีความสุขเป็นพิเศษ แต่ชั้นจะรอ…ฮึ่มม!」
――อ-อาจจะมารับฉัน ♥ ซูซูฮาระ-คุงอาจจะมารับฉัน ♥ ฉันเป็นซึนเดเระแล้ว ♥
ผมไม่ได้พูดว่าผมจะมารับเธอ แต่ผมพูดว่าผมอาจจะมารับเธอ แต่ทำไมอาซาฮินะมีความสุขล่ะ?
ผมไม่เข้าใจความคิดของมาโซคิสม?
ยังไง ช่างมันเธอ
「แต่เธอไปห้องน้ำไม่ได้นะ」
「ช-ชั้นรู้ ♥ หืมม ♥」
งั้นเธอรู้ว่านั่นมันเป็นปัญหามั้ย ถ้าเธอเข้าใจมัน
ดังนั้น ผมปล่อยบ้ากามไว้ที่ทางเดิน และมุ่งหน้าไปห้องใต้ดินกับยูกะ
บนทาง ยูกะได้เขียนอะไรบางอย่างบนสมุดโน้ต และเอาสมุดโน๊ตให้ผมดู
――ยูจัง เธอมีความสุข
「ยังไงซะ」
เมื่อผมส่งเสียง ยูกะพยักหน้า
อะไร? นั่นคือที่ผมพูด
เวอร์ชั่นไม่เซ็นเซอร์อ่านได้ที่ tunwalai หรือ readAwrite
เป้าหมายเดือน 4/66
ค่าเน็ต 200/200
กาแฟ 180/300
ค่าไฟ 20/1000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: “wayuwayu แปล”
