ตอนที่ 119
เวอร์ชั่นไม่เซ็นเซอร์อ่านได้ที่ tunwalai หรือ readAwrite
เมื่อเราเข้าไปที่ห้องใต้ดินที่มีบันได ริกกะได้คุกเข่าอยู่ข้างหน้าของบันได
ตาเธอปิด คุกเข่าข้างหนึ่ง และมีดใหญ่ถือแนวนอนตรงหน้าเธอ
มันตำแหน่งเดียวกันกับเมื่อวาน เธอไม่ได้นอน และมันดูเหมือนว่าเธอคอยระวังตั้งแต่เมื่อวาน
「ริกกะ」
ผมเรียกริกกะ แต่ไม่มีการตอบสนอง
ผมรู้ว่ามันเกิดขึ้น เพราะมันเป็นไปได้ที่ผมจะ “เห็น” การเคลื่อนไหวที่แม้แต่เล็กน้อยในตัวของริกกะด้วยความสามารถของผม แต่เธอไม่ตอบสนองแม้ว่าผมจะเรียกเธอ
ริกกะไม่มีเจตนาจะพูด แม้ว่าผมเป็นคนที่เรียกเธอ
เธอจะปกป้องผม และเพื่อนของผมมันดูเหมือนจุดนี้จะถูกพิจารณาและจุดอื่นจะถูกตัดออกไป
ไม่ว่านานะฟูชิจะแข็งแกร่งแค่ไหน ริกกะเป็นนักสู้ที่แข็งแกร่งที่สุดเมื่อสู้หนึ่งต่อหนึ่ง
「ชั้นจะเรียกเธออีกครั้ง」
ดังนั้น ผมเรียกริกกะอีกครั้ง ลูบหัวของเธอ และลงบันไดไปห้องใต้ดิน
บนทางไป ยูกะจิ้มแขนของผม
จากนั้น ยูกะเอาสมุดโน๊ตให้ผมดูและมองดูผม
――ริกะ-จัง เธอโอเคมั้ย?
เมื่อเธอเอาสมุดโน๊ตให้ดู ยูกะเอียงหัวของเธอด้วยสีหน้าประหม่า
เพราะเธอเห็นริกกะลับคมจิตของเธอในตำแหน่งเดียวกัน
「เธอรู้มั้ย การกังวลของเธอจะหยาบคายกับริกกะ」
ผมพูดนั่นและหัวเราะ และเคาะหัวของยูกะ
――ขอโทษ
ยูกะที่ดูใจร้อนเขียนบางอย่างในสมุดโน๊ต และเอามันให้ผมดู
「ชั้นไม่ได้โกรธ ชั้นดีใจที่เธอกังวลเกี่ยวกับริกกะ ก่อนหน้านี้ ริกกะไม่มีที่จะอยู่ แต่ตอนนี้ ชั้นเก็บเธอไว้เป็นครอบครัว ดังนั้นริกกะมีที่จะอยู่แล้ว」
เมื่อยูกะได้ยินคำพูดของผม เธอเปิดตาของเธอ ทำสีหน้าเข้ม และพยักหน้า
สำหรับริกกะ ผมคือที่อยู่ของเธอ
นั่นโอเคสำหรับตอนนี้ แต่ถ้าผมตาย ผมมั่นใจว่าริกกะจะตายด้วย
เพราะเธอพูดว่าเธอจะตามผมไปแม้แต่มันจะเป็นนรก
ความรู้สึกของเธอนั้นเพียงพอแล้ว
ดังนั้น ผมต้องคิดบางอย่าง เพื่อให้ริกกะอยู่แม้ผมจะตาย
เพราะทั้งหมด ริกกะมีหน้าที่ “ปกป้อง” ที่ที่เราจะไปอยู่กัน
เนื่องจากความสามารถของผม ผม “เห็น” มารินะได้ก่อนที่เราจะเข้าไปในห้องใต้ดิน
ในเวลาที่ผมตื่นขึ้น ทามะมูชิและมารินะได้ตื่นขึ้นแล้ว
ทามะมูชิเริ่มจะทดลองกับตัวที่ใกล้ตายของชิโนซากิ และมารินะยืมเสื้อทามะมูชิมาเปลี่ยนและอาบน้ำ หลังจากที่เปลี่ยนเสื้อผ้าของเธอ เธอนั่งอยู่บนเก้าอี้เงียบๆในชั้นใต้ดิน
ผลของยาดูเหมือนจะหมดแล้ว
นั่นดี นั่นโอเค…
มารินะได้ใส่ชุดนักเรียนหญิงสีดำ ชุดนักเรียนหญิงที่มีเส้นสีแดง ชุดจากโรงเรียนลิลลี่สีดำ
แต่ ทำไมทามะมูชิมีชุดนั้นล่ะ? นอกจากนั้น ชุดที่มารินะใส่เป็นขนาดเล็ก
มารินะ ที่โตแล้ว ได้ใส่ชุดที่แน่น และกระโปรงที่สั้นมาก
มันเหมือนสาวมหาลัยที่มีเสน่ห์ที่ใส่ชุดนักเรียนเล็กและแน่น
มากกว่านั้น โรงเรียนลิลลี่สีดำนั่นเป็นโรงเรียนทรงเกียรติ ความรู้สึกของความผิดศีลธรรมมันมากขึ้นไปอีก
มันรู้สึกเหมือนสาวแอบทำสิ่งไม่ดี ระหว่างที่อยู่ในโรงเรียนอันทรงเกียรติ
สั้นๆก็คือ มันลามกจริงๆ
ผมเข้าไปในห้องใต้ดิน และเห็นมารินะนั่งอยู่บนเก้าอี้ แต่ผมอยากจะจับหัวของผม
แม้ว่ามันลามกจริงๆ เอ็นของผมไม่ตอบสนองเลย
「โอ้ ซูซูฮาระ-ซัง เอ๋ ยูกะ-ซัง!?」
มารินะที่เห็นผมเข้ามาที่ห้องใต้ดิน เห็นยูกะต่อจากผมแล้วส่งเสียงตกใจ
มันธรรมชาติที่จะตกใจ ยูกะควรจะถูกผนึกบนห้องชั้นบน
「อะไร!?」
ทามะมูชิที่ทำบางอย่างกับเม่นทะเลประหลาดตัวขนาดยักษ์ วางชิโนซากิไว้ในบางอย่างที่เหมือนเตียงทดลอง และมองดูยูกะ จากนั้นทำปากเป็นสามเหลี่ยม
「นายถูกผลของมนต์เหรอ!?? นั่นแย่แล้ว!」
ทามะมูชิที่ส่งเสียงของเธอ กังวลอย่างชัดเจน
มันดูเหมือนเธอคิดว่าผมเป็นหุ่นกระบอกของยูกะ
「ยังไงซะ ปรกติแล้ว มันอาจจะถูก แต่…」
ผมพึมพำพร้อมกับถอนหายใจ จากนั้นวางมือไว้บนไหล่ของยูกะ และกอดเธอ
ยูกะ ที่ถูกกอดโดยผม แดงไปถึงหูทันทีและอาย จากนั้นเธอเขียนบางอย่างลงบนสมุดโน๊ต ด้วยหน้าที่แดงสด และนำมันให้มารินะและทามะมูชิดู
――บางที่ฉันได้ถูกโมตะ-คุงล้างสมองหัวใจฉัน
ยูกะเอียงหัวของเธอมาบนผม และยิ้มระหว่างที่เอาสมุดโน๊ตให้พวกเธอดู
ยูกะมีรอยยิ้มที่น่ารักมาก แต่เมื่อเธอชำเลืองมองมารินะ เธอมีรอยยิ้มที่ซุกซน
รอยยิ้มของชัยชนะ เหมือนปีศาจตัวเล็ก
「อะไร!?」
มารินะที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ ลุกขึ้นมาอย่างแรง
「ช-ชั้นก็มีพลังลึกลับด้วย! ยูกะ-ซังไม่ใช่คนเดียว!」
มารรินะที่ดูเหมือนถูกยั่วยุโดยการหัวเราะคิกคักของยูกะ ตะโกนระหว่างที่จ้องยูกะ
จากนั้น ยูกะเขียนบางอย่างไปบนสมุดโน๊ตโดยไม่ลังเล และเอามันให้มารินะดู
――ฉันอยู่กับโมตะ-คุงจนถึงเช้าเลย ♥ มันน่าทึ่ง ♥
ยูกะหัวเราะระหว่างที่เอาสมุดโน๊ตที่ถูกเขียนให้ดู
เห็นได้ชัดว่า ยั่วยุมารินะ
「ย-ยูกะ-ซัง! เธออยากจะสู้เหรือ? ไม่ว่ายูกะ-ซังจะอยากสู้แค่ไหน ชั้นจะเผชิญหน้ากับมัน!」
มารินะตอบสนองกับการยั่วยุของยูกะ
มันดูเหมือนมนต์ควบคุมจิตใจคนได้โดยไม่ต้องพูด
「เข้าใจแล้ว เธอใช้สมุดโน๊ต แต่ เธอไม่พูดเพราะมนต์เหรอ? ความสามารถของเธอมั่นคงรึยัง?」
ทามะมูชิ ที่ไม่สนการทะเลาะระหว่างยูกะและมารินะเดินมาหาผมระหว่างที่พึมพำ
「ไม่ว่าชั้นถูกผลของมนต์ยูกะมั้ย? ชั้นตัดสินใจมันไม่ได้ แต่ชั้นมันใจว่าใจของยูกะ มั่นคง」
ผทคอบคำถามของทามะมูชิ
「หืมม มันดูเหมือนเธอมั่นคง แต่นายใช้วิธีแบบไหนกัน?」
「ชั้นมีเซ็กส์กับเธอ แล้วมันไปได้ด้วยดี」
「งั้นก็นั่นแหละ」
ทามะมูชิ ที่ดูเหมือนจะมั่นใจกับคำพูดผม ชำเลืองมองยูกะและมารินะ ที่จ้องกันอยู่ด้วยรอยยิ้ม
「ตาแห่งพื้นดินมีพลังที่น่ากลัว」
ทามะมูชิพึมพำอย่างนั้น
「ฮิซูกิพูดว่ามันยากจะที่จะเดาอนาคต แต่รายละเอียดของการทำนายของเธอนั้นสมบูรณ์แบบ มันดูเหมือนมันเสียไปแล้ว」
「มันเป็นเพราะพลังของชั้นที่สามารถเปลี่ยนแปลงอนาคตที่ถูกทำนายโดยตาแห่งสวรรค์เหรอ?」
「อุมุ」
ทามะมูชิที่พยักหน้ามองขึ้นมาหาผม
「อย่างเดียวกันก็เป็นจริงกับชายที่ชื่อว่าชิโนซากิ ชิโนซากิไม่อยู่ในการเดาอนาคตของฮิซูกิ」
ชิโนซากะ? ผมไม่สงเกี่ยวกับชิโนซากิ เขาไม่ใช่คนที่มีความสามารถ
แต่ ไม่มีทางน่า
「เธอจะบอกว่าชิโนซากิก็ปลุกความสามารถพิเศษให้ตื่นเหรอ?」
「ชั้นไม่รู้ ชั้นตัดสินตอนนี้ไม่ได้ แต่ชิโนซากิอยู่ที่นี่ พูดอีกอย่าง ชั้นคิดว่าเค้าเชื่อมต่อกับตาแห่งพื้นดิน」
มันเป็นโชคชะตาเหรอ? ยังไงซะ แน่นอนว่า ผมเป็นคนที่บอกให้พาชิโนซากิมาที่นี่
「ชั้นจะบอกเธอแต่ ชั้นไม่ได้ชอบผู้ชายคนนั้นนะ」
「อย่างนั้นเหรอ?」
ทามะมูชิเอียงหัวของเธอ
……เฮ้ย
「ไม่ใช่ว่าเค้าค่อนข้างเท่เหรอ? ถ้ามันหน้าตา “อย่างเดียว” เค้าหล่อมากกว่าซูซูฮาระมาก」
「มันไม่ใช่ปัญหาเรื่องนั้น ชั้นหมายถึง เธอเพิ่งพูดอะไรที่หยาบคายนะ」
ผมขอโทษที่ผมไม่หล่อ
「นายโกรธเหรอ?」
「ไม่เป็นพิเศษ」
「ฟุฟุ แน่นอนว่าไม่มีคนที่นี่ที่ตัดสินซูซูฮาระด้วย “รูปร่างหน้าตา”」
「อ่า ใช่」
ทามะมูชิที่เห็นผมพูด หัวเราะอย่างมีความสุข
ยังไงซะ อย่างที่ทามะมูชิพูด ไม่มีใครที่นี่ตัดสินผมด้วยแค่หน้าตาอย่างเดียว
「ชิโนซากิจะถูกช่วยได้มั้ย」
「โอ้ นั่นไม่ใช่ปัญหาเลยซักนิด มันดูเหมือนพลังกายของเค้าจะล้าอย่างมาก แต่มันเป็นการบาดเจ็บที่เบากว่าของอาซาฮินะ มันดูเหมือนว่าเขาถูกโจมตี โดยไม่โดนจุดสำคัญของเข้า แรงกายและความสามารถทางการกีฬาของเค้า อาจจะอยู่เหนือซูซูฮาระ」
ผมรู้ว่าเขาถูกโจมตีโดยไม่โดนจุดสำคัญ แต่มันเป็นเป็นอาการบาดเจ็บ แต่มันเป็นบาดเจ็บเล็กเหรอ? ผมคิดว่าเขาจะตายซะอีก
ผมคิดว่าชิโนซากิมีแรงกายและความสามารถทางร่างกายมากกว่าผมอย่างที่ทามะมูชิบอก
นอกจากนี้ เขาไม่ได้บ้า
「มันยากเมื่อวานนี้」
「อะไร?」
「ชิโนซากิได้พูดเหี้ยอะไรอย่างซูซูฮาระ-ซัง ซูซูฮาระ-ซัง ซูซูฮาระ-ซัง ซูซูฮาระ-ซัง เค้าไม่เคยจะพูดชื่อมารินะเลย นั่นทำไมมารินะที่รำคาญเตะหน้าของเค้า และการบาดเจ็บเค้าหนักลงกว่าเดิม ที่ชั้นรักษาอยู่ตอนนี้คือแผลของมารินะ」
อุว้าา เธอทำอะไรน่ะ มารินะ? เธอเตะเขาจนต้องรับการรักษาจากทามะมูชิเลยเหรอ
ผมหมายถึง ชิโนซากิ น่าขยะแขยงว่ะ
「โอ้ ใช่ชั้นมีอะไรจะถามเธอ」
「หืมม?」
「ตั้งแต่ชั้นตื่นขึ้นมา เอ็นของชั้นไม่ตอบสนอง แต่ยานั้นไม่มีผลข้างเคียงอะไรที่แย่ๆ ใช่มั้ย?」
ทามะมูชิยิ้มให้กับคำถามของผม
จากนั้นผม “แอบดู” ใจของเธอ
「ชั้นไม่รู้เพราะมันเป็นครั้งแรกที่ชั้นใช้มันกับมนุษย์ผู้ชาย ♥」
「เฮ้ย!」
เธอไม่รู้ ♥ ห่าอะไรวะ ทำไมพูดมันด้วยรอยยิ้มที่ดีแบบนั้นล่ะ? มันจะเป็นอันตรายไม่ใช่เหรอ
「ก่อนหน้านั้น ชั้นใช้มันไปบนแมลงตัวผู้ ดังนั้นมันน่าจะโอเค」
「แมลงกับมนุษย์ต่างกันนะ! แล้วก็อย่าพูดว่าน่าจะสิ?!」
โอ้ ความกลัวของผมมันจะเป็นจริงแล้วสิ
นั่นทำไม ทามะมูชิ…
「ชั้นไม่เห็นความผิดปรกติในมารินะ ดังนั้นมันน่าจะโอเค」
อย่าพูดมันแบบนั้นสิ อย่างกระตุ้นความประหม่าของผม
「เอ็นของชั้นไม่ตอบสนองเลยซักนิดเมื่อตอนเช้า! มันเป็นครั้งแรกที่มันไม่ยืนขึ้นตอนเช้า!」
「ยังไงซะ ซูซูฮาระก็เป็นคนที่น่ารักอย่างน่าตกใจด้วย」
เมื่อผมเห็นทามะมูชิยักไหล่ถอนหายใจ เส้นเลือดปูดมาที่ขมับของผม
「ว-เวรเอ้ย ถ้ามันเป็นไปไม่ได้ที่จะแข็งล่ะ?」
เมื่อผมสั่นด้วยความโกรธและขึ้นเสียงของผม ทามะมูชิที่มองขึ้นมาหาผมจะทำผมร้องไห้
「ฟู่?」
ทามะมูชิพึมพำและเอียงหัวของเธอ
โอ้ สาวคนนี้ เธอไม่เข้าใจความใหญ่ของปัญหานี้เหรอ?
ผมหมายถึง เธอก็ได้พูดด้วยว่าเธอไม่รู้เกี่ยวกับผู้ชายมากเพราะผู้ชายปรกติแล้วเกลียดแมลง…
「เอ็นชั้นไม่ตอบสนอง! จากนั้น ชั้นไม่แข็งและไม่มีความต้องการทางเพศเลย! แล้วก็ ชั้นน้ำแตกไม่ได้ในสภาพนี้! ถ้านี่ดำเนินต่อไป ชั้นจะน้ำแตกไม่ได้อีกแล้ว!」
「……เอ๋?」
ได้ยินคำตะโกนของผม หน้าของทามะมูชิซีด
「ที่นายพูดคือ…เสื่อมสมรรถภาพทางเพศเหรอ?」
「อะไร? ชั้นไม่รู้เรื่องนั้น!」
「สั้นๆคืออีดี*」
«TLN: Erection Disfunction»
「โอ้ ชั้นรู้จักนั้น! ใช่ นั่นแหละ!」
「อะไร!? นั่นเป็นปัญหาแล้ว! ทำไมนายไม่พูดเร็วกว่านี้!」
ทามะมูชิคมขึ้นด้วยเหตุผลบางอย่าง ไม่ผมมั่นใจว่าผมพูดมันก่อนหน้านี่
ไม่ว่าอย่างไร มันดูเหมือนในที่สุดเธอก็เข้าใจแล้ว
ผมสงสัยว่าทำไม ผมรู้สึกถึงความสำเร็จที่แปลกประหลาด
「โอ้ นั่นใช่แล้ว แทนที่จะเรื่องนั้น」
ทามะมูชิ ซึ่งควรจะใจร้อนปรบมือของเธอแล้วพูด
「เฮ้! อะไรมันสำคัญกว่าเรื่องนั้นกัน!」
ทามะมูชิ ที่ผมคิดว่าเธอดูเบาสถานการณ์นี้ ผมจะมีปัญหาถ้าเอ็นผมเสื่อม
「องค์กรติดต่อชั้น」
「อะไร?」
ตัวของผมตอบสนองทามะมูชิที่พูดมันตรงๆ
「มันเป็นข้อเรียกร้องให้ไปจับกึ่งมนุษย์ ชั้นได้รับข้อมูลคร่าวๆ แต่รายระเอียดจะถูกมอบโดยคนติดต่อประสานงาน ชั้นจะไปเจอคนติดต่อประสานงานตรงๆ และรับคำสั่งจากที่นั่น」
「คนติดต่อประสานงานแข็งแกร่งมั้ย?」
「อืม ชั้นไม่รู้ว่าใครจะมา แต่พวกเค้ามีคนมีพรสวรรค์เยอะ ไม่มีคนติดต่อประสานงานที่มากกว่า ดี จะมา」
「นั่นหมายถึงคนที่มีความสามารถหมวด ดี」
「อืม น่าจะ อี แต่ก็ยังมี ดี ดี ค่อนข้างอันตราย」
จากที่ผมได้ยินมาก่อน “เอ็กซ์เรย์” ของผมอยู่ในหมวด เอฟ
เหตุผลก็คือผมอ่อนแอ อย่างไรก็ตามเพราะมันหายากและสะดวก มันมีประโยชน์
อย่างไรก็ตาม ความสามารถของผมระยะไม่ไกล
ความสามารถเอ็กซ์เรย์ที่ไม่ไกล และมันอยู่ในหมวด เอฟ เมื่อมันเป็นหมวด ดี มันสองระดับต่ำกว่า
「และคนติดต่อประสานงานปรกติแล้วจะมาเป็นคู่」
「มีความเป็นไปได้ว่าทั้งสองคนจะหมวด ดี มั้ย?」
「ชั้นไม่คิดว่าอย่างนั้น เมื่อนายได้ยินเกี่ยวกับหมวด ดี นายอาจจะคิดว่าระดำมันต่ำ แต่คนมีพรสวรรค์ส่วนใหญ่จะเป็น อี หรือ เอฟ ชั้นคิดว่าระดับที่สูงที่สุดคือ ซี」
งั้นมันเป็นอย่างดัน พวกเขาปรกติแล้วไม่ใช่ระดับ ดี ซึ่งเป็นระดับสูง เป็นคนติดต่อประสานงาน
เมื่อมันเป็นอย่างนั้น――
「คนที่เป็นคนติดต่อประสานงานเป็นพวกระดับ ดี ที่ใกล้กับ อี เหรอ?」
「อืม นั่นใช่แล้ว แต่แม้ว่ามันใกล้กับ อี มันยังเป็น ดี อยู่ นายควรจะคิดว่ามันจะค่อนข้างแข็งแกร่ง」
แม้ว่ามันอ่อนแออยู่ในหมวด ดี มันเก่งกว่า อี อย่างแน่นอน
เพิ่มเติมจากนั้น――
「ความสามารถพิเศษอาจมีความแข็งแกร่งอื่นที่นอกจากความแข็งแกร่งทางกาย」
「ใช่ แม้ว่าหมวดหมู่อยู่ต่ำ อย่าได้ประเมินมันต่ำไป」
ทามะมูชิพยักหน้ากับคำพูดของผม
ผม มารินะ และยูกะเป็นตัวอย่าง แม้ว่าเราอ่อนแอทางการ ขึ้นอยู่กับว่าจะใช้งานมันยังไงเราเป็นผู้ใช้ความสามารถที่อันตรายมหาศาลได้
「สำหรับการอ้างอิง หมวด ดี และ อี เธอคิดว่าต้องใช้ความแข็งแกร่งเท่าไหร่ที่จะจัดการกับสองคน?」
「นั่นใช่แล้ว อย่างที่ซูซูฮาระพูด มันวัดเป็นกำลังกายไม่ได้ มันขึ้นอยู่กับว่าเราจะฆ่าหรือจับพวกเค้า」
「สำหรับเป็นตัวอย่าง ชั้นอยากจะจับพวกเค้า」
「ถ้าเป็นอย่างนั้น เราควรมีคนที่อยู่หมวด บี และ ซี เป็นผู้ช่วย แล้วก็คนหนึ่งคนที่มีความสามารถค้นหาศัตรู」
แต่ ซี หรือ บี เป็นคนเดียว และยังต้องการอีกคนที่มีความสามารถที่จะค้นหาศัตรูเหรอ?
มันจำเป็นที่จะต้องมีพลังมากขนาดนั้นที่จะจับ ดี และ อี อย่างไว้ใจได้เหรอ?
「แล้วถ้าชั้นอยากฆ่าพวกเค้าล่ะ?」
「เราควรจะมีคนนึ่งที่หมวด บี และเป็นคนที่มีความสามารถกำจัดศัตรู ชั้นคิดว่า ซี ก็ใช้ได้ แต่คนที่มีความสามารถจำพวกหาศัตรูไม่มีไม่ได้ ถ้าเราอยากจะฆ่าพวกเค้าอย่างแน่นอน」
คนที่เชี่ยวชาญในการต่อสู้จะเป็น บี หรือ ซี ก็ได้ แต่คนที่มีความสามารถค้นหาศัตรูไม่มีไม่ได้
ยังไงซะ เพื่อที่จะขึ้นนำก่อน มันเป็นสิ่งที่ขาดไปไม่ได้ที่จะมีคนที่มีความสามารถค้นหาศัตรู เพราะถ้าพวกเขาจะหนี มันได้เปรียบที่จะมีคนมีความสามารถแบบนั้นอยู่
「มันเป็นไปได้ที่คนระดับสูง จะแพ้คนระดับต่ำมั้ย?」
「ใช่ถ้าระดับสูงแต่ยังไม่โต เค้าอาจจะแพ้คนความสามารถระดับต้ำกว่า แต่พื้นฐานแล้ว ความเหลื่อมล้ำของหมวดหมู่ค่อนข้างสูง ถ้าเค้าเข้าใจความสามารถของเค้าและมีประสบการณ์ ความเป็นไปได้ที่คนระดับความสามารถสูงจะแพ้คนระดับความสามารถต่ำ น้อยสุดขีด」
เข้าใจแล้ว มารินะเชี่ยวชาญด้านสนับสนุน ดังนั้นยูกะเป็นตัวอย่างที่ดี
มนต์ของยูกะมีระยะจำกัด แต่เกือบจะเอาชนะไม่ได้เลยถ้าเสียงของเธอไปถึง อย่างไรก็ตาม เธอไม่มีความเข้าใจความสามารถของเธอและแทบไม่มีประสบการณ์เลย
แม้ว่าศัตรูเป็นคนระดับต่ำ เธอจะแพ้อย่างแน่นอนถ้าเธอสู้
「ริกกะ เธอและชั้น เธอคิดว่าถ้าเราจัดทีม เราจะจับตัวคนติดต่อประสานงานสองคนได้มั้ย?」
ทามะมูชิหัวเราะให้กับคำถามผม
「มันเป็นคำถามโง่ๆ แม้ว่าคู่ต่อสู้เป็นหมวด บี ถ้าซูซูฮาระและสาวกึ่งมนุษย์อยู่ที่นี่ เราเอาชนะได้แน่」
ทามะมูชิหัวเราะตอบอย่างไม่กลัว
เพราะทั้งหมด ทามะมูชิเข้าใจพลังของริกกะ
ในปัจจุบัน มารินะและยูกะไม่สามารถไปอยู่ในที่ที่มีความเป็นไปได้ว่าจะสู้
ไม่ต้องพูดถึงฮิซูกิและคาซะฮานะ
อาซาฮินะเป็นพวกที่แสดงพลังของเธอออกมาในการต่อสู้แบบนาทีสุดท้าย เป็นอาวุธรับถ้าให้พูด แต่เธอจะเป็นสิ่งกีดขวางถ้าสถานการณ์มันสำคัญ
แล้วก็ ผมอยากจะเก็บทามะมูชิไว้เป็นคนป้องกันเพื่อป้องกันฐาน
เมื่อมันมาถึงตอนนี้น ริกกะ และทามะมูชิเคลื่อนไหวได้อย่างอิสระ
「นายอยากจะจับคนติดต่อประสานงานเหรอ? ถ้านายทำอย่างนั้น มีอันตรายที่จะถูกเจอฐานของเรานะ」
「ยังไงซะ ชั้นไม่ได้จะสู้พวกเค้า ชั้นแค่อยากเห็นคนที่มีความสามารถพิเศษด้วยตาของชั้นเอง」
ทามะมูชิที่มีสีหน้าเข้ม พยักหน้ากับคำพูดของผม
เราไม่ใช่ผู้หลบหนี ผมจะโจมตีเมื่อผมพร้อม
นั่นทำไมผมต้อง “เห็น” ศัตรู
「จะไปเจอคนติดต่อประสานงานเมื่อไหร่?」
「คืนนี้」
「ตำแหน่ง?」
「ชั้นยังไม่รู้ มีการบอกใบ้บ้าง แต่ชั้นจะถูกบอกหนึ่งชั่วโมงก่อนหน้าเวลาเจอกัน」
「เป็นการเลี่ยงการถูกลอบโจมตีเหรอ?」
「อุมุ」
ผมคิดว่าพวกปลายแถวจะห่วยเพราะมันเป็นองค์กรใหญ่ แต่มันไม่ใช่อย่างนั้น
ยังไงซะ มันดีที่จะรู้ก่อน นี่มันทำให้มั่นใจด้วย
「งั้น เตรียมพร้อม――」
ก่อนที่ผมจะพูดอะไรได้ ผมสังเกตยูกะเข้าหาผมก่อนผมจะมองกลับไป
ยูกะเข้าหาผม มีมารินะอยู่ข้างหลัง
ยูกะจ้องมารินะ แต่มันดูเหมือนเธออยากจะบอกอะไรบางอย่างกับผม
ยูกะที่หยุดอยู่ตรงหน้าของผม เขียนบางอย่างบนสมุดโน๊ตและเอามันให้ผมดู
――ฉันอยากจะไปด้วยกับนาย
นั่นคือสิ่งที่เขียนอยู่บนสมุดโน๊ต
เธอได้ยินการสนทนาของผมกับทามะมูชิเหรอ?
「ชั้นก็อยากไปด้วย」
มารินะหลังยูกะ พูดอย่างนั้นและยกมือของเธอเล็กน้อย
เฮ้ย เฮ้ย
「ไม่ มันอันตราย ในกรณีที่แย่ที่สุด ถ้าคนจำนวนน้อย เราหนีได้ แต่ถ้าเธอสองคนร่วมด้วย เราอาจจะหนีไม่ได้」
ผมอธิบายกับพวกเธอ แต่พวกเธอจ้องตรงมาที่ผม
พวกเธอไม่มั่นใจเลยซักนิด
――ฉันมีบางอย่างที่ฉันอยากลอง
ยูกะเอาสมุดโน๊ตที่เขียนสิ่งนั้นให้ดู
「ชั้นก็อยากลองบางอย่างด้วย แต่ชั้นไม่อยากลองมันกับ “เพื่อน” ของชั้น…」
มารินะส่งเสียงของเธอโดยมีมือยกขึ้นอยู่เล็กน้อย จากนั้นพยักหน้าเมื่อเธอมองยูกะ
ผมคิดว่าพวกเธอจะสู้กันซะอีก
ยังไงซะ ถ้าผมพูดว่าพวกเธอไม่มีประสบการณ์ ผมใช้พวกเธอในการต่อสู้จริงๆไม่ได้ตลอดไป
แต่พวกเธอต้องชินกับมันจริงๆ และพวกเธอควรจะงดการต่อสู้จนกว่าพวกเธอจะใช้ความสามารถได้ “ดี”
「ทำไมนายไม่เอาชั้นไป?」
เสียงที่ผมได้ยินจากข้างหลังทำให้ผมขมวดคิ้ว
ทามะมูชิ เธอ คิดน้อยเกี่ยวกับสถานการณ์อีกแล้ว
เมื่อผมมองกลับไปเพื่อที่จะบ่น ผมหยุด
――แม้ว่ามีความอันตราย ทั้งมารินะและยูกะได้รับผลดีมาจากตาแห่งพื้นดิน มากกว่านั้น พวกเธอคือ “คนโปรด” ของซูซูฮาระ บางที่มันอาจจะน่าสนใจ
เมื่อผม “แอบมอง” ใจของทามะมูชิ เธอหัวเราะอยู่ในใจ
รู้ความรู้สึกของทามะมูชิ ผมเปลี่ยนใจ
หัวหน้าตัวสุดท้ายคือคุดัน อีงี่เง่าใหญ่ที่รักการสู้โดยเอาชีวิตเป็นเดิมพัน
ถ้าผมหัวเราะและเอาชนะความเสี่ยงแบบนี้ไม่ได้ ผมเอาชนะไม่ได้
นอกจากนี้ มารินะและยูกะพูดมันด้วยตัวเอง
พวกเธอทั้งสองคนเลี่ยงการกระทำที่จะทำให้ “เพื่อน” ของพวกเธออันตราย แต่พวกเธอพูดว่าพวกเธอจะตามผม
บางทีพวกเธออาจจะรู้สึกมั่นใจจากความสามารถของผม
「นั่นใช่แล้ว เธออยากจะไปเหรอ」
สามคนพยักหน้ากับคำพูดผม
มีอันตราย แต่มีนักสู้ที่แข็งแกร่งที่สุด ริกกะ ทามะมูชิ รอบด้าน และผมที่มีความสามารถค้นหาศัตรู
ถ้ามารินะและยูกะใช้ความสามารถของพวกเธอได้อย่าง “ดี”
「มีแค่ศัตรูสองคน และชั้นจะมีหน่วยที่ไม่สามารถเอาชนะได้」
ผมพึมพำและยิ้ม
อย่างที่ทามะมูชิพูด นั่นมันน่าสนใจอย่างแน่นอน
เวอร์ชั่นไม่เซ็นเซอร์อ่านได้ที่ tunwalai หรือ readAwrite
เป้าหมายเดือน 4/66
ค่าเน็ต 200/200
กาแฟ 180/300
ค่าไฟ 20/1000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: “wayuwayu แปล”
