“ขอโทษด้วย ข้าต้องถอยก่อนแล้ว”
หลังจากพวกเราพักผ่อนได้ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง จู่ๆ แรนดอลก็พูดแบบนี้ แล้วหลบไปที่ใต้ต้นไม้ไกลออกไปสิบเมตร
เร็วจัง แม้เป็นนักเวท แต่ความต่างของเลเวลยิ่งสูง ความต่างของความเร็วก็ยิ่งมากเช่นกัน
ทว่า ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาชื่นชมความแข็งแกร่งของอีกฝ่าย สาเหตุที่อีกฝ่ายทำแบบนี้มีอยู่อย่างเดียว คือมีคนเข้าใกล้ที่ที่พวกเราอยู่
แต่หลังจากที่ผมมองรอบๆ กลับไม่พบชื่อของใครปรากฏขึ้นในสายตา
นี่แปลว่า…
“ฮีล รีบเก็บของเร็ว”
“อืม!”
หลังจากได้ยินคำพูดผม ฮีลก็เก็บอุปกรณ์ทันที บางทีหลังจากเห็นท่าทีของแรนดอล เขาก็คงสังเกตได้ถึงอันตรายที่ใกล้เข้ามาเช่นกัน
คำถามคือ…
ผู้ที่มาเป็นคนหรือเป็นมอนสเตอร์?
ถึงแม้แรนดอลจะอยู่ใกล้ๆ แต่ผมไม่หวังให้เขาบอกสถานการณ์ตอนนี้ ยังไงซะเขาคงแหกกฎไม่ได้
ตามกฎ อาจารย์ผู้รับผิดชอบที่เฝ้าดูแลไม่อาจให้คำใบ้กับนักเรียนได้ ตอนนี้ก็คงพูดคุยกับเขาไม่ได้ใช่ไหม?
สำหรับผมแล้ว เป็นสัตว์อสูรปรากฏตัวมาย่อมดีกว่า ยังไงซะถ้าเป็นมอนสเตอร์ขอแค่กำจัดก็พอแล้ว แต่ถ้าเป็นคน…คงแก้ปัญหาลำบากแน่
แต่ว่า…
ถึงผมจะสังเกตสถานการณ์โดยรอบมาตลอด แต่ก็ไม่พบความเคลื่อนไหวใดๆ เวลาแต่ละวินาทีผ่านไป แต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ความรู้สึกแบบนี้เหมือนกับเสียงกริ่งที่ดังที่ประตู นึกว่ามีพัสดุมาส่ง กลับพบว่าเป็นการกลั่นแกล้งกัน เป็นความรู้สึกขมขื่นที่พูดไม่ออก
“เหมือนจะไม่มีอะไรนะ…”
“นั่นสิ…มีคนจริงๆ เหรอ?”
“ถึงจะถามฉัน…”
ขณะพวกเราคุยกันได้ครึ่งหนึ่ง ผมก็เห็นสัญลักษณ์ลูกศรสว่างขึ้นที่แนวป้องกันในพริบตา!
“หลบเร็ว!”
ผมปล่อยปราสาทน้ำแข็งไปทางข้างหลังจากนั้นก็จับฮีลหลบไปในทิศทางตรงกันข้าม
เพล้ง!
ยังวิ่งออกไปได้ไม่ถึงหนึ่งเมตรก็ได้ยินเสียงปราสาทน้ำแข็งแตกแล้ว จากนั้น กระแสลมรุนแรงก็พัดเข้ามาจากข้างหลัง จนผมแทบจะพลิกคว่ำ
บ้าเอ๊ย ถ้าไม่ใช่เพราะมีแรนดอลมองอยู่แถวนี้ ผมคงใช้ ‘บุกทะลวง’ กับ ‘เร่งความเร็ว’ หลบได้แน่นอน น่าเสียดายที่ตอนนี้ไม่อาจใช้ได้
HP ลดลง 20% ทันที รีบกดไปที่ยาเพิ่มเลือด แล้วอัญเชิญโล่น้ำแข็งออกมา
ฝั่งตรงข้ามไม่ถึงห้าเมตร สัตว์อสูรที่ลักษณะเหมือนเสือดาวสีเขียวตัวหนึ่งก็จ้องเขม็งมาที่ผม ที่น่าสนใจก็คือ บนข้อเท้าทั้งสี่ของมันมีใบมีดสีเขียวพันไว้
เป็นสัตว์อสูรสายวายุเหรอ? แล้วยังเป็นสิ่งมีชีวิตที่เลเวล 15 อีก ท้าทายไม่เลวเลยจริงๆ
จัมเปอร์มรกต 60,000/60,000 เลเวล 15 สัตว์อสูรสายวายุ สัตว์อสูรประเภทว่องไวที่สี่ขาถูกวัตถุธาตุลมพันไว้ ชำนาญเวทมนตร์สายวายุ
ดูเหมือนจะเป็นคู่ต่อสู้ที่วุ่นวาย เป็นประเภทความเร็วสินะ และสิ่งที่นักเวทขาดแคลนที่สุดก็คือความเร็ว นี่มันโศกนาฏกรรมชัดๆ
ทว่า…
เมื่อควรสู้ก็ต้องสู้สิ!
“ธนูน้ำแข็ง!”
ธนูน้ำแข็งสามดอกปรากฏขึ้นล้อมรอบเสือดาวด้วยการควบคุมของผม แทงเข้าไปที่มันอย่างรุนแรง
เส้นโคจรสีครามยังอยู่กลางอากาศ เงาของปีศาจเสือดาวก็พุ่งออกจากเขตโจมตีของผมทันที ธนูน้ำแข็งสามดอกตกลงบนพื้นทั้งหมด ส่วนอีกฝ่ายก็เร่งความเร็วเข้ามา
“ปราสาทน้ำแข็ง!”
ช่วยไม่ได้ ทำได้แค่ขัดขวางแบบนี้ ถ้าโดนมันโจมตีซึ่งหน้าอีกคงลำบากแน่
แต่อีกฝ่ายกลับหมุนตัวกลางอากาศ จากนั้นก็กระโดดมาทางซ้ายของผม!
แย่แล้ว!
แสงสีเขียวปะทะเข้ากับโล่น้ำแข็งที่แขนซ้ายผมทันที ทันใดนั้น โล่น้ำแข็งก็แตกละเอียด HP ที่เพิ่งเติมจนเต็มกลับลดลงครึ่งหนึ่งภายใต้การป้องกันของโล่น้ำแข็ง!
พระเจ้า! นี่มันพลังการต่อสู้อะไรเนี่ย!
“หุบเขาน้ำแข็ง! เสาน้ำแข็งลอบสังหาร! ธนูน้ำแข็ง”
เสาน้ำแข็งลอบสังหารโอบล้อมผมแล้วยิงกราดออกไป ขณะเดียวกัน ธนูน้ำแข็งกับเสาน้ำแข็งจากสองฝั่งก็แทงเข้าที่ตัวของอีกฝ่ายที่ต้องการจะถอยหลัง
แสงสีเขียวกะพริบบนตัวอีกฝ่าย เหมือนคิดจะหลบระยะการโจมตีของผม
ไม่มีทางเลือกแล้ว ถึงแม้เวทมนตร์นี้จะไม่มีพลังโจมตี แต่ตอนนี้มีเพียงเวทมนตร์นี้ที่จำกัดความแข็งแกร่งของอีกฝ่ายได้
“ผู้ยับยั้งดินแช่แช็ง!”
ในพริบตา หมอกน้ำแข็งประกายสีครามก็ปกคลุมพื้นที่รัศมีห้าเมตรรอบตัวผม ขณะเดียวกัน ด้านข้างชื่อของอีกฝ่ายก็มีสัญลักษณ์ถูกแช่แข็งขึ้นมา
น่าเสียดาย…ถ้าอีกฝ่ายขยับไม่ได้เลยตอนที่ถูกแช่แข็งก็คงดี เสียดายที่มันแค่ลดความเร็วเท่านั้น
แต่ว่า นี่ก็เพียงพอแล้ว!
เสาน้ำแข็งและธนูน้ำแข็งหลายสิบเข้าโจมตีร่างกายของอีกฝ่ายพร้อมกัน ครั้งนี้ร่างกายของอีกฝ่ายกลายเป็นก้อนน้ำแข็ง แล้วตกลงมา
ผลจากการแช่แข็ง HP ของอีกฝ่ายยังคงลดลงไม่หยุด และตอนนี้ HP ของมันก็ลดลงจนไม่ถึง 10,000 หน่วยแล้ว การโจมตีเป็นชุดเมื่อกี้ทำให้มันเข้าใกล้ความตาย
ดูเหมือนความรวดเร็วของเจ้านี่จะทำให้การป้องกันอ่อนแอ แค่สองเวทมนตร์ก็ทำให้มันใกล้ตายแล้ว
“จากนั้นก็…โทเทมน้ำแข็ง!”
เสาน้ำแข็งขนาดยักษ์ทะลุออกมาจากใต้พื้น ในขณะที่ทำลายก้อนน้ำแข็ง เสือดาวก็ถูกส่งขึ้นฟ้าไปพร้อมกัน
จัมเปอร์มรกตถูกจัดการ ได้รับค่าประสบการณ์ 40,000 ได้รับไอเทม เขี้ยวแห่งลม (ขนาดเล็ก)
เลเวลอัพเป็นเลเวล 12
ผมดื่มยาเติม HP จนเต็มอีกครั้ง จากนั้นก็กดยาเติม MP พอหมุนตัวไปมอง ฮีลก็ยังคงยืนเหม่อลอยอยู่ที่เดิม
“เฮ้ย นายเหม่ออะไรอยู่?”
“คือว่า…การต่อสู้ของพวกเจ้าเมื่อครู่นี้รวดเร็วเกินไป ข้าตอบสนองไม่ทันเลย…”
“นี่…”
ความว่องไวของหมอนี่สูงกว่าผมแท้ๆ ทำไม…
ผมยังไม่ทันทอดถอนใจเสร็จก็มองเห็นฉากที่น่าหวาดกลัวอย่างยิ่ง ผมมองเห็นภาพแห่งความตายปรากฏขึ้นในสมองในพริบตา
จัมเปอร์มรกต
ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ชื่อสีแดงนับไม่ถ้วนโอบล้อมพวกเรา!
