บทที่ 1399 เป็นหมูมีความสุขที่สุด
บทที่ 1399 เป็นหมูมีความสุขที่สุด
เมื่อเห็นท่าทางเจ็บปวดของกู้หนิงผิง กู้เสี่ยวหวานรู้สึกอึดอัดมาก นางลูบมือของเขาแล้วพูดว่า “หนิงผิง นางถามถึงเจ้า ข้าเห็นนะตอนที่ข้าพูดถึงเจ้า สีหน้าของนางดูมีความสุขมาก และยังถามว่าเจ้าสบายดีหรือไม่”
“จริงหรือ” ดวงตาของเขาส่องแสงเปล่งประกาย
“หนิงผิง วันพรุ่งนี้พวกเราไปที่บ้านของท่านแม่ทัพกัน ข้าจะพาเจ้าไปพบกับนาง” กู้เสี่ยวหวานกล่าว
กู้หนิงผิงส่ายหัว “ตอนนี้ข้าไม่มีอะไรคู่ควรกับนาง นางสูงส่งกว่าข้ามาก ข้าไม่คู่ควรกับนาง ข้าไม่มีหน้าไปพบนางหรอก”
กู้หนิงผิงจ้องมองฝ่ามือของตนเองและนั่งลงบนพื้นอย่างช่วยไม่ได้ เขากุมศีรษะและโอบกอดตัวเองไว้ ท่าทางเช่นเดียวกับเด็กที่ทำของเล่นชิ้นโปรดหาย ความเหงาของเขาทำให้ผู้คนรู้สึกเป็นทุกข์
คืนนั้นกู้เสี่ยวหวานนอนพลิกตัวไปมา และเมื่อหลับตาลงก็จะเห็นดวงตาที่ตื่นตระหนกของกู้หนิงผิงเต็มไปด้วยความปรารถนาและความสิ้นหวัง เหมือนที่เทียนมอดแล้วและรอบด้านกลายเป็นความมืดทั้งหมด
นางนอนพลิกไปพลิกมาในตอนกลางคืน แต่ยิ่งคิดก็ยิ่งนอนไม่หลับ
อาจั่วซึ่งกำลังนอนหลับอยู่ข้างนอก ได้ยินกู้เสี่ยวหวานพลิกตัวไม่ยอมนอน จึงจุดตะเกียงและเข้าไปในห้อง “คุณหนู ท่านนอนไม่หลับหรือ”
กู้เสี่ยวหวานรู้สึกได้ถึงความกังวลอย่างลึกซึ้งของอาจั่ว
กู้เสี่ยวหวานพยักหน้า สำหรับอาจั่ว นางมีอายุมากกว่าตัวเองเล็กน้อย แต่เนื่องจากประสบการณ์ชีวิตอันยาวนานของนางในเมื่อก่อน กู้เสี่ยวหวานจึงไม่ถือว่าอาจั่วเป็นสาวใช้ แต่เป็นพี่สาว หากนางมีข้อสงสัยใด ๆ ก็จะบอกอาจั่วเกี่ยวกับความยากลำบากทั้งหมด อาจั่วทราบดี และบางครั้งก็ให้คำแนะนำที่ดีแก่นางมากมาย
กู้เสี่ยวหวานลุกขึ้นนั่ง เปิดผ้าม่านและตบที่ข้าง ๆ นาง “อาจั่ว มานั่งกับข้าสิ”
นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่อาจั่ววางเทียนในมืออย่างชำนาญไว้ข้างเตียง
เมื่อมองกู้เสี่ยวหวานที่นอนไม่หลับ จึงถามว่า “คุณหนู กังวลเกี่ยวกับเมื่อบ่ายวันนี้ที่ได้พบกับจวิ้นจู่ใช่หรือไม่”
กู้เสี่ยวหวานพยักหน้า “ใช่ เรื่องของจวิ้นจู่ บางครั้งเมื่อข้าคิดเกี่ยวกับมัน ข้ารู้สึกว่าโลกนี้ช่างวิเศษจริง ๆ เรามีโอกาสได้พบและรู้จักกับนางที่เป็นจวิ้นจู่ซึ่งอยู่ในดินแดนที่ห่างไกลในเมืองหลวงนี้ เราได้เป็นสหายกัน มันช่างน่าเหลือเชื่อจริง ๆ”
กู้เสี่ยวหวานพูดอย่างเย้ยหยัน
อาจั่วพูดอย่างจริงจัง “คุณหนู ถึงแม้ว่าท่านจะเกิดบนภูเขา แต่ท่านมีความทะเยอทะยานที่หญิงทั่วไปไม่มี และท่านก็ทำงานหนักอย่างหนักมามากมาย คนที่ขยันขันแข็งเช่นท่าน ไม่ว่าจะอยู่ไกลแค่ไหนก็จะสามารถต่อสู้เข้าเมืองหลวงได้อย่างแน่นอน และวันหนึ่งท่านจะได้เข้ามาเป็นเจ้านายในเมืองหลวง”
กลายเป็นว่าความคิดของกู้เสี่ยวหวานคือการเป็นนาย หาเงินให้ได้มากที่สุด ซื้อที่ดินเพิ่ม อาศัยอยู่ในบ้านดี ๆ และกินอาหารดี ๆ นี่คืออุดมการณ์อันสูงส่งของนางมาโดยตลอด
เพียงแต่ว่ามันมีปัญหามากกว่าตอนที่ไม่มีอะไร
เช่นเดียวกับกู้หนิงผิง
หากพวกเขาใช้ชีวิตเงียบ ๆ ไม่แสวงหาชื่อเสียง เอาแต่กังวลเรื่องการดำรงชีวิต แก้ปัญหาเรื่องอาหารและเครื่องนุ่งห่ม และไม่คิดอะไรมาก บางทีถึงเวลานี้นางคงแต่งงานและกลายเป็นแม่ไปแล้ว
และกู้หนิงผิง บางทีเขาอาจจะทำงานเป็นลูกจ้างของร้านค้าในเมือง จากนั้นกลับไปที่หมู่บ้านเพื่อแต่งงานกับหญิงจากหมู่บ้านเดียวกันและมีลูกอีกคนหนึ่ง เขาจะอยู่ในหมู่บ้านตลอดชีวิต และจะไม่มีโอกาสเห็นโลกภายนอก
ด้วยวิธีนี้ ย่อมไม่มีอะไรผิดปกติ
ชีวิตไร้กังวล กินแล้วก็นอน ตื่นนอนมาแล้วก็กิน จะมีปัญหามากมายได้อย่างไร
อาจั่วยิ้มพลางมองไปที่กู้เสี่ยวหวานและพูดว่า “คุณหนูชอบล้อเล่นไปเรื่อย กิน ๆ นอน ๆ เช่นนั้น นั่นหมูไม่ใช่หรือ?”
“การเป็นหมูก็ดีมากเช่นกัน หิวเมื่อไรก็ได้กิน อิ่มก็นอน ไม่ต้องออกกำลังกายด้วยซ้ำ ถ้าลดน้ำหนักจะมีคนให้อาหารเพิ่ม อ้วนก็ไม่ต้องกังวลเรื่องลดน้ำหนัก วิเศษมาก ยิ่งอ้วนคนยิ่งชอบ ยกเว้นตอนลืมตาดูโลกช่วงปีใหม่ นอกเหนือจากนั้นก็ไม่มีปัญหา ชีวิตของหมูมีความสุขมาก” กู้เสี่ยวหวานกล่าวอย่างอารมณ์ดี
แม้ว่าอาจั่วจะรู้สึกว่าการเปรียบเทียบของกู้เสี่ยวหวานไม่ค่อยดีนัก แต่ก็ดูเหมือนจะเป็นเรื่องจริง
“คุณหนู จากที่ท่านกล่าวมา ดูเหมือนจะเป็นเรื่องจริง” ชีวิตนี้คนเราต้องกิน ดื่ม นอน สู้ฟ้าดิน คนดีก็มีลาภ ส่วนคนไม่ดีทั้งหลายก็กลายเป็นเมฆเป็นควัน เมื่อตรากตรำมาตลอดชีวิต ทุกสิ่งจะฟื้นคืนชีพขึ้นมาและไม่พรากจากไป นี่คือความจริง
คราวนี้เป็นตาของกู้เสี่ยวหวานที่คลี่ยิ้มออกมา และเมื่อเห็นว่าอาจั่วพยักหน้าเห็นด้วย กู้เสี่ยวหวานดึงแก้มของอาจั่ว “เจ้าเชื่อจริง ๆ หรือ เจ้ารู้หรือไม่ว่าความแตกต่างที่ใหญ่ที่สุดระหว่างมนุษย์กับหมูคือที่ไหน”
“ที่ไหน”
“นี่ ๆๆ” กู้เสี่ยวหวานใช้นิ้วชี้เคาะขมับของนาง “ความแตกต่างที่ใหญ่ที่สุดระหว่างคนกับหมูคือตัวหนึ่งมีความคิดและอีกตัวไม่มีความคิด ถ้าคนคนหนึ่งมีชีวิตอยู่ชั่วชีวิตโดยไม่มีความสามารถในการคิด เขาก็กลายเป็นหมูแล้วจริง ๆ”
“คุณหนู แม้ว่าอาจั่วจะไม่ค่อยเข้าใจสิ่งที่ท่านพูด แต่อาจั่วเคยได้ยินคำกล่าวนี้มาตั้งแต่ยังเด็ก ถ้าต้องการทำผลงานให้ดี ต้องลับเครื่องมือของท่านให้คมก่อน ถ้าท่านต้องการแกะสลักที่ประณีต ก็ต้องมีมีดดี ๆ สักเล่ม ท่านว่ามันเป็นเช่นนั้นไหม”
เมื่อเห็นว่ากู้เสี่ยวหวานไม่ได้พูดอะไร อาจั่วจึงกล่าวต่อ “อาจั่วได้ยินมาว่า ตราบใดที่ฝึกฝนอย่างหนักก็จะสามารถฝนทั่งให้เป็นเข็มได้ ชีวิตคนเราย่อมมีความพลิกผัน ก่อนที่จะเจอกับชัยชนะ ทุกคนล้วนเจอกับความพ่ายแพ้มาก่อน”
กู้เสี่ยวหวานก้มหัวลงเล็กน้อยเมื่อนึกถึงสิ่งที่อาจั่วพูด จากนั้นนางก็ยิ้มกว้าง “อาจั่ว เจ้ามักจะเป็นผู้ที่คอยปลอบโยนคนอื่นและมีเหตุผลเสมอ ไม่ผิด ก่อนมีรถม้าก็ต้องมีถนน เดี๋ยวเจ้าช่วยฝนหมึกให้ข้าหน่อย ข้าจะเขียนหนังสือขอเข้าพบ”
หลังจากเขียนหนังสือขอเข้าพบแล้ว กู้เสี่ยวหวานก็ยื่นของใส่มือของอาจั่ว “พรุ่งนี้ตอนเช้าตรู่ เจ้าไปที่บ้านของท่านแม่ทัพและรอส่งหนังสือนี้ให้จวิ้นจู่ และบอกว่าข้าต้องการพบนาง ยิ่งเร็วเท่าไรยิ่งดี”
“ท่านไม่ต้องกังวล อาจั่วจะออกเดินทางก่อนรุ่งสางในวันพรุ่งนี้ คุณหนู เรื่องนี้ท่านก็จัดการเรียบร้อยแล้ว แต่ตอนนี้มันดึกมากแล้ว พักผ่อนก่อนเถอะ มิฉะนั้นร่างกายของท่านจะป่วยเอาได้”
หลังจากที่กู้เสี่ยวหวานจัดการอะไรบางอย่างที่รู้สึกว่าต้องทำจนเสร็จแล้ว นางก็รู้สึกตัวเบาขึ้น นางปิดไฟและนอนลงอีกครั้ง หลังจากหลับตาเพียงครู่เดียวเท่านั้นนางก็หลับไป
ในตอนเช้าของวันที่สอง กู้เสี่ยวหวานลืมตาตื่นขึ้นก็เห็นข้างนอกยังมืดอยู่ กู้เสี่ยวหวานเรียกหาอาจั่วสองครั้ง หากแต่ไม่มีใครส่งเสียงตอบรับ แต่กู้ฟางสี่บอกว่า “เสี่ยวหวาน เจ้าตื่นแล้วหรือ อาจั่วลุกขึ้นและออกไปก่อนรุ่งสางแล้ว”
“ทำไมท่านตื่นเช้าจังท่านอา” กู้เสี่ยวหวานรีบลุกขึ้น นางเห็นกู้ฟางสี่เปิดม่านเดินเข้ามาพร้อมกับอ่างน้ำร้อนในมือของนาง
“เมื่อคืนข้าเข้านอนเร็วและตื่นเช้า แต่เมื่อคืนเจ้าคงนอนไม่ค่อยหลับ ดูตาเจ้าสิ เจ้าอยากนอนต่ออีกสักหน่อยไหม” กู้ฟางสี่ถามอย่างเป็นห่วง
กู้เสี่ยวหวานส่ายหัว “ไม่เป็นไรท่านอา ข้าจะลุกแล้ว เร็ว ๆ นี้อาจมีข้อความส่งมาจากทางบ้านของท่านแม่ทัพ ข้าว่าจะรอสักหน่อย”
“เกี่ยวกับกู้หนิงผิงหรือ” กู้ฟางสี่ถอนหายใจ “เด็กคนนี้เป็นคนที่มีจิตใจแน่วแน่ ผ่านมาหลายปีแล้วก็ยังคงคิดถึงเรื่องนี้อยู่ในใจ ข้าไม่รู้ว่านี่เป็นสิ่งที่ดีหรือไม่” กู้ฟางสี่กล่าว
กู้เสี่ยวหวานลุกขึ้นแต่งตัว และกู้ฟางสี่ก็นำอาหารเช้ามาให้นาง
ในขณะที่นางกำลังจะกินข้าว ก็มีคนมารายงานว่า “คุณหนู มีหญิงสาวคนหนึ่งต้องการพบท่าน นางบอกว่าตนเองคืออาอวี้ สาวใช้ส่วนตัวของจวิ้นจู่”
คนที่มารายงานเป็นสาวใช้แซ่โค่ว นางแต่งกายด้วยชุดสีเขียวและมีใบหน้ากลมดูไร้เดียงสา แต่มีความแข็งแกร่ง กู้เสี่ยวหวานได้ยินจากฉินเย่จือว่านางผู้นี้เกิดจากหญิงรับใช้คนก่อน น่าเชื่อถือและไว้วางใจได้ ดังนั้นกู้เสี่ยวหวานจึงให้นางคอยอยู่รับใช้
เด็กหญิงชื่อโค่วตัน และเด็กชายชื่อโค่วไห่ ทั้งคู่เป็นลูกชายหญิงฝาแฝดจากหญิงรับใช้คนก่อนของฉินเย่จือ พ่อแม่ของพวกเขาเคยทำงานกับพ่อแม่ของฉินเย่จือมาก่อน
พวกเขาพบกันอีกครั้งโดยไม่คาดคิด เมื่อทั้งสองคนเห็นฉินเย่จือก็ต้องการติดตามรับใช้เขาไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ฉินเย่จือคิดว่าบ้านหลังใหญ่ต้องการคนดูแล ดังนั้นเขาจึงตอบตกลง
โค่วตันถูกจัดให้อยู่ในเรือนชั้นใน และโค่วไห่ถูกจัดให้อยู่ในเรือนชั้นนอก แม้ว่าพวกเขาจะดูไร้เดียงสา แต่พวกเขาก็ทั้งฉลาด รู้จักห่วงใย และมีความจริงใจ
เมื่อได้ยินสาวใช้บอกว่าอาอวี้มาที่นี่ กู้เสี่ยวหวานก็รีบพูดว่า “รีบไปเชิญนางเข้ามา!”
นางรีบลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกไปโดยไม่ได้กินข้าวเช้าด้วยซ้ำ
กู้ฟางสี่ดีใจที่เห็นว่ากู้เสี่ยวหวานตื่นขึ้นในตอนเช้า แต่เมื่อเห็นว่านางไม่ได้กินอะไรเลย กู้ฟางสี่เป็นทุกข์มาก นางหยิบจานที่ใส่เกี๊ยวและตะโกนจากด้านหลัง “เสี่ยวหวาน เสี่ยวหวาน เจ้ายังไม่ได้กินอะไรเลย มากินเกี๊ยวสักสองคำก่อนสิ”
กู้เสี่ยวหวานหันศีรษะกลับมาและโบกมือให้กู้ฟางสี่ “ท่านอา รอสักครู่ เดี๋ยวข้าค่อยกลับมากิน”
หลังจากพูดจบ นางก็เดินออกไปนอกลานบ้านอย่างรวดเร็ว กู้ฟางสี่ก็กระทืบเท้าของนางด้วยความโกรธ “กว่าเจ้าจะกลับมาก็เย็นชืดกันพอดี แล้วเจ้าจะกินมันได้อย่างไร”
กู้ฟางสี่รู้สึกทุกข์ใจมาก นางคิดถึงเรื่องนี้และรีบหยิบเกี๊ยวแล้วออกไป นางเดินอย่างรวดเร็วไปตามทิศทางที่กู้เสี่ยวหวานกำลังจะไป
กู้เสี่ยวหวานเดินผ่านทางเดินอย่างคุ้นเคย และเมื่อนางมาถึงห้องโถงด้านหน้า นางก็บังเอิญเห็นอาอวี้กำลังเดินมาทางนี้พอดี
เมื่ออาอวี้เห็นกู้เสี่ยวหวาน อาอวี้ก็ก้มตัวลงทันที “อาอวี้ทำความเคารพเสี้ยนจู่”
กู้เสี่ยวหวานรีบก้าวไปข้างหน้าเพื่อประคองนาง “แม่นางอวี้ เจ้าไม่จำเป็นต้องเป็นทำเช่นนี้ เจ้าลุกขึ้นเถิด”
