ตอนที่ 531 ขี้ใจอ่อน
เพียงชั่วพริบตาก็ถึงปลายเดือน พิธีเปิดการแข่งขันกีฬาระดับนานาชาติจัดขึ้นที่สนามกีฬาแห่งชาติของประเทศตงเต้า
นี่เป็นจุดโฟกัสที่ทั่วทั้งโลกต่างจับตามองมากที่สุดในตอนนี้!
ตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบัน พิธีเปิดการแข่งขันกีฬาเริ่มจากทำแบบเรียบง่ายไปจนมีแบบแผน จากนั้นก็ทำกันอย่างยิ่งใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ จวบจนทุกวันนี้ที่เสมือนเป็นงานฉลองที่สามารถสะท้อนความสงบสุข ความสามัคคีและมิตรภาพออกมาให้เห็น
พิธีเปิดงานแข่งขันกีฬาระดับนานาชาติในยุคสมัยนี้ไม่เพียงแต่จะแสดงให้เห็นถึงประวัติศาสตร์วัฒนธรรม ความทันสมัย ประเพณี ชาติพันธุ์ และระดับการทำงานขององค์กรในประเทศเจ้าภาพ ขณะเดียวกันยังแสดงออกถึงวัฒนธรรมการต้อนรับแขกบ้านแขกเมืองที่มาจากทั่วทุกสารทิศทุกมุมโลกอย่างอบอุ่น
พิธีเปิดได้กลายเป็นส่วนสำคัญที่งดงามตระการตาที่สุดของงานแข่งขันกีฬา
ประชาชนของแต่ละชาติทั่วโลกที่เฝ้าอยู่หน้าจอทีวีหลังจากได้รับชมการแสดงกีฬาของฝ่ายทหารและคณะนักแสดงศิลปะชนเผ่าอันเป็นเอกลักษณ์ไปแล้ว วินาทีที่เห็นนักกีฬาของชาติตัวเองเดินออกมาต่างก็ส่งเสียงร้องรื่นเริงด้วยความดีใจ
คณะตัวแทนของเผ่าหมาป่าพระจันทร์ออกมาเป็นลำดับที่ห้าสิบแปด คณะตัวแทนจากประเทศเหยียนหวงออกมาเป็นลำดับที่หนึ่งร้อยแปด ส่วนคณะตัวแทนของประเทศตงเต้าที่เป็นเจ้าภาพออกมาเป็นลำดับสุดท้าย
จากนั้นจะเป็นการเชิญธงประจำงานแข่งขันกีฬาระดับนานาชาติและบรรเลงเพลง
หลังจากตัวแทนของประเทศเจ้าภาพกับคณะกรรมการกีฬากล่าวเปิดงานเสร็จ เหล่านักกีฬา ผู้ตัดสิน โค้ชก็จะกล่าวคำสาบาน จุดคบเพลิง จุดไฟเปิดงาน
บรรยากาศครึกครื้นแบบที่ไม่เคยมีมาก่อน
เมื่อเทียบกับพิธีเปิดที่จัดโดยประเทศเหยียนหวงครั้งก่อนที่มีการแสดงอารยธรรมโบราณตะวันออกที่แสนงดงาม เรียกได้ว่าพิธีเปิดในครั้งนี้ได้รับความนิยมมากที่สุด เพราะผู้คนในประเทศนี้รักความสนุกสนาน ชอบงานรื่นเริง แค่คิดดูก็รู้แล้วว่าพิธีเปิดที่จัดโดยคนแบบนี้จะน่าสนุกขนาดไหน
เมื่อเสียงพลุ เสียงแตร เสียงดนตรีดังระงมไปทั่วท้องฟ้า สถานที่จัดงานก็ปกคลุมไปด้วยบรรยากาศรื่นเริงอันมีเอกลักษณ์ของประเทศ ทำให้มู่เถาเยาที่อยู่ในงานพลอยตื่นเต้นสนุกสนานไปด้วย
ความรู้สึกฮึกเหิมแบบนี้แตกต่างจากตอนทำสงครามเมื่อชาติก่อนอย่างสิ้นเชิง
น้อยครั้งที่เธอจะเกิดความรู้สึกตื่นเต้นแบบนี้ ด้วยเหตุนี้หลังจบพิธีเปิดกลับถึงหมู่บ้านนักกีฬาเธอยังวิดีโอคอลหาตี้อู๋เปียนเล่าบรรยากาศในงานที่ชวนตื่นเต้นให้ฟัง
ตี้อู๋เปียนเห็นมู่เถาเยาตื่นเต้นแบบที่เห็นได้ยาก เขาตั้งใจฟังเธอเจื้อยแจ้วให้ฟังอย่างอารมณ์ดี
บางความรู้สึก การได้ไปสัมผัสด้วยตัวเองย่อมเข้าถึงอารมณ์มากกว่าการดูผ่านหน้าจอ ขนาดมู่เถาเยาที่เป็นคนไม่ตื่นเต้นกับอะไรง่ายๆ ยังอดตื่นเต้นไม่ได้
“ซาลาเปาน้อย เธอมีความสุขขนาดนี้ครั้งหน้าลงแข่งรายการอื่นสิ อย่างเช่นฟุตบอล วอลเลย์บอลอะไรพวกนั้น ฉันจะลงด้วย”
นับตั้งแต่อดีตเป็นต้นมามีเจ้าชายเจ้าหญิงจำนวนไม่น้อยที่ลงแข่งขันกีฬาระดับนานาชาติ
มู่เถาเยาครุ่นคิดแล้วส่ายหน้า “ตอนนี้ฉันมีสองสัญชาติ เข้าร่วมลำบาก”
จะให้ครั้งหนึ่งลงแข่งขันในนามประเทศเหยียนหวง อีกครั้งลงแข่งขันในนามเผ่าหมาป่าพระจันทร์ก็คงไม่ดี…
“ก็จริง งั้นถ้าฉันเข้าร่วม เธอจะมาด้วยไหม แบบครั้งนี้”
“พี่สามยังมีเรื่องที่สำคัญกว่าการลงแข่งขันกีฬาต้องทำ ช่างมันเถอะค่ะ” การพัฒนาเทคโนโลยีของประเทศสำคัญกว่าการคว้าแชมป์กีฬาให้ประเทศ
เธอก็เหมือนกัน
ความเจริญก้าวหน้าด้านการแพทย์เกี่ยวพันถึงกลยุทธ์สร้างความแข็งแกร่งให้ประเทศ
ตี้อู๋เปียนพยักหน้า “ได้”
อย่างไรเสียเขาก็แค่อยากอยู่กับซาลาเปาน้อย ไม่จำกัดว่าจะต้องทำอะไร
“ซาลาเปาน้อย กดดันไหม”
“ไม่เลย”
ชาติที่แล้วเธอมีประสบการณ์ที่ผ่านความเป็นความตายมามากมาย ตอนนี้แค่สนามแข่งขัน แถมยังไม่มีอันตรายถึงชีวิต แล้วจะต้องรู้สึกกดดันทำไม!
“ซาลาเปาน้อย พวกเราออกเดินทางช่วงฤดูใบไม้ร่วงแล้วกัน ค่อยกลับมาตอนหน้าร้อน”
“สามฤดูเก้าเดือน สุขภาพของพวกคุณปู่คุณย่าพวกอาจารย์จะไม่ไหวเอา”
ตี้อู๋เปียนอดลอบถอนหายใจไม่ได้ พูดกับสาวน้อยหน้าตาน่ารักในจอ “ซาลาเปาน้อย พวกเราสองคนไปกันก่อน ไว้ครั้งหน้าค่อยพาพวกคุณปู่คุณย่ากับพวกอาจารย์ไป ฉันอยากออกไปเที่ยวให้เต็มที่” ยืนยันความสัมพันธ์ของพวกเราสักที
เธออายุยี่สิบสองแล้ว แต่งงานได้แล้ว
พอนึกถึงเรื่องคบกันเป็นแฟนแล้วแต่งงาน ร่างกายตี้อู๋เปียนก็เหมือนมีไฟร้อนรุ่มขึ้นมาทันที
มู่เถาเยาครุ่นคิด คนในจอเหมือนถูกขังมายี่สิบปี น่าสงสารเหลือเกิน เธอจึงรับปากทันที
ตี้อู๋เปียนอึ้งไปชั่วขณะ
เขาอุตส่าห์เตรียมคำพูดไว้เป็นกระบุง ไม่ต้องใช้เลยเหรอ
แต่นี่ก็แสดงให้เห็นว่าซาลาเปาน้อยขี้ใจอ่อน!
วันหน้าเขาต้องใช้ไม้นี้เยอะๆ !
ไม่ว่าจะใช้จนพรุนแล้วหรือไม่ ขอแค่มันได้ผลเป็นพอ!
“งั้นเธอลองคิดดูว่าพวกเราจะเริ่มจากที่ไหนดี ไม่งั้นฉันวางแผนเที่ยวก่อนแล้วเสนอให้เธอดูดีไหม” ตี้อู๋เปียนชักตื่นเต้นขึ้นมาแล้ว
“ฉันเคยไปมาหลายที่แล้ว พี่สามเลือกที่ที่อยากไปมากที่สุดก็พอ แต่จะไปนานไม่ได้ ช้าสุดกลับมาตอนเดือนมีนา กำหนดคลอดของอาจารย์สามคือปลายมีนา ฉันต้องอยู่เฝ้าถึงจะวางใจ”
“…ได้ งั้นพวกเราเที่ยวในประเทศไหม” ภูเขาแม่น้ำในประเทศเขายังไม่เคยได้เริ่มเที่ยวเลย!
“แล้วแต่พี่สามเลยค่ะ”
“ได้ ขอฉันดูก่อน เธอตั้งใจแข่งไป ไม่ต้องคิดเรื่องอื่น”
“อืม พี่สามก็ไม่ต้องคิดเยอะ เลือกมาสักที่ก่อน จากนั้นไปถึงไหนก็ค่อยว่ากันอีกที ยังไงก็ไม่ได้มีเป้าหมาย”
“ได้ เธอรีบไปพักผ่อนเถอะ พวกเราจะดูเธอแข่งทางทีวี”
มู่เถาเยาพยักหน้า บอกราตรีสวัสดิ์แล้ววางสาย จากนั้นก็โทรหาญาติทั้งสองฝ่าย
คุยไปสิบกว่านาทีเธอก็ไปอาบน้ำนอน
