ถ้าผมเกิดใหม่ใน RPG? (So What if it’s an RPG World !?) – ตอนที่ 38

ตัวผมไม่มีความสามารถตรวจจับ และความสามารถของยูอนก็เป็นการโจมตีทั้งหมด

ดังนั้น ตอนนี้การค้นหาของพวกเราเลยยากลำบากอย่างไม่คาดคิด ยังไงป่าก็ใหญ่ขนาดนี้ พวกเราจึงหาเป้าหมายไม่เจอ

หรือจะปล่อยให้รางวัลหนีไปแบบนี้?

เป็นไปไม่ได้! ไม่มีทางแน่นอน!

“เฮ้ๆ แบบนี้ไม่ได้การแล้ว ถ้าอีกฝ่ายหนีไปได้ ความพยายามก่อนหน้านี้คงเสียเปล่า”

“นายอยากแยกกันหารึไง? นายต้องรู้ว่าหมอนั่นฆ่านายได้ในไม่กี่นาทีเท่านั้นนะ”

ก็จริง เลเวลของผมกับหมอนั่นห่างกันมาก

เป็นเพราะยูอนผมถึงหลบการโจมตีได้ในครั้งแรก ส่วนครั้งที่สองก็เป็นเพราะผมมีการแจ้งเตือนจึงเห็นการโจมตีของอีกฝ่าย

แต่ในสถานะการค้นหา ผมเลยมองไม่เห็นมินิแมพ นี่มันรนหาที่ตายชัดๆ

“แล้วจะทำยังไง?”

“ไปด้วยกันเถอะ ถ้าเป็นแบบนี้คงไม่มีปัญหาอะไร”

“อืม นี่เป็นวิธีรับรองความปลอดภัยวิธีเดียว ใช่แล้ว ก่อนหน้านี้เธอเคยตายรึเปล่า?”

“ตายเหรอ? ไม่เคย ฉันไม่เคยทำเรื่องเสี่ยงๆ เลย”

“ยูอนเป็นพวกลัทธินิยมความปลอดภัยจริงๆ”

“จำเป็นน่ะสิ การตายในเกมมักจะดรอปประสบการณ์หรือดรอปอุปกรณ์ ของแบบนั้นพวกเราจะดรอปไปไม่ได้ ดรอปไปคงซวยหนักแน่”

ยัยนี่เป็นนักเล่นเกมตัวจริงเลย…

“ก็ได้ ฉันก็คิดว่าแบบนี้คงปลอดภัยหน่อย”

“อืม”

“แต่แบบนี้พวกเราคงหาศัตรูไม่เจอแล้ว”

“คือ…”

ยูอนจมอยู่ในความเงียบ

ศัตรูแบบนี้ทำให้ผมกลุ้มใจจริงๆ

ยิ่งไปกว่านั้นคืออะไร ทั้งที่เลเวลสูงกว่าพวกเรา พอถูกผมเล่นจนน่วมกลับหนีไป นี่มันสารเลวชัดๆ

“แต่ศัตรูที่ถูกตีไม่ตายก็หนีไปมักไม่พบในเกม RPG ทั่วไปนะ การตั้งค่าประหลาดแบบนี้ช่างเลวร้ายซะจริง”

“ใช่แล้ว อย่างมากหลังจากถูกตีจน HP ถึงระดับหนึ่งก็จะกลายเป็นรูปแบบขั้นสอง แต่หนีไปแบบนี้…นี่มันแกงกันไม่ใช่เหรอ?”

“เพราะบอสทั่วไปมักจะรอให้พวกเราไปที่รังเหมือนกับเจ้าแห่งปีศาจ? นายคิดว่ามันเหมือนโปเกมxxไหม?”

“นั่นสิ…”

แต่ผมยังไม่ทันพูดจบ จู่ๆ เรื่องราวก็เกิดความเปลี่ยนแปลงที่น่าประหลาด

ตัวบ่งชี้การโจมตีดูเหมือนจะแสดงลูกศรสีแดง ผมหยุดลงทันที หลังจากมินิแมพปรากฏขึ้น ผมก็เห็นบางอย่างลอยเข้ามาจากข้างหลังพอดี

…ผมใช้การโจมตีไปทางด้านหลังด้วยสัญชาตญาณ ลูกศรสีแดงจึงลอยผ่านหน้าผมไป

แน่นอนว่าสิ่งที่ผมพูดคือเหตุการณ์บนมินิแมพ ส่วนสิ่งที่เห็นตรงหน้า คือคนคนหนึ่งที่ลอยผ่านหน้าพวกเรา

ผมกับยูอนมองหน้ากัน จากนั้นก็มองหมอนั่นที่อยู่บนพื้น

นักฆ่าเงามืดเลเวล 29

อืม ถึงเครื่องหมายคำถามเหล่านั้นจะมากมาย แต่จะดูยังไงชื่อนี้ก็เป็นคนเมื่อกี้แน่ๆ?

“นี่มัน…คนเมื่อกี้นี่?”

ผมถามยูอน

“อืม…ดูจากฉายากับชื่อแล้วน่าจะใช่”

“งั้นต้องฆ่าเขา?”

“อยู่แล้ว”

ไม่ฆ่าคนที่ทำให้พวกเรายุ่งอยู่นานแล้วจะคลายความเกลียดชังในใจพวกเราได้ยังไงล่ะ?

อุกกาบาตน้ำแข็ง เสาน้ำแข็งลอบสังหาร และธนูน้ำแข็งปะทะบนตัวของเขาทั้งหมด มีดสีดำในมือของยูอนก็โบกอย่างรวดเร็ว เงาสีดำเป็นชุดตกลงบนตัวของอีกฝ่ายทันที

สัญลักษณ์เลือดลดสีแดงปรากฏออกมาจากตัวของอีกฝ่ายไม่หยุด HP ที่เหลืออยู่ไม่เยอะของเขาก็ลดลงจนถึงก้นหลอดทันที

ขอแสดงความยินดี

เควสต์ฉุกเฉิน : ฆาตกร? สำเร็จ

ได้รับรางวัลเป็นอัพห้าเลเวล

เลเวลอัพ! เลเวล 14

เลเวลอัพ! เลเวล 15

เลเวลอัพ! เลเวล 16

เลเวลอัพ! เลเวล 17

เลเวลอัพ! เลเวล 18

ได้รับฉายา : นักสืบนามกระฉ่อน

บ่งชี้เบาะแสในระยะ 10 เมตรโดยอัตโนมัติ (ยกเว้นเอฟเฟกต์ลอบเร้น)

บรรลุเป้าหมายรางวัลพิเศษ : สังหารฆาตกร

ได้รับฉายา : ผู้ล้างแค้นอันเที่ยงธรรม

บ่งชี้เป้าหมายที่ถูกประกาศจับโดยอัตโนมัติ หลังสังหารแล้วจะได้รับรางวัลทันที (ยกเว้นสกิลลอบเร้น)

อาวุธที่ได้รับ : มีดลับจากวันสิ้นโลก

การโจมตีกายภาพ +2,000 ความว่องไวเพิ่ม 10% เพิ่มเอฟเฟกต์เสียเลือดหลังโจมตีโดน 100% ติดพิษ 100% กัดกร่อน 100% สำหรับผู้ที่เลเวลเท่ากันหรือต่ำกว่าจะ One hit kill หลังจาก HP เหลือ 30% ปิดบังศพหลังจากกำจัดเมื่อ HP ต่ำกว่า 10%

บ้าเอ๊ย นี่มันอะไรกัน? อาวุธเจ๋งเป้งระดับนี้มันอะไรกัน?

มองดูอาวุธที่ปรากฏในช่องเก็บของ ผมไม่รู้เลยว่าจะพูดอะไรดี แค่การโจมตี +2,000 ตรงหน้าก็น่ากลัวมากแล้วไหม? แล้วสิ่งของอย่างมีดลับ พอเข้าใกล้แล้วแทงไปสักแผล เป็นใครก็คงทนไม่ไหวแล้ว

แล้วนี่มันอาวุธของนักฆ่าไม่ใช่เหรอ? ทำไมถึงให้ผมล่ะ?

ให้อาวุธเวทมนตร์สักหน่อยไม่ได้เหรอ?

แต่ในเมื่อได้รับเครื่องมือแบบนี้ก็ไม่เลว ยังไงซะคุณสมบัติของสิ่งนี้ก็เจ๋งระเบิดไปเลย

แน่นอน ในฐานะ ‘นักเวท’ คนหนึ่ง ผมชอบใช้เวทมนตร์มากกว่าก็เท่านั้น

“เอ๋ นายได้รับสองฉายานี่…นักสืบนามกระฉ่อน นายเป็นนักเรียนเทพแห่งความตาย1เหรอ?”

“ล้อเล่นอะไรกัน จะว่ายังไงฉายาอย่างเทพแห่งความตายก็ควรเป็นของเธอมากกว่านะ”

ไม่ว่าฉายาของอีกฝ่ายจะเปลี่ยนแปลงหรือไม่ผมก็มองไม่ออก เพราะสำหรับผมแล้ว ชื่อของอีกฝ่ายก็ยังมีเครื่องหมายคำถามเยอะแยะอยู่ดี

ทว่าเลเวลนักฆ่าของอีกฝ่ายกลับเพิ่มขึ้นหนึ่งเลเวล ไม่รู้ว่าเป็นรางวัลของเควสต์หรือเพราะค่าประสบการณ์เพิ่มขึ้น

ทว่าการอัพเลเวลในเลเวลอย่างเธอคงลำบากมากสินะ?

ตอนนี้ผมต้องใช้ค่าประสบการณ์สิบล้านหน่วยมาอัพเลเวล แล้วต่อไป…น่ากลัวจัง แค่คิดยังไม่กล้าคิดเลย

“ถ้าเป็นแบบนั้นก็ดีสิ”

อีกฝ่ายยิ้มพร้อมพูด

“งั้นภารกิจทางนี้ก็ถือว่าเสร็จสิ้นแล้ว ฉันต้องไปแล้วล่ะ นายก็รู้ว่าฉันยุ่งมาก”

“นั่นแน่อยู่แล้ว…จะว่าไปเธอส่งภารกิจยังไง? คงไม่ต้องเอาหัวเขาไปด้วยอะไรแบบนั้นนะ?”

“ไม่จำเป็นหรอก”

อีกฝ่ายเดินไปข้างๆ ศพของนักฆ่า แตะศพของเขาเล็กน้อย

จากนั้นก็หยิบของบางอย่างให้ผมดู

“นี่ มันคือเครื่องมือที่สามารถจำแนกตัวตนของอีกฝ่ายได้ จะหยิบออกมาได้หลังจากตายแล้วเท่านั้น อย่าถามฉันว่าทำไมในตัวของนักฆ่าถึงมีของแบบนี้ ฉันคงตอบได้แค่ไม่รู้”

“เป็นเครื่องมือของเควสต์สินะ”

“ใช่แล้ว”

“แต่ว่า…เธอไม่รู้สึกว่ามันแปลกเหรอ?”

“ทำไมเหรอ?”

“ทำไมจู่ๆ หมอนี่ถึงลอยออกมาล่ะ?”

บนมินิแมพของผมไม่ได้แสดงว่ามีใครอยู่แถวนี้แล้ว ยิ่งกว่านั้นที่หมอนั่นลอยออกมาเพราะได้รับการโจมตีอย่างเห็นได้ชัด

นี่แปลว่า อีกฝ่ายได้รับการโจมตีมาก่อนหน้านี้

“ที่หมอนั่นลอยออกมาเมื่อกี้เพราะได้รับการโจมตีแน่ๆ แต่ฉันกลับมองไม่เห็นคนอื่นอยู่แถวนี้ เธอเห็นบ้างไหม?”

“ไม่เห็น”

ดวงตาของยูอนกลายเป็นสีแดงแล้วคลายออก เธอได้ใช้สกิลประเภทสืบสวน

“ตอนนี้พวกเราแค่รีบออกไปจากที่นี่ก็พอ ยังไงภารกิจก็คลี่คลายแล้วไม่ใช่เหรอ?”

“เธอนี่มัน…”

“ก็แปลว่าเด็กๆ สมัยนี้ดูไม่เข้าท่าเกินไป คนหนึ่งใกล้จะกลายเป็นนักฆ่า อีกคนก็มีอาชีพนักฆ่าไปแล้ว แต่ความระวังสักนิดยังไม่มีเลย”

เสียงพูดทำให้พวกเราตกใจ อีกทั้งมันยังดังมาจากข้างหลังพวกเรา

ผมหมุนตัวไปมองอีกฝ่าย แต่อีกฝ่ายกลับไม่ได้ปรากฏตัวอยู่บนมินิแมพ!

ทว่าเมื่อเห็นชื่ออีกฝ่ายผมกลับสบายใจทันที เพราะว่า…

มันเป็นสีน้ำเงิน

นักเรียนเทพแห่งความตาย หมายถึง โคนัน