ผลักประตูเปิด ยังคงเป็นห้องที่คุ้นเคย แต่ว่า ตอนนี้ข้างในไม่มีคนอื่นอยู่นอกจากยูบริล
ในมือยูบริลถือผ้าสีดำ ทำความสะอาดดาบยาวในมือช้าๆ หลังจากได้ยินเสียงเปิดประตู เธอจึงหยุดการกระทำในมือแล้วเงยหน้ามองผม
“ที่แท้ก็ฟีลนี่เอง ข้าว่า พวกนางคงยังไม่ถึงเวลากลับหรอก”
“เวลากลับ?”
“ใช่แล้ว ช่วงนี้จะมีนักเรียนจากสถาบันอื่นมาเยี่ยมชมการแข่งขันชั้นปีของโรงเรียนเรา ดังนั้นฟาลันกับลาน่าเลยถูกจับไปเป็นแรงงาน”
“จริงเหรอ…พวกเธอก็ไปด้วยเหรอ?”
“อย่างไรซะชมรมของพวกเราก็ได้รับเงินทุนจากสถาบันโดยไม่ต้องทำอะไร สถาบันย่อมให้พวกเราไปทำภารกิจที่ดูไม่เป็นอันตรายเป็นบางครั้ง”
จะว่าไปชมรมนี้ก่อตั้งได้เพราะเก็บเก้าสิบเก้าบททดสอบมา เพราะงั้นแล้วก็เลยเป็นชมรมที่ไร้เป้าหมาย
“งั้นทำไมคุณ…”
“ไม่ไปช่วยสินะ? เจ้าล้อเล่นรึเปล่า? ข้าเป็นอัศวินรับใช้โบสถ์ ปราศจากคำสั่งจากเบื้องบนคนในสถาบันก็ไม่มีสิทธิ์สั่งให้ข้าทำอะไร”
“งะ…งั้นเหรอ”
นี่ก็คือความสำคัญของอำนาจสินะ…ที่จริงอีกสองคนนั้นก็แข็งแกร่งมาก แต่กลับไม่สามารถใช้ที่พึ่งได้ตรงๆ…จะว่าไปผมก็ด้วย
แม้ว่าตอนนี้จะเลเวล 18 แล้ว แต่กลับรู้สึกว่าผู้มีอำนาจรอบตัวผมมีแต่ผู้คุ้มกันแข็งแกร่งที่ผมไม่อาจมองเห็นเลเวลได้ ทุกครั้งที่มองก็ทำให้รู้สึกอึดอัด
แม้ว่าผมไม่คิดเป็นศัตรูกับใคร แต่เวลาเห็นเลเวลของตัวเองสู้คนอื่นไม่ได้แล้ว ความรู้สึกคับอกคับใจก็ยังรุนแรงมาก
“โชคดีเจ้ากลับมาช้า ไม่งั้นคงถูกจับไปเป็นแรงงานด้วย”
“ทำไมล่ะ? ผมก็ไม่ใช่สมาชิกของชมรมนี้นี่?”
“…เจ้าว่าอะไรนะ ในรายชื่อสมาชิกมีชื่อของเจ้า”
“เป็นไปได้ยังไง! ผมไม่เคยยื่นคำร้องไปนะ”
“งั้นเหรอ งั้นน่าจะมีใครช่วยใส่ให้เจ้า?”
บ้าเอ๊ย รู้สึกว่าผู้ต้องสงสัยน่าจะเป็นฟาลันกับลาน่า
“ออกจากชมรมยังไง?”
“ยื่นคำร้องกับผู้อำนวยการสถาบัน แต่เจ้ามาที่นี่แทบทุกวัน สถาบันคงไม่ยอมรับคำขอออกของเจ้า พวกเขาไม่เคยมีแรงงานมากขนาดนี้”
“…”
ทำไมแม้แต่สถาบันก็เป็นแบบนี้ ที่นี่ได้รับฉายาว่าสถาบันที่แข็งแกร่งที่สุดในบริเวณนี้ไม่ใช่เหรอ? แต่แม้แต่กำลังคนก็ต้องใช้นักเรียน นี่มันอะไรกันเนี่ย
“เอาเถอะๆ จะว่าไปแล้ว ขั้นตอนของการแข่งขันชั้นปีเป็นยังไงบ้าง?”
“หืม? เจ้าไม่รู้เหรอ?”
ยูบริลที่ได้ยินคำพูดนี้ก็แสดงท่าทางเหลือเชื่อ
“เพราะอาจารย์ของพวกเราคืออาจารย์แมรี่ไง”
“เป็นนางนี่เอง…ข้าเข้าใจแล้ว”
ดูเหมือนอาจารย์ของพวกเราจะชื่อเสียงทีเดียว น่าเสียดายที่เป็นชื่อเสียงไม่ดี
“ตามปกติแล้วการแข่งขั้นชั้นปีก็คือการเลือกนักเรียนสองคนจากทุกห้องมารวมทีมเพื่อแข่งขัน แล้วตัดสินทีมที่แข็งแกร่งที่สุดสามทีม จากนั้นค่อยแบ่งทีมละสามคนจากหกคนนั้น แล้วแยกกันแข่งขันกับทีมที่แข็งแกร่งที่สุดจากอีกสองชั้นปี”
“ฮะ? คุณล้อเล่นรึเปล่า? เลเวลของทีมชั้นสูง…ไม่สิ ความสามารถการต่อสู้สูงกว่าอีกสองชั้นปีขนาดนี้ นี่มันเหมือนเชือดไก่ชัดๆ เลย!”
“เชือดไก่?”
“หมายถึงสามารถเอาชนะได้สบายเลยล่ะสิ”
“มันก็ไม่แน่ ข้ารู้สึกว่าอย่างน้อยเจ้าก็ต่อสู้กับคนของทีมชั้นกลางได้ไม่มีปัญหา”
“เอ๋?”
หรือยัยนี่มองออกว่าเลเวลของผมเพิ่มขึ้น?
“วิธีการต่อสู้แปลกประหลาดของเจ้า โดยพื้นฐานแล้วก็คือฝันร้ายของนักเวททุกคน นอกจากนักเวทที่พลังป้องกันค่อนข้างสูงจนจัดการทันทีไม่ได้แล้ว คนอื่นก็เป็นแค่เรื่องเล็กน้อย”
“คุณยกย่องผมไปแล้ว ผมก็แค่นักเรียนระดับล่างธรรมดา”
“คนธรรมดาไม่มีปีก”
“…”
จู่ๆ ก็นึกขึ้นได้ว่ายูบริลเป็นหนึ่งในคนส่วนน้อยที่รู้ว่าผมมีปีก
“จะว่าไป เรื่องที่ถามเจ้าก่อนหน้าเจ้าคิดว่าไงบ้าง?”
“หืม? เรื่องอะไร?”
“ก็เรื่องเข้าสู่โบสถ์ไง ตอนนี้เจ้าเป็นคนที่มีปีกสีขาว แม้ว่ามีปีกเดียว แต่ก็เพียงพอกับเงื่อนไขการเข้าร่วมของพวกเราแล้ว”
ว่าไปแล้วก็มีเรื่องแบบนี้จริงๆ
แต่สถานการณ์ในตอนนี้คือผมเข้าร่วมกับเรดลีฟแล้ว เข้าร่วมโบสถ์อีกคงเป็นไปไม่ได้สินะ?
แล้วดูเหมือนโบสถ์จะมีกฎเกณฑ์มากเกินไป คนประเภทผมคงไม่มีทางทนได้แน่นอน
“คือว่า…”
“หยุดเถอะ ถ้าเจ้าอยากปฏิเสธก็ไม่จำเป็นต้องพูดออกมา อย่างไรซะคำเชิญนี้ก็มีอยู่ตลอด เมื่อไหร่เจ้าอยากเข้าร่วมขอเพียงอธิบายที่โบสถ์สาขาใดก็ได้”
เธอหยุดชั่วขณะแล้ววางดาบในมือลง จากนั้นเดินเข้ามา
“จะว่าไป คนที่มีปีกขาวจะสามารถใช่เวทมนตร์แสงได้ ข้าจะสอนให้เจ้าสักเวทสองเวทแล้วกัน”
“เอ๋?”
อะไรกัน? มีเรื่องดีๆ แบบนี้ด้วย?
“ก่อนหน้านี้บอกว่าถ้าไม่ใช่คนของโบสถ์จะเรียนเวทมนตร์แสงไม่ได้ไม่ใช่เหรอ?”
“ฮึ่ม ข้าเองก็คิดว่ากฎนี้มีปัญหา ทำไมคนทั่วไปถึงเรียนไม่ได้ล่ะ แล้วที่ข้าจะสอนเจ้าก็เป็นแค่เวทรักษากับเวทชำระล้าง ไม่ใช่เวทโจมตี จะมีปัญหาอะไรล่ะ”
ถึงแม้ยัยนี่เป็นคนของโบสถ์ แต่ก็เป็นประเภทหัวต่อต้านสินะ
“หรือว่าเจ้าไม่อยากเรียน?”
“อยากอยู่แล้ว!”
สกิลรักษาคืออะไร? นั่นคือของที่ฝืนหลักธรรมชาติ!
ในทีมที่มีพลังการต่อสู้ย่อมสามารถเพิ่มพลังได้ ถ้าการสนับสนุนทำได้ดี ก็ยิ่งสามารถพลิกล็อคได้ทุกเมื่อ
ตัวเวทมนตร์แสงเองผมก็ไม่ได้สนใจเท่าไหร่ แต่มันมีกลับคาถารักษาที่ทรงพลังที่สุด!
แม้ว่าเวทมนตร์สายวายุ สายน้ำและสายไม้ก็มีสกิลฟื้นฟู แต่เทียบกับคาถารักษาของเวทมนตร์สายแสงแล้ว ก็ห่างกันราวกับฟ้ากับดิน
“อืม ดูเหมือนเจ้าก็ยังกระตือรือร้นอยู่ เอาล่ะ เวทมนตร์สายแสง…”
ใจขณะเดียวกัน กระดานแจ้งเตือนก็เด้งออกมาอย่างรวดเร็ว
ยูบริลสอน ‘คาถารักษา’ กับ ‘คาถาชำระล้าง’ ของเวทมนตร์แสง ต้องการเรียนหรือไม่?
ผมกดด้วยความเร็วสูงสุด ด้านล่างกระดานแจ้งเตือนก็เริ่มแสดงแถบการอ่านออกมา
ไม่นานนัก แถบการอ่านก็สิ้นสุด กระดานแจ้งเตือนใหม่ก็ปรากฏขึ้น
คาถารักษา เลเวล 1 : ฟื้นฟู HP 30% ใช้มานา 500 หน่วย
คาถาชำระล้าง เลเวล 1 : คาถากำจัดสถานะมึนงง ใช้มานา 300 หน่วย
เวทมนตร์นี้มีเลเวลด้วย? หรือเพราะเป็นเวทมนตร์ระดับสูงเลยไม่เหมือนกัน?
“เอาล่ะ ก็ราวๆ นี้ ตอนนี้เจ้าก็ลองดูว่าความสอดคล้องของเจ้ามีแค่ไหน”
“อืม”
ผมหยิบไม้คทาชี้ไปด้านหน้า แล้วกดปุ่มสกิล
แสงสีขาวสว่างวาบขึ้นมาในห้อง ในพริบตา ผมก็รู้สึกผ่อนคลายขึ้นมาก
ในสถานะเลือดเต็มก็ยังมีเอฟเฟกต์แบบนี้ด้วย เวทมนตร์นี้ดูไม่เลวจริงๆ
คาถารักษาเพิ่มเป็นเลเวล 2 : ฟื้นฟู HP 50% ใช้มานา 700 หน่วย
เนื่องจากเลเวลเวทมนตร์กับเลเวลผู้ใช้ห่างกันมาก เปิดใช้ความตระหนักรู้
ความตระหนักรู้ เลเวล 1 : ฟื้นฟู HP 20% ให้สมาชิกทีมที่อยู่ในบริเวณ 5 เมตร ใช้มานา 500 หน่วย
เอ๋? ความตระหนักรู้นี่มันอะไรกัน?
ยังมีสกิลฟื้นฟูแบบกลุ่มด้วยเหรอ? มันสะดวกไปรึเปล่าเนี่ย?
แต่ว่า พอเห็นท่าทางประหลาดใจของยูบริล ผมก็รู้สึกว่าผมทำเรื่องโง่ๆ อีกแล้ว
จากที่ผมรู้ ตามปกติคงไม่มีใครใช้สกิลได้ทันทีหลังจากอีกคนสอนเสร็จ สุดท้ายผมกลับทำความผิดซ้ำเดิมแบบนี้อีก
ฉายาความไม่ระมัดระวังเพิ่มเป็นเลเวล 5 ความต้านทานเพิ่ม 50 แต้ม เข้าสู่โหมดสกิลติดตัว (Passive)
เอาเถอะ ผมไม่อยากสนใจการแขวะของสวรรค์อีก แต่ปัญหาคือผมจะอธิบายกับยูบริลว่าผมใช้เวทมนตร์ได้ทันทียังไง
“บอกวิธีให้ข้าคุ้นเคยกับธาตุสายแสงที! ข้าฝึกเวทนี้ตั้งห้าสิบกว่าครั้งถึงจะมีผลอะไรบ้าง! ทำไมเจ้าฝึกแค่ครั้งเดียวก็ทำได้แล้ว! ได้โปรดบอกข้าที!”
ผมถูกจับไหล่เขย่าไม่หยุด ยูบริลสูญเสียความเยือกเย็นและระเบิดอารมณ์ทันที
ดูเหมือนวันนี้จะไม่มีเวลาพักผ่อนแล้ว…
