บทที่ 1407 ผลไม้แช่อิ่ม
บทที่ 1407 ผลไม้แช่อิ่ม
น้ำเสียงที่ฟังดูลังเลของคนตรงหน้าทำให้เกราะป้องกันในหัวใจของกู้หนิงผิงพังทลายลงในทันที เขายืนอยู่นอกม่านและคิดถึงข้อแก้ตัวมากมาย สิ่งที่ควรพูดในประโยคแรกควรพูดอย่างไร เขาลืมไปหมดแล้ว
จิตใจของเขาว่างเปล่า รู้เพียงว่าคนที่อยู่ตรงหน้ากำลังมองตนเองด้วยความข้องใจ และความรู้สึกนั้นทำให้หัวใจของเขารู้สึกเหมือนมีมีดแหลมคมกรีดจนเหวอะหวะ
กู้หนิงผิงไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้ เขายื่นมือยาวออกมาแล้วกอดถานอวี้ซูไว้ในอ้อมแขน หลุบตาลงแล้วเอ่ยเบา ๆ “อวี้ซู”
“พี่หนิงผิง เป็นท่านจริงหรือ มันต้องเป็นเพราะข้าป่วยแน่ ๆ ทำไมข้าถึงเห็นท่านได้ล่ะ” ถานอวี้ซูไม่อยากเชื่อ แม้ว่าจะรู้สึกถึงอ้อมกอดที่อบอุ่นจริง ๆ ก็ตาม
“ข้าเอง อวี้ซู ข้าเอง เจ้าสัมผัสใบหน้าของข้าดูสิ เจ้าลองสัมผัสมันดู ข้าขอโทษจริง ๆ ข้าขอโทษ” น้ำตาของกู้หนิงผิงร่วงหล่นตกกระทบลงบนใบหน้าของถานอวี้ซู
ถานอวี้ซูร้องไห้ด้วยความดีใจ โอบแขนรอบเอวของกู้หนิงผิงและซุกศีรษะไว้ที่คอของเขาพลางร้องไห้ด้วยความขมขื่น “ท่านพี่หนิงผิง เป็นท่านจริง ๆ ฮือ… ข้าคิดว่าท่านจะไม่สนใจข้าเสียแล้ว ฮือ ๆๆ”
ถานอวี้ซูหลั่งน้ำตาด้วยความโศกเศร้า น้ำเสียงของนางเต็มไปด้วยความอาลัยอาวรณ์และความไม่สบายใจ กู้หนิงผิงโอบแขนรอบตัวนางไว้ มองไปที่คนในอ้อมแขนของเขาที่คิดถึงเขาทั้งกลางวันและกลางคืน เมื่อเห็นท่าทางเศร้าโศกและอึดอัดของนาง กู้หนิงผิงก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเป็นทุกข์
เขาเป็นคนตลก แต่เมื่อเผชิญหน้ากับถานอวี้ซู เขาก็ไม่รู้ว่าจะเอ่ยสิ่งใดออกมาดี เขาคิดว่าตัวเองเป็นคนหยาบคาย ไม่มีสถานะสูงส่ง ไม่มีการศึกษาและโง่เขลา เขากลัวว่าจะเผลอบางอย่างที่ไม่ดีออกมาและทำให้ถานอวี้ซูขุ่นเคือง
ในขณะนี้เขาทำได้เพียงกอดถานอวี้ซูไว้ในอ้อมแขน โดยมีคำพูดมากมายอยู่ในใจ หากแต่ไม่รู้จะพูดออกมาอย่างไรดี
ทำได้เพียงกอดถานอวี้ซูไว้และร้องไห้อย่างขมขื่น
จนกระทั่งได้ยินเสียงสะอื้นไห้ของถานอวี้ซู กู้หนิงผิงก็รู้สึกหมดหนทางและรีบตบหลังนางเบา ๆ พลางปลอบโยนนางเหมือนเด็ก “อวี้ซูอย่าร้องไห้ อย่าร้องไห้ ข้าอยู่นี่ ข้าอยู่ที่นี่แล้ว!”
เมื่อได้ยินคำพูดของกู้หนิงผิง ถานอวี้ซูก็หยุดร้องไห้ กู้หนิงผิงเช็ดน้ำตาบนใบหน้าของนางอย่างแผ่วเบาราวกับถือสมบัติล้ำค่าของโลกใบนี้ แต่แล้วถานอวี้ซูก็หลั่งน้ำตาออกมาอีกครั้งเมื่อเห็นใบหน้าของกู้หนิงผิง
“พี่หนิงผิง ท่านจะทุบตีหรือตำหนิข้าที่ไม่บอกความจริงกับท่านก็ได้ ตลอดหลายปีที่ผ่านมามันเป็นปมในใจข้า ข้ากลัวว่าท่านจะเพิกเฉยและไม่มาเจอข้าอีก ท่านจะตีหรือดุข้าก็ได้หากมันทำให้ท่านไม่โกรธข้าอีกต่อไป ดีหรือไม่” ถานอวี้ซูดึงแขนเสื้อของกู้หนิงผิงด้วยความอึดอัด น้ำตาคลอเบ้า ริมฝีปากเม้มแน่นและพูดอย่างเศร้าโศกเสียใจ
เมื่อได้ยินเช่นนี้ กู้หนิงผิงก็ยิ่งโทษตัวเอง เมื่อนึกถึงถานอวี้ซู เด็กผู้หญิงที่ไปที่บ้านเพื่อตามหาเขาและรอเขาที่บ้านทั้งวัน แต่เขาเป็นคนขี้ขลาดที่เอาแต่หลบหน้านาง และยังเข้าใจผิดคิดว่านางจงใจไม่มาเจอเขา
สมควรตายจริง ๆ
กู้หนิงผิงทุบศีรษะพร้อมกับตำหนิตนเอง “อวี้ซู เจ้าไม่ผิด ข้าเองที่ผิด มันเป็นความผิดของข้าทั้งหมด ข้าไม่ควรหลบหน้าเจ้า ข้าไม่ควรหลบหน้าเจ้า เป็นเพราะข้าไม่มีความกล้า ข้ามันขี้ขลาด”
กู้หนิงผิงทุบศีรษะและตำหนิตนเองไม่หยุด ถานอวี้ซูรีบจับมือของเขาแล้วตะโกนอย่างเป็นทุกข์ “พี่หนิงผิง อย่าทำแบบนี้ อย่าทำแบบนี้เลย ถ้าท่านเป็นแบบนี้ อวี้ซูจะทนไม่ไหว”
ทั้งสองกอดกันอีกครั้งพลางร้องไห้อย่างขมขื่น
จนกระทั่งกู้หนิงผิงจำอะไรบางอย่างได้และหยิบถ้วยยาจากด้านข้างพลางพูดว่า “อวี้ซู ดื่มยาก่อน หากยาเย็นแล้วคงจะไม่ดี”
ถานอวี้ซูมองไปที่ถ้วยยาในมือของกู้หนิงผิง เมื่อครู่ที่อาชิงนำมันเข้ามา แต่คราวนี้นางไม่แสดงอารมณ์และตอบรับ “ตกลง พี่หนิงผิง ข้าจะดื่ม”
หลังจากพูดจบ นางก็ยกถ้วยยาขึ้นดื่ม
ทันทีที่ยามาถึงปากของนาง รสขมก็กระจายไปทั่วปากของนางในทันที ใบหน้าเล็ก ๆ นั้นยับยู่เข้าหากัน และมองไปที่กู้หนิงผิงอย่างเสียใจ
“ขม”
ทันทีที่นางเอ่ย ความหวานราวกับน้ำผึ้งก็แผ่ซ่านออกมากลบความขมขื่นทั้งหมดในตอนนี้
“พี่หนิงผิง…” นางกล่าวความดีใจ นางดูเหมือนจิ้งจอกตัวน้อยที่ได้ลิ้มรสความหวาน
“หวานจริง ๆ หวานจริง ๆ”
ไม่เพียงแต่หวานในปาก เมื่อมองไปที่สายตาเป็นห่วงของกู้หนิงผิง ถานอวี้ซูก็รู้สึกหวานไปถึงหัวใจ
“พี่หนิงผิง ทำไมท่านถึงมีผลไม้แช่อิ่มด้วยล่ะ” โชคดีที่รสชาติไม่ขมอีกต่อไป จู่ ๆ ถานอวี้ซูก็ถามขึ้นอย่างสงสัย “ท่านไม่ชอบของหวานไม่ใช่หรือ”
ยิ่งกว่านั้น ท่านปู่เคยห้ามตัวเองไม่ให้กินขนม ท่านปู่ไม่เคยสั่งใครให้ทำผลไม้แช่อิ่มเหล่านี้ที่บ้านเลยนอกจากวันปีใหม่
“ข้ารู้ว่านี่เป็นอาหารโปรดของเจ้า ข้าจึงพกติดตัวไปด้วยเสมอ” กู้หนิงผิงพูดพลางหน้าแดงระเรื่อ
ถานอวี้ซูชอบกินผลไม้แช่อิ่ม กู้หนิงผิงรู้ความชอบผู้หญิงคนนี้ตอนที่นางอยู่ที่เมืองรุ่ยเสียน
ครั้งหนึ่งเขาเห็นถานอวี้ซูแอบกินบางอย่าง และหลังจากกินเสร็จ นางก็พบว่ากู้หนิงผิงเห็นมันเข้าแล้ว นางจึงขอร้องไม่ให้บอกอาอวี้
ตั้งแต่นั้นมา กู้หนิงผิงก็รู้ว่าถานอวี้ซูชอบกินผลไม้แช่อิ่ม แต่คนในครอบครัวเคร่งครัดมาก ยกเว้นว่าพวกเขาจะให้นางกินบ้างในช่วงปีใหม่ ในช่วงเวลาที่เหลือ พวกเขามักจะซ่อนขนมและของอื่น ๆ เหล่านี้ไว้จากถานอวี้ซูอย่างมิดชิด
จากเวลานั้น กู้หนิงผิงมักจะพกถุงขนมหวานใบเล็ก ๆ ไว้บนร่างกายโดยไม่รู้ตัว เก็บไว้ในเสื้อของเขาและไม่เคยกินหรือโยนมันทิ้ง
เป็นแบบนี้มาสองถึงสามปีแล้ว
โดยไม่คาดคิด ผลไม้แช่อิ่มนี้กลับมีประโยชน์จริง ๆ
เมื่อมองไปที่ผลไม้แช่อิ่มในผ้าเช็ดหน้าผืนเล็กในมือของกู้หนิงผิง ถานอวี้ซูก็มีความสุขมากจนน้ำตาไหลลงมาโดยไม่ได้ตั้งใจ “พี่หนิงผิง”
นางไม่รู้ว่าเรื่องที่ตัวเองแอบกินผลไม้แช่อิ่มแบบนั้น กู้หนิงผิงจะจำมันได้และนำติดตัวไว้เป็นเวลาหลายปี
