บทที่ 611 แต่ละฝ่าย
จีเสวียนลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนส่ายหน้า
“พวกเรารวบรวมเศษปราณมังกรที่กระจัดกระจายต่อไป ส่วนผู้ถูกปราณมังกรอาศัยผู้นั้นให้กลุ่มดาวมังกรเจ็ดดวงไปปราบให้เชื่อง เหอะๆ ตอนนี้พวกเราไม่อาจตัดสินตำแหน่งของสวี่ชีอันได้ หากเจอกับเขาที่อวี่โจวคงไม่ดีเป็นแน่แท้ เช่นเดียวกับที่เราเจอกับเขาที่ยงโจวโดยไม่คาดคิด หากเป็นกลุ่มดาวมังกรทั้งเจ็ดดวงล่ะก็ เป็นพลังต่อสู้ขั้นสามที่แท้จริง ต้องรับมือได้สบายกว่าพวกเรามาก ต่อให้จะไม่ใช่คู่ต่อสู้ของสวี่ชีอัน ก็สามารถสลัดตัวให้หลุดพ้นได้ไม่มีปัญหา”
คนทั้งหลายได้ยินเช่นนี้ก็พยักหน้าเงียบๆ
หลิ่วหงเหมียนกับฉี่ฮวนตานเซียงถอนหายใจออกมา สีหน้าเคร่งเครียดดูผ่อนคลายลงมาก
หลังอาหารเช้า จีเสวียนและพรรคพวกกลับไปยังที่พักชั่วคราว ซึ่งเป็นเรือนร้างแห่งหนึ่ง ตั้งอยู่ในชุมชนยากจน เรือนที่ถูกทิ้งว่างเช่นนี้ยังมีอีกมากในเมืองเล็กๆ แห่งนี้
อาจเป็นเพราะเจ้าของยากจนข้นแค้นและหมุนเงินไม่คล่องจึงบากหน้าไปพึ่งญาติ
หรืออาจเสียชีวิตในขณะที่โจรบุกมาปล้นในห้อง โชคร้ายหนีไม่พ้นภัยพิบัติทั้งครอบครัว
ตลอดทางที่เดินผ่านมา จีเสวียนและพรรคพวกพบเห็นความเปล่าเปลี่ยวและยากจนจนเคยชิน คุ้นชินกับการเห็นกระดูกศพท่ามพายุหิมะ
ภายในห้องโกโรโกโส จีเสวียนนั่งจ้องกล่องในมืออยู่ตรงขอบโต๊ะอย่างใจจดใจจ่อ
พอเปิดกล่องไม้จันทน์ม่วงออก ค่ายกลที่สลักอยู่บนกล่องก็สลายไป ในนั้นเป็นไข่มุกเม็ดหนึ่งที่เปล่งแสงสีแดงฉาน
ขนาดใหญ่เท่าไข่นกพิราบ
มันควบแน่นแก่นโลหิตของทหารเหนือมนุษย์ผู้หนึ่ง
จีเสวียนจ้องมองไม่กี่อึดใจ สายตาของเขาก็ดูเหม่อลอยเล็กน้อย อารมณ์ล่องลอยออกไปไกล
‘ปังๆ!’
ขณะนั้นเอง เสียงเคาะประตูดังขึ้น
เสวียนจีหดรูม่านตาลง จิตใจที่ดูเหม่อลอยกลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง หลังจากปิดกล่องเสียงดังปั๊กแล้วก็เก็บเข้าไปในอก ใบหน้าเผยรอยยิ้มเล็กน้อย
“เข้ามาเถอะ”
สวี่หยวนซวงผลักประตูเข้ามา นางกวาดสายตามองดูห้องโกโรโกโสและเครื่องเรือนที่แทบจะไม่มีอยู่จริงทีหนึ่ง “พี่เจ็ด”
ด้านหลังของนางตามมาด้วยฉี่ฮวนตานเซียง ไป๋หู่ หลิ่วหงเหมียน และยังมีสวี่หยวนไหวด้วย
จีเสวียนกวาดสายตามองพวกเขาทีหนึ่งแล้วกล่าวด้วยรอยยิ้ม “มีเรื่องอันใดที่อยากจะคุยกับข้าหรือ”
สวี่หยวนซวงพยักหน้า
“มีเรื่องอยากจะหารือกับพี่เจ็ดจริงๆ หลังจากศึกที่ยงโจว นักบวชเต๋าเจียวเยี่ยเสียชีวิต พวกหลิ่วหงเหมียนถูกสวี่ชีอันขู่จนเสียขวัญ แม้แต่หยวนไหวที่ไม่เลื่อมใสศรัทธาที่สุดก็ไม่มีกำลังวังชาในการทำงานแล้ว”
หลิ่วหงเหมียนอุทาน “ไอ้หยา” ทีหนึ่งก่อนกล่าวด้วยน้ำเสียงฉอเลาะ “ข้าก็แค่ผู้หญิงคนหนึ่ง สวี่ชีอันผู้นั้นทั้งดุร้ายทั้งรุนแรง ก็เป็นเรื่องสมเหตุสมผลที่จะกลัวนี่”
สวี่หยวนไหวที่หยิ่งผยองเบ้ปาก แต่กลับไม่อาจโต้แย้งคำพูดของพี่สาวได้
สำหรับพี่ใหญ่ผู้นั้นแล้ว เขานอกจากจะไม่มีความสามารถแล้วก็ยังไร้ความสามารถอยู่ดี
จีเสวียนเงียบครู่หนึ่งก่อนกล่าว “หลังจากนั้นล่ะ”
ไป๋หู่ที่แขนขาดทำเสียง “เฮอะ” ก่อนกล่าว
“ช่วงระหว่างเวลานี้ ข้าคิดๆ ดูแล้ว ที่จริงเรื่องการรวบรวมปราณมังกรไม่ใช่เรื่องที่จำเป็น พวกเราจะได้ปราณมังกรมาหรือไม่นั้นไม่สำคัญ ที่สำคัญคือขัดขวางการรวบรวมปราณมังกรของสวี่ชีอัน ปราณมังกรไม่กลับสู่ตำแหน่งเดิมหนึ่งวัน ต้าฟ่งก็จะวุ่นวายขึ้นเรื่อยๆ เจ้าเมืองกับราชครูเริ่มต้นต่อสู้กันทางด้านการเมืองถึงจะสำเร็จ”
จีเสวียนพยักหน้าเบาๆ
สำหรับพวกเขาแล้ว เพียงสถานการณ์ของคู่ต่อสู้ย่ำแย่พอก็ถือว่าบรรลุเป้าหมายแล้ว
ปราณมังกรสามารถเพิ่มเบี้ยให้พวกเขาได้ แต่ใช่ว่าจะเป็นปราณมังกรเสมอไปเท่านั้น
สวี่หยวนซวงกล่าวต่อ
“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เหตุใดพวกเราต้องต่อสู้เพียงลำพังด้วยเล่า สำนักพุทธกำลังรวบรวมปราณมังกร พระอรหันต์ตู้ฉิงถูกจับตัว แต่ยังมีเทพอารักษ์สองท่านรับผิดชอบรวบรวมปราณมังกรอยู่ที่ที่ราบกลาง พวกเขาทั้งสองต่างก็อยู่ที่ขั้นสาม คิดว่าทางด้านสำนักพ่อมดก็กำลังรวบรวมปราณมังกรอยู่เช่นกัน พวกเราทั้งสามฝ่ายร่วมมือกัน รวมแนวรบให้เป็นหนึ่ง ต่อให้สวี่ชีอันจะแข็งแกร่งแค่ไหน ก็ไม่อาจโจมตีพวกเราให้พ่ายแพ้พร้อมกันได้ เช่นนี้ก็สามารถหยุดช่วงวิถีรวบรวมปราณมังกรของเขา ช่วงชิงเวลาให้กับท่านพ่อและท่านน้าได้”
จีเสวียนกล่าวด้วยรอยยิ้ม “เป็นวิธีการที่ดีมาก”
ฉี่ฮวนตานเซียงเอ่ยแทรกในเวลาที่เหมาะสม
“ข้าสามารถกลับไปซินเจียงตอนใต้ได้สักครา พูดเกลี้ยกล่อมให้เผ่าพันธุ์กู่ยื่นมือเข้าช่วยต่อต้านต้าฟ่งด้วยกัน พวกเราอย่าได้ดูถูกกำลังของเผ่าพันธุ์กู่ พอที่จะเทียบได้กับผู้แข็งแกร่งที่มีพลังต่อสู้ระดับเหนือมนุษย์ได้หลายท่าน หากพวกเขายอมยื่นมือช่วย ต้าฟ่งต้องล่มสลายแน่นอน”
หลิ่วหงเหมียนกล่าวด้วยรอยยิ้ม
“เผ่าพันธุ์กู่มีความแค้นต่อต้าเฟิ่ง หากมาถึงช่วงต่อสู้ทางด้านการเมืองจริงๆ บางทีอาจกลายเป็นพันธมิตรได้ แต่ตอนนี้น่ะหรือ หวังว่าพวกเขาจะส่งยอดฝีมือมาจัดการสวี่ชีอัน…”
หญิงงามสวยหยาดเยิ้มทำเสียง “เฮอะ” ก่อนกล่าว “เจ้าอย่าลืมนะ วิชากู่ของเขาคือเรื่องอะไรกัน หากบอกว่าไม่เกี่ยวข้องกับเผ่าพันธุ์กู่ของพวกเจ้า ข้าไม่เชื่อแน่นอน”
ฉี่ฮวนตานเซียงขมวดคิ้ว ไม่อาจโต้แย้งได้
จีเสวียนกล่าว
“เรื่องนี้น่ะได้ ส่วนเผ่าพันธุ์กู่ยังไม่ต้องติดต่อไปชั่วคราว พวกเรารู้วิธีการติดต่อเทพอารักษ์ทั้งสอง แต่สำนักพ่อมด…”
สวี่หยวนไหวกล่าว “มอบให้ตำหนักความลับสวรรค์รับผิดชอบ”
จีเสวียนพยักหน้า หลังสิ้นสุดการหารือในครั้งนี้แล้ว เขาก็ไล่ผู้คนออกไปพลางและกล่าวไปพลาง
“หยวนซวง เจ้าอยู่ก่อน”
สวี่หยวนซวงปิดประตูก่อนกลับไปนั่งข้างโต๊ะและมองเขาอย่างเงียบๆ
“เจ้ามีความเห็นอย่างไรกับสวี่ชีอันผู้นี้” จีเสวียนกล่าวด้วยรอยยิ้ม
“แข็งแกร่งมาก แข็งแกร่งจนทำให้คนหวาดกลัว” สวี่หยวนซวงตอบตรงประเด็น
“นั่นน่ะสิ แข็งแกร่งมาก…”
จีเสวียนถอนหายใจ
“ก่อนเผชิญกับศึกยงโจว ข้ารวมถึงพี่น้องในเมืองเฉียนหลงเหล่านั้น ต่างคิดว่าที่สวี่ชีอันมีความสำเร็จเช่นทุกวันนี้ได้ ล้วนอาศัยดวงชะตา บางทีนี่ก็ไม่ผิดแต่ก็ใช่ว่าจะถูกต้องทั้งหมด หลังจากศึกยงโจวข้าถึงรับรู้ถึงความน่ากลัวของเขาอย่างแท้จริง เป็นขั้นสี่เหมือนกัน แต่ ‘ปณิธาน’ ของเขาทำให้ข้ารู้สึกตัวสั่นเทา และนี่ไม่เกี่ยวข้องกับดวงชะตาเลย”
สวี่หยวนซวงอดนึกถึงภาพนอกเมืองยงโจวในวันนั้นไม่ได้ เขาใช้ดาบเดียวฟันทลายค่ายกลฉานซือ
ดาบที่องอาจและคมกริบนั้นปรากฏความบ้าคลั่งที่ยอดฝีมือเลิศล้ำอยากถอยก็ไม่สามารถถอยได้
“ข้ารู้ อาหญิงมีอิทธิพลต่อเจ้า เจ้าจึงเห็นอกเห็นใจเขา คิดว่าราชครูไร้ความเมตตาปรานี ทำลายสายเลือดเดียวกัน และหยวนไหวได้รับอิทธิพลจากราชครูมากกว่า จิตใจเขามุ่งจะอยู่เหนือกว่าสวี่ชีอันอย่างเดียว เพื่อพิสูจน์ให้ราชครูเห็นว่า เขาไม่ด้อยไปกว่าพี่ใหญ่ในเมืองหลวงผู้นั้น แต่หากจะบอกว่าหยวนไหวมีความแค้นต่อสวี่ชีอันมากขนาดไหนนั้น มันก็ไม่ถึงขนาดนั้น”
สวี่หยวนซวงพูดขัดอย่างเย็นชา “ท่านอยากบอกข้าว่า อย่าได้ยั้งมือหรือ”
จีเสวียนส่ายหน้ายิ้มกล่าว “พี่เจ็ดอยากได้คำมั่นสัญญาของเจ้าหนึ่งอย่าง”
“ท่านพูดมาเถอะ”
“ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลา พอถึงเวลาข้าจะบอกเจ้าเอง” จีเสวียนยิ้มกล่าว
สวี่หยวนซวงมองเขาอย่างลึกซึ้งทีหนึ่ง จากนั้นก็ออกไปเงียบๆ โดยไม่พูดอะไร
…
เมืองหลวง ตำหนักบูชาทางตอนใต้ของเขตพระราชฐาน
ต้าฟ่งมีการบูชาปีละสองครั้ง คือบูชาฤดูใบไม้ผลิในต้นปีและบูชาบรรพบุรุษในท้ายปี
บูชาบรรพบุรุษจัดขึ้นที่ทะเลสาบซังผอซึ่งเป็นสถานที่ประดิษฐานป้ายบรรพบุรุษ บูชาฟ้าจัดขึ้นที่ตำหนักบูชาทางตอนใต้ของเขตพระราชฐาน
เมื่อเผชิญกับสถานการณ์พิเศษก็จะมีการบูชาครั้งที่สอง ครั้งที่สาม แม้กระทั่งอาจมากกว่านั้น
ยกตัวอย่างเช่นตอนที่จักรพรรดิหย่งซิ่งขึ้นครองราชย์ มีการบูชาบรรพบุรุษและฟ้าพร้อมกัน ตอนที่เปิดศึกบ้านเมืองนั้น จักรพรรดิต้องนำขุนนางบุ๋นบู๊ทั้งหลายบูชาฟ้าและบรรพบุรุษ
หลังเข้าสู่ฤดูหนาว ภัยหนาวม้วนตัวเข้าสู่ต้าฟ่ง จักรพรรดิหย่งซิ่งมีความคิดบูชาขอพรฟ้ามาโดยตลอด ประจวบเหมาะกับการเรียกรับบริจาคในวันนี้จึงถือโอกาสจัดมหาพิธีบูชาฟ้า
หลังพิธีบูชาฟ้าสิ้นสุดลง ราชสำนักจัดสรรเงินบรรเทาภัยพิบัติ สถานการณ์ของราษฎรดีขึ้น ไม่เท่ากับว่าคำอธิษฐานของจักรพรรดิองค์นี้บรรลุผลอย่างโดดเด่นแล้วหรือ
ตอนเที่ยงตรง สวี่เอ้อร์หลางขี่ม้ามาถึงนอกตำหนักบูชาทางตอนใต้ของเขตพระราชฐาน
ขณะนี้ยังอยู่ห่างจากพิธีบูชาฟ้าอยู่ชั่วระยะเวลาหนึ่ง บรรดาขุนนางทยอยกันมาไม่ขาดสาย
“ใต้เท้าสวี่!”
สวี่เอ้อร์หลางส่งม้าให้กับเจ้าหน้าที่ เขามองเห็นขุนนางบุ๋นกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามา
เดิมทีพวกเขาควรจะทำหน้านิ่วคิ้วขมวดใส่สวี่เอ้อร์หลาง วันนี้กลับดูอบอุ่นใจเป็นพิเศษ
สวี่ซินเหนียนน้อมตัวประสานมือคารวะโดยไม่เปลี่ยนสีหน้า
“ใต้เท้าสวี่ ข้ามีสหายท่านหนึ่ง ช่วงนี้วางแผนจะรับศิษย์มาสั่งสอน ได้ยินว่าน้องสาวคนเล็กของใต้เท้าสวี่สติปัญญาเฉียบแหลม เกิดความคิดอยากรับเป็นศิษย์ จึงวานข้ามาสอบถามใต้เท้าสวี่ว่า เห็นแก่หน้าข้าจะ…”
“ใต้เท้าสวี่!” ขุนนางบุ๋นอีกท่านพูดขัดจังหวะ
“ข้าชอบเป็นอาจารย์ อยากรับศิษย์เช่นกัน น้องสาวท่านเป็นเมล็ดพันธุ์ปัญญาชนที่พบเจอได้ยากในรอบร้อยปี ข้ายินดีให้ความสว่างด้านความรู้แก่นาง”
“ใต้เท้าสวี่…”
“ใต้เท้าสวี่…”
คนที่เข้ามาตีสนิทด้วยล้วนเป็นขุนนางตำแหน่งปานกลาง เจ้าพ่อใหญ่ที่แท้จริงย่อมสำรวมตัวเป็นธรรมดา แต่ดูเหมือนแต่ละคนจะค่อนข้างให้ความสนใจมาก ล้วนคอยมองมาทางนี้
สวี่ซินเหนียนโค้งคารวะติดต่อกันแบบขายผ้าเอาหน้ารอดแล้วค่อยๆ เบียดออกไปจากวงล้อม
‘นี่มันเรื่องอะไรกัน…’
…
สำนักโหราจารย์
หยางเชียนฮ่วนนั่งขัดสมาธิอยู่ในห้องเงียบๆ ไม่ขยับเขยื้อน ในใจเขากลับกระสับกระส่าย
ในที่สุด เสียงฝีเท้าก็ดังขึ้นจากระเบียงทางเดินอันเงียบเหงา
ไม่นาน สาวน้อยตาโตน่ารักในชุดกระโปรงเหลืองก็ปรากฏตัวหน้าประตู นางมองลอดผ่านช่องหน้าต่างระบายอากาศเข้ามาด้านใน น้ำเสียงไพเราะราวกับกระดิ่ง
“ศิษย์พี่หยาง ข้าไปดูที่แท่นแปดทิศมาแล้ว จิตเดิมของอาจารย์โหราจารย์ออกจากร่างแล้ว”
จู่ๆ หยางเชียนฮ่วนก็หายใจดังกระชั้น แต่ระงับความตื่นเต้นภายในใจไว้ได้อย่างรวดเร็วก่อนสอบถามขึ้น
“เรียกดูหรือยัง”
“เรียกแล้ว อาจารย์โหราจารย์ไม่สนใจข้า ไม่รู้ว่าดวงจิตล่องลอยไปแห่งใดแล้ว” ฉู่ไฉ่เวยกล่าว
“ดี ดีมาก!”
หยางเชียนฮ่วนยิ้มออกมา
ฉู่ไฉ่เวยล้วงเข้าไปในอกเสื้อหยิบกระดาษมาแผ่นหนึ่งแล้วโยนผ่านหน้าต่างเข้าไปด้านใน
“ข้อตกลงนั่นบรรลุแล้ว ภายในเวลาสามวันท่านต้องช่วยข้าเอาสิ่งของในนั้นมาให้ได้”
แผ่นกระดาษนั้นคือ ‘เมนูอาหาร’ ฉู่ไฉ่เวยเอารายการอาหารชั้นเลิศและสุราชั้นดีมาจากจดหมายตอบกลับของสวี่ชีอัน
นางเก็บซ่อนราวกับเป็นคัมภีร์ลับ เดิมกะจะท่องยุทธภพตามรายการอาหารบนเมนูสักรอบในตอนที่เลื่อนขั้นถึงขั้นสี่
จนกระทั่งหยางเชียนฮ่วนหานางพบ ให้นางเฝ้าติดตามความเคลื่อนไหวอาจารย์
ฉู่ไฉ่เวยที่ฉลาดเฉียบแหลมรีบเสนอข้อตกลงทันที ค่าตอบแทนคือหยางเชียนฮ่วนต้องใช้เวลาภายในสามวันช่วยนางรวบรวมอาหารรสเลิศและสุราชั้นดี
ชนะคู่!
ฉู่ไฉ่เวยจิตใจชื่นมื่นมาก ใบหน้ารูปไข่เผยรอยยิ้มงดงามออกมา จากนั้นก็เป็นกังวลเล็กน้อยและกล่าวว่า
“ศิษย์พี่หยาง ท่านจะเล่นลูกไม้อะไรแผลงๆ อีก ให้อาจารย์สบายใจหน่อยไม่ได้หรือ”
หยางเชียนฮ่วนตอบโต้กลับ
“เจ้าเด็กที่เฝ้าติดตามความเคลื่อนไหวของอาจารย์เพียงเพราะของกินเช่นเจ้านี้ มีสิทธิ์อะไรมาว่าข้า”
กล่าวจบ ศิษย์พี่และศิษย์น้องต่างก็ยอมอ่อนข้อให้กันอย่างรู้งาน ไม่โต้เถียงในหัวข้อนี้อีก
แน่นอนว่าหยางเชียนฮ่วนย่อมไม่บอกฉู่ไฉ่เวยว่าเขาวางแผนจะก่อความวุ่นวายในมหาพิธีบูชาฟ้านี้
ไม่ใช่ว่าจะทำลายมหาพิธี แค่ต้องการยืมใช้พิธีการในครั้งนี้ ทำให้มีชื่อเสียงโด่งดังไปทั่วหล้า
เขาต้องการบริจาคทรัพย์สินเงินทองทั้งหมดของสำนักโหราจารย์
“ประชาชนยากจนข้นแค้น ความหิวโหยและความหนาวสะท้านรุมเร้าบีบคั้น พวกเราจะใช้ชีวิตอย่างอุดมสมบูรณ์ได้อย่างไร ข้าทำเช่นนี้ไม่ใช่เพราะต้องการเป็นจุดสนใจอย่างแน่นอน แต่เพราะทำเพื่อประชาชนที่ทุกข์ยาก”
หยางเชียนฮ่วนบอกตัวเองอยู่ในใจด้วยเหตุผลที่ถูกต้องและวาทะที่เต็มไปด้วยสัจธรรม
แสงสว่างเปล่งประกายขึ้นใต้ร่างและกลืนร่างเขาจนมิด
ฉู่ไฉ่เวยจากไปด้วยท่าทีลิงโลด
ภายในห้องอีกแห่งหนึ่งที่อยู่อีกด้านของระเบียงทางเดิน จงหลีหยิบหอยสังข์กระแสจิตออกมาเงียบๆ และพูดเบาๆ
“ศิษย์พี่ซ่ง จิตใจอกุศลของศิษย์พี่หยางยังไม่หายไปจริงๆ เป็นเหมือนกับเมื่อครั้งก่อน เขาจะนำทรัพย์สินเงินทองของสำนักโหราจารย์ไปบริจาค ทั้งยังให้ศิษย์น้องไฉ่เวยเฝ้าติดตามดูความเคลื่อนไหวของอาจารย์โหราจารย์ด้วย”
เสียงของซ่งชิงดังออกจากหอยสังข์
“อาจารย์โหราจารย์คาดเดาไว้ไม่มีผิด ข้ารู้แล้ว…ข้าจะนำแผ่นความลับสวรรค์มากำราบเขา เจ้าโง่นี่นำทรัพย์สินเงินทองของสำนักโหราจารย์บริจาคไปหมด ข้าจะเอาอะไรมาทดลองเล่นแร่แปรธาตุ ศิษย์น้องไฉ่เวยก็ช่วยคนช่วยทำความผิดด้วยนี่ เช่นนั้นดูท่าข้าคงทำได้แค่กำราบนางแล้ว อาจารย์โหราจารย์เคยรับปากว่า เพียงช่วยท่านจับตามองหยางเชียนฮ่วน ท่านจะอนุญาตให้ข้าทดลองเล่นแร่แปรธาตุในร่างมนุษย์หนึ่งครั้ง ตอนนี้มีศิษย์น้องไฉ่เวยเพิ่มเข้ามาอีกคน ข้าต้องช่วงชิงให้ท่านรับปากให้ข้าทดลองอีกครั้ง”
หลังจากหยุดชะงักไปครู่หนึ่ง ซ่งชิงก็กล่าวด้วยรอยยิ้ม “ศิษย์น้องจง อาจารย์โหราจารย์รับปากอะไรเจ้าไว้”
จงหลีกระซิบเบาๆ ราวกับเป็นคนไม่มีเล่ห์เหลี่ยม
“ไม่ได้รับปากอะไร ข้าแค่รู้สึกว่าช่วงนี้น่าเบื่ออยากหาคนมาเป็นเพื่อนเท่านั้น”
…
เมืองเจียงโจว
สวี่ชีอันถือกระจกสำริดเล็กๆ ครึ่งบานในมือ ขณะที่สัมผัสสภาพแวดล้อมบริเวณรอบๆ นั้น ก็พูดกำชับไปด้วย
“ข้าต้องการดูเจียงโจวจากมุมสูง”
พื้นผิวกระจกเทพฮุ่นเทียนปรากฏภาพออกมาอย่างชัดเจน
ภายในห้องของโรงเตี๊ยมแห่งหนึ่ง เหมียวโหย่วฟางแช่ตัวอยู่ในอ่างสมุนไพรในสภาพเปลือยเปล่าด้วยสีหน้าเจ็บปวด ผิวทั่วเรือนร่างแดงราวกับกุ้งต้มสุก
สวี่ชีอันมีสีหน้าอึ้งไปครู่หนึ่ง “เจ้าให้ข้าดูอันนี้ทำไม”
กระจกเทพฮุ่นเทียนตอบ “หรือว่านี่ไม่ใช่สิ่งที่เจ้าอยากดูหรอกหรือ”
สวี่ชีอันกระตุกมุมปาก “ข้าเคยพูดไปหลายครั้งแล้ว ข้าไม่อยากดูผู้ชายอาบน้ำ”
กระจกเทพฮุ่นเทียนตอบ “เข้าใจแล้ว เช่นนั้นเปลี่ยนเป็นอีกอัน”
พอภาพเปลี่ยน พื้นผิวกระจกก็ปรากฏภาพชายแปลกหน้ากำลังอาบน้ำอยู่ รูปร่างหน้าตาหล่อกว่าเหมียวโหย่วฟางมาก
ความคิดความอ่านของเจ้ามีปัญหาหรือเปล่า สวี่ชีอันใช้ความเงียบแสดงท่าทีของตนเอง
“เข้าใจแล้ว เจ้าอยากดูเพศผู้กับเพศเมียผสมพันธุ์ไปพลาง อาบน้ำไปพลาง”
กระจกเทพฮุ่นเทียนเห็นว่าเขาไม่พูดอะไร จึงเปลี่ยนภาพโดยพลการ
ครั้งนี้ภาพที่ปรากฏคือหนุ่มสาวคู่หนึ่ง พวกเขาแช่ตัวอยู่ในถังไม้ขนาดใหญ่ เรือนร่างเปลือยเปล่าแนบชิดท่ามกลางไอร้อนระอุ หยดน้ำกระเซ็น เคลื่อนไหวรุนแรง
ฟู่…สวี่ชีอันพ่นหายใจออกมา “ข้าคิดว่าพวกเราจำเป็นต้องคุยกันหน่อย”
ภาพแตกเป็นเสี่ยงๆ ‘ตาเดี่ยว’ ของกระจกเทพฮุ่นเทียนปรากฏออกมาอย่างชัดเจน มันพิจารณาสวี่ชีอันอย่างละเอียดถี่ถ้วน
“ได้ ไม่ต้องเคร่งขรึมและจริงจังเช่นนี้ เจ้าสามารถดูภาพในเมื่อครู่ต่อได้ อืม ข้าคิดว่าพูดคุยเช่นนี้สบายใจกว่า”
รอจนกระจกเทพฮุ่นเทียนฟื้นคืนการถ่ายทอดสดแล้ว สวี่ชีอันถึงกล่าวออกมาช้าๆ
“ข้าทนเจ้ามานานแล้ว ทำไมเจ้าถึงกระทำการเองโดยพลการทุกครั้ง”
“หรือเจ้าไม่อยากสอดส่องเรื่องของคนอื่น”
กระจกเทพฮุ่นเทียนพูดด้วยน้ำเสียงที่แสดงให้เห็นว่ามันควรจะเป็นเช่นนั้น
“ความสามารถยิ่งใหญ่สุดของข้าก็คือให้เจ้าแอบมองเรื่องลับส่วนตัวที่สุดของผู้อื่นได้อย่างกำเริบเสิบสาน และด้วยเหตุนี้เจ้าจะได้รับความมั่นใจและความรู้สึกยอดเยี่ยมราวกับเทพเจ้า”
ปีนั้นจิ้งจอกสวรรค์เก้าหางใช้เจ้าทำเรื่องเช่นนี้หรือ นางยังชอบดูผู้ชายสองคนอาบน้ำด้วยกันใช่หรือไม่…ดูเหมือนสวี่ชีอันจะเข้าใจแล้ว
กระจกเทพฮุ่นเทียนพูดต่อ
“เจ้าไม่ได้ใช้ข้าสอดส่องเพศเมียอาบน้ำ ดังนั้นเจ้าต้องชอบดูเพศผู้อาบน้ำ ข้ารู้ใจเช่นนี้เจ้าควรดีใจถึงจะถูก”
ไม่ ภาพอาบน้ำของฮว๋ายชิ่งกับหลินอันมีแต่ข้าที่ดูได้เท่านั้น ต่อให้เจ้าจะเป็นอาวุธศักดิ์สิทธิ์ที่ไม่มีเพศก็ไม่ได้…สวี่ชีอันพ่นหายใจอีกครั้ง
“ขี้เกียจพูดมากกับเจ้า ข้อเรียกร้องของข้าง่ายมาก ต่อไปข้าให้เจ้าทำอะไรเจ้าก็ทำอย่างนั้น อย่ากระทำการเองโดยพลการ มิเช่นนั้นเจ้าอย่าได้คิดว่าจะได้ปราณมังกรมาหล่อเลี้ยง”
“เอาเถอะ…” กระจกเทพฮุ่นเทียนประนีประนอมแล้ว
“ข้าอยากดูเมืองเจียงโจวจากมุมสูง อย่าหน่วงเหนี่ยวเวลาในการรวบรวมปราณมังกรของข้า”
ช่วงนี้สวี่ชีอันบุกเบิกวิธีใหม่ในการใช้กระจกเทพฮุ่นเทียน เขาใช้กระจกเทพฮุ่นเทียนเป็นสื่อสัมพันธ์ในการสังเกตสถานการณ์ของเมืองเมืองหนึ่ง แล้วค่อยอาศัยการเหนี่ยวนำของเศษชิ้นส่วนหนังสือปฐพีกับปราณมังกรหาผู้ถูกปราณมังกรอาศัยที่ซ่อนอยู่ท่ามกลางทะเลฝูงชนจำนวนมาก
ข้อจำกัดก็คือ เขาจำเป็นต้องเห็นมองเห็นผู้ถูกปราณมังกรอาศัยในกระจกเทพฮุ่นเทียนอย่างชัดเจนไม่มีข้อผิดพลาด ถึงจะสนองตอบเขาได้ ไม่อาจอาศัยการมองเมืองเจียงโจวจากมุมสูงในการจับตำแหน่งผู้ถูกปราณมังกรอาศัยได้โดยตรง
สวี่ชีอันใช้กระจกเทพฮุ่นเทียนสังเกตทางตอนเหนือของเมือง มองไปยังถนนแต่ละสาย
ส่วนตนเองอยู่ทางตอนใต้ของเมืองเหนี่ยวนำผู้ถูกปราณมังกรอาศัยที่อาจจะมีอยู่ในบริเวณนั้น
วิธีการนี้ผลลัพธ์ดีมาก เขาใช้เวลาแค่ครึ่งเช้าก็หาผู้ถูกปราณมังกรอาศัยคนหนึ่งพบ
เจ้าหมอนั่นเป็นพ่อค้าแผงลอยที่ขายขนมเปี๊ยะ ตั้งแต่ได้รับปราณมังกรมา ชีวิตของเขาก็รุ่งเรืองกลายเป็นที่อิจฉาของเจ้าของแผงลอยที่อยู่ใกล้เคียง
สวี่ชีอันซื้อขนมเปี๊ยะจากเขามาสองก้อน และถือโอกาสเก็บปราณมังกรไปด้วย
…
อวี่โจว
สวี่หยวนซวงกลับมาจากด้านนอก และพูดกับจีเสวียนและคนอื่นๆ ที่อยู่ในเรือน
“กลุ่มดาวมังกรเจ็ดดวงจับผู้ถูกปราณมังกรอาศัยท่านนั้นได้แล้ว นอกจากนี้สายสืบทางด้านเซียงโจวก็ส่งข่าวมาว่าเจ้าตำหนักมังกรตงไห่ทั้งสองท่านกำลังค้นหาผู้ถูกปราณมังกรอาศัยอยู่”
