“สกิลนักสืบนามกระฉ่อน…ไม่เลวนี่ ถ้าเป็นเกมถอดรหัสล่ะก็ คงไม่มีใครสู้นายได้ล่ะสิ? จะว่าไปในภาพก่อนที่จะมาที่นี่ฉันก็กำลังเล่นเกมพวกถอดรหัสอยู่เลย เหมือนจะมีแพนด้าด้วยนะ…”
“นั่นมันโมโนคุxx1 แพนด้าที่ไหนกันล่ะ”
แพนด้าจะไปมีตาสีแดงได้ยังไงกัน…
“ใช่แล้วๆ ชื่อนั้นแหละ”
อาร์ย่าพูดพร้อมแสดงท่าทางนึกขึ้นได้
“เฮ้อ…”
ผมมองทางเธออย่างจนปัญญา
“เธอก็ช่วยหาสิ หรือว่าเธอไม่มีสกิลค้นหาอะไรเลย?”
“ไม่มี ฉันเลือกแต่สกิลโจมตี”
ทำไมเธอถึงพูดออกมาอย่างภาคภูมิใจขนาดนี้?
“อ่า ฉันเข้าใจละ”
“ทำไมล่ะ! ผิดด้วยรึไง?”
“…ถึงไม่ผิด แต่เธอก็สุดโต่งเกินไปหน่อยนะ ถ้าเจอนักเวทสายควบคุมเธอจะทำยังไง? อย่างฉันลดความเร็วเธอลงครึ่งหนึ่ง ฉันก็สามารถเข้าใกล้แล้วจัดการเธอได้แล้ว”
“ฮึ่ม! ถึงตอนนั้นฉันก็มีวิธีเอง”
นิสัยไม่ยอมรับความพ่ายแพ้ของยัยนี่ช่างน่าเป็นห่วงจริงๆ
“ก็ได้ๆ ตอนนี้คิดหาทางหาต้นตอของเหตุการณ์หมดสติแปลกประหลาดนี่ดีกว่า ฉันไม่เก่งเรื่องนี้ ปกติฉันเลยไม่เล่นเกมไขปริศนาน่ะ”
“ฉันอ่านหนังสือคู่มือตลอดเลย”
“เธอไม่ต้องพูดอย่างภูมิใจขนาดนี้ไม่ได้เหรอ?”
“ไม่ได้ เพราะฉันภูมิใจ”
“พระเจ้า ทำไมถึงต้องหาได้แต่เพื่อนร่วมทีมอย่างเธอด้วย…”
ผมอดไม่ได้ที่จะแหงนหน้า 45 องศาเงยมองท้องฟ้า ประณามโลกที่ไร้มนุษยธรรมนี้
“ฮะ? ฉันเป็นเพื่อนร่วมทีมของนายแล้วนายไม่พอใจอะไร?”
ผมรู้สึกเหมือนมีของมีคมบางอย่างจ่ออยู่ที่เอว!
“เปล่า ดีกว่าไม่มี…ดูเหมือนพวกเราคงทำได้แค่แยกกันหา ดูขอบเขตการหมดสติว่าใหญ่มากแค่ไหน เป็นแบบนี้ถึงจะคาดเดาตำแหน่งของจุดศูนย์กลางได้”
ผมพูดไปด้วยพลางเดินหลีกไปด้านข้างอย่างรวดเร็ว ผมไม่อยากโดนใช้มีดจ่อนี่
แต่อาร์ย่าก็สาวเท้าตามมา
“เฮ้ๆ หรือเธอไม่คิดว่าถ้าแยกกันคนละทางจะค้นหาได้เร็วกว่า?”
“คนที่เคยเล่น Left 4 xx รู้กันหมด แยกกันยิ่งตายเร็วขึ้น”
เธอพูดอย่างจริงจัง
“ขอโทษที ตอนสุดท้ายฉันก็ขายเพื่อนร่วมทีมหมด เพราะงั้นเลยไร้ความกดดัน”
“ทำไมนายก็พูดออกมาได้แบบภูมิใจขนาดนี้?”
“เพราะไม่ว่าจะเป็นเกมยิงอะไรฉันก็ผ่านได้ด้วยตัวเอง ไม่มีความกดดันเลย”
“ต้องมีสักวันที่นายถูกสวรรค์ลงโทษแน่! จะว่าไป นายจะไม่อธิบายสักหน่อยว่าทำไมจู่ๆ นายถึงกลายเป็นเลเวล 18 จากเลเวล 13 เหรอ?”
ในที่สุดยัยนี่ก็สังเกตเห็นความเปลี่ยนแปลงของเลเวลผมแล้วสินะ?
“ค่าประสบการณ์จาก 13 ไป 18 มันบ้าชัดๆ สัปดาห์ก่อนนายเลเวลแค่ 13 ชัดๆ ทำไมแป๊บเดียวถึงเลเวลเพิ่มเยอะขนาดนี้ นายจัดการบอสลับได้เหรอ?”
“เปล่า แค่ทำเควสต์ลับเท่านั้นเอง”
“เควสต์ลับ? ใช่แล้ว ช่วงนี้ระบบเควสต์เปลี่ยนแปลงไปชัดเจนจริงๆ แต่ก็ไม่มีสถานที่ให้ทำเควสต์เลย”
“ไม่มีเควสต์?”
“ใช่สิ”
“แล้วปกติเธอทำอะไร?”
“อัพระดับความชำนาญในสนามต่อสู้จริงของสถาบัน”
“ระดับความชำนาญคืออะไร?”
“ระดับความชำนาญของอาชีพนักดาบคู่ อาชีพต่อสู้ระยะประชิดต้องการระดับความชำนาญในทุกอาวุธ แค่เพิ่มระดับความชำนาญความเร็วในการอัพเลเวลก็จะยิ่งเพิ่มขึ้น”
“…เอาเถอะ เธอไม่เดินไปทุกที่จะรับเควสต์ได้ยังไง?”
“ไม่ใช่ว่าควรรับเควสต์จากคนที่มีเครื่องหมายตกใจบนหัวหรอกเหรอ?”
ได้ยินคำพูดผมก็ตกตะลึงไปหลายวินาที
“เธอเล่นตลกเหรอ? ที่นี่จะไปหาคนที่มีเครื่องหมายตกใจบนหัวได้ที่ไหนกัน! เธอเล่นเกม RPG มากไปรึเปล่า? ตอนเล่นเกม The Legend of xxx เธอไม่เคยได้รางวัลสูงสุดเลยสินะ? มีสถานที่รับเควสต์ที่ไหนที่บนหัวคนจะมีเครื่องหมายตกใจล่ะ!”
“แต่โลกนี้มองยังไงก็เหมือน RPG นี่”
“หลังออกจากหมู่บ้านฝึกหัดเธอคงไม่ได้ไม่รับเควสต์อะไรเลยจนอัพเป็นเลเวล 14 หรอกนะ? เธอขยันเก็บมอนสเตอร์จังเลยนะ?”
“เปล่านะ จู่ๆ บางครั้งก็รับเควสต์บางอย่างมา ฉันก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน”
“…”
ยัยนี่สิ้นหวังแล้ว…
“เธอฟังนะ ปกติแล้วเวลาเห็นเหตุการณ์ประหลาด เมื่อเข้าไปใกล้ทันทีจะหาเควสต์เจอแน่นอนเข้าใจไหม? เธอดูสถานการณ์แบบนี้ ทั้งสถาบันตกเข้าสู่สภาพหมดสติ มองแวบแรกก็รู้ว่าเป็นเหตุการณ์ใหญ่ ด้านบนก็บอกไว้ว่าทำเสร็จแล้วจะได้อัพเลเวลไม่ใช่เหรอ?”
“อ้อ ใช่ เพิ่มสองเลเวล”
สองเลเวล? เป็นเพราะเลเวลของยัยนี่ต่ำกว่าผมเลเวลเลยเพิ่มมากกว่าสินะ?
“เพราะงั้น ต้องรับเควสต์ให้มาก ต่อไปเลเวลก็จะตามมาเอง”
“…อืม ไม่เข้าใจเลย”
“เธอโง่เหรอ?”
“หรือว่าให้ฉันย้ายโรงเรียนไปร่วมทีมกับนาย ให้ฉันไปร่วมทีมตอนมีเควสต์ก็พอแล้ว”
“เธอคิดจะอู้เหรอ?”
“ในฐานะที่นายเป็นนักเวทไม่อยากได้คนต่อสู้ระยะประชิดไว้ช่วยเหรอ?”
ผมหยิบดาบออกมาเงียบๆ
“ไม่เป็นไร กลัวว่าพวกเขาจะไม่คิดว่าฉันเป็นนักเวทมากกว่า ถ้าย่นระยะห่างได้ฉันก็ฟันพวกเขาได้แน่”
“นายมีอาชีพอะไรกันแน่? นักฆ่าเวทมนตร์หรือนักเวทต่อสู้? อาชีพเฉพาะแบบนี้ก็เรียนได้เหรอ?”
“…คล้ายๆ ล่ะมั้ง? เธอคิดซะว่าฉันเป็นอาชีพที่เรียนรู้สกิลอะไรก็ใช้ได้หมดแล้วกัน”
“นายนี่เรื่อยเปื่อยจริงๆ…ถ้าไม่มีอาชีพ ท้ายเกมจะแย่เอานะ”
“ไว้ค่อยพูดกันทีหลังเถอะ…เอาล่ะ หยุดพูดได้ละ พวกเราเดินมานานขนาดนี้ ใกล้ถึงกำแพงสถาบันแล้ว ทำไมคนรอบๆ ถึงยังนอนอยู่ล่ะ…เอ๊ะ?”
จะดูยังไงกำแพงสถาบันก็ดูแปลกไปหน่อย? ก่อนหน้านี้ผมจำได้ว่าเคยตั้งใจมองตอนที่ออกไปตอนกลางคืน ของนี่ควรจะเป็นเหล็กสิ? ทำไมตอนนี้ถึงดูเหมือนดินล่ะ?
“เดี๋ยวก่อน…”
ผมเพิ่งพูดเตือนออกไป จู่ๆ ของแหลมคมแท่งหนึ่งก็แทงออกมาจากกำแพง ทะลุส่วนท้องของอาร์ย่ากับผมในครั้งเดียว
!?
HP ของอาร์ย่าว่างเปล่าทันที ส่วน HP ของผมก็ลดลงถึง ⅔!
ผมจับมือของอาร์ย่าทันที และใช้บลิงค์ไปพร้อมกัน
วินาทีต่อมา พวกเราก็กลับไปยังตำแหน่งของร้านอาหารเมื่อกี้
“…เจ็บจัง…”
ท้องของอาร์ย่ามีเลือดไหลออกมาไม่หยุด HP ว่างเปล่าก็แปลว่ากำลังเข้าสู่สถานะใกล้ความตาย
นั่นมัน…นั่นมันอะไรกันแน่?
1 ตัวละครจากอนิเมะและเกมที่ชื่อว่า “Danganronpa”
