ผมเดินเข้าห้องน้ำของร้านหนังสือ ล้างหน้าล้างตา จากนั้นก็เปลี่ยนชุดแล้วเดินออกมาอีกครั้ง
มองเห็นผมออกมาจากในห้องน้ำ อาร์ย่าก็เบิกตาโพลง
“เมื่อกี้ฉันเหมือนเห็นคนอื่นเข้าไปนะ…”
“สกิลเปลี่ยนหน้านิดหน่อย”
“รสนิยมของนายแปลกจริงๆ”
“เหมือนกันนั่นแหละ”
อันที่จริงตอนที่เข้ามาเมื่อกี้ผมก็เห็นพวกเธอแล้ว แต่ดูเหมือนอาร์ย่าไม่ได้ตั้งใจมองชื่อผม ดังนั้นจึงไม่ได้สังเกตว่าผมเปลี่ยนหน้าเข้ามาแล้ว
ปกติแล้วร้านหนังสือร้านนี้ก็มีคนมาน้อยมาก และสถานที่ที่พวกเราอยู่ตอนนี้คือชั้นสอง นอกจากพวกเราแล้วก็ไม่มีคนอื่นอีก
คนที่อยู่ตอนนี้มีอาร์ย่า องค์หญิงสโนว์ และญาริน ทำไมสามคนนี้ถึงด้วยกันล่ะ?
“เจ้ามาแล้ว หรือว่าห้องน้ำมีประตูลับ?”
องค์หญิงสโนว์มองผมแล้วพูดอย่างประหลาดใจ
“เปลี่ยนหน้าๆ”
“โอ้ อย่างนี้นี่เอง ใช่แล้ว พอดีเลย งั้นวันนี้เจ้าเข้าออกก็เปลี่ยนใบหน้าไว้ดีกว่า”
“ไม่จำเป็นหรอก…หรือว่าเป็นคนในชั้นปีสูง?”
“ชั้นปีสูง?”
องค์หญิงสโนว์ย่นคิ้ว แล้วพูดขึ้น
“อย่างนี่นี้เอง การแลกเปลี่ยนความรู้หลังการแข่งขันชั้นปีก็เป็นอีกปัญหา แต่ตอนนี้นายสนใจปัญหาตรงหน้าจะดีกว่า”
“ปัญหาตรงหน้า?”
“ใช่แล้ว”
พูดแล้ว เธอก็เอามือวางบนแหวนเก็บของ จากนั้นหยิบเอากระดาษหนังสัตว์ที่ดูชำรุดออกมา
“เจ้าดูด้วยตัวเองเถอะ นี่เป็นของที่พ่อให้ข้าเมื่อเช้า บอกว่าให้เอาให้เจ้า”
ผมรับกระดาษหนังสัตว์ เปิดมองดูก็ตกตะลึง
รางวัลใต้ดิน ฟีล
เงินรางวัล 1 ล้านเหรียญทอง
บนนั้นสลักรูปคริสตัลเวทมนตร์ ถ้าเปิดม้วนหนังสือออก ภาพเวทมนตร์ก็จะแสดงออกมา
ชัดเจนจริงๆ ดูท่า…คงบันทึกไว้ตอนที่ผมต่อสู้เมื่อวานนี้?
“ถูกจริงๆ แค่หนึ่งล้านเอง”
“เจ้าถอนใจเรื่องมูลค่าเนี่ยนะ!”
“งั้นผมน่าจะถอนใจที่หมอนี่ถ่ายรูปผมได้ดีเหรอ?”
“เจ้านี่มัน…”
องค์หญิงสโนว์นวดหว่างคิ้ว
“ชีวิตถูกวางอยู่บนเขียงเจ้ายังมีอารมณ์มาล้อเล่นอีก เจ้าเหนื่อยจะมีชีวิตแล้วสินะ?”
“ไม่อยู่แล้ว แต่ผมก็ไม่มีทางเลือกนี่ ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าใครกันที่เสนอรางวัลนำจับผม รู้แล้วก็คงไม่มีทางเอาเงินหนึ่งล้านไปให้แล้วบอกว่าอย่าฆ่าผมหรอก”
“เพราะงั้นถึงบอกให้เจ้าเปลี่ยนใบหน้าซ่อนตัวไว้ก่อน พรุ่งนี้ค่อยกลับมาอีกครั้ง”
“ปัญหาคือจะซ่อนที่ไหน คนที่สามารถประกาศจับในโลกใต้ดินได้ต้องเป็นคนที่มีเส้นสายไม่ธรรมดาในโลกใต้ดินแน่ ถึงครั้งนี้ผมจะซ่อนตัวได้ แต่เกิดเรื่องแล้วคงยากที่จะแก้ ถึงผมแพ้การแข่งขันอีกฝ่ายก็คงไม่ยกเลิกประกาศจับหรอก กลับกันอาจเพิ่มเงินรางวัลด้วยซ้ำ”
“…นั่นสิ นี่ก็เป็นปัญหา”
“ใช่แล้ว ขอถามคุณเรื่องหนึ่งสิ”
“อะไร?”
“นักเวทของจักรวรรดิคุณมีตำแหน่งสูงไหม?”
“นักเวทของจักรวรรดิ? เจ้าหมายถึงสัตว์ประหลาดเฒ่าที่ซ่อนตัวอยู่ในหอคอยเวทมนตร์ไม่ออกมาหลายปีเหรอ? จากด้านอำนาจบริหารสามารถสั่งการกองทัพหมื่นคนได้ มีฐานะเท่าเทียมกับไวส์เคาน์ และมีสิทธิพิเศษในการขนส่งสินค้า ถึงเป็นแบบนี้ แต่ตาเฒ่าพวกนั้นก็ดูเหมือนจะไม่เคยออกมาเลย นอกจากจะออกมาทำการทดลองเวทมนตร์ใหม่ในการศึกษาและต่อสู้ของพวกเขา”
“อย่างนี้นี่เอง งั้นถ้ามีคนประกาศจับนักเวทของจักรวรรดิคุณ จะเป็นยังไง?”
“พวกเราก็ต้องส่งคนไปสืบว่าใครเป็นคนออกเงินรางวัลน่ะสิ…เดี๋ยวก่อน เจ้าว่าอะไรนะ?”
ผมหัวเราะ แล้วหยิบใบรับรองนักเวทจักรวรรดิที่ได้รับเมื่อวานออกมา
“พ่อของคุณ…มองการณ์ไกลจริงๆ ทั้งให้ตัวตนที่ปลอดภัยกับผม แล้วยังให้ผมได้รับอำนาจแถมยังสบายมากอีกด้วย”
“นักเวทจักรวรรดิ…อาชีพคล้ายกับเลสเตอร์เลยไม่ใช่เหรอ?”
ญารินพูด
“ใช่แล้ว ไอ้เลสเตอร์นั่นยังอยู่ที่เชอร์ฟา?”
“ดูเหมือนบอกว่าจะออกไปฝึกฝน จากนั้นก็ไม่รู้แล้ว”
“งั้นเหรอ…”
หลังจากตัวการนี่คืนชีพก็หนีไป โธ่เอ๊ย แถมยังโยนความโกลาหลทั้งหมดไว้ที่ผมคนเดียวอีก
ช่างเถอะ ยังไงผมก็มาได้ถึงระดับนี้เพราะเรื่องนั้น
“เดี๋ยวๆๆ…เดี๋ยวก่อน เจ้าบอกว่าพ่อบ้าของข้าเอาสิ่งนี้ให้เจ้าเหรอ? นักเวทจักรวรรดิ? พระเจ้า เขาคิดอะไรอยู่เนี่ย! ทำไมถึงให้เป็นนักเวทจักรวรรดิ? อย่างน้อยก็ให้เป็นนักเวทราชสำนักก็ได้?”
“…ผมไม่อยากกลายเป็นองครักษ์ส่วนตัวนะ”
“มีอะไรไม่ดี ผลประโยชน์ดี ทรัพยากรดี กินดีอยู่ดี”
“…ยังไงผมก็ไม่ชอบ เอาล่ะ ในเมื่อเป็นแบบนี้สาเหตุที่พ่อคุณให้ของนี่กับผมคงเป็นเพราะเขาจะบอกผมว่าอย่ากังวลหรือว่าให้ผมจัดการด้วยตัวเองล่ะ?”
“ไม่รู้ ข้าจะไปคุยกับเขา”
พูดจบ องค์หญิงสโนว์ตบมืออีกสองครั้ง เด็กสาวชื่อดูอัลจู่ๆ ก็เดินออกมาจากหลังชั้นวางหนังสือ!
ครั้งนี้ผมต้องยอมรับเลย เมื่อกี้ผมไม่รู้จริงๆ ว่าอีกฝ่ายซ่อนตัวอยู่ที่ไหน
“องค์หญิงเพคะ เรื่องนี้ท่านพ่อของท่านเคยบอกกับพวกเราแล้ว”
อีกฝ่ายมองผมแล้วพูดขึ้น
“หากเจ้าสามารถอาศัยกำลังของตัวเองผ่านวันนี้ไปได้อย่างปลอดภัย องค์จักรพรรดิตัดสินใจจะให้โอกาสโดยมีเงื่อนไขใดก็ได้แก่เขา”
“ทำไมถึงเป็นแบบนี้…”
“ได้ ผมตอบรับ”
ผมตอบกลับด้วยรอยยิ้ม
เควสต์ฉุกเฉิน
ทำให้จักรพรรดิของจักรวรรดิเอสคิดว่าคุณมีชีวิตรอดผ่านวันนี้ไปได้
รางวัล : ไม่ทราบ
เล่ม 3
