บทที่ 841 ตี้ทิงยอมอับอายเพื่อเอาชีวิตรอด (3)
ตี้จั้งขมวดคิ้วแล้วกล่าวว่า “ข้ากำลังรบกวนท่านอยู่หรือไม่?”
“ก็เป็นบ้างเล็กน้อย” หลี่ฉางโซ่วยิ้มและกล่าวว่า “สหายเต๋า เจ้ามีเรื่องสำคัญที่ต้องทำหรือ?”
ตี้จั้งยิ้มแล้วกล่าวว่า “ในสวรรค์และปฐพีนี้ ท่านและข้าล้วนยืนอยู่คนละฟากฝั่งกัน หลังจากประมือกันกลางอากาศมาหลายครั้งแล้ว ข้าก็เคารพเทพวารีเป็นอย่างมาก
วันนี้ข้าสามารถทำงานร่วมกับเทพวารีเพื่อจัดการกับปีศาจนอกอาณาเขตได้ และข้าก็ยังอยากเปรียบเทียบ
เรามาดูกันว่า ระหว่างท่านและข้า ผู้ใดจะทำผลงานได้มากที่สุดในวันนี้ แล้วท่านคิดเห็นเป็นอย่างไร?”
หลี่ฉางโซวยิ้มและกล่าวว่า “สหายเต๋า ด้วยความช่วยเหลือของตี้ทิง เจ้าย่อมสามารถแยกแยะและระบุเสียงของสิ่งมีชีวิตได้อย่างง่ายดาย และเจ้าย่อมจะคว้าชัยชนะได้อย่างแน่นอน ”
“แค่กๆ !”
ที่มุมหลุม ตี้ทิงก้าวออกไปข้างหน้าสองก้าวอย่างสั่นเทา และไอออกมาอย่างอ่อนแรงสองครั้ง ก่อนจะเอ่ยถ้อยคำในภาษามนุษย์ออกมา
“ตอนนี้อาการบาดเจ็บเก่าของข้า สัตว์ร้ายตัวน้อยกำเริบกลับมาอีกแล้ว และข้าก็ไม่สามารถเคลื่อนไหวได้อีกต่อไป
วอนนายท่าน… โปรดถนอมตัวให้ดีด้วย ข้า สัตว์ร้ายตัวน้อย เกรงว่าจะไม่อาจช่วยท่านได้ในการต่อสู้กับเทพวารี …”
ตึ้ง!
ทันใดนั้นร่างยาวสองฉื่อของตี้ทิงก็นอนคว่ำอยู่ในหลุม มันกลั้นหายใจและตั้งสมาธิ แล้วลำแสงเซียนบนร่างของมันก็แข็งแกร่งขึ้นแล้วก็อ่อนกำลังลง
บัดนั้น ตี้จั้งก็ถึงกับพูดไม่ออก หน้าผากของตี้จั้งก็ปกคลุมไปด้วยเส้นสายสีดำ
ไท่อี่เจินเหรินอดจะหัวเราะออกมาไม่ได้ในขณะที่ดวงตาของเทพธิดาอวิ๋นเซียวก็เต็มไปด้วยแววขบขัน
หลี่ฉางโซ่วกล่าวอย่างจริงจังว่า “สหายเต๋าตี้จั้ง ในครั้งนี้ เรามาที่นี่ก็เพื่อปกป้องโลก ทั้งเจ้าและข้าไม่ควรเปรียบเทียบกันเอง แต่พวกเราควรทำให้ดีที่สุด
การแข่งขันกันหาใช่วิธีแก้ปัญหาไม่ ยิ่งไปกว่านั้น ทั้งเจ้าและข้าก็จะไม่เปลี่ยนจุดยืนของเราอันเนื่องมาจากเหตุการณ์นี้ ดังนั้นก็ไม่จำเป็นต้องมีปฏิสัมพันธ์โต้ตอบกันมากเกินไป ”
กล่าวจบ หลี่ฉางโซ่วก็ประสานมือโค้งคารวะให้ แล้วหันกลับไปสนทนากับเทพธิดาอวิ๋นเซียวผ่านการส่งข้อความเสียงต่อไป
ในขณะนั้น ตี้จั้งก็แย้มยิ้มพลางพยักหน้า แล้วหันกลับเดินไปหาตี้ทิง ครั้นเมื่อมองไปที่ตี้ทิงที่นอนแกล้งทำเป็นตายอยู่ที่นั่น เขาก็แทบอดจะเตะมันออกไปไม่ได้
หลี่ฉางโซ่วกวาดตามองเขาจากหางตา ตี้ทิงตัวสั่นไปทั้งตัวแล้วรีบลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็ว ใบหน้าสูงส่งสง่างามของมันเต็มไปด้วยความไร้เดียงสาและไร้อันตราย
ตี้จั้งก่นด่าสาปแช่งมันอยู่ลึกๆ ในใจ “เจ้ากลัวอันใดกัน!?!”
“นายท่าน เทพวารีมีกลิ่นของผู้อาวุโสไป๋เจ๋ออยู่กับร่างของเขา และมันจะเป็นเรื่องง่ายที่ผู้อาวุโสไป๋เจ๋อจะวางแผนทำร้ายท่านและข้า
ตอนนี้ผู้อาวุโสไป๋เจ๋อ และเทพวารีได้ร่วมมือกันแล้ว ไม่มีใครสามารถวางแผนทำร้ายพวกเขาได้เว้นแต่จะเป็นจอมปราชญ์ลงมือจัดการเท่านั้น
ใบหน้าสำคัญกว่าหรือชีวิตสำคัญกว่ากันเล่า?
นายท่าน เทพวารีอาจไม่ได้ต้องการสังหารท่านจริงๆ นะขอรับ แต่ข้าได้ยินผู้อาวุโสไป่เจ๋อเปิดเผยมาจากระยะไกลว่า เขาต้องการสังหารข้าจริงๆ”
“เหอะ” ตี้จั้งแค่นเสียงเย็นชา แล้วนั่งลงข้างๆ ตี้ทิงและรอคอยอย่างเงียบๆ
ในขณะนี้ นักพรตเต๋าตั๋วเป่าและจ้าวกงหมิงก็ร่วมมือกัน… ทำหลุมแล้วกลับมา
จ้าวกงหมิงกล่าวว่า “ฉางเกิง เราได้สืบค้นสถานการณ์ในจุลสหัสโลกธาตุใบนี้อย่างชัดเจนแล้ว และพบว่าสิ่งมีชีวิตจำนวนมากที่นี่ก็รู้เรื่องปีศาจนอกอาณาเขตที่แอบลอบเข้ามาและโดยทั่วไปแล้ว พวกเขาก็ไม่ได้ตื่นตระหนกอะไรนัก
ทว่าสิ่งมีชีวิตซึ่งมีหัวใจเต๋าที่ถูกปีศาจนอกอาณาเขตรุกรานนั้นก็ไม่ได้แตกต่างไปจากสิ่งมีชีวิตปกติทั่วไปมากนัก จริงๆ แล้ว มันก็ลำบากยุ่งยากเล็กน้อย”
แต่สิ่งมีชีวิตที่ถูกปีศาจรุกรานจากนอกอาณาจักร ไม่แตกต่างจากสิ่งมีชีวิตมากนัก แต่ค่อนข้างยุ่งยากเล็กน้อย
นักพรตเต๋าตั๋วเป่ายังกล่าวอีกว่า “มีสิ่งมีชีวิตมากมายที่นี่ ซึ่งทั้งหมดล้วนเป็นปรมาจารย์ที่เคยปกป้องเมืองเสวียนตู หากเราสามารถปกป้องชีวิตของพวกเขาได้ เราก็ต้องปกป้องชีวิตของพวกเขา”
หลี่ฉางโซ่วถามว่า “เมืองเสวียนตูอยู่ไกลจากที่นี่หรือไม่?”
“ไม่ใช่สิ่งที่เรียกว่าไกลหรือใกล้” จ้าวกงหมิงกล่าวยิ้มๆ “สถานที่ที่พลังแห่งเต๋าสวรรค์อ่อนแอที่สุด เราก็จะสามารถค้นหาช่องเปิดได้ และเมืองเสวียนตูก็ถูกระงับช่องเปิดนี้เอาไว้”
“ดีเลย” หลี่ฉางโซ่วกล่าว “สิ่งที่เราต้องทำในวันนี้ก็คือ การทำลายล้างหรือขับไล่ปีศาจนอกอาณาเขตออกไป
ข้าไม่เคยเผชิญหน้ากับคู่ต่อสู้เช่นนี้มาก่อน และไม่กล้าที่จะเสนอแนะอย่างส่งเดชออกไป และยังต้องขอให้ศิษย์พี่ตั๋วเป่าโปรดช่วยดูแลรับผิดชอบสถานการณ์โดยรวมด้วย”
ตั๋วเป่ามองไปที่ไท่อี่เจินเหรินและอวี่ติ้งเจินเหริน
ไท่อี่เจินเหรินยิ้มและกล่าวว่า “พวกเราทั้งสองคนพร้อมน้อมรับบัญชาของศิษย์พี่ตั๋วเป่าทุกเมื่อขอรับ”
อวี่ติ้งเจินเหรินก็พยักหน้าเบาๆ เช่นกัน
“ดี” นักพรตเต๋าตั๋วเป่ายิ้มอย่างอ่อนโยนและกล่าวว่า “สิ่งที่เราต้องทำต่อไปก็คือ การสืบหาที่อยู่ของพวกปีศาจนอกอาณาเขต
ส่วนใหญ่แล้ว ผู้ที่ถูกปีศาจนอกอาณาเขตดาวเข้ายึดครองร่างจะมีรอยคล้ำเป็นวงอยู่ใต้ดวงตาของพวกเขา…
ฉางเกิง เจ้ามีความคิดดีๆ บ้างหรือไม่?
การค้นหาพวกเขาทีละคนแบบนี้ เป็นเรื่องยากลำบากมากจริงๆ และมันก็มีสิ่งมีชีวิตมากมายอยู่ที่นี่ ”
หลี่ฉางโซ่วยิ้มแล้วกล่าวว่า “สัตว์พาหนะของสหายเต๋าตี้จั้งก็ใช้ได้เพียงที่นี่เท่านั้น และบางที นี่อาจเป็นเหตุผลหลักว่า เหตุใดจอมปราชญ์แห่งสำนักบำเพ็ญประจิมทั้งสองคนจึงส่งสหายเต๋าตี้จั้งมาที่นี่ ”
“โอ้?” นักพรตเต๋าตั๋วเป่าเลิกคิ้วแล้วถามอย่างจงใจว่า “แล้วจะใช้มันยังไงหรือ?”
ไท่อี่เจินเหรินยิ้มเดาะลิ้นของเขาแล้วยิ้มพลางกล่าวว่า “แน่นอนว่า เป็นไปไม่ได้ที่จะใช้วิญญาณของมันเพื่อหลอมให้เป็นเครื่องมือเวท”
ตี้ทิงตัวสั่นสะท้านฉับพลัน
หลี่ฉางโซ่วยิ้มและกล่าวว่า “สิ่งที่ศิษย์พี่ไท่อี่กล่าวมานั้นถือได้ว่าเป็นประโยชน์ใช้ได้ดีทีเดียว ทว่าให้ตี้ทิงอธิบายเองดีกว่า”
“อืม…”
ชิ้วๆ–
ทันใดนั้นตี้จั้งที่กำลังนั่งอยู่ข้างๆ ก็รู้สึกถึงลมกระโชกแรงพัดผ่านเขาไป
สัตว์เทพที่กำลังนอนแสร้งทำเป็นตายอยู่ที่นั่น จู่ๆ ก็กลายเป็นลำแสงสีเขียว และเคลื่อนที่ไปปรากฏตัวตรงหน้าหลี่ฉางโซ่วด้วยความเร็วที่ตี้จั้งไม่เคยเห็นมาก่อน
สัตว์เทพผู้แกร่งกล้ายิ่งใหญ่ตัวนี้หดตัวลงและนั่งลงอยู่บนพื้น และหัวของเขาก็ถูไถอยู่กับขาของหลี่ฉางโซ่วเบาๆ
“เทพวารี ได้โปรดจัดการด้วยเถิด เรารับฟังเสียงในใจของสิ่งมีชีวิตทั้งมวลทั้งมวลได้ดีที่สุดขอรับ”
ดวงตาของตี้จั้งค่อยๆ สูญเสียความแวววาวไป เขาหยิบหม้อเหล็กออกมาจากแขนเสื้อ แล้วดีดนิ้ว และเริ่มจุดฟืนขึ้นข้างใต้…
………………………………………………………………..
