ตอนที่ 1471 ยากที่จะแบกรับหน้าที่ที่ยิ่งใหญ่
หลิวซูเฉิงรู้ดีว่าการดำลงไปในน้ำสามารถหลบการโจมตีของทหารเรือตงอี๋ได้ ทว่า เขาจะทำเช่นนั้นไม่ได้ หากทำเช่นนั้นก็ไม่สามารถล่อให้ทหารเรือตงอี๋ไล่ตามเขาไปได้
ฝนธนูถูกยิงมาจากเรือรบของตงอี๋ไม่ขาดสาย บ้างก็จมลงไปในทะเล บ้างก็ยิงเฉียดโดนแขน ไหล่และใบหน้าของของหลิวซูเฉิง ธนูบางดอกแทงทะลุเกราะที่หัวไหล่ของเขาโดนที่หัวไหล่ข้างขวาของเขาอย่างจัง ทว่า หลิวซูเฉิงจะหยุดไม่ได้ นี่คือสงครามที่พวกเขาเดิมพันด้วยชีวิต ต่อให้เขาต้องตายเขาก็ต้องว่ายไปใกล้เรือเล็กของพวกเขาให้ได้มากที่สุดให้ทหารเรือตงอี๋สังเกตเห็นเรือเล็กของพวกเขาให้ได้
หลิวซูเฉิงว่ายไปได้ไม่เท่าใดก็รู้สึกเหมือนมีคนตะโกนเรียกเขาอีกครั้ง “ท่านแม่ทัพหลิว เร็วเข้า!”
หลิวซูเฉิงที่เอาแต่ว่ายน้ำไปยังจุดหมายเห็นทหารเรือของต้าโจวตะโกนเรียกเขาอยู่บนเรือเล็ก “รีบว่ายมาขอรับท่านแม่ทัพหลิว!”
หลิวซูเฉิงขบกรามแน่น เขาดำลงไปใต้น้ำ รอบกายของเขาเต็มไปด้วยลูกธนูที่ยิงมาอย่างไม่หยุดหย่อน เขาพยายามรวบรวมแรงเฮือกสุดท้ายว่ายไปยังเรือเล็ก ทว่า เขาไม่มีแรงแล้ว…
ลำแขนแข็งแกร่งของทหารเรือต้าโจวคนหนึ่งกระชากร่างของหลิวซูเฉิงไปบนเรือเล็กอย่างรวดเร็ว
หลิวซูเฉิงที่ถูกธนูยิงที่หัวไหล่และถูกแทงที่หลังหอบหายใจอย่างรุนแรง เขาเหนื่อยจนไม่สามารถขยับร่างกายได้แม้แต่น้อย เขาปวดหัวจนแทบจะระเบิดออกมา ร่างกายสั่นเทาไม่หยุด เขาไม่รับรู้แม้กระทั่งความเจ็บปวดบริเวณบาดแผลที่ถูกความเค็มของน้ำทะเลกัด ภาพตรงหน้าของเขาเป็นสีขาวโพลนราวกับท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาว ราวกับแสงสีเงินบนทางช้างเผือก
“ท่านแม่ทัพหลิว ท่านแม่ทัพเจียงให้พวกเรามารับท่านขอรับ!” ทหารคนหนึ่งกล่าวขึ้น
หลิวซูเฉิงเพิ่งได้สติรับรู้ว่าทหารบนเรือเล็กที่กำลังเร่งพายเรือหนีกันอยู่ในตอนนี้ไม่ใช่ทหารชุดเดิมที่เขาสั่งให้รออยู่กับที่เพื่อรอล่อเรือรบของตงอี๋ไปยังเกาะยาวที่พวกเขาดักซุ่มโจมตีอยู่
หลิวซูเฉิงเงยหน้ามองไปทางเปลวเพลิง เขาเห็นทหารเรือของต้าโจวกำลังช่วยชีวิตทหารเรือที่โชคดีหนีออกมาจากเรือรบของตงอี๋ได้
เมื่อมองไปทางทิศใต้…เขาเห็นเรือรบที่ส่องแสงสว่างของต้าโจวกำลังเคลื่อนตัวมาทางนี้
“เกิดอันใดขึ้น จะทำสงครามคืนนี้เลยหรือ!” หลิวซูเฉิงเบิกตาโพลง เขาหันไปมองทหารเรือที่กำลังสนทนากับเขาอยู่ จากนั้นจึงจำได้ว่าคนผู้นี้คือทหารที่เพิ่งถูกเจียงไหวเซิงแต่งตั้งให้เป็นรองแม่ทัพ หลิวซูเฉิงกระชากข้อมือของทหารผู้นั้นมาใกล้ “ฝ่าบาททรงรับสั่งให้ทำสงครามที่เกาะยาวไม่ใช่หรือ! พวกเราเตรียมกับดักไว้ที่เกาะยาวหมดแล้ว เจียงไหวเซิงจะทำอันใดกัน!”
“ท่านแม่ทัพ ท่านแม่ทัพเจียงวางแผนไว้หมดแล้ว เดิมทีเขาต้องการให้ทหารยอดฝีมือสามร้อยนายออกเดินทางพร้อมกันเพื่อขึ้นไปสังหารทหารตงอี๋บนเรือรบของตงอี๋ พยายามทำลายเรือรบของตงอี๋ให้ได้มากที่สุดก่อนที่จะล่อพวกเขาไปยังเกาะยาว จากนั้นให้แม่ทัพถงพาทหารมารอรับทหารเรือยอดฝีมือที่นี่แล้วแสร้งทำเป็นหนีไปเพื่อล่อให้ตงอี๋ตามพวกเราไปที่เกาะยาวขอรับ!” รองแม่ทัพถอนหายใจออกมา “ทว่า วันนี้จู่ๆ ท่านก็ตีท่านแม่ทัพเจียงจนสลบโดยไม่บอกให้ผู้ใดรู้ ท่านแม่ทัพถงไม่ได้อยู่บนเรือรบหลักจึงไม่ทราบเรื่องนี้ เมื่อแม่ทัพถงเตรียมออกเดินทางมาช่วยทหารเรือยอดฝีมือทั้งสามร้อยนายจึงเพิ่งรู้ว่าท่านแม่ทัพตีท่านแม่ทัพเจียงจนสลบและมาที่นี่ด้วยตัวเองเขาจึงรีบไปปลุกท่านแม่ทัพเจียง ท่านแม่ทัพเจียงจึงพาเรือรบมารับท่านด้วยตัวเองขอรับ!”
รองแม่ทัพของเจียงไหวเซิงไม่ได้เล่าว่าเจียงไหวเซิงอาละวาดขนาดไหนเมื่อฟื้นขึ้นมา ท่านแม่ทัพเจียงกล่าวว่าแม่ทัพหลิวซูเฉิงเป็นคนเถื่อนวู่วาม ต่อให้อยากไปตายแทนเขาก็น่าจะสอบถามเรื่องราวทั้งหมดให้ชัดเจนก่อน จะหวังให้เรือเล็กเพียงนี้ล่อเรือรบของตงอี๋ไปยังเกาะยาวได้อย่างไรกัน เขาคิดว่าทหารเรือของตงอี๋เป็นคนโง่หรือคิดว่าตัวเองฉลาดเหนือผู้ใดกันแน่!
ไม่เพียงเท่านี้เจียงไหวเซิงยังด่าหลิวซูเฉิงอีกว่าปกติแม่ทัพหลิวซูเฉิงดูฉลาดดี ทว่า เมื่อทำสงครามสมองกับไม่อยู่กับตัว! ได้แต่ทำสงครามโดยอาศัยความเลือดร้อนและความวู่วามของตัวเองเท่านั้น ยากที่จะรับหน้าที่สำคัญได้!
ทว่า…เจียงไหวเซิงรู้ดีว่าหลิวซูเฉิงทำไปเพราะเป็นห่วงเขา กลัวว่าคนที่พิการเหลือมือเพียงข้างเดียวอย่างเขาจะไม่มีชีวิตรอดกลับมา!
เจียงไหวเซิงกลัวว่าหลิวซูเฉิงจะเสียชีวิตอยู่บนเรือรบของศัตรูเช่นเดียวกัน ทุกคนล้วนรู้ดีว่าการลอบสังหารแม่ทัพใหญ่และเรือรบหลักของอีกฝ่ายด้วยกำลังทหารที่น้อยกว่ายากจะมีชีวิตรอดกลับมา
หลิวซูเฉิงมองเห็นร่างสูงโปร่งที่ยืนอยู่บนหัวเรือรบของต้าโจวที่อยู่ห่างออกไปอย่างเลือนราง เขาอยากลุกขึ้น ทว่า เมื่อขยับตัวกลับกระชากโดนบาดแผลของตัวเองจนต้องสูดลมหายใจเข้าปอดลึกด้วยความเจ็บปวด
“ท่านแม่ทัพ!” รองแม่ทัพของเจียงไหวเซิงรีบช่วงประคองหลิวซูเฉิง “ท่านแม่ทัพ บาดแผลของท่านเลือดออกง่าย ท่านอย่าเพิ่งขยับตัวเลยขอรับ”
หลิวซูเฉิงได้ยินจึงนั่งลงตามเดิม เขาหันกลับไปมองเรือรบที่กำลังไล่ตามพวกเขามาของตงอี๋ เขามองเห็นเรือรบบางลำของทหารเรือต้าโจวที่เข้าไปช่วยเหลือทหารเรือหน่วยกล้าตายถูกเรือรบของตงอี๋ชนเพราะหนีออกมาไม่ทัน
ไม่นานเรือเล็กที่หลิวซูเฉิงนั่งก็หนีเข้าไปในเขตอารักขาของเรือรบของต้าโจวสำเร็จ เรือเล็กถูกยกขึ้นไปบนเรือใหญ่
แม่ทัพถงวิ่งเข้าไปหาหลิวซูเฉิง มือข้างหนึ่งจับราวเรือไว้ส่วนมืออีกข้างช่วยประคองร่างของหลิวซูเฉิง “ท่านแม่ทัพหลิว ท่านวู่วามเกินไปแล้วขอรับ!”
หลิวซูเฉิงขบกรามแน่น เมื่อร่างของเขาเหยียบลงบนท้องเรือ ขาทั้งสองข้างก็ทรุดลงบนพื้นทันที เลือดสดไหลทะลักออกมาไม่หยุด
“จะเรียกว่าวู่วามได้อย่างไร!” หลิวซูเฉิงอาศัยแรงของแม่ทัพถงฝืนยืนทรงตัว “เจียงไหวเซิงวางแผนเรื่องทั้งหมดไว้แล้ว หากปล่อยให้เจียงไหวเซิงเป็นคนไปทำเรื่องเสี่ยงอันตรายเช่นนี้เขาคงสังหารเกาหลิ่วจวินไม่ได้…”
แม่ทัพถงตะลึง “สำเร็จแล้วหรือขอรับ”
หลิวซูเฉิงเห็นเจียงไหวเซิงเดินตรงมาทางเขาด้วยสีหน้าเคร่งขรึมจึงยกยิ้มมุมปากขึ้น “หากชีวิตของสหายเก้าคนยังแลกชีวิตของแม่ทัพใหญ่ของตงอี๋มาไม่ได้พวกเราคงเสียเปรียบมาก”
หลิวซูเฉิงกล่าวจบก็ล้มหมดสติลงบนพื้นทันที
“ซูเฉิง!” เจียงไหวเซิงถลาเข้ามาประคองร่างของหลิวซูเฉิงไว้ เมื่อเห็นหลิวซูเฉิงสลบไปจริงๆ จึงตะโกนขึ้นเสียงดังลั่น “รีบพาเขาไปหาหมอทหาร หันหัวเรือกลับ! ล่อตงอี๋ไปยังเกาะยาวเดี๋ยวนี้!”
สิ้นเสียงของเจียงไหวเซิงทหารส่งสารที่ยืนอยู่บนเสาสูงของเรือรีบโบกธงคำสั่งไปมากลางอากาศทันที เรือทุกลำรีบโบกธงคำสั่งตาม เสียงตะโกนสั่งให้หันหัวเรือกลับดังมาจากเรือรบลำอื่นๆ
ทหารยอดฝีมือที่ถูกช่วยชีวิตกลับมาได้ขึ้นมาบนเรือรบเรียบร้อย ทหารเรือของตงอี๋กำลังไล่ตามพวกเขามาเช่นเดียวกัน
แม่ทัพใหญ่ของตงอี๋ถูกสังหาร เมื่อรองแม่ทัพของตงอี๋เห็นว่าทหารเรือของต้าโจวมีจำนวนไม่มากจึงรู้สึกเดือดดาลมาก…
การที่แม่ทัพใหญ่ของพวกเขาถูกสังหารคือความอัปยศของพวกเขา บัดนี้จำนวนทหารเรือของต้าโจวน้อยกว่าตงอี๋มาก หากพวกเขาไม่สามารถสังหารพวกนั้นได้ เมื่อกลับไปรายงานฝ่าบาทพวกเขาอาจถูกประหารทั้งตระกูล!
รองแม่ทัพออกคำสั่งเสียงดังลั่นอย่างตัดสินใจแน่วแน่ “ถ่ายทอดคำสั่งให้ไล่ตามทหารเรือต้าโจวไป ต้องสังหารพวกมันให้สิ้นเพื่อแก้แค้นให้ท่านแม่ทัพเกา!”
“แก้แค้น!”
“แก้แค้น!”
ทหารตงอี๋พากันตะโกนออกมาด้วยความโมโห ทหารเรือของต้าโจวบังอาจเกินไปแล้ว พวกนั้นถึงขนาดกล้าลอบบุกมาสังหารแม่ทัพใหญ่ของตงอี๋ถึงบนเรือของตงอี๋ ทั้งยังทำลายเรือรบของตงอี๋อีก!
ที่น่าโมโหไปกว่านั้นก็คือกว่าทหารหน่วยสอดแนมของตงอี๋จะสังเกตเห็นเรือรบของต้าโจวทุกอย่างก็สายเกินไปแล้ว
“รีบไล่ตามไปเร็ว ห้ามปล่อยให้พวกมันหนีไปได้เด็ดขาด!” รองแม่ทัพเรือของตงอี๋ตะโกนลั่น
