The Divine doctor : ชายาข้าคือแพทย์เทวะ – ตอนที่ 504

แพทย์เทวะ หัตถ์ปีศาจ – ตอนที่ 504
ตอนที่ 504 เจ้าต้องการให้องค์หญิงเรียกเจ้าว่าพี่สะใภ้หรือ

โดยปกติแล้วเด็กแรกเกิดผิวสีเหลืองนิดหน่อย และเป็นการยากที่จะบอกได้ว่าผิวของพวกเขาสีอ่อนหรือเข้ม แต่ถ้าสีผิวเข้มเกินไปจะมีร่องรอยบางอย่างที่สามารถมองเห็นได้

เฟิงจินหยวนกำลังจ้องมองที่เด็กทารกแรกเกิดในมือของหมอตำแย ยิ่งมองเขามากเท่าไหร่ก็ยิ่งขมวดคิ้วมากเท่านั้น เมื่อเฟิงหยูเฮงออกมา เขาก็ถามนางว่า “นี่คือเด็กที่ฮันชิให้กำเนิดงั้นหรือ ? ”

เฟิงหยูเฮงหัวเราะ “ท่านดูไม่ออกหรือว่าเป็นบุตรชายของท่านเอง ? ”

เฟิงจินหยวนโบกมือ “นั่นไม่ใช่สิ่งที่ข้าหมายถึง ข้ากำลังถามว่าทำไมเด็กคนนี้ถึงมีผิวคล้ำ ? ”

สำหรับเด็กที่เป็นคนผิวขาวหรือผิวดำ เฟิงหยูเฮงเตรียมใจตัวเองอยู่แล้ว ในความเป็นจริงนางได้เตรียมตัวก่อนที่บุตรคนนี้จะเกิดมา

ในช่วงฤดูหนาวที่รุนแรง ฮันชิมีความกล้าหาญอย่างมากและใช้ประโยชน์จากเชื้อพันธุ์ เป็นเรื่องง่ายที่จะจินตนาการว่าหัวหน้าหยูมักจะใช้เครื่องประทินผิวสีขาวจำนวนมาก ภายใต้การแต่งหน้านั้นมีผิวคล้ำ เป็นเพราะว่าเขาใช้การแต่งหน้าหนา ๆ แม้ว่าเขาจะลงจากเวที เขาจะไม่ล้างเครื่องสำอางออกจนหมด แม้แต่ในชีวิตประจำวันของเขา เขายังคุ้นเคยกับการแต่งหน้าหนา ๆ เพราะเขาเป็นนักแสดง คนจะไม่คิดว่ามันแปลกเพราะเขายังคงสวมหน้ากากอยู่เสมอ ฮันชิจึงไม่สงสัยเลยว่าหัวหน้าหยูเป็นคนอย่างไร ไม่ว่าเขาจะเป็นคนผิวดำหรือผิวคล้ำ หรือว่าเขาภักดีหรือเป็นคนทรยศ

แน่นอนว่าเขาเป็นคนผิวดำ เขาดำกว่าคนทั่วไป แต่เฟิงจินหยวนเป็นคนผิวขาวมาก เขาเป็นบัณฑิตผิวขาวทั่วไป ฮันชิก็เป็นหญิงงามที่มีผิวสีขาวอมชมพู จะต้องมีการกล่าวว่าถ้าทั้งสองมีบุตรเว้นแต่มีการกลายพันธุ์ทางพันธุกรรม โอกาสที่จะมีบุตรผิวดำมีน้อยกว่าหนึ่งในหนึ่งล้าน

แต่โลกนี้ไม่อาจคาดเดาได้ และตัวตนก็อยู่ตรงกลาง

ย้อนกลับไปเมื่อเฟิงเซียงหรูตกลงไปในน้ำ เฟิงหยูเฮงส่งคนไปสอบสวน ใบหน้าดั้งเดิมของนักแสดงคนนั้นไม่สามารถหนีจากสายตาของบานซูได้ นั่นคือเหตุผลที่นางรอและเดิมพัน นางเดิมพันมีโอกาสครึ่ง ๆ ที่เด็กจะเหมือนบิดา นางต้องการให้เฟิงจินหยวนเห็นหลักฐานนั้นกับตา

ตอนนี้ทุกอย่างเป็นไปตามที่นางต้องการ เด็กที่เกิดมามีผิวคล้ำมาก แม้ว่าเขาจะน่ารัก แต่เขาก็ไม่ได้เหมือนเฟิงจินหยวนแม้แต่น้อย เฟิงจินหยวนมองเด็กคนนี้ด้วยความรู้สึกที่สับสนอย่างมาก หลังจากขอเหตุผลจากเฟิงหยูเฮง เฟิงหยูเฮงไม่ตอบ นางกลับสับสนและกล่าวกับเขาว่า “ใช่แล้ว แปลกจริง ๆ ท่านพ่อและแม่รองไม่ใช่คนดำ แต่น้องชายทำไมถึงดำ ? ” ขณะที่พูดอย่างนี้นางเหลือบไปที่อันชิแล้วกล่าวว่า “นี่มันแปลกจริง ๆ ข้าเรียนยามาตั้งแต่เด็ก และไม่เคยได้ยินบิดามารดาผิวขาวทั้งสอง แต่มีบุตรผิวคล้ำ”

อันชิพร้อมที่จะรับรู้และเข้าใจว่าเฟิงหยูเฮงกำลังสร้างโอกาสให้นาง นางรีบกล่าวเสริมว่า “ไม่ใช่แค่ดำเท่านั้น มองตาเด็กสิ ทำไมมันถึงเล็กจัง ท่านพี่และน้องฮันทั้งคู่มีตาโต แต่เด็กคนนี้เกิดมาพร้อมกับดวงตาหงส์ที่เหมาะสม มันแปลกจริง ๆ ”

ด้วยคำพูดของอันชิ ทุกคนหันไปมองที่ดวงตาของเด็ก มองอย่างนี้เด็กก็มีดวงตาหงส์ ดวงตาของเขายาวและก็ยื่นขึ้นมาจากด้านนอก ยื่นออกมาจากมุมด้านนอกของดวงตา มันค่อนข้างสวยงาม แต่ก็ไม่ได้คล้ายกับเฟิงจินหยวนหรือฮันชิ

เฟิงเฟินไดตกใจเล็กน้อยและไม่เข้าใจว่าทำไมนางถึงรู้สึกตกใจ นางรีบไปข้างหน้าโดยไม่รู้ตัวและผลักฝูงชนออกไป นางดึงเด็กเข้ามากอดและปกป้องเขา ในเวลาเดียวกันนางกล่าวเสียงดัง “ไม่มีใครได้รับอนุญาตให้สัมผัสน้องชายของข้า ! พวกเจ้ากำลังพูดเรื่องไร้สาระ เด็กคนนี้ยังเด็ก สามารถมองสีผิวและรูปร่างที่แท้จริงได้หรือไม่ ? อย่าสับสนกับคนอื่น ไม่งั้นท่านพ่อจะไม่ให้อภัยพวกเจ้า ! ”

ดูเหมือนว่าอันชิจะหวาดกลัวเพียงเล็กน้อยและเดินย้อนกลับไปดูเฟิงจินหยวน นางเอ่ยว่า “ท่านพี่เป็นคนบอกว่าเด็กที่เกิดมามีผิวคล้ำเอง ! ”

เฟิงจินหยวนมองไปที่เด็กคนนั้นที่เฟิงเฟินไดอุ้ม เช่นเดียวกับที่เขากำลังจะพูดอะไรบางอย่าง เฟิงเฟินไดกล่าวว่า “ลูกส่งคนไปแจ้งตำหนักหลี่แล้ว องค์ชายห้าจะส่งของกำนัลมาแสดงความยินดีในเช้าวันพรุ่งนี้”

การส่งของกำนัลมาแสดงความยินดีหรือไม่นั้นไม่ใช่สิ่งที่เฟิงจินหยวนใส่ใจมาก แต่เขาเข้าใจว่าคำพูดของเฟิงเฟินไดหมายถึงอะไร พวกเขาเตือนเขาว่าด้วยการสนับสนุนจากองค์ชายห้าตราบใดที่เฟิงเฟินไดยอมรับเด็กคนนี้ ตระกูลเฟิงก็ต้องยอมรับมัน ตอนนี้เขาเป็นคนที่ไม่มีสถานะใดๆ เขาไม่สามารถเปรียบเทียบกับว่าที่พระชายาขององค์ชาย

หัวใจของเฟิงจินหยวนเย็นชา แต่เขาก็ยังกล่าวว่า “เฟินไดพูดถูก เด็กคนนี้เพิ่งเกิด”

เฟิงหยูเฮงยิ้มและกล่าวว่า “จริง ๆ แล้ว แต่ยังมีบางสิ่งที่ข้าอยากถามท่านพ่อเกี่ยวกับวิธีการจัดการ”

“หืม ? ” เฟิงจินหยวนขมวดคิ้ว สัญชาตญาณบอกเขาว่าอะไรก็ตามที่เฟิงหยูเฮงนำมาใช้จะไม่ดีอย่างแน่นอน แต่นางได้พูดไปแล้วต่อหน้าผู้คนจำนวนมาก ดังนั้นเขาจึงไม่มีทางเลือกนอกจากถามเขาจึงถามได้เพียง “มันคืออะไร ? ”

เฟิงหยูเฮงชี้ไปที่เด็กในอ้อมแขนของเฟิงเฟินได และกล่าวว่า “ก่อนหน้านี้หมอตำแยและหมอทั้งคู่พูดถึงมัน แม่รองฮันไม่ได้ให้กำเนิดบุตรคนนี้หลังจากที่ครบกำหนด แต่ถ้าเรานับเดือนที่เริ่มต้นจากสิ้นปีที่แล้วจะครบกำหนดพอดี”

เฟิงจินหยวนตกตะลึงจนในที่สุดก็นึกถึงสิ่งที่หมอตำแยกล่าวว่าไม่ครบกำหนด ในเวลานั้นเขากังวลเพียงว่าจะสามารถคลอดบุตรได้สำเร็จหรือไม่ เขาลืมเรื่องนี้ไปแล้ว ตอนนี้เฟิงหยูเฮงพูดถึงมันแล้ว เขาก็คิดถึงมันและพูดอย่างรวดเร็ว “เจ้าหมายถึงอะไร ? ”

เฟิงหยูเฮงยักไหล่ “ข้าไม่มีความหมายส่วนตัวเลย เมื่อข้ามาถึงคฤหาสน์วันนี้ ข้าเห็นคนแอบด้อม ๆ มอง ๆ อยู่ข้างนอก ข้าให้หวงซวนจับตัวเขามาและสอบสวน ชายคนนั้นยอมรับว่าเป็นหมอของแม่รองฮัน ไม่เพียงแต่เขาต้องรับผิดชอบเรื่องการดูแลแม่รองฮันเท่านั้น แต่เขายังให้ยาแก่ท่านแม่นางสนมฮันเมื่อไม่กี่วันก่อน…”

“หุบปาก ! ” จู่ ๆ เฟิงเฟินไดก็กรีดร้อง นางอารมณ์เสียมากขึ้นกว่าเดิม ถ้าไม่ใช่เพราะนางอุ้มน้องชายอยู่ บางทีนางอาจพุ่งไปที่เฟิงหยูเฮง แม้ว่านางจะอุ้มเด็ก แต่ก็ยังไม่พอที่จะยับยั้งเท้าของนาง ด้วยความโกรธของนาง นางยกเท้าของนางและเตะเฟิงหยูเฮง

คราวนี้เฟิงจินหยวนฉลาดและยกมือขึ้นเพื่อหยุดเฟิงเฟินได เขาจ้องนางด้วยความโกรธ เขากล่าวว่า “เจ้าจะทำอะไร? ความสำรวมของเจ้าอยู่ที่ไหน ! ”

เฟิงเฟินไดเริ่มโกรธและพูดเสียงดังว่า “ท่านพ่อไม่ได้ยินนางพูดจาใส่ร้ายแม่รองหรือ ? การที่ข้าเตะนางผิดตรงไหน ? ข้าเป็นพระชายาเอกขององค์ชายห้า และนางก็เป็นพระชายาเอกขององค์ชายเก้า เมื่อคิดถึงเรื่องนี้จากฝ่ายองค์ชาย ในอนาคตนางจะต้องเรียกข้าว่าพี่สะใภ้ แล้วทำไมข้าถึงเตะนางไม่ได้ ? ”

ในขณะนี้เฟิงจินหยวนต้องการไปที่ตำหนักหลี่เพื่อถามองค์ชายห้าว่าเขาเห็นอะไรในตัวผู้หญิงคนนี้ ? และเขายืนยันที่จะพานางเข้าไป ไม่เพียงแต่กำจัดผู้หญิงทุกคนในตำหนักของเขาเท่านั้น เขายังยินดีที่จะให้คำมั่นสัญญากับตำแหน่งพระชายาเอก ทำไมถึงเป็นอย่างนี้ ?

ทุกคนมองเฟิงเฟินไดราวกับว่าพวกเขากำลังดูคนโง่ จุนเหม่ยเริ่มหัวเราะ ทันใดนั้นนางก็หยุดและกล่าวอย่างเยือกเย็น “คุณหนูสี่อย่าลืมว่าน้องสะใภ้ที่เจ้าเรียกนั้นเป็นองค์หญิงขั้นหนึ่งที่ได้รับพระราชทานจากฮ่องเต้ นางมีมณฑลและคฤหาสน์ นั่นเป็นสิ่งที่ได้มาจากความพยายามและความสำเร็จของนาง เจ้าเอาความกล้ามาจากที่ไหนที่จะเตะนาง ? ”

ใบหน้าของเฟิงเฟินไดเปลี่ยนเป็นสีขาว แน่นอนว่านางเข้าใจเหตุผลนี้ แต่ความเข้าใจนั้นเป็นเช่นนั้น เมื่อสถานการณ์ถูกบีบบังคับแบบนี้ ถ้านางไม่เข้มแข็งและพูดสิ่งนี้ ใครจะรู้ว่าสิ่งต่าง ๆ ข้างหน้าได้อย่างไร ไม่ว่านางจะโง่ขนาดไหน นางก็สามารถเห็นปัญหากับบุตรของฮันชิ แต่นางก็ไม่สามารถพูดอะไรได้ นางไม่สามารถพูดอะไรได้อย่างแน่นอน นางต้องหาโอกาสที่จะถามฮันชิก่อนที่จะวางแผนต่อไป

เฟิงเฟินไดเริ่มสั่น ใครจะรู้ว่ามันมาจากความโกรธหรือความกลัว นางไม่กล้ามองเฟิงหยูเฮง นางหลบและซ่อนตัว ดูเหมือนว่าจะมีสำนึกผิดชอบชั่วดีที่เฟิงจินหยวนกำกับไว้

เฟิงหยูเฮงเลียริมฝีปากของนางและดูราวกับว่ามันไม่เกี่ยวข้องกับนาง จากนั้นนางก็พูดอีกครั้ง อย่างไรก็ตามมันคือการบ่นเกี่ยวกับเฟิงเฟินไดโดยไม่รู้ว่าอะไรดีสำหรับนาง “องค์หญิงผู้นี้ต้องการที่จะทวงแค้นแทนแม่รองฮัน ท้ายที่สุดมีบางคนกล้าที่จะวางยากับผู้หญิงในตระกูลเฟิง นี่ไม่ใช่สิ่งที่จะร้ายแรงหรือ จะต้องมีการตรวจสอบอย่างชัดเจน ไม่เช่นนั้นถ้าแม่รองฮันได้รับอันตรายเมื่อวานนี้ และสิ่งที่จบลงด้วยการถูกทำร้ายในวันพรุ่งนี้จะเป็นบุตรที่น้องสี่อุ้มอยู่”

จุนม่านเลือกหัวข้อนี้ได้ทันที “ถูกต้อง นี่คือสิ่งที่ตระกูลเฟิงไม่สามารถเพิกเฉยได้อย่างแน่นอน” นางพูดอย่างนี้นางหันไปพูดกับบ่าวรับใช้ของนางว่า “ไปเอาคนที่คุณหนูรองพาตัวมา ไปที่ทางการเพื่อรายงาน บอกว่าชายคนนี้วางยาพิษหญิงสาวในตระกูลเฟิง”

บ่าวรับใช้คนนั้นไม่ได้มองแม้แต่เฟิงจินหยวน นางออกไปทันที เฟิงจินหยวนไม่ต้องการสร้างฉาก แต่จุนม่านพูดไปแล้ว เขารู้ว่าเขาจะไม่สามารถหยุดพวกนางได้ เพราะเขารู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติและไม่มีอะไรดี เขารู้สึกหงุดหงิด ยิ่งเขามองเด็กคนนี้มากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งรู้สึกรำคาญมากขึ้นเท่านั้น เขาตัดสินใจออกไป แต่เช่นเดียวกับที่เขายกเท้าของเขาและก่อนที่มันจะลงพื้น ข้อมือซ้ายของเขาก็ถูกคว้าทันทีราวกับว่ามันถูกวางไว้ในรอง มันเย็นชาและไร้อารมณ์ และมันก็แน่นจนเขารู้สึกราวกับว่าข้อมือของเขาจะหัก

เฟิงจินหยวนได้รับความหวาดกลัวและหันกลับมามอง เขาเห็นเฟิงหยูเฮงจ้องมาที่เขาและกล่าวว่า “ท่านพ่อ ข้าช่วยเด็กให้เจ้า และช่วยชีวิตผู้หญิงของเจ้า ไปที่ห้องหนังสือเพื่อพูด เรามีต้องต้องเจรจากัน”

เฟิงจินหยวนจำเรื่องนี้ได้จากก่อนหน้านี้ เขาต้องการที่จะปฏิเสธ แต่เฟิงหยูเฮงได้เริ่มลากเขาออกไปแล้ว เมื่อกลางฤดูใบไม้ร่วงจะมีอากาศเย็นสบาย เหงื่อเย็นปรากฏบนหน้าผากของเขา และเมื่อลมพัดหัวของเขาก็เริ่มเจ็บ

คฤหาสน์ใหม่นั้นเล็กมาก ห้องหนังสือของเฟิงจินหยวนนั้นไม่ได้มีความสง่างามเหมือนเมื่อก่อน พื้นที่ตอนนี้มีขนาดใหญ่กว่าครึ่งและมีเพียงห้องเดียว

นี่เป็นครั้งแรกที่เฟิงหยูเฮงมา แต่บ่าวรับใช้นำทางไม่ช้า นำพวกเขาไปตลอดทางจนถึงห้องหนังสือ เขาผลักประตูเปิด นำเฟิงหยูเฮงและเฟิงจินหยวนเข้าไปข้างใน เขาจะปิดประตู หวงซวนจับมือนางไว้ข้างหน้า บ่าวรับใช้มองนาง จากนั้นก็ออกจากห้องพร้อมกับก้มหน้าลง

หลังจากเข้าไปในห้องแล้ว เฟิงหยูเฮงก็ปล่อยมือจากข้อมือของเฟิงจินหยวน จากนั้นนางก็ไปนั่งบนเก้าอี้แล้วกล่าวว่า “เนื่องจากท่านจะไม่ให้คำอธิบายกับข้า งั้นข้าขอเดา องค์หญิงใหญ่ของเฉียนโจววางแผนที่จะแต่งงานเข้าคฤหาสน์เฟิงอย่างจงใจ มันไม่ใช่เรื่องง่ายเหมือนการสมคบคิดอย่างลับ ๆ เพื่อให้องค์ชายสามขึ้นครองบัลลังก์ และพลิกฟื้นสามมณฑลทางเหนือสุดใช่หรือไม่ ? ”

เฟิงจินหยวนตัวสั่นและไม่พูด

เฟิงหยูเฮงกล่าวต่อว่า “คังอี้แต่งงานเองไม่เพียงพอ และนางก็ยังมอบผู้หญิงคนอื่นกับเจ้าและผู้หญิงคนนี้ไม่ได้เลี้ยงอยู่ในคฤหาสน์ นี่เทียบเท่าเฉียนโจวที่มีประกัน หากมีอะไรเกิดขึ้นกับคังอี้ อย่างน้อยก็ยังมีซูจิง หากมีอะไรเกิดขึ้นกับซูจิง คังอี้ก็จะสามารถรู้ได้ล่วงหน้า เมื่อคิดเช่นนี้ ซูจิงไม่ใช่บ่าวรับใช้ธรรมดา แต่อย่าพูดถึงภูมิหลังที่แท้จริงของนาง ท่านพ่อ ข้าจะถามท่าน ท่าน… มีบางสิ่งที่เฉียนโจวต้องการหรือไม่ ? ”