ตอนที่ 507 การเฉลิมฉลองของตระกูลเฟิง
เฟิงหยูเฮงนอนหลับสนิทในขณะที่รอการแสดงที่ยอดเยี่ยมที่จะได้ชม เมื่อนางตื่นขึ้นมามันเป็นเวลาเที่ยงของวันรุ่งขึ้น ซวนเทียนหมิงกลับมาจากราชสำนักแล้ว และบ่าวรับใช้ได้นำอาหารเข้าไปในห้องนอนแล้ว
นางขยี้ตาที่ง่วงนอนและยังไม่สามารถฟื้นตัวจากใบหน้าที่ง่วงได้ จู่ ๆ ก็เข้ามาใกล้ เอื้อมมือไปบีบ จากนั้นก็กดดอกบัวสีม่วง นางง่วงนอนกล่าวว่า “เจ้ารู้วิธีปลูกไฝ ไม่เพียงแต่รูปร่างที่สวยงามแต่สียังสวยอีกต่างหาก ตำแหน่งมันสมบูรณ์แบบมาก จริง ๆ …ข้าต้องการเอามันออก ! ”
ขณะที่นางพูด นางตัดสินใจและนางทำอะไรไปแล้ว
ซวนเทียนหมิงถูกนางขีดข่วนและตะโกนออกมาในขณะที่กระโจนออกจากเตียง จากนั้นเขาก็เอื้อมออกไปหยุดคนบนเตียงด้วยความโกรธ “เจ้าอยากจะทำให้ข้าเสียโฉมหรือ ! “
ในที่สุดเฟิงหยูเฮงก็ตื่นขึ้นหลังจากถูกเขย่าเช่นนี้ นางขยิบตา นางถอนหายใจยาว “โชคดีนะที่เจ้าวิ่งเร็ว ไม่อย่างนั้นถ้าไม่มีดอกบัวสีม่วงนั่น คงไม่มีอะไรบนใบหน้าเจ้าให้มอง”
ซวนเทียนหมิงหดหู่หลังจากได้ยินคำพูดเหล่านั้น และผู้หญิงคนนี้ก็ยังมองหน้าของเขา
ลืมมันไปเถอะ ถ้านางอยากจะมองหน้าเขา นางก็ทำได้ การมองที่ใบหน้าของเขาหมายความว่านางกำลังมองเขาอยู่ เมื่อคิดถึงเรื่องนี้แล้วมันก็ไม่เลว
เขาปลอบตัวเองในด้านหนึ่งและใส่หน้ากากกลับ จากนั้นเขาก็ช่วยเฟิงหยูเฮงล้างหน้า เพื่อนางจะได้ทานข้าว หลังจากรับประทานอาหาร เขากระตุ้นให้นางเปลี่ยนเป็นชุดสีชมพู เมื่อนั้นเขาจึงพานางออกจากพระราชวัง
เฟิงหยูเฮงสับสน “เราจะทำอะไรกันแน่ ? เราได้รับเชิญไปงานแต่งงานหรือ ? ”
ซวนเทียนหมิงจับมือ หลังจากทั้งสองเข้าไปในรถม้า เขาก็กล่าวว่า “เรากำลังมีส่วนร่วมในงานเลี้ยงฉลอง”
“ใครจัดงานแต่งงาน ? ” นางรู้สึกงงงวย “งานแต่งงานของใครที่สามารถทำให้เจ้าไปด้วยตัวเอง ? และพาชายาของเจ้าไปด้วย ? ” ใครกันที่จะดึงทั้งคู่ออกมาในเวลาเดียวกัน
ซวนเทียนหมิงยิ้มแต่ไม่ตอบคำถามนี้ จนกระทั่งรถม้าหยุดอีกครั้ง และนางก็ยกม่านเมื่อนางเห็นว่าพวกเขาอยู่ด้านหน้าของคฤหาสน์เฟิง ในที่สุดดวงตาของนางก็เป็ฯประกายขึ้นมา “การแสดงที่ดีที่เจ้าพูดถึงเมื่อคืนนี้คืออะไร ? ”
วันนี้คฤหาสน์เฟิงใหม่มีชีวิตชีวามาก มีหลายคนที่เข้ามาด้วยสีหน้าร่าเริง ในอีกด้านหนึ่งพวกเขาแสดงความยินดีกับเฟิงจินหยวน และอีกด้านหนึ่งผู้คนกำลังลงทะเบียนของกำนัลที่พวกเขานำมา
เฟิงหยูเฮงมองคนเหล่านี้และพบว่าพวกเขาคุ้นเคยเล็กน้อย หลังจากดูอีกเล็กน้อย นางพบว่าพวกเขาเป็นเจ้าหน้าที่ที่มีปฏิสัมพันธ์กับเฟิงจินหยวนมากที่สุดเมื่อเขายังเป็นเสนาบดี ตั้งแต่เฟิงจินหยวนถูกลดระดับ ผู้คนเหล่านี้ไม่ได้ปรากฏตัวในตระกูลเฟิงมาเป็นเวลานาน ใครจะรู้ว่าคนเหล่านี้จะใช้ความคิดริเริ่มที่จะมาเยี่ยม คนที่พวกเขาแสดงความยินดีไม่มีอะไรมากไปกว่าคนที่ไม่มีตำแหน่งหรือตำแหน่งคนเลี้ยงม้าในคอกม้า
นางเงยหน้าขึ้นแล้วถามซวนเทียนหมิงว่า “พวกเขาทั้งหมดได้รับเชิญมางั้นหรือ ? ”
เมื่อนางพูดสิ่งนี้ นางมองเข้าไป และบ่าวรับใช้คนหนึ่งประกาศว่า “ท่านเสนาบดีเฟิงมาถึงแล้ว ! “
เฟิงหยูเฮงกล่าว “แม้แต่ท่านลุงเฟิงก็มา ซวนเทียนหมิง เจ้าวางแผนทำอะไรกันแน่ ? มีผู้คนมากมายเข้าไปตระกูลเฟิง พวกเขาจะมีเงินจัดงานเลี้ยงรับรองหรือไม่ ? พวกเขาไม่มีแม้แต่เงินที่จะซื้อชา ? ”
หวงซวนวางม่านรถม้าที่กรอบหยกแล้วมองกลับไป และกล่าวกับนางว่า “ชามีความสำคัญอะไรเจ้าค่ะ พวกเขาต้องจัดการอาหารด้วย ! เมื่อมีผู้คนมากมายเข้าไป ตระกูลเฟิงจะต้องจัดงานเลี้ยง”
ซวนเทียนหมิงพยักหน้าและกล่าวว่า “ถูกต้อง ข้าบอกพวกเขาว่าตระกูลเฟิงพึ่งให้กำเนิดบุตรชาย แม้ว่าเจ้าจะไม่ไว้หน้าเฟิงจินหยวน เจ้าก็ต้องไว้หน้าองค์หญิงและองค์ชายผู้นี้ ทุกคนควรไปและประจบพวกเขา และเจ้าไม่สามารถไปมือเปล่า ต้องเตรียมของกำนัล เมื่อนำของกำนัลมา ตระกูลเฟิงจะไม่มีอาหารเลี้ยงรับรองได้อย่างไร”
เฟิงหยูเฮงนั่งขัดสมาธิอยู่ในรถม้า หลังจากได้ยินเรื่องนี้นางก็ดูเหมือนจะเข้าใจ ดูเหมือนว่าคนเหล่านี้มาเพราะให้เกียรติพวกเขาทั้งสองคน ?
ซวนเทียนหมิงพยักหน้า
นางกระพริบตาและนึกถึงเรื่องหนึ่งโดยฉับพลันถามอย่างใจจดใจจ่อว่า “ข้ากลัวว่างานเลี้ยงนี้จะไม่ดีมาก มีแนวโน้มมากที่สุดที่จะต่อสู้กับอาหาร เจ้าวางกับดักเฟิงจินหยวนใช่หรือไม่ ? ”
ก่อนที่ซวนเทียนหมิงจะตอบกลับ รถม้าก็ดึงขึ้นด้านหน้าทางเข้าของคฤหาสน์เฟิง แม้ว่ารถม้าของราชสำนักจะแตกต่างจากรถม้าทั่วไป แต่รถม้าที่เพิ่งเดินทางมาถึงใหม่นั้นแย่กว่ารถของซวนเทียนหมิงมาก ไม่เพียงแต่มีขนาดเล็กกว่ามาก แต่วัสดุที่ใช้ในการก่อสร้างก็ไม่สามารถเปรียบเทียบได้ มันไม่ได้โทรม แต่มันค่อนข้างอนุรักษ์นิยม มองมัน… เฟิงหยูเฮงคิดเกี่ยวกับมัน นี่เป็นความแตกต่างระหว่างอเมริกาและเกาหลีเหนือ !
มีคนลงมาจากรถม้าขนาดเล็ก มันเป็นองค์ชายห้า ซวนเทียนหยาน เมื่อเขาออกจากรถ เขามีโอกาสพูดคุยกับเฟิงจินหยวนก่อนที่จะรีบไปที่ซวนเทียนหมิง
เฟิงหยูเฮงเห็นว่าการแสดงออกของเขาไม่ดีเกินไป และไม่สามารถช่วยได้ แต่ถองศอก “เฮ้ ! เขามาขัดขวางพวกเราหรือไม่ ? ”
ซวนเทียนหมิงหัวเราะ “เขาจะเอาความสามารถเช่นนั้นมาจากที่ไหน”
ในขณะที่พวกเขาพูด ซวนเทียนหยานมาถึงรถแล้ว ความโกรธเล็กน้อยบนใบหน้าของเขาเปลี่ยนไปเป็นรอยยิ้มที่ขมขื่นเมื่อเขาเผชิญหน้ากับซวนเทียนหมิง องค์ชายห้าประสานมือของเขาและกล่าว “น้องเก้า เจ้ากำลังทำอะไรอยู่ตอนนี้ ? ”
เห็นได้ชัดว่าองค์ชายห้าสับสนกับการกระทำของซวนเทียนหมิง
แต่ซวนเทียนหมิงไม่รู้สึกว่าเขาผิด เมื่อได้ยินเขาถาม เขาตอบว่า “แน่นอนว่ามันเป็นประโยชน์ของว่าที่พ่อตา ! ง่ายต่อการดูแล เพียงแค่มอบเครื่องประดับและเสื้อผ้าให้นางแล้วนางก็จะยินดี สำหรับข้าแล้ว นางได้รับตำแหน่งเป็นองค์หญิงแล้วและนางได้รับพระราชทานที่ดิน แต่นางก็ยังไม่พอ ดังนั้นข้าคิดว่าข้าควรเข้าหาพ่อตาโดยเกลี้ยกล่อมเขา บางทีชายาของข้าอาจจะปฏิบัติต่อข้าดีขึ้นทุกวัน”
คำเหล่านี้ถูกพูดโดยไม่มีการเปลี่ยนแปลงในการแสดงออกหรือการเปลี่ยนแปลงในรูปแบบการหายใจ เรื่องนี้เกือบจะทำให้องค์ชายห้าเสียชีวิตด้วยความโกรธ แต่สิ่งที่สามารถทำได้แม้ว่าเขาจะโกรธล่ะ ? แม้ว่าเขาจะเรียกคนผู้นี้ว่าน้องเก้า แต่เมื่อเขาหันหลังกลับและไม่ยอมรับว่าเขาเป็นพี่ห้าของเขา และเขาต้องการเกลี้ยกล่อมพ่อตา ? ไอ้บ้า ! หากเขาไม่ได้สร้างปัญหาให้กับตระกูลเฟิง เฟิงจินหยวนก็ต้องขอบคุณสำหรับโชคของเขา
ซวนเทียนหยานถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้และไม่ได้พูดอะไรอีก เมื่อหันกลับมาเขาเดินไปที่ทางเข้าคฤหาสน์ หลังจากเห็นเฟิงจินหยวน ทั้งสองคุยกันเล็กน้อย และดูเหมือนว่าเฟิงจินหยวนจะพาซวนเทียนหยานเข้าไปในคฤหาสน์ด้วยตัวเอง แม้กระนั้นเขาถูกปฏิเสธภายหลัง ซวนเทียนหยานชี้ไปที่พวกเขา แล้วเฟิงจินหยวนก็หันมามอง
องค์ชายห้าเข้ามาในคฤหาสน์และซวนเทียนหมิงพาชายาของเขาลงจากรถม้าของราชสำนัก เฟิงจินหยวนต้องการที่จะไปทักทาย อย่างไรก็ตามเขาไม่สามารถผ่านเจ้าหน้าที่ที่มาได้
เมื่อรวมเสนาบดีแล้ว เจ้าหน้าที่ระดับล่างทุกคนคุกเข่ามองซวนเทียนหมิง กล่าวพูดซ้ำ ๆ ว่า “ขอแสดงความยินดีพะยะค่ะ!”
ซวนเทียนหมิงยักไหล่ และพูดเสียงดังว่า “วันนี้เป็นการเฉลิมฉลองของตระกูลเฟิง ไม่จำเป็นที่พวกเจ้าจะมาทักทายองค์ชายผู้นี้ ไปเร็ว และแสดงความยินดีกับ…ท่านเฟิง ! ”
คำว่าท่านเฟิงฟังดูเหมือนประชดประชันอย่างมากต่อเฟิงจินหยวน แต่ทุกคนก็ยืนขึ้นแล้วประสานมือของเขาอีกครั้ง พวกเขาไม่เพียงแสดงความยินดีกับเขา แต่ยังปรากฏรอยยิ้มบนใบหน้าของพวกเขาด้วย ในความเป็นจริงบางคนเรียกเขาว่าเป็นสหายอีกครั้ง
หัวใจที่ไร้ค่าของเฟิงจินหยวนเริ่มทำงานอีกครั้ง ราวกับว่าเขาฟื้นความรู้สึกของการเป็นเสนาบดีอีกครั้ง ในความเป็นจริงมันดีกว่าเมื่อก่อน เขามุ่งเน้นไปที่การกลับมาทักทายของพวกเขาทั้งหมด ในขณะที่เพลิดเพลินกับความรุ่งโรจน์นี้ เขาเริ่มคิดว่าทำไมซวนเทียนหมิงและเฟิงหยูเฮงจึงเข้าร่วมงานนี้
เร็วมากรถม้าของราชสำนักก็มาถึง คราวนี้เป็นองค์ชายเจ็ด ซวนเทียนฮั่วที่ออกมา ทันทีหลังจากซวนเทียนฮั่ว เป็นองค์หญิงวู่หยาง รถม้าของซวนเทียนเก้อ หลังจากนั้นคฤหาสน์ของแม่ทัพปิงหนานก็มาทีหลัง หลังจากนั้นทุกคนที่ควรจะมาก็มา แม้แต่รถม้าของตระกูลเป่ยก็มาถึงพร้อมกับเป่ยฟู่หรง ไม่ใช่แค่ราชสำนักที่เข้าร่วม งานเลี้ยงดูมีชีวิตชีวามาก
เฟิงจินหยวนคุกเข่าเพื่อต้อนรับพวกเขา ก่อนที่เขาจะลุกขึ้นเขาได้ยินเสียงประทัดเพลิงดังขึ้นมาและควันจากประทัดก็ลอยไป อย่างไรก็ตามสิ่งนี้ทำให้เฟิงจินหยวนได้กลิ่นร่องรอยของการสมคบคิด
เฟิงหยูเฮงก็พยักหน้าและพูดคุยกับแขกที่มาด้วย ซวนเทียนเก้อจับแขนของนาง ยืนอยู่ข้างนางพร้อมรอยยิ้ม “อาเฮง ตระกูลเฟิงให้กำเนิดบุตรชาย เจ้ากำลังทำอะไรกับการแสดงที่ยิ่งใหญ่เช่นนี้ ? ”
เฟิงหยูเฮงยิ้มอย่างเหยียดหยามและกระซิบบอกนางว่า “อันที่จริงข้าไม่รู้ว่ามันเป็นอะไร ทั้งหมดมันเป็นความคิดของพี่เก้าของเจ้า เขาบอกว่ามีการแสดงที่ดี ดังนั้นเรามารอดูกัน ! ” ในขณะที่พูดสิ่งนี้นางพยักหน้าให้ซวนเทียนฮั่ว ซวนเทียนฮั่วยิ้มบาง ๆ แต่ไม่ได้พูดอะไร เขาเข้าไปในคฤหาสน์กับซวนเทียนหมิง
เฟิงหยูเฮงเดินเข้าไปกับซวนเทียนเก้อและสหายของนางในคฤหาสน์ เมื่อเข้ามานางเห็นเฟิงเซียงหรูมาด้วยสีหน้างงงวย ดูเหมือนว่านางต้องการถามเกี่ยวกับเรื่องนี้ เฟิงหยูเฮงรู้สึกว่าศีรษะของนางบวมเล็กน้อยเพราะงานเลี้ยงฉลองนี้ใช้ชื่อนางและซวนเทียนหมิง อย่างไรก็ตามนางไม่รู้ว่าแผนซวนเทียนหมิงเป็นแบบไหนสำหรับละครเรื่องนี้
ตลอดบ่ายวันนี้ตระกูลเฟิงใช้ของกำนัลที่พวกเขาเพิ่งได้รับเพื่อเชิญพ่อครัวจำนวนมาก เห็นได้ชัดว่าพวกเขาเชิญพ่อครัวทั้งหมดของโรงเตี้ยม ในตอนเย็นพวกเขาสามารถจัดงานเลี้ยงได้ 10 โต๊ะ
เฟิงหยูเฮงเฝ้าดูแขกที่นั่งอยู่และเริ่มมองดูแขกที่มา ทันใดนั้นนางจำได้ว่านางบอกว่านางต้องการให้ทุกคนรู้เกี่ยวกับเฟิงจินหยวนสวมหมวกสีเขียว เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ทุกคนก็พร้อมหน้าพร้อมตากันแล้ว ถ้ามีอะไรเกิดขึ้น ทุกคนจะรู้เรื่องนี้ จริงหรือไม่ ?
อย่างที่นางคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ จู่ ๆ ซวนเทียนเก้อก็กล่าว “ท่านเฟิง เราทุกคนมาเพื่อฉลองการเกิดของบุตรชายคนหนึ่งในตระกูลเฟิง แม้ว่าเด็กจะยังเล็ก แต่ให้แม่นมอุ้มเด็กออกมาได้หรือไม่ ? ”
เมื่อนางพูดเรื่องนี้ขึ้นมา ทุกคนก็ส่งเสียงเห็นด้วยและอยากเห็นเด็ก
ซวนเทียนหมิงม้วนริมฝีปากของเขาเป็นรอยยิ้มและมองเฟิงหยูเฮง นางรู้ว่านี่เป็นสิ่งที่เขาเตรียมไว้ ให้คนเหล่านี้เห็นว่าเด็กคนนี้อาจไม่พอ !
นางสงสัยกับตัวเอง การแสดงที่ดีที่ซวนเทียนหมิงกำลังพูดถึงนั้นไม่ได้จำกัดอยู่เพียงแค่นี้ มีอะไรอีกบ้าง ?
ในเวลานี้เป่ยฟู่หรงจับแขนของนาง และกล่าวเบา ๆ ว่า “อาเฮง ทำไมน้องสี่ของเจ้าถึงทำหน้าแบบนั้น ? “
เฟิงหยูเฮงมองตามนิ้วของเป่ยฟู่หรงที่ชี้ไป นางเห็นเฟิงเฟินไดแสดงสีหน้าวิตกกังวลพร้อมกับร่องรอยความกลัว นางยังคงให้คำแนะนำบางอย่างแก่บ่าวรับใช้ หลังจากบ่าวรับใช้ได้รับคำสั่งของนาง นางวิ่งเยาะ ๆ ในทิศทางขององค์ชายห้า หลังจากกระซิบใส่หูซวนเทียนหยาน เขายืนขึ้นแล้วเริ่มเดินไปที่ด้านข้างของนาง ทั้งสองพบกันและคุยกันสองสามคำก่อนที่ซวนเทียนหยานจะส่ายหน้า ดูเหมือนจะพยายามเกลี้ยกล่อมนาง
เป่ยฟู่หรงสะกิดเพื่อนๆ ของนาง และพูดราวกับว่านางกำลังดูละคร “เดาสิ คุณหนูสี่ของตระกูลเฟิงกำลังพูดอะไรกับองค์ชายห้า ? ”
เฟิงเทียนหยูตะโกนอย่างเย็นชา และพูดด้วยท่าทางดูถูกเหยียดหยาม “นางคงจะไม่ทำอะไรที่เหมือนกับการร่ายรำบนหิมะใช่หรือไม่ ? ”
เหรินซีเฟิงหัวเราะเยาะนาง “นี่ก็เริ่มเข้าฤดูใบไม้ร่วงแล้ว นางจะหาหิมะที่ไหน ! ”
ซวนเทียนเก้อหัวเราะและกล่าวว่า “จริง ๆ แล้วพี่ห้ามีนางสนมในดวงใจของเขา แต่คุณหนูสี่ของตระกูลเฟิงก็มีวิธีที่ดีเช่นกันที่สามารถบังคับให้พี่ห้าทำสิ่งนี้ได้ ข้าได้ยินมาว่าพี่ห้ามอบเงินจำนวนหนึ่งสำหรับงานเลี้ยงนี้ ไม่อย่างนั้นก็ขึ้นอยู่กับสิ่งที่ตระกูลเฟิงได้รับ จะทำอย่างไรให้เพียงพอ”
ขณะที่พวกเขากำลังพูดถึงงานฉลอง เฟิงเซียงหรูรีบเดินกลับมาอย่างรวดเร็ว จากนั้นนางก็เอนตัวลงและกระซิบบางอย่างบอกเฟิงหยูเฮง ทันทีที่ได้ยินสิ่งนี้ พวกเขาได้ยินเฟิงหยูเฮงหัวเราะ นางกล่าวว่า “ซวนเทียนหมิงบอกว่าจะมีการแสดงที่ดีให้ดู ก็มีการแสดงที่ดีจริง ๆ ! ”
