ตอนที่ 509 บุตรสาวร้องขอความยุติธรรมจากบิดา
ครั้งนี้ต้องกล่าวว่าใบหน้าของเฟิงจินหยวนมืดลง มันมืดมากจนไม่แพ้บุตรชายเลย ใบหน้าของเขาไม่เพียงเปลี่ยนเป็นสีดำ แต่ดูเหมือนว่าดวงตาของเขาสามารถพ่นไฟได้ เมื่อมอง เขาดูเหมือนว่าเขากำลังคิดจะก้าวไปข้างหน้าและทำให้เด็กหายใจไม่ออก
การแสดงของหัวหน้ายังคงดำเนินต่อไป แต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ค่อยชอบเท่าไหร่นัก ผู้คนที่อยู่ด้านข้างที่เล่นเครื่องดนตรีพยายามอย่างยิ่งที่จะพาเขากลับมา แต่พวกเขาก็ทำไม่ได้ เขามองไปที่กลุ่มคน น่าเสียดายที่มีคนจำนวนมากอยู่รอบ ๆ และเขาไม่สามารถแม้แต่จะเห็นใบหน้าของเด็กได้
เมื่อคนนั้นถามเรื่องเด็กหน้าดำ หัวใจของหัวหน้าหยูก็เริ่มรู้สึกว่าซับซ้อน ใจหนึ่งเขากลัวว่าเรื่องจะถูกเปิดเผย และเขาต้องการที่จะจบการแสดง และจากไปอย่างรวดเร็ว ส่วนอีกใจเขารู้สึกว่าเด็กคนนี้คล้ายเขาเป็นสิ่งที่น่าภาคภูมิใจ บางทีนี่อาจเป็นสิ่งที่บิดาทุกคนรู้สึก น่าเสียดายที่เขาไม่สามารถชื่นชมกับความเป็นบิดาของเด็กคนนี้ได้
ผู้คนยังคงพูดกันต่อไป และมีคนกล่าวว่า “เป็นไปไม่ได้ อนุของท่านเฟิงก็ผิวคล้ำไม่ใช่หรือ”
บางคนปฏิเสธทันที “นั่นเป็นไปไม่ได้ อนุแซ่ฮันในตระกูลเฟิงถูกนำออกมาจากหอนางโลม นางมีผิวขาวและสวยมาก นางจะมีผิวคล้ำได้อย่างไร”
อีกคนกล่าวว่า “อนุของท่านเฟิงมีดวงตาหงส์หรือไม่ ? ”
มีคนปฏิเสธเรื่องนี้ทันที “เจ้าหน้าที่ผู้นี้เคยเห็นอนุครั้งหนึ่ง แต่นางมีดวงตาที่โตมาก แน่นอนนางมีตาสองชั้น”
เมื่อพูดเช่นนี้ ทุกคนก็สับสน “เพราะเป็นความงามแบบผิวเผินและตาโต ทำไมเด็กเกิดเป็นแบบนี้ ? ”
คำถามนี้สะท้อนอยู่ในใจของเฟิงจินหยวนอย่างต่อเนื่อง และดังขึ้นเรื่อย ๆ โดยไม่หยุด ราวกับว่าปีศาจกำลังกวนประสาทของเขา แต่เขาจะทำอะไรในเวลาเช่นนี้ เขาควรไปเอาตัวฮันชิออกมาเพื่อตี ? หรือเขาควรรีบไปข้างหน้าและตีเด็ก ?
เขาไม่สามารถทำอะไรได้เลย การล้างแค้นในตระกูลไม่ควรกระทำต่อหน้าบุคคลภายนอก เขาอดกลั้นความโกรธของเขาและอดทนกับบทละครที่เหลือ เมื่อคนเหล่านี้ออกไป เขาจะไปคิดบัญชีกับหญิงโสเภณีคนนั้น !
เฟิงจินหยวนกัดฟันและโบกมือให้แม่นมพาบุตรชายออกไป พูดด้วยเสียงดังว่า “เด็กเพิ่งเกิดเมื่อคืนนี้ สีผิวจะยังไม่ชัดเจน มาเถิด ใต้เท้า พวกเรามาดื่มกัน”
เด็กถูกพาตัวไปและเฟิงจินหยวนก็เปลี่ยนหัวข้อโดยเจตนา ดังนั้นจึงไม่มีใครถามต่อไป พวกเขาทั้งหมดกลับไปยังที่นั่งเพื่อดูการแสดงต่อไป หัวหน้าหยูแสดงละคร [การเป็นหนี้บุญคุณ]เสร็จแล้ว บางคนก็เลือกบทละคร [บิดา] มาแสดงต่อ ทำให้เฟิงจินหยวนแทบจะกระอักเลือดเต็มปาก แต่เขาไม่สามารถขัดขวางไม่ให้แสดงบทละครนี้ต่อหน้าผู้คนมากมาย ในที่สุดเขาก็เข้าใจว่าทำไมองค์ชายเก้าจะเตรียมงานเลี้ยงให้ตระกูลเฟิง มันกลับกลายเป็นว่าพวกเขากำลังรอคอยสิ่งนี้อยู่ !
เฟิงจินหยวนมองเฟิงหยูเฮงอย่างเย็นชา อย่างไรก็ตามเขาไม่คิดว่าเฟิงหยูเฮงจะไม่นั่งในที่นั่งเดิมของนางอีกต่อไป ตอนนี้มีเฟิงเซียงหรูเพียงคนเดียวที่อยู่ในพื้นที่นั้น และเมื่อเฟิงเซียงหรูถูกเฟินจินหยวนจ้องมองเช่นนี้ นางตัวสั่นด้วยความกลัว แต่นางก็ได้สติอย่างรวดเร็วและเดินไปหาเฟิงจินหยวน
ก่อนที่เฟิงจินหยวนจะตอบสนอง บุตรสาวคนที่สามของเขาก็มาถึงข้างเขาด้วยสีหน้าเศร้าโศก ยืนอยู่ตรงหน้าเขาและเอ่ยว่า “ข้าขอร้องให้ท่านพ่อให้ความยุติธรรมแก่ข้า” หลังจากพูดอย่างนี้นางก็ขยับไปคุกเข่า
เฟิงจินหยวนจะอนุญาตให้นางคุกเข่าเช่นนี้ได้อย่างไร เขาสูญเสียหน้าไปแล้วในวันนี้ ถ้าเฟิงเซียงหรูทำเช่นนี้ นางจะไม่เพิ่มปัญหาอีกหรือ เขาควรจัดการกับความเสียหายอย่างไร ? เขาใช้แขนของเขาเพื่อรองรับเฟิงเซียงหรู ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความโกรธ เขากัดฟันและกล่าวว่า “เจ้ากำลังทำอะไร ? เจ้าไม่คิดว่ามันยุ่งพอแล้วหรือ ? ”
เฟิงเซียงหรูรู้สึกผิดหวังกับบิดาคนนี้ถึงขีดจำกัดแล้ว ตอนนี้เขาเห็นบุตรสาวของเขามาด้วยสีหน้าเศร้าโศก เขาไม่ได้ถามว่าเป็นอะไร ? เขากลับว่านางจะสร้างปัญหาขึ้น ! ความโกรธในใจของเฟิงเซียงหรูก็เพิ่มขึ้น โดยปกติเมื่อเด็กหญิงผู้อ่อนแอโกรธ นางจะกำมือข้างหนึ่ง เฟิงเซียงหรูเปล่งเสียงที่ดังขึ้นมา “ท่านพ่อ ! ถ้าท่านพ่อจะไม่ให้ความยุติธรรมกับบุตรสาว บุตรสาวจะต้องถูกฆ่าตายในวันนี้ ! ”
ครั้งนี้เป็นเสียงตะโกน เฟิงจินหยวนไม่สามารถหยุดนางได้แม้ว่าเขาต้องการ ทุกคนหันมามอง แม้แต่หัวหน้าหยูก็หยุดแสดงในขณะที่เขามองไปที่เฟิงเซียงหรูด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์
น้ำตาคลอเต็มดวงตาของเฟิงเซียงหรู นางจ้องเฟิงจินหยวนราวกับว่านางตัดสินใจแล้ว นางไม่มีความตั้งใจที่จะยอมแพ้ นางกล่าว “ท่านพ่อ ข้าอยากจะถามท่านพ่อ ในช่วงเดือนหนึ่งของปีทำไมแม่รองฮันจึงผลักข้าลงไปในทะเลสาบ ? ” ขณะที่พูดอย่างนี้นางเริ่มร้องไห้ ในขณะที่ร้องไห้นางยังคงถาม นางถามคำถามนี้ 3 ครั้งเพื่อให้คนที่ไม่เคยได้ยินก็เข้าใจเช่นกัน
เฟิงจินหยวนโกรธมากจนเขาไม่รู้ว่าควรทำอะไร ตอนนี้เขาไม่ต้องการฆ่าใคร เขาอยากจะฆ่าตัวตาย !
สำหรับเฟิงหยูเฮง นางอยู่ข้างซวนเทียนหมิงยิ้มและกล่าวว่า “ทุกคนรู้ แน่นอนว่าทุกคนรู้ดี”
ซวนเทียนหมิงตะคอกอย่างเย็นชา “ทำบาป นางไม่สมควรมีชีวิตอยู่”
สถานการณ์ดังกล่าวตกไปอยู่ในสถานะที่แย่ และผู้คนจำนวนมากเริ่มถาม ในความจริง แม้แต่ซวนเทียนเก้อก็เดินไปข้างของเฟิงเซียงหรู และกล่าวว่า “น้องสามอย่าร้องไห้ เมื่อเจ้าร้องไห้แม้แต่ข้าก็รู้สึกเศร้า บอกข้ามาว่าอนุฮันของตระกูลเฟิงผลักเจ้าตกทะเลสาบจริงหรือไม่ ? ”
เฟิงเซียงหรูพยักหน้า “มันเป็นเรื่องจริง ในเวลานั้นโชคดีที่คนของพี่รองอยู่ที่นั่น และช่วยชีวิตข้าไว้ นั่นทำให้ข้ารอดชีวิต”
ซวนเทียนเก้อพยักหน้า “อย่ากังวล องค์หญิงจี่อันและข้าสนิทกับเจ้า ในอนาคตเจ้าจะเป็นลูกพี่ลูกน้องขององค์หญิงผู้นี้ แม้ว่าท่านพ่อของเจ้าจะไม่ให้ความยุติธรรมกับเจ้า ข้าจะทำเพื่อเจ้าเอง ! ”
ซวนเทียนเก้อเป็นองค์หญิงเพียงคนเดียวในราชวงศ์ต้าชุน และนางยังเป็นบุตรสาวคนเดียวในตระกูลซวน ฮ่องเต้เอาใจนางอย่างมาก เขาปฏิบัติต่อนางในทางปฏิบัติเช่นเดียวกับที่เขาปฏิบัติต่อซวนเทียนหมิง ตอนนี้ซวนเทียนเก้อช่วยเฟิงเซียงหรูด้วยตัวเอง แม้ว่าเฟิงจินหยวนจะไม่สนใจ เขาก็ทำไม่ได้ เขาไม่สามารถเลือกที่จะเพิกเฉยต่อสิ่งต่าง ๆ ได้แม้ว่าเขาต้องการ
เขาเช็ดเหงื่อออกจากหน้าผากของเขา และใช้เสียงที่น่าอึดอัดใจมากในการถามเซียวหรู “เกิดอะไรขึ้นกันแน่ ? พูดอย่างชัดเจน”
เฟิงเซียงหรูหายใจเข้าลึก ๆ หลังจากปรับอารมณ์ของนาง แล้วนางก็เปล่งเสียงอีกครั้งโดยกล่าวว่า “ท่านพ่อ เรื่องต่าง ๆ ในช่วงเดือนหนึ่ง…”
ในขณะที่นางเริ่มต้น เฟิงจินหยวนเอื้อมมือออกไปและหยุดเด็กคนนี้ด้วยท่าทางที่ขมขื่น เขากระซิบบอกว่า “ลดเสียงลง ! ”
เฟิงเซียงหรูรู้สึกงงงวยและถามเขาว่า “ท่านพ่อ ทำไมข้าต้องลดเสียงลง ? ข้าเกือบถูกฆ่าตาย ท่านพ่อซ่อนมันไว้เพื่อใคร ? ”
เฟิงจินหยวนรู้สึกทันทีว่ามีภาพลวงตา ดูเหมือนว่าเขาไม่ได้พูดกับเฟิงเซียงหรู แต่เขากำลังพูดกับเฟิงหยูเฮงแทน กลิ่นอายที่น่าสนใจนี้พร้อมกับความเชื่อมั่นที่มีพลัง ถ้ามันไม่ได้บังคับเขาให้ไปสู่ทางตันมันจะไม่หยุด นี่เป็นเรื่องของการเป็นเหมือนคนที่สอนพวกเขา บุตรสาวคนที่สามนี้สนิทกับเฟิงหยูเฮงมาก และได้เรียนรู้พฤติกรรมที่น่ากลัวที่สุดของนางและลอกเลียนแบบได้สามหรือสี่ส่วน แต่แม้ว่าจะเป็นเพียงสามหรือสี่ส่วน มันก็มากเกินไปสำหรับเขาที่จะจัดการ
เฟิงจินหยวนไม่สามารถพูดอะไรได้ ในขณะที่เขาได้ยินเสียงเฟิงเซียงหรูตะโกน “ในช่วงต้นปีนี้ในช่วงเดือนหนึ่ง มีคืนหนึ่งที่ข้านอนไม่หลับ ข้าอยากไปที่เรือนตงเซิง ซึ่งปัจจุบันเป็นคฤหาสน์ขององค์หญิง ทุกคนรู้ว่าคฤหาสน์เฟิงในอดีตนั้นเชื่อมต่อกับคฤหาสน์ขององค์หญิงและมีประตูพระจันทร์ระหว่างทั้งสอง นั่นเป็นสาเหตุที่ไม่มีอะไรผิดปกติกับข้าที่จะคุยกับพี่สาวของข้า ข้าไม่ได้ออกจากคฤหาสน์ ใครจะรู้ว่าเมื่อข้ามาถึงที่ด้านข้างของทะเลสาบในคฤหาสน์เฟิง ข้าเห็นแม่รองฮันสวมเสื้อผ้าหลุดรุ่ยและผมยุ่งเหยิงมาจากอีกฟากหนึ่งของสะพาน ข้าเห็นนาง นางมีท่าทางตกใจมาก จริง ๆ แล้ว… จริง ๆ …”
เฟิงเซียงหรูพบว่ามันยากเล็กน้อยที่จะเอ่ยต่อไป ฉากของนางถูกผลักลงไปในทะเลสาบโดยฮันชิผุดขึ้นมาในใจนางอีกครั้ง แต่ผู้คนที่กำลังฟังก็ตระหนักว่านี่เป็นจุดสำคัญ พวกเขาจะอนุญาตให้นางหยุดได้อย่างไร จึงมีคนแนะนำ “จริง ๆ แล้วอะไร ? ”
“จริง ๆ แล้วนางผลักน้องสามขององค์หญิงผู้นี้ลงไปในทะเลสาบเพื่อให้นางจมน้ำตาย” ในเวลานี้เฟิงหยูเฮงที่เงียบมานานก็พูดจบประโยคแรกของเฟิงเซียงหรู นางกล่าวว่า “โชคดีที่บ่าวรับใช้ของข้าเดินผ่านทะเลสาบนั้นและเห็นนาง ต้องขอบคุณน้องสามที่รอด คืนนั้นสถานการณ์ได้ทวีความรุนแรงมาก ทุกคนในคฤหาสน์กำลังค้นหาน้องสามที่หายไป เมื่อก่อนท่านย่ายังมีชีวิตอยู่และชอบแม่รองฮัน มีน้องสี่ให้ความช่วยเหลือ น้องสามเป็นคนที่ไม่มีความกล้าหาญและมีนิสัยที่อ่อนแอ นั่นเป็นเหตุผลที่นางไม่กล้าพูดอะไรตอนที่ถูกผลักลงทะเลสาบ แต่การไม่กล้าพูดก็ไม่ได้หมายความว่ามันไม่ได้เกิดขึ้น ตอนนี้ท่านพ่ออยู่ที่นี่ การขอให้นางได้รับความยุติธรรมสำหรับบุตรสาวของเขาเป็นสิ่งที่ควรทำ นอกจากนี้ทำไมแม่รองฮันจึงปรากฏตัวที่อีกฟากหนึ่งของสะพานในตอนกลางคืน ท่านพ่อไม่ต้องการสอบสวนเรื่องนี้หรือเจ้าคะ ? ”
ในขณะที่เฟิงหยูเฮงพูด นางหันไปจ้องมองเฟิงจินหยวน การจ้องมองนี้เต็มไปด้วยการซักถาม ไม่เพียงแค่นี้นางยังกล่าวอีกว่า “น้องสามขององค์หญิงผู้นี้ ตามที่ทุกคนรู้นางไปราชสำนักพร้อมกับข้า ไม่เพียงแต่นางจะขึ้นราชสำนักเท่านั้น นางยังได้รับพระเมตตาจากเสด็จพ่ออีกด้วย องค์หญิงผู้นี้เชื่อเช่นนี้จะได้รับการปฏิบัติเหมือนสมบัติล้ำค่าโดยบิดาและมารดาโดยไม่คำนึงถึงคฤหาสน์ที่นางอยู่ใช่หรือไม่ ? แต่ทำไมในคฤหาสน์เฟิง นางต้องวิตกกังวลว่านางจะสามารถอยู่รอดในแต่ละวันได้อย่างไร ? ”
คำพูดของเฟิงหยูเฮงทำให้ทุกคนตกอยู่ในความคิดที่ลึกซึ้ง ผู้คนที่มีสิทธิ์เข้าร่วมในราชสำนักก็จำได้ว่าสมัยราชสำนักตอนเช้าพิเศษ คุณหนูสามจากตระกูลเฟิงเข้าร่วมการพิจารณาคดีในราชสำนัก และฮ่องเต้ทรงเมตตาเด็กผู้หญิงคนนี้ นางเป็นเหมือนเฟิงหยูเฮงพูด นางจะไม่เป็นสมบัติล้ำค่าในตระกูลอื่นหรือ ? ทำไมนางถึงมีชีวิตที่โชคร้ายเช่นนี้ในคฤหาสน์เฟิง ?
เฟิงหยูเฮงเยาะเย้ย จากนั้นนางก็ถามเฟิงจินหยวน “ท่านพ่อลองคิดดู ถ้าเฟิงเซียงหรูถูกแม่รองฆ่าในคฤหาสน์วันนั้น ฝ่าบาทจะไม่มีรับสั่งให้ท่านสืบสวนเรื่องนี้หรือ ? ”
เหงื่อปรากฏบนหน้าผากของเฟิงจินหยวนและเริ่มหยดลงบนพื้นอย่างรวดเร็ว ดูเหมือนว่าเขาเห็นฮ่องเต้จ้องมองเขา โดยไม่รู้ตัว เขาถอยห่างออกไปจากเก้าอี้ ใบหน้าของเขาซีดและเขาไม่กล้าแม้แต่จะมองเฟิงเซียงหรู
ซวนเทียนเก้อเห็นลักษณะที่น่าสมเพชและโกรธ นางกล่าวพร้อมขมวดคิ้ว “เมื่อข้ากลับไป ข้าจะต้องถามเสด็จลุงจริง ๆ ว่าเสด็จลุงเห็นอะไรในตัวเจ้าที่ทำให้เจ้าคู่ควรกับการเป็นเสนาบดี เป็นไปได้หรือไม่ที่ดวงตาของเสด็จลุงพร่ามัว ต้องให้อาเฮงรักษา”
ทุกคนเช็ดเหงื่อ คำพูดเหล่านี้เป็นสิ่งที่มีแต่เพียงองค์หญิงวู่หยางเท่านั้นที่กล้าพูด ถ้าเป็นคนอื่นพวกเขาจะไม่กล้าพูด
ขณะที่ทุกคนกำลังรอให้เฟิงจินหยวนตอบ บ่าวรับใช้ก็รีบวิ่งออกจากเส้นทางเล็กๆ ตะโกนว่า “แย่แล้วเจ้าค่ะ ! คุณหนูสี่กำลังพยายามฆ่าคุณชายน้อยเจ้าค่ะ ! ”
