บทที่ 603 หัวใจแห่งโลหิต (1)

บทที่ 603 หัวใจแห่งโลหิต (1)

‘ขั้นหก…’

‘ขั้นเจ็ด…’

‘ขั้นแปด…’

…

ทุกครั้งที่ดีปบลูกะพริบ บนร่างของลู่เซิ่งจะมีเส้นสายโปร่งแสงหนาแน่นค่อยๆ แผ่กระจายออกมา เส้นสายเหล่านี้ยื่นออกมาจากร่างของเขาอย่างบ้าคลั่งและกระจายออกไปรอบๆ เหมือนกับหนวด

บนพื้น บนผนัง และมุมทุกมุมในถ้ำมีแค่เส้นสายนับไม่ถ้วนกำลังบิดเบี้ยวกวัดแกว่ง

ครู่ต่อมา ลู่เซิ่งก็รู้สึกได้อย่างเลือนรางว่าส่วนลึกของเซลล์ในร่างหลักกำลังกลายเป็นตำแหน่งที่ขมุกขมัวเหมือนกับหลุมดำสามจุด

ตำแหน่งสามตำแหน่งนี้เดี๋ยวปรากฏเดี๋ยวสูญหาย เดี๋ยวมีเดี๋ยวไม่มี ราวกับว่าบนผิวมีผ้าคลุมปิดอยู่

ลู่เซิ่งทดลองใช้จิตวิญญาณสัมผัสดู แต่ก็ไร้ประโยชน์ เหมือนมีอะไรบางอย่างขัดขวางไม่ให้เขาสัมผัสสามตำแหน่งนี้

‘นี่น่าจะเป็นสามขีดจำกัดใหญ่ในบันทึกแล้ว’ ลู่เซิ่งหยุดการเรียนรู้ มองดูพลังอาวรณ์ เสียไปสามพันกว่าหน่วย

กรอบเปลี่ยนแปลงไปแล้ว

[วิชารักษาที่มีแบบแผน: ขั้นที่เจ็ดร้อยหกสิบเก้า]

ด้ายกระตุ้นวิญญาณและวิชาปลูกถ่ายต่างก็ยกระดับถึงขั้นที่เจ็ดร้อยหกสิบกว่าพร้อมกัน แต่สิ่งที่ลู่เซิ่งสนใจกว่าคือสามขีดจำกัดใหญ่

หลังจากวิชารักษามาถึงระดับนี้ เขาก็รู้สึกว่าได้เรียนรู้ถึงจุดสูงสุดแล้ว

สภาพและผลของด้ายกระตุ้นวิญญาณแข็งแกร่งจนถึงขีดจำกัดที่ไม่อาจสัมผัสได้ในทางทฤษฎีแล้ว

อัตราความสำเร็จของวิชาปลูกถ่ายไปถึงเกือบร้อยละเก้าสิบในขอบเขตหนึ่งแล้ว

ลู่เซิ่งสัมผัสได้ถึงด้ายกระตุ้นวิญญาณที่ยิ่งใหญ่สุดขีดในร่างกาย ถ้าหากบอกว่าด้ายกระตุ้นวิญญาณในตัวอาจารย์ถูจินมีสองสามร้อยเส้น ถ้าอย่างนั้นด้ายกระตุ้นวิญญาณในตัวเขา ณ เวลานี้ ก็มีอย่างน้อยหลายล้านเส้น

ด้ายกระตุ้นวิญญาณนับไม่ถ้วนขยับดุกดิกในร่างลู่เซิ่งเหมือนกับสิ่งมีชีวิต พวกมันเดี๋ยวก็ละลายกลายเป็นเลือดลม เดี๋ยวก็จับตัวเป็นเส้นด้าย

‘รู้สึกได้เลยว่าด้ายกระตุ้นวิญญาณได้ไปถึงขีดจำกัดแล้ว…แต่สามขีดจำกัดใหญ่ยังคงไม่เลื่อนระดับ แสดงให้เห็นว่าไม่ใช่สิ่งที่สามารถอาศัยการยกระดับขอบเขตแล้วจะทำได้สำเร็จ เหมือนกับ…ต้องมีเงื่อนไขหรือโอกาสอีกอีกอย่าง’

ลู่เซิ่งหลับตาลงพร้อมกับยื่นมือออกมาเพื่อทดสอบผลของวิชารักษาในปัจจุบัน

ครืน…

แมลงเม่าสีแดงตัวเล็กๆ บินผ่านใกล้ๆ ตัวเขา

ลู่เซิ่งยื่นมืออกไป ด้ายกระตุ้นวิญญาณที่กลายเป็นไร้รูปร่างกระจายออกมาในพริบตา ปริมาณที่พุ่งออกมามีราวหนึ่งในพันส่วน เป็นจำนวนน้อยนิดสำหรับเขา แต่ว่าแค่พริบตาเดียวกลับห่อหุ้มแมลงเม่าไว้ด้านในได้เช่นกัน

ครั้งนี้แตกต่างจากก่อนหน้า ตัวของแมลงเม่าขยายใหญ่ขึ้นเพราะการกรอกด้ายกระตุ้นวิญญาณเข้าไปอย่างบ้าคลั่ง

มันขยายใหญ่ขึ้นขนาดเท่าเล็บถึงขนาดเท่ากำปั้น ก่อนจะไปถึงขนาดเท่าศีรษะคน

‘เหมือนจะมีบางอย่างแตกต่างจากก่อนหน้า…เพียงแต่การผสมเลือดลมง่ายดายและราบลื่นกว่าเดิม…’

เปรี้ยง!

ยังใช้ความคิดไม่ทันจบ ลู่เซิ่งก็เห็นแมลงเม่าระเบิดออกอย่างฉับพลัน ไข่แมลงสีดำจำนวนนับไม่ถ้วนกระจายออกไปรอบๆ เหมือนกับหยดฝน

“!” ลู่เซิ่งลืมตาโตและถอยหลังไปหลายก้าว ก่อนจะปรากฏตัวในตำแหน่งที่อยู่ไกลออกไปดุจสายฟ้าแลบ พร้อมกับสำรวจไข่แมลงที่กระจายเต็มพื้นในถ้ำ

‘นี่คืออะไร!?’ อยู่ๆ ม่านตาของเขาก็หดตัว

ไข่แมลงสีดำจำนวนมากขยายใหญ่อย่างบ้าคลั่งในทุกจุดของถ้ำ จากนั้นฟักตัวด้วยความเร็วสูง ผ่านไปแค่สิบกว่าอึดใจ แมลงเม่าสีแดงมากกว่าหมื่นตัวก็ฟักออกมาจากไข่แมลง

แมลงเม่านับไม่ถ้วนกระพือปีก ส่งเสียงพรึ่บหนาแน่น ผงพิษจำนวนมากที่มองไม่เห็นกระจายออกมาจากปีก

ไม่นานนัก ไข่แมลงที่เพิ่งฟักเหล่านี้ก็ขยายตัวต่อไป คล้ายจะฟักครั้งที่สอง

ทว่าครั้งนี้เหมือนกับเลือดลมที่ด้ายกระตุ้นวิญญาณใส่เข้าไปจะไม่พอแล้ว แมลงเม่าหลายหมื่นตัวขยายจนมีขนาดเท่ากำปั้น ก็ค่อยๆ หยุดลง

หึ่งๆ…

แมลงเม่าหลายหมื่นตัวบินวนรอบตัวลู่เซิ่ง เหมือนเห็นเขาเป็นเจ้านาย

‘ช่างน่าอัศจรรย์จริงๆ…’ ลู่เซิ่งถอนใจชมเชยจากใจจริง เขานึกไม่ถึงว่าเมื่อเรียนรู้วิชารักษาที่มีแบบแผนถึงระดับนี้ จะเกิดสถานการณ์แบบนี้ขึ้นได้

เขาสัมผัสได้ว่าแมลงเม่าทุกตัวที่อยู่ตรงนี้มีเลือดลมแข็งแกร่งไม่ต่างจากชายฉกรรจ์คนหนึ่งเลย

“มา” เขายื่นมือไปทางแมลงเม่าตัวหนึ่งและปล่อยจิตวิญญาณออกมา

เป็นอย่างที่คาด แมลงเม่าตัวนี้บินมาหยุดลงบนปลายนิ้วของเขาอย่างรวดเร็ว

หลังทดลองดูเล็กน้อย ลู่เซิ่งก็ค้นพบอย่างประหลาดใจว่า แมลงเม่าตัวนี้มีแรงเท่ากับผู้ใหญ่ธรรมดาๆ

‘เป็นการค้นพบที่ไม่เลว’ ลู่เซิ่งใคร่ครวญเล็กน้อย และทดลองใช้จิตวิญญาณสั่งให้แมลงเม่าเหล่านี้บินออกจากทางเชื่อม และกระจายตัวไปยังรอบๆ

‘ต้องสังเกตการณ์ต่ออีกระยะหนึ่ง’

ลู่เซิ่งละวางเรื่องนี้ไว้ก่อน แล้วหันเหสมาธิกลับมาที่สามขีดจำกัดใหญ่

เขาสัมผัสได้ว่า ตำแหน่งสามตำแหน่งที่เหมือนกับหลุมดำในร่างกายกำลังค่อยๆ กลืนกินด้ายกระตุ้นวิญญาณในตัว

คล้ายกับด้ายกระตุ้นวิญญาณเกิดมาเพื่อมถมหลุมดำสามหลุมนี้ให้เต็ม

‘หรือว่า…’ ลู่เซิ่งฉุกใจนึกได้ เริ่มปรับให้ด้ายกระตุ้นวิญญาณนับไม่ถ้วนในตัวทะลักไปหาหลุมดำหลุมหนึ่งอย่างบ้าคลั่ง

แม้เขาจะได้รับคัมภีร์ลับสามขีดจำกัดใหญ่ระดับพื้นฐานมา แต่ก็รู้วิธีการฝึกฝนแค่นิดเดียว คัมภีร์ลับเล่มนั้นกล่าวไว้อยางลึกลับ มีการบรรยายอันลี้ลับที่คลุมเครือ จึงไม่เข้าใจความหมายอะไรเลย

แต่ลู่เซิ่งสรุปการคาดเดาของตัวเองออกมาตามตัวหนังสือทั้งหมดในคัมภีร์ได้ว่า เป็นไปได้ถึงขีดสุดที่สามขีดจำกัดใหญ่นี้จะเกิดขึ้นจากการใช้ด้ายกระตุ้นวิญญาณกระตุ้นเป็นแรมเดือนแรมปี

‘คัมภีร์ลับบอกไว้ว่า ขีดจำกัดใหญ่อันแรกคือชีวิต เป็นขีดจำกัดใหญ่ของกายเนื้อ หากคิดจะยกระดับ จำเป็นต้องใช้ด้ายกระต้นวิญญาณจำนวนนับไม่ถ้วน สามขีดจำกัดใหญ่แบ่งเป็นทักษะลับข้ามขีดจำกัดสามทักษะที่ช่วยในการทะลวงกายเนื้อ จิตวิญญาณ รวมถึงอำนาจจิตของเรา’

ลู่เซิ่งนึกย้อนถึงเนื้อหาในคัมภีร์ลับ

ตามทฤษฎีแล้ว ขีดจำกัดใหญ่อันดับแรกควรใส่ด้ายกระตุ้นวิญญาณหนึ่งแสนแปดพันเก้าร้อยเจ็ดสิบหกเส้นเข้าไป

แต่ตามทฤษฎี ต่อให้จะฝึกฝนด้ายกระตุ้นวิญญาณถึงจุดสูงสุด ก็มีไม่เกินสองสามพันเส้น

ด้ายกระตุ้นวิญญาณหนึ่งแสนเส้น แม้คัมภีร์ลับที่พูดถึงจะเป็นคัมภีร์ลับขั้นพื้นฐานก็ตาม แต่สำหรับหมอคนหนึ่งที่ฝึกฝนด้ายกระตุ้นวิญญาณ ก็ยังเป็นภารกิจที่ไม่อาจทำให้สำเร็จได้อยู่ดี

ทว่าสำหรับลู่เซิ่ง นี่เป็นเพียงด้ายกระตุ้นวิญญาณส่วนน้อยในร่างเขาเท่านั้น

เขาเติมด้ายกระตุ้นวิญญาณที่เยอะกว่าหนึ่งแสนเส้นเข้าไปในหลุมดำหลุมแรกอย่างรวดเร็ว

อย่างค่อยเป็นค่อยไป เขาค้นพบอย่างเลือนรางว่า หลุมดำหลุมแรกชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ นอกจากนี้ในหลุมดำเหมือนมีหัวใจสีดำสนิทที่เต้นอย่างต่อเนื่องดวงหนึ่งรวมตัวขึ้นมาด้วย

‘นี่คือหัวใจแห่งโลหิต ขีดจำกัดใหญ่อันดับแรกอย่างนั้นหรือ’ ลู่เซิ่งพิจารณาหัวใจสีดำอย่างแปลกใจเหมือนฉุกใจนึกอะไรได้

พอเห็นหัวใจแห่งโลหิตใกล้จะเป็นรูปเป็นร่าง ลู่เซิ่งก็ครุ่นคิดเล็กน้อย ก่อนจะปรับด้ายกระตุ้นวิญญาณทั่วร่างอย่างรุนแรง เพื่อเติมใส่หลุมดำอย่างเต็มที่

ด้ายกระตุ้นวิญญาณแค่หนึ่งแสนเส้นให้กำเนิดหัวใจแห่งโลหิตได้ดวงหนึ่ง แล้วถ้ามากกว่านี้เล่า

ลู่เซิ่งคิดจะลองดู

ไม่นานด้ายกระตุ้นวิญญาณแปดแสนกว่าเส้นก็ทะลักเข้าไป หัวใจสีดำล้ำลึกและมืดครึ้มขึ้นเรื่อยๆ ผิวปรากฏลวดลายบิดเบี้ยวสีเขียวเข้มที่เหมือนกับสัญลักษณ์ขึ้นหลายสาย

ซู่…

ในที่สุด หลังผ่านไปสิบกว่าอึดใจ สุดท้ายหัวใจแห่งโลหิตอันเป็นขีดจำกัดใหญ่อันดับแรกก็รวมตัวสำเร็จ

ลู่เซิ่งยัดด้ายกระตุ้นวิญญาณเข้าไปทั้งหมดสองล้านกว่าเส้น หัวใจแห่งโลหิตในหลุมดำถึงกับดูดซับเข้าไปได้หมดเหมือนกับหลุมไร้ก้นจริงๆ

‘เป็นอย่างที่คาด…ยิ่งลงทุนเท่าไหร่ หัวใจแห่งโลหิตก็ยิ่งยกระดับขึ้นได้เท่านั้น’ ลู่เซิ่งสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายอันเหี้ยมหาญที่แผ่กระจายออกมารอบๆ หัวใจสีดำอย่างต่อเนื่อง

‘ต่อจากนี้เป็นวิธีใช้แล้ว…’ ลู่เซิ่งตาเป็นประกาย เสียด้ายกระตุ้นวิญญาณไปตั้งมากมาย ของสิ่งนี้คงไม่ได้มีดีแค่ความพิลึกเท่านั้น

หลังจากทำความเข้าใจวิธีใช้แล้ว ลู่เซิ่งก็สงบจิตใจแล้วตั้งสมาธิไปที่การหาเงินอีกรอบ

‘หาเงินน้ำแข็งอีกนิดหน่อย ก็จะได้เวลาไปแล้ว…’ ทุกอย่างพร้อมแล้ว ขาดเพียงลมบูรพาเท่านั้น

…

กลุ่มสิ่งก่อสร้างสีเหลืองอ่อนผืนใหญ่ให้ความรู้สึกร้อนแรง เหมือนกับแบบจำลองที่เกิดขึ้นจากการเอาทรายเหลืองมากองสุมกัน

ทั้งๆ ที่อุณหภูมิต่ำมาก แต่ว่าบรรยากาศของนครหลวงแห่งนครตราชั่งในเวลานี้กลับยังคงครึกครื้นเหมือนวันสิ้นปี

หลังจัดเก็บทุกอย่างเรียบร้อย ลู่เซิ่งก็ขอลาหยุดเป็นเวลาครึ่งเดือนกับถูจิน ก่อนจะมาถึงที่นี่ตามลำพังผ่านค่ายกลส่งตัวของนครหลวง

เขาอยากจะเห็นมานานแล้วว่านครหลวงของนครตราชั่งเป็นแบบไหน แต่กลับผิดหวังเล็กน้อยในตอนที่มาถึงจริงๆ

นครหลวงเหมือนกับเมืองทั่วไปที่มีคนธรรมดาอาศัยอยู่เป็นจำนวนมาก สิ่งพิเศษเพียงหนึ่งเดียวก็คือทุกคนจะปิดผ้าคลุมหน้าไว้ ปรากฏให้เห็นแค่ดวงตาเท่านั้น

สิ่งก่อสร้างสีเทาอมเหลืองจำนวนนับไม่ถ้วนกับทรายเหลืองที่กระจายขึ้นจากพื้น ทำให้นครหลวงสกปรกและไม่เป็นระเบียบอย่างยิ่ง

ลู่เซิ่งที่อาศัยสมุดหยกเจอร้านหลายแห่งที่ขายโลหะและวัตถุดิบล้ำค่าอย่างง่ายดายยิ่ง

จากนั้นเขาก็เดินเตร่อยู่ในเส้นทางกลางนครตลอดช่วงบ่าย ในที่สุดก็จัดเตรียมวัตถุดิบสำหรับกางค่ายกลที่เหลือได้ครบ

อย่างน้อยวัตถุดิบสำหรับใช้ครั้งเดียวก็เพียงพอแล้ว ครั้งต่อไปให้คนอื่นรับผิดชอบเอง ถ้าเห็นข้อความนี้จากที่อื่นโปรดกลับมาเยี่ยมเราบ้างนะ ขอบคุนจ้า

ในนครหลวง นอกจากเขตสิ่งก่อสร้างอย่างสภาของราชการแล้ว ยังมีเขตเก็บหนังสือที่ลึกลับที่สุดอยู่ด้วย

ลู่เซิ่งเดินผ่านอยู่หลายรอบ อยากจะเข้าไปสำรวจดู แต่เป็นเพราะราคาที่แพงหูฉี่ของมันจึงต้องล่าถอยกลับมาก่อนชั่วคราว

เขาย่อมไม่คิดจะเข้าไปอ่านคัมภีร์ลับระดับต่ำ แต่ต้องการอ่านคัมภีร์ในระดับเดียวกับตัวเอง กระนั้นระดับที่เขาอยู่ แค่ราคาที่ต่ำที่สุดที่ระบุให้เห็น ก็เป็นราคาที่แพงเกินกว่าเงินน้ำแข็งทั้งหมดของเขาในตอนนี้ถึงสองเท่าแล้ว

ลู่เซิ่งจึงยังไม่ไปคิดถึง เขารู้สึกว่าคนป่วยของตัวเองยังไม่เพียงพอ สามารถขยายธุรกิจต่อได้อีก เพียงแต่เขากังวลว่าถ้าเยอะเกินไป คนป่วยอาจจะทราบถึงปัญหาเข้าก็ได้

แต่สิ่งที่เขานึกไม่ถึงก็คือ ความมั่นใจที่เหล่าคนป่วยมีต่อเขาไปถึงขั้นน่าเหลือเชื่อแล้ว

เวลาครึ่งเดือนหลังกลับจากนครหลวงก็มากพอให้เขาตระเตรียมค่ายกลเพื่อดำเนินการจุติครั้งใหม่

ในเวลานี้เอง ลู่เซิ่งศึกษาผลของหัวใจแห่งโลหิตในสามขีดจำกัดใหญ่จนปรุโปร่ง ของสิ่งนี้ทำให้กายเนื้อแข็งแกร่งขึ้นระดับหนึ่งในเวลาสั้นๆ ได้ แต่ว่าก็มีการจำกัดเวลา ดูจากพลังอาวรณ์ที่ต้องจ่ายแล้ว มีความคุ้มค่ามหาศาล

แค่ขีดจำกัดใหญ่อันดับแรกก็มีผลลัพธ์ที่ยอดเยี่ยมขนาดนี้แล้ว ลู่เซิ่งทดลองด้วยตัวเองดู สามารถยกระดับความแข็งแกร่งของร่างหลักได้ระดับหนึ่งจริงๆ

และมันก็ทำให้กายเนื้อของเขาที่ไม่ได้มีการขยับเขยื้อนมานานเกิดการเปลี่ยนแปลงใหม่

ผลของหัวใจแห่งโลหิตทำให้เขาเกิดความคาดหวังต่อขีดจำกัดใหญ่อีกสองขีดที่เหลือยิ่งกว่าเดิม

ลู่เซิ่งนำวัตถุดิบกองใหญ่ตรงดิ่งกลับถ้ำที่ตัวเองขุดไว้ และเริ่มวางค่ายกลจุติอย่างเป็นทางการ

…

ดาวปรภพ ต้าซ่ง

ตวนมู่หว่านกำลังจัดการสิ่งของบนรถหลายคันให้เป็นระเบียบเรียบร้อย ทั้งหมดถูกขนย้ายเข้าไปในถ้ำใต้ดินที่สำนักมารกำเนิดอยู่

ผ่านไปหลายปี พอกลับมาที่นี่อีกรอบ สำนักมารกำเนิดก็ได้กลับมาที่อยู่ในตอนแรกของตัวเองแล้ว

เขตวังใต้ดินที่ดำมืดในตอนแรกถูกทำลายราบเป็นหน้ากลองในภัยพิบัติมารครั้งก่อนไปแล้ว ในวังใต้ดินจึงเหลือแต่ความเงียบสงัด

ไม่เพียงปราณมารเท่านั้น แม้แต่เหล่าภูตผีที่อยู่ที่นี่มาหลายพันปีก็หายไปด้วยเช่นกัน

ตวนมู่หว่านถอนใจขณะมองศิษย์ของสำนักมารกำเนิดที่กำลังทำงานอยู่

“เป็นอะไรไปหรือเสี่ยวหว่าน” ลิ่วซานจื่อเดินมาจากที่ที่อยู่ไม่ไกลออกไปด้วยสีหน้าอิดโรย เขากำลังจัดการให้ศิษย์เข้าพักในกลุ่มวังใต้ดินแห่งนี้เช่นกัน

แม้ที่นี่จะกลายเป็นซากปรักหักพังทรุดโทรมไปแล้ว แต่อย่างไรก็เป็นมาตุภูมิที่สืบทอดต่อกันมาหลายปี ถึงเขาจะเจ็บปวดใจ แต่ก็ยังค่อนข้างดีใจ

“แค่กำลังคิดอยู่ว่าตอนนี้เจ้าสำนักเป็นอย่างไรบ้างน่ะเจ้า…” ตวนมู่หว่านตอบเสียงอ่อย “เขาจัดการทุกอย่างไว้เรียบร้อย แต่กลับไม่ได้เผยร่องรอยของตัวเอง”

“เสี่ยวเซิ่งไม่เป็นไรหรอก ข้าเชื่อใจเขา” ลิ่วซานจื่อยิ้มๆ “ทางคฤหาสน์ลู่บนพื้นดินจัดการเรื่องที่พักเรียบร้อยแล้วหรือ”

……………………………………….