ตอนที่ 524 การแก้แค้น
ด้วยการตะโกนของนาง องครักษ์เงาจำนวนมากเริ่มว่ายน้ำไปหาชายคนนั้นอย่างรวดเร็ว น่าเสียดายที่ระยะทางนั้นเริ่มทิ้งห่างมากขึ้น ดูเหมือนว่าจะไม่มีโอกาสที่ติดตามเขาได้ทัน
ความขุ่นเคืองที่เฟิงหยูเฮงเก็บงำไว้ตลอดเวลาในที่สุดก็มีที่ระบาย นางจ้องมองผู้ที่ว่ายน้ำไปแล้ว และราวกับว่าดวงตาของนางสามารถพ่นไฟออกมาได้ นางพูดกับซวนเทียนหมิง “จับข้าดี ๆ ดูข้ายิง และปล่อยให้คนผู้นั้นมีชีวิตอยู่แต่เหมือนตายทั้งเป็น”
หลังจากที่นางพูดแบบนี้ นางเอื้อมมือไปที่แขนเสื้อของนางทันที คราวนี้นางไม่ได้ดึงถุงออกซิเจนออกมา มันเป็นธนูที่ดีและลูกธนูสองดอก
คันธนูนี้เป็นสิ่งที่นางใช้เมื่อสาธิตวิธีหลีกเลี่ยงลูกธนูในป่า ตอนนี้มันถูกนำออกมา แต่จะไม่ถูกใช้สำหรับการสาธิต แต่เป็นการทำร้ายใครบางคน
นางเหนี่ยวคันธนูและจับลูกธนูสองดอกก่อนที่จะเล็งไปที่คนที่กำลังจะว่ายน้ำขึ้นฝั่งอย่างช้า ๆ เมื่อฝนตกหนักในช่วงเช้าตรู่จึงมีหมอกบนผิวน้ำ ในสภาพเช่นนี้มันยากเกินไปที่จะเล็งไปที่คนที่อยู่ไกล ซวนเทียนหมิงคิดว่าถ้านางยิงลูกธนูพวกนี้ นางจะมีโอกาสเพียงห้าส่วนที่จะยิงออกไปโดยเป้าหมายที่แท้จริง แต่นี่เป็นเพียงการยิงธนู ด้วยระยะทางที่ห่างไกลของเป้าหมาย นั่นเป็นไปไม่ได้แน่นอน
แต่เขาก็สังเกตเห็นบางสิ่งแปลก ๆ เกี่ยวกับธนูของเฟิงหยูเฮง มีบางสิ่งที่พิเศษที่ถูกเพิ่มเข้ากับคันธนู มันเป็นทรงกระบอกและมีความยาวประมาณหนึ่งนิ้ว ทั้งสองด้านมีบางอย่างที่ชัดเจน และอีกด้านหนึ่งไม่ราบ มันนูนเล็กน้อย เฟิงหยูเฮงเล็งเป้าหมายจากสิ่งนั้น และมองไปครู่หนึ่ง ทันใดนั้นนางก็เหนี่ยวคันธนูออกอย่างเต็มที่จากนั้นปล่อยลูกธนูทั้งสองดอกพร้อมกัน ตามพื้นผิวของแม่น้ำที่บ้าคลั่ง ลูกธนูสร้างเส้นทาง ลูกธนูที่คมชัดส่งเสียงขณะที่พวกมันบินไปข้างหน้า ขณะที่พวกมันบินไปข้างหน้า พวกมันก็เริ่มโค้งไปในทิศทางของชายที่หลบหนี
ชายคนนั้นหันกลับมาและเห็นลูกธนูคมทั้งสองทันที เพียงแค่เหลือบมองนี้ทำให้เขาเหงื่อออก ด้วยการใช้ลูกธนูติดตาม นางยิงออกมาสองดอกพร้อมกัน ในการทำสิ่งนี้ให้สำเร็จนางต้องมีมีทักษะที่ยอดเยี่ยมสักเพียงไร !
แต่ชายคนนี้ค่อนข้างแน่วแน่ เมื่อเห็นลูกธนูติดตาม เขารู้ว่าการหลบหนีจะไม่ฉลาด ดังนั้นเขาจึงเตะน้ำและหยุดลงทันที
เฟิงหยูเฮงเห็นเขาหยุด ขดปากของนางเป็นรอยยิ้มเย้ยหยัน “แน่นอนว่ามันเป็นกลุ่มพลธนูศักดิ์สิทธิ์ของเฉียนโจว หรืออาจเป็นผู้ที่เกี่ยวข้องกับกลุ่มนั้นอย่างลับ ๆ มิเช่นนั้นเขาจะรู้วิธีหลีกเลี่ยงลูกธนูได้อย่างไร” นางมองไปข้างหน้าอย่างดุเดือดเหมือนกับสัตว์ร้าย เผยให้เห็นภาพที่แม้แต่ซวนเทียนหมิงไม่เคยเห็นมาก่อน
“เจ้าเชื่อหรือว่าเจ้าสามารถหลีกเลี่ยงได้เพราะเจ้าหยุด” นางหัวเราะเยาะและส่งเสียงเล็กน้อย หลังจากที่องครักษ์เงาอยู่ข้างนางได้ยินสิ่งนี้ พวกเขารู้สึกว่าเหงื่อเย็นกระจายไปทั่วร่างกายของพวกเขา “เขาหยุดเคลื่อนไหว แต่แม่น้ำก็ยังเคลื่อนไหวอยู่ เขาไม่รู้ว่าลูกธนูติดตามของข้ามีลูกเล่นเพิ่มเติมเล็กน้อย เจ้าต้องการซ่อน ไม่มีใครในโลกที่มีความสามารถ ! ”
หลังจากพูดแบบนี้ ลูกธนูสองดอกที่ถูกยิงไปถึงด้านหน้าของชายคนนั้น แม้ว่าจะมีหมอกอยู่ แต่ทุกคนก็ยังสามารถเห็นความกลัวบนใบหน้าของชายคนนั้น เขาหยุดไปแล้ว แต่ลูกธนูก็ไม่หยุดเพียงแค่ 10 ก้าวตามที่เขาคาดไว้ พวกมันยังคงบินมาข้างหน้าต่อไป ในที่สุดลูกธนูทั้งสองทะลุผ่านไหล่ทั้งสองของชายคนนั้น หากมีคนอยู่ข้างเขาพวกเขาจะสามารถเห็นว่าลูกธนูทั้งสองพุ่งตรงจุดเดียวกันที่ด้านตรงข้ามของร่างกาย ไม่มีการเบี่ยงเบนแม้แต่หนึ่งนิ้ว
คนที่อยู่ในน้ำสูญเสียความสามารถในการใช้แขนทั้งสองของเขา นี่มันไม่ต่างอะไรกับการตายของเขา แม้ว่าเขาสามารถใช้ขาทั้งสองของเขาเพื่อให้แน่ใจว่าเขาจะไม่จมน้ำและเขายังสามารถว่ายน้ำไปข้างหน้า แต่ความเร็วของเขาลดลงมาก ยิ่งกว่านั้นลูกธนูที่แทงไหล่ของเขาได้เจาะมากกว่าครึ่ง ทำให้เขากลัวจนตาย เขาไม่เชื่อว่าจะมีลูกธนูที่เด็กหญิงยิงมาจะรุนแรงถึงเพียงนี้ !
ถูกต้องแล้ว เขาเห็นว่าเป็นเฟิงหยูเฮงที่ยิงธนู ชายคนนี้กำลังคิดว่าถ้าเขาสามารถมีชีวิตอยู่เพื่อกลับสู่เฉียนโจว เขาจะต้องรายงานข่าวนี้ต่อผู้ปกครองอย่างแน่นอน ตำนานของพลังขององค์หญิงจี่อันเป็นเพียงข่าวลือหรือไม่ ตอนนี้เขาได้เห็นด้วยตัวเอง เขาตกตะลึงอย่างแท้จริง
น่าเสียดายที่ก่อนที่เขาจะหายตกใจ ลูกธนูลูกที่สามก็ยิงออกมา คราวนี้มันบินตรงไปที่หน้าอกของเขา เขาไม่สามารถหลบหรืออยู่นิ่ง ๆ ได้ ก่อนหน้านี้เขามีความภาคภูมิใจในความสามารถของเขา และไม่เคยกังวลกับการป้องกันของเฟิงหยูเฮงเหมือนเด็กที่แสดงออกมาต่อหน้าผู้เชี่ยวชาญ เมื่อคิดถึงเรื่องนี้เขารู้สึกว่ามันค่อนข้างตลก
ลูกธนูคมแทงทะลุหัวใจของเขา แต่ในทันทีสิ่งที่ถูกเจาะไม่ใช่หัวใจของเขา มันก็เหมือนกับที่เฟิงหยูเฮงพูด เขาจะมีชีวิตอยู่ เขาไม่สามารถตายได้
ลูกธนูนั้นทำให้จิตใจของเขาถลอกและทะลุหลังเขา ลูกธนูนี้ยาวกว่าลูกธนูสองดอกที่แทงทะลุหัวใจ เขาแค่รู้สึกว่าภาพตรงหน้าของเขาพร่ามัวและอาการวิงเวียนศีรษะก็ทับเขา แต่เขาก็รู้สึกว่าแขนของเขาถูกจับทั้งสองข้าง ด้วยการเคลื่อนไหวนี้ความเจ็บปวดจากไหล่ของเขาก็ทำให้เขาตื่นขึ้นจากความงุนงงทันที นั่นคือสิ่งที่บุคคลนี้เป็น เขาบาดเจ็บสาหัส แต่เขายังคงตื่นอยู่ ถูกลากไปพร้อม ๆ กับองครักษ์เงาทั้งสองคน เขาถูกนำตัวกลับไปหาเฟิงหยูเฮงและซวนเทียนหมิง
ซวนเทียนหมิงกังวลเกี่ยวกับการยืนยันจำนวนคนที่เสียชีวิต หลังจากเหตุการณ์ครั้งนี้เกิดขึ้นที่แม่น้ำ มีผู้เสียชีวิตอย่างน้อย 50 คน หัวใจของเขาเจ็บปวดอย่างมาก หลังจากที่ชายจากเฉียนโจวถูกพาตัวไปข้างหน้า เขาก็พบว่ามีที่ระบายความโกรธเช่นเดียวกับเฟิงหยูเฮง
เขาจ้องมองคนผู้นั้นแล้วก็เยาะเย้ย “ลูกธนูทั้งสามนี้ไม่นับ ธนู 1 ดอกนี้ต่อ 1 คน”
คนจากเฉียนโจวไม่เข้าใจและมีท่าทางงุนงง บานซูพูดอย่างเย็นชาและอธิบายให้เขาฟัง “เจ้าทำเรือล่ม อย่างไรก็ตามมีหลายคนที่เสียชีวิต เราจะยิงธนูหลายดอกใส่เจ้า ไม่ต้องกังวลก่อนที่จะยิงธนูลูกสุดท้าย เจ้าจะไม่ตาย”
ในเวลานี้เฟิงหยูเฮงดึงเข็มออกมาจากมิติของนาง นางฉีดมันเข้าไป แล้วกล่าวว่า “ข้ารู้ว่าคนอย่างเจ้าน่าจะมีพิษซ่อนอยู่ที่ไหนสักแห่งในร่างกายของเจ้าเช่นฟันของเจ้า”
ขณะที่นางพูด ชายคนนั้นกำลังจะกัดฟันที่เต็มไปด้วยพิษ แต่ก่อนที่เขาจะหักฟันทันใดนั้นเขาก็รู้สึกว่าปากของเขาชา เห็นได้ชัดว่าเขากำลังจะประสบความสำเร็จในการทำลายฟัน เมื่อพิษมีผลเขาจะตายทันที โชคไม่ดีที่เฟิงหยูเฮงฉีดยาแก่เขาและปากของเขาสูญเสียความสามารถในการกัด ลิ้นของเขาขยับได้ แต่ก็ไม่เพียงพอที่จะทำให้เขาฟันแตกได้
เฟิงหยูเฮงพูดด้วยเสียงเย็นชา “อย่าสิ้นเปลืองพลังงาน องค์หญิงผู้นี้จะไม่ยอมให้เจ้าตาย พวกเจ้าตัดนิ้วน้องชายของข้า ข้าจะตัดนิ้วทั้งสิบของทุกคนในเฉียนโจวอย่างแน่นอน ข้าจะรอดูว่าพวกเจ้ายิงธนูได้อย่างไร ! เฉียนโจวจะเก็บเจ้าไว้หรือไม่หากไม่มีนิ้วใช้ยิงธนู”
คำพูดที่เยือกเย็นเหล่านี้มาพร้อมกับน้ำในแม่น้ำที่เพิ่มขึ้นและฝนตกหนัก ฟังเหมือนเสียงจากนรก มันประกาศออกมาอย่างใจเย็นถึงความตายของบุคคล
เฟิงหยูเฮงหัวเราะเยาะ ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะตัดสินคน ผิดทั้งเวลาและสถานที่ทั้งคู่ นางเสียเวลาที่นี่ไม่ได้ นางยังคงต้องไปช่วยเฟิงจื่อหรู ดังนั้นรอยยิ้มปีศาจปรากฏบนใบหน้าของนางอีกครั้ง สะบัดข้อมือของนาง มีเข็มอีกอันปรากฏขึ้นในมือของนาง นี่คือยาชาที่มีฤทธิ์แรงมาก เมื่อยาถูกฉีดเข้าไป คนผู้นั้นก็จะหมดสติทันที นางจับเขาอย่างรุนแรงและโยนเขาเข้าไปในมิติ เมื่อคนนั้นถูกโยนเข้าไป เขาก็หัวกระแทกพื้นและเขาก็ปล่อยเสียงฮึดฮัดแสดงความไม่พอใจ แม้กระนั้นเขายังคงหมดสติ
ซวนเทียนหมิงจับนางไว้อย่างเงียบ ๆ และกล่าวว่า “ขึ้นฝั่งก่อน แล้วค่อยคิดว่าจะทำอะไร”
นางพยักหน้าแล้วหันไปมอง นางเห็นวังซวนและองครักษ์เงาคนอื่นกลับมาจากด้านข้างของแม่น้ำ เด็กหญิงและหวงซวนถูกส่งตัวไปที่ฝั่งก่อน ในเวลานี้พวกเขากลับมาเพื่อช่วยพวกเขา
ทุกคนเริ่มเดินไปที่ฝั่งทันที แต่เมื่อพวกเขาอยู่ไม่ไกล วังซวนก็ส่งเสียง “อ่า” ออกมาทันที พวกเขาหันไปมอง พวกเขาเห็นเงาดำสลัว ๆ เลียบแม่น้ำในสายหมอก มันเคลื่อนไหวช้ามาก หลังจากนั้นไม่นานพวกเขาก็จะเห็นว่ามีบางสิ่งที่ผลักดันให้แม่น้ำ
ในเวลานี้คนอื่น ๆ สังเกตเห็นเบาะแสเหล่านี้ พวกเขาหยุดว่ายน้ำและสังเกตอย่างรอบคอบ เมื่อเงาดำยังคงดำเนินต่อไปในทิศทางของพวกเขา เงาในหมอกก็เริ่มชัดเจนขึ้น ซวนเทียนหมิงเป็นคนแรกที่ตอบโต้โดยกล่าวว่า “เรือ”
เมื่อได้ยินแบบนี้ เฟิงหยูเฮงรู้สึกว่าหัวใจของนางเริ่มเจ็บ ราวกับว่ามีบางสิ่งที่แทงเข้าไป มันอึดอัดมาก
นางเอามือทาบไว้ที่อก พิงร่างของซวนเทียนหมิง การหายใจของนางก็ไม่แน่นอน ซวนเทียนหมิงถาม “มันคืออะไร ? ”
นางส่ายหัว และพูดอย่างสงสัย “ข้าพูดไม่ออกเลย หัวใจของข้าเจ็บ ราวกับว่าเป็นเรือลำนั้น…” นางไตร่ตรองเล็กน้อยแล้วทันใดนั้นก็รู้สึกว่ามีสติที่แข็งแกร่งมากปรากฏขึ้นจากใจของนาง หลังจากนั้นประโยคหนึ่งโผล่ออกมาจากปากของนาง “เฟิงจื่อหรู ! ถ้านั่นคือเรือ เฟิงจื่อหรูจะอยู่บนเรือลำนั้นแน่นอน ! ”
คำเหล่านี้ไม่มีมูลความจริงเลย เรือที่เฟิงจื่อหรูขึ้นนั้นได้ออกไปล่วงหน้าสองวันแล้ว แม้ว่าจะได้รับความล่าช้าจากลมแรง แต่ก็ยังคงมีช่องว่างอยู่วันหนึ่ง พวกเขาจะพบกันได้อย่างไร ? แต่ทุกคนก็สามารถโต้ตอบได้ เงาในหมอกกำลังย้อนกลับ เป็นไปได้หรือไม่… “เรือลำนั้นกำลังกลับมา ! ” ซวนเทียนหมิงพูดอย่างเฉียบขาด “เรือข้างหน้ากำลังกลับมา”
คำพูดเหล่านี้ทำให้ทุกคนประหลาดใจ มันไม่ยากที่จะเห็นเรือกลับมา หลังจากทั้งหมดถ้ามันออกไปก็ต้องกลับมา คงไม่เป็นเรื่องยากสำหรับเรือเหล่านี้ที่จะพบปะกันตามแม่น้ำ แต่เรือของเฟิงจื่อหรูควรจะไปถึงชิงโจว มันจะกลับมาได้อย่างไร ?
ในขณะที่ทุกคนรู้สึกงุนงง จู่ ๆ บานซูก็กล่าวว่า “ข้าจะไปดูขอรับ” จากนั้นเขาก็พุ่งลงไปในแม่น้ำ ไม่นานหลังจากนั้นร่างก็ปรากฏขึ้น 20 เมตรทันที หลังจากนี้เขาก็ใช้พลังภายในของเขาและรีบไปที่เรือ
เฟิงหยูเฮงตะโกนจากด้านหลัง “บานซูระวังตัวด้วย ! ” เสียงของนางปะปนไปกับเสียงของฝน และไม่มีใครรู้ว่าบานซูได้ยินหรือไม่
ทุกคนตกใจและรออยู่ เรือลำนั้นแล่นต่อไปเรื่อย ๆ ในลมแรงและฝนตกหนัก เรือแล่นอย่างระมัดระวัง หลังจากนั้นไม่นาน บานซูก็กลับมาในที่สุด ออกมาจากน้ำใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความสุข “เรือกลับมาโดยไปไม่ถึงฝั่งที่อื่น ข้าได้ยินว่าพวกเขาแล่นไปในลมแรงและคลื่นสูง หากพวกเขาแล่นเรือต่อพวกเขาก็อาจจะจบลงด้วยความตายพวกเขาเอง ในสภาวะที่ไร้หนทางเหล่านี้พวกเขาจึงแล่นเรือกลับมาขอรับ” เขาเช็ดน้ำบนใบหน้าของเขา เขากล่าวว่า “มีคนคอยเฝ้าดูบนเรืออยู่ตลอด ตามการคาดเดาของข้า นั้นคงจะเป็นกลุ่มคนของเฉียนโจวขอรับ”
เขาพูดราวกับว่าไม่มีอะไรผิดปกติ แต่ดวงตาของเฟิงหยูเฮงนั้นเฉียบคม นางเห็นสีแดงในแม่น้ำข้างหลังเขาทันที นางอดไม่ได้ที่จะรู้สึกตกใจและพูดว่า “เจ้าได้รับบาดเจ็บหรือ ? ”
ถ้านางไม่ถามอาจจะดีกว่านี้ก็ได้ อย่างไรก็ตามเมื่อถามนาง บานซูก็เหมือนลูกบอลที่ถูกเจาะ หัวของเขาเอียงไปข้างหลังและดวงตาของเขาก็เหลือกขึ้นก่อนปิดไปเมื่อร่างกายของเขาเริ่มจม
องครักษ์เงาที่อยู่ด้านข้างช่วยเขาอย่างรวดเร็ว และรู้สึกถึงเขาก่อนที่จะพูดว่า “เขาถูกลูกธนูขอรับ” จากนั้นเขาก็หันบานซูไปรอบ ๆ เพื่อดู ลูกธนูอยู่ข้างหลังข้างขวา
อาจเป็นเพราะลูกธนูต้องผ่านน้ำ เนื่องจากความต้านทานใต้น้ำที่สูง ลูกธนูจึงไม่ทะลุผ่านตัวเขาไป แต่บานซูต้องอดทนและกลับมา จากการเคลื่อนไหวทั้งหมดนี้เขาเสียเลือดไปเล็กน้อย
ไม่มีอะไรที่เฟิงหยูเฮงทำได้ เนื่องจากพวกเขาอยู่ในแม่น้ำจึงไม่มีทางรักษาอาการบาดเจ็บของเขาได้ นางทำได้เพียงวางบานซูไว้ภายในมิติของนาง เพื่อรอรับการรักษาในเวลาต่อมา
องครักษ์เงาเฝ้าดูอีกครั้งขณะที่อีกชีวิตหายตัวไปต่อหน้าต่อตา องค์หญิงเป็นเทพเซียน ! มีบางคนที่คิดแบบนี้
เรือข้างหน้าเข้ามาใกล้หน่อย มันอยู่ห่างออกไปประมาณ 50 เมตร
เฟิงหยูเฮงกอดคอของซวนเทียนหมิงอย่างเย็นชากล่าวกับเขาว่า “ซวนเทียนหมิง เรารู้จักกันมานาน แต่เราไม่เคยทำงานร่วมกันเพื่อต่อสู้กับใครบางคนอย่างแท้จริง วันนี้เราลองกันหรือไม่ ? ”
ดวงตาของซวนเทียนหมิงเป็นประกาย คำเชิญของเฟิงหยูเฮงนั้นเย้ายวนเกินไปโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อศัตรูเป็นกลุ่มพลธนูศักดิ์สิทธิ์ของเฉียนโจว เขาไม่สามารถลืมเวลาที่พวกเขาทำลายขาของเขาได้ วันนี้เขาจะมีโอกาสแก้แค้น
ทั้งสองมองหน้ากันแล้วยิ้ม ภายใต้สายตาของทุกคนทั้งสองก็หายไป !
