ตอนที่ 531 พระสหายฮ่องเต้
อะไรคือปืนกล เฟิงหยูเฮงอธิบายให้จางหยวน “มันเป็นหอกชนิดหนึ่งที่มีกลไกซ่อนอยู่ในนั้น”
จางหยวนรู้สึกว่าสิ่งนี้สมเหตุสมผล
นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เฟิงหยูเฮงนอนในห้องโถงชั้นในของห้องโถงสวรรค์ โชคดีที่นางจะนอนในห้องตะวันตกแทนที่จะเป็นห้องตะวันออกที่สงวนไว้สำหรับฮ่องเต้โดยเฉพาะเฟิงจื่อหรูแสดงว่าเขาไม่ต้องการเป็นมือที่สาม และใช้ความคิดริเริ่มที่จะวิ่งไปที่ห้องตะวันออกเพื่อเบียดตัวบนเตียงกับเหยาเซียน ซวนเทียนหมิงและเฟิงหยูเฮงไม่ต้องกังวลอีกต่อไปเนื่องจากพวกเขาหลับอย่างสงบ
ทางด้านตะวันออกจางหยวนนำเก้าอี้มานั่งข้างเตียง เมื่อมองดูทั้งสามบนเตียงด้วยดวงตาคู่หนึ่งที่มีลักษณะคล้ายตาปลาตาย เขารู้สึกว่าฉากนี้ผู้สูงอายุสองคนและเด็กเล็กคนหนึ่ง ลึกลับอย่างแท้จริง
นี่คือแท่นบรรทมมังกร! แท่นบรรทมมังกร! ในอดีตที่ผ่านมาองค์ชายและองค์หญิงได้นอนในนั้น วันนี้สถานการณ์เป็นแบบไหนกันแน่ ? แม้แต่แพทย์หลวงก็สามารถนอนได้ มีคำสั่งในสถานะของราชวงศ์ต้าชุนบ้างหรือไม่ ? หากคำพูดของฉากนี้แพร่กระจายใครจะรู้ว่าสิ่งต่าง ๆ จะน่าเกลียดแค่ไหน !
จางหยวนเฝ้าทั้งคืน เขากอดเบาะขณะพิงหน้าอกไม้ข้างเตียง จิตใจของเขาถูกครอบครองด้วยเรื่องราวของ “พลเมืองทั่วไปกำลังเล่าเรื่องราวของฮ่องเต้และหมอเหยาเซียนที่กำลังหลับอยู่บนเตียงเดียวกัน…”
ฮ่องเต้เมาค้างและการประชุมภาคเช้าในวันรุ่งขึ้นถูกยกเลิก สำหรับเจ้าหน้าที่ของราชวงศ์ต้าชุน สิ่งนี้กลายเป็นเรื่องธรรมดาไปแล้วอย่างมาก ตราบใดที่องค์ชายเก้าไม่ได้อยู่ในเมืองหลวง ฮ่องเต้ก็จะอยู่ในสภาพเช่นนี้ กลยุทธทุกอย่างที่ไม่ได้ขึ้นราชสำนักจะถูกนำมาใช้ แต่เขามีความสามารถที่น่ากลัวอย่างแท้จริง ไม่ว่าจะทำอะไรราชวงศ์ต้าชุนก็จะไม่ล่มสลาย หากเขาไม่ได้ขึ้นราชสำนัก เขาจะยังรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับทุกสิ่งที่เกิดขึ้น หากเขาไม่ได้เกี่ยวข้องกับการเมืองเรื่องภายใต้สวรรค์แม้แต่เรื่องเดียวก็ไม่สามารถหนีเขาไปได้ ดูเหมือนว่าเขาจะไม่น่าเชื่อถือ แต่คำพูดที่พูดจะทำให้เจ้าหน้าที่รู้สึกกระวนกระวายใจอยู่เสมอ
จางหยวนไปที่ห้องโถงใหญ่เพื่อส่งข้อความต่อเจ้าหน้าที่เกี่ยวกับการยกเลิกประชุมของราชสำนัก เมื่อเขากลับมาเขาก็เห็นว่าฮ่องเต้ตื่นแล้ว เขาเฝ้าดูฮ่องเต้เอื้อมมือออกไปถึงเหยาเซียน และดึงเฟิงจื่อหรูไปที่ด้านข้างของเขา เขารีบไปให้ความช่วยเหลือ ในขณะที่ฮ่องเต้มองไปที่เฟิงจื่อหรูที่ง่วงนอน เขาพึมพำ “หนัก” จากนั้นเขาก็บีบใบหน้าเล็ก ๆ ของเขาแล้วเสริม “เจ้าอ้วนได้อย่างไร ? เป็นไปได้หรือไม่ว่าอาหารของสำนักศึกษาหยุนหลู่นั้นดีเกินไป ? ”
เฟิงจื่อหรูหน้างอและง่วงนอน เขากล่าวว่า “ข้าถูกลักพาตัวไปเมื่อไม่นานนี้ น้ำหนักลดไปมากแล้วขอรับ”
ฮ่องเต้ไม่ได้พูดอะไรต่อ เขาเพิ่งดึงเด็กมาแล้วจับมือที่ได้รับบาดเจ็บแล้วนวดซ้ำ ๆ เขารู้สึกอึดอัดใจ
เฟิงจื่อหรูรู้สึกว่าวิธีที่ฮ่องเต้นวดมือของเขานั้นคล้ายกับวิธีที่พี่สาวทำ แม้แต่วิธีที่เขาถอนหายใจก็เหมือนกัน เขาอดไม่ได้ที่จะเงยหน้ามอง และกล่าวกับฮ่องเต้ว่า “มันไม่เจ็บอีกแล้วขอรับ”
ฮ่องเต้พยักหน้า “เรารู้” แต่เขายังคงนวดมันต่อไป ดังนั้นเฟิงจื่อหรูจึงปล่อยให้เขานวดต่อไป แต่ฮ่องเต้ไม่ได้ยึดมั่นในสิ่งนี้ต่อไปโดยใช้ความคิดริเริ่มที่จะเริ่มสนทนากับเขา “เจ้าควรพักผ่อนและรอให้มือหายก่อน อย่างพึ่งกลับเสี่ยวโจว พี่สาวของเจ้าจะไปค่ายทหารและไม่มีเวลาดูแลเจ้า มันจะดีกว่าถ้าเจ้าอยู่ในพระราชวัง พระราชวังปลอดภัยและมีอาหารอร่อยมากมาย เราจะทำให้แน่ใจว่าเจ้าสามารถกินได้มากเท่าที่เจ้าต้องการ”
เฟิงจื่อหรูไม่ได้พูดถึงว่าเขาจะอยู่ในพระราชวังหรือไม่ แต่เขาก็มีชีวิตชีวาเมื่อพูดถึงสำนักศึกษา เขาต้องการคุยกับฮ่องเต้ แต่เขาก็รู้สึกว่าอีกฝ่ายเป็นฮ่องเต้อย่างแท้จริง เขาไม่รู้ว่าจะเป็นการสนทนาในลักษณะนี้หรือไม่ เด็กคิดและหยั่งเชิงโดยถามฮ่องเต้ว่า “ฝ่าบาท ตอนนี้ว่าเรานอนอยู่บนเตียงเดียวกันแล้ว เราไม่ควรพิจารณา…เป็นสหายกันหรือขอรับ”
ฮ่องเต้ตกตะลึงและกล่าวในทันทีว่า “เจ้าเป็นแค่เด็กตัวเล็กๆ แต่เจ้ากำลังพูดถึงการเป็นสหายกับเราหรือ?”
เฟิงจื่อหรูก้มหน้าลง “ถ้าเราไม่ใช่เพื่อนกัน คงเป็นไปไม่ได้ที่จะสนทนาขอรับ”
เมื่อฮ่องเต้ได้ยินเช่นนี้ และเปลี่ยนคำพูดของเขาทันที “เอาล่ะ เราเป็นสหายกันแล้ว พูดมา มันคืออะไร ? ”
เฟิงจื่อหรูยิ้ม และเงยหน้าขึ้นมองอีกครั้งโดยกล่าวว่า “สหายฮ่องเต้ ข้าจะไม่ไปที่สำนักศึกษาอีกแล้ว” หลังจากพูดอย่างนี้เขาเห็นว่าใบหน้าของฮ่องเต้ดูน่าเกลียดเล็กน้อย ดวงตาของเขาเบิกกว้าง เขากล่าวเสริม “ท่านพี่และพี่เขยของข้ายินยอมแล้ว ! ”
ใครจะรู้ว่าฮ่องเต้จะไม่โกรธเหมือนเฟิงหยูเฮง เมื่อได้ยินว่าเขาจะไม่เข้าสำนักศึกษา มันเป็นเรื่องที่น่าประหลาดใจมากที่ปรากฏในดวงตาของเขา จากนั้นเขาก็แสดงความอยากรู้อยากเห็นของเขา “ทำไมเจ้าถึงไม่ไปสำนักศึกษา แล้วเจ้าอยากไปไหน?”
เฟิงจื่อหรูกล่าว “ไปที่สนามรบ ! ข้าต้องการเรียนรู้กลยุทธทางสงคราม และข้าจะนำกองทัพไปสู่สนามรบ” เขาพูดขณะที่มองมือของเขาเอง “ข้าไม่ได้สูญเสียนิ้วเพียงนิ้วเดียว ท่านพี่กล่าวว่าเมื่อเรายึดครองเฉียนโจว ข้าจะไปตัดนิ้วของตระกูลเฟิงทุกคน”
“แป๊ะ ! ” ฮ่องเต้ตบขาของเขาและถอนหายใจซ้ำๆ กับจางหยวน “เจ้าเห็นมันหรือไม่ ? พวกเขาเป็นพี่น้องกันอย่างแท้จริง” ด้วยการพูดอย่างนี้ เขาปลอบโยนเฟิงจื่อหรู “เด็กที่รัก เจ้าได้รับความทุกข์ทรมาน”
จางหยวนกล่าวเพิ่ม “อย่าพูดเช่นนั้น ควรพระราชทานบางอย่างพะยะค่ะ”
ในเรื่องที่เกี่ยวกับเรื่องนี้ฮ่องเต้คิดเรื่องนี้ค่อนข้างจริงจัง แต่เขาก็ยังส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ ใบหน้าของเขาค่อนข้างขมขื่น “ข้าไม่รู้ว่าจะให้อะไรกับเจ้า ในช่วงหลายปีที่ผ่านมาข้าได้ตอบแทนผู้คนด้วยสิ่งนี้และสิ่งนั้น แต่ส่วนใหญ่เป็นเพียงเงินหรืออำนาจ แต่เราไม่เคยคิดเลยว่าผู้คนที่ได้รับเงินมีชีวิตที่ดี และผู้ที่ได้รับอำนาจก็ลงเอยด้วยการทำชั่วซึ่งทำให้ชีวิตของพวกเขาสั้นลง” เขาลูบหัวของเฟิงจื่อหรูแล้วถอนหายใจ “พวกเราแก่แล้ว ในความเป็นจริงข้าแค่อยากพาเจ้าไปรอบ ๆ พระราชวังขนาดใหญ่ และเล่นรอบ ๆ พาเจ้าไปชมเหล้าองุ่นที่ฝังอยู่ใต้ดินอย่างลับ ๆ เมื่อสิบปีก่อน และมอบอาหารอร่อยที่สุดแก่เจ้า สำหรับสิ่งอื่น ๆ …ไม่ช้าก็เร็วโลกจะเป็นของคนรุ่นใหม่เช่นพวกเจ้า ติดตามพี่สาวและพี่เขยของเจ้า เจ้าจะไม่ต้องทนทุกข์และสูญเสียสิ่งใดอีก”
คำพูดที่เขาพูดค่อนข้างประทับใจ ทำไมมันถึงฟังดูเป็นเรื่องเล็กน้อยสำหรับจางหยวน เขาขมวดคิ้วและให้คำแนะนำ “ฝ่าบาทจะไม่พูดอะไรที่ดูสนุกกว่านี้ไม่ได้หรือพะยะค่ะ ? มีใครแก่งั้นหรือ ? ดูหมอเหยา เขาแก่กว่าฝ่าบาทมาก แต่เขาก็ไม่ได้เอ่ยถึงความแก่ ฝ่าบาทกำลังพูดถึงเรื่องความแก่อยู่ตลอดเวลาเพื่ออะไรพะยะค่ะ ? ”
ฮ่องเต้เงยหน้าขึ้นมองเขา และเฟิงจื่อหรูก็ค่อนข้างประหลาดใจว่าทั้งสองเข้ากันได้ดีเพียงใด เขาอดไม่ได้ที่จะถาม “สหายฮ่องเต้ ทำไมท่านมีบ่าวรับใช้แบบนี้อยู่ข้างท่าน ? ”
ฮ่องเต้ตะโกนว่า “ข้าไม่มีอะไรจะทำดีไปกว่านี้แล้ว” เขาอุ้มไว้อีกเล็กน้อยแล้วกล่าวว่า “ในความจริงข้าเบื่อแล้ว”
อย่างไรก็ตามใครจะรู้ว่าเฟิงหยูเฮงและซวนเทียนหมิงที่พึ่งมาถึงจะได้ยินคำพูดเหล่านี้ สีหน้าของซวนเทียนหมิงจมลงขณะที่เขาพาชายาเข้ามาอย่างรวดเร็ว และกล่าวว่า “เสด็จพ่อไม่สามารถสอนสิ่งที่เหมาะสมกว่านี้ให้เด็กได้หรือพะยะค่ะ ? ”
อย่างไรก็ตามเฟิงหยูเฮงดึงเขาและก้าวไปข้างหน้าโดยพูดเบา ๆ ว่า “เสด็จพ่อไม่ได้แก่เพคะ เสด็จพ่อยังไม่ได้นำเสด็จแม่กลับมา เสด็จพ่อจะแก่ได้อย่างไรเพคะ ? ”
เมื่อกล่าวถึงพรายาหยุน ฮ่องเต้ก็มีชีวิตชีวา เขาจำได้ว่าจางหยวนดูเหมือนจะพูดถึงพระชายาหยุนเมื่อวาน เขาถามอย่างรวดเร็ว “เมื่อคืนนี้เกิดอะไรขึ้น ? ”
จางหยวนพูดซ้ำเรื่องที่บ่าวรับใช้ของตำหนักศศิเหมันต์มาเตือน แล้วเสริมว่า “เมื่อข้าเห็นพระชายาหยุนยังคงคิดถึงเรื่องนี้อยู่ การดื่มเหล้าองุ่นเป็นอันตรายต่อร่างกาย นางกำลังเป็นห่วงสุขภาพของฝ่าบาท แต่ฝ่าบาทไม่ได้คิดห่วงตัวเองเลยพะยะค่ะ”
ซวนเทียนหมิงจ้องมองจางหยวน เขาจะคิดห่วงตัวเองได้อย่างไร นี่ไม่ได้เล่นเล่ห์เหลี่ยมกับชายชราคนนี้หรือ !
แน่นอนเมื่อจางหยวนพูดจบ ฮ่องเต้ก็กล่าวทันทีว่า “เราเข้าใจ เอ่อไปที่ห้องใต้ดินแล้วเปิดขวดเหล้าองุ่นทั้งหมด วันนี้เราจะดื่มกับใต้เท้าเหยาต่อ ! บางทีมันอาจจะเป็นที่รักที่มาหาข้าด้วยตัวเอง” ในขณะที่พูดอย่างนี้เขาเตะเหยาเซียนพลางกล่าวว่า “ตื่น ตื่นตื่น เจ้าตื่นได้แล้ว”
ในท้ายที่สุดเหยาเซียนอายุมากกว่าและไม่สามารถดื่มสุราได้เช่นเดียวกับฮ่องเต้ นอกจากนี้ด้วยการที่ทั้งสองดื่มกันอยู่เสมอ เหยาเซียนก็ไม่ได้เป็นวิญญาณเดียวกันเมื่อหลายปีก่อน เพื่อนที่เรียกว่าการดื่มด้วยกันหมายความว่าไม่สามารถซ่อนได้ เขาไม่สามารถทำอย่างมีเล่ห์เหลี่ยม ดังนั้นเหยาเซียนก็ไม่ทานยาแก้เมาค้างก่อนดื่มกับฮ่องเต้ เรื่องนี้ทำให้เขาเมามากกว่าฮ่องเต้
เฟิงหยูเฮงรู้สึกไร้ประโยชน์อย่างแท้จริง และขอร้อง “เสด็จพ่อ ลูกสะใภ้กลับมาคราวนี้เพราะต้องการความช่วยเหลือจากท่านปู่เกี่ยวกับเรื่องนี้ องครักษ์เงาของลูกสะใภ้ได้รับบาดเจ็บสาหัสและถูกยาพิษ เขากำลังรอท่านปู่ไปถอนพิษเจ้าค่ะ”
ฮ่องเต้ดูผิดหวัง เมื่อเห็นว่าเหยาเซียนตื่นขึ้น เขาก็ไม่มีทางเลือกนอกจากยอมรับ และยอมให้อีกฝ่ายจากไป แต่จากนั้นเขาก็หันจ้องมองเฟิงจื่อหรู เฟิงจื่อหรูสั่นด้วยความกลัวและรีบเข้าไปกอดเฟิงหยูเฮง เขาพึมพำอย่างรวดเร็ว “อย่ามองข้า ข้ายังเด็ก ข้าเป็นแค่เด็กขอรับ” หลังจากพูดอย่างนี้เขารู้สึกว่ามันไม่เพียงพอ เขาจึงกล่าวเพิ่มเติมว่า “ข้ายังคงมีเรื่องสำคัญที่จะต้องทำ ท่านพ่อของข้าได้ส่งรายงานไปยังเฉียนโจวโดยบอกพวกเขาจัดการพวกเรา แม้ว่าอันตรายได้ผ่านไปแล้ว แต่จื่อหรูก็เสียนิ้วไปและต้องไปทวงหนี้นี้กับเขา”
เด็กพูดด้วยน้ำเสียงที่คมชัด แต่ทัศนคติของเขานั้นแน่วแน่มาก ความเกลียดชังที่เขารู้สึกต่อเฟิงจินหยวนพุ่งพรวดขึ้นมาอีกครั้ง และแม้แต่ฮ่องเต้ก็ยังรู้สึกได้
เมื่อฮ่องเต้ได้ยินว่าเฟิงจินหยวนได้ทำสิ่งนี้ แม้ว่าเขาจะไม่พบว่ามันแปลกไปตามความเข้าใจของเขาในเรื่องของเฟิงจินหยวนก็ตาม แต่เขาก็ยังรู้สึกรำคาญอย่างมาก ดังนั้นเขาจึงโบกมือ “ไป ตราบใดที่เจ้าไม่ฆ่าเขา เจ้าสามารถแก้แค้นได้ตามที่เจ้าต้องการ”
เฟิงจื่อหรูตกตะลึง เขาไม่รู้เกี่ยวกับเรื่องนี้เกี่ยวกับแผนที่ของเส้นเลือดมังกรเฉียนโจว ดังนั้นเมื่อเขาอยากที่จะให้เฟิงจินหยวนมีชีวิตอยู่ เขาก็ถูกจับ แต่เขาไม่ได้ถามอะไรเพิ่มเติม เขาพยักหน้าและปีนขึ้นจากแท่นบรรทมมังกร ยืนอยู่ข้างเฟิงหยูเฮง
เหยาเซียนที่ไม่สามารถยอมรับได้ว่าเขาลงเอยบนแท่มบรรทมมังกร ปีนขึ้นไปจากเตียงเขาดูอายเล็กน้อย แต่ฮ่องเต้ไม่ได้คิดเรื่องนี้ เขาไม่คิดว่าจะมีอะไรผิดปกติกับเหยาเซียนและเฟิงจื่อหรูที่นอนอยู่บนแท่นบรรทมมังกร เขาโบกมือให้เหยาเซียนอย่างอบอุ่น บอกให้เขากลับมาอีก
ซวนเทียนหมิงไม่สามารถจัดการกับทัศนคติที่เรียบง่ายของบิดาของเขา และเขาใช้เรื่องอย่างเป็นทางการเพื่อนำบรรยากาศกลับมา “ข้าจับคนจากเฉียนโจวมา เขายังมีชีวิตอยู่และพากลับมา เขาถูกขังไว้ในตำหนักหยู ท่านพ่อต้องการจัดการเขาอย่างไร”
ฮ่องเต้ถามเขาว่า “มันมีประโยชน์อะไรกับเจ้าหรือไม่”
ซวนเทียนหมิงส่ายหัว “ไม่มี”
“เช่นนั้นก็ประหารมัน ! ” ฮ่องเต้พูดอย่างไม่ตั้งใจ แต่ยิ่งเขาใช้น้ำเสียงนี้มากเท่าไร เขาก็ยิ่งจริงจังกับเรื่องนี้มากขึ้นเท่านั้น “ส่งเขาให้เจ้าเมืองและให้ประหารชีวิตมัน บอกทุกคนในโลกว่านี่เป็นทัศนคติของราชวงศ์ต้าชุน”
ซวนเทียนหมิงหวังอย่างนี้ เฉียนโจวและราชวงศ์ต้าชุนเริ่มต่อสู้ ทางเหนือได้ก่อกบฏ นี่ไม่ใช่แค่เรื่องของราชสำนัก ผู้คนในโลกนี้ก็มีสิทธิ์ที่จะรู้เช่นกัน คราวนี้พวกเขาสามารถใช้การประหารชีวิตนี้ได้ และพวกเขาสามารถใช้ประโยชน์จากเฉียนโจวในการต่อสู้กับต้าชุน พวกเขาสามารถใช้ความตายของพลเมืองนับไม่ถ้วนจากราชวงศ์ต้าชุนเพื่อกระตุ้นความโกรธแค้นทั้งอาณาจักร สำหรับเขา เฉียนโจวเป็นบางสิ่งที่อยู่ในกระเป๋าอยู่แล้ว
ริมฝีปากของซวนเทียนหมิงขดตัวเป็นรอยยิ้มชั่วร้ายเล็กน้อย นำชายาของเขาและเฟิงจื่อหรูหันกลับมา และออกไป
เฟิงหยูเฮงหันกลับมาแล้วโบกมือต่อฮ่องเต้และกล่าวคำอำลา จากนั้นนางก็มองเหยาเซียน แล้วเหยาเซียนก็รีบตามมา ฮ่องเต้ยืนนิ่งอยู่เป็นเวลานานจนกระทั่งกลุ่มคนหายไปลับตา จากนั้นเขาก็ตบหน้าผาก “ไม่ เราลืมบอกพวกเขาเกี่ยวกับเรื่ององค์ชายเจ็ด”
