ตอนที่ 529
ตอนที่ 529 พี่เขยจะให้การสนับสนุนเจ้า
เฟิงหยูเฮงไม่เคยคิดเลยว่าวันนี้จะมาถึงเมื่อนางต้องอธิบายว่าปืนทำงานอย่างไรให้กับคนในยุคโบราณฟัง ใช้กระสุนปืนอย่างไรและจะใช้ปืนอย่างไร โชคดีที่ความสามารถของซวนเทียนหมิงในการเข้าใจสิ่งต่าง ๆ เป็นสิ่งที่ดีมาก และเขาไม่ได้ทำอะไรโง่ ๆ อย่างอยากลองปืนบนเรือ เขาไม่ได้ถามว่าทำไมนางถึงมีเรื่องแบบนี้
โดยสรุปเมื่อเฟิงหยูเฮงสอนเขารู้สิ่งที่จำเป็นต้องสอน นางเห็นว่าเขาไม่ได้ถามต่อ ดังนั้นนางจึงถอนหายใจด้วยความโล่งอก
เนื่องจากมันถูกนำออกมาก็ต้องมีเหตุผลที่จะนำมันออกมา นางคิดมานานแล้วว่านางจะต้องเตรียมของหมั้นที่ดีให้กับตัวเอง แต่ตระกูลของฮ่องเต้มีเงินและอัญมณีมากมาย แม้ว่านางจะเตรียม นางก็ไม่สามารถนำสิ่งที่ดีมาให้ซวนเทียนหมิงได้ เมื่อพูดถึงปืน นางก็รู้ตัว ถ้านางใช้สิ่งนี้เป็นของหมั้นมันก็ค่อนข้างดี ไม่ว่าซวนเทียนหมิงจะเก่งศิลปะการต่อสู้ก็เสี่ยงที่จะได้รับบาดเจ็บและเสียชีวิตในสนามรบเสมอ การมีปืนพิเศษเพื่อปกป้องชีวิตของเขาจะดีกว่าอาวุธรุ่นเก่า ๆ เสมอ
“ถือไว้” นางบอกซวนเทียนหมิง “กระสุนอยู่ในมิติของข้า ข้าจะให้เจ้ามากกว่านี้เมื่อเจ้ากลับไป” หลังจากคิดไปเล็กน้อยนางกล่าวเสริมว่า “ในความเป็นจริงข้าไม่ต้องการให้เรื่องแบบนี้ปรากฏในราชวงศ์ต้าชุน สำหรับสิ่งที่ท้าทายสวรรค์ปรากฏขึ้นเร็ว ๆ นี้ มันชัดเจนว่าประวัติศาสตร์จะเปลี่ยนแปลง ซวนเทียนหมิง ไม่ว่าเรื่องนี้จะดีหรือไม่ดีไม่มีใครสามารถบอกล่วงหน้าได้ อาจเป็นสิ่งที่ดีสำหรับเราตอนนี้ แต่ในอนาคต…”
ซวนเทียนหมิงรู้ว่านางกำลังพูดถึงอะไร สิ่งใดในมิติของนางที่ไม่ได้ท้าทายสวรรค์ หากสิ่งต่าง ๆ เหล่านั้นปรากฏในราชวงศ์ต้าชุน บางทีโลกอาจจะตกอยู่ในความวุ่นวาย เขาคิดเล็กน้อยและยัดปืนใส่มือของเฟิงหยูเฮง จากนั้นเขาก็พูดพร้อมกับมองเฟิงหยูเฮง “เก็บไว้ก่อน เมื่อเรานำทัพไปทางเหนือ ข้าจะเอามันไปด้วย เก็บไว้ในมิติ ด้วยวิธีนี้บุคคลที่สามจะไม่รู้เกี่ยวกับเรื่องนี้”
เฟิงหยูเฮงไม่เถียง นางพยักหน้าและเอาปืนสองกระบอกออกไป “ตอนนี้พวกมันจะต้องอยู่กับข้า”
“ไม่” เขากล่าวต่อ “ไม่จำเป็นต้องกังวลมากเกี่ยวกับสิ่งที่ควรปรากฏและสิ่งที่ไม่ควรทำ เท่าที่ข้าเห็น เมื่อเจ้าสามารถมีพื้นที่ว่างแบบนั้นได้ หมายความว่าสิ่งต่าง ๆ นี้ถูกกำหนดให้ปรากฏในโลกนี้อย่างแน่นอน ไม่ว่าจะเกิดขึ้นไม่ช้าก็เร็วก็ขึ้นอยู่กับโอกาส อาเฮง เจ้าไม่ต้องรู้สึกว่าเป็นภาระมากเกินไป เพียงไปไหลกับตามน้ำ”
ในส่วนที่เกี่ยวกับปัญหานี้ เฟิงหยูเฮงได้คิดมาก่อน เนื่องจากสวรรค์ได้จัดให้นางมาถึงโลกนี้พร้อมกับมิติทางการแพทย์ที่เต็มไปด้วยยาแผนปัจจุบันและความสามารถในการจำลองแบบเวทมนต์ มันจึงเป็นสิ่งที่ชัดเจนว่าจะเกิดขึ้น แม้ว่าจะไม่ใช่นาง แต่ก็มีอีกคนที่จะทำสิ่งเหล่านี้ให้สำเร็จ
ราชวงศ์ต้าชุนไม่ได้เป็นประวัติศาสตร์ที่นางรู้ ดังนั้นการเปลี่ยนแปลงที่นางทำจะไม่ส่งผลกระทบต่อประวัติศาสตร์ของนาง
เฟิงหยูเฮงพยายามคิดถึงสิ่งต่าง ๆ ที่ผ่านมาและนางก็ไม่รู้สึกว่าขัดแย้งกันอีกแล้ว นางดึงสติของนางเข้าไปในมิติของนางและค้นหา เมื่อนางเข้าไปอาบน้ำ นางได้พบบานซูที่ห้องผ่าตัด ความสามารถของมิติในการรักษาสภาพของสิ่งของทำให้เขายังไม่ได้สติ แต่แผลที่เริ่มเปลี่ยนเป็นสีดำยังทำให้หัวใจของนางเจ็บปวด
“อาการบาดเจ็บของบานซูเป็นเรื่องเล็กน้อย แต่บาดแผลที่ถูกยาพิษ” นางขมวดคิ้วและกล่าวว่า “ข้ารักษาผ่าตัดแผลได้ แต่การรักษาพิษมันจะดีที่สุดถ้าเราถามคนที่เฉียนโจวเพื่อแก้พิษ แต่นี่เป็นไปไม่ได้ เราต้องรอจนกว่าเรากลับไปที่เมืองหลวงเพื่อให้ท่านปู่ดู” เหยาเซียนเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านแบคทีเรีย เหยาเซียนได้พัฒนาวัคซีนแล้ว เฟิงหยูเฮงเชื่อมั่นว่าเหยาเซียนจะสามารถรักษาพิษที่แทรกซึมอยู่ในร่างกายของบานซู เขาแค่ต้องการเวลาและไม่จำเป็นต้องกังวลมากเกินไป แต่คนที่ได้รับบาดเจ็บจากเฉียนโจวที่ถูกโยนลงไปทำให้นางถามเซียนเทียนหมิง “คนผู้นั้นควรได้รับการจัดการอย่างไร ? ”
ซวนเทียนหมิงรู้ว่านางกำลังพูดถึงใคร เขาพูดอย่างเย็นชา “พามันกลับไปที่เมืองหลวง เขาทำลายเรือและฆ่าราษฎรของราชวงศ์ต้าชุน ทุกคนจะเป็นศัตรูของราชวงศ์ต้าชุน และเฉียนโจวมาถึงจุดนี้แล้ว ไม่จำเป็นสำหรับเราที่จะรักษาสันติ”
“นั่นเป็นสิ่งที่ดีเช่นกัน” นางกล่าว “ข้าเก็บนิ้วของคนของเฉียนโจวไว้ทั้งหมด ข้าเก็บไว้ในกล่องแล้วส่งไปทางเหนือ เราจะส่งมันกลับไปที่เฉียนโจวได้อย่างไร ? ”
ซวนเทียนหมิงพยักหน้า “ข้าจะจัดการสิ่งนี้เอง”
เรือกลับไปที่ท่าเรือที่พวกเขาออกเดินทางในตอนเย็น
หลังจากไข้ของเฟิงจื่อหรูบรรเทาลง เขาขี่หลังเป่ยจื่อตลอดเวลา แม้ว่าเขาจะคัดค้านมาหลายครั้งโดยบอกว่าเขาสามารถเดินได้ แต่เป่ยจื่อก็ยังยืนหยัดอยู่ เด็กไม่สามารถเป็นอิสระได้และไม่สามารถถูกพากลับไปในลักษณะที่ไม่ได้รับสิทธิเท่านั้น
แผลที่นิ้วก้อยของเขาหายแล้วหลังจากได้รับการรักษาโดยเฟิงหยูเฮง มันถูกห่อด้วยผ้าสีขาว และองครักษ์เงาได้รวมตัวเป็นวงกลมรอบ ๆ ทั้งสองพร้อมกับซวนเทียนหมิงและเฟิงหยูเฮง ทุกคนลงไปที่ท่าเรืออย่างรวดเร็ว เฟิงจื่อหรูเหวี่ยงมือเล็ก ๆ ของเขาขณะที่พิงหลังของเป่ยจื่อ และกล่าวกับเฟิงหยูเฮง “ท่านพี่ไม่จำเป็นต้องเชื่อมต่อนิ้วที่ถูกตัดของข้า ข้าคิดว่าจะปล่อยให้มันหายไปแบบนี้”
ใจของเฟิงหยูเฮงสั่นไหว เรื่องนี้ได้กลายเป็นปมในใจของนาง ทุกครั้งที่นางเห็นมือซ้ายของเฟิงจื่อหรูมีเพียงสี่นิ้ว หัวใจของนางก็จะเริ่มเจ็บปวดอย่างเหลือล้น
ซวนเทียนหมิงรู้ว่านางรู้สึกอย่างไร ดังนั้นเขาจึงยื่นมือไปจับมือของนางไว้แน่น โดยไม่รอให้เฟิงหยูเฮงพูด เขาตอบเฟิงจื่อหรู “ได้ มันจะไม่เชื่อมต่อกัน ผู้ชายต้องกล้าหาญ อาการบาดเจ็บเล็กน้อยนี้ไม่มีอะไรมาก”
“ขอรับ” เฟิงจื่อหรูพยักหน้าเอื้อมมือไปที่ซวนเทียนหมิง ซวนเทียนหมิงเดินไปด้านข้างหน้ารวดเร็ว และได้ยินเด็กกล่าวว่า “พี่เขย ข้าอยากคุยกับท่านพี่”
เฟิงหยูเฮงขมวดคิ้ว “ถ้ามีเรื่องจะพูด เจ้าควรพูดคุยกับข้าไม่ใช่หรือ ? ”
เฟิงจื่อหรูรู้สึกอาย “ท่านอาจไม่เห็นด้วยกับข้า”
นางไม่สนใจเฟิงจื่อหรู นางจ้องมองไปที่ซวนเทียนหมิง นางจ้องมองอย่างมีความหมาย : สิ่งที่ข้าจะไม่เห็นด้วย เจ้าลองยอมรับมัน
หลังจากอยู่ด้วยกันหลายวัน และรับสายตาเหล่านี้จากเฟิงหยูเฮง ในที่สุดเขาก็ฟื้นตัวเล็กน้อย ดังนั้นซวนเทียนหมิงจึงตัดสินใจต่อต้านอำนาจของภรรยาของเขา “พูดมา ! เจ้าต้องการให้พี่เขยสนับสนุนเจ้าหรือไม่ ! ”
เฟิงจื่อหรูจ้องที่เฟิงหยูเฮง โอ้ สวรรค์ ตาของพี่สาวน่ากลัว แต่… พี่เขยควรมีอำนาจมากกว่านี้ใช่ไหม เขารู้สึกยุ่งเหยิงอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะรวบรวมความกล้าเพื่อแสดงความคิดของเขาในที่สุด “พี่เขย ข้าไม่อยากกลับไปสำนักศึกษาแล้วขอรับ”
“ได้ ! ”
“ไม่ได้ ! “
เฟิงหยูเฮงและซวนเทียนหมิงพูดพร้อมกัน แน่นอนพี่สาวของเขาเลือกที่จะต่อต้านความคิดของเฟิงจื่อหรู
เฟิงจื่อหรูยกมือปิดหน้าของเขา เอาล่ะ เขาแสดงสิ่งที่เขาต้องการจะแสดงออก สิ่งที่ตามมาจะอยู่ระหว่างคู่รัก เด็กน้อยมองที่นิ้วมือของเขา เขาเห็นแสงจ้าของเฟิงหยูเฮงมองซวนเทียนหมิง และถามว่า “ไม่มีใครดูแลเด็กในแบบที่เจ้าทำ เขาสามารถทำอะไรก็ได้และมันก็ดี แต่เขาจะไม่ไปสำนักศึกษาได้อย่างไร”
เขาอธิบายให้นางฟัง “จื่อหรูไม่ได้เป็นเด็กอีกแล้ว นอกจากนี้ขึ้นอยู่กับแรงบันดาลใจและความเชี่ยวชาญของเขาเอง เขาควรจะสามารถเลือกทางที่เขาต้องการเดินไปข้างหน้าได้ ! ”
“เขาอายุเท่าไหร่กัน ! เขามีแรงบันดาลใจอย่างจริงจังได้หรือไม่ ? ” เฟิงหยูเฮง รู้สึกราวกับว่านางเป็นผู้ใหญ่ที่ทำให้นางอกหัก เฟิงจื่อหรูเป็นเพียงนักเรียนประถมในสายตาของนาง ถ้านักเรียนประถมพูดว่าเขาไม่อยากไปโรงเรียนนั่นจะไม่เป็นไร “ไม่ว่าด้วยวิธีใด ข้าก็ไม่เห็นด้วย ! เมื่อเขาอายุมากขึ้น เขาควรเข้าโรงเรียน เขาไม่ควรคิดอะไรอีก ! ”
ซวนเทียนหมิงยิ้มอย่างขมขื่น “ชายารักอย่าทำอะไรตามใจเจ้า”
“นี่ไม่ได้เป็นกฎเกณฑ์ ! ” นางคิดเพิ่มอีกนิด “นี่เป็นสิทธิ์ ! ”
เป็นอย่างดีนั่นก็ไม่ได้ดีเหมือนกันตามอำเภอใจ ซวนเทียนหมิงดึงมือเล็กๆ ของเฟิงจื่อหรูออกจากใบหน้าของเขา และถามเฟิงจื่อหรูอย่างจริงจัง “บอกข้ามาว่าทำไมเจ้าไม่อยากเข้าโรงเรียน ? ”
เฟิงจื่อหรูมองดูความโกรธของพี่สาวและรู้สึกเสียใจเล็กน้อย แต่มีบางอย่างที่ทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจหากไม่ได้พูด หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่งเขาก็ตัดสินใจที่จะกล่าวว่า “ท่านพี่” เขาเอื้อมมือเล็ก ๆ ของเขาจับแก้มของเฟิงหยูเฮง และทำให้นางรู้สึกสำลักเล็กน้อย เฟิงจื่อหรูกล่าวว่า “ท่านพี่ ไม่ใช่ว่าข้าไม่ชอบเรียน ข้าไม่สนใจสิ่งที่อาจารย์สอนมากนัก ในความเป็นจริงเมื่อข้าอยู่ที่สำนักศึกษา ข้าได้เรียนรู้เรื่องต่าง ๆ มันเป็นอาจารย์ส่วนใหญ่ที่สอนข้าเป็นการส่วนตัว สิ่งที่อาจารย์สอนคือ…” เขาจ้องมองเฟิงหยูเฮงและพูดด้วยความรู้สึกผิดเล็กน้อย “เรื่องเกี่ยวข้องกับการทหาร”
“หือ ? ” เฟิงหยูเฮงตกใจมาก “เจ้าบอกว่าอาจารย์เย่สอนเรื่องการทหาร ? ”
“ขอรับ” เฟิงจื่อหรูพยักหน้า “อาจารย์กล่าวว่าไม่ใช่ทุกคนที่เข้าร่วมสำนักศึกษาหยุนหลู่เพื่อตำแหน่งขุนนาง และไม่ใช่ทุกคนในชีวิตนี้จะเริ่มจากการสอบจอหงวน ท่านอาจารย์กล่าวว่าข้าไม่ได้ถูกกำหนดให้เป็นขุนนาง แต่ข้ามีความสามารถบางอย่างเมื่อพูดถึงศิลปะแห่งสงคราม ดังนั้นอาจารย์จึงอยากใช้เวลาของอาจารย์สอนข้าเกี่ยวกับศิลปะแห่งสงคราม และอาจารย์ไม่ต้องการเห็นข้า… นอนหลับในชั้นเรียน”
“เจ้าหลับในชั้นเรียนหรือ ? ” เฟิงหยูเฮงเฮงทำตัวเหมือนเป็นผู้ปกครองทันที “เฟิงจื่อหรู ข้าส่งเจ้าไปสำนักศึกษาเพื่ออะไร ? เพื่อให้เจ้าจะมีอนาคตที่สดใส ไม่ได้ให้เจ้าไปนอนหลับ ! ” นางอยากจะตบเขาจริง ๆ !
ซวนเทียนหมิงจัดการด้วยความยากลำบากอย่างยิ่งใหญ่ในการคว้าตัวนางไว้ เป่ยจื่ออุ้มเฟิงจื่อหรูวิ่งไปข้างหน้าไม่กี่ก้าว หลังจากที่เขาอยู่ห่างเฟิงหยูเฮงแล้วเขาก็หยุด เขาหันกลับไปมองเฟิงหยูเฮง
เฟิงหยูเฮงชี้ไปที่เป่ยจื่ออย่างโกรธเคือง และกล่าวว่า “เมื่อปีที่แล้วเมื่อข้าเห็นเจ้าที่ภูเขา ข้ารู้ว่าเจ้าน่ะชอบขัดใจข้า ไม่ช้าก็เร็วข้าจะให้ซวนเทียนหมิงไล่เจ้าออก ! ”
องครักษ์เงาที่อยู่ข้าง ๆ อยากจะหัวเราะจริง ๆ อย่างไรก็ตามพวกเขาจะต้องกลั้นไว้ ซึ่งเกือบทำให้พวกเขาทุกข์ทรมานจากอาการบาดเจ็บภายใน
วังซวนจับแขนของเฟิงหยูเฮง และปลอบใจนางว่า “คุณหนูอย่าพึ่งโกรธเจ้าค่ะ คุณหนูต้องไม่ทำลายสุขภาพของคุณหนูด้วยความโกรธ”
ซวนเทียนหมิงยังปลอบใจนางด้วย “นั่นคืออาจารย์เย่หร่งซึ่งเป็นท่านราชครูของฮ่องเต้ เขายังสามารถทำการสอนเสด็จพ่อได้ เขาจะทำให้เฟิงจื่อหรูหลงทางได้ยังไง ! ”
เฟิงหยูเฮงกัดฟันด้วยความโกรธ และตอบว่า “ความสัมพันธ์ระหว่างใคร เสด็จพ่อและเขา ? นั่นเป็นสิ่งที่ท่านปู่ของเจ้าตัดสินใจ” มีอีกเล็กน้อยที่นางไม่กล้าพูด เมื่อมองไปที่นิสัยของฮ่องเต้ มันก็ชัดเจนว่าเขาไม่ได้เรียนอย่างเหมาะสมเมื่อเขายังเด็ก
ซวนเทียนหมิงรู้สึกหมดหนทาง คำพูดของเฟิงหยูเฮงไม่ได้พูดนั้นเขียนขึ้นทั่วใบหน้าของนาง ในส่วนที่เกี่ยวกับเฟิงจื่อหรูเข้าเรียนที่สำนักศึกษา ซวนเทียนหมิงตัดสินใจที่จะโต้แย้งจากอีกมุมมองหนึ่ง “ทางเหนือกำลังจะกลายเป็นศัตรูกัน ราชวงศ์ต้าชุนและเฉียนโจวใกล้จะแตกหักกันแล้ว ผู้คนในเฉียนโจวต้องการวิธีในการหลอมเหล็ก แม้ว่าพวกเขาจะไม่สามารถได้มา แต่พวกเขาก็ต้องทำลายคนที่รู้วิธี พวกเขาเลือกดำเนินการกับคนที่เจ้ารักแล้ว สำนักศึกษาหยุนหลู่ไม่ใช่สถานที่ที่ไม่มีเหตุการณ์ใด ๆ ในสถานการณ์ปัจจุบันเจ้าอนุญาตให้เขากลับไปยังเสี่ยวโจวได้อย่างไร เจ้าจะรู้สึกสบายใจหรือไม่ ? ”
ต้องบอกว่าซวนเทียนหมิงเก่งมากในการพูดถึงจุดอ่อนของบุคคล ในที่สุดคำพูดเหล่านี้ถูกเอ่อยออกมา จิตใจและอารมณ์ของเฟิงหยูเฮงก็แย่ลงไปด้วย
ในความเป็นจริงไม่ใช่ว่าเฟิงหยูเฮงไม่เข้าใจเหตุผลที่อยู่เบื้องหลังการมุ่งเน้นไปที่ความเชี่ยวชาญของคน นางได้รับการเลี้ยงดูจากครอบครัวของนางด้วยวิธีนี้ นางเริ่มเรียนรู้เรื่องต่าง ๆ โดยเริ่มต้นด้วยสมุนไพรทางการแพทย์ การศึกษาภาคบังคับของนางยังเป็นสิ่งที่เสร็จสมบูรณ์โดยมีการข้ามชั้นติดต่อกัน นางไม่ได้เข้าเรียนเหมือนนักเรียนปกติเป็นเวลาหลายปี แต่นางจะเปรียบเทียบเฟิงจื่อหรูกับเด็กในศตวรรษที่ 21 โดยธรรมชาติ เขายังเป็นนักเรียนชั้นประถมและอายุไม่ถึงสิบปี ความคิดที่เกิดขึ้นในวัยนี้ พวกเขาเป็นผู้ใหญ่อย่างแท้จริงหรือไม่ ?
