บังเอิญจริง ๆ ” นางฝืนยิ้มแล้วกล่าวว่า “ไม่เป็นไร พี่สามควรดูแลตัวเองให้ดี มันน่าเสียดายที่คฤหาสน์ของเราอยู่ในสถานะนี้ หากเจ้าต้องการกินของดี เจ้าต้องใช้เงินของตัวเอง แต่คุณหนูเป่ยไม่มาเยี่ยมเจ้า ไม่ว่าจะพูดอย่างไร ถึงจะมีความสนิทสนมกับเล็กน้อย นางก็ควรจะมาเยี่ยม”
เฟิงเซียงหรูรู้ชัดเจนว่าเฟิงเฟินไดรู้อะไรบางอย่าง อย่างไรก็ตามนางยังรู้สึกไม่มั่นใจ จากนั้นนางจึงมาสอบถามเกี่ยวกับสถานการณ์ เกิดอะไรขึ้นกับเป่ยฟูหรงกันแน่ ?
นางเห็นว่าเฟิงเฟินไดยืนขึ้นแล้วทันใดนั้นก็กล่าวว่า “คุณหนูเป่ยไม่สามารถมาหาข้าได้ นางไปค่ายทหารกับวังซวน”
“อะไรนะ ? ” เฟิงเฟินไดผุดลุกขึ้นมาทันที ราวกับว่านางได้ยินสิ่งที่คาดไม่ถึง นางมองไปที่เฟิงเซียงหรูด้วยท่าทางที่ตะลึงงันแล้วถามว่า “เจ้าพูดว่าอะไรนะ ? นางไปไหน ? ”
เฟิงเซียงหรูมีความมั่นใจในทฤษฎีของนางมากยิ่งขึ้นโดยกล่าวซ้ำว่า “นางไปที่ค่ายทหาร องค์ชายเก้าและพี่รองอยู่ที่นั่น”
ใบหน้าของเฟิงเฟินไดกลับกลายเป็นน่าเกลียดมาก อย่างไรก็ตามนางรู้ว่านางสูญเสียการควบคุม ด้วยความกลัวว่าเฟิงเซียงหรูจะสงสัยบางอย่าง นางก็พูดอย่างรวดเร็ว “ไม่เป็นไร ข้าแค่ถาม สาวน้อยผู้รักสมบัติอย่างนางกำลังไปค่ายทหาร นางจะไม่สร้างปัญหาหรอกหรือ ? เอาล่ะ พักผ่อนเถิด ข้าจะกลับแล้ว” หลังจากพูดเรื่องนี้นางหันหลังกลับและรีบออกไป
เฟิงเซียงหรูรู้สึกกระสับกระส่ายเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่ามีบางอย่างผิดปกติกับสถานการณ์นี้ วังซวนพาเป่ยฟูหรงไปยังค่ายทหาร ไม่มีอะไรจะเกิดขึ้นใช่ไหม “ชานชา ! ” นางเปล่งเสียงตะโกน เมื่อบ่าวรับใช้เข้ามา นางก็กล่าวว่า “รีบเตรียมรถม้า ข้าต้องไปที่ตำหนักจุน”
“ตำหนักจุน?” บ่าวรับใช้สะดุ้งตกใจ “คุณหนูจะไปทำอะไรที่นั่นเจ้าคะ องค์ชายเจ็ดไม่ได้อยู่เมืองหลวงแล้วเจ้าค่ะ ! ”
เฟิงเซียงหรูตกใจก่อนที่จะนึกได้ว่าซวนเทียนฮั่วไปทางทิศตะวันออกแล้ว เพื่อสั่งกองทัพที่บุชงเคยเป็นนายพลอยู่ที่นั่น นางอดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่าใจสั่น
ซวนเทียนฮั่วเป็นผู้นำทัพ แต่ทำไมนางถึงรู้สึกไม่สบายใจ ? นางคุ้นเคยกับการไปที่นั่น แต่ตอนนี้องค์ชายเจ็ดไม่ได้อยู่ในเมืองหลวง ทำไมดูเหมือนว่าทุกคนที่อยู่ข้างนางได้ออกจากเมืองหลวงอันยิ่งใหญ่นี้ ? ความรู้สึกสิ้นหวังเริ่มปรากฏขึ้น และเฟิงเซียงหรูนอนลงบนเตียงรู้สึกเหนื่อยล้า
สำหรับเฟิงเฟินไดที่เพิ่งออกจากเรือนก็รู้สึกตื่นตระหนกเช่นกัน ทุกสิ่งที่นางได้เห็นและได้ยินในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา ทำให้นางนึกถึงว่ามีแผนการสมคบคิดที่ยิ่งใหญ่เกิดขึ้น แต่นางยังเด็กเกินไปและนางก็ไม่สามารถคิดได้ว่าใครเป็นส่วนหนึ่งของแผนการนี้ นางเองก็ไม่รู้เช่นกันว่านางควรจะบอกเรื่องนี้กับเฟิงจินหยวนหรือไม่
นางรู้ว่าเฟิงจินหยวนยังตามหาซูจิง แต่หลังจากที่ตระกูลเฟิงสูญเสียอำนาจ องครักษ์เงาซึ่งเดิมเป็นคนของเฟิงจินหยวนถูกเปลี่ยนจากคนจากเฉียนโจว เขาไม่สามารถใช้คนจากเฉียนโจวเพื่อตามหาซูจิงได้ ดังนั้นเรื่องนี้จึงถูกทิ้งไว้ ในปัจจุบันความรู้สึกของการไร้อำนาจโจมตีเฟิงเฟินได ทันใดนั้นนางรู้สึกว่านางควรมีคนที่คล้ายกับองครักษ์เงาเคียงข้างนาง ด้วยสถานการณ์นี้เป็นตัวอย่าง แม้ว่านางต้องการตรวจสอบความจริงของเรื่องนี้ นางก็ไม่มีใครที่นางสามารถใช้ประโยชน์ได้
นางกลับไปที่ห้องของนางอย่างรวดเร็ว นางเรียกดงหยิงและสั่ง “ไปตำหนักหลี่ และขอองค์ชายห้าให้เตรียมองครักษ์เงาปกป้องข้า ถ้าองค์ชายถามเหตุผลเพียงแค่บอกว่าคฤหาสน์ของตระกูลเฟิงไม่ปลอดภัย”
เมื่อได้รับคำสั่ง ดงหยิงก็ออกไปทันที ในที่สุดเฟิงเฟินไดก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกเล็กน้อยและสงบลงเล็กน้อย
เช้านี้เป็นวันที่มีความสำคัญอย่างยิ่งต่อค่ายทหาร ซวนเทียนหมิงเลือกทหารจำนวน 5,000 นายเพื่อตามเขาไปทางเหนือ ในหมู่พวกเขามี 200 คนจากกลุ่มยิงธนูศักดิ์สิทธิ์และกลุ่มสนับสนุน นอกจากนี้ยังมีซางคังผู้ซึ่งได้กลายเป็นหัวหน้าแพทย์ทหารแล้ว ทหารที่เหลือจะต้องอยู่ในค่ายเพื่อปกป้องถ้ำซูเทียน และคนหลอมเหล็ก เฮ่อกันและจิงเฟิงทั้งคู่ถูกทิ้งไว้ข้างหลัง
เขาได้พบกับเฉียนหลี่ผู้ซึ่งนำทหารมาจากตะวันตก 80,000 นาย เพิ่มใน 5,000 นายที่เขานำมา มีทหารรวม 85,000 แม้ว่าตัวเลขไม่สามารถเปรียบเทียบกับ 200,000 นายของเฉียนโจวได้ ซวนเทียนหมิงเชื่อมั่นว่าทหารที่เขาฝึกฝนมานั้นดีกว่าคนอื่น ๆ ทั้งหมด ถ้าเฉียนโจวซ่อนตัวอยู่ในเมืองเท่านั้นพวกเขาจะได้เปรียบ แต่เมื่อพวกเขาพุ่งออกมา พวกเขาจะพ่ายแพ้อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ !
เมื่อกองทัพออกเดินทาง เขาขี่ม้าล่าสัตว์จากทางตะวันตกเฉียงเหนือที่ด้านหน้า คนหนึ่งขี่อยู่ข้างเขาเป็นผู้หญิงที่ใส่สีม่วงด้วย แต่สีอ่อนกว่าเมื่อเทียบกับซวนเทียนหมิง ดูแล้วมันเหมาะมาก ชุดสีม่วงลงไปคุกเข่า กางเกงที่ใส่ด้านในนั้นมีสีเดียวกันกับการตกแต่งด้วยเงินบางส่วนทำให้ดูเท่ห์
เป่ยจื่อขี่ม้าไปอีกฝั่งหนึ่งและอยู่ด้านหลังซวนเทียนหมิงเล็กน้อย เมื่อมองดูทั้งสอง เขามองกลับไปที่ทหารที่มีดวงตาเต็มไปด้วยความหวังและความอิจฉา บางสิ่งในใจเขารู้สึกอึดอัดอย่างมาก เขาต้องการที่จะดุพวกเขาจริง ๆ เจ้าอิจฉาอะไร ? นั่นไม่ใช่องค์หญิง แต่เขาไม่สามารถพูดได้ นี่เป็นความลับ นอกจากนั้นมีกี่คนที่รู้
ซวนเทียนหมิงมองไปข้างหน้า และพูดขัดจังหวะความคิดของเป่ยจื่อ “มีเด็ก 2 คนเข้าร่วมหรือไม่ ? ”
เป่ยจื่อตอบทันทีว่า “ท่านแม่ทัพไม่ต้องห่วงขอรับ เมื่อเราเดินทางไปทางเหนือ จะมีคนในค่ายทหารส่งพวกเขากลับไปยังเมืองหลวง ข้าได้สั่งให้พวกเขาส่งไปยังพระราชวัง ให้ไปอยู่กับพระชายาหยุนขอรับ”
ซวนเทียนหมิงพยักหน้า นี่เป็นการตัดสินใจร่วมกับเฟิงหยูเฮง สนามรบเป็นสถานที่ที่มีความไม่แน่นอนมากเกินไป เฟิงจื่อหรูยังเด็กเกินไป และพวกเขากังวลว่าเขาจะได้รับบาดเจ็บ หลังจากนั้นอีกไม่กี่ปีเมื่อเด็กโตขึ้นเล็กน้อย เขาก็จะถูกนำตัวออกมาเพื่อรับประสบการณ์บางอย่าง
เขาไม่ได้พูดอะไรเพิ่มเติม และมองไปข้างหน้า เขาคิดกับตัวเองว่าปัจจุบันกลุ่มของเฟิงหยูเฮงอยู่ที่ไหน อย่างไรก็ตามเด็กผู้หญิงที่อยู่ข้าง ๆ เขายกมือขึ้นและคิดกับตัวเองว่า “อาเฮง อย่าโทษข้า นอกจากนี้ข้าไม่มีทางเลือกอื่น”
