แพทย์เทวะ หัตถ์ปีศาจ – ตอนที่ 514
ตอนที่ 514 เปิดเผยตัวตน
ในเรื่องที่เกี่ยวกับเหยาซื่อ เฟิงหยูเฮงรู้สึกสำนึกผิดเล็กน้อย นางสัญญากับเจ้าของร่างเดิมว่านางจะแก้แค้น ต่อมาเฟิงจินหยวนพยายามลอบฆ่านางตอนที่เดินทางกลับเมืองหลวง นางกลายเป็นศัตรูกับคฤหาสน์เฟิงตั้งแต่นั้นมา ในความเป็นจริงนางต้องการที่จะอยู่ใกล้กับเหยาซื่อ ไม่มีเหตุผลอื่นใดนอกจากสัญชาตญาณของเจ้าของร่างเดิม เมื่อรวมกับเหยาซื่อที่มีรูปร่างหน้าตาเหมือนกับมารดาของนางจากชีวิตก่อนหน้านี้ สิ่งนี้ทำให้เป็นไปไม่ได้ที่นางจะไม่สนใจผู้หญิงคนนี้
แต่นางก็ไม่แน่ใจและระมัดระวังเกินไป เฟิงหยูเฮงไม่กลัวคนอื่นมองนางว่าเป็นศัตรู อย่างไรก็ตามนางก็กังวลอยู่เสมอว่าผู้คนจะต้องแก้แค้นคนอื่น นางส่งเฟิงจื่อหรูไปที่เสี่ยวโจวและปล่อยให้เหยาซื่อได้รับการคุ้มครองในคฤหาสน์ขององค์หญิง นางเก็บเหยาซื่อไว้ใกล้ตัวแต่นางไม่เคยเข้าใกล้ นางกลัวว่าคนอื่นที่มีเจตนาไม่ดีจะเห็นว่านางให้ความสำคัญกับมารดาและน้องชายของนาง จากนั้นใช้วิธีการต่าง ๆ เพื่อโจมตีพวกเขา
แต่ประเด็นคืออะไรถ้านางไม่เข้าใกล้ ? ในท้ายที่สุดนางมีสายเลือดสัมพันธ์กับพวกเขา ไม่ว่านางจะเข้าใกล้หรือไม่ความจริงก็มีอยู่เสมอ จากครั้งที่แล้วเมื่อเหยาซื่อได้รับผลกระทบจากยาเปลี่ยนวิญญาณ นางได้ตระหนักแล้ว น่าเสียดายที่มันสายเกินไป
การหลีกเลี่ยงโดยเจตนาของเหยาซื่อทำให้หัวใจของนางค่อย ๆ ห่างเหิน ในฐานะที่เป็นมารดา นางเอาใจใส่อย่างมากเสมอโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อมันเป็นบุตรสาวของนางเอง แม้ว่ามันจะเป็นการเปลี่ยนแปลงเพียงเล็กน้อย แต่ก็สามารถมองเห็นได้ ไม่ว่าเจ้าของร่างเดิมจะไม่แยแสอย่างไรนางก็ยังสนิทกับมารดาของนางมาก เมื่อถึงจุดหนึ่งนางก็ปล่อยตัวเองโดยไม่รู้ตัว
เฟิงหยูเฮงจับมือเหยาซื่อแล้วกล่าวเบา ๆ ว่า “เขาทำไม่ได้ แต่เขาจะไม่สามารถใช้ชีวิตอย่างมีความสุขได้ ท่านแม่เป็นคนที่กล้าหาญมาก มีดเล่มนั้นทำให้เขาไม่สามารถมีทายาทได้อีกต่อไป ในฐานะผู้ชาย เขาไร้ค่าแล้ว”
นางใช้น้ำเสียงบรรยายและพูดราวกับว่านางกำลังพูดถึงบางสิ่งที่ไม่เกี่ยวข้องกับนาง เสียงของนางผ่อนคลายและมันก็มาพร้อมกับรอยยิ้มจาง ๆ
เป่ยจื่อพูดถึงเรื่องนี้เมื่อวานให้นางฟัง ในวันที่นางดื่มที่โรงเตี้ยมครัวเทพ นางวิ่งเข้าไปในซวนเทียนหมิงซึ่งเพิ่งกลับมาจากค่ายทหาร ซวนเทียนหมิงเห็นรูปร่างหน้าตาของนางและรู้สึกเป็นทุกข์ ดังนั้นเขาจึงรีบไปที่คฤหาสน์ขององค์หญิงเพื่อสะสางเรื่องนี้กับเหยาซื่อ ซวนเทียนหมิงได้กล่าวถึงสิ่งต่าง ๆ มากมายกับเหยาซื่อ และเขาบอกว่าศิลปะการต่อสู้ของนางได้เรียนรู้จากเขา และเขาได้พบนางในภูเขาทางตะวันตกเฉียงเหนือแล้ว ด้วยเหตุนี้จึงไม่น่าแปลกใจที่ความสามารถศิลปะการต่อสู้ของนางนั้นยอดเยี่ยมมาก
เฟิงหยูเฮงคิดว่าเหตุผลที่เหยาซื่อกลับมาที่ตระกูลเฟิงคือเพื่อฆ่าเฟิงจินหยวน นางคิดอย่างแน่นอนว่าเหยาซื่อจะทวงถามความยุติธรรมสำหรับบุตรของนาง และแก้แค้นให้กับช่วงเวลานั้นในภาคตะวันตกเฉียงเหนือ แม้ว่านางจะได้รับบาดเจ็บสาหัส แต่เฟิงหยูเฮงก็มีความสุขมาก ในที่สุดก็คิดถึงสิ่งต่าง ๆ ที่ผ่านมาและไม่ปฏิเสธเหยาซื่ออีกต่อไป ในความเป็นจริงนางไม่ได้พูดถึงอีกต่อไปว่าเขาเป็นบิดาของนางหรือไม่ นางพูดเกี่ยวกับวิธีที่เหยาซื่อไปหาเฟิงจินหยวนด้วยมีด ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปความแตกต่างระหว่างมารดาและบุตรสาวจะเชื่อมโยงกันใช่ไหม?
นางรู้สึกเคลื่อนไหวเล็กน้อย เมื่อนางพูดอีกครั้งเสียงของนางก็ค่อนข้างเร่งด่วน “ท่านแม่ไม่ต้องกังวล อาเฮงรักษาบาดแผลของท่านแม่แล้ว เราแค่ต้องพักอีก 10 วันก่อนที่ท่านแม่จะกลับไปที่คฤหาสน์ขององค์หญิง ต่อไปนี้อาเฮงจะดูแลท่านแม่อย่างดี ข้าจะไม่ยอมให้ท่านแม่ต้องทนทุกข์ทรมานอีกแม้แต่น้อย”
นางพูดจากเรื่องเร่งด่วนไปสู่ความเงียบ ในตอนท้ายน้ำเสียงของนางฟังดูประจบเล็กน้อย ในขณะนี้เฟิงหยูเฮงพยายามที่จะแสดงความนับถือตนเองกับเหยาซื่อ ตราบใดที่เหยาซื่อสามารถใช้ชีวิตอย่างมีความสุข และไม่ได้คิดเกี่ยวกับเรื่องที่เป็นตัวจริงและตัวปลอม นางก็จะใช้ชีวิตที่มีความสุขกับเหยาซื่อ ไม่ว่านางจะอยู่ที่ไหนนางจะจำได้ว่านางยังมีมารดาอยู่ที่บ้าน
เฟิงหยูเฮงเต็มไปด้วยความมั่นใจและความกระตือรือร้นในขณะที่มองเหยาซื่อ แต่ความกระตือรือร้นครั้งนี้ก็เหมือนเปลวไฟที่เยือกเย็นและไม่คุ้นเคย ในสายตาของเหยาซื่อ นางเห็นภาพที่เหินห่างพร้อมกับร่องรอยแห่งความสิ้นหวัง นางเห็นว่ามันไร้ประโยชน์
นางตกใจเล็กน้อยและถามด้วยเสียงสั่น “ท่านแม่มีอะไรผิดปกติหรือเจ้าคะ”
ในที่สุดเหยาซื่อก็ถอนสายตาที่เย็นชาของนางจากเฟิงหยูเฮงและจ้องมองที่เตียงอย่างว่างเปล่า หลังจากนั้นไม่นานในที่สุดนางก็กล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ขอบใจสำหรับความมีน้ำใจของเจ้า ข้าจะไม่กลับไปที่คฤหาสน์ขององค์หญิงตอนนี้ ท่านพ่อของข้ากลับสู่เมืองหลวงแล้ว ข้าจะอยู่กับท่านพ่อ ข้าไม่มีความสามารถที่จะแก้แค้นให้กับบุตรสาวของข้าเอง และข้าไม่ต้องการผลักดันความรับผิดชอบนี้ให้กับเจ้า เจ้าคือคนที่จะทำสิ่งที่ยิ่งใหญ่ให้สำเร็จ หากไม่มีข้า เจ้าจะสามารถใช้ชีวิตได้อย่างอิสระมากขึ้น”
ทันใดนั้นมือของเฟิงหยูเฮงก็สั่นและความหนาวเย็นเติมเต็มร่างกายของนาง ความเย็นทำให้ฟันของนางเริ่มสั่น
“ท่านแม่ ท่านกำลังพูดอะไร ? ลูกไม่เข้าใจ”
เหยาซื่อมองนางอีกครั้ง ขมวดคิ้วเล็กน้อย นางมองเฟิงหยูเฮงอย่างจริงจัง แต่ในตอนท้ายนางยังคงส่ายหน้าและถอนหายใจอย่างขมขื่น “บุตรสาวของข้าตายไปแล้ว”
เฟิงหยูเฮงอยากจะบ้าแล้วก็กรีดร้องว่า “ไม่ ! ข้าเป็นบุตรสาวของท่าน ! ข้าเป็นบุตรสาวของท่านแม่ ! ” ในขณะที่กรีดร้องนางรู้สึกถึงใบหน้าของนางเอง นางชี้ไปที่ใบหน้าของนางแล้วพูดกับเหยาซื่อ “ดูสิ ลองดูดี ๆ ต่างกันอย่างไร ทำไมท่านแม่ถึงพูดว่าข้าไม่ใช่บุตรสาวของท่าน ? ข้าคืออาเฮง ! ข้าเป็นตัวจริง ข้าเป็นตัวจริง ! ” ในตอนท้ายนางกรีดร้องด้วยเสียงแหบห้าว “ท่านแม่ ทำไมท่านแม่จำข้าไม่ได้ ทำไมท่านแม่จำข้าไม่ได้ ! ”
เป็นครั้งแรกที่นางเริ่มร้องไห้เสียงดังต่อหน้าเหยาซื่อ ในตอนท้ายนางทำผิดพลาด เมื่อมองไปที่ใบหน้าของเหยาซื่อแล้ว นางก็เรียกไปหามารดาของนาง ในตอนแรกเหยาซื่อมองหน้านางอย่างระมัดระวังและรู้สึกสับสนเล็กน้อย ด้วยใบหน้าที่เหมือนกันถ้าไม่ใช่อาเฮง นางเป็นใคร ?
แต่เมื่อคำว่าแม่ เหยาซื่อที่ตกใจก็หายไป นางได้สติขึ้นมาและฟื้นขึ้นมาทันทีส่ายหัวแล้วกล่าวว่า “ไม่! ข้าเป็นมารดาของนาง ข้าอุ้มท้องนางมาสิบเดือน ข้าจะไม่รู้จักนางได้อย่างไร แม้ว่าเจ้าและนางจะดูเหมือนกัน และเจ้าก็มีร่างกายเหมือนกัน… ท้ายที่สุดเจ้าก็ไม่ใช่อาเฮงของข้า แต่ข้าจะขอบคุณสำหรับการอยู่ในร่างของนาง บางทีนางอาจจะอยู่ในร่างคนอื่นในขณะนี้ ถ้าข้ายอมรับเจ้าตอนนี้ ถ้าอาเฮงของข้ากลับมา นางจะไม่มีมารดาอีกต่อไป”
เฟิงหยูเฮงที่กำลังจะพังทลายก็ตกใจ ราวกับว่ามีบางคนเทน้ำเย็นใส่นาง ความเย็นนั้นหนัก และหนักจนนางทนไม่ไหวอีกต่อไป
ในท้ายที่สุดมันเป็นความเชื่อมโยงระหว่างมารดากับบุตรสาว เหยาซื่อ นางสังเกตเห็นบางสิ่งหรือไม่?
บุชงเคยยกข้อกังวลนี้มาก่อน เมื่อก่อนนางมีความกังวล แต่หลังจากที่นางค้นพบความสามารถในการเปลี่ยนรูปลักษณ์ของหยูเฉียนหยิน นางรู้ว่าบุชงกำลังสงสัยนางจากมุมมองนั้น อย่างไรก็ตามสำหรับเหยาซื่อ นางได้เห็นผ่านใบหน้าและร่างกายของนางและเห็นตัวตนที่แท้จริงของนาง
นางรู้สึกสับสนเล็กน้อย ในท้ายที่สุดนางรู้สึกผิด ทันใดนั้นมีใครบางคนมองเห็นได้ชัดเจน เฟิงหยูเฮงไม่รู้วิธีอธิบายเรื่องนี้
นางเดินเซไปสองสามก้าวแล้วทรุดลงบนเก้าอี้ เหยาซื่อดูเหมือนว่านางทนไม่ได้ที่จะเห็นสิ่งนี้ แต่เฟิงหยูเฮงเข้าใจว่าเป็นเพราะนางรู้สึกเป็นทุกข์กับร่างกายนี้เพราะกลัวว่านางจะทำลายมัน
น้ำตาไหลลงสู่พื้นอย่างไม่สามารถควบคุมได้ นางรู้สึกเสียใจอย่างมาก แต่นางไม่มีที่จะระบาย นางต้องการเรียกใครบางคนเพื่อตามหาเหยาเซียน มีเพียงปู่ของนางเท่านั้นที่เข้าใจนาง และมีเพียงเขาที่จะไม่มองนางเป็นสัตว์ประหลาด แต่หวงซวนไม่ได้นอนในคืนก่อนและถูกส่งกลับไปพักผ่อนโดยนาง บานซูควรอยู่ใกล้ ๆ แต่นางบอกเขาว่านางจะอยู่กับเหยาซื่อเพื่อพูดคุย ดังนั้นบานซูจึงไม่สามารถออกมาได้
เมื่อเผชิญกับปัญหาพื้นฐานนี้ด้วยตัวเอง เฟิงหยูเฮงรู้สึกไร้พลังอย่างยิ่ง หากว่าเหยาซื่อพูดต่ออีกสองสามคำ วิญญาณของนางจะออกจากร่างนี้แล้วส่งคืนให้เจ้าของเดิม นางเป็นเหมือนเด็กที่ขโมยของบางอย่างไป ยืนต่อหน้าเจ้าของสิ่งนั้น นางถูกเจ้าของกล่าวหาและนางไม่มีความสามารถในการโต้กลับ
นางนั่งลงบนพื้นและร้องไห้ต่อไป ใครจะรู้ว่านางร้องไห้นานแค่ไหน อาจเป็นเพราะเหยาซื่อเริ่มใจอ่อนลง เพราะนางเริ่มที่จะกล่าวว่า “อย่าร้องให้ไปเลย ข้าจะไม่บอกใคร”
หัวของเฟิงหยูเฮงได้รับการกระตุ้นที่ดุเดือด และทันใดนั้นก็เริ่มเจ็บ ด้วยความเจ็บปวดนางนั่งลงบนพื้น ในขณะที่จับหัวและตัวสั่น
เหยาซื่อถามนางว่า “เจ้าเป็นอะไร?”
นางอยากจะบอกว่านางสบายดี แต่อาการปวดหัวของนางรุนแรงและนางไม่สามารถพูดอะไรได้คำเดียว
เหยาซื่อคุ้นเคยกับการได้เห็นรูปลักษณ์ที่แข็งแกร่งของเฟิงหยูเฮง นางไม่เคยคิดเลยว่าจะมีวันหนึ่งที่เฟิงหยูเฮงอ่อนแอและโดดเดี่ยวเช่นกัน ดังนั้นนางจึงไม่คิดว่าเฟิงหยูเฮงกำลังปวดศีรษะจริง ๆ นางคิดว่าเฟิงหยูเฮงแกล้งทำและพยายามเรียกร้องความเห็นใจ ท่าทางของนางดูจมลงเล็กน้อย และนางพูดอีกครั้งด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ข้าบอกไปแล้วว่าข้าจะไม่เปิดเผยเจ้า เจ้ากำลังทำอะไร ? เจ้ายืนยันที่จะบังคับให้ข้าแสดงละครกับเจ้าในฐานะมารดาของเจ้าหรือ ? ข้าไม่สามารถทำได้ ข้าทำไม่ได้จริง ๆ ข้าจะไม่ถามเจ้าว่าอาเฮงไปไหน ข้าแค่ขอให้เจ้าปล่อยข้าไป”
ยิ่งเฟิงหยูเฮงได้ยินมากเท่าไร หัวใจของนางก็จะเย็นลงและยิ่งนางรู้สึกสิ้นหวัง ความรู้สึกของการล่มสลายพุ่งออกมาและระงับความเจ็บปวดจากอาการปวดหัวทันที นางไม่รู้ว่านางพบความกล้าหาญจากไหน ทันใดนั้นนางก็เงยหน้าขึ้นและจ้องมองที่เหยาซื่อกล่าวเสียงดังว่า “ขอให้หรือ ! ถ้าเจ้าถามข้าจะบอกเจ้า ! ข้าจะบอกเจ้าว่าเฟิงหยูเฮงตัวจริงเสียชีวิตในกองหลุมศพในภูเขาทางตะวันตกเฉียงเหนือ ชายและหญิงจากหมู่บ้านที่น่ารังเกียจนั้นวางยานาง แล้วโยนนางเข้าไปในหลุมศพเพื่อขายนางให้กับหอนางโลมในตอนกลางคืน ! แต่พวกเขาไม่เคยคิดว่าร่างกายของเฟิงหยูเฮงจะอ่อนแอเกินไป ยานอนหลับที่ปกติจะไม่ฆ่าใครก็กลายเป็นพิษกับนาง นางถูกฆ่าตายโดยชายหญิงคู่นั้น ก่อนจะจากไป นางต้องการให้ข้าแก้แค้นแทนนาง” นางตะโกนใส่เหยาซื่อ “เจ้ารู้ไหมว่านางต้องการให้ข้าแก้แค้นใคร ไม่ใช่ชายหญิงคู่นั้น นางต้องการให้ข้าแก้แค้นตระกูลเฟิง นางต้องการให้ข้าทวงความยุติธรรมที่นี่ ! คนที่นางเกลียดที่สุดคือตระกูลเฟิง ! ”
นางใช้กำลังสุดท้ายของนางในการพูดถ้อยคำเหล่านี้ ความเจ็บปวดในหัวนางเริ่มปวดอีกครั้ง นางเจ็บปวดมากจนน้ำตาเริ่มไหลเกินกว่าที่นางควบคุมได้ สำหรับเหยาซื่อที่กำลังนอนอยู่บนเตียง นางตกใจกับความจริงนี้และนอนนิ่ง นางไม่สามารถพูดได้แม้แต่คำเดียว
นี่เป็นครั้งแรกที่เฟิงหยูเฮงพูดถึงความจริงเบื้องหลังการตายของตัวจริง ตอนแรกนางไม่ต้องการบอกใคร แต่นางไม่สามารถผ่านอุปสรรคนี้กับเหยาซื่อได้ นางรู้สึกว่าถ้านางไม่ได้บอกความจริง นางก็จะไม่สามารถผ่านอุปสรรคนี้ได้ แต่จะเกิดอะไรขึ้นหลังจากบอกความจริง ? หัวของนางรู้สึกแยกออกเป็นสองส่วน และนางไม่มีเวลาคิดเลยว่านางควรทำอะไร แม้กระนั้นเสียงเคาะก็มาจากประตูและมันก็ดังมากขึ้นเรื่อย ๆ
นางพยายามทำให้ตัวเองสงบลงเพื่อฟังและจดจำเสียงของเฟิงจื่อหรูได้อย่างรวดเร็ว เด็กคนนั้นร้องออกมาว่า “ท่านพี่เกิดอะไรขึ้น ? ท่านพี่ร้องไห้ทำไม ? เปิดประตูให้ข้าเข้าไปหน่อย ท่านพี่ ! ”
ใครจะรู้ว่าเด็กคนนั้นตะโกนนานแค่ไหนก่อนที่เสียง “ปัง” จะเข้ามา และประตูก็ถูกเตะอย่างแรง หลังจากนี้มือที่แข็งแรงคู่หนึ่งก็อุ้มนางขึ้นและมือที่คุ้นเคยก็เริ่มตบเบา ๆ
ในความมึนงงของนาง นางได้ยินซวนเทียนหมิงกล่าวว่า “อาเฮงไม่ต้องกลัว แม้ว่าจะไม่มีใครในโลกยอมรับเจ้า แต่ข้ายอมรับเจ้า”
