ตอนที่ 542 ปลอมตัว
เมื่อกองทัพออกเดินทาง รถม้าของเฟิงหยูเฮงกำลังจะไปถึงเมืองแรก
องครักษ์เงาสองคนที่เดินทางไปกับนางนั้นมีชื่อว่าหยวนเฟยและโจวชู คนที่ขับรถม้าปัจจุบันคือโจวชู และหยวนเฟยเข้ามาในรถม้านั่งข้าง ๆ วังซวน และคนที่อยู่ในที่นั่งหลัก สำหรับทั้งสองข้างของเขาคือเฟิงหยูเฮงและหวงซวน
“เอาล่ะ มันเป็นแบบนี้ เมื่อเรามาถึงเมืองที่กำลังจะถึง เราจะให้หวงซวนไปซื้อเสื้อผ้าให้เราผลัดเปลี่ยน” เฟิงหยูเฮงตบมือและพอใจกับการจัดการของนางมาก
แต่วังซวนและหยวนเฟยไม่รู้สึกเป็นธรรมชาติอีกต่อไปโดยเฉพาะอย่างยิ่งหยวนเฟย เขาไม่รู้ว่าควรนั่งอย่างไร เขานั่งตัวตรงเล็กน้อยราวกับว่าเขาอยู่ในท่าทหาร เขาไม่รู้ว่าเขาควรวางมือไว้ที่ไหน หลังจากไตร่ตรองมันหลายครั้ง เขาก็ตัดสินใจที่จะวางมันลงบนเข่าของเขาแล้วหันไปข้างหน้า เขาไม่กล้าแม้แต่จะมองเฟิงหยูเฮง
วังซวนและเฟิงหยูเฮงคุ้นเคยกันดีและไม่สงวนท่าที แต่ในเรื่องของการตัดสินใจของเฟิงหยูเฮง “เจ้าสองคนจะแกล้งทำเป็นคู่รัก ในขณะที่หวงซวน โจวชู และข้าจะแกล้งเป็นบ่าวรับใช้”
พวกเขาไม่เห็นด้วย นางพูดกับเฟิงหยูเฮง “คุณหนูคิดวิธีอื่นได้หรือไม่เจ้าคะ คุณหนูจะบังคับให้เราแกล้งเป็นคู่รักหรือเจ้าค่ะ ? ”
หวงซวนรู้สึกงุนงงเล็กน้อย “มันไม่ดีสำหรับเจ้าหรือ ในขณะที่เราเป็นบ่าวรับใช้ และผู้ติดตาม ? ”
หยวนเฟยมองหน้าเฟิงหยูเฮงซึ่งใบหน้าที่เต็มไปด้วยความคาดหวังรอให้นางพยักหน้าและเห็นด้วย เขาอาจเป็นองครักษ์เงาและไม่มีปัญหาเมื่อฆ่าผู้คน เขาสามารถปลอมตัวเป็นคุณชายและมีฮูหยินปลอม ๆ ได้ แต่การที่พระชายาหยูผู้สง่างามปลอมตัวเป็นบ่าวรับใช้ของเขา ไม่ใช่สิ่งที่เขาสามารถทำได้ !
โชคไม่ดีที่เฟิงหยูเฮงจะโดนอิทธิพล ยิ่งพวกเขาต้องการให้นางพยักหน้ามากเท่าไหร่ นางก็ยิ่งส่ายหน้า “ไม่ดี ถ้าข้าแต่งตัวเป็นคุณหนู ในฐานะบ่าวรับใช้และผู้ติดตาม มันคงจะชัดเจนเกินไป ทุกคนรู้ว่าองค์หญิงจี่อันนั้นมีอายุ 13 ปี แม้ว่าปีใหม่จะผ่านไป ข้าก็อายุแค่ 14 ปีเท่านั้น องค์หญิงจี่อันมีบ่าวรับใช้ 2 คนอยู่ข้าง ๆ นางตลอดเวลา เรื่องแบบนี้ชัดเจนเกินไป มันจะเป็นไปได้อย่างมากที่จะสามารถมองเห็นได้ผ่าน ๆ เราจะไปทางเหนือในครั้งนี้ และการเดินทางไม่ใช่สิ่งที่จะทำให้เสร็จใน 3 – 5 วัน อย่างที่ข้าเห็นการไปถึงกวนโจวในเวลาเพียง 2 เดือนก็ถือว่าค่อนข้างเร็ว ดังนั้นความปลอดภัยจึงเป็นสิ่งแรก เราไม่มีทางเลือกอื่น”
เมื่อนางพูดแบบนี้ วังซวนก็ตระหนักถึงความจริงข้อนี้และพยักหน้าทันทีโดยกล่าวว่า“ถูกต้อง ข้าเข้าใจผิดเจ้าค่ะ คุณหนูได้คิดอย่างถี่ถ้วนแล้ว ข้อเสนอนี้ดีมากเจ้าค่ะ”
“อะไรดีนะ ? ” หยวนเฟยมองวังซวน บ่าวรับใช้นี้เดิมทีอยู่กับเจ้านายของเขา ในอดีตเขารู้สึกว่าวังซวนงดงามมาก หลังจากที่นางถูกส่งไปอยู่ข้างองค์หญิง เขาเห็นนางไม่บ่อยนัก เมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมาพวกเขาคุยกันเล็กน้อย ขณะไล่ล่าคนจากกลุ่มพลธนูอันศักดิ์สิทธิ์ของเฉียนโจว อย่างไรก็ตามใครจะรู้ว่าเขาจะยังคงต้องการเวลานี้ หยวนเฟยคิดขึ้นเล็กน้อย แม้ว่าจะมีความลำบากใจบ้างมันก็คุ้มค่า
ดังนั้นเขาจึงพยักหน้าแล้วกล่าวว่า “ถ้าอย่างนั้นเราไปทำสิ่งนี้กันเถิด ! ”
เฟิงหยูเฮงยิ้มเยาะและล้อวังซวน “ดูสิ สามีของเจ้าเห็นด้วยอย่างรวดเร็ว ! ”
วังซวนกระทืบเท้าของนาง ใบหน้าของนางเปลี่ยนเป็นสีแดงจากคำพูดเหล่านี้
คนที่อยู่ในรถม้าหัวเราะพักหนึ่ง เฟิงหยูเฮงนำแผนที่ซึ่งซวนเทียนหมิงมอบให้ก่อนหน้า นางชี้ไปที่โต๊ะและวางราบบนโต๊ะภายในรถม้า และกล่าวว่า “จากเมืองหลวงไปยังมณฑลทางเหนือเราต้องผ่านเจ็ดมณฑล ในนั้นคือเสี่ยวโจวและชิงโจวที่เป็นส่วนหนึ่งของเขตปกครองเหอเทียน จากชิงโจวถึงมณฑลแรกในภาคเหนือ กวนโจว มี 6 เขตปกครองในระหว่างนั้น แต่ละเขตปกครองทั้งหกแห่งนี้มี 2 มณฑล หากเราไม่พิจารณาเมืองและอาณาจักร การเดินทางครั้งนี้จะใช้เวลาประมาณ 60 – 70 วัน”
หยวนเฟยพยักหน้า “ข้าเคยไปทางเหนือมาก่อน ภาคเหนือถือว่าเป็นสามมณฑล แต่ความจริงก็คือพวกมันถูกเรียกว่า : กวนโจว ซ่งโจว และเจียงโจว ทั้งสามมณฑลปกครองตนเองมีที่ดินจำนวนมากเนื่องจากมีขนาดใหญ่กว่ามณฑลอื่น เป็นเพราะว่าผู้คนคุ้นเคยกับการอ้างถึงพวกมันเป็นสามมณฑล หลังจากออกจากเมืองหลวง และเข้าสู่ภาคเหนือ เขตปกครองตนเองแรกที่เราจะเข้าไปคือกวนโจว หัวหน้าหน่วยงานทางการคือตวนมู่อันกัวถูกสร้างขึ้นตรงศูนย์กลางในซ่งโจว ในขณะที่เจียงโจวอยู่ใกล้กับเฉียนโจวมากที่สุด ทางเข้าหลักของราชวงศ์ต้าชุนนั้นอยู่ในมณฑลของเจียงโจว”
หยวนเฟยพูดขณะวาดตำแหน่งของทั้งสามมณฑลบนแผนที่ จากนั้นเขาก็ชี้ไปที่ที่ตั้งของทางเข้าหลักสู่ราชวงศ์ต้าชุนทางภาคเหนือ ทำให้ภาพรวมทางภูมิศาสตร์ของเฟิงหยูเฮงสั้น
การพูดของเขตการปกครองที่เรียกว่าราชวงศ์ต้าชุนเทียบเท่ากับมณฑลที่ทันสมัย และภูมิภาคที่เรียกว่าอิสระเป็นเขตปกครองตนเอง มันเป็นเพียงว่าพวกมันไม่ได้ถูกแบ่งออกเป็นหัวเมือง และพวกมันถูกล้อมรอบด้วยเมืองเล็ก ๆ สองสามแห่ง เมืองหลวงเป็นอิสระ ในขณะที่เสี่ยวโจวและชิงโจวไปทางภาคเหนือเป็นของเขตปกครองเหอเทียน ยิ่งขึ้นไปทางเหนือของเขตปกครองเหอเทียนยังมีอีกหกเขตปกครองก่อนจะมาถึงกวนโจวซึ่งมีขนาดใหญ่ ระยะทางนั้นไกลมากและลำบาก
นับตั้งแต่ทุกคนในกลุ่มได้ยอมรับชะตากรรมของพวกเขา และตกลงกับข้อตกลงของเฟิงหยูเฮง หยวนเฟยอยู่ตรงกลางของรถม้า เมื่อผ่านเมืองแรกพวกเขาซื้อเสื้อผ้า เฟิงหยูเฮงเปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าของหญิงสาว ในขณะที่วังซวนใส่เสื้อผ้าของฮูหยินสาว หยวนเฟยยังซื้อเสื้อผ้าที่ดีที่สุดจากร้านค้าและเปลี่ยนเป็นเสื้อคลุม แต่ถึงแม้ว่าพวกเขาจะซื้อเสื้อผ้าที่ดีที่สุดในร้านแต่ก็ยังไม่ดีมาก ท้ายที่สุดแล้วเสื้อผ้าของเมืองเล็ก ๆ นั้นไม่สามารถเปรียบเทียบกับเมืองหลวงได้ เฟิงหยูเฮงคิดว่าเมื่อพวกเขามาถึงเสี่ยวโจว พวกเขาจะต้องซื้อเสื้อผ้าที่ดีขึ้น มันจะดีที่สุดถ้าพวกเขาไม่ได้ผ่านมาสองเดือนถัดไป
พวกเขาไม่ได้หยุดพักระหว่างทางมากนัก รถม้าสองคันถูกลากไปตามกัน เมื่อมาถึงเมืองหนึ่งพวกเขาจะเปลี่ยนม้า หวงซวนและโจวชูผลัดกันพักผ่อน และมุ่งหน้าไปยังเสี่ยวโจว
นี้เป็นครั้งที่สองของพวกเขาที่มาตามเส้นทางนี้ อย่างไรก็ตามอารมณ์แตกต่าง ครั้งก่อนพวกเขาไล่ตามคนที่ลักพาตัวเฟิงจื่อหรู พวกเขาตึงเครียดตลอดเวลาโดยเฉพาะเฟิงหยูเฮงที่ไม่สามารถผ่อนคลายได้เลย สำหรับปัจจุบันแม้ว่าพวกเขาจะใช้ความระมัดระวังอย่างมาก แต่ก็ผ่อนคลายกว่าเดิมมาก
แต่เส้นทางก็ยังคงเหมือนเดิม ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นพวกเขาจะต้องผ่านที่ฝังศพขององครักษ์เงาที่เสียชีวิตไป เมื่อผ่านหวงซวนที่กำลังขับรถม้า นางหันกลับมามอง และถามเฟิงหยูเฮงว่านางต้องการหยุด เฟิงหยูเฮงเฮงเรียกให้พวกเขาหยุดทันที แต่ไม่ได้ลงจากรถ นางยกม่านขึ้นแล้วมองดู
นางพูดกับกลุ่มอย่างเงียบ ๆ ว่า “แม้ว่าเราจะไม่ได้สังเกตอะไรในการเดินทางครั้งนี้ แต่เราก็ไม่สามารถผ่อนคลายได้ ใครจะรู้ว่าศัตรูกำลังมองเราจากมุมไหน ดังนั้นแม้ว่าเราต้องการออกไปแสดงความเคารพต่อผู้ที่ล่วงลับ แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลา” จากนั้นนางก็เงยหน้าขึ้นเล็กน้อย ละริมฝีปากของนางก็แยกอีกครั้ง อย่างไรก็ตามนางพูดต่อหลุมศพ “สหาย รออีกหน่อย รอจนกว่าเราจะพิชิตเฉียนโจวได้ เราจะนำครอบครัวของพวกมันมาต่อหน้าเจ้า และใช้เลือดของพวกมันเป็นเครื่องสังเวยให้กับดวงวิญญาณของเจ้า” หลังจากพูดอย่างนี้นางลดม่าน และพูดด้วยเสียงเบา ๆ “ไปกันเถิด”
หวงซวนสะบัดแส้ใส่ม้าของนาง และให้ม้าเคลื่อนไหวอีกครั้ง
อารมณ์เศร้าเล็กน้อยและไม่มีใครพูดอะไรเลยเป็นเวลานาน พวกเขายังคงเดินหน้าต่อไปเรื่อย ๆ เมื่อเข้าสู่เสี่ยวโจว พวกเขาเติมเสบียงของพวกเขา และเดินหน้าต่อไป ในที่สุดในวันที่ห้าในตอนเช้าพวกเขามาถึงท่าเรือที่พวกเขามาก่อนหน้านี้
“คุณหนู เราต้องข้ามแม่น้ำอีกครั้ง เมื่อเราไปในครั้งนี้ ใครจะรู้ว่าเมื่อไหร่เราจะกลับมา ไม่มีที่รับฝากรถม้า เราจะต้องขายมันเจ้าค่ะ” หวงซวนคุยเรื่องนี้กับเฟิงหยูเฮง
เฟิงหยูเฮงพยักหน้าเตือนวังซวน “เราสามารถพูดได้ แต่เราทำได้ในขณะที่อยู่ในรถม้าคันนี้ แต่เมื่อเราออกไป เจ้านายจะเป็นวังซวนและหยวนเฟย ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น พูดคุยกับพวกเขาด้วยความเคารพ” นางพูดกับหยวนเฟยว่า “เมื่อพูดถึงเรื่องไม่สำคัญให้ปล่อยไว้ที่วังซวนเพื่อจัดการ ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดก็ตาม มันเป็นหน้าที่ของผู้หญิงที่จะจัดการครอบครัว อย่างไรก็ตามหากมีเรื่องสำคัญที่ต้องตัดสินใจนั่นจะเป็นเจ้า”
หยวนเฟยคิดเล็กน้อย และกล่าวว่า “มีบางสิ่งที่ข้านี้ไม่สามารถตัดสินใจได้”
“ไม่มีอะไรที่เจ้าไม่สามารถตัดสินใจได้” นางโบกมือ “ตราบใดที่เป้าหมายของเราชัดเจน ส่วนที่เหลือก็ไม่สำคัญ เราจะทำตามที่เจ้าสั่ง” หลังจากที่นางพูดสิ่งนี้ นางเป็นคนแรกที่ย้ายไปที่ด้านหน้าของรถม้าและยกม่าน นางยืนขึ้นนอกรถม้านางเปล่งเสียงพูดด้วยน้ำเสียงที่คมชัด “นายน้อย ฮูหยินน้อย ตอนนี้เรามาถึงท่าเรือแล้วเจ้าค่ะ ได้โปรดลงมาจากรถม้าเถิดเจ้าค่ะ ! ”
เมื่อผ้าม่านยกขึ้นลมหนาวพัดผ่านมา ลมที่ด้านข้างของแม่น้ำนั้นแรงมาก เมื่อรวมกับการมาถึงของฤดูหนาวทำให้พวกเขารู้สึกมุ่งหน้าไปทางเหนือ โชคดีที่พวกเขาเปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าฤดูหนาวในเสี่ยวโจว วังซวนมีเสื้อคลุม ผ้าคลุมศีรษะของนางทำให้นางดูเป็นหญิงสาวจากตระกูลที่ร่ำรวย
หวงซวนซื้อตั๋วเพื่อขึ้นเรือ และพูดกับพวกเขาว่า “ถ้าเราอยู่ในห้องที่หรูหรา ตั๋วนั้นง่ายต่อการซื้อ แต่ถ้าเราจะซื้อห้องปกติ ตั๋วหมดเมื่อวานนี้ตอนเช้าแล้วเจ้าค่ะ”
วังซวนพูดกับหวงซวน แต่เฟิงหยูเฮงหันความสนใจของนางไปที่ท่าเรือ ท่าเทียบเรือเป็นสถานที่ที่คนทั้งดีและไม่ดีมารวมตัวกัน มีพ่อค้าที่รีบไปยังจุดหมายปลายทาง พ่อค้าทาสและผู้คนที่กำลังมองหาค่าธรรมเนียมการคุ้มครอง มองไปรอบ ๆ ทุกคนสามารถมองเห็นได้ นางพบคนที่คุ้นเคยอย่างรวดเร็ว มันเป็นเจ้าของทาสที่โบกแส้ไปรอบ ๆ ใครจะไปรู้ว่าบุคคลนี้ไปที่ไหน แต่เขามีกลุ่มทาสอีกกลุ่มหนึ่ง เป็นกลุ่มของเด็กอายุต่ำกว่าสิบขวบ มือและขาของพวกเขาถูกมัดเข้าด้วยกันโดยใช้ห่วงเหล็ก
นางถามหวงซวนอย่างเงียบ ๆ “ระบบขายทาสในราชวงศ์ต้าชุนเป็นอย่างไร ? เมื่อข้าอยู่ในเมืองหลวง แม้เมื่อข้าเห็นบ่าวรับใช้ที่ส่งสัญญาทาส พวกเขาก็ไม่ได้ปฏิบัติอย่างเลวร้าย เรายังซื้อทาสแม้ว่าเสื้อผ้าที่พวกเขาสวมใส่จะค่อนข้างแย่ เมื่อมาถึงครั้งแรกพวกเขายังคงสะอาดมาก พวกเขาดูไม่เหมือนถูกทารุณกรรม ทำไมภาพที่ข้าเห็นนอกเมืองหลวงถึงเป็นเช่นนี้ ? ”
หวงซวนอธิบายให้นางฟัง “บ่าวรับใช้เหล่านี้แตกต่างจากเรา พ่อค้าทาสในเมืองหลวงทำตามกฎ นอกจากนี้พ่อค้าทาสในเมืองหลวงเท่านั้นที่มีสัญญาทาส แต่ทาสเด็กเหล่านี้เป็นของพ่อค้าทาส พวกเขาเป็นส่วนหนึ่งของการลงทะเบียนครอบครัวของเขา สัญญาทาสเรียกร้องร่างกาย แต่ผู้หญิงต้องการชีวิตของตนเอง คนที่ลงนามในสัญญาทาสยังคงสามารถทำงานได้ตราบใดที่พวกเขาสามารถทำได้ ด้วยการลงทะเบียนพวกเขาจะไม่ถูกสอบสวนเมื่อผ่านจุดตรวจ แต่ถ้าไม่มีการลงทะเบียนเพียงแค่ข้ามเขตแดนของเขตปกครองตนเองต่าง ๆ ก็พอใช้ได้ แต่เมื่อผ่านเขตแดนของเขตปกครองแล้ว แม้จะมีรูเล็ก ๆ ให้มุดลอดเข้าไป พวกเขาก็ไม่สามารถเข้ามาได้”
เฟิงหยูเฮงตกตะลึง มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นหรือ ? นี่ไม่ใช่สิ่งที่เทียบเท่ากับบัตรลงทะเบียนหรือป้ายประจำตัวหรอกหรือ สัญญาทาสเป็นเพียงการกระทำ หากเจ้าผิดนัดเจ้าจะถูกไล่ล่าหลังจากทำผิดกฎหมาย แต่การลงทะเบียนรับป้ายประจำตัว หากไม่มีป้ายประจำตัวนี้ก็เป็นการยากที่จะไปทุกที่
ในขณะนี้นางพบว่ามีกฎดังกล่าวอยู่ แต่นางก็ส่งเสียง “อ่า” ออกมาทันที และพูดว่า “แล้วเราล่ะ ? เรากำลังจะผ่านเขตการปกครองจำนวนมาก เรานำการลงทะเบียนของเรามาหรือไม่ ? ”
วังซวนบอกกับนางว่า “ไม่ต้องห่วง ถูกนำมาพร้อมกันแล้ว องค์ชายได้ทรงเตรียมไว้นานแล้ว เราได้รับการจดทะเบียนว่ามาจากเรือนของเขาในเสี่ยวโจว เมื่อเราขึ้นไปบนเรือนี้… ข้าจะเอานำออกมาแสดงเจ้าค่ะ”
ในที่สุดเฟิงหยูเฮงพยักหน้าอย่างสงบลง
หลังจากนั้นไม่นานเสียงมาจากท่าเรือ เรือมาถึงแล้ว เฟิงหยูเฮงและหวงซวนช่วยประคองวังซวนลุกขึ้นแล้วเดินทางทางของลูกค้าเข้าสู่เรือ ทุกคนเบียดกันและผลักไปข้างหน้า เมื่อเวลาผ่านไปจะมีเสียงสาปแช่งและเด็กร้องไห้ มีชายคนหนึ่งที่เผชิญหน้ากับความมืดซึ่งผลักดันให้เขาก้าวไปข้างหน้า ข้างหลังเขามีเด็กหญิงประมาณ 10 คนสวมเสื้อผ้าที่สวยงาม มีกลิ่นฉุนที่มาจากดินสีแดงคุณภาพต่ำที่ถูกลมพัดปลิว เฟิงหยูเฮงเงยหน้าขึ้นมอง เมื่อมองไปด้านหลังนางเผยให้เห็นความงุนงง…
—————————————————————————————————–
TN: คำว่า “โจว” อาจหมายถึงเขตปกครองตนเอง เขตปกครองหรือมณฑล
